De voorbije dagen brachten me een licht euforisch gevoel. Ik ben nu echt vertrokken, het wordt allemaal zo écht nu. Ik mag nu stilletjes aan luider beginnen dromen.  Na mijn goedkeuring mocht ik bellen naar het secretariaat om een afspraak met de gynaecoloog van het UZ Gent te maken.  Op deze afspraak zal ik alle verdere praktische en technische informatie krijgen en zal men tevens een bloedonderzoek doen.  Helaas is de eerstkomende vrije plaats pas op 7 oktober, en als ik zelf al eens goed de dagen tel, dan zou ik op 6 oktober al ovuleren.  Gelukkig was het een vriendelijke en begripvolle dame die het belang van een gemiste cyclus inziet. 
‘Weet je, er bellen soms mensen af, dus als je regelmatig eens belt kan het misschien lukken om je een vroegere afspraak te geven.’
Ik weet dus wat gedaan… iedere week eens bellen.

Gelukkig gaat de administratieve kant al wel vooruit.  Vandaag heb ik mijn rekening ontvangen voor de ‘strootjes’.  Van zodra deze betaald is (wat uiteraard al gebeurd is), plaatst men mijn bestelling. Dan duurt het nog een kleine maand eer ze er zijn.  Als alles dus goed gaat, en ik nog een iets vroegere afspraak zou kunnen bemachtigen, dan zal ik begin oktober starten met de eerste behandeling.  Ik had de keuze tussen 3 of 6 strootjes, en heb er 3 gekozen.  Ten eerste is dit uiteraard maar de helft van de prijs, en ten tweede ben ik er op één of andere manier van overtuigd dat ik niet meer dan drie pogingen zal nodig hebben. Laten we duimen… Want nu die goedkeuring er is en ik daadwerkelijk mag beginnen, wil ik dan ook niet langer wachten!

©, 2013, bloggen.be/singlemama

Joepie, joepie, joepie! Ik ben goedgekeurd!  Ik heb de hele selectieprocedure doorgemaakt en ik mag gewoonweg beginnen nu!  Blij, overweldigd, opgelucht, beetje zenuwachtig maar vooral dolgelukkig ben ik nu!  Want ook al had ik er wel het volste vertrouwen in, toch sloeg de laatste 2 dagen de twijfel toe, toen de zenuwen altijd maar bleven stijgen.  Ik mocht pas na 16 uur bellen naar de kliniek, want daarvoor was er nog de stafvergadering (waar dus de beslissingen genomen worden).  En wat gaat de tijd toch traag als je wil dat hij vlug gaat, veel tijd dus om allerlei rampscenario’s in mijn hoofd te ontwikkelen.

Toen het dan eindelijk tijd was om te bellen moest ik nog iets verzinnen om me even te kunnen excuseren op mijn werk.  Zo een telefoontje is nu eenmaal niet ideaal met je baas naast je zijde.  Met het smoesje dat ‘ik even naar de apotheker moest voor wat vrouwenzaken’ (het enige waar de baas verder geen vragen over durft te stellen), ging ik vlug naar buiten, op zoek naar een rustig plekje waar ik ongestoord kon bellen. Helaas is dit niet zo gemakkelijk in het centrum van de stad.  Dan maar terug naar mijn auto, daar verzamelde ik al mijn moed en met een klein hartje belde ik het nummer… ‘tuut tuut tuut tuut’… bezet!
‘Help! Niet nu!  Dit is te belangrijk om telkens de bezettoon te horen’ riep ik naar mijn gsm, alsof deze er persoonlijk voor verantwoordelijk was dat er niet meteen opgenomen werd.  Gelukkig geraakte ik enkele momenten later wel binnen.
‘Goedemiddag, ik mocht vandaag bellen om te horen of ik goedgekeurd ben’ begon ik voorzichtig
‘Ah leuk je te horen!’ klonk de psychologe vrolijk ‘Ik heb denk ik heel goed nieuws voor je!  Je bent goedgekeurd!’
‘Is het echt?’
‘Maar natuurlijk! Er was werkelijk geen enkele reden om jou niet goed te keuren’
Waw! Zo een opluchting en blijdschap dat me overvalt, de traantjes van blijdschap kon ik niet inhouden, want man toch wat zit dit diep.  Ik babbel nog even gezellig verder met de psychologe terwijl ik dit nieuws probeer te bevatten.

Nadien bel ik vrolijk de mensen die er het meest toedoen, om hen op de hoogte te brengen van dit goede nieuws.  Wat is het toch zalig dat ik dit gevoel van geluk kan delen met hen.  Ze reageerden ook allemaal enorm blij, alhoewel niemand echt verschoot van dit nieuws. 
‘Dat hadden we wel gedacht’ klonk het. En ook dit deed deugd.  Toch ben ik ook enorm blij dat ook de psychologe vindt dat ik geschikt ben om hieraan te beginnen.  In het begin lijkt het wel wat veel poespas om zo eens selectieprocedure door te maken en ‘goedgekeurd’ te worden.  Maar achteraf geeft dit een enorm gevoel van zekerheid, dat men inderdaad een screening doet.  Het maakt ook dat je er bewuster mee omgaat en heel goed weet waar je aan begint.  Dit gevoel van zelfvertrouwen is wel nodig, want tenslotte is het een beslissing die heel je leven zal veranderen.

Deze veranderingen zijn echter nog niet voor vandaag. Dus nu reageren we nog exact hetzelfde als anders wanneer we goed nieuws krijgen… We drinken er eentje op!

©, 2013, bloggen.be/singlemama