|
Vandaag weer een grote stap dichterbij gezet
namelijk
het eerste gesprek met de psychologe.
Het hoeft niet gezegd dat ik daarvoor wel de nodige zenuwen had. En wat doe ik als ik zenuwen heb? Ik duik in mijn kleerkast. Of ja, dressing nu, mijn inspiratieplekje,
mijn oase, mijn zen-ruimte. Eens ik weet
wat ik zal dragen voel ik me zekerder.
Uiteraard is er wat meer twijfel bij zon belangrijke gelegenheden, maar
uiteindelijk kies ik weer voor een broek, topje, vestje en sjaaltje.
s Ochtends moest ik nog werken, maar om 12 uur was ik
vertrokken richting Gent. Ik begin mijn
weg al te kennen daar... Het gesprek was
eigenlijk in 1 woord 'super!'. Zo een
opluchting! De psychologe was ook nog
redelijk jong, en niet een 'geitenwollensokken-type', maar gewoon een toffe en
joviale vrouw met wie het heel ontspannen praten was. Het voelde dan ook meer als een gesprek met
een vriendin, dan als een interview. Ze
vroeg me hoe ik juist bij het UZGent terecht ben gekomen, hoe lang ik al met
mijn kinderwens zit, en hoe ik het allemaal praktisch zie. Heb ik genoeg opvang? Heb ik genoeg steun? Allemaal vragen waar ik gelukkig genoeg
positief en met een lach op kon antwoorden. En ze vroeg me ook naar de miskraam,
nu bijna 5 jaar geleden, die ik op het medisch invulformulier heb moeten
aangeven. En toen kwamen de traantjes opnieuw.
Misschien dat ik hier ooit nog over schrijf, maar nu kan ik dat nog
steeds niet. Zolang ik er niet over kan
praten zonder tranen, kan ik er niet over schrijven.
Vervolgens kwam de vraag wanneer ik juist meer uitleg aan
mijn kindje zou moeten geven over hoe hij/zij er is gekomen. Ik antwoordde 2,5 à 3 jaar, en inderdaad, dan
zal ik de eerste vragen kunnen verwachten.
'Hoe zou je dat dan uitleggen?' vroeg ze me
'Wel, dat je om een kindje te maken een eitje nodig hebt
van een vrouw en een zaadje van een man. Jouw mama kon al voor het ei'tje zorgen,
maar er was geen papa om voor een zaadje te zorgen. Maar jouw mama wou jou
zoooooo graag dat een meneer die we niet kennen, en die ver weg woont, toen
zaadjes heeft opgestuurd. Maar die
meneer is niet jou papa.'
'Zou je ooit nog een relatie willen? Of
sta je daar niet meer voor open?'
'Ja zeker, ik sluit een nieuwe relatie niet uit, het leven is nog lang en je
weet niet wat er nog allemaal op je pad komt'
'Inderdaad' antwoordt de psychologe 'en het hoeft niet gezegd dat je alles in
de juiste volgorde moet doen hé.
Dat vond ik mooi gezegd... Er is helemaal niets apart aan wat ik doe, het is
gewoon een andere volgorde dan dat we gewend zijn, maar tegenwoordig met alle
soorten gezinnen en samenlevingen we nu hebben, is dat ook al niets speciaals
meer.
Toen het gesprek ten einde liep kwamen er nog de
paperassen. Eentje om te ondertekenen
dat ik akkoord ben met de testen die er op het sperma uitgevoerd worden, en
eentje om akkoord te geven bij de anonimiteit van de donor. Vervolgens kreeg ik heel wat psychologische
testen mee om thuis in te vullen en een 'fenotypekaart', hierop moet ik mijn
voorkeuren aanduiden. Ik kan de lengte, kleur haar en kleur ogen van de donor
zelf kiezen. De lengte was gemakkelijk, daar
neem ik 'groter dan 1m75'. Ik ben al zo
een kleintje dat ik daarin geen risico's neem. De kleur haar en ogen, daar moet
ik nog eens over nadenken.
Voila, deze stap is ook alweer genomen, en ik voel me er
enorm goed bij. Nu op naar het tweede
psychologische gesprek, ergens in augustus.
©, 2013, bloggen.be/singlemama
|
