Ik ben dood en begraven. Ik ben sinds een uurtje terug van de Ardennen. We zijn daar 'n dagje gaan wandelen rond het stuwmeer van Nisramont. Constant bergop. Om 't effe duidelijk te maken over de dertien kilometer doe je ongeveer vier uur à vier uur en half. Normaal gezien wandelen wij 13 kilometer op twee uur en half of zo en dan zijn we echt nog slenteraars. Dus ik kan enkel zeggen dat het enorm zwaar was, ik nu uitgeput ben, bijna doodga, morgen waarschijnlijk m'n bed niet uit kan, maar wel voldaan ben. Het is de tweede keer dat ik die tocht wandel en ze leek nog zwaarder als de vorige keer. Maar genoeg over hoe zwaar het wel niet was voor mijn ledemaatjes. Dé dag zelf. Over het verloop kan ik niet veel melden. Wandelen, wandelen, kruipen en nog meer kruipen. De dag is wel geëindigd is mineur, maar daar ga 'k liever niet verder op in. Ik ga 't nog even hebben over de bezienswaardigheden aan de plaatselijke frituur. Het was er overdruk. Onderbemanning onder het personeel, overbemanning onder de klanten. Téveel mensen die op een feestdag een frituur zochten, dus zelfs om tien na zeven 's avonds was het aanschuiven tot buiten. Papa en ik besloten in de auto te blijven wachten op de frietjes terwijl m'n mama en m'n zus zich tussen de bezweette mensen waagden en probeerde een frietje te bemachtigen voor onze hongerige magen. En wat doe je in een slecht geparkeerde auto op 'n overvolle parking als je frietjes-jagers vijftig volle minuten in de frituur staan? Inderdaad, andere slachtoffers van deze feestdag zoeken en commentaar geven op hen. Slachtoffer één en twee. Twee meisjes, die volgens onze normen wel eens op dieet mochten gaan. We dachten dat ze misschien naar Marktrock gingen, maar ze zouden wel plaats in nemen voor vier. Volgende slachtoffers, twee auto's met twee paar jonge ouders en veel kinderen. De Ford van het eerste koppel stond leuk naast de Peoguet geparkeerd en de bestuurder van de Ford overlegde hevig met de passagier van de Peoguet. De Peogeut-mensen wisten blijkbaar iets beters en ze zijn allemaal vertrokken. De volgende man die aankwam, reed zelfs de parking niet meer op. Hij droop onmiddellijk af, zonder z'n frietje, weliswaar.
Het leven is hard. De strijd om 'n frietje nog harder!
M'n zus heeft voor de tweede keer op twee dagen een vriendinnetje uitgenodigd. Misschien ken je het nogwel. Een dertien jarige, net beginnen puberen, elke jongen die nog maar kijk is al verliefd, elke roddeltje is nog extreem leuk en grappig, elke keer ze elkaar zien moet er een reeks foto's genomen worden waar ze op 'n professionele fotoshoot enkel van kunnen dromen. Maar ik weet één ding: Ik ben nooit zo geweest! En dat meen ik echt. Van heel diep vanbinnen! Toen ik zo oud was, was ik eerder een jongen dan een meisje. Ik was echt 'n kwajongen. Ik deed een gevechtssport en mijn vriendinnetjes gingen dansen. Ik ging graag mountenbiken (nu nog steeds) en zij? Zij gingen liever shoppen. Gelukkig heb ik al 'n beetje vervrouwelijkt. Kleedjes, rokjes, hoge hakken, ik sta er nog steeds 'n klein tikje wantrouwig tegenover, maar ik draag het. Behalve de hoge hakken dan. Vogue gaat ons er vanaf helpen! Goed nieuws voor mensen zoals ik. Ze vinden dat hoge hakken zowel de elegantie als de zwaartekracht op proef stellen! Fieuw. Ik had al schrik dat ik zou moeten leren lopen op gevaartes van tien centimeter of meer. Geef mij maar 'n klein mini hakje, daar ben 'k al serieus tevreden mee. En hakken aandoen zonder ik ermee kan gaan? No way. Dat komt er echt niet van. Ik val nog liever dood dan over de speelplaats te wandelen met hakken die van links naar rechts klinken en omgekeerd. Ja, ik heb ze al bestudeerd als ze zo overwaggelen. Ik noem het maar al te graag waggelen. Ze hebben de dikste nek, maar ze zijn één detail vergeten. Een dunne naaldhak ondersteund hun ego niet genoeg. Ach ja, ieder z'n ding, hé.
Sneaker-verkoop(st)ers, jullie grootste klant houdt van jullie!
Goeiemorgen deze avond! Gisteren heb ik niets geschreven. Ik weet 't. Maar ik was eigenlijk een beetje inspiratieloos. Ik had een writers block, ik had schrik voor het witte blad. Ik had gewoonweg schrik dat er niets in de blog zou staan. Nochtans nu weet ik perfect wat ik ga schrijven over gisteren. Over vandaag ga ik geen woorden vuilmaken. Het zou zonde om zo'n saaie dag op internet te gooien.
Ik moest naar m'n grootouders. Mama en oma gingen tomaten steriliseren. Nee, ze gingen ze niet onvruchtbaar maken. Ze doen ze in potten en dan gaan ze in een ketel. Als ze er terug uitkomen dan kan je ze zo in de pot bewaren. Oké, tot hier koken met moi. Hetgene waar 'k het over wou hebben is: Roddels! De tante van m'n mama kwam er ook aan. Ze woont naast mijn grootouders en ze is de zus van m'n opa. Volgt iedereen nog? Degene die niet meer volgen, nemen nu de fiets! En toen, héél het dorp kwam de revenu gepasseerd. Allemaal hadden ze wel iets. De eerste waren de dorpsdokters. Er zou ruzie zijn. En de eerste dokteres is al vertrokken en op het einde van het jaar vertrek de tweede. En nu het allerergste, de hoofddokteres gaat uitbollen. Ze neemt geen nieuwe klanten meer aan. Ik zat gewoonweg gechoqueerd in de zetel. Hoe kan zoiets nu? Hoe kan het? Is deze wereld zo verziekt geraakt? Ik was nog maar net bekomen van dat slechte nieuws of het volgende kwam al. De moeder en de vriendin van de zoon van de vriendin van de overbuurvrouw hadden een ongeval gehad. Ze waren niet in fout. Opa, Oma, mama en die zus van m'n opa waren het er alle vier over eens dat ze de verzekering zeker gingen oplichten. Ze zouden zeker profiteren van deze situatie. En ik? Ik was weer helemaal van de kaart. Helemaal overdonderd in de zetel. Ik moet waarschijnlijk een paar rare stuiptrekkingen hebben gemaakt, want oma zei dat we voor de pijn te verzachten een leo-koek gingen eten. Njam. En een lekker groot glas limonado. Ooh, wat is het leuk een kleinkind te zijn!
Dit was officieel de saaiste dag van de vakantie. Ik zal hem eens uitgebreid uit de doeken doen. De miserie begon vannacht al. Buikpijn, een kotsgevoel en keelpijn. Om kwart na twee lag ik nog steeds wakker dus ik dacht: "Ik ga eens naar het toilet." Ik was daar nog maar net of ik hoor iemand op de deur kloppen. Jawel, daar stond mijn zus. Ze moest ook. Om kwart na twee 's nachts zijn we met twee om naar het toilet te gaan. Daar zou je nu toch het schijt van krijgen. Om twintig na drie ging mijn gsm. één van mijn beste vriendinnen sms'te mij. Ze was net geland. Ze kwam terug van Lanzarote en haar vliegtuig had vertraging. Ik heb dan nog doodleuk een beetje gesms't met haar. Gezelligheid troef. Rond vier uur moet ik dan toch in slaap gevallen zijn. Deze morgen om tien uur ging mijn wekker af. Ik werd wakker en het eerste waaraan ik dacht is: "doet mijn buik nog pijn?" Man, ik was content, blij en hyperactief toen ik merkte dat hij terug gezond was. Dan, de namiddag. Die was boeiend! Man, man, man. Vrouw, vrouw, vrouw. Ik heb op mijn kamer gezeten, iPod in de boxen, stom magazine voor mijn neus en dan een beetje gelezen en geluisterd. Totdat! Jaja, totdat ik zin kreeg een gedicht te schrijven. Eigenlijk heb ik daar ook niet echt talent voor. Maar ik doe het gewoon allemaal zo graag. Misschien, als ik mij ooit zelfverzekerd genoeg voel, zet ik er wel is eentje hier tussen de boeiende levensverhalen van mij. Maar ja, ik heb er dus eentje geschreven hé. Eigenlijk heb ik een hele bundel gedichten. Een hoop die op de traditionele manier zijn gemaakt, met pen op papier. En een andere hoop die anders zijn gemaakt. Met de cursor op het Word-document. Ach ja, als de inspiratie mij overvalt, ben ik niet kieskeurig hoe ik het opschrijf of optyp. En dan na het eten ben ik op mijn pc gekropen. Gekregen voor mijn zestiende verjaardag. Wat kan ik nu met een brommer doen? Met een laptop ben ik veel meer. Daar kan ik op typen en nog eens typen en als ik dat beu ben nog een beetje meer op typen.
Tot morgen na, waarschijnlijk, weer zo'n boeiende dag.
Nog 23 dagen vakantie te gaan en dan moet ik weer naar school.Ik kijk er enorm naar uit, zeg. Ik zou zo alle antidepressiva van onze buurvrouw kunnen opvreten, maar iets houdt me tegen. Misschien het feitje dat we al 13 jaar ruzie hebben met dat stront-, rot-, kakwijf van hier naast. Leuk mens, hoor. Papa heeft me overtuigd om samen met hem te gaan fietsen. In de Limburg. 't Viel nog meer. We zijn maar twee keer de weg kwijt geraakt, één keer omdat hij domweg het te volgen bordje niet zag staan en de tweede keer omdat hij zijn papiertje verkeerd las. 42,5 kilometer op een mountenbike die na kilometer 20 ergens aan het pedaal begon te kraken. En een leuk kraakje, zeg. Elke keer ik mijn pedaal ronddraaide, elke keer op hetzelfde plekje: krak. Krak. Krak. Ik weet het. Ik ben een krak!
Ik zou nog uren kunnen doorgaan en nog meer zever opschrijven, maar ik denk niet dat er iemand is geïnteresseerd in het gezaag van een jong kalfje. Ik ga alleen nog 'n beetje tetteren, zeveren en typen. Ik ben blij dat ik jullie niet zie zitten als je dit leest, als al iemand het leest. Ik heb een enorme angst om iets te vertellen tegen een groep mensen. Iets vertellen tegen zes vriendinnen kan ik nog aan. Maar haal geen groepje van vijftien à twintig mensen voor mijn neus, want dan bibber ik, stotter ik, brabbel ik, beef ik. Dan heb ik bang. Ik weet eigenlijk niet waarom ik zo'n bang heb. Waarschijnlijk heb ik schrik om domme dingen te zeggen. Maar door zo zenuwachtig te zijn, zeg ik juist domme dingen. Een blad vasthouden is quasi onmogelijk. Mijn hele klas ziet mijn handen inclusief blad bibberen en shaken op het geluid van mijn krakende stem. Dàt is doodgaan!
Aan Eva: Ik ben 'n kneusje op deze site. Ik zou graag eens terug komen kijken, maar het enige wat ik kan is een é-mail sturen naar jou. En ik wacht liever nog even voor ik je begin te stalken. Moest je dit lezen, wilt ge dan u link in 'n reactie schrijven? Je bent een schat, als je nog terug komt tenminste
Zijn dromen bedrog? Ja of nee? Volgens mij mag je gewoon geen onmogelijke dingen dromen. Als je droomt van model te worden of actrice, dan zijn ze bedrog. Tenzij je uiterst mooi bent of ongelooflijk veel talent bezit. Maar is schrijfster willen worden ook zo? Is het een dom idee om op zestien jarige leeftijd te dromen van ooit een boek uit te geven? Ik vrees eigenlijk van wel. Maar toch, het is en blijft een droom. Een boek, helemaal zelf geschreven, dat zou voor mij nu eens het einde zijn. Ik zou mij op het witte blad helemaal kunnen laten gaan. Helemaal kunnen uitleven. Al mijn fantasie aan kunnen toevertrouwen. Er is enkel één probleempje: iedereen zegt en beweert dat als je iets echt wil, je het kan waarmaken. Je hoeft enkel hard genoeg te willen. Mààr! Je moet godverdekke ook het talent hebben om dat waar te maken. En daar zit mijn probleem, vermoed ik. Ik heb niet genoeg talent om een eigen boek te schrijven. Ik zal me dus maar een andere droom zoeken.
Ach ja, ik berg mijn plannen wel op ergens in een bureaulade en binnen 50 jaar kijk ik terug en zeg ik tegen mijn kleinkinderen: "Oma was bijna een boek beginnen schrijven. Maar ze heeft het niet gedaan en daar heeft ze nu heel veel spijt van. Dus wat je later ook doet, jaag je dromen na. Anders heb je er toch enkel spijt van." Er is hier een man voor onze verwarmingsketel na te kijken. 't Is een raar figuur, ze. Hij is ruw geschat zo'n meter 75 groot, heeft een brilletje op dat bijna op het puntje van zijn neus staat. Een overal die al weken niet meer gewassen lijkt te zijn, een kop haar die waarschijnlijk nog langer niet gewassen is en twee verschikkenlijke flaporen! Ocharme zijn vrouw. Word daar elke ochtend naast wakker. Oké, I know. Uiterlijk is niet alles. Maar degene die mij zegt dat het er echt niet tot doet, is een dikke leugenaar. Voilà. Dat deed deugd. Het eindelijk eens vrijuit en tegen iedereen kunnen zeggen. Een persoon mag de aller, aller, allerliefste ter wereld zijn, maar als hij aardslelijk is, zo lelijk dat je er niet mee durft buiten komen, zo lelijk dat je hem zou opsluiten in je kamer in de hoop dat je familie en/of vrienden hem niet tegen komen. Iemand die zo lelijk is, daar kan je ook geen relatie mee aanknopen. Je zal natuurlijk al hard moeten zoeken voor zo iemand te vinden en tegenwoordig met al die plastische -spastische?- chirurgie. Van het lelijkste monster kan je een schoonheid maken. Fake tot achter haar oren. Maar wel mooi. En in een wereld van players, hoeren, sletten e.d. is mooi ook 'n vereiste. Een grotere vereiste als leuk, tof, lief en slim. Over players gesproken. Ik trek dat aan, vrees ik. Ik heb op msn een speciale categorie gemaakt voor players in te stoppen. Zodat -als ik hun even vegeten ben- onmiddellijk weet wie ze zijn en vooral hoe ze zijn. Ik heb er een echte hekel aan, maar 't is een echte plaag geworden. Tegenwoordig moet je bij de eerlijkste jongen uitkijken dat hij niet het ene meisje na het andere verslindt. Waar gaat de wereld naar toe, hé. En dat uit de mond van een zestien jarige. De leeftijd waarop iedereen moet puberen, moet rebelleren en lak moet hebben aan alles wat gezag heeft. Maar zo voelt het niet. Echt niet. Oké, ik wil weggaan en oké, ik wil langer gaan als mijn ouders voor ogen hebben. Maar daarvoor rebelleer ik nog niet. Ik ben nog nooit dronken geweest. En tegenwoordig als je om 11u arriveert op 'n fuif lopen er al zatten rond. Ik ben een seut. Het kan niet anders. Maar ja, ik vind het nog wel fijn een seut te zijn.
Gisteren ben 'k dus begonnen met mijn ongelooflijk spannend leven op internet te zwieren. Vandaag was al iets spannender, weet je wel. Met mijn geweldig coole familie in ons opblaasbare Intex zwembad rondgeploederd. En ik had me nog zo goed voorbereidt door me in te smeren, maar iedereen weet dat 'n luie, chattende -en vanaf vandaag ook bloggende tiener- nog heel erg wit ziet. En dus super makkelijk verbrand. Maar ik vrees -tot mijn grote spijt, natuurlijk- dat dat insmeren niet echt geholpen heeft. Ons leidingwater heeft waarschijnlijk onmiddellijk het lekkere hydraterende crèmepje van mijn huid verdrongen en morgen zie ik eruit als een tomaat. Dan verander ik de blognaam van "Het leven van een luie chattende en bloggende tiener" in "Het leven van een tiener die zich bewust is van het feit dat ze op haar 40ste huidkanker heeft". Gossie, weer is verschoten van 't feit hoe boeiend het leven kan zijn.
Het enige waar ik me over druk maak is longkanker, huidkanker en de Mexicaanse griep. één probleem met mijn bekommernissen: 1. Ik rook niet, dus waarom heb ik schrik voor longkanker? 2. Ik kon amper in de zon -door het chatten en bloggen, you know-, dus waarom heb ik zo'n bang van huidkanker? 3. Ik kon niet buiten, dus waar zou ik de Mexicaanse griep oplopen? Oké, ik tel Pukkelpop en Hestival (festival in Heist, wat een geweldige naamkeuze) even niet mee. Conclusie? Ik maak ze toch maar even zelf, voor de minder bedeelde qua hersenen onder ons, er is helemaal geen reden om me zorgen over te maken. Dus ik zal maar verder gaan met mijn luie, boeiende, saaie leven achter de pc.
Moet je jezelf eigenlijk voorstellen op zo'n blog? Ik heb helemaal geen idee van zo'n dingen waar je jezelf aan moet houden bij het bloggen. Voor de volledigheid zal ik mezelf toch maar even voorstellen. - Ik ben een meisje van zestien. - Mijn ouders zijn niet gescheiden - Ik heb een jongere zus, wat iedereen waarschijnlijk merkt aan mijn verzuurdheid. - We hebben een hond & twee geweldige cavia's met een specialisatie in eten en kakken. - Ik hou van chatten & netlog. - Ik hou ook van mtb'en & fitnessen (ik beweeg dus nog) - Ik ben -voor de mensen die echt denken dat ik constant achter mijn pc zit- niet dik. - En mijn naam is niet Evelien. Ik hoor die naam wel graag, maar dat wisten mijn ouders zestien jaar geleden nog niet. Mijn naam zal dus voor 'n ander keertje zijn.
Zo. Blog aangemaakt. ik dacht daarstraks zo bij mezelf, wat doe ik met al mijn kostbare tijd die ik in de vakantie heb? Geen idee. En toen kwam m'n lieftallige mamie afgedragen met de joepie die ze had meegebracht. Ik er als een gek op natuurlijk en maar beginnen lezen. Wat doet een luie tiener die zich verveelt anders? En ik had toch wel geen chance, zeker? Tien tips tegen verveling in de vakantie en op nummer één stond beginnen bloggen. Bloggen, dacht ik bij mezelf. De kans om mijn boeiende leven te delen met andere mensen met een nog veel boeiender leven? Die kans kon ik onmogelijk laten liggen. En voila, here I am.
Eigenlijk vind ik het wel beangstigd, zo wetend dat in principe iedereen dit kan lezen. Maar ik ben er vrij zeker van dat mijn schrijverskunsten niet genoeg zullen geappreciërd worden. Dus met enkele bezoekers per jaar zal ik ruimschoots tevreden zijn. Hopelijk haal ik dat duo nog. En als ik ze niet haal, dan heb 'k toch lekker mijn bezigheid, hé.
