26-11-2007 om 02:35 geschreven door Raf  

24-11-2007 om 09:46 geschreven door Raf  

In 1764 werd de Dictionnaire philosophique van Voltaire (pseudoniem van François-Marie Arouet) gepubliceerd, zij het anoniem. Deze voorzorg was terecht, want niet lang na zijn verschijnen werd het boek in verschillende steden in Europa publiek verbrand. Voltaire zelf maakte zich vrolijk over de alom geuite verdenking dat hij de auteur zou zijn...
Bij Van Gennep verscheen in 2004 een schitterende vertaling onder de titel: Filosofisch woordenboek of De rede op alfabet.
Uit Over de wetten (geklasseerd onder de W), haal ik de volgende leuke passage (p.498):

[...] Een kippenren is duidelijk de meest volmaakte monarchie. Geen koning kan op tegen een haan. Als hij zo trots voortschrijdt temidden van zijn volk, dan is dat niet uit ijdelheid. Als de vijand nadert geeft hij niet, krachtens het feit dat hij geheel bij kennis is en de volle beschikking heeft over zijn vermogens, zijn onderdanen bevel om zich te laten afmaken: hij gaat er zelf op af, stelt zijn kippen achter zich op en vecht zich dood. Als hij wint, zingt hij zelf het Te Deum. In het burgerleven is niemand zo voorkomend, zo rechtschapen en zo belangeloos. Hij beschikt over alle deugden. Heeft hij een graankorreltje in zijn koninklijke snavel, of een wormpje, hij geeft het aan de eerste de beste vrouwelijke onderdaan die in zijn buurt komt. Kortom, Salomo in zijn harem kan niet tippen aan een haan in een hoenderhof.
    Als het waar is dat bijen worden geregeerd door een koningin met wie al haar onderdanen de liefde bedrijven, is dat een nog volmaaktere regeringsvorm.
    De mieren vormen, naar men meent, een uitstekende democratie. Die gaat alle staatsvormen te boven, want iedereen is gelijk en ieder individu werkt er aan het geluk van allen. [...]

23-11-2007 om 14:12 geschreven door Raf  

Wie heeft er ook zulke tegenstrijdige gevoelens bij het bereiken van Zaventem? Ik heb het over de luchthaven, niet over de gemeente. Het begint al bij het parkeren: niet zo duidelijk waar en hoe. Verder zie je bij de gebouwen nog veel Expo 58-relieken. Voor de jongeren misschien interessant, een confrontatie met de (wan)smaak van een grootouderlijk tijdperk, voor mij eerder het bewijs dat dit land bewaart wat niet bewarenswaard is. Dat de vertrekhal enkel via de buitenlucht aansluit op de parkeergarages (tenzij je eerst de lift neemt naar de aankomsthal) is op zich niet zo erg. Het geeft de vertrekkende landgenoot een extra goed gevoel in het besef dat hij of zij binnen enkele uren zal landen in een wereld waar de zon het (wellicht) voor het zeggen heeft. Een vertrekkende buitenlander zal misschien een oef-gevoel nauwelijks kunnen onderdrukken, intussen overwegend hoe de Belgian Chocolates het klimaat in het moederland het best kunnen overleven.
Mijn passagier had geboekt voor een lijnvlucht. De check-in verliep dus zo vlot als wat, heel anders dan wat ik ooit had meegemaakt met een chartervlucht. De afgevaardigde van de chartermaatschappij, een matrone met een badge en de allure van een operadiva, had mij en mijn gezelschap er toen op gewezen dat wij te laat waren. Achteraf bleek het nog anderhalf uur te duren vooraleer wij ons in de krappe ruimte konden neervleien. Nu ging het dus snel en vriendelijk, en we hadden nog een zee van tijd.
Op de bovenste etage bleken én de koffie met de koffiekoeken, én het zicht op de tarmac, én de gesprekken mij in een goede stemming te brengen. En dan, ja dan kwam het afscheid. Het doet mij altijd iets als ik iemand de controle zie passeren, en zodoende bijna letterlijk in lucht zie opgaan. Maar kom, als een trein of een auto uit het zicht verdwijnen, dan is het ook: 'partir, c'est mourir un peu'.

21-11-2007 om 00:00 geschreven door Raf  

hij was dan maar gevlucht
zijn ballingsoord stond klaar
met zwevend pluis en kattenhaar
en afval van een week of vijf

het bruist nog in zijn oor
dat zonder stemmen verder gaat
met koud besef van dreigend kwaad
en veel te lijmen leed

er doemen vormen op
die veelbelovend zijn en afgerond
met liefde en een warme ochtendstond
en alles anders dan het was
 
------------------------
uit 'Vrije val' door R.Vijzel

18-11-2007 om 00:00 geschreven door Raf  

Nadat mijn kapper het beschermende doek met een elegante zwaai heeft weggetrokken en daarbij het obligate alstublieft heeft gelispeld overweeg ik telkens weer om de tijd tussen twee knipbeurten drastisch in te korten. Ik zie dan een Narcissus in de spiegel, lang genoeg om mijn ego op te krikken, te kort om daar blijvend letsel aan over te houden. Vorige week had ik echter prijs. Met het oog op een te leveren zangprestatie (zie Zingen en ander fraais) had ik besloten J. te bezoeken, mijn vaste maar van mijn kant te weinig gewaardeerde kapper. Na de gebruikelijke geplogendheden - ik graai steevast in de boekskes om mij op de hoogte te houden van wat leeft in het diepe Vlaanderen - werden mijn vergrijsde manen liefdevol gewassen.
'Zeg het maar' zei G., de zoon van J., als de geknipte figuur om zijn vader te seconderen.
'Ik wil een bros' antwoordde ik met overtuiging. Dat lijkt me handig en dan kom ik hier niet teveel, dacht ik erbij.
'Dan krijg jij een bros' zei G. en hij zette meteen een forse hap in een lange dikke lok.
Er volgden er nog vele en op het einde haalde G. een vreemd attribuut tevoorschijn, een soort plankje met inkepingen, een brede houten kam als het ware. Elk haartje dat er boven uitstak, werd genadeloos gekortwiekt.
Ik volgde de verschillende fases met intense belangstelling. Toen de zwaai met het doek plaatsvond, en ik mijzelf aan een ultieme confrontatie met de spiegel waagde, duurde dat veel te lang: het ego van Narcissus werd fors over het paard getild.
Met opgewekte tred verliet ik het pand met achterlating van mijn geknipte lokken en een deel van mijn persoonlijkheid.
's Avonds, bij de ontmoeting met de koorleden, werd mijn ijdelheid nog eens extra opgeblonken. Ik begon zowaar te twijfelen aan mijn geboortejaar en ik heb gezongen, gezongen!
Dat verhaal van Samson, waarin deze met zijn haren ook al zijn krachten verloor, dat heb ik nooit geloofd...

------
*Het Vlaamse heir staat immer pal
 Daar 't winnen of daar 't sterven zal
 Alhier, aldaar aan lange lansen
 De leeuwen dansen, de leeuwen dansen

uit Groeninge, een tekst van Guido Gezelle, op muziek gezet door de jonge componist Jef Van Hoof.

15-11-2007 om 18:34 geschreven door Raf  

de hoofse liefde
is een keuzevak
waarbij de ridder
onbeschroomd
zijn ros bestijgt
en in een snelle vaart
kasteelwaarts trekt

wie vreemd gaat
doet ook vreemd
terwijl hij onderweg
collega's kruist
of zijn het concurrenten
die hij ternauwernood
een blik gunt

intussen wacht de vrouwe
geduldig als zij is
op de minnaar van de dag
met rond haar hals
de sleutelketting
het zichtbaar teken
alles is op slot

het ros remt af
en met een hoofse sprong
landt al het ijzer
op moeder aarde
zij spreekt hem zachtjes toe
maar zeer gedecideerd
neen het is gedichtentijd

------------------------
uit 'Vrije val' door R.Vijzel

14-11-2007 om 13:37 geschreven door Raf  

13-11-2007 om 02:00 geschreven door Raf  

Rien ne va plus à ce pays! Vlekken op mijn zwaard. En ik had de Hofmaarschalk pourtant een goede link gegeven om het te doen glanzen. Pour le moment où on va scisser la Belgique. Als het dan toch moet, dan liever d'une façon nette.

12-11-2007 om 10:59 geschreven door Raf  

Naast al de kommer- en kwelberichten over de hervorming/splitsing/opheffing (schrappen wat niet past) van dit land, is er in De Standaard van vandaag toch ook plaats voor een glimlach. Hoewel, wordt hier geen steeds belangrijker wordende volksgroep op de korrel genomen, de derde leeftijd/bejaarden/senioren/vergrijsden (schrap weer wat je hindert)?

Aantal stelende senioren met 50 procent gestegen.

BRUSSEL - Het aantal zeventigplussers dat betrapt wordt op diefstal is in vijf jaar tijd met meer dan de helft gestegen. Bij zestigplussers is de stijging nog sterker: plus 71 procent. Dat blijkt uit cijfers van de vzw Preventie en Veiligheid, zo schrijven Gazet van Antwerpen en Het Belang van Limburg vrijdag.

De oorzaken van de stijging zijn de vergrijzing - er zijn gewoon meer ouderen - maar ook de eenzaamheid en te lage pensioenen. Volgens geriater Lucien De Cock is de tijd voorbij dat zeventigplussers aan de kachel zaten.

'Ouderen komen steeds vaker in contact met steeds meer verleidingen.' De Cock vindt dat straffen geen zin heeft. 'Die ouderen hebben toch niets meer te verliezen. Voor hen is bijzondere hulp nodig. Vergeet ook de factor dementie niet. Veel senioren weten gewoonweg niet meer dat ze iets uit de rekken hebben gehaald, als ze aan de deur worden tegengehouden.'

***

-Louis!
-Ja, Julia?
-Als ge diesel getankt hebt, rij dan even naar de GB. Ik zal het lijstje meegeven. De       zes onderste lijnen, dat zijn geen grote spullen, die passen wel in uwe paraplu!
-Ok, maar ik vergeet veel tegenwoordig. In De Standaard stond dat ik de factor        dementie niet mag vergeten.
-Niet moeilijk doen Louis! De diesel is duur, en we kunnen ook al niet meer aan de       kachel zitten!

09-11-2007 om 18:41 geschreven door Raf  

Sommige werkgevers (patroons zegt men ook wel, tot jolijt van onze Nederlandse taalbroeders) hebben in het begin van de twintigste eeuw aan een wel heel speciale vorm van liefdadigheid gedaan die nog altijd sporen nalaat. Rij maar even door een mijncité in het Genkse, en je ziet wat ik bedoel: er was een redelijk moderne aanpak met symmetrische inplanting en een rastervormig stratenpatroon. En als volleerde paternalisten planden zij alles erop en eraan: scholen, kloosters, casino, kinderwelzijn, tennisplein, voetbalstadion, kerk of kerkje...
Natuurlijk was de achterliggende idee de werknemers te binden aan het bedrijf en te zorgen voor sociale rust ten bate van dezelfde werknemers, van hun gezin en...van de patroon...
Ook in de Antwerpse en Limburgse Kempen heb je van die fabrieksdorpen, in Olen, Mol, Balen, Lommel en Overpelt.
De drie laatste gemeenten boden onderdak aan een zinkfabriek (met klinkende namen als Union Minière, Vieille Montagne, Metallurgie Hoboken-Overpelt of Umicore). Tot ver in de jaren zestig zwaaide de oude tante Société Générale de Belgique (holding en investeringsmaatschappij) er de plak. Haar ingenieurs en haar kaderpersoneel waren praktisch volledig Franstalig. Milieubekommernissen waren geen topprioriteit, en dat hebben ze geweten in de stille Kempen. Wegen en opritten werden door gemeenten en inwoners driftig bestrooid met assen uit de ovens die in dankbaarheid van de fabrieken werden aanvaard.
Nu ligt daar, wijd en zijd, een schat aan cadmium en wie weet, sporen zilver en lood en meer zeldzame metalen. Ligt daar misschien ook de verklaring voor de voortdurende naamsveranderingen van de producent?

***
En na dit fraais, het zingen.
Nu zaterdag en zondag zing ik mee in een concert van ons plaatselijk (Kempisch dus) gemengd zangkoor. We zingen niet onaardig, en het koor is gestart als kerkkoor in het kerkje van de Metallurgie. Bij een brainstorming omtrent een koornaam, kwam iemand met het voorstel om ons Les petits chanteurs de la Vieille Montagne te noemen. We hebben het maar gehouden bij Concinite, ook niet mis, en toch wat universeler.
Ons concert bestaat uit werken van oa. Vivaldi, Mozart en Graupner en we worden begeleid door een strijkersensemble en er zijn ook 4 solisten.
Zingen tussen de zink. En dan vlug de kerk uit.

08-11-2007 om 16:06 geschreven door Raf  

Dankzij de goede zorgen van een verwante ziel, kwam ik redelijk onvoorbereid terecht in de wereld van de Desperate Housewives. Dat is nu niet bepaald mijn wereld, maar gaandeweg begon ik mij thuis te voelen via herkenbare situaties en intenties. Wat makers en tekstschrijvers ook moge geïnspireerd hebben, aan de basis ligt een onnoemelijk lijden dat zich heeft ontwikkeld uit een bedding van jeugd-, puber- en relatietraumata. Ik sta verbaasd - ik weet het inmiddels, ik behoor tegen beter weten in tot het naïeve volksdeel - over de minder mooie kanten (slechtheid klinkt zo ruw) van de protagonisten uit deze serie. Het is té verleidelijk om niet hier en daar naar eigen situaties over te stappen. Daarom, alvorens het gevaar te lopen naar cynisme over te hellen, stop ik met het bekijken van deze door hormonen, status en macht beheerste verhalen. Ergens koester ik mijn communiezieltje, daar kan Rome en Hollywood mij niet vanaf brengen.

05-11-2007 om 12:40 geschreven door Raf  

gelopen als een vader
met toegeknepen maag
zo ver gezocht
langs Willem II
mijn dochter
mijn eerste kind

gevonden in een bui
de hals gestrekt
de mond gestreept
en in een felle pas
mijn dochter
mijn eerste

gelost met vele stappen
de ogen groot
de lippen droog
een vader achterop
mijn dochter
mijn eerste

het luiden van de laatste bel
een scheut ver in de diepte
de hoop die uitgerukt
zijn laatste drup verloor
mijn dochter
te ver gezocht

------------------------
uit 'Vrije val' door R.Vijzel

03-11-2007 om 10:29 geschreven door Raf