en dagdagelijkse verhalen en beslommeringen uit ons leven
01-09-2013
Vakantieblues
Ik heb echt de vakantieblues! Ik heb geen zin om te werken, ik heb geen zin in het nieuwe schooljaar, ik heb gewoon nergens zin in. Ik loop hier thuis echt verloren.
We zijn een weekje terug van het zonnige Zuiden en ik heb al een hele week heimwee naar de zon, de Middelandse zee, het gezelschap, ... Wat mis ik het ruisen van de zee... Wat mis ik het mooie weer... Wat mis ik het zalig nietsdoen, het rondkuieren in Franse dorpjes, véél tijd voor Ruben, een lekker glaasje wijn drinken op ons terrasje... Niets moet en alles mag...
Ach, ik heb gewoon geen zin in de alledaagse sleur met de alledaagse probleempjes. Maar ja, aan alle mooie liedjes komt een einde en zo ook aan de vakantie.
We zullen het snel genoeg terug gewoon zijn en we zullen snel genoeg terug aan vakantie toe zijn (maar dan kunnen we ook weer nieuwe plannen maken).
Ondertussen staat hier de 'blauwe' boekentas klaar en ligt de 'groene' uniform klaar. Ja ja, morgen begint Ruben aan zijn 6de leerjaar in Het Hinkelpad. Ongelooflijk maar echt wel waar. Ik ben benieuwd hoe alles gaat verlopen en ik hoop dat het goed klikt met zijn nieuwe juf, jammer genoeg zit er geen enkele vriend in zijn klas en gaat een andere vriend naar een nieuwe school. Pfffff.
We hebben Ruben vorig weekend ook gemeten en als we juist gemeten hebben, is hij toch weer bijna 3 cm. gegroeid op 2 maanden tijd, dus dat is zeker positief.
Vanmiddag ga ik nog even wat relaxen om morgen met goede moed te beginnen aan het nieuwe schooljaar en om met volle moed te beginnen aan een volledige werkweek. Ik mag er gewoon niet over nadenken.
Aan alle kindjes en leerkrachten die ik ken, ik wens jullie een hele goede start van het nieuwe schooljaar! En natuurlijk ook aan de mama's en papa's.
Ik weet in ieder geval dat ik mijne Ruben ga missen... Van hele dagen samenzijn tot Ruben op school en ik op mijn werk, ... Pffff.
Hier eindelijk nog eens een blogje. De voorbije maand is zo druk - hectisch - geweest dat ik geen tijd/energie heb gehad om te schrijven. Maar nu mijn vakantie in het zicht komt - YES nog maar 2 dagen werken YES - neem ik toch nog maar eventjes de tijd voordat ik weer in een drukke dag duik.
De 1ste schoolvakantiemaand is voorbijgevlogen. Ruben vind ook dat het veel TE snel gaat. Ruben zijn kamp was goed meegevallen (maar hij gaat volgend jaar wel niet meer mee terug).
En nu ben ik al bezig met wat vakantievoorbereidingen want volgende vrijdag om 5 uur 's morgens vertrekken we (Ruben, mijn ouders en ikzelf) richting het zuiden van Frankrijk. Vrijdag rijden we tot in Valence (860 km) waar we in een hotelletje gaan overnachten en zaterdag vertrekken we na het ontbijt richting Palavas-les-Flots, een mooi plekje aan zee, op 5 km. van Montpellier. Ik hoop enkel dat we niet TE veel fileleed zullen hebben want het is natuurlijk wel het bewuste, zwarte weekend. Dus duimen maar!
Wat kijk ik er naar uit! 3 weken genieten van mekaar, van zon, zee, uitstapjes, stapels boeken, .... HEERLIJK! Ik ben er echt aan toe. Op 't werk juist een hele, zware periode achter de rug, dus ik zal ontzettend blij zijn als ik daar dinsdagavond de deur achter mij kan dichttrekken en het werk aan mijn lieve collega's kan overdragen. Mijn pijpje is uit, het is gewoon tijd voor vakantie.
Gisteren samen met Ruben zijn spulletjes (behalve de kleren) ingepakt. Waterpistolen, soldaatjes om op het strand weer heel der legerbasissen te creeëren, gezelschapsspelletjes, stapels boeken, ping pong palletjes, badmintonraketten, zijn boot (gekregen van mijn petekind, Joost), roeispanen, nintendo en spelletjes, dvd speler en grote selectie filmkes voor in de auto, .... Ik denk dat alles is ingepakt... De kleren en de groeihormoonmedicatie + spuitjes + naaldjes + speciale koelbox, dat is voor donderdag. Dat kan ik nu nog niet van ons lijstje afvinken.
Mijn boeken zijn ook al ingepakt, dus het voornaamste heb ik al zeker bij.
Vandaag de TomTom goed installeren, de auto nog wat opkuisen, checken of alle opladers (TomTom, nintendo, DVD speler) nog goed werken, gras afrijden (als het niet te nat is) en ik ben er bijna klaar voor.
Woensdag nog eerst met Ruben naar de tandarts en kapper, dan naar de carwash en dan de laatste strijk doen en dan begin ik finaal in te pakken.
LEVE DE VAKANTIE! JOEPIEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE! Ik kijk er zo naar uit!
Soms (heel soms) zou je als mama zo graag eens 1 uurtje je kindje ergens anders droppen... Soms (heel soms) zou je als mama zo graag eens 1 uurtje tijd hebben om iets leuks voor jezelf te doen... Soms (heel soms) zou je als mama zo graag eens 1 uurtje stilte om je heen willen hebben... Soms (heel soms) zou je als mama ...
En dan ... heb je ineens enkele uurtjes voor jezelf omdat zoonlief (met een klein hartje) op sportkamp is vertrokken.
En als je dan ineens enkele uurtjes tijd hebt voor jezelf, neen, als je ineens 6 dagen tijd hebt voor jezelf waartoe zelfs 1 zaterdagmiddag en volledig zondag hoort (wauw), dan loop je de muren op en weet je met jezelf geen blijf.
Dan vraag je je af hoe het met zoonlief is... zou hij het leuk vinden? zou hij zich amuseren? zou hij ....?
Tja, het mama zijn is inderdaad iets heel erg raars. Ze hadden het mij vantevoren niet kunnen voorspellen maar vanaf dat je mama bent, ben je eigenlijk toch wel vrij veel bezig met het wezentje dat je op de wereld hebt gezet. En ondertussen is mijn venteke 'bijna' 11 jaar maar dag en nacht zit hij in mijn hoofd en in mijn hart.
Zou dit liefde noemen? Ik denk het wel. Onvoorwaardelijke liefde.
Awel, Ruben, ik hoop dat je een fantastisch, toffe week mag hebben. Toen je me daarstraks zei: "mama, ik ga je zoooooooooooo missen", heb ik er niet te hard op willen doorgaan om het afscheid niet te bemoeilijken, maar ook al ga ik blij zijn met enkele uurtjes voor mijzelf (zeker weten), eigenlijk merk ik dat ik Ruben gewoon graag dicht bij mij heb en dat mijn moederkloekenhartje het liefste heeft dat Ruben 's nachts lekker in zijn eigen bedje licht te knorren. Dus lieve schat, ik ga je ook zooooooooooooo missen...
Een bewogen morgen achter de rug, in het UZA te Wilrijk.
Eerst moesten we bij de dokter langsgaan voor de nodige metingen. Ruben is dus nu 131,4 cm. groot en weegt 26 kg (hier schrok ik wel van - super gewoon). Er was dus maar 1,1 cm. bij sinds de laatste controle, dit was dus niet erg veel.
Toen moesten we bloed gaan laten trekken (niet de lievelingsactiviteit van mijn zoon) en een foto laten nemen van zijn linkerhand en daarna mochten we ineens terug bij de dokter komen om het resultaat te weten. Het grote moment van de waarheid! Dit was toch wel weer even heel spannend maar mijn gevoel was dus juist, Ruben mag verder blijven doen met de groeispuitjes. Het was volgens de dokter héél nipt maar hij was op de eindlengte toch 7 cm. langer en de minimunvereiste was 6 cm.
Hij gaat vandaag nog de aanvraag indienen bij de firma Pfizer en binnen 1 week mag ik bellen naar de apoteker om te vragen of de volgende lading voor 6 maanden is binnengekomen.
Toen ik hem vroeg of hij dan nu mag blijven spuiten tot hij volgroeid is, zei hij dat dit jaarlijks zal bekeken worden. Als blijkt dat hij echt TE weinig zou groeien, dan zal de behandeling stopgezet worden. Maar ik heb het gevoel dat het wel goed zal blijven gaan.
- Al 7 cm. gewonnen op de eindlengte, dat is toch fantastisch nieuws! - van 122 cm. naar 131,4 cm. op minder dan 1 jaar tijd (we zijn gestart met de behandeling op 13/07/2012. - van 22 kg. naar 26 cm.
Dit is toch gewoon fantastisch!
Bedankt voor al jullie duimen! En ... blijf gerust verder duimen! En virtuele centimetertjes zijn ook van harte welkom!
En nu kan de vakantie pas echt beginnen.
Ruben heeft het 5de leerjaar afgesloten met 79,8% en gezien zijn mankementjes (ADHD) is dit een goed resultaat. Op naar het 6de maar nu eerst genieten van een welverdiende vakantie die begint met een weekje sportkamp (zonder spuitjes want ik ga Ruben hier deze week niet mee belasten, eigenlijk mag dit niet maar ik ga het toch doen). Morgen vertrekt hij tot volgende week vrijdag, samen met zijn 2 vriendinnen, Hannelore en Dorien. Dus nu, inpakken geblazen.
En ik .... ik ga met volle teugen genieten van een weekje rust. Alhoewel, als ik aan mijn werk denk, vrees ik dat er toch niet zoveel rust zal zijn. Maar allez, in het weekend en 's avonds ga ik het er toch eens goed van pakken.
Ik weet het, het is héél lang geleden dat ik nog een blogje heb geschreven.
Te druk, te hectisch, zowel op het thuisfront met de examens van Ruben, als op mijn werk (veel werk, nieuwe systemen, naar Brussel, ...). Ik ben 's avonds zooooooooooo moe dat ik geen energie meer over heb om te schrijven. Spijtig genoeg.
Ik heb een beetje het idee dat ik achter mijzelf aan het hollen ben (en nog niet zo'n klein beetje) en ik ben héél blij dat het bijna grote vakantie is voor Ruben. En ikzelf, ik moet vandaag op de kop nog 5 weken werken. Het aftellen kan beginnen.
Morgen krijgt Ruben rapport (ik ben benieuwd), donderdag hebben ze nog een triatlon op school en 's avonds begint zijn vakantie want aanstaande vrijdag worden we verwacht in het UZA bij de professor voor het 'grote' onderzoek en 'het moment van de waarheid'.
Het enige voordeel is dat Ruben zijn grote vakantie een half dagje vroeger begint, het nadeel is dat hij het absoluut niet ziet zitten om al die vervelende onderzoeken te ondergaan. Tja, leuk is het niet maar het moet toch gebeuren.
Ik weet ook niet of we nu vrijdag al iets meer gaan weten, ik ga mij er ook niet druk in maken, ik ga het gewoon allemaal ondergaan.
Ik denk persoonlijk dat de dokter alle resultaten gaat bundelen, dan een verslag gaat opmaken voor de firma Pfizer en dat er dan zal beslist worden of de behandeling verder mag gezet worden.
Spannend en tegelijkertijd blijft wel het dubbele gevoel. Het is FANTASTISCH dat Ruben zo goed gegroeid is maar zijn gedrag en zijn humeur heeft toch te lijden onder die hormonen en dat is natuurlijk niet zo plezant, toch zeker niet voor mij. Dus wat is dan het beste, hé? Kleiner zijn maar aangenamer? Of groter en een beetje minder aangenaam?
We zullen het gewoon even afwachten en dan heb ik nog genoeg tijd om mij met deze hele, moeilijke, dubbele beslissing bezig te houden.
Ik hoop in ieder geval dat er toch weer wat centimetertjes bij zijn want nu is het maar 2 maanden geleden dat we op controle zijn geweest. Het zou zo tof zijn als er weer 3 cm. bij was. Blijven duimen, hé?
En lieve trouwe supporters, bedankt om ons verhaal met zoveel interesse te volgen, ik hou jullie vanzelfsprekend op de hoogte.
Gisteren had ik met iemand een gesprek over de zin van het leven en dat het leven soms anders kan lopen dan dat je zelf had gedacht dat het zou lopen. Mijzelf kennende had ik kunnen weten dat dit gesprek bij mij zou nazinderen...
En effectief, nu stel ik mij de vraag: is dit karma? is dit je lot? of heb je je leven echt zelf in eigen handen?
Wel voor een groot deel denk ik dat je je leven zelf in handen kan nemen en er voor kan kiezen om er iets tofs van te maken maar bepaalde zaken heb je volgens mij toch niet echt altijd in de hand.
Alhoewel, als ik nu terugkijk op mijn leven, en dan bedoel ik terugkijken naar mijn leven vanaf een jaar of 18, met alles wat ik nu weet, dan denk ik toch dat veel te maken heeft met de juiste keuzes te maken.
Te beginnen met héél goed te weten wat je wilt in het leven. En daar begon het bij mij al, ik had niet echt duidelijke doelstellingen. Als je die doelstellingen wel heel duidelijk weet, dan kan je je leven daar naar inrichten.
Bijvoorbeeld je studiekeuze: als je op jonge leeftijd al weet wat je later wilt worden, dan kan je dit ook echt worden. Gewoon de focus juistleggen en met veel wilskracht ervoor gaan. Je kan alles worden als je maar wilt, toch?
Bijvoorbeeld je keuze om veel te reizen: hier een strakke planning over opstellen, ervoor sparen en dit gewoon doen. Niet enkel blijven dromen over mooie reizen maar effectief op reis vertrekken.
Bijvoorbeeld de keuze om mama te worden: hier beter over nadenken en kiezen om mama te worden met een leuke papa aan je zijde, zodat je kinderen in een warm nest terechtkomen.
Bijvoorbeeld je partnerkeuze: beter kijken, beter voelen, beter nadenken of dit degene is met wie je oud wilt worden en goed aanvoelen of je wel echt op de juiste golflengte zit.
Enzovoort...
Zovele jaren later besef ik dat ik toch wel vaak de verkeerde keuzes heb gemaakt en dat ik daardoor het leven leid dat ik nu leid. Pas op, dit leven is niet slecht, hé, integendeel, maar het had wel zoveel beter, zoveel gemakkelijker kunnen zijn door anders in het leven te staan.
En dan heb ik als moeder zijnde vooral nog 1 grote bekommernis. Hoe kan ik Ruben opvoeden zodat hij sterk en wilskrachtig en moedig in het leven staat? Hoe kan ik Ruben aanleren om doelstellingen in het leven te hebben en die ook na te streven? Hoe kan ik Ruben aanleren om de juiste keuzes te maken?
Tja, opvoeden is toch niet zo eenvoudig. Het is een uitdaging, die ik dan ook met beide handen en alles wat ik in mij heb, tot een goed einde wil brengen. Ik wil van Ruben een zelfbewuste, knappe jongeman maken die weet wat hij wil en ook de kracht in zich heeft om te bereiken wat hij wil. En ik zal hem altijd aan de zijlijn steunen en aanmoedigen.
Want als er 1 ding was dat ik in het leven echt wou, dan was het wel om mama te worden. Door de verkeerde partnerkeuze sta ik alleen in de opvoeding van Ruben, wat soms best wel moeilijk is maar niettegenstaande ben ik héél erg blij dat ik mama mag zijn van mijne, knappe gast.
Dit weekend moest Ruben 3x optreden met de dansschool Easy Moving waar hij - bij een fantastische leraar - breakdance volgt.
Ruben was best wel zenuwachtig en eerlijk gezegd, ik ook. Ja, zo'n optreden is toch ook niet niks, hé. Maar wat heeft hij dat ongelooflijk goed gedaan. Hij stond op de 1ste rij, dus je kon hem ook goed bezig zien.
Tijdens het optreden zaterdag was de spanning van zijn gezicht af te lezen maar tijdens het optreden van zondag stond hij daar vrij relaxed een echte show op te voeren. Magnifiek gewoon! Je zag dat hij in zijn nopjes was en ik weet het, ik ben natuurlijk niet objectief, maar het was FANTASTISCH COOL!
Ook zijn leraar vond dat hij het goed gedaan had (de leraar, Jelle, had het gewoon kei goed aangeleerd, super toffe, sympathieke leerkracht trouwens en een bangelijke breakdancer), alsook enkele andere toeschouwers. Trouwens, bedankt om te komen kijken.
Zondagavond was Ruben dan ook in totale euforie (met als gevolg dat hij pas sliep om 23.10u). Mama, schrijf mij maar al in voor het optreden van volgend jaar, hé. Niemand houdt mij van de breakdance weg!
Hij had er enorm van genoten. De toffe sfeer, het groepsgevoel, de spanning die erbij hoort, de hot-dogs, snoepjes en chips tussenin, het oorverdovend applaus en gejuich van zijn mama (ja, dit had hij gehoord), van hem had dit weekend nog veel langer mogen duren.
En ik als trotse mama, ben superblij voor hem dat hij dit heeft mogen meemaken. Een ervaring die hij de rest van zijn leven meeneemt en waarschijnlijk nooit meer zal vergeten. Dat er zo nog veel mogen volgen...
Vandaag is het Ruben zijn allereerste breakdance-optreden. Vandaag moet hij 2x optreden en morgen 1x. En wat is het aandoenlijk om te zien hoe zenuwachtig hij is, hoe goed hij het wilt doen.
Mama, ik sta wel op de 1ste rij, hé, dus ik moet het wel goed doen. Mama, wat als ik nu iets verkeerds doe? Ach, Ruben, dat ga jij weten maar de mensen in de zaal gaan dat niet zien. En onthou steeds goed, een echte danser doet altijd voort. Maak je een foutje, herpak je en doe gewoon verder. Zo doen die dansers in "So you think you can dance" dat ook, hé. Probeer te genieten van elk moment en ik ben er zeker van dat je het kei goed gaat doen.
Ik ben al bijna mee zenuwachtig in zijn plaats. Toen ik hem gisteren ging ophalen, voelde ik de sfeer en de adrelanine. En ik had bijna zin om mee te doen... en ergens diep vanbinnen kwamen de herinneringen boven aan mijn optredens vroeger met het musicalteam. De spanning en de zenuwen gierden door mijn lijf en vlak voordat ik al zingend moest opkomen, kreeg ik een kikker in mijn keel. Zooooooooooooo spannend maar zo supertof, zulke optredens vergeet je de rest van je leven niet meer.
Maar ik ga vanmiddag kijken en genieten van het begin tot het einde en trots zijn op mijnen danser. En ik hoop dat Ruben er ook met volle teugen van zal genieten.
Lieve, knappe gast van mij, doet dat goed, hé en laat zien wat je kan. Want ik weet dat je het KEI GOED kan.
Vanmorgen ben ik op controle geweest bij de specialist voor mijn bloeddruk. Blijkbaar waren nog niet alle resultaten van de testen binnen maar grosso modo ziet het er goed uit. Niets mis met mijn nieren (oef), niets mis met mijn hart (gelukkig maar), nu nog wachten op de volledige uitslag van het bloed. Toen ik hem zei dat het om 'stress' draait, dan zegt hij dat dit niet kan. Wel, het stressgehalte hier ten huize is soms erg hoog maar blijkbaar snappen dokters dat niet goed. Mijn adhd-erke kan het met momenten echt héél moeilijk hebben en dan is hij dus echt 'onhandelbaar'. Ik heb dan ook een mail verzonden aan zijn dokter om de medicatie terug 'tijdelijk' te mogen verhogen want zo kan het niet meer verder. De bijwerkingen zullen we er dan bij moeten nemen, jammer genoeg, maar het moet wel leefbaar blijven voor iedereen. En wat de medicatie voor zijn adhd betreft, kan ik wel zeggen dat we alles hebben geprobeerd, van homeopatische middelen tot het zwaardere geschut. Nu moeten we allemaal een beetje tot rust kunnen komen, zowel Ruben als ikzelf.
Eergisteren had hij een dikke, rode nota in zijn agenda want hij had die dag een kind met een boek geslagen (nadat iemand hem keihard had gestampt) EN ook nog iemand gebeten. Hij werd gepest en buitengesloten (jongens zijn steenhard) wat natuurlijk niet mag en zijn verdedigingsmechanisme is dan bijten. Hij geeft zelf aan dat hij fysiek te klein en te fijn is om op de vuist te gaan en dat hij dan maar bijt om zich te verdedigen. Tja. Ik keur dit zeker niet goed maar ik vind dat hij zich ook niet moet laten doen.
Hij had zoveel ruzie gekregen van een juf (niet zijn eigen juf) en die had zelfs gezegd dat als hij zo blijft doen, dat hij niet mee op sportklassen mag zodat hij eens weet wat buitengesloten worden is. Wel, dit vond ik er echt héél zwaar over. Het is verdorie op al die tijd zijn 1ste nota op héél zijn lagere schooltijd.
En het is waar, er mag niet gebeten worden en er mag niet geklopt worden maar wat die andere jongens hebben gedaan om hem uit te dagen of te pesten, dat wordt er natuurlijk niet bij verteld. Enkel hetgeen Ruben heeft gedaan, is gezien en al de rest niet.
Enfin, na een telefoontje met de mama van het gebeten kind en na een goed gesprek met die andere juf (om ook te wijzen op de fouten en pestgedrag van de andere kinderen en om even dat sportklassen-gedoe aan te kaarten) en de zorgjuf (om iets aan het pestgedrag te doen) en zijn verontschuldigen aan te bieden aan het gebeten kind, is dit wel weer opgelost maar leuk is anders.
Maar enfin, het is niet allemaal kommer en kwel, hij kwam weer thuis met een schitterend rapport, hij had nl. 86%. En het moet gezegd worden, als hij zich iets meer zou concentreren en net iets meer zijn best zou doen, zou hij nog véél meer kunnen halen. Maar we zijn blij, trots en tevreden, voor een 5de leerjaar is dit het zoveelste schitterende resultaat op rij.
En momenteel is het hier volop dansen geblazen want dit weekend moet Ruben 3x optreden met breakdance. Dus de six-step, de windmolen en andere moeilijke breakdance-moves (= echt wel kei stoer ) worden hier volop ingeoefend op onze mooie, houten thuisdansvloer, ja, blijkbaar staat hij op de 1ste rij, dus hij moet het echt wel goed doen want als er iets fout loopt, heeft ook iedereen het gezien. Als je daar geen stress van krijgt...
Maar mijne breakdanser heeft er zin in en ik ben héél benieuwd naar het optreden. En ik weet nu al dat ik een trotse mama ga zijn. EEN SUPERTROTSE mama!
Na gisteren een zalige middag bij mijn nichtje te hebben beleefd (lekker, warm en goed gezelschap), ben ik vanmorgen grondig binnenste buiten gekeerd in het St. Augustinusziekenhuis. Niet echt leuk maar ja, het moest nu éénmaal.
Bloedonderzoek, urine-onderzoek, scan van de nieren, echo van de nieren, een ECG en een electrocardiogram. Volgende woensdag heb ik de uitslag hiervan en zal ik hopelijk te weten komen vanwaar die TE hoge bloeddruk komt en wat ze er aan kunnen doen. Blijkbaar denken ze dat mijn nieren niet goed functioneren of dat er iets verstopt zit in de nieren maar volgens mij is dit enkel te wijten aan stress. Tja.
Maar ondanks de hoge bloeddruk en de bijwerkingen daarvan, moet ik wel zeggen dat het zonnetje ook genezende krachten heeft. Dat er nog veel dagen zoals gisteren mogen volgen. En via deze weg, nichtje, nog eens bedankt, hé, het was supergezellig.
Trouwens, ze hadden Ruben weer een tijdje niet gezien en het viel hen echt op dat hij gegroeid is. Mijn nichtje zei: hij krijgt lange benen. Ja, zoiets horen we natuurlijk super graag, te meer omdat ik weet dat alles wat mijn nichtje zegt, ook echt wel gemeend is.
We blijven dus maar lustig doorgaan met de spuitjes. Ondertussen mag ik mijzelf echt al wel een ervaringsdeskundige noemen.
Zeg, zou je na 1 jaar spuiten geen diploma krijgen? En zeg, wat zou er nu gebeuren als ik eens 2 spuitjes per dag gaf? Grapje, hoor.
Tot de volgende... Ik weet, het heeft weer lang geduurd voor ik iets geschreven heb maar het is gewoon TE druk geweest.
Joepieeeeeeeeeeeeeeeeeee, Ruben is weer 3 cm. gegroeid EN is ook bijgekomen. JOEPIEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE.
Hij meet nu 130,3 cm. en weegt 24 kilo. In het totaal is hij nu ongeveer 8 cm. gegroeid op 9 maanden tijd. Dit is, volgens de professor, een héél goed resultaat. Hij nadert nu stilletjesaan de onderste curve.
Op 28 juni worden we terug verwacht en dan gaan ze bloed trekken, platen nemen van zijn linkerhand, etc... en dan zal aan de hand van deze resultaten beslist worden of we mogen verder doen met de groeispuitjes. De dokter zal nagaan of de verwachte eindlengte op basis van de radiografie van zijn linkerhand wel degelijk met minstens 6 cm. is toegenomen. Is dit het geval, mogen we de spuitjes verder blijven toedienen. Is dit niet het geval, dan zal er gestopt moeten worden met de spuitjes. Dus, dit wordt weer spannend.
Hopelijk zijn er tegen 28 juni nog enkele centimetertjes/kilootjes bij. Hopelijk terug 3 cm. maar dat zal nipt worden want het is nog maar 2 maanden, hé. Maar we blijven positief denken.
Ach, we zien het wel. Dit ligt, jammer genoeg, niet in mijn handen, ik blijf dapper iedere dag mijn zoon spuitjes toedienen en ik ben ondertussen al blij met iedere centimeter dat erbij is gekomen.
En mijn gevoel zegt dat hij verder zal mogen blijven spuiten... Dus daar vertrouw ik dan maar op.
Iedereen héél hartelijk bedankt om te duimen en bedankt om de virtuele centimetertjes op te sturen. Je ziet, het heeft gewerkt!
Vanmorgen heb ik mijn 24-uur-bloeddrukmeter met veel plezier afgegeven. Wat was ik blij dat ik van dit om de 20 minuten-zoemende ding van af was, mijn hand zag knalrood van de spanning van die manchet. Enfin, dit zit er al op. Toen mocht ik onmiddellijk bij de specialist langsgaan en tja, het resultaat is dus echt niet goed. Mijn bloeddruk, zowel mijn bovendruk als mijn onderdruk is veel TE hoog, zowel overdag als 's nachts.
De medicatie wordt nu verdubbeld en volgende week woensdag moet ik dan al terug op controle bij de specialist want tegen dan moet die bloeddruk naar omlaag zijn gegaan.
Ik moet dan ook bijkomende onderzoeken laten doen want dit kan volgens de specialist niet enkel van stress zijn. Pfffff. Op 2 mei moet ik om 8u30 in het Sint-Augustinusziekenhuis zijn voor een bloedafname, een scan van mijn nieren, een echo van mijn nieren en een hartonderzoek.
En op 29 mei weet ik dan alle resultaten, alhoewel ik volgende week ga vragen of dit niet vroeger kan. Een TE hoge bloeddruk is volgens hen zoooooooooooo gevaarlijk maar je moet dan wel kei lang op het resultaat wachten. Ondertussen kan je al 5 beroertes gekregen hebben.
Ach, we zullen het wel zien. Maar ik moet eerlijk zeggen, ik voel mij niet zo lekker. Ik ben ijl in mijn hoofd, met een druk op mijn linkeroog en vooral erg moe. En ik ben dat moe-zijn beu. Ik had nu mijn gras moeten afrijden in mijn tuintje maar ik heb er de energie niet voor. Lastig. Erg lastig. Deze bezige bij voelt zich moe en lui maar met de beste wil van de wereld, het lukt me niet om in gang te schieten. Ach, het hoofdnoodzakelijke zal gebeuren en de rest moet dan maar even wachten, niets aan te doen.
Overmorgen moeten we dan weer in het UZA zijn voor de 3-maandelijkse controle bij de groeidokter. Ik ben erg benieuwd hoeveel Ruben weer gegroeid is. Volgens mij is hij zeker gegroeid want zijn zomerschooljas van vorig jaar is te klein en het zadel van zijn fiets moet verzet worden. JOEPIE!!!!!!!!!!!!!! Hopelijk zijn er toch wel weer wat centimetekers bij, hé. Duimen maar!
Omdat ik dus blijf sukkelen met een TE hoge bloeddruk, moet ik een 24-uur bloeddrukmeting houden. Dit houdt dus in dat ik sinds vanmorgen met een bloeddrukmeter rondloop die om de 20 minuten een meting doet. Pffff. Die manchet aan mijn arm zit zo strak dat ik vermoed dat mijn arm morgen blauw zal zien. Merde merde merde, wat een gedoe, en die meting gaat ook vannacht door, dus om de 20 minuten bromt dat machientje en drukt die manchet mijn arm bijna plat. Veel slapen zal er vannacht dus niet inzitten. Pfffff.
Maar allez, ik zal maar niet klagen, er zijn veel ergere dingen, morgenvroeg om half 10 mag het er af en om 10 uur mag ik ineens bij de specialist langsgaan en weten ze ook ineens van wat dit komt (stress?).
Wat ik erger vind en wat mij al héél de week enorm bezighoudt, is mijn collega die al gedurende 1 week met haar babytje van 9 maanden op de kinderoncologie van het UZ Gent ligt. Hoe erg is dit. Dit wil je toch echt niet meemaken. Afgrijselijk gewoon. Ik wacht echt op verlossend nieuws hieromtrent dat het om een cyste gaat en niet om een of andere vorm van kanker. Wat moet er niet allemaal door hun hoofd gaan? Wat een angst moeten zij doorstaan? Ik leef zo met ze mee maar vind het vooral zo erg dat ik niet kan helpen. Behalve bidden, kaarsjes branden en duimen, hetgeen ik dan ook al een hele week voor hen doe. Collega, via deze weg wens ik je veel moed toe. Weet dat ik aan jullie denk.
Een andere vriendin moet haar huis openbaar verkopen en moet verhuizen binnen 1 maand na de openbare verkoop. Daar sta je dan als alleenstaande moeder met 3 kinderen plots van de ene op de andere dag op straat... En dan goed weten dat dit allemaal komt doordat haar ex-man 'dingen' heeft gedaan die zo erg zijn, die zo smerig zijn, die zo walgelijk zijn en omdat het gerecht in België blijkbaar geen rekening houdt met de slachtoffers maar wel met de daders. Lieve vriendin, via deze weg wil ik je laten weten dat ik jouw moed bewonder, dat ik je een ongelooflijke, dappere vrouw vind en een fantastische moeder voor haar 3 kids. En ik kijk wel mee uit naar een nieuwe woonst. Het zal een moeilijke, zware periode voor je worden maar hier kom je ook wel weer doorheen. Samen, met je lieve kinderen, sterk! Dikke knuffel.
Ja, het is echt de week van de zeer intrieste berichten. Bovenstaande berichten zijn niet de enige, ze blijven precies maar binnenstromen. Meestal zijn zulke berichten ver van je bed maar nu komen ze in snelvaart heel erg dicht in mijn buurt. Angstaanjagend gewoon.
Daarom zou ik zeggen, laat ons maar stoppen met klagen en zeuren over toch wel vaak onbenullige dingen (het weer bijvoorbeeld) en laat ons zo veel mogelijk van het leven genieten op momenten dat het mogelijk is.
Dikke, dikke knuffel aan al diegenen die ik ken, die het zo moeilijk hebben op dit moment... Mijn gedachten zijn bij jullie xxx
Mijne verliefde Ruben heeft LDVD, hij heeft echt liefdesverdriet.
Zijn vlam heeft een 'lief'. Ja, het is echt waar. Zelf had hij het nog niet aangevraagd omdat hij heel zeker wil zijn voordat hij het aanvraagt, zodat hij ze later niet zou moeten kwetsen als hij het zou 'uitmaken' en nu heeft een vriend (nu dus vriend af, zeker weten!), jawel, het aangevraagd en tot overmaat van ramp heeft ze JA gezegd.
Hier ten huize al enkele avonden voor het slapengaan een enorm verdriet. Hartverscheurend gewoon. Mijn moederhartje breekt bij het zien van het verdriet van Ruben. Maar ja, ook dit hoort bij het leven. En ja, ik kan hem wel begrijpen, ze is mooi, ze is lief, ze is tof, ja, eigenlijk heeft ze alles wat een toffe meid moet hebben (tja, het is dan ook mijn metekindje) en Ruben is dus zwaar verliefd. Ik wist zelf niet dat het zo diep ging bij hem.
Maar het zit hem vooral in het verraad van zijn vriend, die hem plechtig beloofd had om het nooit aan te vragen en nu heeft hij dit toch gedaan. De vriendschap heeft dus een zware slag geleden en ik denk dat wat Ruben betreft, de vriendschap over and out is. For ever.
Maar de vraag is, hoe troost je een tiener met liefdesverdriet die hartverscheurend aan het huilen is? Die de eerste tranen om een meisje vergiet? Hij ziet het niet meer zitten, hij heeft nog nooit zoveel verdriet gehad en volgens hem, kan ik dit niet begrijpen. Toen ik hem zei dat ik ook wel liefdesverdriet heb gekend in mijn leven, zei hij: ja, maar nog niet op je 10 jaar.
Tja, na het troosten van Ruben en nadat hij eindelijk richting dromenland vertrokken is, mijmer ik toch wel eventjes over mijn eerste liefdesperikelen.
Wat was ik verliefd op een jongen in mijn straat, den Bart, een knappe, coole gast, de coolste van de straat ... en wat was ik diep intriest toen hij er met een ander vandoor ging... Ik denk dat ik toen 11 jaar was en ik dacht ook dat de wereld verging. Ja, het was uit maar ik kwam hem wel nog iedere dag tegen, hé. Afschuwelijk. Al mijn verdriet schreef ik neer in mijn roze dagboeken, hele bladzijden gevuld met een klaagzang in roze inkt.
En mijn 2de liefje, een vakantieliefje, de Jan, toen zal ik 12 jaar geweest zijn... Ik leerde hem kennen op vakantie in Wenduine. Wat was dit heerlijk. Het was dat jaar dat het liedje 'Annabel' een hit was. Zelfs nu associeer ik dat liedje nog met mijn vakantieliefje. Wat was ik blij toen het 'aan' was, ik maakte zelfs al plannen om te verhuizen naar Kermt, een gehuchtje in de Limburg, en wat was ik verdrietig toen het gedaan was. Gelukkig kon ik toen al bij mijn vriendinnetjes terecht, die dit verdriet ongelooflijk goed deelden, en ja, gedeelde smart is halve smart, hé. Maar ik moet wel zeggen, als ik nu 'Annabel' op de radio hoor, er toch wel een glimlach op mijn lippen verschijnt, dus deze liefde was geen lang leven gegund maar als ik aan Jan terug denk, is dit nog wel steeds met warme gevoelens.
En mijn 3de liefde, de Kurt. Toen was ik echt smoorverliefd en dit heeft toch wel wat langer geduurd. Heimelijke kusjes na de jeugdbeweging, liefdesbriefjes en stiekeme afspraakjes, ja, hij was toen wel echt 'de liefde van mijn leven. Zo zie je maar dat alles relatief is, hé. Persoonlijk vond ik hem de knapste gast van de wereld, terwijl mijn zussen mij uitlachten want die vonden dat hij een apensmoel had.
Ach, eigenlijk denk ik met veel plezier en warmte terug aan mijn eerste liefjes en kan ik toch wel concluderen dat mijn eerste liefdesverdrietjes mij geen levenstrauma hebben bezorgd (dit in tegenstelling tot mijn laatste lief).
En kan ik dan ook met een gerust hart mijne zoon zijn 1ste liefdesverdriet laten beleven en weet ik ook dat het ooit allemaal wel goed komt.
Vandaag - ongelooflijk maar waar - is mijn oudste zusje 50 jaar geworden. Haar kinderen hebben aan heel de familie gevraagd om iets te maken om in een 'herinneringsboek' te kleven. Ruben heeft een rebus gemaakt en ik heb het volgende geschreven (met de nodige fotootjes bij):
Er was eens een klein meisje met mooie, lange, zwarte krullen, die menig fotoboek zou vullen.
Ze was zo schattig, lief en fier en bezorgde haar trotse ouders veel plezier.
Steeds met haar handtasje op sleeptouw, veranderde dit meisje in een toffe vrouw.
Zij is ons magnifieke, sympathieke, unieke,
Annemieke.
En geloof het of niet, het is echt waar, dit prachtexemplaar wordt op 28 maart
50 jaar.
Wat?Ja ja, ik weet het, je zou het niet zeggen maar de jaren kunnen we, jammer genoeg, niet stilleggen.
Waar zijn toch al die jaren naar toe?Eerlijk waar, ik weet het zelf niet goe(d).
Waar is toch de tijd gebleven dat wij als zusjes samenwoonden in de Lode van Berckenlaan?Genietend van ons jeugdig, zorgeloos bestaan.
Dit is precies al een heel leven geleden en toch lijkt het pas gisteren dat we zondags op onze fiets samen naar de jeugdbeweging reden.
Een leerkrachtendiploma, een loopbaan en 4 kinderen ... later, heb je toch al wel wat mogen proeven van het levenstheater. Mooie, ontroerende momenten en ook wat minder leuke evenementen.
Voor de komende jaren (nog minstens 50), hoop ik dat je nog veel fijne gebeurtenissen mag ervaren, geen tegenslagen maar ik wens je vooral veel, gezellige dagen.
En lieve grote zus van mij, heb je het eens moeilijk met één of andere levensvraag, ik ben er steeds voor jou, want
ik zie je graag!
Een hele fijne verjaardag en 50 dikke kusjes van je kleinste zusje,
Ik kan dit niet lang meer volhouden... 3x per nacht is Ruben wakker omdat hij slecht gedroomd heeft en dan ontzettend bang is.
3x per nacht een half uur opzitten want hij is dan zo bang en wilt dat ik dan in de living blijf, anders blijft hij roepen en dan slaap je ook niets.
Dat betekent dat ik per nacht 1,5 uur minder slaap en dat begint toch wel zijn tol te eisen.
Dit is nu gelukkig niet ALLE nachten maar toch wel een paar keer per week. En dan moet je weten dat hij meestal voor 22 uur 's avonds niet in slaap valt, hé. Pfffffffffffffffffffff.
Als je een boeleke hebt, weet je dat je nachtjes korter zijn, maar bij een tienjarige is dit normaal gezien toch wel al opgelost. Het ironische is dat Ruben als boeleke na 2 weken doorsliep en dat hij steeds wijzertje rond sliep, min 10 minuten. Een zaligheid dus.
Tja, wat doe je hier toch weer aan, hé? Het vreemde is dat als hij bij mijn ouders blijft slapen, dat hij daar geen nachtmerries heeft of ook niet wakker word. Zou het aan zijn kamer kunnen liggen?
Mijn vader beweert dat de kamer te donker is maar ik vind zijn saffierblauwe kamer met luchtige, voile, blauwe gordijntjes met witte sterretjes op, zo mooi. En er brandt steeds een lichtje, zo een luchtbevochtiger met lavendelolie (om te relaxen) die van kleur verandert.
Ach, ik weet het niet meer. Ik ga nu proberen om stilltjes terug naar mijn bedje te sluipen in de hoop dat hij al terug naar dromenland is vertrokken en in de hoop dat ik toch nog 2 uurtjes aan 1 stuk mag slapen.
Slaap zacht.
Groetjes van mama zombie (dwz morgen weer héél de dag moe).
Op 19 april, dus nog zo'n goede 3 weken te gaan, hebben we terug een afspraak bij Professor DuCaju. Spannend! Spannend! Spannend! Wat ben ik benieuwd hoeveel Ruben gegroeid is. Volgens het laatste medisch onderzoek op school is hij gekrompen (ik denk dat het belangrijk is om steeds op dezelfde manier te meten) maar ... zijn schoolbroek is toch te kort.
Dus ik gok dat hij wel 1 à 2 cm. is gegroeid. (en ik hoop dat ik verkeerd gok en dat het nog meer centimeters zijn)
Ik wou nochtans gaan voor de 132 cm en 25 kg. maar dit was misschien toch TE hoopvol gedacht, zelfs met 1 mg. per dag te spuiten, vrees ik dat hij geen 4 cm. gegroeid is en veel verdikt is hij ook niet. Maar als jullie nu allemaal nog eens wat virtuele centimeters naar Ruben toesturen, dan komt dit misschien nog wel in orde. Please? Aub?
Ach, we zullen het wel zien. Iedere centimeter erbij is er 1 bij, hé.
Ik had ook gedacht dat door het bijgeven van zink, zijn eetlust wel zou vergroten, maar dat is toch jammer genoeg niet het geval. Pffff.
Ach, hij heeft nog tijd tot juli, dan zal de beslissing vallen of we verder mogen gaan met de groeihormonen, dus tegen dan zouden er toch nog wel wat centimeters bij mogen komen. Dus veel virtuele centimetertjes aub, veel gebedjes aub, veel duimen aub en een klein wonder. Hiervoor zal ik de engel van groei eens aanspreken.
Mijn bloeddruk is door de medicatie terug wat gezakt maar jammer genoeg ook nog te hoog met als gevolg duizeligheid, vlug moe maar de druk op mijn linkeroog is aan de beterhand. Ik ben terug aan het werken maar ik voel dat ik het nog steeds heel rustig aan moet doen. Dit is niet zo simpel want rustig aan doen staat ook niet in mijn woordenboek. Volgende week moet ik weer op controle en dan weet de dokter misschien de uitslag van al de onderzoeken.
En nu kruip ik dan maar weer op tijd in mijn bedje........ slapen is volgens mij nog steeds het beste medicijn voor héél veel kwaaltjes.
Al eens het gevoel gehad dat je het leven niet meer aankan? Al eens het gevoel gehad dat alles wat je moet doen, teveel is? Al eens het gevoel gehad dat zelfs spreken vermoeiend is? Awel, vorige week dinsdagavond heb ik mijn 'krakje' gekregen (een serieus krakje). Ik heb 3 uur aan een stuk gehuild, zonder op te houden. Ik zag het eventjes niet meer zitten (te veel zorgen, te veel stress, te druk, te eenzaam, ...).
Toen ik woensdag naar de huisdokter ging, bleek dat mijn bloeddruk en hartslag VEEL TE HOOG was (16 onderdruk en 18,5 bovendruk). Alarmerend hoog. Omdat zij dacht dat dit niet enkel van stress kon zijn, heeft ze wat onderzoeken laten doen (nog niet al de uitslagen zijn bekend).
Ik ben dus echt wel wat op de sukkel. De bloeddruk is ondertussen wel 'een beetje' gezakt maar nog te hoog en ik moet het dus rustig aan doen en alle vormen van stress proberen te vermijden. In theorie is dit klare taal maar in de praktijk is dit toch nog wel iets anders. De momenten dat Ruben op school was, heb ik zoveel geslapen en nog ben ik steendood kapot en heb constant een vervelende hoofdpijn en druk op mijn linkeroog waardoor je de neiging hebt om steeds je ogen dicht te willen doen en te slapen.
Mijn vraag aan het universum om mij een 'gewoon' leventje te geven, zonder al te veel hoogtes en laagtes, daar heb ik nog geen antwoord op gekregen. Ik vrees dat ik het zelf zal moeten oplossen en moet zoeken naar mogelijke manieren om mijn stressgehalte zo laag mogelijk te houden.
Vrijdag ben ik dan ook voor de 1ste keer naar een kinesiologe/kinesiste/EFT (heeft iemand hier al ervaring mee?) geweest. Zij zou mij kunnen helpen om trauma's uit het verleden te verwerken en ook om ontspannende technieken aan te leren en anders te leren omgaan met stress. Ik hoop dat het me toch een beetje verder zal helpen.
Ik heb ook terug 2 kei schattige naailappen besteld (zie fotootjes hierbij) omdat borduren mij steeds enorm veel rust biedt. Op dat moment ben ik enkel bezig met het telpatroon en maak ik mijn hoofdje zo leeg dat erna alles veel beter gaat.
En verder zal ik proberen om deze week zoveel mogelijk te rusten zodat ik snel weer de oude zal zijn. Normaal moest ik volgende week ook nog thuisblijven maar ik hoop dat ik maandag terug fit en gezond terug kan gaan werken.
Ik besef wel dat dit niet 1 2 3 opgelost zal zijn maar ik hoop met bovenstaande toch wat verbeteringen te merken.
Ik hou jullie op de hoogte.
Als iemand nog 'een recept' heeft om stress te reduceren, laat het mij gerust weten.
De hoge bloeddruk is stilletjesaan terug onder controle maar ik voel dat ik mij absoluut niet TE veel mag opwinden of die bloeddruk gaat onmiddellijk en onheroepelijk terug de hoogte in (pfffffffffffffffff).
De les die ik nu moet leren is: 'maak je niet dik, dun is de mode'. Tja...
Dit is echter niet zo eenvoudig. Ik ben namelijk iemand die graag alles 'goed' wil doen. Zo wil ik 'een goede mama' zijn, zo wil ik een 'goede werknemer' zijn, zo wil ik 'een goede dochter' zijn, zo wil ik 'een lieve zus' zijn, zo wil ik 'een trouwe vriendin' zijn en zo wil ik ook soms 'gewoon Els' zijn.
Hectische periode op het werk, een tiener in huis die ik met momenten tegen het plafond zou willen hangen (aaaaaaaaaaaarggggggggh), ... met als gevolg dat ik geen van bovenstaande kan waarmaken en mij dus ook niet echt lekker voel (en ik eerder naar het dikke dan naar het dunne begin te balanceren, tja, maak je niet dik...).
Ik heb echt nood aan 'innerlijke' rust en ook aan 'rust' in ons alledaagse leventje. Dat 'gewoon' alles eens eventjes 'gewoon' mag verlopen, zonder héél hoge maar zeker ook zonder héél lage pieken. Dit is toch niet teveel gevraagd, toch? Maar blijkbaar is dit niet voor mij weggelegd.
Ach, moest je mij 10 jaar geleden hebben gevraagd of ik zo'n leventje wou, zou ik flagrant neen hebben geantwoord. Ik wou geen saai, voorspelbaar leven, ik wou pit in mijn leven, ik wou spanning en actie in mijn leven en ja, je krijgt wat je vraagt, hé (daarom dat ik tegenwoordig zo voorzichtig ben met dingen te vragen).
En ja, ik heb zeker gekregen wat ik vroeg, ik wou zo graag een kindje, awel, ik heb mijn kindje gekregen en ik moet toegeven, het minste wat je van Ruben kan zeggen, is dat hij saai is (integendeel). Een leven met Ruben is iedere dag opnieuw een serieuze uitdaging, verveling komt hier zeker niet aan te pas (integendeel), actie is ook voldoende aanwezig en pit heeft hij zeker meer dan genoeg.
Maar ik ben zo moe. Ik heb de voorbije 10 jaren meer dan genoeg uitdaging gehad. Ik snak naar 'rust' en naar het eventjes gewoon gezellig hebben...
Vandaar dat ik het waag om toch nog eens een vraag op te sturen naar het Universum. Ik wil gewone, saaie, gezellige, lieve dingen doen voor mekaar en met mekaar. Samen met Ruben, samen met mijn familie, samen met mijn vriendjes en vriendinnekes. Dit is toch niet te veel gevraagd, toch?
Leuke Anekdotes: Hij had tegen een Turks klasgenootje gezegd: 'jij bent een homo'. Toen hij ruzie kreeg van zijn juf, zei hij: 'juffrouw, ik heb wel al die vieze woorden van hem geleerd, hé'.
