Het nadeel van 'in vakantie zijn' is denken dat je tijd teveel hebt, vandaar ook dat ik me gisteren nog moest haasten om op tijd de deur uit te zijn en zo niet te laat te komen op mijn tweede afspraak met de psychologe.  Net op tijd arriveerde ik op het doolhof dat UZGent is en bereikte - slechts lichtjes hijgend - het juiste gebouw.  De psychologe ontving me echter met een glimlach.
'Het is leuk je weer te zien!' liet ze weten, en ik ontspande me terug.
'En? Zie je het nog steeds zitten?' begon ze
'Maar ja gij!  Ik zie het zeker nog altijd zitten en opgewekt begon ik te vertellen over de reacties van vrienden, het eerste babypakje dat ik gekregen had, het bezoek van dat opgewekte peutertje,... nu ja... alles wat hiervoor al in de blog vermeld is dus.
'Dat dacht ik al, het zou me eerlijk gezegd verbazen moest jij hier toekomen en zeggen dat je toch nog twijfels had.'

En zo waren we weer vertrokken voor een gezellig gesprek.  Er waren ook nog enkele zaken waar ze dieper op wou ingaan.  Zo kwam de vraag hoe ik denk dat het leven zal zijn, gewoon met twee, zonder partner.  En hoe ik denk dat mijn kindje het zal ervaren dat er geen papa zal zijn.  Hoe ik dat gemis zal proberen op te vangen.  Hoeveel lange relaties ik al achter de rug heb en hoe ik nu tegenover een relatie sta.  Ik sluit een toekomstige relatie niet uit, maar ik wil niet nu 'holderdebolder' een partner zoeken, gewoon om een kind mee te maken.  En ik wil ook niet langer wachten voor een kindje. Zo simpel is het.  En als er dan terug een man in mijn leven zal zijn, waar ik van hou en die van mij houdt, dan zal hij zonder twijfel dat kleintje ook graag zien.  Een vader is namelijk iets heel anders dan een donor.

Nu dit tweede gesprek ook achter de rug is heb ik eigenlijk heel de selectieprocedure doorlopen.  Nu is het wachten tot 27 augustus.  Dan mag ik bellen naar het hospitaal en zal men mij meedelen of ik mag starten of niet.  Alhoewel ik er een enorm goed gevoel bij heb en zelf niet twijfel of ik dit zal aankunnen, net zoals mijn omgeving er niet over twijfelt, toch heb ik een beetje schrik.  Wat als men mij toch niet geschikt vindt?  Nu is het dus aftellen, positief denken en duimen!

©, 2013, bloggen.be/singlemama

Eindelijk vakantie!  Geloof me, hier heb ik serieus naar uitgekeken. Eindelijk tijd om te genieten, te lang uitgestelde werkjes aan te pakken en nog eens af te spreken met alle vriendinnen.  Ik besef ook heel goed dat dit het laatste verlof is voor ik zwanger zal zijn of een kleintje zal hebben, zoals ik wel meermaals gezegd geweest ben.
'Wat mij betreft zou dat kleintje er ook al NU mogen zijn hoor. Ik ben er helemaal klaar voor om mijn leven daarnaar te richten.  Ik  verlang zelfs om verder te gaan naar dit nieuwe leven.' declameer ik
'Geloof me' zegt een goede vriend 'je leven zal veranderen, goed en mooi en prachtig veranderen, maar die vrijheid en onbezorgdheid die je nu hebt, die zal er niet meer zijn. Dus geniet nu toch ook van de weg ernaartoe.  Als je later terugkijkt op deze periode, zal je blij zijn dat je nog eens goed geprofiteerd hebt, dus doe dat dan ook.'
Ik besef dat hij gelijk heeft. Ik ben wel van plan om van iedere stap in mijn toekomstige zwangerschap te genieten, dus waarom dan niet van de weg ernaartoe.  Als je het zo bekijkt is het eigenlijk een zegen dat er wat tijd zit tussen de beslissing dat je 'mama' wil worden, en het moment dat je daadwerkelijk ervoor kan/mag gaan.  Ik heb het geluk om deze periode ook heel bewust te beleven.  Hij heeft gelijk... Ik zou mezelf later voor de kop slaan als ik besef dat ik niet alles wat ik maar kon uit deze zomer heb gehaald.

Genieten is dan ook wat ik doe.  Alle dagen dat het mooi weer is spendeer ik op het strand, onder een stralende zon, omringd door vrienden. We genieten van die loungy beach-sfeer terwijl we lekkere koele rosé'tjes drinken en de meest absurde gesprekken hebben.  We dansen en feesten tot het strand sluit om dan heerlijk ongepland in 'the spirit of the moment' allemaal samen te gaan eten en vervolgens nog een degustiefje bij iemand thuis te drinken.  We testen de nieuwe bars in de gemeente en gaan naar concertjes.  Iedere dag zie ik wel een vriendin om bij te babbelen en ondertussen samen gezellig een aperitiefje te drinken... mijn laatste aperitiefjes, want na de zomer, zo eind september is het gedaan.  En nee, ik zal daar geen problemen mee hebben, net zoals het ook niet zo heel moeilijk was om te stoppen met roken.  Maar ik ga er verdorie nog goed van genieten zolang het nog allemaal mag en kan.  Ik geniet dus. Bewust en intens. 

Ergens in mijn hartje is er echter toch al een 'toekomstig mama'tje' dat graag NU al zou willen beginnen om mijn huisje childproof te maken, om de babykamer te decoreren en aan een baby-uitzet te beginnen.  Maar ik leg haar nu nog het zwijgen op en dwing haar alles stap per stap te nemen.  Er zal nog genoeg tijd voor al dat zijn eens ik daadwerkelijk zwanger ben.  Maar deze tijd is dan voorbij.  Ik kan dat mama'tje in mij echter niet tegenhouden om af te tellen, want dat doe ik graag mee met haar.  En dus tellen we geduldig af naar de volgende stap in bet proces.  En ondertussen genieten we.  Want weet je?  De tijd gaat heel wat vlugger als je je amuseert!  Morgen mag ik al terug naar Gent voor mijn tweede psychologisch interview!

©, 2013, bloggen.be/singlemama