Een inseminatiedag heeft toch iets heel speciaals.  Het is alsof je terug kind bent en wakker wordt op kerstochtend, met de zenuwen die door de buik gieren in afwachting van wat er nog allemaal gaat komen. Ik probeer het ook echt als een ‘feestdag’ te zien.  En ik hoop dat dit ook zo blijft, ook als ik nog wat maanden en inseminaties te gaan heb eer ik daadwerkelijk zwanger ben.  De tweede inseminatiedag was alleszins een superleuke dag.  De mama had besloten om mee te gaan en voelde denk ik dezelfde vlindertjes als ik.  Aan het ontbijt lag er al een klein pakje met een kaartje waarop stond ‘Veel succes’. In het pakje zat een ‘tut’ met daarop ‘I love mama’.  Iets kleins, maar oh zo lief en op zo’n moment oh zo groots.  De dag was meteen goed begonnen.

Vermits we pas om 14u30 in de kliniek moesten zijn besloten mama en ik voordien even de Ikea binnen te springen. Na een koffie’tje met taart wandelden we door de toonzaal.  Het was even moeilijk toen we de baby-afdeling passeerden, maar we hebben ons toch kunnen inhouden en hebben geen baby-gerief gekocht.  Wel genoeg andere dingen. Het is tenslotte nog altijd Ikea, de winkel die je niet met lege handen kan verlaten.  De mama vond dat we enorm veel ‘geluk’ hadden.  Geluk van alle goede dingen die we gevonden hadden. Geluk omdat er die dag mosselen met frietjes voor maar 5 € waren. En geluk dat we, doordat we die mosselmenu namen, nadien nog 5 € korting op de aankopen kregen.
‘Amai zoveel geluk dat we al hebben vandaag! Het is echt een geluksdag! Ik voel het, het zal lukken vandaag! Dat kan niet anders met al dat geluk dat we al hebben.

De hele dag was ik verbazend rustig, tot ongeveer een uurtje voordien, toen de zenuwen plotseling enorm opspeelden. Vanaf toen kon ik niet vlug genoeg in de kliniek zijn.  Maar eens daar bleek dat we ruimschoots op voorhand waren, er waren nog genoeg meisjes voor mij. Vermits er zoveel achterstand was besloten er enkele meisje toch navraag te doen aan de receptie.  Bleek dat de normale gyn er niet was, en dat er een nieuweling de inseminaties zou doen. Die jongen had men blijkbaar nog niet verteld van zijn nieuwe dagtaak, want die kwam 5 minuten later met een beetje stress en zenuwen toe.  

Anderhalf uur later dan gepland was het dan eindelijk aan mij. Toen ik wat beter kennismaakte met die nieuwe gyn die de inseminatie zou doen, viel me toch op hoe ontzettend jong hij was. Net afgestudeerd denk ik.
‘Oh jee, ik hoop dat hij toch al iets van ervaring heeft.’ Vloog er door mijn hoofd.  Helaas werd eerder bevestigd van niet.  Het was een heel gedoe om dat ‘speculum’(in de volksmond ‘eendebek’ genoemd) in te brengen.  Ik had eigenlijk zin om te vragen ‘lukt het?’, maar wou hem niet nog meer zenuwen bezorgen.  Ik zag al zweetpareltjes op zijn voorhoofd.  Na een zoveelste mislukte poging vroeg hij of men vorige keer een speciaal speculum had gebruikt. ‘Een extra large misschien?’
‘Wablief???’  Ik was beledigd! Ik heb in niets maatje ‘extra large’ en zeker daarbeneden niet. Hoe is het mogelijk?  Na nog heel wat pogingen was het dan eindelijk gelukt en kon men toch met de inseminatie beginnen.  Het is alleszins juist uitgevoerd! Moest het niet zo zijn, had ik dat zeker aan die gyn zijn gezichtsuitdrukking gezien. Nu zag ik enkel maar een grote ‘oef’.  

Op één of andere rare manier heb ik er nu met deze beginnende gyn toch heel veel vertrouwen in. Je zag dat hij het echt goed wou doen, het was geen ‘routinejobke’.  Dus laten we hopen en duimen dat die dag ook écht een geluksdag was en ik binnen 2 weken misschien wel met de grootste smile mogelijk mag rondlopen!