De dag van vertrek. Nu kan ik jullie vertellen wat er die dag nog allemaal gebeurt is. s Morgens heb ik mijn kleren gewassen en mijn valiezen gepakt. Zoals je misschien al weet heb ik een trekkersrugzak en een valies om het gewicht te verdelen. Hierna heb ik de Meat house opgeruimd en gestofzuigd. De poetsvrouw komt maandag en we hadden afgesproken dat ze de meat house schoonmaakt. Ze wilde het vorige week doen, maar ik vond dat onnodig. Als ik weg ben kan ze dat huisje eens grondig kuisen.
Namiddag ben ik met de honden gaan wandelen. Onze laatste tocht naar mijn favoriete plekje.
Wanneer Jane arriveerde was ik klaar en was het bijna tijd om afscheid te nemen.
Het afscheid viel mij enorm zwaar. Toen de kinderen me omhelsde en zo afscheid namen, had ik het moeilijk om niet in tranen uit te barsten.
Maar voordat ik in de auto stapte, nam ik voor de laatste keer van iedereen afscheid en toen kon ik me niet meer inhouden. Ik ga deze mensen enorm missen. Ze hebben zo goed voor mij gezorgd en ze zijn enorm vriendelijk en toffe mensen.
Ik heb van hun nog een laatste afscheidscadeautje gekregen. Een mooie armband met hartjes aan in verschillende kleuren. De hartjes zijn gemaakt van Murano glass en het armbandje is echt zilver. Het is echt prachtig.
Nadat de tranen waren opgedroogd, ben ik nog een tijdje bij Jane geweest. We hebben samen een pizza gegeten en nog een filmpje gekeken. Om 12 uur s nachts was het tijd om naar het station te gaan. Jane is bij me gebleven tot ik in de trein zat. Het is echt een lieve vrouw. Ik ga haar ook missen.
Maar ja, je weet maar nooit. Misschien kom ik nog wel eens in de buurt.
Ik heb alleszins al een slaapplaats. J Bij twee lieve schatten van een buren. J
Dinsdagmorgen moest ik een speciaal soort saus maken voor het avondmaal. Ik moest het recept in de kookboek volgen. De saus ging in de slow-cooker en het moest daar 10 uren in blijven koken. Het eindresultaat was toch heel lekker en ik heb veel complimenten gekregen over mijn saus. J
Namiddag heb ik Charlie naar paardrijden moeten brengen en dit keer moest ik met de BMW (4x4) rijden. Grote wagen en heel modern ingericht. Het is een goede wagen, maar ik verkies toch de landrover en de ute om in te rijden. Deze voelen veiliger aan. Ik vond niet dat de BMW zo aangenaam reed.
Toen we terug naar huis gingen, wisselden Prue en ik van wagen. Ik nam de ute, maar aan de ute hing de trailer van de paarden. Mijn opdracht was om die ook naar huis te brengen. Dus zo heb ik voor de eerste keer met een aanhangwagen gereden. Het ging heel goed. Ik heb geen problemen gehad.
Woensdag was het Charlies verjaardag. Hij werd 4 jaar. s Morgens kreeg hij zijn cadeautjes en s avonds was het feest. Vele buren kwamen langs. Het was een drukke avond. Na een tijdje was ik zo moe van een luisteren naar de conversaties tussen de mensen. Ik versta hen goed, maar als je de hele tijd moet concentreren op wat ze zeggen en ook praten ze heel snel Australisch Engels, dan wordt het vermoeiend. Toch was het een fijne avond.
Donderdag had ik een afspraak met Danette Gale in het dorp. Ze had me uitgenodigd bij haar huis. Ik kende haar niet, maar ik kreeg plots een mail van een oude buurjongen dat hij iemand kende in Wagga en dat ze me wilde ontmoeten. Ik heb haar telefoonnummer gekregen en heb haar opgebeld. Zo hadden we dan afgesproken om op donderdag te gaan luchen. Het was heel aangenaam en we hebben een leuk gesprek gehad. Het was jammer dat ik haar nu pas leerden kennen. L Maar ja, misschien kom ik terug naar Wagga. ;-)
Vrijdag heb ik in de voormiddag een cake en koeken gebakken, de was gedaan , opgeruimd en het huis gestofzuigd. Namiddag ben ik met Charlie naar Wagga gegaan en zijn we eerst gaan winkelen. Ik had nog een paar dingen nodig. Daarna trakteerde ik Charlie op een ijsje. Dit was nog voor zijn verjaardag en zo ben ik dan naar het treinstation gegaan en heb ik daar een treinticket gekocht richting Byron Bay. Als laatste zijn we nog naar een speeltuin gegaan en zo werd het weer tijd om naar huis te gaan.
s Avonds kwamen twee buren af en bleven eten.
En zo was mijn laatste werkdag weer om. Het zit erop.
Zaterdagvoormiddag ben ik naar Regs huis gegaan en zijn we met ons drieën in de heuvels gaan lunchen (Reg, Julie en ik). Hierna reden we terug naar huis en zijn Reg en ik te voet de heuvels in getrokken. Julie kon niet mee, want ze heeft een soort spierziekte (denk ik). Ze is slecht te been. Eerst zijn we de heuvel, die ik was afgedaald, nu steil omhoog opgeklommen. Tjonge, ik heb ik niet veel conditie meer. Toch niet om steile heuvels te beklimmen en ook had ik weeral geen goede schoenen aan, want ik gleed regelmatig uit. Reg waiting for me.
Boven op de heuvel hebben we een hele hoop kangoeroes gezien. Prachtig, maar ik kan er maar geen foto van trekken, want ze staan veel te ver weg. We hebben een tijdje over de toppen van de heuvels gewandeld en daarna zijn we door een droge creek (rivier) gewandeld. Reg was zelf nog nooit op die plaats geweest. Dus we gingen de creek verkennen. Ik heb die dag veel interessante dingen gezien en weeral gaf Reg me heel veel uitleg over alles. Ook vertelde hij heel veel verhalen over de oude tijd met de Aboriginals en ook over zijn familie. Ik meen het, het was super interessant en ik hou ervan om naar zon verhalen te luisteren. We hebben de hele namiddag gewandeld en om half 6 waren we weer thuis. Ik was ook uitgenodigd voor dinner bij hun te houden en natuurlijk aanvaarden ik dat. Het was een heerlijk simpel dinner. Na het dinner hebben we heel veel gebabbeld over België en Australië en over nog vanalles. Tijdens ons gesprek haalde Reg onverwachts een artikel boven over iemand die je kon contacteren voor jobs in de outback. Ik bedoel hier dan ook de echte outback waar je UREN moet rijden voor je beschaving ziet. De kinderen daar krijgen les over de telefoon. Hij vond dat ik het moest proberen en ik ga dat ook doen als ik aanvaard wordt natuurlijk. Reg deed me op deze manier herinneren wat ik eigenlijk echt verwachtte te doen op deze reis. Ik wil iets doen dat onvergetelijk was. Ik wil niet alleen de toeristische plaatsen zien, maar ik wil het echte Australische leven meemaken en Reg vertelde me dat je dat alleen maar kunt doen door in de outback te werken als Governess (nanny). Langs de kust vind je geen echte, typische Australiër. Hij heeft gelijk daarin. Nu ga ik een beetje reizen, maar ik ga zeker die vrouw de komende week eens bellen.
Ik heb weeral een prachtige dag gehad bij deze mensen. Het is jammer dat ik hun pas op het einde heb ontmoet. Ze hebben me wel uitgenodigd om bij hun te blijven slapen voor als ik eventueel terug in Wagga op bezoek kom. Ze hebben nog een extra huis voor de gasten apart en daar kon ik blijven zolang ik wou. Als ze me vroeger kende, hadden ze me naar specifieke Australische natuurlandschappen gebracht. Ook vind Reg dat ik op een moto moet leren rijden (twee wielen, dus geen quad). Ik heb hun adres en telefoonnummer gekregen en ik ga zeker proberen om contact met hun te houden. Ook als er problemen waren, mocht ik hen bellen. Het is fijn om te weten dat je bij mensen terecht kunt komen. Je zit dan aan de andere kant van de wereld, maar je voelt je dan toch niet alleen. Nu kan ik al op 3 verschillende plaatsen terecht (WA, QLD, NSW). Ik ga deze mensen toch missen.
Zondag is het tijd om afscheid te nemen. Ik ga al mijn kleren wassen, drogen en strijken, valies pakken, Wooff-farms bellen voor een verblijfplaats in Byron Bay.
Jane (de oma) komt naar hier en ik ga met haar mee naar Wagga en zij zal me om half 1 s nachts aan het treinstation afzetten. Het afscheid zal niet gemakkelijk zijn. Ik ben heel slecht in het afscheid nemen van mensen waar ik graag bij ben. Ook het afscheid met mijn twee nieuwe vrienden (honden) zal zwaar zijn. Ik ben echt gesteld geworden op die twee schatten.
Het zal geen lollige dag worden. Maar ja, het wordt weer tijd om wat meer te zien van Australië.
L
Nu weet ik niet hoe snel ik mijn dagboek en fotos op het internet zal kunnen zetten. Dus jullie zullen wat geduld moeten oefenen. Maar ik doe mijn best.
Maandag ging ik met wil de koeien checken op de bike. Onderweg zag ik mijn eerste black snake. Ik was er bijna over gereden. De black snake is een giftige slang, maar hij valt niet aan. Het is ook een goed teken dat deze zwarte slang hier is, want die jaagt de bruine slang weg. De brown snake is veel gevaarlijker. Hij is niet alleen giftig, maar hij valt je ook aan. Ik vind het wel jammer dat ik mijn fototoestel niet bij had. Ik hoop dat ik nog een slang tegenkom in de natuur hier. J
Dinsdag was het een gewone dag, maar tijdens de avond was er een enorme storm hier. Het bliksemde overal en continu. Spijtig dat hier zoveel bomen rond het huis zijn, zo kon ik het spektakel niet goed zien.
Woensdag en donderdag had ik gewoon weer een rustige dag. Alle kinderen naar school, waardoor het zalig stil in huis was.
Vrijdag is het een normale dag geweest. Ik heb wel weer een poetsdag gehouden.
Zaterdag ben ik naar Wagga gegaan. Ik wilde Wagga bezoeken, maar ik moest ook nog een aantal inkopen doen. Dus heb ik niet veel kunnen zien. Eigenlijk was er ook niet veel te zien. Ik ben wel naar Wagga beach gegaan en naar de Sturt university. Bij het laatste brouwen ze wijn, maar het stelde niet veel voor. Ik ben niet binnen geweest. Ik heb dan maar een beetje rondgereden en van de omgeving genoten.
Zondag ben ik naar de buurman gegaan. Het was 3 kwartiers wandelen tot daar. De twee honden volgden me weer. Ik had het dit keer liever niet, want ik moest de weg oversteken en ik had geen leibanden bij me. Dus heb ik de kleinste opgelicht en de grootste bij zijn riem genomen en ze zo de weg helpen oversteken.
Reg heeft mij en de honden in de wagen de heuvel opgebracht. Onderweg heeft hij mij vanalles laten zien: een arendsnest, wat de vorige farmer verkeerd gedaan had zodat de natuur eronder leed (als je de bomen weghaalt, dan is er teveel water en dit spoelt de creek uit en de creek wordt steeds dieper en breder, enz.). Hij heeft me op de top van een heuvel afgezet en we konden zo over de Hume Highway kijken. Je hoorde de autos amper. Op die heuvel waren we Wax (de kleinste hond) kwijt. Belsey was al in de ute gesprongen, maar Wax was verdwenen. Daar voelde ik toch wel even paniek, omdat ik niet wil thuiskomen en zeggen dat ik hun hond ben kwijtgeraakt. Maar uiteindelijk kwam hij op zijn gemak terug. Je moet weten dat Wax bijna blind en doof is. Dus hij hoort mij niet als ik hem roep.
Hierna zijn we op de top van de hoogste heuvel gegaan en daar heeft Reg me afgezet.Hij heeft Wax mee terug genomen, maar Belsey wilde bij mij blijven. Samen zijn we terug naar beneden gewandeld. We moesten eerst stijl naar beneden en dan door de weides. Het is maar goed dat ik een goede oriëntatiegevoel heb. Wanneer je beneden de heuvel ben, zie je niets meer van welke richting je op moet.
Terug bij Regs huis heb ik thee gedronken en hun familie ontmoet. Het was die dag ook Moederdag.
Dan was het weer tijd om naar huis te gaan. Aangezien het al donker werd, heeft Reg me naar huis gebracht in de ute.
Het was een prachtige dag. Ik had alleen mijn enkel verstuikt. Dit komt doordat ik geen bergschoenen aan had. Gewone sportschoenen zijn echt niet goed om een steile heuvel af te gaan en dan nog tussen de rotsen. Ik heb twee dagen last van mijne voet gehad. Maar ja, ik klaag niet, want ik heb ervan genoten. J
Nog even iets over zondag. Zondag was een feestdag, namelijk Anzac day. Vandaar dat iedereen toen uitgenodigd was voor een BBQ.
Maandag hadden de kinderen alweer vrijaf. Ze hebben grotendeels de dag doorgebracht bij hun vader. Helpen op de boerderij.
Dinsdag was het weer school. Er is vandaag niets speciaals gebeurd.
Woensdag en donderdag zijn alle kinderen naar school. Dan heb ik een zalige rustdag tot het tijd is om Charlie van school te gaan halen.
Toen ik donderdag Charlie ging halen van school heb ik onderweg me toch verschrokken. Onderweg kwam ik een wagen tegen waar oversize op stond. Maar hij kwam net om de bocht en vlak achter hem reed een tractor tegen met een aanhang dat twee rijstroken in beslag neem. Ik heb op mijn remmen moeten staan, omdat ik met een snelheid van 100 reed. Gelukkig ging hij ook wat aan de kant, want anders zat ik in de gracht.
Vrijdag heeft Charlie de dag doorgebracht bij zijn vader. Hij is dan de hemel te rijk. Want hij helpt zijn papa graag op de boerderij. Corey vertelde me dat ik zo dan een rustige dag had, maar ik heb er gebruik van gemaakt om wat te poetsen en de was er door te jagen. De poetsvrouw was de maandag niet gekomen, omdat het een feestdag was en het huis was dus vuil. Als je hier midden in de natuur zit, dan is het moeilijk om het huis proper te houden. Ik zou het loon van de poetsvrouw ook moeten vragen. Die verdienen goed hun geld ($120).
Zaterdag ben ik naar Albury en Wodonga geweest. Na een uur en een kwartier rijden, kwam ik eindelijk aan in Albury. Ik ben eerst doorgereden naar het informatie centrum, om een kaart over Albury en Wodonga te krijgen en ik heb ook gevraagd wat er te zien was en wat de moeite was om te bezoeken. Eerst ben ik naar een park gegaan en heb daar langs het meer gewandeld. Je kreeg daar echt het herfstgevoel. De kleuren van de herfst en wandelen tussen de gevallen bladeren. Terug bij de wagen heb ik mijn lunch gepakt en ben ik op een bankje bij het meer gaan zitten. Hierna ben ik richting Lake Hume gereden. Dit ligt in Wodonga (Victoria) Het was weer een hele rit, maar het was de moeite waard. Lake Hume is echt prachtig en dan had je daar ook nog de Hume Dam. Ik wilde daar de hele dag doorbrengen, maar heb dat dan toch niet gedaan, want ik kom daar maar eenmalig. Terug in Albury (NSW) heb ik de winkelstraat bezocht en daarna nam ik de auto en reed de Monument Hill op. Daar had ik een prachtig uitzicht over Albury. Als laatste ben ik nog naar de Botanische tuin gegaan, maar dat stelde niet veel voor. Dan was die van Canberra veel mooier. En zo ben ik dan maar weer op weg naar huis gegaan. Weer een lange rit voor de boeg.
Zondag heb ik een luie dag gehad. Alleen s morgens belde Corey mij om zijn buurman naar huis te brengen. Die was al onderweg naar huis te voet. We hebben over de velden gereden en ik ben zelfs door te creek (rivier) moeten rijden. Terug naar huis heb ik de grote weg maar genomen. Ik had geen zin om honderd keer uit te stappen om de poorten open en dicht te doen. En dat was het dan. Voor de rest ben ik gewoon lui geweest. Tv gekeken, op bed gelegen, op de computer gezeten en wat gewandeld. Ach ja, wat is hier anders te doen.
Maandag ben ik met de kinderen naar Wagga gegaan. Charlie moest naar de dokter. Ik bracht hem naar Prue in de shop en zij ging met hem naar de dokter.
Na de dokter ben ik met de kinderen naar de zoo gegaan en daarna naar de speeltuin. Ze hebben zich goed geamuseerd. Ze waren doodop. Ik was Wagga nog niet uit en Charlie sliep al. Even later was ook Will vertrokken.
Toen ik thuis kwam, lag er een verassing op mijn bed. Er was een cadeautje aangekomen vanuit België. Nadat het eten klaar was voor de kinderen, heb ik mijn doos uitgepakt. In de doos zaten allerlei nuttige producten die ik hier goed kon gebruiken. Zoals: shampoo voor haar en voor de huid, gezichtverzorging, kauwgom (om van de koeken hier af te blijven ;-) is ook hoognodig), een t-shirt (ook nuttig aangezien de winter daar is en ik erover aan het denken was om nog één bij te kopen) en nieuwe sportschoenen (degene die ik mee had, heb ik al moeten lijmen), enz.
Alles komt net op tijd aan, want mijn producten beginnen op te geraken. En ik moet alweer geen geld uitgeven aan deze dure producten. Ik ben zo blij.
Merci mama, papa en Gudrun voor de prachtige geschenken.
Dinsdag is het een gewone dag geweest. De school is terug begonnen en ik moet er weer vroeg uit om Will en Blake hun boterhammen te smeren en voor het ontbijt te zorgen.
Woendag en Donderdag zijn mijn favoriete dagen. Dan moet ook Charlie naar school en heb ik een rustige dag voor mezelf en kan ik ook gaan wandelen. Het is niet dat ik niet graag met Charlie bezig ben, maar zon dagen midden in de week doen soms deugd.
Charlie is enorm gebeterd. Hij is gestopt met schreeuwen. Hij weent nog wel, maar dat is al veel beter dan dat geschreeuw van hem. Het kan nog wel eens gebeuren dat hij schreeuwt. Ik denk nu ook dat hij weet dat het toch niet zal lukken bij mij en wat nog is, ik weet hem al veel beter aan te pakken. Het enige probleem is nog steeds wanneer de ouders er zijn. Dan kan hij nog wel eens stout zijn.
Ergens deze week heb ik ook een slapeloze nacht gehad. Ze hadden de kalven van hun moeders gescheiden en ze hebben de hele nacht naar elkaar zitten loeien.
Als het de ratten niet zijn, dan zijn het de honden en als het de honden niet zijn, dan zijn het de koeien, maar er is steeds een dier dat me wakker maakt. Grrrr.
Vrijdag is het een gewone dag geweest. Het was wel een prachtige dag.28°C.
Zaterdag heeft het de hele dag geregend en ben ik niet kunnen gaan wandelen. Natuurlijk waren ze hier weer gelukkig. Joepie, het regent!!!
s Avonds kwamen de Howards (buren) hier om te eten. Het was een heerlijke maaltijd en een lekker dessert. Maar veel te laat. Vanaf 8 uur begonnen we eindelijk te eten.
Zondag waren we uitgenodigd bij andere buren (the Mittletons). We hebben de hele dag daar doorgebracht. Het was een barbecue met daarna een lekker dessert. Maar goed dat ik voor het weekend op dieet was en na het weekend begin ik opnieuw.
Er waren heel veel buren daar. Dus dit was een goede kans om eens iedereen te leren kennen. Sommige had ik al ontmoet, maar nu kon ik echt eens met hen praten. Het zijn allemaal zeer toffe, vriendelijke mensen.
Ik vind het jammer dat het binnenkort gedaan is. 17 mei vertrek ik naar het noorden. De familie vertrekt naar Fiji op vakantie voor twee weken. Ik ga richting Noosa om daar mijn vriendin Sara te ontmoeten. Ik heb haar in Sydney leren kennen. Haar vriendin waarmee ze is gekomen, is terug naar huis. Dus ze heeft me gevraagd om met haar verder te reizen. Maar ik heb twee weken de tijd om tot Noosa te geraken en ga dan ook onderweg nog wat verschillende plaatsen bezoeken.
De hele week is eigenlijk rustig verlopen. Er is eigenlijk niets bijzonders te vermelden.
Dinsdagnamiddag is de mama teruggekomen en dinsdagnacht de twee mannen.
De sale in Sydney was geslaagd. Ze hebben al hun koeien verkocht.
Zaterdag ben ik naar Wagga gegaan om een beetje rond te lopen daar in de winkelstraat. Ik heb de winkels bezocht waar ik bonnen voor heb gekregen. Het ziet er zeer interessant uit. In de winkel Myer kan je vanalles kopen en in sportsgirl is de keuze ook groot. Op het moment heb ik nog niks gekocht, want ik heb nog niks nodig. Ik ga wachten tot een kledingsstuk het begeeft en dan ik een nieuw kopen. En als ik tegen het einde van het jaar nog niks heb gevonden, dan koop ik mezelf iets mooi voor in België.
Onderweg naar huis heb ik een prachtige zonsondergang gezien. (zie facebook voor de fotos)
Zondag ben ik veel gaan wandelen. Voor de rest heb ik de dag rustig en relaxt doorgebracht. Om 5 uur heb ik de heuvel beklommen om de zonsondergang te zien vanaf de heuvel. Het was prachtig. (zie facebook voor de fotos). Ik heb echt genoten. Voor de zon helemaal weg was, was ik al op de terugweg. Anders moest in het donker tussen de koeien door naar beneden. En als het hier donker is, dan zie je geen steek.
En zo is de week weer om.
Het was een prachtige week wat het weer betreft. Het is hier herfst, maar het is nog steeds tussen de 24 en 28 graden.
Dinsdagmorgen kwam Corey mij halen. Hij vertelde mij dat hij om negen uur kwam, maar hij was er pas om half 11. Dat was niet erg. Ik verwachtte het al, want de mannen vertrokken die dag naar Sydney.
Thuis aangekomen heb ik Blake zijn verjaardagscadeautje gegeven. Hij was de maandag verjaard. Ik had een kleinigheid gekocht. Belgische chocolade (Seashell). Wat moet je anders kopen voor een 17-jarige.
Ook stond er me een verassing te wachten toen ik thuiskwam. In de keuken was het juist of er een bom gebarsten was. De vaatwasser was nog steeds vol en op de toog stond nog vaat. Voor de rest was alles rommelig en vuil. In de wasplaats puilde de manden uit van de was en was er ook weer heel wat plooiwerk te doen. En dan moet je weten dat alles netjes was voordat ik vertrok. De keuken was leeg en opgeruimd. De was was gedaan en goed bijgehouden.
Prue had me ook gevraagd om onmiddellijk koeken te bakken voor de mannen, zodat ze die konden meenemen.
Ik wist dus wat me te doen stond.
Woensdag was ik eindelijk door de was en kon ik het gewoon weer bijhouden. Woensdag ben ik ook met de jongens naar Noahs Arc gegaan. Dit is een binnenspeeltuin in Wagga.
Het weer begint hier ook achteruit te gaan. Het aan het afkoelen en het regent nu iets meer. Maar je moet weten dat het nog steeds niet echt koud is (boven de 20°C) en de regen is ECHT af en toe een korte bui en dan is de zon weer daar.
Donderdag is Prue vertrokken naar Sydney.
Vrijdag is Elisa komen spelen en hebben de kinderen de hele dag buiten gespeeld. Dat was goed, want zo kon ik wat doen in het huis. Ik heb dan ook heel wat poetswerk verricht en de kinderkamers opgeruimd.
Namiddag kwam Jane Annabel brengen en de kinderen ophalen, zodat ik de zaterdag een rustige dag had. Annabel was de vorige au pair en ze blijft hier nog twee weken voordat ze naar huis gaat.
s Avonds, nadat de kinderen weg waren, heb ik nog wat eten gekookt voor de kinderen en dat ingevroren. Als laatste heb ik nog een lekkere pasta gemaakt voor Annabel en mezelf. Het was pasta met veel groenten in, champignons en kip. Heerlijk was het.
Zaterdag is het dan zover. Het is mijn verjaardag. Eerst lekker uitslapen. Toen ik in de keuken kwam had Annabel mijn bord klaargezet met een broodje met kaarsjes in. Rondomhadze het ze het versierd. Er lag ook een pakje bij. Daarin zat een kaart van Prue en Jane (de oma) in. Beide hebben me ook ieder een bon gegeven. De oma heeft me een bon gegeven van bij de winkel Myers voor 50 dollar. In die winkel hebben ze alles: vb. parfum, kledij, kookgerei, meubels, schoenen, Van Prue heb ik een bon gekregen van bij de winkel Sportsgirl voor 75 dollar (± 50). Daar kan je kledij kopen.
Leuk hé. Ik had dit totaal niet verwacht.
Later belde de kinderen om me een gelukkige verjaardag te wensen.
Na het ontbijt ben ik gaan wandelen met Belsey op de heuvel naar mijn favoriete plekje. Maar toen we terug naar beneden wilden gaan, hadden de koeien onze weg versperd. Ik moest tussen de kudde door lopen om naar beneden te gaan. Ze hadden de poort gebarricadeerd. Belsey beschermde me door te blaffen naar de koeien die te dicht bij me kwamen. Belsey bleef goed in mijn buurt. Toen gebeurde het. De koeien begonnen aan te vallen. Ze hadden het op Belsey gericht, maar zij stond langs mij. Dus een drietal koeien van 700 kg kwamen op me af in volle vaart. Belsey had het vlug door en bleef uit mijn buurt. De koeien hadden wel schrik van mij. Toen ik de koeien had weggejaagd, keek ik om op zoek naar Belsey. Ik zag even later de hele kudde de heuvel afrennen en arme Belsey liep voorop. Mijn hartje heeft dus een paar hartslagen gemist. Ik heb geen schrik van koeien, maar als zon beest op je afkomt, ben ik toch niet gerust.
Later in de namiddag heb ik samen met Annabel paardgereden en hebben we onderweg meer dan 12 kangoeroes gezien. Terug op het domein hebben we nog wat geoefend in de Yard. Ik oefende mijn trotting (draf) en cantering (galop).
s Avonds heb ik met mijn ouders en zusje gebabbeld en dan hebben we naar een filmpje gekeken.
Zondag ging Annabel de kinderen halen bij Jane. Ze wou het absoluut doen. Ik heb er dan van geprofiteerd en ben s morgens met Belsey en Wax gaan wandelen.
Voor de lunch had ik verloren brood gemaakt, maar dat kenden ze hier niet. De kinderen proberen niet graag iets nieuws en zeggen altijd het is vies voordat ze het proeven, maar uiteindelijk hadden ze het graag. Annabel kende het ook niet.
Het weer deze week was dus zeer wisselvallig. Voor volgende week geven ze terug veel zon.
Tijd om uit te checken uit het hostel. Spijtig genoeg vertrekt mijn bus deze avond pas en moet ik mijn valies de hele dag rondslepen.
Dan op weg naar de bussen. Ik wilde nog één ding gaan bezoeken en dat was the Royal Australian Mint. Dit is een fabriek waar ze munten maken. Dus het geld voor Australië. De fabriek heeft ook een kleine museum, waar je allerlei soorten munten van vroeger tot nu kan bekijken. De werkwijze van vroeger en nu, enz. Ook kan je van bovenuit de werking van de machines zien. Spijtig genoeg was het voor de werknemers een vrije dag en was er niks aan het werk. Beneden bij de ingang had je een winkel waar je allerlei speciale munten kon kopen. Ook kon je daar je eigen Australische dollar maken. Natuurlijk heb ik dat gedaan voor een souveniertje te hebben, maar het kostte me wel 3 dollar voor 1 dollar.
Hierna heb ik terug de bus naar het centrum genomen en ben ik voor de rest van de dag het grote winkelcentra gaan bezoeken. Dit centrum was enorm en ik vind het zo jammer dat ik niks kan kopen. Niets houd me eigenlijk tegen om iets te kopen, maar ik moet het allemaal meeslepen en ook wil ik het geld in de eerste plaats besteden aan allerlei bezienswaardigheden in Australië en natuurlijk de hostels en voedsel en vervoer. Dus de noodzakelijke dingen. Ik heb mijn geld dus nodig. De koopjes moeten maar wachten tot op het einde van mijn reis.
Om 5am sloten ze de winkels al. Nu heb ik niets meer te doen. Ik ben dan nog maar even in het park gaan zitten en daarna heb ik mijn weg vervolgd naar het Jolimont Centre. Dit de plaats waar alle reisbussen vertrekken. Na 3 à 4 uur gewacht te hebben, was het eindelijk tijd om op de bus te stappen en op weg naar Wagga te gaan. Om middernacht kwam ik aan en Jane (de oma) heeft me opgehaald. Ik kon vannacht bij haar blijven logeren en morgenvroeg komt Corey mij halen.
Allereerst ben ik naar het Australian War Memorial gegaan, maar aangezien ik te vroeg was, heb ik een stukje van de Mount Ainslie opgeklommen. Even later ben ik terug naar ondergegaan en heb ik het museum bezocht. Dit is de mooiste museum die ik gezien heb over de oorlog. Het is enorm groot vanbinnen. Het museum gaat over de eerste WO en de tweede WO en dan nog de oorlogen in de verschillende landen en werelddelen. Binnen in het museum zie je ook allerlei vliegtuigen (echte) van in de oorlog en er is ook een duikboot, enz. De miniaturen over de oorlog zijn ook prachtig nagebootst (zie fotos).
Het was heel interessant. Ik dacht dat ik het in een kwartier gezien zou hebben, maar ik heb daar zeker een uur rondgewandeld en dan heb ik nog niet alles zitten lezen. Dit was dan nog op een redelijk tempo.
Terug in het hostel heb ik mijn lunch opgegeten en ben dan op weg gegaan naar de Australian National Botanic Gardens. Dat was een uur wandelen tot ginder. Daar heb ik tot twee uur gewacht waar ik dan mee kon gaan met één van de gratis rondleidingen. Amai, dit was leuk en leerrijk. Via de rondleidingen kom je veel meer te weten over de planten. Ze vertellen de historie errond, de afkomst, waar komen ze voor, welke vruchten en sommige planten hebben verbanden met de Aboriginals. Ik heb niet de hele Botanische tuin gezien, maar vie de rondleiding ben ik toch al veel te weten gekomen over de Australische fauna en flora. (Zo ziet de echte bush eruit)
Na even gebabbeld te hebben met een meisje van Holland en een meisje van Duitsland, ben ik de weg opgeklommen naar de Black Mountain Tower (Telstra Tower). Onderweg heb ik een lift gekregen van een man uit Turkije. Boven aangekomen drong hij aan om mijn entree in de toren te betalen. Oké dan maar, boven hebben we samen van het uitzicht zitten genieten en hebben we wat gebabbeld. (Voor de mensen die er weer iets achter gaan zoeken: deze man is veel te oud voor mij!) Na een tijdje heeft hij me terug naar beneden gebracht en daar heb ik hem verteld dat ik de rest terug te voet wilde doen. Waarom niet, het was een prachtige dag en het is goed voor de lijn J. Hij had me ook uitgenodigd om ergens te gaan eten, maar ik heb vriendelijk bedankt.
En zo was de dag weer om. Alles sluit hier rond 4pm of 5pm en in het weekend start alles om 10am. Dus zoveel tijd heb je niet en alles ligt een heel eind van elkaar. Zeker als je te voet bent, vliegt de dag om.
Terug in het hostel heb ik me een heerlijke pasta met champignonsaus gemaakt. Er mocht wel wat kip, look en kaas bij, maar soms moet je roeien met de riemen die je hebt. Je kunt je niet altijd een luxemaaltijd voorzien. Als je alleen reist is het moeilijk om eten te kopen, want alles is in grote hoeveelheden. Daar ik maar een weekend weg ben, had ik wat pasta van bij het gezin, waar ik op het moment verblijf, meegebracht en heb ik in de winkel de saus (poeder) gekocht. Als ik terug voor lange tijd op rondtrek ben, dan kan ik me die dingen aanschaffen en dan eet ik maar twee dagen hetzelfde of in een andere combinatie.
Ik ga vandaag vroeg slapen, want ik ben doodop en morgen moet ik er weer uit. Het is dan tijd om uit te checken uit het hostel en dan moet ik mijn valies de hele dag rondslepen. s Avonds om 8:45pm heb ik mijn bus terug naar huis.
Na een frisse douche vertrok ik naar het winkelcentrum, op zoek naar een foodstore. Na een tijdje heb ik een Australische Aldi gevonden. In de winkel moest ik een moeilijke beslissing maken: choco of confituur. Uiteindelijk heb ik voor de confituur gekozen met de gedachte aan mijn lijn. Nog een pak brood en een fles water en dan ontbijten.
Na het ontbijt ben ik naar het hostel gegaan en van daaruit ben ik op weg gegaan naar het New parlement house. Dat was een heel eind wandelen. In het parlement heb ik de Senaatkamer gezien en de kamer van de House of Representatives. Na even rondgewandeld te hebben in het nieuwe parlement, ben ik naar het oude parlement gewandeld. Dat ligt beneden het nieuwe parlement. (ze liggen achter elkaar op een heuvel)
In het oude parlement was nu een museum en je moest 1 dollar betalen. Het was zeer interessant en het rook daar heel oud. Mijn eerste gedachte was dat het er rook naar een rusthuis of oude mensen. Dit kwam vooral door het oude meubilair. (ik zeg niet dat het er stonk).
Hierna ben ik weer verder naar beneden gewandeld en heb ik de gebouwen bezocht (alleen de buitenkant) van het Questacon , National Library of Australia , High Court of Australia. Na deze gebouwen ben ik naar het National Gallery of Australia gegaan en ben ik de kunst van Australië gaan bezoeken. Er was ook kunst van andere landen, maar die van Australië interesseerde me het meest. Ook was er een speciaal event in de galerij. Belangrijke kunstwerken vanuit Parijs waren daar om te bezichtigen. Dit heb ik niet gedaan (moest je voor betalen) en trouwens heb ik al kunstwerken van Van Gogh, enz. gezien in het museum in Parijs zelf.
Na dit ben ik naar het Canberra Glassworks gaan kijken. Dit lag een heel eind van alles af. Hier in dit complex zag je hoe ze glas maakten. Je kent natuurlijk ook die glazen bollen met gekleurde lijnen in. Mijn mama heeft er zo. Dit zag je daar ook hoe ze die maakten. Mooi om te zien.
Tijd om op de terugweg te gaan. Onderweg naar huis heb ik het National Carillon bezichtigd. Dit is een klokkentoren met 53 klokken. Op zondag zou die toren allerlei liedjes spelen. Ik hoop dat je het overal kan horen.
Uiteindelijk wilde ik nog naar het Australian War Memorial gaan, maar die sloot om 5pm en dat haalde ik niet meer. Toch ben ik tot boven gegaan en heb ik onderweg de verschillende huldes (memorials) aan de soldaten in de verschillende oorlogen bezichtigd. Het waren er veel.
En na een hele dag gewandeld te hebben, ben ik dan maar terug richting mijn hostel gegaan.
Ik ben doodop na zon dag. In het hostel heb ik wat ervaringen zitten uitwisselen met twee meisjes van Hongkong en twee meisjes van Taiwan.
Twee gebouwen die op mijn programma stonden heb ik niet meer kunnen doen: The Australian War Memorial en The National Museum of Australia.
Morgen heb ik weer een hele route uitgestippeld. Normaal gezien ging ik in de voormiddag naar het Australian War Memorial en in de namiddag naar de Australian National Botanic Gardens en de Black Mountain Tower, maar de twee meisjes (van Hongkong) in mijn kamer zijn vandaag naar het Royal Australian Mint gaan kijken en daar kan je voor 3 dollar zelf een munt maken. Nu ben ik zeer geïnteresseerd en wil ik daar ook naar toe gaan, maar dat is nog veel meer wandelen dan dat ik vandaag gedaan heb. Misschien neem ik toch maar de bus tot daar en doe ik de rest te voet. Anders krijg ik niet alles gezien, want maandagavond ga ik naar huis en ik moet s morgens al uitchecken en dus zit ik met een valies. Deze ga ik niet meeslepen op grote afstanden. Dus wil ik zondag de grootste afstanden nog gedaan hebben.
Één voordeel met al dat wandelen: het is goed voor de lijn.
Het was een zeer interessante dag en ik vind Canberra mooier dan Sydney.
Buiten misschien dat de twee oudste mannen hier (Blake en Corey) er veel plezier in scheppen om me te plagen. Het is net of ik weer thuis zit. Maar goed dat ik het gewoon ben. J
Ook is er droevig nieuws. Buxie (het konijntje van Will) heeft Corey in slaap moeten doen. Het had de konijnenziekte gekregen. Deze ziekte komt van de wilde konijn die hier rondlopen. Op maandag zag ik al dat het konijntje niet in orde was. Het was net alsof hij een verkoudheid had en hij was enorm vermagerd. Corey had het ook al gezien en vond ook dat het tijd was om het beestje uit zijn lijden te verlossen. SLAAPZACHT BUXIE. L
Op vrijdag vertrok ik naar Canberra voor een weekendje uit. Om 1u50 namiddag vertrok mijn bus vanuit Wagga naar Yass en daar moest ik overstappen op een bus naar Canberra.
De Howards (buren) brachten me op naar het station in Wagga, de buurman moest er toch zijn.
De bus naar Yass zat goed vol. Deze reed door naar Sydney. Op de andere zaten we maar met 4. Een heel bus voor 4 personen niet voor niks dat die bussen zo duur zijn.
Gelukkig lag het hostel niet zover van onze busstop af.
Ik heb me een YHA membershipcard aangeschaft. Hiermee krijg je kortingen op alle YHA-hostels (dit zijn er veel en liggen verspreid over heel Australië) en je krijgt ook met deze kaart kortingen bij Greyhound (bus). Met deze kaart heb je nog allerlei voordelen op allerlei evenementen.
Die avond heb ik me dan ook maar onmiddellijk mijn bus naar huis terug geboekt. Spijtig genoeg rijd die alleen maar op maandagavond. Ik kom pas om middernacht aan in Wagga. Het enige voordeel van die bus is, is dat hij beterkoop is. Voor de bus naar hier betaalde ik 62 dollar en voor deze bus is het 25 dollar. De prijzen van de bussen hangt echt af van wanneer je reist.
Mijn avontuur op dinsdag weten jullie al. Ik kijk nu zeker goed uit voor de politie.
Woensdag heb ik hier op het domein 10 kangoeroes gezien. Ik was aan het wandelen en plots zag ik een paar kangoeroes langs mij in de bosjes huppen. Een heel eind voor me staken ze de weg over om verder te springen door de weides. Eerst zag ik er drie, toen ze de straat oversteken waren het er zeven en even later zaten er nog 3 kangoeroes in de bosjes, die ook de andere kangoeroes volgden. Het is steeds prachtig om die beesten te zien en de mannetjes zijn gigantisch groot. Wat ook mooi was, was wanneer ze aan de horizon achter elkaar aan het springen waren.
Donderdag en vrijdag is alles zijn gewone gangetje gegaan.
Zaterdag ben ik in de namiddag naar Gundagai gegaan. Ik mocht hierbij de Landrover lenen . Het is een uur rijden van hieruit. In Gundagai ben ik de meest historische bezienswaardigheden gaan bezoeken.
Eerst reed ik door naar het plaatsje waar The Dog on the Tuckerbox stond. Dit is een standbeeld en het ligt 8 km noord van Gundagai. Dit standbeeld is een internationaal erkende Australisch icoon. Het is ter ere van de vroegere pioniers.
In de winkel bij het standbeeld heb ik een jonge vrouw (Rose) ontmoet. Zij is afkomstig van Afrika en zij woont nu in Gundagai. We hebben wat zitten babbelen en ze heeft me ook uitgenodigd om van het uitgaansleven in Gundagai te proeven. Ik mocht hierbij ook bij haar thuis blijven logeren. Als je hier uitgaat, is het best dat je bij iemand blijft logeren. Het is niet aan te raden om s avonds laat nog te rijden. Grotendeels vanwege de kangoeroes.
Ik weet nog niet of ik op haar uitnodiging ga ingaan, want de komende weekenden is het druk en soms moet ik in de weekenden werken.
Na dit bezoek ben ik dan naar het dorpje zelf gegaan. Daar heb ik het graf van Captain Moonlite bezocht. Hij was een bushranger. Deze man was een slechterik en later werd hij veroordeeld tot ophanging in Sydney. Zijn laatste wens was om begraven te worden bij zijn twee vrienden in Gundagai. Hij is dan ook begraven daar onder de schaduw van de eucalyptusboom.
Hierna ben ik weer in de auto gestopt om een stukje verder te rijden. Mijn volgende bezoek was aan het gerestoreerde Gundagai Railway Station. Het ziet er nog steeds exact hetzelfde uit als in 1886. Het is niet meer in gebruik.
Na dit station ben ik naar de historische bruggen gaan kijken. Je hebt daar de Prince Alfred Bridge. Dit is de tweede oudste brug van Australië. (Ik vraag me af hoe lang die nog gaat recht blijven staan. De brug ziet eruit of hij elk moment kan instorten.) Naast deze brug heb je de historische Railway Bridge (spoorweg). De bruggen zijn gemaakt van hout.
Als laatste ben ik naar de oude molen gaan kijken. Dit was het enigste huis dat bleef staan na de grote overstroming in 1852. Tijdens die overstroming waren 1/3 van de 250 inwoners verdronken en een onbekend aantal reizigers. 71 woningen werden vernield.
Na dit ben ik terug naar huis gereden en hebben we s avonds een kampvuur opgestoken in één van de weides en hebben we gebarbecued.
De volgende dag deden we hetzelfde maar rond lunchtijd. De buren hadden ons uitgenodigd om bij hun aan de creek te komen barbecueën.
Vandaag ben ik voor de eerste keer tegengehouden door de politie. Ik kwam net terug van Wagga en was op weg naar huis. Ik had Will in de auto. Ze hadden me al op voorhand de waarschuwing gegeven dat de politie op onze weg aan het controleren was.
Onderweg kwam ik hem tegen, maar hij was al bezig met een andere wagen. Dus ik dacht: Pfff, die heeft al een zondebok. Maar nee, even later keek ik in mijn achteruitkijkspiegel en daar was hij. Hij reed kort achter me. Omdat ik niet te snel aan het rijden was, verwachtte ik geen problemen. Toch zette hij zijn lichten op en kon ik aan de kant. Je moest mijn hartje horen kloppen. Ik mag in dit land geen fouten (overtredingen) maken. Ze pakken dan onmiddellijk je rijbewijzen (Europees en Internationaal) af en soms sturen ze je terug naar huis (ik denk alleen bij hele zware overtredingen).
Hij vroeg mij paspoort en rijbewijs en ik moest in een machine tot tien tellen. Dit was voor de alcoholcontrole. NATUURLIJK WAS DIE INORDE ;-)
Toen vroeg hij mij achter mijn L-platen. Ik wist niet waar hij het over had, want ik ben niet aan het leren rijden. Hij liep voor mijn auto en kwam terug met een L-plaat in zijn hand. Deze stak achter de nummerplaat. Ik had dat niet gezien, want de nummerplaat is geel en de L-plaat is geel en dat ding stak erachter. Hij vroeg mij wie er aan het leren rijden was. Ik had geen idee en zei dat het misschien de vorige au pair was. Annabel had me eens verteld dat ze rijlessen hier had gekregen van een rijschool. De agent vroeg ook van wie de auto was en hij vertelde me dat als ik met deze platen rondreed er een volwassenen persoon langs mij moest zitten. Hij liet het dit keer bij een waarschuwing en vroeg aan mij om de L-plaat aan de achterkant van de wagen ook te verwijderen.
Ondertussen ging hij mijn paspoort en rijbewijs controleren en daar ik een Work and holiday visum heb, ging hij dat ook checken.
Toen hij terug kwam vroeg hij naar mijn papieren van mijn visum omdat het niet op mijn paspoort stond. Deze lagen natuurlijk thuis. Ik loop niet met mijn bundel papieren rond te sjouwen. Dus ik kreeg van hem de tip om die volgende keer toch maar bij de hand te houden, want anders moest ik daar 20 minuten wachten terwijl hij dat aan het controleren was. Het zou zo lang duren om dat na te gaan of ik inorde ben. (Het was geen overtreding dat ik die papieren niet bij me had).
Hierna mocht ik verder rijden. OEF!!!
Thuis aangekomen, vertelde ik iedereen het verhaal. Prue vroeg zich al af waar ik bleef, want zij reed een heel eind voor mij op. Ik ben er ook achtergekomen wie aan het leren was en dat was Blake (16j). Ik heb hem naar zijn voeten gegeven. J
Hij had er natuurlijk plezier in.
Voortaan let ik er op dat die platen er niet meer ophangen, want ik denk niet dat ik een tweede waarschuwing krijg. L
Dit was dan mijn eerste ervaring met de politie in al die jaren.
De week van maandag 15/3/2010 tot zondag 21/3/2010
De dagen verliepen als een routine. Het was een gewone week, maar niet rustig.
Dinsdag kwam één van Prues vriendinnen langs en ze bleef hier logeren voor een week. Elisabeth (Lies) woont in Thailand, maar is afkomstig van Zuid-Australië.
Op donderdag heb ik van Lies kooklessen gekregen. We hebben sausen gemaakt voor de kinderen, kippenleverpâté gemaakt, ragoût (ook met kippenlever),
Donderdagavond was ik doodop en kwaad. Ik had de kinderen gedoucht en daarna moesten ze hun tanden poetsen. De kinderen vroegen aan mij voor nog een koek en ik zij nee. Het was 8 uur s avonds en de hoogste tijd om naar bed te gaan. Maar nee, wat doet de mama, zij zegt ja gewoon om de kinderen het zwijgen op te leggen. Het is niet voor niks dat die kinderen niet kunnen slapen s avonds. Ze hebben teveel suiker in hun om te kunnen slapen.
Ook de vrijdag was de jongste stout geweest en had ik gezegd dat hij daarom geen koek meer kreeg. De jongste antwoordde me gewoon door te zeggen dat hij het dan aan mama ging vragen. En ja hoor, van de mama kreeg hij een koek ook al had hij zich misdragen.
Zo heb jij dus niks te zeggen over de kinderen en de kinderen weten dat goed genoeg. Vooral de jongste. Met de oudste heb ik geen problemen. Die luistert goed.
Vrijdag kwamen er nog 3 andere vriendinnen af, die in het weekend bleven logeren.
Ik ben de vrijdag vertrokken naar Jane samen met de kinderen. De kinderen moesten hun bedden afstaan en vandaar dat ze bij de oma verbleven. Ik moest mee om de oma een beetje in het oog te houden, want ze is nog niet lang uit het ziekenhuis.
Het weekend was mijn vrij weekend, maar ik heb toch met de kinderen moeten bezig zijn. Ik ben met hen zaterdag naar de Oasis geweest. Dat is een binnenzwembad. Ook heb ik geprobeerd om Jane een beetje te kalmeren, maar die vrouw kan zich niet ontspannen. Zij rent bijna door het huis en is altijd buiten adem. Ook is zij enorm gesteld op netheid en loopt ze met een vod achter de kinderen aan te kuisen.
Het is dus geen rustig weekend geweest.
Zondag zijn we naar het circus geweest. Het Moscow circus. Het was mooi om te zien en de gezichten van de kinderen waren prachtig. Vooral Charlie zijn gezichtsuitdrukkingen waren geweldig om te zien.
Ik was deze week dus psychisch doodop. Vooral het schreeuwen ben ik moe. De rest kan ik nog verdragen maar het schreeuwen niet
Hier is de samenvatting van mijn eerste echte werkweek.
Maandag en dinsdag verliep in een routine. s Morgens om 7 uur zorgen voor het ontbijt voor Will en Blake en de boekentassen inorde maken: boterhammen smeren, drinken voorzien + koeken. Ervoor zorgen dat ze alles meehebben.
Voor de rest van de dag had ik met Charlie gespeeld en het huis inorde gehouden.
Iedere morgen ging ik met Charlie de koeien controleren. Ene dag was Wax (de oudste hond met manke poot) ons gevolgd. Maar het was een heel eind dat we terug moesten. Dus had ik de hond tussen ons in gezet op de Quad. Ik had medelijden met het beestje. Maar voor een 13-jarige hond en hij is mank, vind ik dat hij het nog steeds goed doet.
Woensdag en donderdag vrij, omdat ik in het weekend moet werken. Corry, Prue en Will gaan naar een huwelijk in Adelaide. Ik blijf alleen achter met Charlie en Blake. Beide twee slechte groenteneters. Ik moet dus groenten in hun eten smokkelen. Dat was niet gemakkelijk. Maar ja, ik was zelf ook zo.
Woensdag was ik met de jute (jeep met laadbak vanachter) naar het stadje Wagga gegaan. Daar heb ik wat rondgewandeld en ik heb de winkels wat verkend. Ik heb daar ook een koopje gedaan: een pyamashort voor ongeveer 3 euro (5 dollar)
Donderdag ben ik thuis gebleven en ben ik de omgeving gaan verkennen op de quad. Ik heb een prachtige plekje ontdekt boven op de heuvel. Het uitzicht daar is adembenemend.
Weten jullie dat ze hier mijn naam anders uitspreken. Als ze mijn naam zeggen klinkt het bijna als Secret (geheim). Er ligt meer nadruk op gr ® cr.
Vrijdag om 9 uur vertrokken dan Prue, Corry en Will. s Avonds begon dan mijn eerste uitdaging. Ik had spaghetti gemaakt. In de tomatensaus had ik wortelen, courgette en maïs extra toegevoegd. Uiteraard op voorhand goed gemixt zodat er geen brokje te zien was. De spaghetti was een succes. Ze hebben het beide zonder gezichten te trekken opgegeten. Ze hadden het ook nog niet eens door.
Nog iets over vrijdag.
Het was de zoete inval. Ze kwamen de tent afbreken, er kwamen builders voor het terras, er was een vrachtwagen voor de diesel in te doen (ik wist van niks), de buren kwamen een cementmixer ophalen (ik denk dat het de buren waren) en dan nog al de telefoons. Pffff!
Zaterdag had ik voor lunch Cornfritters gemaakt. Dit lijkt op pannenkoeken, maar er zit dan maïsin. Het was heel lekker. Diegene die het recept willen hebben, geven maar een seintje.
s Avonds had ik kip, bloemkool en puree gereedgemaakt. Ik had de bloemkool in de puree gedaan en dit weer zo gemixt tot er geen brokje te zien was. Ook had ik teveel melk ingedaan zodat het meer op saus leek (dit was niet met opzet). Maar Charlie heeft de hele kom leeggegeten met de gedachte dat hij saus aan het eten was. Ook Blake vond het lekker en had geen idee dat ik bloemkool erin gedaan had. Ik heb het hem achteraf wel verteld.
Voor mijzelf had ik telkens de groenten zichtbaar op mijn bord gelegd. Zo zag Charlie dat ik wel groenten had en dat dat niet op zijn bord lag. Dit had ik ook gedaan met de pasta.
Voor zondagavond had ik pizza gemaakt. Het deeg hadden ze al. Dat kan je zo kopen en dan hebben ze een speciaal pizzaoven.
Ik heb in de weekend niet zoveel problemen gehad met Charlie. Hij vraagt niet constant voor een koek, eet zijn eten op, gaat douche zonder moeilijk te doen en gaat slapen zonder moeilijk te doen. Ik zeg niet dat hij een engeltje is geweest. Hij heeft nog steeds zijn buien, maar nu kon hij niet bij zijn mama en papa terecht om toch zijn zin te krijgen.
Mijn taak hier in het huis is vooral op de kinderen letten. Maar voor huishoudelijk werk moet ik eigenlijk niet veel doen: de kinderkamer opruimen, voor hun kleren zorgen, voor eten zorgen, de keuken proper houden. Dit is het. De rest is bijkomend en ik mag zelf beslissen of ik dat wil doen. Ik heb zelf voorgesteld om een beetje meer te helpen in het huishoudelijk werk en als ze wou dat er iets gedaan werd moest ze het maar vragen.
Voor degene die facebook hebben, kan je al fotos al zien op mijn facebook. Het gaat wel niet zo snel, maar ik probeer iedere dag er een paar op te zetten.
Vandaag heeft het de hele dag geregend. We kunnen niet van de farm weg, omdat alle dammen zijn overgelopen. Zelf de brug is niet meer te zien. We zitten ingesloten. Hier hadden ze het nog nooit meegemaakt. Hier kennen ze normaal gezien alleen maar droogte. Ze zeggen dat ik geschiedenis ga meemaken. Het einde van de droogte.
Dus vandaag hebben we de hele dag films gekeken op breedbeeld.
Er zijn zelfs omheiningen weggespoeld en op sommige farms missen ze koeien. We zitten misschien ingesloten, maar we zitten toch nog veilig. Het huis zal niet onder water lopen.
Op foto 1 zie je de palen van de brug. De brug zelf is niet meer te zien en je kan er ook niet geraken.
Op foto 2 zie je een rivier die er normaal gezien niet is. Deze rivier is ontstaan tijdens deze regen.
Op foto 3 zie je een hek dat de kracht van het water niet kan weerstaan.
Op foto 4 zie je hoe een kleine dam nu op een meer lijkt.
Het was weer een prachtige dag. Ik heb wat gewandeld met de twee honden. Eigenlijk zijn ze me gewoon gevolgd. Ik was blij dat ze terug mee naar huis kwamen.
Ik heb namiddag toch nog op de kinderen moeten letten. We hebben buiten gespeeld. Will heeft me cricket leren spelen. Tegen de avond heeft Jess me leren paardrijden. Ze doen het hier weer op een heel andere manier dan op de farm course. De paarden zijn ook op een andere manier getraind.
Reg waiting for me. 
(Zo ziet de echte bush eruit) 
