Ik ben dood en begraven. Ik ben sinds een uurtje terug van de Ardennen. We zijn daar 'n dagje gaan wandelen rond het stuwmeer van Nisramont. Constant bergop. Om 't effe duidelijk te maken over de dertien kilometer doe je ongeveer vier uur à vier uur en half. Normaal gezien wandelen wij 13 kilometer op twee uur en half of zo en dan zijn we echt nog slenteraars. Dus ik kan enkel zeggen dat het enorm zwaar was, ik nu uitgeput ben, bijna doodga, morgen waarschijnlijk m'n bed niet uit kan, maar wel voldaan ben. Het is de tweede keer dat ik die tocht wandel en ze leek nog zwaarder als de vorige keer. Maar genoeg over hoe zwaar het wel niet was voor mijn ledemaatjes. Dé dag zelf. Over het verloop kan ik niet veel melden. Wandelen, wandelen, kruipen en nog meer kruipen. De dag is wel geëindigd is mineur, maar daar ga 'k liever niet verder op in. Ik ga 't nog even hebben over de bezienswaardigheden aan de plaatselijke frituur. Het was er overdruk. Onderbemanning onder het personeel, overbemanning onder de klanten. Téveel mensen die op een feestdag een frituur zochten, dus zelfs om tien na zeven 's avonds was het aanschuiven tot buiten. Papa en ik besloten in de auto te blijven wachten op de frietjes terwijl m'n mama en m'n zus zich tussen de bezweette mensen waagden en probeerde een frietje te bemachtigen voor onze hongerige magen. En wat doe je in een slecht geparkeerde auto op 'n overvolle parking als je frietjes-jagers vijftig volle minuten in de frituur staan? Inderdaad, andere slachtoffers van deze feestdag zoeken en commentaar geven op hen. Slachtoffer één en twee. Twee meisjes, die volgens onze normen wel eens op dieet mochten gaan. We dachten dat ze misschien naar Marktrock gingen, maar ze zouden wel plaats in nemen voor vier. Volgende slachtoffers, twee auto's met twee paar jonge ouders en veel kinderen. De Ford van het eerste koppel stond leuk naast de Peoguet geparkeerd en de bestuurder van de Ford overlegde hevig met de passagier van de Peoguet. De Peogeut-mensen wisten blijkbaar iets beters en ze zijn allemaal vertrokken. De volgende man die aankwam, reed zelfs de parking niet meer op. Hij droop onmiddellijk af, zonder z'n frietje, weliswaar.
Het leven is hard. De strijd om 'n frietje nog harder!
M'n zus heeft voor de tweede keer op twee dagen een vriendinnetje uitgenodigd. Misschien ken je het nogwel. Een dertien jarige, net beginnen puberen, elke jongen die nog maar kijk is al verliefd, elke roddeltje is nog extreem leuk en grappig, elke keer ze elkaar zien moet er een reeks foto's genomen worden waar ze op 'n professionele fotoshoot enkel van kunnen dromen. Maar ik weet één ding: Ik ben nooit zo geweest! En dat meen ik echt. Van heel diep vanbinnen! Toen ik zo oud was, was ik eerder een jongen dan een meisje. Ik was echt 'n kwajongen. Ik deed een gevechtssport en mijn vriendinnetjes gingen dansen. Ik ging graag mountenbiken (nu nog steeds) en zij? Zij gingen liever shoppen. Gelukkig heb ik al 'n beetje vervrouwelijkt. Kleedjes, rokjes, hoge hakken, ik sta er nog steeds 'n klein tikje wantrouwig tegenover, maar ik draag het. Behalve de hoge hakken dan. Vogue gaat ons er vanaf helpen! Goed nieuws voor mensen zoals ik. Ze vinden dat hoge hakken zowel de elegantie als de zwaartekracht op proef stellen! Fieuw. Ik had al schrik dat ik zou moeten leren lopen op gevaartes van tien centimeter of meer. Geef mij maar 'n klein mini hakje, daar ben 'k al serieus tevreden mee. En hakken aandoen zonder ik ermee kan gaan? No way. Dat komt er echt niet van. Ik val nog liever dood dan over de speelplaats te wandelen met hakken die van links naar rechts klinken en omgekeerd. Ja, ik heb ze al bestudeerd als ze zo overwaggelen. Ik noem het maar al te graag waggelen. Ze hebben de dikste nek, maar ze zijn één detail vergeten. Een dunne naaldhak ondersteund hun ego niet genoeg. Ach ja, ieder z'n ding, hé.
Sneaker-verkoop(st)ers, jullie grootste klant houdt van jullie!
Goeiemorgen deze avond! Gisteren heb ik niets geschreven. Ik weet 't. Maar ik was eigenlijk een beetje inspiratieloos. Ik had een writers block, ik had schrik voor het witte blad. Ik had gewoonweg schrik dat er niets in de blog zou staan. Nochtans nu weet ik perfect wat ik ga schrijven over gisteren. Over vandaag ga ik geen woorden vuilmaken. Het zou zonde om zo'n saaie dag op internet te gooien.
Ik moest naar m'n grootouders. Mama en oma gingen tomaten steriliseren. Nee, ze gingen ze niet onvruchtbaar maken. Ze doen ze in potten en dan gaan ze in een ketel. Als ze er terug uitkomen dan kan je ze zo in de pot bewaren. Oké, tot hier koken met moi. Hetgene waar 'k het over wou hebben is: Roddels! De tante van m'n mama kwam er ook aan. Ze woont naast mijn grootouders en ze is de zus van m'n opa. Volgt iedereen nog? Degene die niet meer volgen, nemen nu de fiets! En toen, héél het dorp kwam de revenu gepasseerd. Allemaal hadden ze wel iets. De eerste waren de dorpsdokters. Er zou ruzie zijn. En de eerste dokteres is al vertrokken en op het einde van het jaar vertrek de tweede. En nu het allerergste, de hoofddokteres gaat uitbollen. Ze neemt geen nieuwe klanten meer aan. Ik zat gewoonweg gechoqueerd in de zetel. Hoe kan zoiets nu? Hoe kan het? Is deze wereld zo verziekt geraakt? Ik was nog maar net bekomen van dat slechte nieuws of het volgende kwam al. De moeder en de vriendin van de zoon van de vriendin van de overbuurvrouw hadden een ongeval gehad. Ze waren niet in fout. Opa, Oma, mama en die zus van m'n opa waren het er alle vier over eens dat ze de verzekering zeker gingen oplichten. Ze zouden zeker profiteren van deze situatie. En ik? Ik was weer helemaal van de kaart. Helemaal overdonderd in de zetel. Ik moet waarschijnlijk een paar rare stuiptrekkingen hebben gemaakt, want oma zei dat we voor de pijn te verzachten een leo-koek gingen eten. Njam. En een lekker groot glas limonado. Ooh, wat is het leuk een kleinkind te zijn!
