Halloooooo'kes!^^ Het is té lang geleden, ik weet het. Ik zal dus eens alles uit m'n mouw schudden en vertellen aan m'n lieve pc'tje.
Vorige donderdag (eergisteren dus) zijn we naar Wallonië gegaan met onze klas. Het was nu onze beurt om Frans te praten. In het begin was het nogal moeilijk en onwennig, want ik vergat de stomste woorden eerst. Je probeert iets uit te leggen en het essentieelste woord ben je net vergeten. En wanneer je na veel moeite doen dan hebt duidelijk gemaakt wat je wil bedoelen en ze zegt je het Franse woord dan zit je daar en zeg je: just! We zijn de dag begonnen met filmpjes te kijken en dan moesten we praten over de filmpjes met onze correspondent en daarna het einde van de scène spelen. Na de middag hebben we Louvain-La-Neuve bezocht. En het beste moet nu nog komen. We hebben op één minuut na in Louvain-La-Neuve onze trein gemist. Kan je het je voorstellen? Je bent met twee volledige klassen naar daar afgezakt plus nog eens zoveel Walen en je mist met zeven de trein. Mijn drie vriendinnen en ik en onze drie correspondenten (er was er eentje ziek, nl. die van St.). Gelukkig kwamen we de leerkracht Nederlands van onze Franse tegen en zij vertelde ons dat we onze trein hadden gemist. Paniek, natuurlijk. Ik vind mezelf een rustig type en ik was toen ook rustig. Li en Am zijn als gekken beginnen rondbellen naar onze klasgenoten -maar je weet dat je niet altijd verbinding hebt op de trein- en St. is in het Frans beginnen discussieren met de leerkracht van onze correspondenten. Ik stond perplex te luisteren naar haar, verrast hoe vlot het allemaal ging. En ik schrok ook van mezelf, je zo'n situaties als je snel een oplossing wilt vinden, gaat het allemaal veel sneller, je praat ineens zonder handrem. Je probeert gewoon iets te zeggen en meestal komt het op z'n pootjes terecht en begrijpen ze je. Dus, wij mochten van de stationschef gratis naar Ottignies met de trein. Daar moesten we een trein naar Leuven nemen, maar die moesten we betalen. Am was een zenuwinzinking nabij, want zij neemt enkel de trein als ze de uren uitgebreid heeft kunnen opzoeken. In Ottignies hebben we afscheid genomen van onze correspondenten en de Franse leerkracht heeft ons nog beholpen met het kopen van het ticket, hoewel het me in m'n ukkie ook wel was gelukt. Dan in leuven hebben we bussen naar huis genomen. Am samen met St. en ik samen met Li. We hebben wel wat gepraat over domme dingen, maar niet over essentiele. Gelukkig, want daar had ik ook geen zin in.
Vrijdag (gisteren dus) hebben we meegedaan met de Franse olympiade in Leuven. Na school in het stad nog een hapje gegeten en dan met een hoop vijfde- en zesdejaars van onze school naar het gebouw achter de universiteitsbibliotheek getrokken en dan in de aula's een test van honderd vragen ingevuld. Nu vraag je je sowieso af: waarom doe je zoiets op een vrijdagavond? Wel, we hadden er gewoon zin in, we wilden het gewoon eens meegemaakt hebben. Noem ons maar sensatiezoekers. En ik was er van geschrokken, de stoere people van onze school, waarvan je het écht niet zou denken, ook zij waren daar. Ik verdenk ze ervan ook een stiekeme sensatiezoeker te zijn. Waarschijnlijk zijn ze net zo nieuwsgierig als wij en was dat de reden waarom ze zoiets deden. Ik kan me niets anders inbeelden. Ach ja, het was best wel fijn.
