Ik ben 32, wat dus betekent dat mijn voorraad beschikbare eitjes zienderogen verdwijnt.  Nog 3 jaar tot mijn 35 en mijn vruchtbaarheid een duik neemt naar een diep en donker kinderloos gat.  Dat zeggen alle statistieken tenminste. Niet dat ik me daarmee bezighoud hoor, maar als je ‘vruchtbaarheid vrouw’ googled, dan blijven ze maar tevoorschijn piepen gelijk hardnekkig onkruid.  Maar ok, geen paniek, geen paniek…. Eerlijk gezegd heb ik nooit gedacht dat ik geen kinderen zou hebben.  In mijn toekomstbeeld zat er altijd wel een gezinnetje en tot voor kort maakte ik me ook geen zorgen dat dit niet zou komen.

Toch is die kinderwens zo stilletjes aan mijn leven aan het overnemen, de vraag ‘wanneer zal ik mama worden?’ houdt me iedere dag bezig.  Moest ik vandaag weten dat ik binnen twee of drie jaar volledig gesetteld ben in een relatie en dan samen met die partner voor een baby zou gaan, dan zou ik wel kunnen wachten.  Maar die garantie is er niet, en als ik blijf wachten op die prins dan komt er misschien helemaal geen baby.  Het is niet dat ik tegen een relatie of tegen mannen ben, ik ben gewoon héél kieskeurig.   Dus waarom niet eens kijken of ik dit alleen zou kunnen?  De mogelijkheid eens onderzoeken en wat informatie inwinnen kan alvast geen kwijt.  Ik zit alleszins met vragen genoeg...

Hoeveel kost zo’n procedure?

Hoe vertel ik dit aan mijn ouders?

Hoe vertel ik dit aan mijn vrienden?

Hoe regel ik dit met mijn job?

Hoe doen andere single mama’s dat?

Kan ik dit financieel aan?

Dus dit is het dan, mijn plan, mijn vragen, mijn wens.  En dit deel ik graag met jullie.  Veel plezier met mijn blog!
©, 2012, bloggen.be/singlemama