Diep in elk van ons schuilt een geweldenaar, een vernietiger, een terminator (enkel bij onze minister-president schuilt een Leterminator). In onze fantasieën rekenen wij kort en goed af met vader of moeder, met een pasgeboren broertje of zusje, met de slimmere schoolkameraad, met een leraar of lerares. Wie dit niet bij zichzelf herkent verlaat nu best deze site en beperkt zich liefst tot de lectuur van het Belgisch Staatsblad. Na het studeren stopt dit fenomeen natuurlijk niet, en komen een schoonmoeder, een collega, een chef of een CEO in het vizier. Of een buurman, een politiek-andersdenkende, een Porschebezitter, een belastingambtenaar. Of een (vul hier maar in) ...................................................... ......................................................................... Na deze virtuele opluchting wil ik wel toegeven dat kort en goed soms ook lang en wreedaardig kan betekenen. Freud wist er alles van, hoewel zijn droomverklaringsverhalen achteraf doorspekt bleken met 's mans eigen fantasievolle toevoegingen. Vooraleer u mij ervan verdenkt Sigmund op mijn lijstje te hebben staan, wil ik even openhartig zijn door u een blik te gunnen op de schaduwkanten van mijn alter-ego. Anders gezegd, La Belle spreekt over la Bête, dokter Jekyll over mister Hyde*, Laurette over de minister van Justitie. In Langs des beekjes boord kwam het plan ter sprake om het beekje, de Zeldert, in haar oude glorie te herstellen. Dat opzet heeft bij mij een gewelddadige fantasie opgewekt die zich richt tegen de Antwerpse bouwpromotor én tegen de gemeentelijke plannenmaker. De plot is als volgt: ik boor een gat in de rioleringsbuis, doordrenk een afgedankte schoenveter met loodvrije benzine en maak mij pas uit de voeten nadat ik het heilige vuur van de verontwaardiging aan de lont heb doorgegeven. Moerasgas bevat tot 80% methaan en verbindt zich met zuurstof tot CO2 en H2O, onder afgifte van een behoorlijke hoeveelheid warmte. In een afgesloten ruimte neemt deze verbranding de gedaante aan van een explosie, met bijbehorend licht en geluid. Het eindresultaat is het herstel in de oude glorie, kort en goed. Soms is een Big Bang wel op zijn plaats.
Het tafereel was uiterst romantisch: ene John Dalton (naar wiens naam een bekende gaswet is genoemd) samen met een hulpje, ijverig in de weer met het opvangen van moerasgas. Dat beeld heeft mij, achteraf bekeken, 'gesensibiliseerd' om de paadjes van de wetenschap in te slaan. Het heeft mij misschien ook aangezet tot het koesteren van de gedachte dat je niets bereikt zonder af en toe in de s... te roeren. Hoe het ook zij, toen mijn eigen theoriën betreffende de gassen enige vorm begonnen aan te nemen, begaf ik mij, gewapend met een confituurpot (nu jampot), lucifers en een stok naar de oevers van de Zeldert. Dit laboratorium in het vrije veld was door mijzelf uitgekozen en voorbeschikt om samen met de uitvoerder van het experiment roem te verwerven in mijn omgeving en hopelijk ver daarbuiten. Welke zestienjarige would-be geleerde kan de unieke kans aan zich laten voorbijgaan om een historisch onderzoek over te doen met behulp van een instrumentarium uit een modale achterkeuken? Van methodiek had ik geen kaas gegeten, maar dat belette mij niet op gedreven wijze een open plek te zoeken in het dichte struweel. Ik dompelde de pot in het modderige water, keerde hem om en duwde mijn stok in het slib, precies onder depot. Gedurende korte tijd werd enig geborrel waargenomen en vervolgens herhaalde ik dezelfde handeling op de plek ernaast. Nu kwam het sacrale moment: met de vrije hand ontstak ik een lucifer die ik bij het recipiënt hield. Er klonk een plof en een geel-blauwe vlam lichtte op. Eureka heb ik niet geroepen, wel mijn vader. Die keek toe met veel interesse terwijl ik het experiment herhaalde en was bij de plof nog blijer dan ikzelf. Een heerlijk moment. Niet alles moet met een Big Bang beginnen.
29-08-2006 om 23:09
geschreven door Raf
Langs des beekjes boord (2)
Nadat de Antwerpse makelaar (in sommige extreem-provincialistische kringen veroorzaakt dit adjectief een acute opstoot van antverpiafobie) zich naar het gemeentehuis had begeven met zijn gegevens, zijn plannen en hoogstwaarschijnlijk zijn Antwerpse flair, kwam op die schijnbaar ingedommelde plek een aarzelende maar groeiende activiteit tot stand. De administratie bleek zich plots te herinneren dat de provinciale en gewestelijke overheden de gemeenten 'gesensibiliseerd' hadden om bij voorrang de dorpskernen vol te stoppen met bakstenen. Groen was ooit wel belangrijk geweest in het verleden, maar nu moest hetgeen het zwaarste is ook het zwaarste wegen (bij dit soort onderwerpen vliegen de politico-administratieve cliché's je om de oren). De woekerende lintbebouwing was ons overkomen waar we bijstonden. Nu werd het de hoogste tijd om alle lege plekken in te vullen. Een bereidwillige ambtenaar had al vlug, met het juiste BPA binnen handbereik, iets op papier gezet, en gejongleerd met bouwlagen, binnenpleintjes en toegangswegen. Wij mochten als betrokken buurtbewoners de bijbehorende tekst in ontvangst nemen en lazen in een opgeklopt soort proza, dat er aan gedacht werd om, indien technisch mogelijk, de Zeldert in haar oude glorie te herstellen. Oude glorie: ik kan die nog ruiken als ik mijn geheugen wat forceer. Maar laat ik even terugkeren naar de jeugdjaren die ik in dit bucolische maar onwelriekende dal heb doorgebracht. Toen ik als 16-jarige mijn eerste stappen in de chemie zette (stel je daar niet teveel van voor), trok een opvallende tekening in mijn schoolboek de aandacht...(vervolgt)
29-08-2006 om 00:39
geschreven door Raf
28-08-2006
Langs des beekjes boord (1)
De grens van onze tuin wordt gevormd door een echte beek die de naam Zeldert draagt. Op kadasterplannen kan je de loop nog precies volgen, maar op Google Earth zal je zelfs met de hoogste resolutie geen spatje van dit meest ondergeschoven kind van alle waterlopen kunnen zien. Meer dan dertig jaren geleden besliste het toenmalige schepencollege om de status van open riool die dit riviertje inmiddels verkregen had, ook effectief te bevestigen door middel van betonnen rioolbuizen. Uit het oog is uit het hart, en dus breidden alle oeverbewoners in de loop van de jaren hun tuin uit met een stuk publiek domein. Stiekem werd gehoopt dat deze zelftoeëigening (lees diefstal) eeuwigdurend zou zijn, of althans 'mijn tijd zal duren', zoals in onze streken wordt gezegd. Het was buiten de waard gerekend die, in de gedaante van een Antwerpse vastgoedmakelaar, ten tonele verscheen en daardoor de rust in de dorpse tuinen kwam verstoren met zijn likkebaardige kapitalistische bouwplannen. Hij had een grote lap verweesde tuin in dit binnengebied 'verworven' (gekocht neem ik aan). Hoe het er verder aan toeging lees je morgen. Een goeie cliffhanger vinden is niet iedereen gegeven, dat moet ik nederig bekennen.
28-08-2006 om 16:12
geschreven door Raf
27-08-2006
Geen kroegpraat
Johan Sanctorum heeft weer toegeslagen. Op zijn site Visionair België, die eerder lijkt op een internetmagazine dan op een weblog, sluit hij de maand augustus af met het schitterende artikel: 'Over politieke peptalk en artistieke zwendel'. Na een inleiding over Libanon en het Londen van de (toch wel mysterieuze) vliegtuigaanslagen, begeeft hij zich op het terrein van de collusie tussen zakenwereld, overheid en het artistieke milieu. Hij gebruikt het (hilarische) verhaal van Jan Hoet en het Duitse stadje Herford ter verduidelijking van de vermenging van realiteit, fictie en virtuele realiteit die over ons is neergedaald. Langs enkele curieuze details wordt uit de doeken gedaan hoe een ons-kent-ons-clubje de gemeentevaderen van Herford een megalomaan project heeft aangepraat dat zijn burgers nog lang zal heugen. Beter ware geweest te denken aan 'zon bescheidenmuseum dat zich van binnenuit definieert, de stedelijke sfeer aftast, tot nadenken stemt en context aanbiedt'. Ik eindig met een tweetal passages uit het slot van het artikel, die een gebalde formulering bevatten, en die tevens een zicht geven op het morele uitgangspunt van Johan Sanctorum.
Het Herfordse ongenoegen gaat allang niet meer alleen om het honorarium van Gehry en het clowneske aanmodderen van de curator met gemeenschapsgeld. De essentie is, dat mensen op zoek zijn naar waarheid en authenticiteit, die ze in deze aan het establishment gelinkte cultkunst niet vinden.
Gelukkig is er nog Daniel Barenboim en zijn West-Eastern Divan Orchestra,- die is écht met politiek bezig, kunst op het scherp van de snee, waar de extremen elkaar raken. Geen melige vredeslyriek en ook geen horrorsensatie, maar wel een aan het leven en de werkelijkheid gelinkt laboratorium van Joden en Palestijnen die Beethoven spelen tussen het prikkeldraad.
In de Westerse politieke constellatie krijgen onze leiders ambtshalve een woning ter beschikking die dan ook ambtswoning mag genoemd worden. Enkelen onder hen wonen daar effectief en kunnen er hun gasten logies aanbieden en koffie met ontbijt. Daarbuiten beschikken zij soms over een aparte werkplek. Guy Verhofstadt woont in de Lambermont en heeft zijn kabinet in de Wetstraat 16. Jan Peter Balkenende heeft het Catshuis om zijn bezoekers met zijn gulle gastvrijheid te verbazen, en beschikt aan het Haagse Binnenhof over Het Torentje als dagelijkse werkomgeving. De Lage Landen maken dus een duidelijk onderscheid tussen wonen en werken. 10 Downingstreet is het overbekende adres van de ambtswoning van Tony Blair. Het ziet er aan de buitenkant erg democratisch uit, maar achter die facade schuilt een grote constructie met veel antiek en vele kantoren. Het gebouw zelf heet Overkirk House. De familie Blair woont op nummer 11 en Tony kan via een tussendeur naar nummer 10 (zou de continentale nummering weer een zet van Napoleon zijn?). Dat brengt ons naar Parijs (herken de populaire dreun uit een TV-aankondiging), naar het Elysée. Dat is de ambtswoning, wat zeg ik, het paleis van president Jacques Chirac, want Frankrijk heeft altijd zijn best gedaan om te imponeren. Als we even de grote plas oversteken (dat TV-taaltje blijft aan je kleven) zien we Het Witte Huis, werkterrein en woning van de zittende president, vandaag dus G.W.Bush.(schimpscheuten bewaar ik voor later). Bij elke presidentswissel besteden de media veel aandacht aan de ontruiming en de herinrichting van het presidentiële woongedeelte. Ikea heeft er al verschillende keren naastgegrepen, meer weet ik ook niet. Hét zenuwcentrum is natuurlijk The Oval Office, tegenhanger van de Leyszaal op 't Schoon Verdiep in 't Stad, alle verhoudingen in acht genomen. George Washington wilde een ovale vorm voor de ruimte zodat hij gedurende vergaderingen iedereen in de ogen kon kijken. Zoiets lijkt mij minder aangewezen voor Antwerpen, maar zoals steeds als ik het over deze stad heb, bekruipt mij een zekere schroom.
26-08-2006 om 00:21
geschreven door Raf
25-08-2006
Democratische wetenschap
In Praag heeft de Internationale Astronomische Unie ons allemaal een planeet willen afpakken. Pluto voldeed niet meer aan de normen van dit illuster genootschap en werd bij meerderheid van stemmen gedegradeerd tot ordinaire steenklomp of asteroïde. Onder de 2500 deelnemers bevond zich een afgevaardigde van de Koninklijke Belgische Sterrenwacht. Ik kan mij zo voorstellen dat prins Laurent deze man of vrouw had opgedragen tegen te stemmen, helemaal in de lijn van zijn hondvriendelijke reputatie. Achteraf kwam uit Praag echter het bericht dat slechts 424 astronomen aan de stemming hadden deelgenomen. Er was veel kritiek losgebroken, en daarom had men beslist dat Pluto, samen met Ceres en UB313 (kennelijk een nog ongedoopt loslopend stuk) toch de naam planeet mag dragen, zij het in de categorie van de dwergplaneten. Wie nog kan volgen mag het zeggen: eerst 9, dan heel even 8, en uiteindelijk 11. Blijkbaar had onze afgevaardigde veel meer invloed dan men getalsmatig zou kunnen verwachten, want hetgeen uit de bus is gekomen, lijkt heel sterk op een goed oud Belgisch compromis.
25-08-2006 om 07:47
geschreven door Raf
24-08-2006
Het moet hier vooruitgaan
Evolutionair bekeken hebben wij mechanismen ontwikkeld die van groot belang zijn om te overleven. Fight or flight is er zo eentje: moet ik vechten of vluchten? Bij die vraag heb je uiteraard niet al de tijd van de wereld. Daarom hebben psychologen en huwelijksbureau's het begrip eerste indruk uitgevonden. Volgens sommigen gaat het over een tijdspanne van hoop en al 10 seconden. Genoeg theorie. Voor wie zich wil begeven in een 'speed date', volgen enkele tips die ik plukte op het web.
Kleding Draag iets kleurrijks, doe accessoires in je haar, draag een sjaaltje of wat sieraden. Het kleine rode jurkje zal worden herinnerd! Mannen, kleed casual, schone schoenen en een kleur waarvan je weet dat ze bij je past. Glimlach Je bent meer ontspannen wanneer je lacht. Het verandert de vorm van je gezicht en mensen zullen terug glimlachen. Wat een top start! IJsbreker Refereer aan iets dat eerder is gebeurd 'Ik was verdwaald toen ik hier naartoe kwam, heb jij het een beetjekunnen vinden?' Continu aan het woord? Is dat het geval? Stop! Denk. Haal diep adem, spreek langzaam en geef de ander ook de kans om te spreken. Houding Relax, doe je armen niet over elkaar, het creëert een barrière. Zorg ervoor dat je schouders en handen ontspannen voorover leunen; de persoon tegenover je zal je gedrag imiteren. Probeer het maar eens uit! Oogcontact Oogcontact is erg belangrijk. Vaak kijken we kort naar de persoon tegenover ons als we aan het woord zijn. Wanneer het bevalt wat je ziet; houd dan het oogcontact voor een aantal seconden vast. Het is een teken van (seksuele) interesse. Laat je niet afleiden Hoe dichterbij je zit ten opzichte van je partner, des te vaker zal deze persoon met zijn of haar ogen knipperen. Probeer je hierdoor niet te laten afleiden! Concentreer je op wat je te zeggen hebt Vergeet niet dat je maar 3 minuten hebt om indruk te maken. Een lichte aanraking: dit kan goed vallen, maar overdrijf niet, de andere kan het als niet prettig ervaren. Heren, het is hoogst waarschijnlijk het beste om niet aan het eigen haar te zitten (zeker wanneer je geen haar meer hebt).
PS-Ik voel mij niet verantwoordelijk als dit slecht afloopt. Voor hulpverlening en troost zijn er genoeg andere blogs.
24-08-2006 om 12:26
geschreven door Raf
23-08-2006
Een afscheid
Gisteren werd Hugo Schiltz begraven, en dat was ook voor mij een symbolisch punt achter mijn (bescheiden) politiek engagement. In de kathedraal van Antwerpen klonk hemels Gregoriaans en Bach, en kwamen de tranen vanzelf toen ik het doodsprentje las met een gedicht van Hugo. Meer woorden heb ik niet.
HET SCHIP
Met taaie touwen vastgemeerd, de zeilen nog geborgen, gelijk een bange hond de flanken schurend aan de muur, onrustig wiegend ligt het schip te wachten op de morgen terwijl de manschap feest in roes om 't komend avontuur.
De lome stap van een matroos betampt de kale planken en kalm klotst het water zeewaarts langs de vlakke stroom; Voorbij de rode witte lampen, bengelend in de slanke masten stijgt aarzelend wat mist, vervagend als een droom.
Maar plots; de slaperige wacht voelt dek en voorplecht trillen er is geen vleugje wind en toch staan alle touwen stijf; in heel het schip groeit jachtig een begeerte niet te stillen naar 't bonzen van de wind, hartstochtelijk aan zijn ranke lijf.
Om eindelijk los, bevrijd van alle kranen, touwen, muren zich roekeloos te werpen in de armen van de zee, geprangd te worden in haar schoot, zolang de reis mag duren met haar volkomen een te zijn tot aan de laatste ree.
De laatste ree; want elke reis moet einden in de haven waar somtijds lang en bang de broze lading werd verwacht; daar wordt het diepe ruim geleegd en 't kriepen van de naven klinkt als een laatste lied. Vaarwel... de reis is goed volbracht.
Hugo Schiltz augustus 1948
23-08-2006 om 08:55
geschreven door Raf
22-08-2006
Twee
ik heb je woorden uitgeblazen en zacht je ogen dichtgeplooid nu kleed ik uit jouw tere huid terwijl mijn oog er licht op gooit
mijn oor heeft zoet geruis gevoeld de vleugels van mijn neus zijn stil ik zie jouw handen geurig woelen en wat jij denkt is wat ik wil
------------------------ uit 'Vrije val' door R.Vijzel
22-08-2006 om 00:15
geschreven door Raf
21-08-2006
Pyramide van kennis
Dat wij, in vergelijking met Nederland, niet voldoende niveau bereiken in het publieke debat, is een stelling waarover al vele malen is hmm...gedebatteerd. Maar ook bij onze Noorderburen liet de debatcultuur ooit steken vallen. Ik denk aan de verkettering over en weer ten tijde van de politieke opgang van Pim Fortuyn, of recenter nog, aan de perikelen rond minister Rita Verdonk en Ayaan Hirsi Ali . Het kan dus geen kwaad er iemand bij te halen die iemand anders heeft geraadpleegd die zich op zijn beurt beroept op de deskundigheid van een derde persoon. Want zo werkt dat bij de Homo sapiens. Ik pik dus een stukje (dd 24 april 2004) uit de zeer bezoekwaardige blog 'victa placet mihi causa' van Marc Vanfraechem. Het is afkomstig uit een boek van Karel van het Reve (broer van), en verwijst naar uitspraken van de filosoof Popper. De blogger zelf heeft enige precisering toegevoegd (cursief).
[...] Ook kun je van Popper leren dat je bij het debatteren, bij het bestrijden van iemands beweringen niet de oorsprong van die beweringen moet bespreken, maar die beweringen zelf. Dat iemands argumenten voortkomen uit nijd of lafheid of uit frustratie of uit racistische vooroordelen of uitzijn maatschappelijke positie of uit zijn milieu bewijst niets ten aanzien van de juistheid of onjuistheid van die argumenten. Bij een debat over de juistheid of onjuistheid van die argumenten behoort de oorsprong van die argumenten geen rol te spelen.
Karel van het Reve Toespraak over Popper te Enschede in: Afscheid van Leiden G.A. van Oorschot, Amsterdam 1984, p.54
Soms heeft de realiteit in dit land een zodanig hoog gehalte aan surrealisme dat enkel een licht-wrange glimlach uitkomst biedt. Bericht en commentaar.
Minister van Justitie Laurette Onkelinx wilt haar steun betuigen aan het personeel en de directie van de gevangenis van Dendermonde 'in deze moeilijke tijden'. Ook wij van onze kant willen minister van Justitie Laurette Onkelinx onze steun betuigen 'in deze moeilijke tijden'. Haar lijstje wordt erg lang.
De mannen die vrijdagnacht uit hun cel braken in de gevangenis van Dendermonde en 26 andere gevangenen bevrijdden, zijn leden van een Oost-Europese dievenbende. De twee gedetineerden waren op dat ogenblik beroepshalve bezig, en bovendien was het verouderde slot van een type dat in Oost-Europa nog zeer courant is.
Volgens het parket is voorlopig niet bekend of er bij de ontsnapte gevangenen gevaarlijke criminelen zijn. De alfabetische lijst die in elke gevangenis voorhanden is, vermeldt jammer genoeg niet welke de aard en de ernst van de gepleegde misdrijven is. Gezien de grootte van ons land is een snelle doorstroming van informatie vanuit de hoofdstad ook niet zo evident.
De politie is een grootscheepse zoekactie gestart, onder meer met een helikopter. De gebruikte helikopter is helaas een exemplaar van het niet-geluidloze type. Vermoed wordt dat de gevluchten zich zullen verstoppen zodra zij iets horen. Bovendien is het zo goed als uitgesloten dat zij een poging zullen ondernemen om te zwaaien.
De ontsnapping van 28 gedetineerden uit de gevangenis van Dendermonde is een gevolg van het feit dat de gevangenis sterk verouderd is. Dat zegt CD&V-justitiespecialist en kamerlid Tony Van Parys zaterdag. Hij pleit ervoor om snel werk te maken van de nieuwe gevangenis. Justitie heeft medegedeeld dat het de bedoeling is om deze gevangenis klaar te hebben op het ogenblik dat alle ontsnapte gedetineerden zijn ingerekend. Men wil ten allen prijze een herhaling van het gebeurde voorkomen.
De burgemeester van Dendermonde zei tijdens de nieuwsuitzending van VRT-Eén dat iedereen de ogen moest openhouden, en de deuren gesloten. Wij staan helemaal achter deze aanbeveling, maar willen er toch op wijzen dat onze mond hier volledig buiten valt.
20-08-2006 om 11:05
geschreven door Raf
19-08-2006
De man die het niet kon schelen
De Amerikaan Charles Ives (1874-1954) was een eigenzinnig componist, een pionier, een moeilijke man. Het kon hem geen fluit schelen of zijn werken al of niet werden uitgevoerd, en hij bleef actief in het verzekeringswezen om financieel onafhankelijk te zijn. De dood van zijn vader in de twintiger jaren zette een rem op zijn creativiteit. Van dan af bewerkte hij enkel nog zijn eigen composities. Ives was een voorloper en experimenteerde uitgebreid, vóór 1916 en zo goed als onafhankelijk van de ontwikkelingen in Europa. Door het mengen van marsen, dansmuziek en religieuze muziek en het veelvuldig gebruik van citaten benaderde hij de dagelijkse werkelijkheid die doortrokken is van klanken en ritmes. Door piano's anders te stemmen bricoleerde hij met kwarttonen (vals voor onze oren). In het sublieme The unanswered question uit1906 spelen twee ruimtelijk gescheiden instrumentale groepen tegen elkaar in. De ene groep stelt bij herhaling een existentiële vraag, en het antwoord van de andere is telkens een berustend niet-weten. Meer lezen over deze boeiende 'lonesome cowboy' die pas in de tweede helft van de 20ste eeuw erkenning kreeg: http://www.audio-muziek.nl/discografie/ives_orkestwerken.htm
In 1991 bracht Sony Classical 2 CD's uit die nog steeds de moeite zijn: Michael Tilson Thomas, Ives: Symphonies Nos. 1 & 4, SK44939 en Michael Tilson Thomas, Ives: Symphony No. 2 & No. 3, "The Camp Meeting", SK46440
19-08-2006 om 01:22
geschreven door Raf
18-08-2006
Exegi monumentum*
Woensdagmiddag, een verademing na de plensbuien van de dinsdag. Aanzitten aan een gedekte tafel, onder de parasol, het lijkt haast op een zoenoffer aan al de tuin- en weergoden. Plots kijk ik in de ogen van een rossig-witte kat, duidelijk een mindere god, een underdog. Wat wil je als de etensgeuren op de vleugels van een zachte bries naar de belendende percelen zijn afgedreven. Een betere uitnodiging is nauwelijks denkbaar. Ik fixeer, als dwingend teken van mijn territoriumdrift. De boodschap komt niet over, de kat nadert. En dan, één enkele keer maar, wordt het meest doeltreffende wapen bovengehaald: miauw. Ik capituleer en kijk op mijn bord. Er ligt een stuk kip en voor de gelegenheid welt de gedachte op dat wij omni- en de katachtigen carnivoor zijn. Uitwijken naar ander buikvulsel is voor ons een keuze en dus geen punt en daarom gooi ik in een genereuze zwaai een stukje vlees naar wat ik denk de goeie plek te zijn. Ergens in de belendende percelen wonen blijkbaar lieden die een intifada tegen katten hebben ontketend, want mijn ongenode gast springt geconditioneerd en met onvermoede kracht tot achter de struiken. Dat stukje heb ik maar laten liggen. Als een bescheiden monument voor het korte ogenblik dat ik mij boven mijn ingewortelde egocentrisme heb weten te verheffen. Of voor andere levende wezens, minder lui dan ik, die het wel zullen opruimen. ------------------------------- *Ik heb een monument opgericht
18-08-2006 om 00:52
geschreven door Raf
16-08-2006
De gevallen trommelstokken
Een grote controverse in Duitsland naar aanleiding van de bekentenis van Günter Grass (lees ook De trommel en de stilte). Hieronder enkele stukjes uit de NRC.
Voor de overwegingen en de mentaliteit die militairen, die ook gewone mensen zijn, tot zulk gedrag brengen, bestaat natuurlijk in vredestijd geen enkel begrip. 'In die zin lijkt me Grass lange zwijgen wel verklaarbaar. Gedrag dat in een oorlog voor combattanten vaak vanzelfsprekend of zelfs heroïsch is, geldt in vredestijd als volstrekt onaanvaardbaar en perfide. De gevierde auteur zal terecht hebben gedacht, dat er voor zijn hardcore oorlogsherinneringen, de herinneringen van een dader, eigenlijk geen emplooi bestond in naoorlogs Duitsland'.
De historicus Hans-Ulrich Wehler vindt de late bekentenis 'heikel, omdat hij voor anderen altijd strenge maatstaven hanteerde'. Wehler noemt het zwijgen 'een politiek falen', omdat Grass zich altijd luidruchtig in het politieke debat heeft gemengd. De historicus is niet van mening dat de morele autoriteit van Grass is aangetast omdat sommige politieke standpunten, zoals zijn vroegere pleidooien voor toenadering tot Polen, door deze kwestie niet minder relevant worden. Maar ook Wehler erkent dat Grass voor toekomstige discussies beschadigd is. 'Mensen zullen vanaf nu elk woord van hem op een goudschaaltje leggen. Ze zullen denken: van hem kunnen we nu niet meer alles geloven.'
Mijn voorlopig besluit: ook mensen die moreel hoogstaande gedachten koesteren en verkondigen, blijken kwetsbare, kleine mensen te zijn. Er kleeft aan ons een soort, ja gebruik dat oubollige woord maar, erfzonde.
16-08-2006 om 23:50
geschreven door Raf
Een oude Hollandse
De spijkerfabriek Van Leeuwen, ergens in Nederland, is een degelijk bedrijf en het wordt geleid door de conservatieve en bijbelvaste Van Leeuwen samen met zijn vermoedelijke opvolger Van Leeuwen-junior. Junior vindt het hoogtijd worden voor een investering in reclame wegens de felle concurrentie uit Oost-Europa. Na lang bakkeleien geeft senior eindelijk toe, op voorwaarde dat de boodschap ook een religieuze dimensie heeft. Twee weken later komt het reclamebureau met een ontwerp: Christus aan het kruis met de tekst 'Hier hang Ik nu al eeuwen,dankzij de spijkers van Van Leeuwen'. Afgekeurd natuurlijk, te oneerbiedig en daarbij, een dode spreekt niet. Twee weken later, een nieuw ontwerp: Christus onder aan het kruis liggend en daaronder de woorden 'Hier ligt Hij van het kruis gescheurd, met spijkers van Van Leeuwen wasdat nooit gebeurd'. Groot kabaal bij Van Leeuwen want veel te grof. De reclamejongens likken hun wonden en zinnen op wraak. Na nog eens twee weken leveren zij een derde ontwerp in: enkel tekst en in zeer grote letters: 'DIE LUI VAN VAN LEEUWEN ZIJN ZEIKERS, MAAR ZIJ MAKENGODVERDOMME GOEIE SPIJKERS'.
Wie als trouwe inwoner van dit land telkens op 21 juli zijn kastje afstemt op het defilé van onze strijdkrachten, komt op den duur tot enkele niet te omzeilen vaststellingen. Wij kunnen niet marcheren. Gebrek aan fierheid of aan motivatie, plantrekkerij, kwaadheid richting het clubje op de tribune, de juiste oorzaak zal nooit gezocht en derhalve nooit gevonden worden. Misschien zijn wij wel geboren schuinsmarcheerders. Nu hoeven 'wij' onze stapcultuur ook weer niet te toetsen aan die van de gelaarsde ganzenpassers uit het oosten, de stijve taptoeërs uit het westen of de geveerde dravers van over de Alpen. Ieder zijn specialiteit, zeg ik altijd, vooral als ik minister Flahaut zie. Maar een flinke pas erin zetten, dat moeten wij de toekomstige vijand toch kunnen tonen. Lukt dat echt niet, laten wij dan de monarchie niet langer plagen met een defilé en laten wij de hele troep wegstoppen achter de Limburgse dennen. Dat de vijand maar rustig suddert in zijn onzekerheid over onze klauwen en tanden. Wel moeten wij Flahaut de hort opsturen, in het volle ornaat van zijn Nijvelse kleermaker. Soms boeten wij reeds hier op aarde voor onze zonden.
15-08-2006 om 01:28
geschreven door Raf
14-08-2006
De noot die niet vliegen kon
Vanmiddag in de auto. Ik klikte de radio op Nederland 4, de klassieke zender. Er kwam iets Mozartiaans uit de speakers en ik wachtte op het tussendoortje, mijn eigen term voor een aan-elkaar-prater. De componist waarover het ging was een zekere Franz Xaver en ook de naam Mozart viel. Plots trok de mist over mijn geheugen op: Franz Xaver Mozart (1791-1844) was de jongste telg van het gezin Mozart-Weber. Overigens zijn die getallen niet de nummerplaat van mijn voorligger, ik zal maar bekennen na mijn thuiskomst in Wikipedia te hebben gesnuisterd. Geen muzikale hoogvlieger, onze Franz Xaver. Moeder Constanze noemde hem soms Wolfgang, hoewel Freud nog moest geboren worden. Op 2-jarige leeftijd kreeg hij zijn eerste muzieklessen. Het is aannemelijk dat je er dan op volwassen leeftijd schoon genoeg van hebt. Franz Xaver Mozarts oeuvre bestaat voornamelijk uit kamermuziek, liederen en een aantal pianoconcerten. Hij stierf als vrijgezel op 29 juli 1844 in Karlsbad. Zijn muziek wordt nog nauwelijks uitgevoerd. Het zoveelste slachtoffer van een imago en van te hoge verwachtingen.
14-08-2006 om 09:27
geschreven door Raf
13-08-2006
Nader dan de rok
Vanmorgen trok ik een nieuw overhemd aan. Niets wereldschokkends maar toch een nieuwe ervaring. Hemden behoren tot de oudste generatie gedelokaliseerde producten, dat is bekend. Vroeger zag je in heel wat Vlaamse dorpen een textielfabriekje met één of twee mannen in de directie (meestal Nederlanders) en verder enkel vrouwelijk uitvoerend personeel. Dat is zo goed als verleden tijd. Waar mijn hemd vandaan kwam? Van de gebruikte taal op de verpakking kan je het niet afleiden, Engels of wat dacht je. De snit of de maat geeft ook geen indicatie (Europa heeft zijn intiemste geheimen al lang te grabbel gegooid). Wel moet ik zeggen dat de fabrikant, waar hij zich ook bevindt, goed op de hoogte is van de veeleisendheid van de Westerse man in het algemeen, en van mij in het bijzonder. Uitpakken deed ik in 30 seconden, een persoonlijk record. Geen lastige kopspelden meer die op de meest geheime plaatsen hun kop opsteken. Ik herinner mij nog goed die keer, toen ik snel-snel een nieuw hemd aantrok voor een avondfeest. Het hele feest door had ik ergens een irritant gevoel dat ik gemakshalve maar op de rekening van een mug schreef, maar dat, enfin, je begrijpt het. Ook het kartonnen boordje, dat de fabrikant, om God weet welke reden, onder de kraag steekt, heeft mij ooit parten gespeeld. En ik heb zo al de naam een stijfkop te zijn! Niets van dit alles bij dit nieuwe hemd. Een bedankje aan de onbekende gedelokaliseerden. En nu op naar de 20 seconden.
13-08-2006 om 00:00
geschreven door Raf
12-08-2006
De trommel en de stilte
Onze Nederlandse buren hebben er een mooi eufemisme voor: iemand die met de Duitse bezetter heeft samengewerkt of diens belangen indirect heeft gediend door bijvoorbeeld lid te zijn geweest van een aangebrande organisatie, is fout geweest. Volgens die maatstaf was Hugo Schiltz fout als lid van de Dietsche Blauwvoetvendels. Hij heeft ervoor geboet met maanden gevangenisstraf (en ervan geleerd). In Duitsland ligt de zaak natuurlijk anders. Je was al of niet lid geweest van de NSDAP en zo ja, dan waren er allerlei gradaties mogelijk in het engagement. Veel Duitsers die na de oorlog carrière maakten, moffelden angstvallig hun lidmaatschap weg, tevergeefs soms. Voor de ex-militairen geldt een andere benadering. Jongeren werden verplicht dienst te nemen, maar de keuze van het legeronderdeel zei wel iets over de grondhouding van de persoon in kwestie. Zo wordt een lidmaatschap van de Waffen-SS zwaarder aangerekend dan gewone Wehrmachtdienst, en is dat in bepaalde Duitse (vooral linkse) milieu's not done. Günter Grass, gevierd schrijver en Nobelprijswinnaar (lees Die Blechtrommel en bekijk de schitterende verfilming van Volker Schlöndorf) heeft nu enkele weken vóór het verschijnen van zijn memoires, in de Frankfurter Allgemeine Zeitung onthuld dat hij zich op 15-jarige leeftijd aanmeldde voor dienst op een U-boot. Na afwijzing werd hij op zijn 17de opgeroepen voor de Arbeidsdienst en even later maakte hij deel uit van de 10de SS-Panzerdivisie. Grass had altijd beweerd dat hij bij de luchtafweer (Flak) had gediend. Deze leugen toont aan hoe slecht de reputatie van de Waffen-SS (en van de U-Boote) wel was in het na-oorlogse Duitsland en ver daarbuiten, en ook hoe iemand met ambities bereid was zijn verleden op te schonen. Een eerder amusant detail in het openhartig interview was de herinnering aan een 17-jarige medegevangene in het krijgsgevangenenkamp. Hij heette Joseph en hij had zich voorgenomen een kerkelijke carrière uit te bouwen. Het is hem aardig gelukt, dat mag je wel zeggen.
12-08-2006 om 14:04
geschreven door Raf
11-08-2006
Spreken of zwijgen
een woord verlaat mijn mond in rust op weg naar iets dat ik heb uitgezocht maar tussen al de golven op zijn tocht verliest het stilaan voeling met de kust
hoe zalig is het om te kunnen zwijgen de kaken dicht en het hoofd op slot bijna volkomen speelbal van het lot en enkel nog de stilte van het hijgen
------------------------ uit 'Vrije val' door R.Vijzel
11-08-2006 om 23:47
geschreven door Raf
Mosterd
Wat gaat er om in het hoofd van iemand die een zelfmoordaanslag pleegt? Moeilijke materie zal iedereen zeggen. Het is al lastig genoeg om je in te beelden wat iemand bezielt die als volleerd verkeersagressor een boze vinger opsteekt. Of, nog dichter bij huis dan, weten wij van onszelf wel wat precies onze (schaarse, naar ik mag hopen) woede-uitbarstingen heeft uitgelokt? Dat van die beloofde maagden, daar geloof ik niets van, dat is een ridiculisering van een godsdienst die voor de meesten onder ons toch onbekend terrein is. Van ons katholieken (spreek voor jezelf hoor ik nu zeggen) wordt toch ook niet beweerd dat wij deugdzaam leven omwille van de beloofde rijstpap-met-het-gouden-lepeltje. Natuurlijk zijn potentiële kandidaten voor deze job die vanzelf zijn vaccatures creëert geen doetjes. Een hoog gehalte aan testosteron zal meer dan waarschijnlijk een voordeel zijn. Maar tot deze ultieme daad overgaan, enkel en alleen om het martelaarschap en de opwindende beloning, lijkt mij te kort door de bocht. De drijvende kracht zou ik eerder zoeken in een diep gevoel voor al of niet vermeend onrecht, in frustraties omdat het beoogde doel zo onbereikbaar lijkt en in een extreem wij-zij gevoel. De evolutionaire psychologie leert ons intussen dat het groepsgevoel bij de mens ingebakken zit. Veel heeft ook te maken met de situatie in het Midden-Oosten die een open wonde blijft en met de neoconservatieve politiek van de VS die in een niets ontziende krachtmeting een belangenoorlog voert onder de dekmantel van een 'Clash of Civilisations'. In het creëren en onderhouden van dat wij-zij gevoel speelt het behoren tot eenzelfde (minderheids)godsdienst wel een rol bij bijvoorbeeld de derde generatie in Groot-Brittanië. Dat las ik in het uitstekend artikel van Timothy Garton Ash op pagina 19 in DS van vandaag: 'Jonge Britse moslims en waarom ze boos zijn'. Maar eerlijk is eerlijk, toen was dit stukje al bijna klaar. Ik voel mij goed als ik met zo iemand van dezelfde mosterd kan eten.
11-08-2006 om 15:17
geschreven door Raf
Stukje blog
Vandaag verscheen, onder de hoofding 'Kernwapens' en lichtjes ingekort, mijn stukje van 9 augustus 'Op de juiste plek' als lezersbrief in De Standaard. Bezig zijn met een blog vormt en kneedt inderdaad de eventuele journalistieke kwaliteiten van personen onder ons (zeg ik in algemene zin maar toch ook een beetje onbescheiden). Dus, beste bezoeker, stimuleer mijn zoektocht naar beter door dit blogadres niet voor jezelf te houden. En reageer als ik tegen de haren in strijk, als ik gevaarlijke paden bewandel, of ook en waarom niet, als ik 'goed bezig' ben.
11-08-2006 om 12:24
geschreven door Raf
10-08-2006
Dodelijke chemie
De terroristische aanslagen op Amerikaanse vliegtuigen zouden, als ze niet tijdig ontdekt waren, gepleegd worden met een even vernuftig als dodelijk wapen. PTT (laat ik het zo maar noemen om niemand op verkeerde gedachten te brengen) is een zeer onstabiele springstof die ontstaat door het mengen van drie vloeistoffen waarvan er eentje enkel dient om de reactie te bevorderen. Deze stoffen zijn gemakkelijk te verkrijgen, en als je ze in banaal ogende flessen stopt (shampoo, hoestfles) kom je zo door de controle. Bij de aanslagen in Londen is dit explosief ook gebruikt, weliswaar in afgewerkte (vaste) vorm. Tijdens het mengen kan er heel wat mis gaan, vooral omdat er warmte vrijkomt die de reactie (al te zeer) versnelt. In het vliegtuig is dat nu juist de bedoeling: snel mengen, even schudden en ... Bedenk dat een vloeistof na de overgang in gasvorm ongeveer een duizendmaal groter volume inneemt, en tel daarbij de expansie door de temperatuur. Bij dit soort bommen dient de terrorist ook de menger te zijn. Je kan niet alles hebben in het leven (met mijn excuses voor dit cynisch einde).
10-08-2006 om 00:00
geschreven door Raf
09-08-2006
Op de juiste plek
Elk jaar in augustus heerst er verhoogde nervositeit in en rond de vliegbasis van Kleine Brogel. Op de verjaardag van de vernietiging van Hiroshima komen vredesactivisten naar deze plek om althans symbolisch de kernwapens die er liggen uit de wereld te bannen. Steevast maakt senator Vankrunkelsven deel uit van deze jaar na jaar slinkende groep, eerst als lid van de oppositie, nu als vertegenwoordiger van de partij die de eerste-minister levert. Zelf heb ik in de jaren 70 en 80 deelgenomen aan acties rond het plaatsen van kruisraketten, tot in Kleine Brogel toe. Achter de eis tot verwijdering van alle kernwapens uit de wereld sta ik nog steeds, maar ik ben ook realistisch genoeg om deze eis uiteindelijk te beschouwen als een vrome wens. Minder goed begrijp ik de zin van een deelname aan deze actie terwijl er in de meerderheid geen (of althans weinig) pogingen ondernomen worden om de VS te overhalen deze wapens te verwijderen. Senator Vankrunkelsven zou collega's kunnen overtuigen, kunnen lobbyen bij de regering, en desnoods, omdat het voor hem kennelijk een heel belangrijk item is, dissident kunnen gaan stemmen als het te pas komt. Een dissidente stem in de meerderheid: de pers zal er zijn, en het effect ervan is groter dan dat van een deelname aan een symbolische maar toch eerder beperkte actie.
09-08-2006 om 00:00
geschreven door Raf
07-08-2006
Het kastje
Een dag in augustus. Meestal biedt het kastje niets wat het vermelden waard is. Vorige zaterdag dus wel: The third man (1949) van Carol Reed, The asphalt jungle (1950) van John Huston, North by northwest (1959) van Alfred Hitchcock, The devil's own (1997) van Alan Pakula en The matrix (1999) van Larry en Andy Wachowski. Een mens moet keuzes maken in het leven, dacht ik, ook al is het zaterdag in augustus. Het werd Hitchcock in de namiddag en Reed in de late avond. Natuurlijk heb ik deze films meermaals gezien en is de verrassing weg, maar je kijkt naar het knappe camerawerk en de prestaties van de acteurs. Orson Welles bijvoorbeeld die als Harry Lime met een minimale mimiek in zijn opgeblazen babyface de meest cynische praat verkoopt, en Cary Grant die in de rol van Roger O. Thornhill met een aandoenlijk voorgewende naïeviteit een vrouw versiert. De stad Wenen is schitterend in haar naoorlogse spel van licht en schaduw, en Reed heeft echt moeite gedaan om zijn film vol te stoppen met obscuur ogende Wieners (bij mij zijn de inwoners van deze stad nogal vlug obscuur). Die schöne blaue Donau speelt geen hoofdrol, wel de afvoerkanalen van alle menselijke rotzooi. Daarin komt Lime op een subliem in beeld gebrachte wijze aan zijn einde, met het beklijvende detail van de vingers die doorheen het riooldeksel naar het licht grijpen. Levensdrift noemen filosofen dat, en gelijk hebben zij. Hitchcock heeft de meest beroemde scène in zijn film op het Amerikaanse platteland gesitueerd. Cary Grant staat eenzaam in een bloedheet agrarisch landschap en de minste beweging creëert een spanning die zich verraadt in minimalistische lichaamstaal. Waarna de maximale ontlading in de vorm van een explosie een punt zet achter het ondraaglijke. Het kastje verdient af en toe een schouderklopje, geef toe.
07-08-2006 om 00:00
geschreven door Raf
06-08-2006
Niet aan de poort gebedeld
Gisteren overleed op 78-jarige leeftijd Hugo Schiltz. Sinds geruime tijd mag ik mijzelf politiek dakloos noemen, maar dat belet mij niet, met een zeker heimwee terug te kijken naar de periode toen hij mijn politiek idool was. Een man met een pluralistische basishouding, verdraagzaam, erudiet, een uitmuntend redenaar, iemand met veel politieke feeling en altijd toch een buitenbeentje. En ook een geus die niemand naar de ogen keek. Adieu Hugo, zeg ik met een triestig knipoog.
Geschuurd, geslepen als een steen op witgebrande stranden zo heeft het leven mij, verbeten, wéér tot zijn maat gebracht. Wie raapt mij op, wie neemt mij in zijn handen nog voor de kille zee zich sluit? Ik wacht.
gedicht van Hugo Schiltz, aangehaald door Manu Ruys in DS 8 augustus 2006
06-08-2006 om 00:00
geschreven door Raf
05-08-2006
Ongeleid projectiel
De politiek en de media bevruchten elkaar wederzijds in het gebruik van een typische terminologie. Ik had het eerder al (Beladen en geladen) over 'verpletterende verantwoordelijkheid'. Deze beeldende uitdrukking wordt van stal gehaald om blunderende politici die reeds wankelen, een genadeloos zetje te geven. Het omgekeerde gebeurt ook: soms poogt de politiek de media te beladen, zoniet met alle, dan toch met vele zonden van Israël. Op een persconferentie wordt meestal in een laatste paragraaf krachtig en bezwerend uitgehaald naar de pers 'die in deze een verpletterende verantwoordelijkheid draagt'. Een andere politieke metafoor, die haar militaire roots moeilijk kan verbergen, is het ongeleide projectiel. In het recente verleden trof je dit in de kranten niet zo zelden aan in gezelschap van Hugo Coveliers. Tegenwoordig loopt de frekwentie wat terug, hoewel ik de uitdrukking onlangs nog tegenkwam in een broederlijke verstrengeling met de naam Jean-Marie DeDecker. Vorige week bleek dat het onbemand maar wel geleid Belgisch vliegtuig in Kinshasa op snelle wijze het nieuwe statuut van ongeleid projectiel had verkregen. Een blitz-onderzoek bracht aan het licht dat een eenvoudige kogel daar voor had gezorgd, en het resultaat was een huisbrand en zes gewonden. Het moet dan ook voor de VLD niet zo moeilijk zijn te achterhalen welk mechanisme aan de basis ligt van het opmerkelijke aantal ongeleide projectielen in haar gelederen. Zij mag zich overigens gelukkig prijzen dat haar voorzitter een Maneblusser is, zodat een eventuele crash niet persé hoeft te leiden tot een uitslaande brand.
05-08-2006 om 14:59
geschreven door Raf
Sic transit...
...gloria mundi (vrij vertaald: het gaat allemaal naar de kl....).
4711 - Mijn grootmoeder en mijn moeder kenden het en gebruikten het. De meisjes van de 21ste eeuw denken aan een ordinaire pincode terwijl het gaat om de bekendste merknaam van Keuls water. Eens te meer komt Napoleon weer op de proppen. Hij gaf in 1796 opdracht om alle huizen in de onoverzichtelijke binnenstad van Keulen te registreren. In de Glockengasse had Wilhelm Mühlens een eigen fabriekje van Keuls water en het zopas verworven huisnummer 4711 leek hem geschikt om er een merk van te maken. Oorspronkelijk werd dit Aqua mirabilis verkocht als wondermiddel tegen allerlei kwalen. De Franse bezettingstroepen zonden het aan hun familie in Frankrijk en noemden het Eau de Cologne. In 1810 vaardigde Napoleon echter een decreet uit ter bekendmaking van de geheime recepten van geneesmiddelen. De slimme Keulenaars omzeilden dit door het wonderwater dan maar reukwater te noemen (dezelfde truc wordt vandaag toegepast met voedingssupplementen versus geneesmiddelen). Zo komt het dat de juiste samenstelling van 4711 nog steeds een geheim is, zoals bij Coca-Cola, dat andere beroemde wonderwater.
woensdag 2 augustus 2006 - Bron: belga/dpa
KEULEN - 4711, een van 's werelds bekendste parfummerken staat te koop. Dat heeft het Amerikaanse bedrijf Procter and Gamble woensdag bevestigd in het Duitse Keulen. Procter and Gamble heeft om 'strategische redenen' beslist het merk te laten vallen. De geur van citrusvruchten met lavendel en rozemarijn was gedurende tientallen jaren een geur van vrouwelijke luxe over heel de wereld. De uitvoer van het goedje ging echter achteruit en vandaag de dag wordt het parfum vooral geassocieerd met oudere vrouwen.
05-08-2006 om 00:00
geschreven door Raf
04-08-2006
De ene dichter is de andere niet
Wie niet mee is, hij of zij leze mijn vorig bericht.
Ik kon aan de verleiding niet weerstaan, en maakte -o blasfemie!- een eigen versie van dit knappe gedicht, daarbij lenende wat ik dacht nodig te hebben. Tussen haakjes, Cydonia is kweepeer, een naam die ik altijd al grappig gevonden heb.
Kantnietallene
Cydonia, jij staart mij aan? mijn ongeduld is van de baan en alle peren blozen
de smaakpapillen die jij vond in menig zwoele mannenmond van scheerschuim en van rozen
o muis in zacht computerlicht o hobby die mijn zinnen richt er is iPod verscholen
riolen stromen er op los illusie heerst nu in mijn bos en verder maalt mijn molen
04-08-2006 om 00:45
geschreven door Raf
03-08-2006
Hoe dicht is de dichter?
De dichter Jan Engelman (1900-1972) was als muziekrecensent aanwezig op een koncert van de Braziliaanse zangeres met Griekse roots, Vera Janacopoulos. Hij was zo onder de indruk, en niet alleen van haar zangtalent, dat hij op de rand van een tafeltje, en volgens een van zijn vrienden op amper vijf minuten tijd, een gedicht schreef met haar naam als titel. Het werd een beroemd gedicht waarin het sensuele en het muzikale tot één geheel samenvloeien. Maximaal effect met minimale middelen. Om jaloers van te worden.
Vera Janacopoulos
Cantilene
Ambrosia, wat vloeit mij aan? uw schedelveld is koeler maan en alle appels blozen
de klankgazelle die ik vond hoe zoete zoele kindermond van zeeschuim en van rozen
o muze in het morgenlicht o minnares en slank gedicht er is een god verscholen
violen vlagen op het mos elusium, de vlinders los en duizendjarig dolen.
Jan Engelman-Uit: Tuin van Eros-Querido, Amsterdam
03-08-2006 om 20:21
geschreven door Raf
02-08-2006
Wie maakt wie het hof?
Op woensdag 19 juli stond in alle kranten het bericht dat het hof de lijst had vrijgegeven van de nieuwe edellieden. Samen met het Verenigd Koninkrijk zijn wij het enige land dat dit laat-feodale verschijnsel nog kent. Misschien heeft dat in de ogen van sommigen zijn nut, juist omdat België een koninkrijk is dat zich zo moeizaam laat verenigen. Verzeker je als monarch van een breed netwerk van min-of-meer gelijkgestemden, beloon diegenen met invloed die in het rijtje lopen of althans geen potten breken, en houd de aankomende talenten deze wortel voor de neus, zodat zij op het goede, nationale spoor blijven en niet wankelmoedig worden. Alleszins, wie deze koninklijke geste aanvaard én betaald heeft, komt nauwelijks nog in de verleiding om op republikeinse barricaden te klimmen, laat staan iets onheus te zeggen of te schrijven over Laken. Aan dit alles dacht ik toen ik het lijstje las, en het artikel over de baronespromotie van professor Bea Cantillon waarin bijna terloops stond vermeld dat zij gehuwd is met Standaard-journalist Bernard Bulcke. Een en ander werd mij pas écht duidelijk via het onderstaande interview: Man van barones mag zich nu ook baron noemen. De vrouw van een baron mocht zich altijd al barones noemen.Sinds kort geldt dat ook omgekeerd. Dat vertelt Paul Dewin, de secretaris van de Dienst voor Adel, die in een eerlijke bui toegeeft dat het een beetje gek is om van het wegwerken van discriminatie te spreken, 'want het systeem op zich is discriminerend'. Voila, hij kan samen met Decroo plaatsnemen achteraan in het wachtrijtje voor een titel (lees even Ergens van leven). De gevolgen van dit alles: in de redactielokalen van De Standaard loopt nu, naast een barones, ook een baron rond. Als dat maar goed afloopt. Mia Doornaert draagt de titel sinds 2003. Manu Ruys, haar oud-hoofdredacteur, wilde als onafhankelijk journalist geen hoveling worden en weigerde heel konsekwent een titel.
'De ideale hoveling moest dus onder andere kunnen schermen, zwemmen, dansen; hij moest kennis hebben van literatuur, geschiedenis, muziek en theater, en hij moest goede feesten kunnen organiseren. Goede manieren waren belangrijk voor de hoveling en hij diende de kunst van de conversatie te beheersen. Maar dit alles moest wel weer met mate, zodat het niet te overdreven over kwam. Deze vaardigheden van de hoveling waren erop gericht om belangrijk te worden, carrière te maken aan het hof, maar ook om vrouwen te behagen.' uit 'Hofcultuur van de 16de en 17de eeuw', een cursus van M.T.van de Kamp 2004.
02-08-2006 om 00:00
geschreven door Raf
Duif is dood
Mijn krant lees ik meestal op het scherm, hoewel dat enige nekpijn kan opleveren en een voos gevoel in de rechter wijsvinger. Vandaag neem ik het papieren exemplaar door en eerlijk gezegd heeft dat zijn charmes. De voorpagina geeft een interview met Karel De Gucht en zijn visie op een eventuele vredesmacht in Libanon. Ik laat Karel vlug achter mij, om op pagina 18 de analyse op te zoeken van Mia barones Doornaert (over 'barones' volgt later iets). Als atlantiste die ze is (haar goed recht), slaagt zij er weer in de agenda's van de VS en van Israël te verdedigen door het verdeelde Europa en de 'zogenaamd' (sic) gematigde Arabische regimes een dubbelhartige houding aan te wrijven. De beproefde afleiding: houd de dief, en intussen zelf graaien naar andermans spullen. Mia plengt tussendoor wel een traan over het lijden van het arme Libanon, maar verwijst ook naar een analyse die onder de hare staat met als hoofding Ten oorlog voor de vrede. Het is het meest misselijk makende stuk oorlogsrethoriek dat ik de laatste jaren heb gelezen, en dat van de hand van Joschka Fischer, de voormalige groenlinkse oud-barricadenman (Putzgruppe), voormalig minister van Buitenlandse Zaken van Duitsland, eredoctor van de universiteit van Haifa, en binnenkort gastprofessor aan het prestigieuze Princeton. Ik weet ook wel dat Israël bij de Duitsers om voor de hand liggende redenen moeilijk ligt, maar ik had op zijn minst een andere stijl verwacht. Mia Doornaert heeft in haar loopbaan niet nagelaten af te geven op links-revolutionnairen om haar amerikanisme vorm te kunnen geven. Met Joschka haalt zij een paard binnen dat eerst van de Marxistische haver gegeten heeft (dat mag) en op het gepaste ogenblik de juiste koersrichting is ingeslagen. En dan komt de clou. Rechts van de twee analyses schrijft oud-president Jimmy Carter een uiterst genuanceerd, de pijnlijke waarheid niet schuwend artikel onder de titel Een pleister op een houten been. Hij spaart zijn kritiek op Israel (en zijn Amerikaanse beschermer) niet, en draagt ook elementen aan voor een blijvende oplossing van de problemen in het Midden-Oosten. Misschien is dit stuk pas onder Mia's ogen gekomen toen het hare al naar de redactie was. Zoniet, dan spreekt haar keuze om er niet naar te verwijzen boekdelen. In het algemeen ben ik geen grote fan van Amerikaanse presidenten of van echte of vermeende machthebbers en hun hovelingen. Toch kies ik nu voor Jimmy de pindaboer.
02-08-2006 om 00:00
geschreven door Raf
01-08-2006
Troost
ik heb heel zacht mijn ruit gewist maar helder wordt het niet terwijl ik door de dagen rijd en steeds opnieuw van A naar B en weer naar A
ik kijk niet verder in de tijd dat onbekend gebied waarbij geen kaart mij helpen kan en morgen samenvloeit met gisteren en vandaag
ik denk dat ik meer luisteren moet naar eigen stem waarin die van de ander klinkt en steeds bewust dat ze de mijne is en ook weer niet
------------------------ uit 'Vrije val' door R.Vijzel
Wie als trouwe inwoner van dit land telkens op 21 juli zijn kastje afstemt op het defilé van onze strijdkrachten, komt op den duur tot enkele niet te omzeilen vaststellingen. Wij kunnen niet marcheren. Gebrek aan fierheid of aan motivatie, plantrekkerij, kwaadheid richting het clubje op de tribune, de juiste oorzaak zal nooit gezocht en derhalve nooit gevonden worden. Misschien zijn wij wel geboren schuinsmarcheerders. Nu hoeven 'wij' onze stapcultuur ook weer niet te toetsen aan die van de gelaarsde ganzenpassers uit het oosten, de stijve taptoeërs uit het westen of de geveerde dravers van over de Alpen. Ieder zijn specialiteit, zeg ik altijd, vooral als ik minister Flahaut zie. Maar een flinke pas erin zetten, dat moeten wij de toekomstige vijand toch kunnen tonen. Lukt dat echt niet, laten wij dan de monarchie niet langer plagen met een defilé en laten wij de hele troep wegstoppen achter de Limburgse dennen. Dat de vijand maar rustig suddert in zijn onzekerheid over onze klauwen en tanden. Wel moeten wij Flahaut de hort opsturen, in het volle ornaat van zijn Nijvelse kleermaker. Soms boeten wij reeds hier op aarde voor onze zonden.
Vanmiddag in de auto. Ik klikte de radio op Nederland 4, de klassieke zender. Er kwam iets Mozartiaans uit de speakers en ik wachtte op het tussendoortje, mijn eigen term voor een aan-elkaar-prater. De componist waarover het ging was een zekere Franz Xaver en ook de naam Mozart viel. Plots trok de mist over mijn geheugen op: Franz Xaver Mozart (1791-1844) was de jongste telg van het gezin Mozart-Weber. Overigens zijn die getallen niet de nummerplaat van mijn voorligger, ik zal maar bekennen na mijn thuiskomst in Wikipedia te hebben gesnuisterd. Geen muzikale hoogvlieger, onze Franz Xaver. Moeder Constanze noemde hem soms Wolfgang, hoewel Freud nog moest geboren worden. Op 2-jarige leeftijd kreeg hij zijn eerste muzieklessen. Het is aannemelijk dat je er dan op volwassen leeftijd schoon genoeg van hebt. Franz Xaver Mozarts oeuvre bestaat voornamelijk uit kamermuziek, liederen en een aantal pianoconcerten. Hij stierf als vrijgezel op 29 juli 1844 in Karlsbad. Zijn muziek wordt nog nauwelijks uitgevoerd. Het zoveelste slachtoffer van een imago en van te hoge verwachtingen.
Wat gaat er om in het hoofd van iemand die een zelfmoordaanslag pleegt? Moeilijke materie zal iedereen zeggen. Het is al lastig genoeg om je in te beelden wat iemand bezielt die als volleerd verkeersagressor een boze vinger opsteekt. Of, nog dichter bij huis dan, weten wij van onszelf wel wat precies onze (schaarse, naar ik mag hopen) woede-uitbarstingen heeft uitgelokt? Dat van die beloofde maagden, daar geloof ik niets van, dat is een ridiculisering van een godsdienst die voor de meesten onder ons toch onbekend terrein is. Van ons katholieken (spreek voor jezelf hoor ik nu zeggen) wordt toch ook niet beweerd dat wij deugdzaam leven omwille van de beloofde rijstpap-met-het-gouden-lepeltje. Natuurlijk zijn potentiële kandidaten voor deze job die vanzelf zijn vaccatures creëert geen doetjes. Een hoog gehalte aan testosteron zal meer dan waarschijnlijk een voordeel zijn. Maar tot deze ultieme daad overgaan, enkel en alleen om het martelaarschap en de opwindende beloning, lijkt mij te kort door de bocht. De drijvende kracht zou ik eerder zoeken in een diep gevoel voor al of niet vermeend onrecht, in frustraties omdat het beoogde doel zo onbereikbaar lijkt en in een extreem wij-zij gevoel. De evolutionaire psychologie leert ons intussen dat het groepsgevoel bij de mens ingebakken zit. Veel heeft ook te maken met de situatie in het Midden-Oosten die een open wonde blijft en met de neoconservatieve politiek van de VS die in een niets ontziende krachtmeting een belangenoorlog voert onder de dekmantel van een 'Clash of Civilisations'. In het creëren en onderhouden van dat wij-zij gevoel speelt het behoren tot eenzelfde (minderheids)godsdienst wel een rol bij bijvoorbeeld de derde generatie in Groot-Brittanië. Dat las ik in het uitstekend artikel van Timothy Garton Ash op pagina 19 in DS van vandaag: 'Jonge Britse moslims en waarom ze boos zijn'. Maar eerlijk is eerlijk, toen was dit stukje al bijna klaar. Ik voel mij goed als ik met zo iemand van dezelfde mosterd kan eten.
Vandaag verscheen, onder de hoofding 'Kernwapens' en lichtjes ingekort, mijn stukje van 9 augustus 'Op de juiste plek' als lezersbrief in De Standaard. Bezig zijn met een blog vormt en kneedt inderdaad de eventuele journalistieke kwaliteiten van personen onder ons (zeg ik in algemene zin maar toch ook een beetje onbescheiden).
Mijn krant lees ik meestal op het scherm, hoewel dat enige nekpijn kan opleveren en een voos gevoel in de rechter wijsvinger. Vandaag neem ik het papieren exemplaar door en eerlijk gezegd heeft dat zijn charmes. De voorpagina geeft een interview met Karel De Gucht en zijn visie op een eventuele vredesmacht in Libanon. Ik laat Karel vlug achter mij, om op pagina 18 de analyse op te zoeken van Mia barones Doornaert (over 'barones' volgt later iets). Als atlantiste die ze is (haar goed recht), slaagt zij er weer in de agenda's van de VS en van Israël te verdedigen door het verdeelde Europa en de 'zogenaamd' (sic) gematigde Arabische regimes een dubbelhartige houding aan te wrijven. De beproefde afleiding: houd de dief, en intussen zelf graaien naar andermans spullen. Mia plengt tussendoor wel een traan over het lijden van het arme Libanon, maar verwijst ook naar een analyse die onder de hare staat met als hoofding Ten oorlog voor de vrede. Het is het meest misselijk makende stuk oorlogsrethoriek dat ik de laatste jaren heb gelezen, en dat van de hand van Joschka Fischer, de voormalige groenlinkse oud-barricadenman (Putzgruppe), voormalig minister van Buitenlandse Zaken van Duitsland, eredoctor van de universiteit van Haifa, en binnenkort gastprofessor aan het prestigieuze Princeton. Ik weet ook wel dat Israël bij de Duitsers om voor de hand liggende redenen moeilijk ligt, maar ik had op zijn minst een andere stijl verwacht. Mia Doornaert heeft in haar loopbaan niet nagelaten af te geven op links-revolutionnairen om haar amerikanisme vorm te kunnen geven. Met Joschka haalt zij een paard binnen dat eerst van de Marxistische haver gegeten heeft (dat mag) en op het gepaste ogenblik de juiste koersrichting is ingeslagen. En dan komt de clou. Rechts van de twee analyses schrijft oud-president Jimmy Carter een uiterst genuanceerd, de pijnlijke waarheid niet schuwend artikel onder de titel Een pleister op een houten been. Hij spaart zijn kritiek op Israel (en zijn Amerikaanse beschermer) niet, en draagt ook elementen aan voor een blijvende oplossing van de problemen in het Midden-Oosten.
