Ik kan het zelf soms moeilijk geloven, maar die afspraak met het UZGent, die was er vandaag.  Ken je dat gevoel?  Als er zo een belangrijke datum waar je naar uitkijkt gebrandt zit in je geheugen, die datum lijkt dan nog zo ver weg, maar zonder dat je het beseft komt die langzaam dichterbij tot het plots zo ver is.  Gisteren ging ik toch met de nodige zenuwen slapen, het was net de avond voor een belangrijk examen. Ik heb zowat de hele avond in mijn dressing doorgebracht, twijfelend wat ik juist zou dragen. Welke outfit zegt het beste ‘Ik heb mijn leven op orde en zal een hele lieve en zorgzame en plezante mama zijn.’  Ik besloot om een broek, blouse en een sjaaltje te dragen.  Jonge mama’s dragen vaak sjaaltjes heb ik al gezien. En schoentjes met een hak van 6 cm, niet te hoog, maar toch elegant.  Vervolgens heb ik wel 5 keer gecheckt of de gps nog werkt en 10 keer gecontroleerd of ik mijn wekker wel goed had gezet.

Gelukkig was het vlot verkeer met als gevolg dat ik een uurtje te vroeg was.  Met de nodige zenuwen begaf ik me tot aan de balie, mijn brief stevig vastgeklemd.  Vervolgens maakten ze een UZGent patiëntenpas aan.
‘U bent hier voor de dienst reproductieve geneeskunde’ klonk het. ‘Is uw partner ook mee vandaag?’
‘Euh nee… geen partner, just me.  Ik zou graag alleenstaande mama worden.’
‘Super! Goed voor jou’ klonk het. 
Waw… zo openminded.  Ze zijn hier natuurlijk wel wat gewend op dat vlak, maar toch… Het gaf me meteen een goed gevoel.

De gynaecologe waar ik mijn gesprek mee had was ook supervriendelijk.  Het was nog een jonge vrouw en ik voelde meteen ‘een klik’.  Ze legde me uit hoe de procedure juist in elkaar zit.  Eerst volgt er een gesprek met de psychologe, gevolgd door een tweede gesprek met de psychologe.  Nadien houdt men een stafvergadering, waarbij de psychologe en de gynaecologe hun advies geven.  Is dit positief, dan mag ik aan de procedure beginnen.  Het sperma wordt dan besteld en dit gebeurt volledig anoniem. Je weet dus ook niet of het binnenlands of buitenlands is.  Dan is het de bedoeling dat je, als je een normale cyclus hebt, zelf test wanneer je eisprong juist is.  De dag ervoor zit er dan namelijk een bepaald hormoon in je lichaam dat je kan testen via je urine.  Als deze test positief is, bel je dan naar de kliniek en de volgende dag kan je komen.  Ook als het weekend is. Dan brengen ze het sperma in en dan is het wachten en hopen en duimen.
‘En wat is ongeveer het tijdsschema?’ vraag ik ‘Gaat hier allemaal veel tijd overheen?’
‘Goh, het langste waar je op zal moeten wachten is de afspraak met de psychologe.  Ja, dat kan toch wel een dikke maand duren.’
Een maand… dat is eigenlijk niets!  Ik reken vlug uit.  Een maand wachten voor eerste gesprek, nog een maand voor het tweede gesprek, een week of twee voor goedkeuring en dan 5 weken voor de bestelling van het sperma… Dat is ongeveer een kleine 4 maanden.
‘Dus na de zomer zou ik in principe kunnen beginnen’. Vraag ik voorzichtig.
‘Inderdaad, de wachttijd is ongeveer 4 maanden.’
‘Dus als alles goed gaat, dan zou ik volgend jaar rond deze tijd al zwanger zijn.’
‘Dat is de bedoeling hé’ antwoordt de gynaecologe al lachend.
Dat is inderdaad de bedoeling!

©, 2013, bloggen.be/singlemama