De resultaten van mijn bloedonderzoek zijn binnen.  Ik heb geen ziektes en al mijn vaccinaties zijn in orde… maar…. Ik ben niet immuun voor toxoplasmose.  Tijdens mijn zwangerschap zal ik dus extra voorzichtig moeten zijn zodat ik dan niet besmet wordt.  Dit houdt o.a.  in dat ik geen rauwe groenten of vlees mag eten.  Ik neem het er nu dus nog even van door alle dagen préparé te eten.  Nu dat speciale dieet dat kan me niet veel schelen, zolang ik maar een gezond boeleke op de wereld zal zetten.  Waar ik het wel moeilijker mee heb is die andere voorzorgsmaatregel betreffende toxo, en dat is voorzichtig zijn met katten.  Ik heb namelijk een kat in huis.  De liefste, braafste, mooiste en meest aanhankelijkste knuffelkat die er maar is (ja, ik weet het, ik ben bevooroordeeld).  De gedachte dat ik 9 maanden lang voorzichtig moet zijn als ik haar oppak of als ze bij me komt liggen, doet toch een beetje pijn.  Vooral omdat ik het haar dus ook niet kan uitleggen.  Ik kan niet met haar aan tafel gaan zitten en zeggen ‘Lieve kat van me, het is het volgende…’ 

Ik deelde deze bezorgdheid met twee vriendinnen. Zij waren redelijk overtuigd in hun raad.
‘Geloof me, eens je zwanger zal zijn, zal er niks nog belangrijk zijn. Alleen de gezondheid van dat boeleke in jou.  En als dat betekent dat je niet meer mag knuffelen met je kat, dan is dat maar zo. Je hebt er geen idee van hoe sterk dat gevoel is! Je doet er echt ALLES voor.’  Wat kijk ik toch uit naar dat gevoel, dat oer-moedergevoel.  Alhoewel ik nu ook al mijn leven richt naar een toekomst met een kindje en er alles voor doe om alles zo perfect mogelijk te laten verlopen, toch weet ik dat dit gevoel nog tien keer zo diep zal zijn eens het echt zover is en de hormonen mijn lichaam overnemen terwijl zich in mij een klein wonder voordoet.  Ik kan echt niet wachten.  En ik geloof de vriendinnen 100 % als ze zeggen dat niets anders er nog toe doet.

Maar toch…. Het doet een beetje pijn als ik aan mijn kat denk. Tenslotte maakt zij ook al vele jaren deel uit van mijn leven en zie ik haar ook graag.
Met het risico te lopen mezelf volledig belachelijk te maken deel ik de vriendinnen in mijn gedachtegang: ‘Ik was zo aan het denken dat het raar is dat ik nog nooit in contact ben gekomen met toxo, vooral omdat ik een kat in huis heb.  Tenzij dat mijn kat al toxo heeft gehad vooraleer ze bij mij kwam wonen (ik heb een asielkat).  En vermits je maar 1 keer toxo kan krijgen in je leven, zou dat betekenen dat ze niet meer besmet kan worden en dus ook mij niet meer kan besmetten.  Ik was dus aan het denken of ik niet met haar naar de dierenarts kon gaan om bloed te laten nemen en haar te laten testen.’
‘Maar ja dat is een schitterend idee!’ roepen de vriendinnen uit.

Vandaar dat ik dus binnenkort met mijn kat nog eens een bezoekje aan de dierenarts zal brengen om bloed te nemen.  Ik moet er dan zeker niet meer mee inzitten, want nadien zal ze zowiezo niet in een knuffelbui zijn…

©, 2013, bloggen.be/singlemama