Ik ben verhuisd met de blog! Vanaf nu kan je alle blogs terugvinden op www.bam-to-be.blogspot.be. Ik zal nog een tijdje zowel hier als daar de nieuwe blogs posten, maar vanaf 2014 sluit ik deze blog.
Welkom!
Welkom op mijn blog!Hier kan je lezen hoe ik, via donor, zwanger probeer te worden. Ik wil,
langs de ene kant jullie laten delen in deze spannende momenten, en langs de
andere kant ook echt duidelijke informatie geven.
Wil je het hele verhaal van
in het begin lezen, dan begin je best bij de eerste blog, helemaal onderaan in
het archief (oktober 2012).Hieronder
een kort overzichtje
Begin blogoktober 2012
Start programma UZ Gentmei 2013
Goedkeuringaugustus
2013
Start inseminaties Oktober 2013
Zondag was het dan zover... De dag van de eerste inseminatie. Ik moet je wel niet zeggen dat ik met een klein beetje zenuwen wakker werd. Zowat om de 5 minuten keek ik op mijn horloge om te zien of het nog geen tijd was om door te gaan. Deze keer hopelijk geen stress in het verkeer! Gelukkig lag ons hotel eigenlijk maar op 2 minuten van het UZ Gent. Eens daar aangekomen was het nog even de weg zoeken, want vermits het zondag was, moesten we via een andere ingang dan gewoonlijk. Uiteindelijk kwamen we in de wachtzaal... Vol vrouwen die hoopvol aan het wachten waren. Ik was stiekem toch wel blij dat ik een vriendin bij had zodat ik dat wachten niet alleen moest doen. Na een kwartiertje kwam de dokter in de wachtzaal en riep mijn naam. Het was zover....
Opgewonden en nerveus volgde ik hem in de behandelkamer. Daar liet hij me eerst het buisje met het sperma zien, zodat ik kon controleren dat dit inderdaad mijn naam daarop was. Wat me wel enorm opviel was de hoeveelheid. Dat leek echt niet zoveel, hopelijk genoeg zwemmertjes om hun werk te kunnen doen. Ik deelde mijn bezorgdheid met de dokter, die me verzekerde dat het 'behandeld' was in het labo en daardoor minder leek, maar niet minder was. Oef! Vervolgens mocht ik plaatsnemen op de stoel. Het sperma wordt eigenlijk binnengebracht met een gewoon spuitje, waar een dun plastieken buisje aan vasthangt, ongeveer een 15 cm lang (Ja ja, nu was het écht 15 cm!). De dokter bracht eerst een eendebek in en vervolgens dat spuitje, dat een beetje kriebelde, maar geen pijn deed. Hij waarschuwde me dat ik een klein beetje krampjes kon voelen op het moment dat het vocht in me kwam, en inderdaad ik voelde kleine samentrekkingen. Raar, want op de normale manier is dat nooit het geval, dacht ik toch. Het zal misschien zijn omdat het sperma veel dieper wordt binnengebracht dan anders ooit mogelijk is. Nadien wordt de stoel even gekanteld, kwestie dat de zwaartekracht ook een beetje meehelpt. En daar lag ik dan, een beetje trillend en beseffend dat het nu wel eens allemaal kon gebeuren, hopend dat dit inderdaad ook zo was. 'Je mag er niet vanuit gaan dat je meteen van de eerste keer zwanger bent' waarschuwde de gynaecoloog me 'maar je mag er ook niet vanuit gaan dat je nog niet van de eerste keer zwanger kán zijn.' Met deze hoopvolle woorden werd ik terug gekanteld. Naar mijn gevoel veel te vlug. Ik had daar, als het zou helpen, gerust nog een paar uur willen liggen met de voetjes omhoog. Maar dat heeft blijkbaar geen zin... de zwemmertjes zijn op ongeveer 3 seconden waar ze moeten zijn. Tot slot legde de dokter nog uit dat ik gewoon moet leven zoals anders, maar toch opletten met alcohol, rauwe groenten, rauw vlees en de kattenbak.
Terug in de wachtzaal kreeg ik een dikke knuffel van de vriendin die mee was en liepen we nadien terug naar de auto. 'Zal ik de zetel platleggen?' vroeg ze me 'Ze zeggen dat dit niet nodig is, maar ja...' En hup, de zetel werd platgelegd. Eens thuis heb ik ook nog eens de rest van de dag in de zetel plat gelegen, maar niet vooraleer ik eerst al mijn kaarsen had aangestoken. Nu was het gewoon duimen en hopen. En dat moet ik nu nog 10 dagen doen! Het zullen nog een lange 10 dagen zijn. Waarom kan je dat niet direct testen? Gewoon uit de behandelkamer komen en meteen testen en bevestiging krijgen. Die twee weken in het ongewisse is écht niets voor mij. Maar ik ga ervan uit dat ik gewoon al zwanger ben en probeer mezelf zo goed mogelijk te verzorgen met vers eten en genoeg rust, in de hoop dat mijn lichaam zo sterk genoeg is om dat vruchtje door deze eerste moeilijke dagen te helpen. En ondertussen, blijf ik toch kaarsen branden ook!
Zoals ik reeds eerder eens vermeld heb, is tijdens heel die
weg ernaartoe, het idee geopperd om nog eens goed uit de bol te gaan alvorens
ik de feestjes en de wijntjes (toch voor eventjes) zal moeten laten. Een leuke
manier om bewust nog eens te genieten van het uitgaansleven, het leven dat voor
een hele periode op een zeer laag pitje zal staan.Toen we, een dikke maand geleden, dit weekend
hadden uitgekozen, had ik nooit kunnen denken dat het echt wel de dag voor die
eerste inseminatie zou vallen.Eerlijk
gezegd deed het feestje er niet meer zoveel toe, de volgende dag was veel
belangrijker.Maar alles was al geregeld
en ik besloot er gewoon van te genieten, zij het dan wel op een rustige manier.
De aperitief was voorzien bij een bevriend koppel.Ze hadden lekkere hapjes verzorgd en het was
heel gezellig om rustig een beetje bij te babbelen.Uiteraard kwam de vraag En wanneer moet je
nu de eerste keer gaan?Ik besloot om
hen niet te doen schrikken door morgen te antwoorden.Dit hield ik nog even voor mezelf.Nadat we hadden ingecheckt in ons hotel,
gingen we met zn allen op restaurant. We waren in totaal met 12, een mooie
bende dus.Spijtig dat van de échte vriendinnen,
er maar eentje kon komen. De anderen hebben zelf al een gezinsleven en kunnen
zich dan ook moeilijker vrij maken om een avondje uit te gaan. Het is natuurlijk altijd leuker als alle belangrijke mensen in je leven erbij kunnen zijn, maar als dit niet het geval is, moeten we er toch van genieten. En dat heb ik gedaan! Het eten was heel gezellig en lekker. Nadien gingen we naar De Vooruit, waar er een feestje met jaren '80 en '90 muziek was. Zo van die muziek die je niet meer zo vaak hoort tijdens het uitgaan en waar je echt van kan genieten als het wel zo is.
Natuurlijk heb ik het wel rustig gehouden, want die eerste inseminatie zat teveel in mijn achterhoofd. Dus veel water drinken en af en toe een pintje en niet te laat terug weg. Rond 03u00 ging ik met de vriendin terug naar het hotel, klaar voor een hopelijk rustige nacht, want de volgende dag was toch Oh Zo belangrijk!
Wat een weekend Wat een lang, ongelooflijk, spannend,
emotioneel en speciaal weekend. Absoluut eentje dat ik nooit maar dan ook nooit
zal vergeten.Donderdag mocht ik dus bij
de gynaecoloog komen om te kijken wanneer ik juist op men vruchtbaarst zou zijn.Hij liet me weten dat mijn
baarmoederslijmvlies zich terug goed hersteld heeft na mijn spiraaltje en dat
er idd een eitje klaar zat Eentje van 15,5
15,5? Cm? vroeg ik meteen.En van
zodra de woorden uit mijn mond kwamen besefte ik dat ik weer een kemel van
jewelste aan het slaan was. Alsof er echt een ei van 15,5 cm klaar zou zitten.
Ik moet echt eens leren nadenken voor ik iets zeg. De gyn liet me weten dat het
over mm ging.Ik zat er zó
dichtbij!Nu in ieder geval, dat eitje
groeit iedere dag 2 mm en als het 20 mm is, dan springt het.Dus een snelle berekening leverde op dat ik
zondag of maandag op mijn vruchtbaarst zou zijn.Dus ik zou zaterdag en zondag de ovulatietest
moeten doen om dat nog exact te bepalen.Waw, dat is maar 3 of 4 dagen meer!
Met een grote smile en nog een grotere energie verliet ik
de kliniek en sloeg aan het schilderen thuis.Ik heb eens ergens gelezen dat dat niet zo gezond is eens je zwanger
bent, vandaar dat ik dat nu nog persé in orde wou hebben.Ja, inderdaad, ik ben me ervan bewust dat dit
weer één van mijn neurotische kantjes is. Nadat ik vrijdag dan nog eens heel
men huisje een grote poetsbeurt had gegeven, was ik klaar voor mijn weekendje.
Ah ja het was preconceptiefeestje zaterdag.Maar nog voor ik daarvoor een outfit kon kiezen was het tijd om die
vruchtbaarheid terug te testen.Donderdag en vrijdag had ik ook al zo een test gedaan, dus ik wist al
een beetje hoe dat in elkaar zat.Het is
ook helemaal niet moeilijk gewoon plassen op een stokje en dan 3 minuten
wachten. Verschijnt er een smileytje, dan ben je vruchtbaar, is het gewoon een
bolletje dan ben je nog niet vruchtbaar.Helaas was ik deze keer misschien nét iets te enthousiast en heb ik de
test nadien ondersteboven gehouden of er te lang op geplast of zo want ik kreeg
helemaal geen rondje of smileytje, dan wel een boekje.De test was mislukt!Geen probleem zei de gebruiksaanwijzing, je
moet een nieuwe test nemen.Gemakkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk, nadat je net je hele blaas
geledigd hebt.Het lukte me dus totaal
niet meer.Dan maar water drinken. Een
volledig glas, en nog één, en nog één.En maar wachten totdat ik terug iets van plas zou kunnen creëren.Nog nooit zo verlangd naar een volle blaas
als zaterdagochtend.Na een dik half uur
lukte het terug En ja hoor net zoals
ik dacht er verscheen een smileytje!Halleluja ik was vruchtbaar!En
zo fier dat ik was!Alhoewel dat niet
echt een persoonlijke verwezenlijking is, dan wel een maandelijks terugkerend
lichamelijk verschijnsel.
Eens je een positieve LH-test hebt, moet je dan een sms
sturen naar UZ Gent.Nog geen half uur
later kreeg ik een sms-je terug:
Inseminatie op 29/09/2013 om 12u15
Waw dat is de volgende dag al!Ik wist
helemaal niet meer waar ik het had en liep enorm zenuwachtig.We hadden gepland om zaterdagavond eens goed
uit te gaan, een laatste keer uit de bol te gaan, maar met de inseminatie zo
dichtbij, besloot ik het toch maar een beetje kalm te houden s avonds.En de volgende dag moest ik al om 12u in Gent
zijn.Gelukkig bleven we daar slapen,
dat kwam nog goed uit.Ik zou wel
meerijden met de vriendin, dus na een kort overleg met mijn verstandigste kant
besloot ik haar in te lichten.
Het is morgen!
Morgen? Morgen! MORGEN!!?!!! riep de vriendin in crescendo.
Lief als ze is bood ze aan om meteen mee te gaan, en zo vertrokken we s
middags naar Gent, klaar voor een avond in leuk gezelschap, op de vooravond van
die eerste inseminatie
