ik weet effe geen betere welkomswoorden als die. Ik heb het fucking rotgevoel dat het voor elke dag kan zijn. M'n zieke vriendin, hé. Ik vrees dat ik me mag voor bereiden op een begrafenis waar iedereen al van mij gehoord heeft, maar niemand me kent. Niemand een gezicht kan plakken op mij. Ik ben bekend bij haar vrienden, maar ze hebben me nog nooit gezien. Ook niet verwonderlijk als je vrij ver uit elkaar woont. Zie je me daar al staan? Oog in oog met haar ouders, haar zus, haar klasgenoten, de mensen waar ik zoveel over weet. De mensen waar we uren over verteld hebben. Ik weet eigenlijk alles van hen. Van wanneer hun haar geknipt is, tot welke schoenen ze dragen (even extreem doen). En zij weten niet super veel over mij. Ik ken haar familie, de goeie en de slechte dingen. Ik kan die mensen introduceren in hoe haar leven was. Hoe het écht was. En niet hoe ze denken dat het was. Ik wil haar niet kwijt! Fuck, ik overdrijf. Ik moet gewoon kalm blijven. Niet panikeren. Ik moet niet hopeloos gaan denken dat alles verkeerd loopt. Het komt allemaal wel goed. Ja, ze blijft leven en we doen gewoon verder. We vertellen ons leven aan elkaar en zo gaan we door tot in de eeuwigheid. Please, laat het zo zijn.
Okeeeej, ik ben weer volledig in orde. Ik moet m'n frustraties er gewoon eens kunnen uitgooien en waar beter als hier? Ik dacht het ook, nergens beter als hier. Vandaag heb ik Frans gedaan, een voorbereiding op een grote taak, wiskunde geleerd (ik moet nog veel ophalen, remember) en natuurkunde overgeschreven van de verbetersleutel. Die domme koe zegt tegen ons: "maak je oefeningen en verbeter ze dan met elov". Ja, dat is zoveel als zeggen: "schrijf de oefeningen over van elov, dan heb je het al eens gezien". Ik ga nu m'n Franse opzoekingen afdrukken en straks ga ik naar de zaak Alzheimer kijken. De mini-serie wordt uitgezonden op één en ik hou wel van zo'n echte Vlaamse producties. Want nu Dossier K is opgenomen, zou ik graag kunnen volgen moest ik hem gaan kijken. Ik heb nog cinematickets liggen. Oké, sorry. Ik dacht ineens aan de tickets die hier nog lagen. Ik moet seffens eens gaan kijken tot wanneer ze geldig zijn.
Morgen is het maandag. Een nieuwe schoolweek mét ons nieuw lessenrooster. Het sucks. En hard. Morgen beginnen met Frans en twee uur wiskunde hebben we ook nog. Jaja, we gaan er direct serieus invliegen. Té serieus en té direct.
Vandaag was chill. Zeer chill. Wat heb ik gedaan? Opgeruimd en gedacht over m'n nieuwe inrichting van m'n room. Ik heb rommeltjes van vier jaar (en langer) geleden terug opgediept en dan ineens beseft dat ik er niets meer mee kan doen. Weggooid dat ik heb, niet normaal. De vuilkar zal hier volgende keer even kunnen kamperen met alles mee te nemen wat ik uit m'n kamer en af de zolder heb gesleurd.
Ik heb ook -leuk, leuk- wiskunde oefeningetjes gemaakt en gedacht over een uitwerking van de Engelse vocabulary organiser. Een zeer leuk boekje met 100 hoofdstukken dat we in het vijfde en zesde helemaal moeten geleerd hebben. Vijftig hoofdstukken per jaar, dus. Maar in het boekje staan de woorden los door elkaar, in het midden van een soort oefening, die door het boek zelf al gemaakt is, vind je zomaar woorden. Dus we moeten zelf lijsten maken. En ik ga echt niet in m'n eentje vijftig lijsten maken van meer als één pagina per lijst. Ik heb dus, zeer goed gezien van mij, een lijst-team gemaakt. We gaan die lijsten maken met vier. Normaal met zes, maar die twee andere vonden het nodig al wat lijsten te dealen met andere zodat ze lekker niets zouden moete doen, maar zo gaat de kar niet op. Echt niet. Het is vrij gemeen, want het zijn vriendinnen, I know. Maar ik heb ze gewoon buitenspel gezet. Ze mogen hun lijsten maken met die mensen die niet te vertrouwen zijn. Dan maken wij lekker onze eigen lijsten met mensen die wel te vertrouwen zijn. Voilà, ik vind dat als je zo'n dingen afspreekt, je zelf het werk doet en geen halve lijsten gaat geven omdat je ze gekregen hebt van mensen die begonnen zijn, maar het ook erg snel beu waren.
Man, kijk wat ik nu geschreven heb over iets stoms. Over het oplijsten voor een boekje vol woordenschat. Hoor me geven, hoor me gaan. Joepie! M'n voorverkoopkaart voor de fuif de 3de oktober is besteld. Morgen ga ik m'n puppy-oogjes nog eens proberen te gebruiken in de hoop dat ik toch nog bij m'n vriendin mag blijven slapen na Herfstrock, volgende weekend. Het zou moeten werken, denk ik. Ik heb vandaag nog een beetje vertelt over andere mensen tegen m'n mamie, hoeveel zij wel niet mogen en hoe ze er dan nog eens misbruik van maken. En dat ik zo'n braafje ben (wat ik ook echt ben). Ik ga ervoor gaan. Het zou goed zijn als ik er kon blijven slapen. Dan zijn we nog eens alleen, kunnen we proberen het eens over onze vriendschapsrelatieproblemen te praten en misschien iets op te lossen en/of uit te klaren, want het gaat al beter, hoor. We komen er wel door. We komen er àllemaal wel door.
Frans. Je le déteste! Nu moeten we tegen midden oktober een een typisch Frans gerecht komen voorstellen vooraan in de klas. Hoe spreek je in godsnaam tien minuten met twee personen over een Frans gerecht? What the fuck vertel je zolang? En weet er iemand een gerecht dat simpel is om zelf at home te prépareren? Ik zie eigenlijk niet onmiddellijk een gerecht, hoor. Ik ben inspiratieloos. Echt erg.
En ik ben ambetant op m'n ouders. Volgende week vrijdag is het Herfstrock. Dat betekent optredens en daarna een fuif in de fietsenkelder van onze school. M'n beste vriendin had me uitgenodigd om te blijven slapen en m'n ouders zeggen nu dat ik naar huis moeten komen OMDAT "ze hun meer op hun gemak voelen als ik thuis ben". Mijn idee daarover? Dikke, dikke bullshit. De vorige keren mocht ik wel ergens blijven slapen en nu gaan ze ineens moeilijk doen om moeilijk te kunnen doen. Daar word ik ambetant van, mààr ik heb het verstandig aangepakt. Ik heb braaf stilletjes gebleven en door me niet dik te maken hou ik alle kansen open om toch nog te mogen blijven slapen. Zeer slim van mij, I know.
Oké, nu zal ik de titel expliceren. Nee, ik heb niet in m'n broek gepist, was het dat maar. Ik heb gebeld met m'n alom gekende zieke vriendin. En nee, we hebben ons niet geamuseerd. We hebben onze eigen poging gedaan om het wereldrecord huilen aan de telefoon te verbreken. En in het midden van mijn geweldige huilbui was het enige wat ik vond om m'n tranen mee te drogen, m'n pyjama blouse, dus ja. Ik heb mezelf gered met de middelen die ik had. Ze is weer niet naar school geweest, want ze was nog wakker om vijf uur vannacht. Met veel pijn kan je niet slapen, natuurlijk. Ik voelde -en nog steeds voel eigenlijk- me zo stom en lomp. Ik lig aan mijn kant te wenen, zo hard dat ze me vraagt of het gaat. Zij vraagt mij of het gaat? Ze was meer als half dood en het enige waar ze aan denkt is hoe ik me voel? Dat heb ik haar dan ook gezegd. Dat we in de omgekeerde wereld leven, dat ik dat normaal aan haar moest vragen. Ik huil niet. Ik ben geen ween-type. Ik huil echt zelden. M'n beste vriendin (en dat is ze ondertussen al drie jaar) heeft me nog maar één keertje weten huilen. En dat was om m'n zieke vriendin. Dus zij heeft me al twee keer doen huilen op ongeveer zo'n twee jaar?
Jep, ik ben een harde. Maar soms net niet hard genoeg.
Wat kan ik over vandaag vertellen? Euhm. O ja, m'n Frans dialoogje, ik mocht als allereerste samen met Stefanie m'n dinkie komen opvoeren. Eerst dacht ik van: "Fuck, als eerste? Eerste dialoogje van het nieuwe jaar, geen enkel idee wat de rest gaat doen en hoe ze het aangepakt hebben." En toen ik terug op m'n plaats ging zitten nà het dialoogje was ik dolblij dat ik als eerste mocht. Normaal gezien krijg ik stress als ik andere bezig zie en nu was ik nog kalm omdat ik als eerste moest. M'n vriendin bibberde toen ik met haar de rekening overliep, zo hard zelfs dat ik het blaadje heb losgelaten omdat m'n hele hand meebibberde. Dus ik was rustig en de enige opmerking die ze had was dat we wat harder mochten spreken, maar we kunnen toch moeilijk gaan brullen? We spraken op 'n gewone toon tegen elkaar, maar dat was net niet luid genoeg blijkbaar.
We gaan onze module doen over incest. Yeah, wat 'n thema. We gaan een eigen Jambers-filmpje maken, die als inleiding moet dienen en daarna gaan we ons boek "Mijn broer en ik" en "Ik was pas twaalf.." linken met de actualiteit. De actualiteit is de zaak Fritzl in Oostenrijk en een gelijkwaardige zaak uit australië. Het zou zelfs kunnen dat we er nog een film bijsleuren ook. Ja, we zien het groots en we gaan het groots doen ook.
M'n zieke vriendin is weer slecht. Vannacht heeft ze zolang opgezeten met pijn dat ze vanochtend zo'n wrak was dat ze niet naar school kon en moest. Het kan zo toch niet verder blijven gaan? Ik denk dat ik seffens nog even een kwartiertje bel, haar even horen, het haar echt horen zeggen hoe erg het gesteld is. Pf, ik wou soms dat ik een beetje pijn kon overnemen. Ik ben veel kalmer als zij. En net dat heeft ze nodig, kalmte en rust.
Halverwege de schoolweek! Yes! Eigenlijk al half gepasseerd, nog beter. Vandaag was erg. Een Oudnederlandse tekst van acht! bladzijde moeten vertalen naar hedendaags Nederlands. Extreem boring. En daarna twee uurtjes lo, Demerloop. Vandaag moesten we drie kilometer en half doen, maar ik had half weg zon last van steken dat ik vijf minuten moest wandelen. Ik kon echt geen poot meer vooruit, maar na het wandelen ging het lopen echt opmerkelijk beter. Ik was trots op mezelf.
Nu ben ik net terug van de Ikea in Sterrebeek. Ik heb een grote spiegel (160cm op 40cm) gekocht voor mezelf in de staan beloeren en een stoel voor mensen op te zetten en kleertjes op te droppen. De kast gaan we in de Kwamtum bestellen, want de kasten uit de Ikea (degene die eventueel goed zouden zijn) zijn allemaal twee meter hoog en ik ben maar een meter zeventig, dus ik zal altijd op mn nieuw stoeltje moeten gaan staan om aan het bovenste leggertje te kunnen, dus dat gaan we lekker niet doen. We zoeken een kastje dat wat lager is voor mij.
Ik heb deze namiddag weer code 37 gekeken. Ik vind het echt n goeie serie en ik had sneller als de flikken door wie het geweest was. Mn mamie die maadag rechtstreeks had gekeken- was zelfs onder de indruk dat ik zo snel in de juiste richting zat. Het plaatje klopte gewoon. De rest van de namiddag heb ik me kalm gehouden. Nog wat nagerust van het lopen, mn boekentasje gemaakt, pottimarronpurree (een soort pompoen) gemaakt met mn mamaatje en mn dialoogje van Frans Au restaurant n beetje bekeken, ik zal het wel kunnen, je pense.
En anders is het improvisatie, dat zal dan wel n minder leuk aspectje worden, maar ik heb het al het eerste uur, dus duim voor me!
Dinsdag, ooh Tuesday, ooh Tuesday... Nee, ik ga geen liedje zingen. Ik kan niet zingen. Ik ben slecht bezig. Een 1/10 voor wiskunde. EEN 1! Man, ik kreeg alle kleuren van de regenboog en nog iets erger. Dat was dus een serieuze streep door m'n rekening, maar!!!!! Ik ben al helemaal bezig met eventule ophaalbewegingen! Ik heb m'n oefeningen gemaakt en normaal laat ik het rekenmachientje helpen met het tekenen van functies en de berekeningen van de domeinen (jep, herhaling van vorig jaar), maar nu heb ik alles zelf gedaan. De ganse berekening, het zoeken van de eis en die dan uitrekenen. En ik had het gevoel dat alles best wel ging. Dus maandag is m'n eerste kans om te beginnen met de miserie op te halen en de meubels te redden. Echt 'n ramp die overhoring, ik geef toe dat ik ze onderschat had. Ik dacht: herhaling van vorig jaar, dat moet nog wel lukken. Ja, daag. Het was helemaal geen herhaling, er zat al 'n hoop nieuwe leerstof in. Nu ben ik op msn een dialoogje Frans aan het afmaken en na dat ga ik bellen met m'n zieke vriendin. Dat zijn m'n plannen voor de nabije toekomst.
Morgen heb ik twee uur Nederlands en twee uur l.o. Lopen, demerloop. Godverdomme. Ik zie het echt niet zitten, ik moet drie kilometer gaan lopen of zo, I hate it. O ja, nu ik eraan denk, ik moet m'n loopschoenen nog gaan halen beneden. Ik ga blij zijn als we morgenmiddag gepasseerd zijn. Dan kan ik m'n dialoogje wat gaan oefenen en daarna naar de ikea, hé.
Man, het is echt herfst buiten, hé. Ik zit binnen met 'n T-shirt en 'n lange joggingbroek en over m'n T-shirt ben ik al 'n trui moeten aantrekken. Ik ga al van maandag met 'n jas naar school en m'n koude handen zijn ook al terug. Vooral m'n hand waarmee ik de computermuis vasthou, heeft het frisjes. Koud zelfs.
Hebben jullie het gehoord van die jongen op z'n brommer die dood gereden is? Zijn school ligt naast de mijne. Ik ken veel mensen die hem kende, maar zelf ken ik hem niet. Ik vind het toch maar een raar idee dat zomaar ineens, een vriend of vriendin weg is.
Normaal gezien was ik er nu niet. Ik ging normaal gezien joggen, maar het weer was spelbreker. Het werd ineens fris, bijna kil en er hangt hier nog steeds een dreigende regenbui. Dus ik heb samen met m'n papa een plan gesmeed om m'n kamer te herinrichten. Er staat momenteel een grote én een kleine kleerkast. De kleine is van mij en de grote is half van mij, half van m'n ouders. En al jaren (echt jaren), zaag ik over het feit dat ik dat deel ook voor mij wil, maar het komt er nooit van. En vandaag, zei m'n papie: "we doen die kleerkast weg en we kopen een nieuwe, een kleintje voor u en we zetten die groter ergens beneden. "Hij was zo gemotiveerd dat we zelfs bijna naar de Ikea gereden waren, maar mama heeft gezegd: "we gaan dat echt niet kopen op een loopje, hé?" En toen kwam papa tot bedaren.We gaan woensdag achter een kleerkast, een stoel en een spiegel. Jaja, een spiegel. Voor mij, de ijdeltuit. Zodat ik mezelf kan bewonderen in een spiegel van één meter zestig en zeventig centimeter breed.
Ik ben eigenlijk helemaal niet ijdel. Ik zoek gewoon een spiegel om m'n hele outfit in te kunnen zien en met m'n klein mini spiegeltje dat er nu hangt, zal dat niet marcheren. M'n bed ga ik ook verplaatsen, net zoals m'n boekenrek.M'n boekenrek komt naast m'n nieuwe kleerkast te staan, waardoor m'n andere bureau'tje op de plek van het boekenrek komt te staan. M'n bed ga ik dan negentig graden draaien en dan heb ik dus een groot leeg plekje als ik m'n deur open. Op dat plekje kan ik dan staan shaken, vriendinnen te slapen leggen, gewoon staan staan, mezelf staan keuren in de spiegel, me omkleden, kortom het wordt mijn multifunctioneel plekje. Ik zie het eigenlijk echt zitten. M'n kamer kreunde altijd al onder die beer van een kleerkast van mij en m'n ouders en nu, nu gaat die weg. En dat zelfs op korte termijn. Ja, ik kan er niet over stoppen. Ik vind het echt geweldig dat ze eindelijk weg gaat. Yes!
Over school heb ik niet veel te melden. M'n beide overhoringen (wiskunde en Nederlands) vielen serieus tegen. Van wiskunde kon ik echt niets en Nederlands was ineens véél moeilijker dan in de tweede graad. Ik voel het in de toppen van m'n tenen: ik ga serieus mogen leren dit jaar. Verdorie toch.
