Voilà. Weer 'n nieuw blogbericht. Ik voel me vrij goed. Ik heb 'n nieuwe vriendin gemaakt of nee, ik ben een nieuwe vriendin aan het maken. Een meisje dat nieuw is op onze school. Ze zit wel niet in m'n klas, maar ze zit in m'n lo-groep. Tof tof. Wat kan ik nog schrijven? O ja, ik heb daarstraks 'n lekkere pizza gegeten. En ik heb deze namiddag m'n deel van het volgende deel van onze Engelse voc-lijst gedaan, zodat niemand kan klagen dat ik m'n deel te laat heb gedaan....
Morgen zal ik zien hoe het met mij en m'n beste vriendin is.
Ik weet eigenlijk niet wat te typen. Ik ga nog wat lezen, m'n boek moet dringend uit, want ik moet dringend in die saaie boek van Nederlands beginnen. Joepie!
Ik kijk naar een lege blog-pagina en in m'n hoofd zitten alle gedachten die ik hier ga neerschrijven al helemaal klaar. Ik weet waarover ik het wil hebben. Ik wil het hebben over mijn ouders, school, damiaan en héél véél over vriendinnenshit!
1. Mijn ouders. Gisteren beweerde m'n papa dat ik altijd hulp weigerde te geven en dat ze niks hadden aan mij. Weet je waarom? Omdat ik van mama de was moest afdoen en papa zei: duw is mee tegen de remorque en ik antwoordde: "nee, ik moet eerst de was afdoen." Maar hij, de dramaking dat hij is, maakt er van dat ik gewoonweg nee zei. Precies of ik ben zo hulpweigerend. Kortom, ze hadden weer niets aan mij, ze zagen me amper, ik zag hen niet graag. Jezus Christ, hoe ziek kan je zijn?
2. School. Ik ben zoooo slecht bezig. Mannekes toch.... Volgende week komt er al zo'n eerste tussentijds rapport en ik ben voorlopig gebuisd op wiskunde en Nederlands. Engels is al opgehaald door m'n voc-overhoring. Dus nu wordt het stress. Dinsdag is er nog 'n kans voor ze allebei op te halen. Wiskunde is misschien wel mogelijk. Ik snap die euclidische deling hélémaal, maar Nederlands. Nederlands is nu 'n studievak. What the fuck hoor ik jullie denken, Nederlands een studievak? Ja, een studievak verdomme! En ik ben gewoon om niet te leren voor 'n vak als Nederlands, net als voor vakken als godsdienst en geschiedenis. Shit, zeg.
3. Damiaan. Die damiaan waar iedereen zo hype achtig over doet, woont in het dorp waar St. woont, Tremelo dus. Ik ben vroeger me de catechese nog naar zijn museum geweest. Ik vind dat ze 'n beetje overdrijven. Ik ben dinsdag daar geweest en al die huizen op de grote baan naar Tremelo hebben een soort stoffen vlagje hangen waar op staat: damiaan inspireert. En voor haar evestraatje was 'n grote parking geweest voor het "dorpsfeest" dat ze gegeven hebben voor hem. En nu gaat vtm nog al het nieuws uitzenden vanuit Rome.
4. Vriendinnen. Ik heb vandaag gebeld met m'n beste vriendin en we hebben besloten het nog 'n kans te geven. We hebben een uur en 26 minuten gebeld. Ik weet 't. Ik was zooo zeker dat we beter stopten. Maar ik twijfel weer. Ik heb haar gewoon écht graag. Ze is m'n eerste echte beste vriendin en ik kan het niet aan om dat zomaar op te geven. De 31ste oktober is er 'n halloweentocht. Daar gaat ze waarschijnlijk bewijzen wat ik beteken voor haar. Of ze hangt 'n ganse avond bij mensen die ik niet ken en dan weet ik genoeg of ze probeert me erbij te betrekken en toont zich als 'n beste vriendin... We'll see, hé.
Ik heb gisteren niets geschreven en daar had ik een goeie reden voor! M'n nieuwe kast is geleverd en ik moest een beetje cheffen hoe ze moest ineen gezet worden en daarna moest ik alles overladen.
Het gaat allemaal zeer goed met mij. Met mij zelf toch. M'n ex-beste vriendin die negeer ik een beetje, omdat ze nog steeds hard haar best doet me Am, iets te hard naar mijn zin. Je snapt wat ik bedoel, zo hard dat het begint op te vallen. Als ik naast Am zit, tussen m'n ex-beste vriendin en Am om precies te zijn, begint ze luid te vertellen tegen Am, terwijl ze het uur voordien tijd genoeg had om alle liefdesstory's te vertellen. M'n zieke vriendin is weer zeer ziek. Ze heeft vanochtend 'n dokter laten komen. Ze heeft nogaltijd last van die steken en nu heeft ze ook nog 'n ontstoken darm. Ja, ze is 'n lucky one. Gelukkig heb ik nu Stijn om 'n beetje tegen de zagen. Arme jongen, hij kent me nog maar net of ik zaag er al tegen. Ach ja, that's me..
Aangezien ik er slecht gezind van word om alles zo op 'n rijtje te zetten. Ik stop ermee voor vandaag voor ik ergens een depressie oploop.... en ja, dat willen we natuurlijk niet, want dan ben ik zestien en verslaafd aan anti-depressiva...
Boe! Vandaag was boring. Ik denk niet dat ik extreem veel kan zeggen. Of misschien enkele feitjes: met Stijn, de jongen van msn, gaat alles goed. Met mij ook. Ik bespreek de hoog-nodige dingen met m'n ex-beste vriendin en met m'n zieke vriendin gaat alles verrassend goed.
Er is daarnet een stil meisje begonnen tegen mij. Ze is nieuw op onze school en ze zit met die bitchen van economie-wiskunde in de klas (die waar we lo mee hebben). En ineens begon ze op netlog 'n klapje te doen. Ze zei zelf dat ze het liever op deze manier probeert in plaats van in het echt. En ik, sociaal als ik ben, motiveer haar om volgende week woensdag tegen mij te praten, in real. Yeah! Waaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaant, ik heb morgen géééén school! Dat betekent uitslapen, tv-bijkijken en huiswerk maken. Joepie. Dat laatste vind ik echt héél erg fijn.
Ik ben na school mee gegaan met St, we hebben onze taart van Frans gebakken en we hebben gezondigd tegen alles regels waarmee je -blijkbaar- rekening moet houden als je taart bakt.... We hebben géén boter gesmeerd op de taartvorm, we hebben om de vijf minuten in de oven gekeken of de taart al goed was en vooral, we hebben gelachen over domme dingen. En besloten dat vriendschap samen de afwas doen is. Onze clafoutis is goed gelukt, vind ik zelf. Ook al lust ik de ingrediënten eigenlijk niet. Ik moet bekennen dat ik niet veel lust. Rauwe groenten? What the fuck, zie ik eruit als een konijn of zo? Nee, dat lust ik gewoonweg niet. Schandalig en kei ongezond, I know.
Maar ja, ik stop met bloggen. Morgen zal 'n chill dagje worden. Dat weet ik wel zeker...
Vandaag, vijf oktober 2009, is het officieel. Ik heb geen beste vriendin meer. Ik ben beste vriendinloos! Ik heb haar daarnet, face to face, letterlijk de bons gegeven. Ik heb gezegd dat het niet meer werkt. Dat ze alles maar moet delen met Am (officieel moet delen). En voor de rest van de dag hebben we niet meer gesproken met elkaar. Morgen zullen we wel weer praten. We moesten gewoon allebei even checken hoe het zat of zit. Ik weet niet of ik voor dat deel verleden tijd of hedendaagdse tijd moet gebruiken. Het is wel raar, om het écht gezegd te hebben. Maar eigenlijk, het zat er aan te komen. Het was o zo voorspelbaar. En toch vind ik het ergens wel erg. Ik heb haar echt graag, nog steeds. Maar ik voel het persoonlijk aan alsof ze me meer kwetst dan ze me deugd bezorgd. Altijd alles als laatste vernemen, altijd buitenspel worden gezet bij dingen, het is niet fijn. Het geeft je 'n laag zelfbeeld (en het mijne is al niet veel waard, als zeg ik het zelf), het doet je pijn en het maakt je prikkelbaar. Oké, het was enorm raar om haar te zien omgaan met Am alsof ze net het groot lot had gewonnen. Ze gaf me de indruk dat ze blij was van me af te zijn. Ze zal sowieso seffens op msn beginnen moeilijk doen. Ik heb me voorgenomen kalm te blijven en gewoon te zeggen dat ze morgen alles maar eens in het echt moet komen zeggen.
School nu. Morgen hebben we een schrijfoefening voor Nederlands, dat zei hij toch. Begot geen idee waarover we moeten gaan schrijven. Vanbinnen hoop ik al volle bak dat het niet zal moeten over hoofse en voorhoofse ridderepiek, want dit deel is Boring met de grote B. Onze wiskunde leerkracht is nog steeds afwezig. Het is enorm slecht voor ons karma, maar ik hoop dat ze nog 100 jaar afwezig blijft en dat we snel een vervanger krijgen voorgeschoteld. Een goeie vervanger weliswaar, maar slechter als onze huidige leerkracht kan écht niet. Bij economie heb ik enkele puntjes gescoord op medewerking door zeer snel 'n zeer correct antwoord te geven. Yeah! Hij zei: Logisch denken is lekker iets voor jou. En dat terwijl ik voor de les dacht dat ik eigenlijk niets begreep van het onderwerp dat we aan het behandelen zijn. Goed, hé? Bij Frans moesten we een extreem moeilijke tekst lezen, die ik half begrijp. Daarnet enkele zinnetjes door de vertaler geduwd en nu begint het stilaan te komen. Stilaan, hé.
Ik ga eens naar david kijken en daarna ga ik m'n hart NOG eens uitstorten. Slachtoffer van dienst is deze keer m'n zieke vriendin. Jaja, ik heb het ergens echt moeilijk met onze 'breuk' want ik zag (en godverdomme zie) haar best wel graag. Maar het doet gewoon té veel pijn om goed te zijn.
