en dagdagelijkse verhalen en beslommeringen uit ons leven
20-10-2012
Interventie
Gisterenavond een lap op de dansvloer gegeven. Dit was nodig na alle emoties van gisteren. Van euforie (YES, 3,5 cm. erbij) naar een toestand van ik-begrijp-deze-situatie-echt-niet.
En Els zou Els niet zijn, als ze dit gewoon zou laten passeren. Neen, dan kennen ze mij nog niet. Het resultaat is veel te goed en aan heel dit verhaal zit een reukje, hier klopt iets niet.
Wij hebben dus 10 doosjes spuitjes gekregen van 12 mg. Ruben krijgt iedere dag 1 mg. toegediend, dit is dus voor 120 dagen, dit is een kleine 4 maanden, als ik goed kan rekenen, en dus niet voor 6 maanden. Dat wij nu 0,4 mg. moeten gaan spuiten om waarschijnlijk nog niet toe te komen tot de volgende lading, dat kan volgens mij echt niet. En als er iets oneerlijk is, dan steiger ik nu éénmaal.
Ik heb dus mijn stoute schoenen aangetrokken (tja, brave meisjes komen in de hemel, stoute overal) en de lieve mevrouw van firma P gecontacteerd (die ons heeft geleerd hoe we moesten spuiten). Ik heb ons verhaal gedaan en zij vond ook dat dit niet kon omdat dan de studie ook geen correct verloop heeft en ook geen correct beeld schetst. Zij zei me ook dat firma P gewoonlijk medicatie voorziet voor RUIM 6 maanden.
Zij heeft me gezegd dat ik dit alles even op mail moet zetten en dan gaat ze mijn e-mail doorsturen naar de studiecoördinator die bezig is met de studie waar Ruben onder valt. Zo kunnen we eventjes checken wat en waar er hier iets is foutgelopen. En trachten om dit héél discreet (zonder de professor in diskrediet te brengen) recht te zetten.
Dus met een beetje geluk dankzij mijn interventies (hopelijk breekt me dit niet zuur op want als de dokter dit op zijn krachten neemt en alles stopzet, zijn we verder van huis) hebben wij binnenkort een nieuwe lading groeihormoon. En kan Ruben aan zijn volgende 3,5 cm. beginnen.
Al jullie duimen opnieuw in de lucht aub? Die van mij in ieder geval. Wij gaan voor de volgende 3,5 cm. op 3 maanden tijd.
Vandaag was het dus de 3-maandelijkse afspraak bij de groeidokter.
Met veel moeite en overtuiging kreeg ik Ruben mee naar die (stomme) groeidokter (ik haat dokters, ik haat ziekenhuizen, ik wil niet, enz...), terwijl ik zelf toch ook wel onder de nodige spanning stond (zou hij gegroeid zijn?) en ik met het vieze herfstweer meer zin had om aan mijn vermoeidheid toe te geven (en terug in mijn bedje te kruipen), dan mij richting UZA te begeven. Maar wat moet, moet en zo kwamen we dan toch tijdig aan op de afdeling endocrinologie.
We moesten nog lang wachten voor het onze beurt was (waarom ben ik altijd overal te vroeg?). Ondertussen mocht ik mijne zoon héél de tijd sussen, want hij ZOU geen bloed laten trekken, het was zijn bloed en hij besliste zelf wel of hij bloed af gaf of niet. Tja, daar sta je dan met voor hem op dat moment de loze woorden dat het nog helemaal niet zeker was dat er wel bloed getrokken zou worden en dat hij zich vantevoren niet zo'n zorgen moest maken over iets waarvan hij nog niet zeker wist dat het wel zou gebeuren. En inderdaad Ruben, je hebt gelijk, dit is allemaal gemakkelijk gezegd als je hetzelf niet moet laten doen, hé. Zou jij niet bang zijn als je bloed moest laten trekken, mama? Vind je bloed laten trekken dan zo plezant? Neen, Ruben, ik vind ziekenhuizen en dokters en prikken en medicijnen ook niet leuk (ik heb er ondertussen mijnen buik van vol). En moest het kunnen, zou ik met veel plezier bloed laten trekken in jouw plaats, zou ik met veel plezier die spuitjes iedere dag bij mijzelf geven (en misschien nog wat groeien), maar spijtig genoeg kan dit nu eenmaal niet.
Toen we bij de dokter kwam, bleek al snel dat het resultaat zeer goed was. Hij is 3,5 cm. gegroeid. Hij is nu 126,2 cm. en weegt 23 kg. YES YES YES.
De dokter wees ons wel op het feit dat dit een studie voor 1 jaar is. Na 1 jaar spuitjes zal de arts de groeirespons op de behandeling evalueren. Hij gaat na of de verwachte eindlengte op basis van een radiografie van zijn linkerhand wel degelijk met minstens 6 cm. is toegenomen. Indien dit niet het geval is, zal de behandeling stop gezet worden.
Ach, we gaan nog niet op de feiten vooruitlopen, ik was gewoon al SUPERBLIJ met dit resultaat.
MAAR toen kwam de aap uit de mouw, de vreugde duurde niet lang, toen de dokter naar de apotheker ging, om het groeihormoon voor Ruben op te halen, bleek dat er geen groeihormoon klaarlag. NEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE, dat meent u niet. Jawel, dat meende hij echt. Is dit nu een fout van de dokter? Heeft hij TE weinig besteld? We snappen het niet goed. Wij hebben de vorige keer 10 doosjes meegekregen en dit betekent voor ongeveer 120 dagen. Maar de dokter dacht dat hij voor 6 maanden had besteld en gekregen en wil nu pas op 10 november (dit is dan nog een zaterdag) opnieuw een bestelling plaatsen bij firma P. Hij zegt dat hij ze voordien toch niet gaat krijgen.
Enfin, ik ga hem straks nog een e-mail sturen om te vragen of hij dit toch nog eens kan nakijken want wij hebben geen medicatie gekregen voor 6 maanden. Nu moeten we dus totdat we de nieuwe medicatie hebben, 0,4 mg. spuiten in plaats van 1 mg. Dit is echt jammer, zo goed groeien en nu moeten we dit verminderen. Echt erg, ik weet het, er zijn ergere dingen in het leven maar het is toch een tegenvaller.
Hopelijk gebeurt er dan toch nog ergens een wondertje dat we de medicatie sneller kunnen bemachtigen. Duimen jullie aub nog verder mee?
Toch bedankt voor alle lieve berichtjes en steun die we mogen krijgen. Dit doet zo goed, echt waar.
Dikke kus van een superblije maar ook een ontgoochelde mama xxx
Morgen is het zover. Dan worden we verwacht bij Professor DuCaju voor de 3-maandelijkse controle. Erg spannend want ik ben heel erg benieuwd of ik juist gemeten heb en zo niet, dan hoop ik van ganser harte toch dat dit in positieve zin fout gemeten is.
Ruben ziet deze afspraak niet zo goed zitten want hij vreest dat er weer bloed moet getrokken worden. Hij is er nu al doodsbang voor. Tja, al dat geprik is natuurlijk niet fijn en door zijn medische achtergrond, heeft hij dit jammer genoeg in het verleden al wat te veel moeten laten doen. En ja, die kans zit er wel in want aan de hand van het bloed kunnen ze zien of het groeihormoon zijn werk doet, zelfs als dit nog niet in lengte te zien is. En ze kunnen het ook beter allemaal een keertje TE veel controleren dan TE weinig, toch?
De laatste dagen gaan de groeispuitjes ook iets moeilijker, hij heeft bang, het ontspannen lukt minder goed. Jammer. Hopelijk is dit ook weer van voorbijgaande aard want hij zal de spuitjes nog lang (hopelijk toch) moeten krijgen. Enfin, het is nog geen drama maar ik moet toch wel echt op hem inpraten vooraleer ik kan prikken. Maar met de nodige aanmoedigingen en aanprijzingen lukt het toch wel.
Ik wil ook dat ze morgen eens goed kijken naar zijn hartje en zijn bloeddruk eens nemen. Ruben klaagt geregeld van hoofdpijn (sinds die neurofeedback) en pijn aan zijn hartje (niet duidelijk of dit zijn hartje is) maar de huisdokter en de andere medicijnendokter voor zijn wiebelgat maakt hier nooit iets van maar een kind klaagt toch niet zo maar van pijn aan zijn hartje, hé? Of zou het zijn maag zijn? Ik zal er morgen toch op drukken dat dit eens deftig moet nagekeken worden.
In ieder geval, hou ik jullie op de hoogte van het aantal centimeters - hopelijk KEI veel. Duimen jullie mee?
Ik kan echt bijna niet wachten totdat het morgen is. Ik ben zoooooooooooo benieuwd!
PS: zouden diegene die mijn blog volgen, aub eens een reactie willen geven via dit blog, ik vind het fijn te weten wie mijn trouwe lezertjes zijn. Want die teller groeit dagelijks en het aantal lezers is al zo hoog en ja, de nieuwsgierige Els is gewekt (ik weet het, ik ben een echte curieuzeneus) en zou toch wel graag weten wie er allemaal mee leest. Alvast bedankt, hé.
Zoals enkelen onder jullie weten, en diegene die het nog niet wisten, die weten het dan nu, Ruben heeft adhd (het heeft lang geduurd voordat ik dit hier kon neerschrijven).
Dit is best heel erg moeilijk (en intensief) om mee om te gaan. Zowel voor hemzelf als voor zijn naaste omgeving. We hebben hier dan ook al een lange lijdensweg achter de rug, met veel tranen en vooral met veel vallen en opstaan (maar we staan nog steeds recht, hé).
Sinds enige tijd - na lang twijfelen en na heel wat alternatieve hulp - krijgt Ruben hiervoor medicatie. Wel met die medicatie gaat het vrij goed en slaagt hij er in om in 't school 91% te halen in een vijfde leerjaar (wauw, niet slecht). Zonder die medicatie is Ruben veel drukker (echt niet te doen), heviger (dwz nooit moe), minder geconcentreerd, nog meer een wiebelgat (stoel op, stoel af), enz....
Maar sommige medicatie heeft natuurlijk ook rottige bijwerkingen, bij sommige kinderen is dit niet het geval maar bij Ruben natuurlijk wel. Vermindering van eetlust, slecht inslapen (en jawel groeiachterstand). Laat dat nu juist de ingrediënten zijn van 'groeien'. Ik, als mama zijnde, heb steeds gedacht dat kindjes groeien van goed te eten en goed te slapen.
Omdat Ruben de laatste tijd zooooooooooo slecht eet en zeeeeeeeeeeeeer laat in slaap valt (veel TE laat) en hij echt TE mager aan het worden is (hij heeft bijna geen gezichtje meer), heb ik samen met de dokter beslist om deze medicatie te veranderen (proberen weliswaar).
Dit is natuurlijk een heel proces omdat dit een totaal andere vorm van medicatie is. Nu zijn we dus sinds vrijdagavond begonnen met de nieuwe medicatie (duimen duimen duimen aub) en de resultaten zijn vrij positief (blijven duimen aub). Enfin, ik wil zeker nog geen victorie kraaien want dit is al een ellenlange zoektocht geweest om Ruben te kunnen helpen (van visolie, tot relaxatietherapie, tot osteopathie, tot neurofeedback, tot zeer streng en consequent optreden, tot typische ADHD-medicatie) en eerlijk gezegd, soms verlies ik de moed hier toch wel wat maar het is wat het is en gelukkig kunnen we toch steeds terug de moed vinden om er weer tegen aan te gaan, mede door de steun van mijn ouders, zusjes, familie en enkele vrienden. Bedankt voor jullie steun!
We blijven positief, de 1ste indrukken van de nieuwe medicatie zijn zeer goed (voorlopig met deze dosis (nog) geen bijwerkingen). Nu is het nog kwestie van de nieuwe medicatie op de juiste dosering te krijgen en dan de andere medicatie af te bouwen.
Wat hoop ik, van uit het diepst van mijn hart, dat dit gaat lukken... Wat hoop ik dat we met die rot-Rilatine kunnen stoppen... Dus alle duimen en kaarsjes zijn welkom.
Ik ben dat gedoe over eten en slapen zo beu. Ik maar pogingen doen om hem te laten eten en te laten verdikken en lekkere dingen te maken, maar als je door medicatie niet kan eten of geen honger hebt, dan helpt zelfs je lievelingseten niet.
Wat kijk ik er naar uit om Ruben terug smakelijk te zien eten, om terug zijn 'bol' snoetje te zien en om hem heerlijk te weten inslapen op een uur dat normaal is voor een kind van tien.
Ik zou er al mijn geld voor geven... maar dit is nu eenmaal met geld niet op te lossen, zoals vele dingen des levens.
Dus mijn kaarsjes branden hier weer en ik bid, ik hoop en ik duim voor Ruben. Jullie ook?
De papa van een vriendin is overleden... Via deze weg mijn oprechte deelneming aan heel de familie. Mijn gedachten zijn bij jullie.
Op zo'n momenten sta je toch wel wat meer stil bij het leven. En slaat bij mij de schrik toe... Doodsangst voor de dag dat mijn mama en papa er niet meer zullen zijn. Niet meer kunnen telefoneren, ze nooit meer kunnen zien, verder moeten zonder hun steun, hun liefde, hun vriendschap, echt als ik hierover nadenk, doet mijn hart zo'n pijn, dit gevoel is onbeschrijfelijk.
Wat mijn ouders allemaal voor mij en ook voor Ruben hebben gedaan, dat kan ik nooit voor hen terugdoen. En het is allemaal waar, dit is wat 'goede ouders en grootouders' voor hun (klein)kinderen doen, maar ze hebben het toch maar gedaan, hé. Via deze weg wil ik hen dan ook bedanken omdat zij voor mij de BESTE (groot)OUDERSzijn van héél de wereld, tot aan de maan en terug.
Het kan allemaal zo snel gedaan zijn, vergeet daarom niet om te tonen hoe graag je iemand hebt, te zeggen hoe graag je iemand ziet, je kan dit niet genoeg laten blijken.
Dus bij deze, liefste mama en papa, lieve, knappe zoon van mij, liefste zusjes Annemieke en Stientje, liefste nichtjes en neefjes, lieve vriendinnekes en vriendjes, lieve bloglezertjes, jullie zitten in mijn hartje. En weet dat als de dag komt dat ikzelf naar de hemelpoort vertrek, dat ik jullie héél héél graag heb gezien. En als ik de kans heb om van hierboven voor jullie te zorgen, zal ik dit zeker en vast doen. Wees er maar zeker van dat ik dicht in jullie buurt zal blijven.
Mijn kaarsje brandt hier vandaag, speciaal voor al onze geliefden in de hemel.
Aan iedereen die al iemand naar de hemel heeft zien vertrekken, een hele, dikke knuffel van mij xxx
Ruben heeft een schitterend 1ste rapport in het 5de leerjaar! Het kan bijna niet beter! Ik ben zoooooooooo trots op hem!
De opmerking van de juf in zijn rapport: Een echte werker ben jij Ruben! De overstap naar het vijfde leerjaar is niet makkelijk Je hebt je vanaf het begin 100% ingezet en dit is duidelijk merkbaar aan je punten. Hou dit vol in de toekomst! Een klein aandachtspuntje: Probeer een beetje te letten op je handschrift en vooral het gekribbel. Fouten maken kan, maar los dit netjes op, zodat het nog leesbaar is. Je bent een fijne vrolijke jongen Ruben! De speelvogel mag je wel op de speelplaats houden. Goed gewerkt, Ruben!
Ik ben zo ontzettend blij met zijn goede punten maar misschien nog blijer met de positieve commentaar van juf Saartje. Blij en dankbaar dat dit schooljaar goed begonnen is (oef!), dat dit schooljaar de goede richting uitgaat (oef!) en dat juf Saartje blijkbaar een hele goede, positieve invloed heeft op mijne zoon (tja, hij valt dus echt op blond, hé).
Voor sommigen is dit misschien vanzelfsprekend maar voor mijne woelewater is dit alles niet zo vanzelfsprekend. Ruben is weliswaar een 'hele' intelligente jongen maar door zijn 'wiebelend achterwerk' en 'concentratieproblemen' (dwz adhd) moest hij in het verleden soms wel wat puntjes inleveren.
Niets aan te doen, dit is nu éénmaal zo, we maken er het beste van en we gaan er samen voor!
En de werkelijk fantastische resultaten + de positieve noot van de juf maakt het begin van ons weekend schitterend!
Awel, ik ben kwaad. Ik ben boos. Neen, eigenlijk ben ik razend kwaad. Ik zou het hier van me af willen schrijven - zonder mij in te houden - maar jammer genoeg is niet alles voor publicatie vatbaar, je weet maar nooit wie er allemaal mee leest.
Het ergste van alles is dat ik bovenop dat boos zijn dan ook nog eens boos op mijzelf ben dat ik mij boos laat maken door mensen die het niet waard zijn. En dan kan je er toch beter even bij stilstaan waarom dat die mensen jou nog zo boos kunnen maken, terwijl ze het niet waard zijn... Ach, zo eenvoudig is het allemaal niet. Hier zitten TE veel emoties achter. Emoties die oplaaien en emoties waar ik eigenlijk geen zin meer in heb en waar ik eigenlijk ook geen energie meer in wil steken.
Mijn ex-schoonvader had een berichtje nagelaten op mijn antwoordapparaat omdat hij mij 'mijn jaarlijkse pot chrysanten' (ja, u leest het goed) wou komen bezorgen. Velen zullen dit vreemd en toch wel een beetje luguber vinden want hier in Antwerpen zetten wij een pot chrysanten op het kerkhof. Dit is echter niet cynisch bedoeld maar lief bedoeld (allez, daar ga ik toch vanuit). Terwijl ik met Ruben bij de judo was, had hij nog een keer gebeld.
Terwijl ik nog aan het nadenken was, hoe ik diplomatisch kon laten weten dat ik toch wel liever af en toe een vriendelijk en vooral oprecht telefoontje krijg om te horen hoe het met Ruben en mijzelf is dan 1x per jaar een pot chrysanten, stond hij al bij mijn ouders voor de deur om die pot chrysanten af te geven. Je ziet, hé, ik kan je overal vinden... (helemaal not funny, integendeel).
IK VIND DIT NIET FIJN. Eerst en vooral kom je niet ongevraagd langs en als ik maar 1x per jaar van iemand iets hoor en die persoon belt mij, dan voel ik mij ook niet geroepen om DIRECT te reageren, temeer omdat ik mij moest haasten van het werk naar mijn ouders om Ruben op te pikken voor de judo (hier heb ik welgeteld 1 uur voor). Bij het 1ste telefoontje zat ik nog op mijn werk waar ik liefst geen privé-telefoontjes krijg en bij het 2de telefoontje zat ik bij de judo en lag mijn gsm in de auto.
En toen hij dan nog zei dat de papa van Ruben al meer dan een maand niets van mij had gehoord, heb ik toch wel even mijn zegje gedaan. Ik moet hem niet bellen. Hij mag Ruben 1x per week bij ons komen bezoeken maar we hebben, na het laatste ik zal hem eens een lesje leren-voorval, al 6 weken niets van hem gehoord.
Maar ook hier krijg ik weinig of geen gehoor en zoals de voorbije 10 jaren, weinig steun. Daar moeit de ex-schoonvader zich niet mee, neen, het zou te veel werk zijn om eens op te komen voor je eigen kleinkind. Toen de papa van Ruben is weggegaan, zeiden ze na 2 weken ook tegen mij: stop nu maar al met dat geween, hé, we zijn dat al lang beu (wat? slik?).
Wie met ons begaan is, wie met Ruben begaan is, die hoor, zie of lees ik meer dan 1x per jaar. En als je dit niet kan, wel, dan laat je het maar.
En die pot chrysanten, hoe lief dit ook bedoeld is, die hoeven wij dan ook liever niet.
En ja, waarschijnlijk zal de papa van Ruben (na 6 weken) nu wel spoedig iets van zichzelf laten horen. Daar kijk ik, eerlijk gezegd, ook al niet echt naar uit. Onze laatste ontmoeting is nog niet verteerd.
In het leven dien je flexibel te zijn (dat heb ik ondertussen al wel geleerd) en planningen zijn er om je af en toe niet aan de planning te houden en de vooropgestelde zaken die moeten gebeuren, aan de kant te schuiven om iets totaal anders te gaan doen.
Vanmorgen lokte het zonnetje me al vroeg naar buiten en kon ik aan de verleiding niet weerstaan om in het ochtenzonnetje, in pyama, met een tasje koffie, in mijn hofke verder te lezen in het laatste boek van mijn favoriete schrijfster, Isabel Allende. Er is niets zaligers. Het was dan ook zeer eenvoudig om de lokroep van mijn strijk te negeren en ervoor te kiezen dat vandaag de dag zou zijn om mijn lichaam en geest extra te voeden en me met natuurlijke ingrediënten op te laden.
Wat doet het zonnetje goed... als ik mijn ogen sluit en geniet van de oranje, warme gloed op mijn gezicht, met een zachte briesje dat mijn haren door elkaar haalt en mijn zorgen wegblaast. Me onderdompelend in het boek 'Het negende schrift van Maya', dat me doet genieten van ieder woord dat er geschreven staat, met potlood in de hand om de mooiste passages aan te duiden, me eventjes in Chili te mogen wanen. Heerlijk. Die strijk kan wachten tot het zonnetje is ondergegaan. Deze vitaminenkuur is pure luxe en ik besef dat dit voor mijn lichaam en geest echt eventjes nodig was (wedden dat die strijk straks eens zo goed gaat?).
Ondertussen heb ik mijn tasje koffie geruild voor een glaasje wijn en is dit mooie boek uitgelezen (zo jammer, veel te snel uitgelezen) en zit ik nog steeds te genieten van de laatste zonnestraaltjes in mijn tuintje en na te genieten van dit mooie boek. Toen ik tussenin eventjes naar de winkel was geweest om stokbrood te kopen en eventjes met mijn buurvrouwke babbelde, zei ze mij dat ze mijn blog zo goed vond en dat ik een boek zou moeten schrijven. Awel, Dianeke, dit blijft nog steeds mijn grote droom. En als ik in de Isabel Allende-sfeer zit, heb ik nog meer het gevoel dat ik toch ooit eens echt aan mijn boek moet beginnen. Alleen ontbreekt me de tijd, of is dit een excuus? Al jaren is dit mijn droom en al jaren doe ik hier niets mee. Als ik nu zie hoeveel plezier ik beleef aan dit blog te schrijven en hoeveel fijne reacties ik krijg (alhoewel nog steeds weinig reacties op dit blog zelf), is dit toch wel een stimulans om er eens echt aan te beginnen.
Tijd kan je maken, planningen kan je met wat wilskracht gemakkelijk wijzigen , ik ga dus proberen om dagelijks een beetje te schrijven, in de hoop dat ik niet meer kan stoppen met schrijven.
En lieve bloglezertjes, stel dat mijn boek toch gepubliceerd zou worden... dan zal ik met plezier jullie exemplaar handtekenen op de volgende boekenbeurs
En nu ga ik, voordat ik dan toch aan die grote strijk ga beginnen en ga kokkerellen, genieten van een wandeling met mijn zoon... Ja, soms kan het leven toch zo eenvoudig zijn. En soms kan het leven zo verschrikkelijk moeilijk zijn.
Van de mooie dagen moeten we dubbel en dik genieten zodat we voldoende veerkracht vergaren om de moeilijke dagen te bestrijden. xxx
Wat een leuk weekend was, is geeindigd in een nachtmerrie.
Ruben had GEEN zin om op 21 uur te gaan slapen, hij had in zijn hoofd gestopt dat hij tot 21u30 mocht opblijven en dan ook nog eens TV mocht kijken.
We hadden nochthans samen de afspraak gemaakt dat hij tot 21 uur mocht opblijven, alhoewel ik voorstander was van 20u30. Maar omdat hij 's avonds toch zo moeilijk in slaap geraakt en heel lang wakker ligt (ik had gehoopt dat dit met de groeihormonen zou beteren), ging ik akkoord met 21 uur. Maar Ruben is Ruben en die probeert altijd om meer gedaan te krijgen. Geef je hem een vinger, dan neemt hij een arm (maar dat zullen waarschijnlijk veel ouders wel herkennen).
En dan is het kwestie van op je strepen te gaan staan en er te blijven staan. Dus dit was er toch gene. Maar er is een serieuze strijd gevoerd. Ik ben bekaf. Hij wordt groter en de weerstand die hij biedt, is echt niet meer te doen. Echt niet fijn.
MAAR ik heb de strijd gewonnen, al zit ik hier nu bezweet en uitgeput en met afgrijselijke nekpijn en ligt hij nu in bed lekker zielig te doen. En al is het ondertussen al voorbij 21u30 en is hij nog steeds niet in slaap, ik heb volgehouden en ben niet bezweken voor zijn gedrag, gaande van emotionele chantage tot vleierij van een zoon naar zijn moeder toe.
't Had mooi geweest om met een zalig gevoel aan de komende werkweek te beginnen. Ach, ook dit kan er nog maar weer bij. We beginnen dus aan de komende werkweek met nekpijn en hoofdpijn en dit allemaal om half uurtje extra te bekomen.
Hoop wel dat hij het door heeft dat 21 uur het finale tijdstip voor het slapengaan is want ik heb geen zin in zo een dagelijks scenario. Echt niet voor herhaling vatbaar.
Echt niet.
En op zulke momenten denk ik toch wel eventjes, waar heb ik het aan verdiend om dit allemaal alleen te moeten doen? Ja, op zulke momenten zou het fijn zijn dit niet alleen te moeten dragen.
Maar ja, niets aan te doen, het is nu zo en we roeien dapper verder met de riemen die we hebben want van vaderskant ... ach, ik ga er niet over uitwijden, ik kan enkel maar zeggen dat we al meer dan 4 weken niets van hem gehoord hebben. En die wil ons lesjes leren. Laat me niet lachen!
Vandaag wat minder 'zware' lectuur dan mijn vorig blogje. Ja, 't moet niet altijd over Ruben en zijn groeispuitjes gaan, hé. Het doel van dit blog is om achteraf goed het groeiverhaal van Ruben te kunnen volgen en dit te kunnen delen met andere mensen maar omdat ik zo graag schrijf (mijn grote droom is nog altijd om een boek te schrijven), dient dit blog ook om alledaagse beslommeringen, gedachten, e.d. van me af te schrijven. Omdat het verhaal over euthanasie me bleef achtervolgen, wou ik er toch een blogje aan spenderen. Wie dit zware lectuur vind, jammer dan maar. Vandaag hou ik het dan maar wat minder zwaar, het gaat namelijk over 'ecocheques'.
Ieder jaar krijgen wij op het werk voor een bepaald bedrag ecocheques. Dit is natuurlijk super maar het probleem is dat je met die ecocheques niet alles kan kopen. Een fiets heb ik al, tuinspullen heb ik ook al, planten heb ik ook al, dus heb ik een 2de TV aangekocht. Heel vreemd voor iemand die absoluut geen TV-maniak is.
Absoluut NIET pedagogisch (ik weet het) maar ik heb een TV-tje gekocht om in Ruben zijn slaapkamer te zetten. Neen, niet om TV te kijken want hij heeft daar geen toegang tot digitale TV maar om op de playstation te spelen. Wat was ik het beu om in mijn living mee te genieten van het playstation-gebeuren. Dat geflits op die TV, het geluid liefst super luid, de doosjes van de spelletjes verspreid over mijn salon en de grond en als er dan nog een vriend kwam spelen, het geroep en gejuich van 2 of 3 tieners, ik werd er STAPELGEK van.
Dus gisteren hebben wij de 2de TV geinstalleerd in zijn slaapkamer en sinds gisteren is mijn salon netjes opgeruimd en is in mijn living de rust wedergekeerd. Geen rondslingerende doosjes van playstationspelletjes, geen flitsend beelden, OVERHEERLIJK. Laat het dan pedagogisch maar onverantwoord zijn, deze keer heb ik nu eens echt voor mijzelf gekozen. En eerlijk, ik geniet van de rust, ik geniet van mijn prachtige teak-meubelen en mijn prachtige TV-kast 'zonder al die playstation-rommel'. Ik geniet zo hard dat ik zelfs zin heb om mijn meubelen nog eens te behandelen met bijenwas (zot zijn doet niet zeer).
Maar eerst moet ik nog iets anders doen want ik heb namelijk met mijn ecocheques ook een nieuw strijkijzer gekocht. Mijn vorig strijkijzer was gevallen (door rondrennende tieners in mijne living). Gelukkig had ik een strijkijzer gekregen van een collega'tje haar bommake (merciekes, hé) maar ik wou toch terug een heel goed, stoomstrijkijzer.
Dus met dank aan de ecocheques, ga ik mijn gloednieuw stoomstrijkijzer eens uitproberen om mijn gordijnen die ik gisteren gewassen heb en nu spierwit hangen te drogen, mooi te strijken.
En dit alles in mijn living die pure rust uitstraalt, met een vleugje van heerlijk, ruikende, vers gewassen, spierwitte gordijnen.
Laat mij maar genieten, pedagogisch verantwoord of niet.
PS: ik krijg heel veel toffe reacties op mijn blog (bedankt hiervoor) en dit doet me superveel plezier maar ik krijg die reacties via facebook of via mail. Jullie mogen ook gerust eens reageren via het blog zelf, hoor.
Gisterenavond bij Koppen: Euthanasie voor Joris, een psychiatrisch patiënt die met de hulp van artsen uit het leven wilt stappen. De pijn en uitzichtloosheid werden hem TE veel. Deze man was al 20 jaar zoekend naar een manier om waardig te kunnen sterven, omdat zijn leven een sleur is, zonder vrienden, zonder relatie, zonder hoop, zonder rust, zonder geluk. Psychiaters noemen hem schizofreen, depressief en agressief. Als je ALLES hebt geprobeerd, medicatie, therapie en je weet dan men je toch niet kan helpen, is sterven dan de enige overblijvende oplossing?
Euthanasie is en blijft een delicaat onderwerp. Ook voor mij. En ik hoop dat ik nooit voor die keuze kom te staan. Wanneer beslist iemand om over te gaan tot euthanasie? Of wanneer beslis je iemand te helpen die euthanasie wenst?
Als je terminaal ziek bent en er geen enkele kans op beterschap of genezing is en ontzettend veel pijn lijdt, dan is euthanasie een mooie mogelijkheid om waardig te sterven.
Maar is ondraaglijk psychiatisch lijden een gegronde reden?
Wel, ik heb steeds geloofd dat je je tijd op aarde moet volbrengen tot het moment om te gaan, gekomen is om naar één van de zeven hemelen te vertrekken.
Bij iedere terugkeer op aarde, kies je wat je in dit leven wilt leren en kies je ook de mensen met wie je je wilt omgeven om deze les te leren. Ik geloof ook dat er daarom met bepaalde mensen onmiddellijk een 'klik' is en met andere mensen totaal niet. Je herkent mekaar op de één of andere manier.
Zo blijf je terugkomen op aarde om iets nieuws te leren of om opnieuw te leren/ondergaan wat je in je vorige leven niet geleerd hebt. Na ieder leven ga je naar een volgende hemel, tot je klaar bent om naar de laatste, de 7de hemel te gaan, waar je rijstpap met gouden lepeltjes mag gaan eten en mag vertoeven tussen de prachtigste wezens, de mooiste engelen in de hemel. Engelen, die alle eigenschappen verworven hebben, tijdens hun verblijf op aarde.
Is psychiatrisch lijden dan een gegronde reden? Dit lijden had misschien ook wel een gegronde bedoeling.
Maar net zoals Dokter Dirk De Wachter, psychiater verbonden aan het Universitair Psychiatrisch Centrum in Kortenberg, wil ik als mens niet oordelen over het feit dat ondraaglijk pschyiatrisch lijden een gegronde reden is, wil ik hoe dan ook niet oordelen over euthanasie. Dat recht heb ik niet.
Volgens mij is dit een zeer, moeilijke, bijna niet te nemen beslissing, waar toch wel veel moed voor nodig is.
Maar wat ik zo mooi aan het interview met Dokter Dirk De Wachter vond, was dat hij zei dat het zo belangrijk is dat deze mensen een plaats krijgen in de maatschappij zodat zij niet moeten overgaan tot zulke beslissing.
Aanvaard worden, of je nu autisme, of ADHD, of ODD, een depressie, of iets anders hebt, ook deze mensen verdienen een plaats in onze maatschappij.
Of je nu dik, dun, groot, klein, verstandig of minder verstandig bent, of je kampt met een zekere stoornis, ALLE mensen verdienen een plaats in onze maatschappij en een eerlijke kans.
Het is soms al zo moeilijk om als 'normale' (en ja, wat is normaal) mens in deze maatschappij te kunnen overleven en aan alles te voldoen wat van je verwacht wordt, wat moet het dan niet voor deze mensen zijn?
Vandaag gaat mijn hartje dan ook speciaal uit naar iedereen die 'een beetje anders' is.
Ik hoop dat deze reportage sommige mensen toch aan het denken heeft gezet. Mij in ieder geval wel. Laten we open, geduldig, vriendelijk en tolerant zijn voor mekaar. 't Zou het leven voor veel mensen gemakkelijker maken.
Eigenlijk zijn we nog geen volle maand terug van vakantie en geloof me, ik ben al terug toe aan vakantie. Het lijkt alsof ik weeral maanden aan het werken ben... Niet fijn.
Daarom heb ik vandaag zo tussendoor al eens wat gesurft op het internet voor onze volgende vakantie.
Leen en Geert (= onze beste vriendjes) hebben mij met hun verhalen en hun mooie foto's (o.a. de oleanders) warm gemaakt. Dus ik denk dat het dit keer richting Italië gaat worden, Baveno, aan het Lago Maggiore. Ik zie dit helemaal zitten. En Ruben die zegt ook geen neen tegen een vakantie met zijn 2 vriendinnen (waarvan 1 zijn lief is - allez, 't is nog niet aan, hoor, hij wacht het juiste moment af want hij wil zeker van zijn stuk zijn en hij wil haar ook niet onnodig pijn doen, indien hij van gedachten zou veranderen).
En zo zijn we weer aan het mijmeren geslagen. Want bovenstaande vakantie zou voor in augustus zijn. Maar dat is verdorie nog zooooooooooooooooooooooooooooooo lang weg. Misschien kunnen we in de paasvakantie ook een weekje weg? Of ik zeg al jaren dat ik oudejaarsavond in het buitenland wil doorbrengen?
En ja, misschien is Sicilië dan wel de 'place to be' voor een tussenstop op het einde van dit jaar of een stop in het midden van het jaar. En daar slaan mijn gedachten helemaal op hol, dit is pure nostalgie. Ja, Leen, daar hebben we toch wel 2 jaren na elkaar, de vakantie van ons dromen gehad, hé. Mooi land, zalig klimaat, zalig strand (Lido Copacabana), lekker eten (lekker lekker - behalve de ravioli), de Etna (een vulkaan brengt toch wel iets magisch teweeg), Taormina (prachtig plekje), met de boot naar de Eolische eilanden (in de warmwaterbronnen), Siracuse (met de enigste afgrijselijke Siciliaan), knappe mannen (Roberto, Francesco (de beste gids van Sicilië), Carmello (die laatste zag ik helemaal zitten )), mooie wandelingen (met perziken die op onze kop vielen), niets anders dan mooie herinneringen.
Zou het er nu nog hetzelfde zijn? Zouden we nu nog hetzelfde voelen als we over de Corso Umberto kuieren (ja, Leen, we zijn al een beetje ouder, hé, dus nu kuieren we). Zou het nog even magisch zijn als toen?
Awel, ik wil dit eigenlijk wel eens weten....
Dus ik ga kijken of ik iets leuks kan vinden voor met oudjaar of anders voor de paasvakantie.
Maar ja, Leen en ik, wij hebben aan elkaar beloofd dat we nooit zonder de ander naar Sicilië zouden gaan.
En belofte maakt schuld.
Dus er zit niets anders op dan hen te overtuigen. Maar - eerlijk gezegd - ik denk dat dit niet zo heel moeilijk zal zijn...
En ja, deze gedachten maken mij blij. Heel blij. Ongelooflijk blij! Ik voel de magie al! Terwijl ik hier nu met het al typische herfstweer (vallen van de bladeren - voor mij de slechtste periode van het jaar) binnen zit, met de verwarming voor de 1ste keer aan en na een nogal vervelende werkdag, ben ik helemaal vrolijk geworden van mijn - al zeg ik het zelf - fantastische vakantieplannen.
Zeg nu zelf, ik ben toch snel tevreden, hé.
Toen we in zoveel jaren (dik tegen ons goesting) in Sicilië vertrokken, zei een Siciliaan tegen ons: Sicilië wacht op jullie. Awel, Sicilië heeft een hele tijd moeten wachten 'maar' ze mogen ons stilletjesaan terug beginnen verwachten.
Even een kort blogje maar daarom niet minder belangrijk, integendeel! We hebben groot nieuws te melden. Vandaag heb ik dan toch eindelijk de groeimeter die we van Pfizer gekregen hadden, opgehangen.
Ruben is dus nu 125,5 cm. groot en hij weegt 23 kg.
DUS sinds de start van ons spuitjesverhaal is hij 2,8 cm. gegroeid en 2 kg. bijgekomen (als de groeimeter helemaal juist ophangt en als onze weegschaal correct is).
Dit is toch gewoon SCHITTEREND NIEUWS. Niet?
Dit hebben we dan ook gevierd met een gezellig dagje bij tante Leen en nonkel Geert, Hannelore en Dorien en de Steentjes, via deze weg, bedankt voor de gezellige dag! Zeker voor herhaling vatbaar.
Groetjes van een superblije mama, super super super! Ik ben zo blij, ik ben zo blij...
Vandaag heeft Ruben sport- speeldag gehad op school. Ik heb de indruk dat het een geweldige dag is geweest, evenals kennismaken met nieuwe sporten.
Heel tof, ja, Het Hinkelpad is best een toffe school. WANT nu heeft Ruben zijn passie gevonden! Hij wil - ja, u leest het goed - judo gaan volgen.
Nu wilt het toch wel lukken dat de training van de judo overlapt met de uren van de dansschool (en de breakdance-danslessen zijn al betaald).
Wat nu? Hoe gaan we ons hier weer uitwerken? Want ja, Dorien gaat ook judo doen en Nemo ook en Remy ook. Tja, daar kan ik natuurlijk niet veel tegen inbrengen.
Alleen dat ik denk dat Dorien al zo veel danst dat ik het betwijfel of ze nog aan judo gaat doen (mamaaaaaaaaaaaaa, bel naar tante Leen aub!) Nemo doet circusschool (mamaaaaaaaaaaaaa, bel naar die mama aub!) en ja, Remy doet aan judo maar wel in een andere club (mamaaaaaaaaaaaaaaa, bel naar die mama van Remy aub!) dan diegene die zich vandaag is komen voorstellen.
Ach, we bekijken het even. Ik heb alvast een mailtje gestuurd naar die judoclub voor wat meer informatie want 6 uur training per week lijkt mij toch wel wat veel.
En als ik met al de bovenstaande mama's heb gesproken, zullen we bekijken/beslissen of judo combineer is met de dansschool en met sport en spel op school en met huiswerk/lessen niveau 5de leerjaar.
Maar nu ga ik - na een drukke, stressvolle week en na al dat hobby-gedoe van mijne zoon - mijn passie beoefenen en wees er maar zeker van, de dansvloer zal geweten hebben dat ik er ben!
En morgen zal de dansvloer geweten hebben dat Ruben er is. Zeker weten!
PS: als u nog interesse heeft in 1 boek of meerdere (zie één van de vorige blogs, laat het gerust weten).
Amai, ik zie net dat het vandaag 19 september is (wat gaat de tijd snel). Vandaag op de kop af mogen we op controle bij de endocrinoloog (ik kan al bijna niet wachten) en dan zijn we juist 3 maanden en 1 week bezig met de spuitjes.
Wat ben ik benieuwd! Want, eerlijk, die streepjes (van mij) op de muur, daar heb ik toch niet zo een vertrouwen in. En die groeimeter, om de één of andere reden, geraakt die niet tegen de muur. Ik ga mij dus gewoon laten verrassen bij het controlebezoek, dit is toch het meest accuraat en ook in zijn bloed kunnen ze dan onmiddellijk zien of het groeihormoon aanslaat.
Volgens mij is Ruben wel iets gegroeid maar ja, omdat andere kinderen ook groeien, zie je niet onmiddellijk verschil als je vergelijkt met andere kids. Maar enfin, ik heb mij voorgenomen om te stoppen met Ruben te vergelijken met andere kinderen. Hij is wie hij is en zo is het en zo is het goed.
Wel is het een feit dat zijn broeken beginnen te spannen (yes yes yes) en dat ik vandaag 2 nieuwe schoolbroeken heb moeten kopen (yes yes yes) omdat de vorige echt te smal waren. Dus over de lengte kan ik niet zo veel vertellen maar blijkbaar begint hij toch een beetje 'breder' te worden. De dokter had gezegd dat het mogelijk was dat hij eerst breder zou worden en dan groter. Dus! We blijven hoopvol!
Ja, ja, ik ga nog steeds voor die nieuwe garderobe. In de kerstvakantie gaan wij ons eens goed laten gaan!
Omdat mijn boekenkast echt te klein aan het worden is (of omdat ik TE veel boeken koop) en ik geen plaats heb om nog een boekenkast te plaatsen (snik snik snik), doe ik onderstaande boeken weg (wat een mens al niet doet op zijn vrije woensdag).
Ja, je leest het goed, deze boeken zijn gratis (of kleine bijdrage mag - dan kan ik er hiervan nieuwe kopen ).
Interesse? Laat maar iets weten dan!
Romans De vrouw die ik nooit was - Majgull Axelsson GERESERVEERD KRISTEL Aprilheks - Majgull Axelsson GERESERVEERD KRISTEL Tangohart - Elia Barcelo Karen, de vrouw met zeventien persoonlijkheden - Richard Bear Het huis op Tara Road - Maeve Binchy Dagboek van Don Juan - Douglas Carlton Abrams De vier jaargetijden - Laurel Corona GERESERVEERD MAMA De naaister van Pernambuco - Frances de Pontes Peebles (mooi boek) Een Venetiaans geheim - Ian Caldwell & Dustin Thomason De geboorte van Venus - Sarah Dunant De kracht van pure liefde - Betty J. Eeadie Witte oleander - Janet Fitch Een engel aan mijn bed - Janet Frame Eten, bidden, beminnen - Elizabeth Gilbert GERESERVEERD KRISTEL Mannen van staal - Elizabeth Gilbert De eenzaamheid van de priemgetallen - Paolo Giordano Dagboek van een Geisha - Arthur Golden GERESERVEERD ANNELEEN Malena - Almudena Grandes (mooi boek - Isabel Allende-achtig) GERESERVEERD MAMA Uit liefde voor het leven - Benoîte Groult Waarom Franse vrouwen niet dik worden - Mireille Guiliano (strandlectuur) Bramenwijn - Joanne Harris GERESERVEERD MAMA Extra vergine (een nieuw leven onder de olfijfbomen) - Annie Hawes GERESERVEERD MAMA De bronzen hond - Sarah Harrison De Maria Legende - Amy Hassinger Zomers licht - Rachel Hore (mooi boek) GERESERVEERD KRISTEL Het droomhuis - Rachel Hore GERESERVEERD KRISTEL De kleine dingen - Erica James (mooi boek) GERESERVEERD KRISTEL Dagboek van een beschermengel - Carolyn Jess-Cooke Verstoten - Sadie Jones Kleuren en jaren - Margit Kaffka Het blauwe schriftje - James Levine Blijf bij mij - Josie Lloyd & Emlyn Rees GERESERVEERD MAMA Heb mij lief - Josie Lloyd & Emlyn Rees GERESERVEERD MAMA Een huis in Toscane - Frances Mayes GERESERVEERD LEEN Drie vrouwen - Mardi McConnochie GERESERVEERD MAMA Eiland van licht - Elizabeth McGregor GERESERVEERD MAMA Va'Pensiero - Leven als Siciliaanse vrouw in België - Santa Miccichè Ver van huis - Sue Monk Kidd GERESERVEERD MAMA Zo veel leven - Alejandro Palomas GERESERVEERD MAMA Caffè amore - Nicky Pellegrino (leuk boek om op het strand te lezen) GERESERVEERD KRISTEL De liefde is wild - Kira Salak GERESERVEERD MAMA Alleen mijn ogen kunnen spreken - Ruth Sienkiewicz GERESERVEERD MAMA Terug naar Bear Mountain - Deborah Smith GERESERVEERD MAMA Village Vintage - Isabel Wolff GERESERVEERD MAMA
Spiritueel Vind je geliefde met Engelen - Laura Penn GERESERVEERD SABINE De jongen die uit de hemel terugkwam - Kevin & Alex Malerkey GERESERVEERD SABINE Hoog in de hemel - Lorna Byrne GERESERVEERD SABINE Engelen in mijn haar - Lorna Byrne GERESERVEERD SABINE Leef vandaag - Char GERESERVEERD SABINE
Kinderen en opvoeding Wat je Peuter vertelt - Melinda Blau GERESERVEERD SOFIE en afgeleverd bij Katrien Als ik ga werken voel ik me schuldig - Eileen Gillibrand/Jenny Mosley Als de ooievaar komt ... - Carine Steverlynck De eerste weken - Dr. Miriam Stoppard Oei, ik groei! - Hetty van de Rijt en Frans X. Plooij Gekkenwerk - Judith Warner Over tijd - Laura Zigman
Allerhande Het heeft zin - Els De Schepper Mars & Venus krijgen een kind - John Gray De parachute moord - De zaak Clottemans - Faroek Özgünes GERESERVEERD CAROLINA Liefde is een werkwoord - Alfons Vansteenwegen
Ik ben eigenlijk al heel de week wat ziekjes. Verkrampte nek met barstende hoofdpijn en misselijkheid als gevolg (stress misschien?). Daarbovenop kwam dan het feit dat ik vandaag zonder meer een ROTDAG van jewelste kan noemen.
Nochtans was ik goed geluimd opgestaan en met veel zin (allez, toch een beetje zin) begonnen aan mijn dinsdag. Op 't werk viel alles maar dan ook alles tegen. Rotdossiers, internet marcheerde zo goed als niet (d.w.z. heel traag), Lotus Notes viel plat, ... Echt de 'wet van Murphy', als er 1 ding misloopt, dan loopt er tegelijkertijd nog meer fout. Wat ben ik blij dat ik nu gezellig thuis ben ... alhoewel ik voel dat er toch het één en ander blijft nazinderen...
Bijvoorbeeld dat een collega van mij, na 17 jaar trouwe dienst, is ontslagen. Dit leg je niet zomaar naast je neer. En ook het feit dat A voor 1 jaartje naar London trekt, daar ben ik toch ook een beetje verdrietig om. Pas op, ik ben blij voor haar en ik denk dat het een supertoffe ervaring zal zijn die ze de rest van haar leven zal meedragen maar ik zal haar missen (en ik zal zeker niet de enige zijn). Big hug and lot of kisses, lieve schat, have the time of your life maar wel veel mailtjes sturen, hé! En aan de achterblijvers, veel moed en nog een dikkere kus van mij (smak smak smak).
Gelukkig is het morgen mijn 'vrije' woensdag. Normaal gezien is mijn 'vrije' woensdag de drukste dag van de week. Wat ik op die woensdag allemaal verzet, dat is eigenlijk soms onmenselijk te noemen (zot zijn doet niet zeer, hé). Maar nu dat Ruben gestopt is met de voetbal, komt er toch wel héél wat tijd vrij (woensdagavond vrij, vrijdagavond vrij en zaterdagmorgen niet vroeg uit de veren, joepie!). En dat is dan weer het positieve aan dit verhaal. Op woensdag heeft Ruben geen enkele activiteit en kunnen wij genieten van een lange woensdagnamiddag zonder verplichtingen (behalve het huiswerk natuurlijk).
Vanaf nu gaat Ruben op zaterdagmorgen (op een deftig uur) 'breakdance' en 'hip hop' doen. Ja, ik weet het, dit is van het ene uiterste naar het ander uiterste. Van het voetbalveld naar de dansschool, ja, ja, ik weet het. Maar tijdens de opendeurdag in de dansschool, was ik echt aangenaam verrast. Breakdance is echt wel kei cool en kei stoer Gewoonweg showtime! Ik hoop echt dat hij dit super leuk gaat vinden maar ik denk het wel. De 'sixstep' en de 'freezes', heeft hij hier toch al geregeld geoefend en ik moet zeggen, ik zou het niet kunnen nadoen
Go for it, Ruben. En binnen 10 jaar zit ik op de eerste rij van 'So you think you can dance'.
Stilletjesaan komen we terug in het ritme van alledag. Vorige week was een hele, moeilijke, lastige, emotionele week met veel ups maar met nog veel meer downs. Ik weet zelf niet goed wat er allemaal aan de hand was maar ik had zelf heel veel moeite om het vakantiegevoel los te laten en me over te geven aan het ritme van alledag. Ik wou geen gehaast, ik wou geen gezeur, ik wou niet vroeg opstaan, ik wou gewoon nog vakantie... Maar ja, aan alle mooie liedjes komt een einde en zo ook aan de vakantie.
Deze week loopt alles al veel vlotter. We kunnen al wat beter uit ons bedje 's morgens (alhoewel?), we zijn al terug wat beter georganiseerd (of denk ik dat nu?) en gisterenavond op de ouder-info-avond heb ik gezien dat Ruben bij een goede juf zit. Een jonge, juist afgestudeerde, enthousiaste leerkracht maar ééntje die stevig op haar benen staat, die goed weet wat ze wil en goed weet wat ze doet. Het 5de leerjaar zal best een intensief jaar worden met veel lessen en huiswerk maar zoals Ruben zelf zegt: mama, dit is wel normaal, ik zit wel in het 5de, hé. Vooral het Frans, dat ziet hij wel zitten. Vandaag wou hij zelfs al eens een scheldwoord in het Frans leren. Tja! (merde)
En zo gaat hier alles terug zijn gewone gangetje en de regelmaat van alledag is misschien nog niet zo slecht en zo begin ik stilletjesaan te 'aanvaarden' dat we terug vertrokken zijn voor een nieuw (school) jaar en dat ik dit jaar nog maar 2,5 dagen vakantie over heb (snik snik snik).
Maar vandaag - op mijn vrije woensdag - heb ik onverwachts toch nog een beetje vakantiegevoel.
Een overheerlijke rustige dag die begon met fantastisch nieuws! Mijn nichtje, Katrien is bevallen van een prachtige zoon, Jos. Dikke proficiat aan de fiere ouders en grote broer Fons.
Mijn huisje mooi proper, Ruben zonder zeuren zijn huiswerk gemaakt en heel de middag bij een vriend gaan spelen (wat was het hier stil). Ik heb me toen met een boekje in het zonnetje in de tuin neergeploft en toch nog even gedaan of het vakantie is. Zeer aangenaam, voor herhaling vatbaar, zeker omdat het zo onverwachts was.
Je kan het niet geloven maar om 19 uur was ik al klaar met al mijn huishoudelijke taken (koken, eten, afwassen, brooddoosjes klaarmaken, ...). En ondanks dat ik het voetbalverhaal nog steeds wat jammer vind en het ook vreemd aanvoelde om op een woensdag niet aan het voetbalveld te staan of een glaasje wijn te drinken in de kantine, kan ik nu al, samen met Ruben, genieten van een lekker avondje thuis. Anders moest ik om half 9 nog aan al mijn huishoudelijke taakjes beginnen... Ja, alles heeft zijn voordeel en zijn nadeel.
Wij zijn dus helemaal klaar voor "So you think you can dance". En dat glaasje wijn zal ik dan nu maar drinken. Op kleine Jos! Santé!
De kogel is door de kerk. Ruben stopt met voetbal.
Dit weliswaar met gemengde gevoelens en toch wel met wat tranen. Voor Ruben was dit een hele, moeilijke beslissing. Op de vorige training had er een jongen tegen hem gezegd: jij bent gehandicapt (ja, kinderen zijn erg hard voor elkaar).
Wel, laat mij 1 ding héél duidelijk maken, Ruben is NIET gehandicapt, Ruben is klein EN fijn EN erg druk EN niet zo heel fysiek sterk maar voor de rest is hij een doodnormale tiener met doodnormale tienerkuren en met een gouden hartje.
Enfin, dit is nu niet de reden dat hij stopt, hij voelt gewoon zelf aan dat hij niet sterk genoeg is en dat hij niet mee zal kunnen met de andere ploegmaten en dat is nu éénmaal niet zo leuk.
Langs de ene kant ben ik opgelucht want 2 avonden in de week en zaterdag nog match is voor een alleenstaande mama toch wel wat veel en vorig jaar heb ik vaak vol frustratie aan de kant staan supporteren omdat ik ook zag wat ik zag, omdat hij volgens mij TE veel langs de kant stond maar langs de andere kant ben ik ook een beetje verdrietig omdat Ruben dit toch wel echt graag deed.
Zelf had hij het ontzettend moeilijk om de keuze te maken. Ik heb hem toen gezegd, weet je, als die groeispuitjes echt goed beginnen te werken en je groeit veel en je wordt veel sterker en je wilt dan nog steeds voetballen, dan kan dit nog altijd. Dat is een goed idee, mama, ik stop nu gewoon voor een tijdje. Dit idee klonk hem goed in de oren en dan was zijn beslissing ook niet zo definitief, hé.
Op de vraag: zouden ze mij missen? heb ik maar wijselijk geantwoord: dat denk ik wel maar ik ben er zeker van dat hij geen seconde gemist zal worden (of misschien door enkelen). En dat vind ik toch wel erg pijnlijk.
Enfin, einde voetbalcarrière en einde van dit blogverhaal over voetbal.
Aan de lieve, sympathieke mensen (o.a. Dirk, Eva, Hilde en Luc, Ilse, Ingrid, Katleen, trainers, ... ) die ik bij Nieuw Boechout heb leren kennen - ik zal de babbeltjes missen, het gaat jullie goed. Ik wens jullie en de kids het allerbeste toe en wie weet, zien we elkaar wel ergens weer...
Aan de ploegmaten van Ruben, doe het daar goed, hé, mannen! Geef er een lap op en maak vooral véél plezier. Jullie zijn knappe voetballers en Ruben zal jullie toch wel missen, hoor. We komen misschien nog wel eens supporteren!
De koude in de winter aan de rand van het voetbalveld ga ik ook niet missen. De vuile was en vuile voetbalshoes ga ik ook niet missen. Het A en B-verhaal ga ik ook niet missen. De minder sympathieke mensen die ik bij Nieuw Boechout heb leren kennen, ga ik ook niet missen.
Maar wat ik wel ga missen, is om mijn zoon vol enthousiasme over het voetbalveld te zien rennen en te genieten van wat hij aan het doen was, ook al was hij niet 'den beste (dat weet ik ook wel)', voor mij is en blijft hij de knapste voetballer ter wereld!
En wie weet... als Ruben nu een ongelooflijke groei- en krachtspurt krijgt, he'll be back! Sterker en groter als ooit ervoor!
Vandaag voor de 2de keer naar de voetbaltraining geweest. Er was bij Ruben vantevoren weer enige twijfel maar na de training zag hij het weer helemaal zitten.
Nu was er wel weer een bijkomende probleempje. Normaal gezien gaat Ruben na de training nog rustig in de douche of bad, dan eet hij nog een kleinigheidje en gaat hij slapen, zodat hij toch niet TE laat in bed ligt, zeker niet als het school is.
Vandaag was het dus de 1ste keer groeispuitje geven na een training, dus na het bad/douche. Als dan de zalf er nog een half uurtje op moet, dan wordt het toch wel echt TE laat.
Ruben moet van mij om half 9 gaan slapen. Dit vond hij nu echt wel veel TE vroeg voor een tiener. Hij dacht of vond, nu ben ik 10 jaar, dus ik mag om 10 uur gaan slapen. Toch niet, lieve vriend! En mijn vrienden mogen ook later gaan slapen. Ik heb dan toch maar eens rondgehoord bij enkele mama's van vrienden van Ruben want ik wou nu ook niet dat hij benadeeld werd ten opzichte van zijn vrienden Wat blijkt, de meesten moeten rond half 9 gaan slapen. Dus lieve vriend, ook hier haal je je slag niet binnen!
Dus ik had voorgesteld dat we de zalf er dan een kwartiertje (ipv een half uurtje) zouden opdoen en hij vond dat wel OK (super, toch?) En ja, ook deze prik viel goed mee, ik vind echt wel dat hij dit superflink doet. Want nu kan je wel zeggen, ach, dat zijn kleine spuitjes met kleine naaldjes en het is onderhuids maar hij moet het toch wel iedere dag ondergaan, hé. Ja, hij liever als ik want verdorie, dat kleine naaldje is best venijnig en ik kan het nu weten want ik heb 'per ongeluk' in mijn eigen vinger geprikt (aaaaaaauuuuuuuw) toen ik het naaldje uit de pen wou draaien. Hoe dom kan je zijn? En maar bloeden...
Als ik bij Ruben prik, bloedt dit niet (ja, 1x is dit gebeurd) en het is nu niet dat hij zoveel vet op zijn billekes heeft, hé. En nu bij mij in mijn vinger bleef dit bloeden, ik heb er zelfs een klevertje moeten opkleven. Tja, hoe dom kan je zijn om in je eigen vinger te prikken? Hopelijk zat er nog wat groeihormoon in, dan groei ik misschien ook nog 1 centimeterke
Dus Ruben, bij deze, ik ben trots op je. Als jij iedere dag dat venijnige naaldje (weliswaar met verdovende zalf) zo flink in je billen laat prikken, echt dikke chapeau!
Leuke Anekdotes: Hij had tegen een Turks klasgenootje gezegd: 'jij bent een homo'. Toen hij ruzie kreeg van zijn juf, zei hij: 'juffrouw, ik heb wel al die vieze woorden van hem geleerd, hé'.
, ik ga dus proberen om dagelijks een beetje te schrijven, in de hoop dat ik niet meer kan stoppen met schrijven. 
)), mooie wandelingen (met perziken die op onze kop vielen), niets anders dan mooie herinneringen.
Ruben is dus nu 125,5 cm. groot en hij weegt 23 kg.
