‘Vertel! Hoe was je gesprek!’ klinkt het uit de mond van de vriendinnen die allemaal even hard meeleven en nieuwsgierig zijn naar hoe het nu juist verder verloopt.  Ik leg maar al te graag de volledige procedure uit, blij dat ik op zoveel steun mag rekenen. Ook de vragen blijven niet uit.
‘Kan je dan zelf je donor kiezen?’
‘Voor zover ik weet kan je eigenlijk niets van je donor kiezen, je weet zelfs niet of het een Belg is of een buitenlander.’ Antwoord ik.
‘Ooh een buitenlander zou ook wel tof zijn hé, heerlijk exotisch.’
‘Ik denk niet dat men donors zoekt op exotische bestemmingen, maar dat die zich eerder in het noorden bevinden, zoals de Scandinavische landen.’
‘Ah, zo een blonde met blauwe ogen dan.’
Het kan me eerlijk gezegd niet schelen welke kenmerken de donor heeft, zolang hij maar een goede gezondheid heeft en dus een gezond kindje kan schenken bent ik al overgelukkig.  Wat dan de kleur van de ogen zal zijn, dat doet er niet toe.

Ook de mama zat nog boordevol vragen, al ging zij nog een stapje verder in het ‘kunnen kiezen’.
‘Kan je dan kiezen of het een jongen of een meisje wordt?’ vraagt ze vrolijk
‘Nee mama dat kan je niet’
‘Oh dat is spijtig’
‘Wat zou je dan willen?’ vraag ik
‘Ja dat weet ik niet, maar het zou tof zijn moest je kunnen kiezen hé.  Wat wil jij eigenlijk?’
‘Dat ik het zelf niet weet. Eerst dacht ik dat een meisje misschien wel leuk zou zijn, dan zijn we met 2 meisjes in huis en kunnen we samen typische meisjes-dingen doen.  Ik zie ons dan al later samen naar sex and the city kijken. Zalig!  Aan de andere kant is een jongen ook niet slecht.  Die trekken nogal hard naar hun mama en misschien is een jongen wel net wat ik nodig heb, zodat ik ook nieuwe dingen kan ontdekken en kan leren van een zoontje.  Alhoewel hij ook wel mee naar SATC zal moeten kijken, tenminste toch 1 keer!

Het dromen van jongen/meisje brengt me automatisch naar de vraag ‘welke naam ik zou geven.’  In het verleden droomde ik daar ook vaak van. ‘Als ik kindjes ga hebben, zal ik ze zo of zo noemen.’  Geloof me… er zijn al heel wat namen de revue gepasseerd, de ene al erger dan de andere.  Op een bepaald moment wilde ik ‘Brandon’ voor een jongetje, en ‘Brenda’ voor een meisje…  Dat was op mijn vijftiende, toen ik fan was van Beverly Hills 90210. 
Maar nu weet ik het eigenlijk niet meer zo goed.  Het is ook allemaal veel echter nu.  De naam die ik zal kiezen zal mijn kindje z’n hele leven dragen.  Het moet dus een sterke naam zijn, origineel ook, maar niet té speciaal.  Je moet het kunnen verkleinen met ‘tje, maar je moet het ook heel streng kunnen zeggen.  Er mag geen naamgenoot bestaan waar ik een slecht gevoel bij heb.  Het mag niet verkeerd uitgesproken worden in het West-vlaams, maar ook niet in het Antwerps.  En liefst ook een naam die niet verdraait wordt in het Engels of in het Frans.  Je weet nooit dat mijn kindje internationaal zal zijn hé.  Voor een meisje heb ik al een goed idee.  De jongensnamen veranderen nogal regelmatig.  Iedere naam die ik hoor en die ik mooi vind onderwerp ik nu kritisch aan het volledige lijstje.  Tot hiertoe geen succes…  Gelukkig dat ik nog even tijd heb dan ;-)

©, 2013, bloggen.be/singlemama