Koekoek! Hier ben ik weer. Helemaal opgeladen van 'n namiddagje zetel met chinees en véél soep. De film "she's the man" heeft me door de laatste uren van de dag geloodst. Ja, mijn dag stopt wanneer ik achter m'n pc kruip. Het enige wat ik hierna nog doe ik m'n pyjama aantrekken, m'n tanden poetsen en in m'n bed kruipen. Ik ben trouwens lekker moe. Hestival was echt leuk gisteren. Die Jasper Erkens gezien, hij viel eigenlijk best wel mee. Het ventje had enkel wat problemen met z'n gitaar. Z'n ene gitaar is twee liedjes lang gerepareerd en die twee liedjes heeft hij dus genoodzaakt solo moeten brengen. Enkel de eerste twee rijen gaan er lichtelijk over. Een hoop tienermeisjes (ja, ik ben ook 'n tiener) die schreeuwend, gillend, krijsend voor het podium staan met allerlei bordjes waar je van gaat denken: "my dear, hoe oud zijn jullie?" Ach ja, zij moeten het weten natuurlijk. Toch had ik één favoriet bordje gevonden: "Voor 50 cent krijg je een kus en voor 1 euro laat ik je gerust."
M'n 'zieke' vriendin was vannacht weer niet goed. Nachtje ziekenhuis en de ouders waren opgebeld voor moest het fout aflopen. Ik weet niet of je het aan mij merkt, maar ik ben een binnenvreter. Ik vertel er niet over, enkel tegen één iemand, die gewoon aan m'n gezicht zag dat ik slecht nieuws kreeg. En toen kon ik geen kant meer uit, ik moest het zeggen. Voilà, nu weet zij het ook.
Morgen, maandag, is het de aller, aller, allerlaatste dagje voor ik naar het vijfde ga. Het vijfde middelbaar. Daarna nog ééntje en het is tijd voor de hogeschool of universiteit. Ik ga economie-moderne talen doen. Ik kijk al op tegen de achtstes. Ik ga er waarschijnlijk twee aan m'n broek hebben. Donderdag sowieso eentje voor module. Een module die ik nog niet weet en waarvan ik hoop dat het eentje uit m'n top drie is. Je kon kiezen uit tien dingen en dan delen ze de groepen zo in. En liefst geen springuur. Oké, klinkt raar, maar ik ga met de bus naar school en m'n busuren kloppen niet met een springuur. Ik zal dus nooit kunnen genieten van langer slapen, want ik zal 'n stukje te voet moeten gaan. M'n bus heeft een schoolronde en een gewone en op het springuur uur van de bus is het al de gewone ronde. Dus kan ik de hele stad nog eens te voet doorkruisen. School. School. School. Ik kan eigenlijk niet goed geloven dat het gedaan is met het mooie leventje.
Ik ben er vroeg bij vandaag. Kwart voor drie in de namiddag en ik zit al op pc. Goed bezig. 't Is vandaag m'n dagje niet. Gisteren was ik super goed gezind en vandaag ben 'k depri. En ik weet waarom. Een meisje dat enorm veel betekent voor mij ( nee, niet m'n lesbische vriendin of zo. Een speciaal soort vriendin. Ik noem haar niet mijn beste vriendin, maar eigenlijk is ze dat wel zonder titel. Het is een moeilijke uitleg, maar we hebben een speciale en goeie band.) Zij dus, zij is ziek. Hart, maag en hoofd (niet gek, gewoon pijn, steken...) Vorige week had ze een hartstilstand thuis en twee dagen erna lag ze in coma in het ziekenhuis. En bovenop die coma kwam nog maar eens hartstilstand. Al die dingen samen maakt dat ik nu elke nacht als ik ga slapen en weet da zij pijn heeft, ongerust ben. Zeker als ik 's morgens niet onmiddellijk antwoord krijg. Het is een langslaper, I know. Maar soms té lang. Soms heb ik al vijf sms'en gestuurd uit pure angst dat er iets gebeurd zou zijn. Ik zou graag één momentje gerust zijn. één moment weten dat ze veilig is en niet dood zal gaan. Het vreet aan mij. Zachtjes, maar ik voel het. Toen ik te horen kreeg dat ze haar aan het reanimeren waren en dat ze al bijna een uur bezig waren, wist ik echt niet hoe reageren. Hoe reageer je op zoiets? Het klonk zo irreëel. Ik kon het niet geloven. Een meisje van zestien hoort echt geen uur gereanimeerd te worden. Oudere ook niet, natuurlijk. Maar dan kan je het ergens plaatsten, dan kan je het ergens begrijpen. Dit kan ik niet snappen...
Genoeg gezevert. Iets anders nu. O ja, de buren. Onze buren hebben een jonge katje. En ik bedoel ook écht jong. De jongste dochter is nu twee jaar afgestudeerd als dierenarts en heeft gisteren ergens naast de weg een katje van amper vier weken oud gevonden. Het arme beestje weegt 290 gram. Gram! Kan je het je voorstellen? Toen ik het in m'n handen had leek het net alsof ik enkel beenderen vasthad met een laagje vel omheen, zo mager is het. Arm beestje.
Morgen Hestival! Yeah. Om drie uur ga ik al naar een vriendin die er dichtbij woont en dan gaan we ons nog een avondje en nachtje amuseren, want we blijven bij haar slapen. Again yeah. Dus mensjes, morgen zal ik hier geen zever komen posten. Morgen is het jullie beurt om zever te posten bij mij!
O ja, het is nu twintig na acht en ik ben net klaar met typen. Lang leven de opslag als kladversie!
Ik ben vandaag m'n opa computerles gaan geven. Ik wou dat ik ervoor betaald werd. Hij mag toch de kosten betalen als ik morgen in het ziekenhuis beland omdat ik de vragen en het constant herhalen van rechts klik en links klik niet meer aankan. Elke stap, elke muisbeweging, elke klik, elke programma, elke nieuw geopend venster, alles moet ik uitleggen. En probeer zoiets eens uit te leggen aan iemand die enorm bezorgd was dat 400GB harde schijf niet voldoende zou zijn. Ja, jullie snappen me. En ja, ik begin te flippen en hyperactief te zijn. Ik ga m'n pilletjes nemen. Genomen. Maar ik blijf het deprimerend irritant vinden. Het is zelfs raar dat iemand echt zo weinig van een pc kent. Het is toch bijna normaal dat je kan typen? Dat je op internet kan surfen? Dat je kan mailen en documenten afprinten? Nee, het is niet normaal. Nee, het is niet evident.
M'n zus heeft daarstraks zo waar haar aller eerste geweldig opmerking gemaakt. Ik: "Probeert ge de meubels te redden?" Zij: "Een heel huis, ja." Ik was overdonderd. Gefascineerd. Vastgenageld aan m'n stoel. Helemaal van de kaart. Ik was echt geschrokke van haar. Zo'n goede was het nu ook niet, maar voor haar doen? Jee, het was echt enorm voor haar. Het ging over haar haren die er echt ongelooflijk slecht uitzag en ik, als grote zus, jut haar natuurlijk op en geef haar een beetje extra moed door zinnetjes als "het ligt echt slecht" en 'dat krijgt ge nooit meer in de plooi" te gebruiken.
Ach ja, ze wordt groot. Kleine kindjes worden groot.
Bonjour mes amis, Hi people, Guten Tag Leute, Ik dacht: misschien moet je het internationaler maken. De inleiding kan nu al gevolgd worden door anderstalige mensen!
M'n opa heeft een laptop gekocht. Cool, hoor ik jullie al denken. Néé, niet cool! De arme man is 71 en heeft in zijn ganse leven enkel een computer zien staan van ver. Voor hij hem ging kopen vroeg hij aan mij: "Wat is het verschil tussen é-mail en internet?" Daar zat ik dan, met m'n mond vol tanden. Hoe leg je zoiets in godsnaam duidelijk uit aan een man die zich daarvoor ook al afvroeg of je vista niet zomaar even van je pc kan gooien. Ik heb een hopeloos naar papa gekeken en samen hebben we geprobeerd een duidelijk antwoord te geven op zijn vraag. Gisterenavond was hij hier. Mét z'n laptop. Hij sukkelde nog een beetje verder, stelde nog 'n paar domme vragen zoals: "Wat was diene vista nu weer?" "U besturingssysteem." Beantwoordde papa zijn vraag super kalm. Hij bleef zelfs kalm toen opa een twintigtal keer moest proberen een programma te openen. De dubbel klik, die heeft hij nog niet in de vinger. En ik heb chance. Ik mag morgen of overmorgen een namiddagje computerles gaan geven. Geduld zal het codewoord zijn, vrees ik.
Er is net bezoek aangekomen. Een oud-collega van mama, met Hollandse grondwortels. Ze zijn beide daar geboren. Hun kinderen zijn een jaar jonger en een jaar ouder als ik, ze zitten op mijn school, maar ik ken ze niet. Ik herken ze, maar daar stopt het. Ze zijn thuis gebleven. Zou ik ook doen. Ik zou echt niet een hele avond in de zetel gaan zitten bij vreemde mensen.
Okéééééé, Wat zal ik eens gaan schrijven vandaag...? O ja, ik ben moe. Héél moe. Uitgeput eigenlijk. Ik wou daarnet in de zetel genieten van de vrijdagavond film van vorige week die ze speelden op vtm. Ik was 'n halfuurtje aan het kijken als de videorecorder melding gaf van een timeropname. Stoppen en 'n andere band in het ding gepropt. Tot mijn grote verbazing, was het Ned's survival gids op Nickelodeon. Dit klinkt enorm volwassen, I know. Zo'n kinderprogramma, ik vind het steeds leuk om te zien. Hilarische eigenlijk. Back to the point, daarnet was mama haar geweldig interessant programma afgelopen en ik dacht lekker verder te kijken. Fout gedacht natuurlijk. M'n zus kwam terug van 'n wandeling met de buren en begon als 'n echte dictator de afstandbediening op te eisen. Ik wou in de tegenaanval gaan en het opstandige volk spelen. Ik bracht het rebellenleger in positie totdat de groot macht (mama) ineens de opstand kwam stil leggen. Pataten schillen en sokken opplooien, luidde het verdict. Nu, de pataten geschild zijn en de sokken opgeplooid, heb ik van pure miserie m'n pc opgezet en kom ik hier steen en been klagen.
Seffens eten, waarschijnlijk vind 'k het niet lekker, maar ik zal toch wel eten. Want ik heb geen zin om als anorexiapatiënt door het leven te pikkelen op dunne beentjes. M'n lijn mag er best zijn. (wat een rijm, hoog niveau!)
O ja, ik ben gisteren naar de kapper geweest. M'n lange bruine lokken zijn 'n stuk korter gewiekt. M'n haar valt nu tot net onder m'n nek, nog net op m'n schouders. Voor gisteren viel het tot onder m'n schouderbladen. M'n bles is ook 'n beetje bijgeknipt, maar daar mag de kapper niet al te veel aankomen. M'n trots, m'n alles, m'n blesje. Ik zou freaken moest ze weg zijn. En dan zou het nog meevallen. Ik zou door het lint gaan, gek worden. Ik zou ik niet meer zijn. Jup, ik ben 'n haarfreak. Ik heb 'n hekel aan 'n bad hair days. Hopelijk vallen die nu niet meer te dikwijls voor. Yeah, I keep on dreaming
Mààr, ik ben wel uiterst tevreden met het resultaat. Goeie kapper, die vent van de kreatos.
Hello people! Pukkelpop was super, fantastisch gewoonweg geweldig! Ik heb mij echt rot geamuseerd. Wie de prijs van verhaal van de dag wint? Gho, moeilijke keuze. Misschien die drie jongens die ons trakteerden en zo alle mensen in de omgeving vies deden kijken. We hebben gewoon drankbonnetjes gekregen. M'n gezicht zal waarschijnlijk voldoende gezegd hebben. Toen ze m'n vriendin en mij vroeger of we een bonnetje wilden van hen, zette ik mijn wat-wil-je-ervoor-kop op en de jongens in kwestie vertelden ons onmiddellijk dat we zomaar kregen. Gewoon, omdat zij ze zelf niet opgedronken kregen. Bon, dachten we, aannemen die handel! De twee jongens die hun broek aftrokken komen ook dicht in de buurt om de prijs van "verhaal van de dag" te winnen. Ik zat met dezelfde vriendin te wachten op de andere, die eten halen waren, en opeens stonden er twee kerels voor onze neus. Ze vroegen "Mogen wij onze broek...." en ineens trokken ze hun broek tot iets onder hun knieën en lieten ze daar enkele seconden. Als ze hun broek terug opgetrokken hadden gingen ze naar hun vrienden en ze beweerde dat het grappig was. Ze hebben bij ons extra gecheckt of het grappig was en ja, dat was het. We hebben er nog enkele uren om gelachen en nu nog steeds. 't Klinkt misschien raar, maar op het moment zelf, was het helemaal niet raar. Het was grappig, eerder hilarisch.
"Are we having a great time?" - "We're having a motherfucking time!" Om het in de woorden van 50 cent himself te zeggen.
