Met het risico als een volledig losgeslagen neuroot over te komen, wil ik toch even ingaan op die zwangerschapstesten.  Ik heb me namelijk weer niet kunnen inhouden en heb er meteen 4 stuks gekocht.  Het kiezen van die testen zelf is al een hele onderneming op zich.  Zoveel merken en zoveel speciallekes en zoveel verschillende prijzen. Werkt een duurdere test dan misschien beter dan een goedkopere?  Ik besloot meteen de proef op de som te nemen, door er twee van elks te kopen. Natuurlijk had ik er al eentje (van de dure) zondag weggesmeten in een moment van totaal niet gefundeerde hoop.

Dat die test veel te vroeg was (slechts een week na de inseminatie), en daardoor onmogelijk juist kon zijn, dat besefte ik wel. Vandaar dat ik de volgende dag weer volop hoop had dat het daadwerkelijk van de eerste moment gelukt zou zijn.  Dinsdag evolueerde die hoop naar overtuiging.  Ik vond namelijk dat mijn borsten echt wel een pak steviger (en groter ook?) stonden dan normaal. Woensdag sloeg de overtuiging om in absolute zekerheid want mijn koffie smeet op, waardoor ikde hele dag op een roze wolkje liep.  Ik moest wel zwanger zijn, dat kon niet anders.  Ik moest dus ook niet langer wachten om te testen, want de test zou meteen ‘positief’ aangeven.  Donderdagochtend waagde ik me dus opnieuw aan een test… maar helaas… weer negatief.  Ik vrees dus dat het echt nog niet zo is.

De ontgoocheling was groot, veel groter dan verwacht alleszins.  Want ook al is dit totaal onrealistisch, ergens diep in mij was ik ervan overtuigd dat eens ik die hele procedure doorlopen was en aan de inseminaties kon beginnen, ik dan ook meteen zwanger zou zijn.  Dit blijkt nu niet te kloppen, en het heeft me toch een hele dag gekost om me hierbij neer te leggen.  Het verdriet dat eruit kwam, kwam van diep en totaal onverwacht.  De hele dag liep ik gevoelig en geïrriteerd, maar niet in tranen.  Tot het moment dat ik in bed kroop en die tranen er genoeg van hadden de hele dag opgesloten te zitten.  Ze kwamen er ongecontroleerd uit en maakten me even helemaal machteloos.  Ik was kwaad op mezelf om zo naïef te zijn dat ik daadwerkelijk dacht dat het allemaal zo simpel zou zijn. Ik was kwaad omdat mijn lichaam me vanalles laat verbeelden. Ben ik dan echt niet slimmer?  Heb ik het me dan echt allemaal ingebeeld?

Vandaag is natuurlijk weer een andere dag en het verdriet is er allemaal uit. Helaas is, toen die deur openstond, die hoop weer binnengkomen.  Misschien dat ik echt gewoon veel te vroeg heb getest en is het daardoor niet positief. Misschien moet ik toch naar dat kleine stemmetje in mezelf luisteren dat nog altijd (zij het wel minder luid) zegt dat ik misschien toch wel zwanger ben.  Ik probeer echter alles een beetje los te laten, er niet té veel mee bezig te zijn en de dagen nemen hoe ze komen. Lukt het niet deze maand, dan misschien volgende maand of de maand erop. Het stemmetje was akkoord… nadat ik haar beloofd heb morgen nog eens te testen…

©, 2013, bloggen.be/singlemama

Een weekje verder en zowel mijn lichaam als mijn geest amuseren zich kostelijk met mij. Ze zijn alleszins goed op weg om me helemaal gek te maken! Dat wachten en geduld hebben nu niet mijn sterkste eigenschappen zijn, dat wist ik al.  Maar dat ik er zo veel last van ging hebben, had ik toch niet gedacht.  Al een week ongeveer analyseer ik ieder klein krampje dat ik maar voel. Voel ik me vermoeider dan normaal?  Ben ik misschien al misselijk?  Of zouden mijn borsten niet wat meer gezwollen zijn?  Ik ken de vroegste zwangerschapsverschijnselen zo vanbuiten dat mijn lichaam geen probleem heeft ze eens te demonstreren, en zo mijn hoofd op hol te brengen.

Ik probeer nochtans kalm te blijven.  Mijn nieuwe beste vriendin, Google, heeft me verzekerd dat ik in de eerste week absoluut nog GEEN symptomen kan hebben. Deze komen er pas na de innesteling, en deze is pas na ongeveer 6 dagen.  Pas dan wordt er (in kleine hoeveelheden) zwangerschapshormoon (hcg) aangemaakt, en kan je eventuele symptomen hebben.  Helaas lees ik dan ook weer op forums dat sommige vrouwen gewoon ‘voelen’ dat ze zwanger zijn.  Hoe voelen ze dat? Waarom voel ik dat niet?  Misschien omdat ik gewoon nog niet zwanger ben…  Et voila, mijn onrustige geest is weer vertrokken.  Het is zeer vermoeiend leven met mij voor de moment. Zelfs ik ben even toe aan een vakantie weg van mij. 

 Gisteren heb ik dan tijdens mijn boodschappen al zwangerschapstests gekocht. Twee van het kruidvat en twee van clearblue (die je al 4 dagen op voorhand kan gebruiken!  Wat is clearblue toch slim!  Ze vragen het dubbele van een gewone test, maar natuurlijk koop je dat, want niemand die actief bezig is voor een kindje wil 4 dagen langer in het ongewisse blijven! Als je dus echt geld wil verdienen, breng je best een zwangerschapstest op de markt die 5 dagen op voorhand resultaat geeft! Kassa kassa ;-) ).  Natuurlijk kon ik de verleiding niet weerstaan om toch al eens te testen.  En helaas, geen ‘plusje’.  Dat kan ook helemaal niet, want zelfs al moest ik zwanger zijn, dan nog zou het hoeveelheid hormoon niet hoog genoeg zijn om positief te testen, zoals die lieve Google mij geruststeld.  Dus nu kan ik inderdaad niets meer doen dan loslaten en afwachten, en hopen, bidden en duimen.

©, 2013, bloggen.be/singlemama