Ik heb dus met de 3 beste vriendinnen gesproken.En naast heel wat antwoorden heb ik er voornamelijk heel veel vragen bijgekregen.Maar ja, daar zijn vriendinnen voor zeker?Maar wat het belangrijkste is... ze staan alledrie volledig achter mijn beslissing.Geen opgetrokken wenkbrauwen, geen Wabliefs?!?, geen onbegrijpende blikken, maar wel volledige steun.Zoveel steun dat ze zelfs al heel ver gingen in de planning.Ik heb zelfs nog geen idee wanneer en hoe juist ik zwanger zal geraken, maar ik werd al wel gevraagd of ik borstvoeding ging geven.Zo kwamen er nog heel wat vragen bij, vandaar dat ik mijn lijstje wat heb aangevuld.
·Ga ik borstvoeding geven?
·Hoe zal mijn kat reageren op een baby?
·Wie neem ik als meter en peter?
·Wie wil ik bij me hebben als ik beval?
·Welke karakteristieken qua donor zijn belangrijk?
Ondertussen blijven de vragen in mijn hoofd zich ook opstapelen.Maar de vraag of ik wel zekereen kindje wil? die is al beantwoord met een dikke vette JA.De vriendinnen zeiden ook dat ik misschien eens moet gaan spreken met een andere BAM-mama.Hier in de gemeente zouden er naar het schijnt al heel wat zijn.Dus voila, dat is dan de volgende stap.
Help! Ik ben aan't googlen. Ik dacht dat het best was om eerst even alle informatie te hebben... Blijkt dat er zowel een overdosis als een tekort aan informatie is op het web. Ik kom terecht in forums van jaren geleden met veel gedateerde informatie, op prachtige websites met veel foto's maar geen duidelijkheid en op dubieuze chatrooms waarin mannen maar al te graag hun zaad geven, zij het dan wel op de natuurlijke manier. Oh help! Mijn gemoedstoestand kent bijgevolg heel wat pieken en dalen. Het ene moment zie ik het leven met een kindje letterlijk voor me, droom ik hoe we samen Sinterklaas zouden vieren, hoe we het zo gezellig zouden maken met zijn twee'tjes. Het volgende moment lijkt dit een onmogelijke zaak.
Zou ik toch maar moeten wachten op het perfecte gezinnetje? Of bestaat perfect gewoonweg niet? En moet je eigenlijk wel alles in de juiste volgorde doen?Waarom niet eerst een kindje en nadien pas een relatie? Moet ik eerst een volledige voorbereidende planning maken? Of los je de meeste zaken op als ze zich voordoen? Het liefst van al zou ik een glazen bol hebben, die me perfect kan tonen welke keuze de juiste is. Wachten of niet?
Maar misschien dat ik eerst eens met de vriendinnen moet babbelen, eens kijken wat zij van dit idee vinden en hoe ze reageren.
Ik ben 32, wat dus betekent dat mijn voorraad beschikbare eitjes zienderogen verdwijnt.Nog 3 jaar tot mijn 35 en mijn vruchtbaarheid een duik neemt naar een diep en donker kinderloos gat.Dat zeggen alle statistieken tenminste. Niet dat ik me daarmee bezighoud hoor, maar als je vruchtbaarheid vrouw googled, dan blijven ze maar tevoorschijn piepen gelijk hardnekkig onkruid.Maar ok, geen paniek, geen paniek . Eerlijk gezegd heb ik nooit gedacht dat ik geen kinderen zou hebben.In mijn toekomstbeeld zat er altijd wel een gezinnetje en tot voor kort maakte ik me ook geen zorgen dat dit niet zou komen.
Toch is die kinderwens zo stilletjes aan mijn leven aan het overnemen, de vraag wanneer zal ik mama worden? houdt me iedere dag bezig.Moest ik vandaag weten dat ik binnen twee of drie jaar volledig gesetteld ben in een relatie en dan samen met die partner voor een baby zou gaan, dan zou ik wel kunnen wachten.Maar die garantie is er niet, en als ik blijf wachten op die prins dan komt er misschien helemaal geen baby.Het is niet dat ik tegen een relatie of tegen mannen ben, ik ben gewoon héél kieskeurig. Dus waarom niet eens kijken of ik dit alleen zou kunnen?De mogelijkheid eens onderzoeken en wat informatie inwinnen kan alvast geen kwijt.Ik zit alleszins met vragen genoeg...
