Alex had het gevoel of er een ijskoude douche over zijn hoofd neerplensde. Opeens scheen de zon precies waterig en het leek of de mensen nu plots allemaal rondliepen met lange gezichten. Zelfs de vogels in de bomen zwegen onthutst. Dit kon gewoon niet waar zijn, maar hij wist zelf wel dat hij het goed verstaan had. Frank had niets gemerkt van zijn ontreddering en mijmerde gewoon verder, met een dromerige blik, alsof hij het meisje voor zich zag. 'Ze is heel lief, Alex, je kan je dat niet voorstellen.' (En of ik dat kan, dacht Alex een beetje bitter.) 'Haar ogen zijn zo blauw... zo blauw..., als je er in kijkt vergeet je de rest van de wereld.' Alex had hem in een klap uit zijn droom kunnen helpen, maar iets in de blik van zijn vriend weerhield hem daarvan. Op de man af vroeg hij; 'Hèb je iets met haar?' 'Neen, nog niet, ik heb haar alleen maar gekust, maar op dat moment sloeg bij mij de bliksem in.' zei Frank met zachte stem. 'Zo dadelijk zal ze wel komen, want we hebben hier afgesproken.' 'Ach zo!' Dus maakte ze afspraakjes achter zijn rug, wanneer hij aan 't werk was. Verdomme... wat was ze toch van plan? Wilde ze nu echt twee mannen tegelijk ontmoeten? Dacht ze dat hij het niet te weten zou komen? Zo kende hij haar niet. Ondanks zijn gekwetste trots was Alex toch benieuwd hoe ze zich uit deze netelige situatie ging redden. Ze had heel wat uit te leggen! 'Daar is ze!' constateerde Frank verheugd.
Toen Anne de twee mannen daar samen op de bank zag zitten, schrok ze zichtbaar. Nu zat ze met haar hoofd in een wespennest. Heel even bleef ze aarzelend staan, om dan vastberaden op hen toe te stappen. Haar stem trilde licht toen ze zei; 'Hallo Frank, ik wilde je hier ontmoeten om je de waarheid te vertellen... ik ben namelijk met Alex en we gaan ons binnenkort verloven. Ik wist niet dat jullie elkaar kennen, dat maakt de hele zaak ook niet eenvoudiger.' Ze voelde wroeging bij zijn gekwetste blik. 'Maar waarom liet je me dan geloven dat ik je interesseerde?' 'Jij zag er daar op dat feest zo eenzaam en verloren uit, dat ik je een beetje wilde opvrolijken. Het spijt me Frank, het was mijn bedoeling niet om ook maar iemand te kwetsen... jou ook niet Alex.' Ze keek hem aan met haar vergeet-me-nietjes-ogen, waar zelfs tranen in verschenen. Alex wist dat hij zijn blik beter afwendde, want anders werd hij zo week dat hij haar gewoon in zijn armen zou nemen om te zeggen dat alles wel weer in orde zou komen. Zo goedkoop kwam ze niet van hem af. 'Wat een idee van je om mensen zo voor schut te zetten, dat had ik van jou nooit verwacht!' 'Toe nou Alex, zeg dat je niet boos bent alsjeblieft?' 'We zullen er morgen wel over praten, ik wil het eerst een nachtje laten bezinken. Nu ga ik met Frank een borrel drinken, hij is tenslotte mijn vriend. Jou zie ik nog wel.'
Nu richtte hij zich tot Frank; 'Spijtig dat we ons op deze manier moesten terugzien.' Met een weemoedig lachje zei deze; 'Ach we zullen het wel overleven.' Dan volgde hij zijn vriend, die al een eindje voor hem uit liep. Alex stampte boos tegen hetzelfde blikje, dat ondertussen ook al door iemand anders was platgetrapt. Frank keek nog eens om naar het frêle figuurtje in de bloemetjesjurk dat daar eenzaam en bedroefd bleef staan om hen na te kijken. Ze wist dat ze te ver gegaan was. 'Alex, ben je niet wat te streng voor haar?' 'Neen absoluut niet, als ze het ernstig met me meent, hoeft ze zulke streken niet uit te halen.' De andere zuchtte eens diep en dacht; jammer... het was zo'n mooie droom...
Zondagnamiddag ga ik wandelen en omdat de zon schijnt neem ik mijn fototoestel mee. Wanneer ik in het centrum kom, valt mij op dat veel winkels alweer open zijn. Oh, dan weet ik wel wat doen. Ik loop graag rond in de kledingzaken. Wat mij onmiddellijk opvalt is het gebrek aan klanten. De soldentijd is wel erg veranderd tegen vroeger. Of het met de sperperiode te maken heeft of een verandering van mentaliteit bij de mensen, ik heb er geen verklaring voor. Ik herinner mij nog de tijd dat ze niet zo streng waren. De eerste dag (en week) van de koopjes, wist je dat je niet veel zou vinden dat de moeite waard was. De goede zaken werden weggehangen en je vond alleen maar brol, meestal in bakken. Sommige stukken waren jaren oud. Na enkele weken kreeg je misschien de kans om iets op de kop te tikken, aan een verminderde prijs. Toen was het soms een verrassing als je iets naar je gading vond, eigenlijk ook een beetje spannend.
Maar nu... alles blijft gewoon hangen en meteen met fikse kortingen. De eerste drie dagen is het een stormloop van klanten. Die vinden meteen al wat ze wensen en gaan buiten met hopen jassen, broeken, rokken... enz. Deze mensen komen waarschijnlijk ook niet meer terug, want ze hebben genoeg gekocht. Na die eerste week kan je ook zien hoe goed de verkoop geweest is, aan de halflege rekken. De nieuwe collectie hangt uit en eerlijk gezegd, ik zie tussen de twee niet veel verschil. Het is nog veel te vroeg om nu al te bepalen wat er in het voorjaar gaat aanslaan.
Ik heb eigenlijk niets nodig en het is ook fijn om rond te kijken zonder aankopen te doen. Maar dan zie ik een tijdloze rok, met afslankende panden, grijs, aan halve prijs. Een klassieke rok is altijd goed. Op het oog kan ik zien dat hij mij past, maar omdat ik niet graag in die pashokjes zit, twijfel ik voor de aankoop. Maar ze zijn LEEG! Dan toch maar passen. Als mijn jas uit is zie ik er tegenaan om de rest ook uit te doen en soms ben ik heel vindingrijk. Mijn bloes trek ik omhoog en mijn broek laat ik zakken tot op mijn botjes. En de rok past als op maat gemaakt. De lengte is juist, geen buik... oké dus. Even proest ik het uit als ik mijn spiegelbeeld bekijk, met mijn broek op mijn voeten. Zouden hier camera's staan vraag ik mij plots af. Als dat zo is zal er toch ook wel dikwijls gelachen worden.
Daarop heb ik wel een goede kop koffie verdiend, en voeg de daad bij het woord. De foto's maken zal voor een andere keer zijn. Misschien best dat ik mijn bankkaart niet bij heb, anders zat de kans er wel in dat ik weer met een paar schoenen naar huis ging...
Genietend van het lekkere zomerweertje, kuierde Alex in zijn eentje door de bijna verlaten Dorpsstraat. Het was een meevallertje dat hij onverwachts de namiddag vrij had. Daardoor voelde hij zich in de opperbeste stemming. Eigenlijk zat alles hem de laatste tijd nogal mee. Uitgelaten stampte hij tegen een bontgekleurd frisdrankblikje, dat daarop had liggen wachten in de blakerende zon. Er weerklonk een gilletje toen een oud dametje een nog kwiek zijsprongetje maakte om het aankomend projectiel te ontwijken, dat haar richting uit kwam. Ze schudde misprijzend haar grijze hoofd over zoveel jeugdige overmoed bij een nochtans duidelijk volwassen man. Alex merkte het niet eens, zijn gedachten vertoefden al bij zijn Anne, het knappe meisje waarmee hij zich morgen ging verloven. Er verscheen een glimlach op zijn mond toen hij aan haar dacht. Anne, die er met de grootste ernst op stond om zo genoemd te worden, omdat het zoveel chiquer klonk dan gewoon;'Anne-Marieke van de bakker' . Een dure smaak had ze ook, zijn meisje. Af en toe een flesje Chanel nr 5 had hij wel voor haar over, zolang ze maar niet de duurste winkels uitkoos voor haar kleding. Maar eenmaal dat ze zijn vrouw was, zou hij haar wel wat intomen. De gekruide geur van drogend hooi, bracht hem de tedere momenten in herinnering dat ze samen hadden liggen stoeien in het gras. Haar haren zo blond als het rijpe koren en ogen zo blauw als de hemel die er boven zinderde. Het was een cliché, maar zo zat ze in zijn hoofd.
Als hij nu de afkorting door het park eens nam, dan was hij dadelijk aan de bakkerij. Net als een verliefde tiener had hij willen meefluiten met de vogeltjes in de bomen. Grinnikend vroeg hij zich af of de mensen rond hem misschien zagen hoe gelukkig hij zich voelde. Er zat een man op een bank die hem die hem bekend voorkwam. Hij hield een krant voor zich uitgespreid waarin hij aandachtig zat te lezen. Alex bekeek hem een ogenblik nadenkend en opeens wist hij het! Zich op zijn stappen kerend, zodat het fijne grint onder zijn schoenzolen knerste, begaf hij zich naar de man toe. ' Franky? Franky Willems?' Zijn vroegere studiegenoot keek verrast op. 'Alex Vermeyen! Wel wel! Prettig om jou hier tegen te komen zeg!' Alex zat al naast hem op de bank. 'Wel vriend, ik dacht dat jij in het buitenland zat?' De andere keek een beetje grimmig. 'Ja dat heb je inderdaad goed voor, ik zat inderdaad in Italië, met de nadruk op zát.' 'Bedoel je dat je nu hier blijft? Had je daar niet een zaak opgebouwd ofzo?' 'Zoiets ja. Samen met een compagnon had ik een bloeiende export in Italiaanse wijnen. Maar zoals wel vaker gebeurt heb ik de verkeerde mensen mijn blindelings vertrouwen geschonken. Mijn 'maat' is er vandoor met het hele kapitaal. Ik ben volledig berooid, zo blut als een luis.' 'Het spijt me voor je, Frank. Wat zijn nu je plannen?' 'Oh, ik wil gewoon terug van nul beginnen. Ik kwam naar hier omdat mijn moeder er op aandrong. Ze kon het idee niet verdragen dat ik daar in het buitenland ongelukkig zat te wezen, terwijl ik hier nog familie heb. Nu heeft ze zich voorgenomen om mij te vertroetelen, tot in het absurde, maar eerlijk gezegd, ik geniet van elk moment.' Zei hij lachend. 'En jij Alex, hoe is het jou vergaan? Eigenlijk zie je er stralend uit, kom, vertel eens.' 'Och weet je, als doktersassistent heb ik goede vooruitzichten. Misschien dat ik ooit de praktijk kan overnemen. Maar dat is niet alles, ik ga mij namelijk verloven met het liefste meisje uit het dorp.' 'Wel, mijn gelukwensen! Toch niet dat roodharige waar je vroeger zo dol op was? Hoe heette ze ook weer?' 'Oh neen, zei Alex lachend, dat is niets geworden. Trudy wilde veel meer dan wat gestoei op de wei. Ze wilde een ring aan haar vinger en daar was ik toen nog niet rijp voor. Maar ze heeft zich snel getroost en loopt nu al rond met een peuter aan de hand en eentje op komst.' 'En nu voel jij je alsof je ergens aan ontsnapt bent zeker?' 'Och weet je, Trudy en ik hebben samen heel wat lol gehad, maar ik was toen nog zo groen als gras. En hoe zit het met jou? Ben je nog steeds de ongenaakbare vrijgezel?' grapte Alex. 'Misschien is het voorbestemd dat ik moest terugkomen, want twee weken geleden heb ik hier een allerliefst meisje ontmoet, waar ik grootse plannen mee heb.' 'Werkelijk? Ken ik haar?' 'Dat denk ik wel, Anneke, de dochter van de bakker.'
Toen ik het bloggen ontdekte, wist ik zeker; dit is iets voor mij. Hier kan je je diepste zieleroerselen kwijt, anoniem en incognito. Dingen die je tegen niemand kan vertellen, misschien uit schaamte of ongemak. Het is niet zo simpel om jezelf zomaar bloot te geven. Zelfs aan je beste vrienden kan je niet alles vertellen. Dus bloggen ging mij daarbij helpen. En tot welke conclusie kom ik nu... je bent niet zo anoniem als je gewild had. Ondertussen weten al veel mensen wie er achter je nicknaam schuil gaat. Ik heb nooit een dagboek bijgehouden, alleen maar omdat ik niet wilde dat er iemand in zou lezen. Mijn moeder bvb. of mijn zussen of broers. Want wat verwacht je... dat ze met je lachen of je publiekelijk belachelijk maken.
En nu zit ik met mijn blog eigenlijk weer een beetje in hetzelfde schuitje. Het is niet zo dat je je diepste gevoelens hier neertypt, er zal steeds een beetje schroom zijn. Wanneer je een verhaal vertelt, moet je dan ook nog opletten dat je niemand tegen het hoofd stoot of beledigt, want... ze lezen je blog! Met foto's idem, je kan ze best gebruiken als er geen mensen opstaan, want in feite zou je eerst toestemming moeten vragen of ze het wel goed vinden. In het begin sta je er ook niet bij stil dat je schrijfsels de hele wereld rondgaan. Maar ondertussen heb ik al bezoekers uit twee en veertig landen. Het verbaast me steeds weer als ik die statistieken bekijk. Er zijn er maar enkele die één keertje langs geweest zijn. Maar als je dan ziet dat er bij Brunei 33 bezoekers staan, en Thailand en Suriname, Korea, China, Australië, Maleisië, Peru, Suriname en zo zou ik nog wel even kunnen doorgaan. Dat had ik nooit verwacht toen ik hiermee begon.
Ik beleef plezier aan het schrijven, dus ga ik zeker niet stoppen. Maar ergens in mijn achterhoofd blijft er toch dat gevoel dat ik niet heb verwezenlijkt wat eigenlijk in het begin mijn bedoeling was. En waarschijnlijk kan het ook niet... maar daar leer je mee leven.