Wim Van Gansbeke (Brakel, 1938) werkte van 1962 tot 1989 voor de BRT-Radio, aanvankelijk als omroeper, vervolgens als producer. Als theaterrecensent was hij te horen op Omroep Brabant (de latere Radio 2) en Studio Brussel. Van 1989 tot 1994 was hij verbonden aan de krant De Morgen. Van Gansbeke staat bekend als een van de toonaangevende Vlaamse theatercritici van zijn generatie. Hij was geliefd én werd verguisd wegens zijn scherpte, zijn consequente houding, zijn analytisch en kritisch vermogen en de uitgesproken vorm waarin hij zijn recensies goot. Van Gansbeke was een fervent pleitbezorger van de theatervernieuwing in Vlaanderen in de jaren ‘70, ‘80 en ‘90.[...]
Van Gansbeke stond ook drie keer zelf op de planken, ondermeer in 'Sulla en de mus', een stuk over zijn eigen leven, speciaal voor hem geschreven door Josse De Pauw. Wim overleed in Ukkel op zaterdag 16 februari 2008.
(Uit een In memoriam Wim Van Gansbeke op de site van het NTG-Gent)

“Ik wil een theater dat helder is zonder stom te zijn, dat duidelijk is zonder moraliserend te zijn, dat amoreel is zonder schroom, dat begrijpelijk is zonder kinds te zijn, dat zegt wat het op zijn lever heeft, dat niet verhult maar onthult, dat storend werkt, dat een politieke daad is, dat agressief is, dat me waanzinnig aan het huilen maakt, dat me uitzinnig aan het lachen brengt, dat adembenemend reëel is, dat me ondersteboven gooit, dat me de keel dichtknijpt, dat me niet met rust laat, dat me gelukkig maakt, dat schijt heeft aan academische ethica, esthetica, fonetica en logica, dat zijn eigen logos is, dat persoonlijk en exemplarisch is. Dat de waarheid is. En de waarheid ligt NIET in het midden. [...]”
Fragment uit Sulla en de mus, verteld door Wim Van Gansbeke (uit hetzelfde In memoriam)

01-03-2008 om 14:44 geschreven door Raf  

Zowel op zijn werkplek, De Standaard, als op de VRT bij Phara kreeg journalist Marc Reynebeau het een beetje benauwd. De Gravensteengroep had enkele dagen daarvoor zijn eerste manifest het licht laten zien en Marc zag het meteen als zijn plicht om het vaderland ter hulp te snellen. Uit de talloze zure passages in zijn Standaard-column (In de schaduw-26/02) pik ik er één:

"Dit is in alle opzichten een curieuze tekst. En, vreemd genoeg, eigenlijk niet eens om zijn inhoud. Die draait helemaal rond een klassieke Vlaams-nationalistische stelling: de absolute onwrikbaarheid van de taalgrens. Willen de Franstaligen daar toch aan tornen, aldus de tekst, dan moet Vlaanderen maar onafhankelijk worden. Nu kent iedereen natuurlijk de politieke realiteit dat de Franstaligen daar inderdaad willen aan tornen. Als de tekst deze voorwaarde stelt, is de afscheiding natuurlijk onafwendbaar. Ergo: dit is een separatistisch pamflet."

Ook deze tekst van Marc is curieus. In onze federale staat zijn de grenzen van de deelstaten vastgelegd. We hebben het dus allang niet meer over een taalgrens. Kennelijk is dat in Franstalig België nog niet doorgedrongen en ook niet bij Reynebeau. Onwrikbaarheid is dus het juiste woord en van tornen kan geen sprake zijn. Omdat het manifest dat bevestigt zou het separatistisch zijn, terwijl juist de Franstaligen de toekomst van het land op het spel zetten door steeds weer het territorialiteitsprincipe in vraag te stellen. Reynebeau kan zich beter tot hen richten met de dringende vraag niet meer te tornen aan.
Nog even terzijde: ook al zou dit een separatistisch manifest zijn (wat het niet is), dan is zoiets perfect legitiem en verdient het niet per se de denigrerende naam pamflet. Tja, benauwdheid kan iemand parten spelen.

Wie het manifest wil nalezen en eventueel onderschrijven (ten zeerste aanbevolen want het betreft hier een belangrijk politiek signaal):

http://www.gravensteengroep.org/

27-02-2008 om 17:49 geschreven door Raf  

Op de ARD (Arbeitsgemeinschaft der öffentlich-rechtlichen Rundfunkanstalten der Bundesrepublik Deutschland) werd afgelopen nacht Die Weisse Rose (1982) uitgezonden, een film over de gelijknamige verzetsbeweging aan de universiteit van München. Een groep van een vijftal studenten waaronder Hans Scholl en zijn zus Sophie drukte en verspreidde vanaf juni 1942 anti-nazipamfletten. Zij werden daarbij geïnspireerd en begeleid door enkele professoren. Begin februari 1943 kalkte de groep leuzen op de universiteitsmuren en op 18 februari, kort na het Duitse debacle in Stalingrad werden Hans en Sophie betrapt bij het uitdelen van hun laatste pamflet:

"De afrekeningsdag is gekomen, de dag waarop de Duitse jeugd zal afrekenen met de meest verbijsterende tirannie die ons volk ooit heeft moeten verdragen. In naam van het gehele Duitse volk vragen we aan Adolf Hitler de teruggave van onze persoonlijke vrijheid, het meest waardevolle bezit der Duitsers..."

Al op 22 februari volgde hun proces. De beruchte rechter Freisler, president van het Volksgerichthof, veroordeelde hen tot de guillotine. Dezelfde dag werd het vonnis uitgevoerd. Ook de andere leden van Die Weisse Rose werden terechtgesteld.

De inhoud van het eerste pamflet was nog redelijk 'braaf', maar vanaf het tweede werd de toon heel scherp. Daarin werd o.a. het massaal vermoorden van Poolse Joden na de Duitse inval op striemende wijze aangeklaagd.
Uiteraard wordt in Duitsland de herinnering aan deze verzetsgroep levendig gehouden, daarbij in acht nemend dat er intern niet zoveel verzet is gepleegd tegen het Nazi-regime. Vooral Hans en Sophie Scholl zijn uitgegroeid tot symbolen.

25-02-2008 om 02:27 geschreven door Raf  

23-02-2008 om 00:00 geschreven door Raf  

Een vreemde titel in DS van vandaag.
Ik weet het, titels mogen niet te lang zijn, maar het effect dat je hier ziet doet een beetje denken aan de typisch Brusselse gewoonte om tweetalige adressen in te korten, genre Squaire de Meeûs Squaire.


Man die agent spoorwegpolitie slaat in Namen op de vlucht

BRUSSEL - Een drugshandelaar is zaterdagavond op de vlucht geslagen, nadat hij een lid van de spoorwegpolitie geslagen had. De agent probeerde de man op te pakken, zo meldt het parket van Namen zondag.


NB-Die van Antwerpen hebben geen redenen om te gniffelen over de Brusselaars zolang zij het verschil niet kennen tussen slaan en slagen.

17-02-2008 om 00:00 geschreven door Raf  

Van politicologen wordt nogal welwillend gezegd dat ze dicht bij de politieke realiteit staan. De fantasierijke bijdragen van een meerderheid uit deze beroepsgroep die de laatste maanden over ons werden uitgestort leveren daar zeker niet het bewijs van. Kerkjuristen hebben dan weer hun eigen kwaliteiten waarvan de afstraling in de media hun eigenlijke beroepskwalificaties met de mantel der ironie bedekt.
Van filosofen verwachten we, traditioneel als we zijn, een moeilijk discours, hermetisch en al te dikwijls zwevend op een onbereikbare hoogte boven onze hoofden.
Maar laat ons dan De Standaard van donderdag 14 februari even openslaan op bladzijde 22 en lezen hoe filosoof Peter De Graeve (UA) kort op de bal speelt. Deze krant had die bal vanaf vorige week vrijdag in beweging gebracht onder de slogan De Standaard licht door. Verdwijn dan, Hooghe en Torfs, en werp uw kroon naar De Graeve!

Ons best bewaarde staatsgeheim

Claude Lefort is een van de belangrijkste Franse politieke filosofen van de voorbije decennia. Weinig bekend bij het grote publiek, maar zijn invloed bij politieke filosofen in Vlaanderen en Nederland is niet gering. Zijn inzichten hebben de ideeën over democratisch bestuur bij een generatie intellectuelen gestuurd.
Volgens Lefort onderscheidt de moderne democratie zich van het Ancien Régime en het totalitarisme op één enkel, beslissend punt: in de democratie is 'de plaats van de macht leeg'. De toverformule van het Ancien Régime: 'Le Roi est mort, vive le Roi!' werd door de Franse (en, niet te vergeten, mede door de Amerikaanse) revolutie ontluisterd en ontkracht. Maar ook het totalitaire idee dat 'de wil van de Führer (de Duce, de Partijleider) wet is', staat volgens Lefort haaks op het moderne ideaal van een humane democratie. Het totalitarisme - te rechter en te linker zijde - kan volgens hem beschouwd worden als de historische uitzondering die de democratische regel bevestigt. Vroeg of laat moeten de Hitlers en Stalins van deze tijd zich rekenschap geven van, en de prijs betalen voor, het feit dat zij aan de macht kwamen via verkiezingen of na een volksopstand tegen een tirannie. De democratie is de menselijke, en dus onvolmaakte, verwezenlijking van een politiek Verlichtingsideaal: de macht bij het volk, voor het volk, door het volk.

Groot is het gevaar, in dit politieke bestel, van ongecontroleerde volksmacht, van populisme en demagogie. Maar dit onvermijdelijke risico verdwijnt in het niets bij de praktijk die erin bestaat de controle op de macht, om wat voor reden ook, dan maar aan het volk te onttrekken. Op de plek waar vroeger de troon van een zonnekoning of keizer stond, is nu een 'gat' geslagen. In onze politieke cultuur wordt deze leemte om de zoveel jaar tijdelijk gevuld door een verkozen president of premier, en door een verkozen parlement: zoiets heet democratie. Macht wordt niet langer belichaamd, maar ontleend, gehuurd. Niemand kan nog regeren bij de gratie Gods, of beschermd worden tegen de stem en het oog van het volk. De minotaurus is geslacht. Ariadne gaat op vrije voeten. Het labyrint staat leeg.

'De plaats van de macht is leeg.' Met deze mysterieuze formule sprak Claude Lefort dus een ijzeren wet uit: wie vandaag, op welke wijze ook, alleen wil heersen, doet afbreuk aan het wezen van het democratische. Macht willen uitoefenen zonder door het volk voortdurend bekeken, beluisterd en beoordeeld te worden, getuigt van een autoritaire mentaliteit. Wie ervan uitgaat dat hij het recht heeft beslissingen te nemen voor de gemeenschap der burgers ('We, the people…') zonder hiervoor verantwoording af te leggen of zonder de burgers er rechtstreeks bij te betrekken, is fundamenteel ondemocratisch.

Ons dierbaar België is van top tot teen doordrongen van een dergelijk autoritaire, antidemocratische geest. Naar aanleiding van het uitlekken van zogezegd vertrouwelijke gesprekken met de vorst doen sommige vazallen nu alsof ze 'erg verontwaardigd' zijn. Zij verkondigen dat de spelregels zijn vervalst. Maar dat diezelfde monarch diezelfde vertrouwelijkheid misbruikt om aan te sturen op een breuk binnen een democratisch verkozen politieke formatie (het 'kartel'), en dus op het ongedaan maken van een verkiezingsuitslag, is niets minder dan verraad aan de democratie. Dat hij persoonlijk lobbyt voor de 'federale kieskring', een particratisch kiessysteem, dat de democratische macht en inspraak van een gedeelte van zijn bevolking (nog) meer zal insnoeren, getuigt van een vorm van despotisme, een Belgische vorst waardig. Diegenen die dit koningshuis verheffen tot een 'morele macht' of tot het 'bindende element' in een chaos van centrifugale krachten, maar die het tegelijk steunen in zijn aanhoudende autoritarisme en zijn voortdurende blijken van minachting voor de democratie, zijn de echte valsspelers. Zij fluisteren ons voortdurend in dat de wij, het volk, moeten wijken voor de vorst. Dat de verkiezingen onderdoen voor de gevestigde machten, voor de troon. Dat niet de staat hervormd moet worden, maar de hervormingsgezinde partij, het kartel. Dat niet het regime plaats moet maken, maar het volk.

Hoelang nog, Catilina? Men zeurt ons de oren van het lijf over een bedreigde solidariteit. Maar dat de democratie zelf wordt vertrapt door hen die er hun carrière, hun buitenlandse reisjes en hun bodemloze rijkdom aan te danken hebben, mag niet meer worden gezegd? Dat de voorbije acht maanden de trouw aan de federatie, of tenminste aan de numerieke meerderheid ervan, in de feiten is geridiculiseerd, mag geen voorwerp van discussie meer zijn? Hoelang nog?

Het wordt steeds duidelijker dat in deze crisis van het regime sommigen er niet langer voor terug schrikken de democratie zelf op het spel te zetten, in dubbel opzicht. Ten eerste wordt nu alles in het werk gesteld om de 'instellingen' (in feite: de belangen van de monarchie, van enkele hovelingen en van een francofone kaste) tegen de logica van de verkiezingsuitslag in Vlaanderen te beschermen. Zo wordt een oligarchie gevestigd, of in zijn bestaan bévestigd, waarvan de mentaliteit steeds meer aanleunt bij de standenmaatschappij van 1788. Want de federale kieskring wordt een electoraal wapen in de handen van een elite.

Het tweede effect is fundamenteler. De democratische stem zelf is nu al maandenlang vakkundig gesmoord, afgeklemd, uitgeschakeld. De voedingsbodem van de politieke solidariteit in dit land is daardoor vergiftigd. Velen die op 10 juni hun stem uitbrachten, leren nu te leven met de wetenschap dat die geen gewicht heeft gehad, zich niet 'leent' tot de macht. Dat in de geheime praatjes met de vorst keer op keer de democratie wordt verkracht, vindt blijkbaar niemand 'erg'. Op de troon zit een geslacht dat zijn zin doordrijft, tegen de wil van het volk in. In België is de plaats van de macht nooit leeg gemaakt. Hier is de democratie zelf leeg. Dat is ons best bewaarde geheim. Elk colloque singulier mag gaan over wat je maar wil - de kwaliteit van een porto of de meubelen van Napoleon - één waarheid hangt als een devies boven dit geniepige onderonsje: de democratie is dood, leve de monarchie.

15-02-2008 om 02:23 geschreven door Raf  

Een mens leert elke dag bij. Al surfend in een poging om stof bijeen te sprokkelen voor een wetenschappelijk getint stukje, kwam ik op een site die maar één tekst vertoonde, maar dan wel een heel duidelijke tekst: 

Vandaag is het zondag. We wijden deze dag in het bijzonder aan de dienst van God. Wij beschouwen de zondag als een rustdag, een opdracht van God en een geschenk, waar we dankbaar voor mogen zijn. Om die reden actualiseren we onze site vandaag niet.
Staat het nieuws dan stil op zondag? Nee, dat niet - we leven in een jachtige tijd waarin het verschil tussen zondagen en werkdagen helaas steeds kleiner wordt.
Morgen brengen we u graag weer op de hoogte van de dagelijkse gebeurtenissen, voorzien van achtergronden, commentaar en opiniërende artikelen. Zoals u dat van ons gewend bent.

Hoofdredactie Reformatorisch Dagblad 

Wie dus vanaf maandag op onderstaande link klikt, wordt geconfronteerd met een andere tekst. Toevallig heb ik een zelfuitdovend item ontdekt!

 http://www.refdag.nl/zondag   

10-02-2008 om 21:30 geschreven door Raf  

de tederheid is weer voorbij
de zinnen zijn verzet
en uitgeblust de vuren

laat binnen nu het donker
en knijp de ongebruikte ogen
ontdoe de huid van overschot
de voeten van hun overtal

waar is de plek die groeit
de kiem van nieuwe wensen

------------------------------------
uit 'Vrije val' door R.Vijzel

02-02-2008 om 23:51 geschreven door Raf  

Dat wij het van de brains moeten hebben is een lied dat uit alle windstreken op onze oren afkomt. Het refrein van dat lied is doorspekt met woorden als inventiviteit en innovatie.
Er zijn knappe koppen, mensen met ideeën.
Sommige onder hen hebben ook nog iets meer: doorzettingsvermogen.
Op de site van 6minutes zie je ze allebei, het idee en de volgehouden uitwerking.
Speels en onnuttig en het begint ook nog in mineur...
Maar de boodschap is onmiskenbaar positief. 

22-01-2008 om 22:05 geschreven door Raf  

Er is een malaise op de Brusselse beurs. Het gevaar van veel publiciteit daarrond is goed gekend: nog meer beleggers met angst om het hart en nog meer aandelen die op de markt worden gegooid. De kranten blijven enigszins op de vlakte, maar uiteraard kunnen ze niet zwijgen. Vandaag in DS, voor wie het aanbelangt.

Wie tegen een stootje kan krijgt een link naar een zeer interessante uitzending van de VPRO in de rubiek Tegenlicht onder de titel: De dag dat de Dollar valt. De uitzending dateert van 2005 maar heeft aan actualiteitswaarde niets ingeboet. Dat was ook de mening van de VPRO zelf, want deze week werd het document heruitgezonden. De stijl lijkt hier en daar op die van Bye Bye Belgium! U bent gewaarschuwd.

Om te eindigen een DS-bericht dat vandaag de voorpagina siert(!). Dit was dan de rotte kers op de toch al onsmakelijke taart.

19-01-2008 om 00:00 geschreven door Raf  

09-01-2008 om 00:00 geschreven door Raf  

Eerlijk gezegd, deze vereniging speelt wel erg kort op de bal. Tot Kerstmis 2007 zorgde onze André Flahaut nog voor voldoende niet-geïdentificeerde voorwerpen, die dan weliswaar, na enig onderzoek bleken te behoren tot ons aller luchtmacht en waarin vervolgens bijna steeds de minister van Defensie himself als passagier kon geïdentificeerd worden. Sobeps heeft minister De Crem dus nauwelijks een week gegund om te bewijzen dat hij het minstens even goed kan. Oef(o)!    
  

05-01-2008 om 17:03 geschreven door Raf  

Woensdag in De Standaard:

Geen gratis massage meer voor Australische ambtenaren

CANBERRA - De nieuwe Australische regering heeft een eind gemaakt aan een voorrecht dat bepaalde hoge ambtenaren genoten onder de vorige regering: een rugmassage op kosten van de belastingbetaler. Staatssecretaris van financiën Chris Bowen noemde de gratis massages een uitwas van overheidsuitgaven onder de vorige conservatieve regering waarop de nieuwe ploeg van premier Kevin Rudd gaat bezuinigen. Het ging om een ad hoc privilege, zei hij, dat slechts gold voor bepaalde overheidsdiensten, waaronder het ministerie van Financien en het bureau voor de Statistiek.

Over onze Financiën en over onze Nationale Statistieken is er bij mijn weten geen groot enthousiasme waar te nemen.
Als een eenvoudige rugmassage zou kunnen helpen, vooruit met de geit! En Australië zou beter twee keer nadenken alvorens een goed gebruik af te schaffen dat resultaten heeft opgeleverd.

03-01-2008 om 23:05 geschreven door Raf  

Begin juni 2007 vulden Huan en Yu Lin met vaardige handen de laatste dozen met vuurwerk, bestemd voor Europa. De meisjes werkten parttime in een van de ambachtelijke vuurwerkfabrieken van het Zuid-Chinese stadje Qiaotou.

Eind juni vertrok de Rimini, een oud Italiaans vrachtschip dat onder Maltese vlag voer, uit de haven van Nansha. De lading bestond voor een belangrijk deel uit afgewerkte producten, waaronder vuurwerk, en de bestemming was Rotterdam.

Ergens in juli legde de Rimini aan in de Nederlandse haven. De grotendeels uit Maleisiërs samengestelde bemanning trok met bekwame spoed richting binnenstad. De Zweedse kapitein Arnoldsson bleef met enkele officieren achter om het lossen te bespreken met de havenautoriteit.

Chauffeur Piet Vangeel reed voldaan van de kade weg. Het laden met de dozen vuurwerk was vlot verlopen. Hij haastte zich naar de opslagplaats van het bedrijf waarvoor hij werkte, Peter Van de Werf Pyrotechniek BV aan de rand van Breda, want hij diende het traject verschillende keren af te leggen gezien de strenge reglementering sinds de vuurwerkramp van Enschede op 13 mei 2000.

Eind november reed Vangeel in een kleine bestelwagen over de Antwerpse ring. Hij was op weg naar enkele adressen in het Waasland met een levering vuurwerk. Hij verheugde zich al bij de gedachte dat hij op de terugweg een goede Belgische frituur zou aandoen.

Jozef Vandermeren hield even de deur van zijn krantenwinkel in Zele open, terwijl Piet Vangeel zijn grote kartonnen dozen op een kiepkarretje binnenbracht. Na een informele babbel tekende hij voor ontvangst.

Op zaterdag 29 december stapten Joost en Dirk de krantenwinkel van Vandermeren binnen. Zij wachtten met ongeduld tot zij aan de beurt waren en kochten het zwaarste spul uit het assortiment.

Maandag 31 december. Middernacht kwam dichtbij. Joost had een groep vrienden uitgenodigd op de ouderlijke boerderij, aan de rand van Zele. Het ging er gezellig aan toe met in het begin wat sterk spul om vlug op dreef te komen. Toen het zover was liep de bende joelend naar buiten. Dirk beheerde de zaak zo goed en zo kwaad als mogelijk. Toen de eerste vuurpijl de lucht inging begonnen in de naastgelegen weide twee paarden onrustig heen en weer te lopen. Op de achtergrond hoorde en zag je de relatieve drukte op de E17.

Dirk was de controle kwijt. Iedereen stak op eigen houtje zijn stukje vuurwerk af. Het knalde aan alle kanten. Niemand had oog voor de paarden die op hol waren geslagen.

E. had nog moeten werken in Gent. Dit jaar was het haar beurt geweest en nu haastte zij zich met haar vriend en een vriendin via de E17 naar Lokeren om toch nog iets van oud op nieuw mee te kunnen pikken. Het was vrij rustig, het zicht was goed en de auto reed 120.

Inspecteur Vandenborre van de politiezone Zele kreeg rond half drie 's morgens een telefoon van Belga. Hij deed het relaas over het ongeval dat even over twaalven had plaatsgevonden op de E17.

R. stond dinsdag de 1ste januari op rond half negen. Hij liep naar zijn laptop en klikte als naar gewoonte op DS Online. Het volgende bericht trok zijn aandacht:

http://www.standaard.be/Artikel/Detail.aspx?artikelId=DMF01012008_003

01-01-2008 om 00:00 geschreven door Raf  

de vorst stond voor mijn deur
geheel verdwaasd
de wasem vastgepriemd
in duizend witte stekels

een boom hief kranig
takken in de lucht
zo breekbaar en gesplinterd
met vastgeworden kou

ik hield mijn adem in
te kostbaar en te iel
maar geven moet je toch
aan moedertje natuur

28-12-2007 om 14:18 geschreven door Raf  

De kerstboodschap van Albert (de Tweede, Deux, der Zweite) wordt tijdens deze dagen van vrede en (vr)eten misschien maar door een enkeling onder de loep genomen. Sommige kranten hebben al spaarzame, voorzichtige commentaar. De tekst is dan ook voer voor politieke exegeten, zoals gebruikelijk bij 'un produit fournissé par la Cour'. Een koninklijke boodschap heeft voornamelijk als doel uit te stijgen boven het dagelijkse politieke gefriemel en zo de hoofden min of meer in dezelfde richting te duwen. Wel, Laken slaagt daar zelden of nooit in. Het wollige taalgebruik en de dubbelzinnigheden leiden er juist toe dat men leest wat men graag leest. Resultaat? Een nieuwe splijtzwam in de toch al aardig onder de schimmels zittende Belgische keuken.
Bloggers spelen sneller en anders in op de actualiteit dan kranten, soms tot groot ongenoegen van deze laatsen. Een knap staaltje van uitstekende blogjournalistiek in verband met het hier aangesneden onderwerp vind je bij LVB.net, de meermaals in de kijker lopende blog van Luc Van Braekel.

http://lvb.net/item/5860

26-12-2007 om 11:44 geschreven door Raf  

'Deelstaten overleggen mee over staatshervorming'

24-12-2007 om 00:00 geschreven door Raf  

Gisteren, vrijdag 21 december, viel mijn oog op een curieus stukje in DS Online.

Danneels ook na 2008 mogelijk kardinaal

In een interview met De Morgen zegt kardinaal Danneels dat hij het niet erg zou vinden als de paus zijn ontslag volgend jaar niet aanvaardt.
"Als de paus mij vraagt om kardinaal te blijven, dan doe ik dat", luidt het. Op 4 juni 2008 wordt Danneels 75 en zal hij, zoals Rome dat eist op die leeftijd, zijn ontslag indienen.
Maar ook als de paus zijn ontslag gewoon aanvaardt, zal Danneels nog niet meteen van het toneel verdwijnen: "Ik zal moeten blijven tot mijn opvolger benoemd is. Er moet toch iemand op de brug staan terwijl het schip vaart".

Zoals altijd bekommerd om de kwaliteit van een kwaliteitskrant kroop ik achter mijn laptop (mijn pc is even onder het mes) en stuurde ik een mailtje naar de redacteur die ik verantwoordelijk acht, ook voor de onverantwoord interessante fouten. Geen reactie, zoals verwacht. Ook geen correctie. Zoals naar gewoonte. Misschien blaast de redactie nog uit van het Leterme-De Wever-bashen, of snijdt ze juist de taart aan die het marketeerschap van hoofdredacteur Peter Vandermeersch luister moet bijzetten.

Geachte heer Dobbelaere,

Ik begrijp dat de meeste DS-medewerkers niet veel voeling (meer) hebben met de KK, de katholieke kerk.
Toch valt de berichtgeving over deze oude instelling onder dezelfde zorg als alle andere berichtgeving.
Daarom deze mail: kardinaal is een titel die levenslang wordt gedragen. Aartsbisschop is een functie waarvan men afstand kan doen.
Zo, de kardinaal en de katholieken onder uw lezers zullen tevreden zijn als u de fout(en) hebt hersteld.

Met vriendelijke groeten,

Raf xxxxxxx

22-12-2007 om 13:13 geschreven door Raf  

in de Inno
langsheen
een sensuele mond
gelopen
die vasthing
aan een meisje
dat ijverig
rommelde
in zo'n ding
je weet wel
waar uitkiezen
de boodschap is

ik heb het
in mij opgenomen
dat beeld
en ben aarzelend
naar de uitgang
gelopen
onvoldaan
maar toch
verzadigd

waarom
heer Darwin
gaat het zo
mysterieus
en toch dichtbij
met tekens
die zorgen
voor betekenis

20-12-2007 om 00:00 geschreven door Raf  

Mijn oprispingen in verband met het op de man/vrouw spelen in de journalistieke wereld hebben een vervolg gekregen. Ik bezorgde LVB.net een tip (maar ik blijf bescheiden), waarna ik dan ook maar een reactie heb gebreid:

Met de drang van journalisten om een scoop binnen te halen is op zich niets mis, maar we zien steeds meer dat er ondeontologisch of onzorgvuldig of provocatief wordt omgesprongen met de verkregen materie. Waarom? Je kan daar een lijstje over opstellen, waarbij de volgorde zonder betekenis is (of misschien toch wel).

1-Oplage
2-Positie van de hoofdredactie binnen de krant
3-Positie van de hoofdredacteur tov van die van de concurrentie
4-Naam in de journalistiek
5-Salonfähigkeit tov de macht
6-Tonen van invloed op de politiek
7-Groot ego
8-Etaleren van politieke correctheid
9-Mikken op uitnodigingen van andere media
10-Een slecht behandelde maagzweer

Het zal wel een mix zijn zeker? Verder stel ik een mateloze op-de-man-spelen-mentaliteit vast, die mij stoort. In de duiding worden niet zelden intentieprocessen gemaakt en ontbreekt een nuchtere analyse. En dan is er nog de overdaad aan scenario's en schema's en aan toekomstvoorspellingen van een professor (die best zijn vorige bijdragen eens zou nalezen vooraleer hij op zijn toetsenbord kruipt). Daar trek ik het besluit uit dat journalisten en hun aanhang zelf een rol willen spelen in het politieke spel. Een zekere pretentie dus. Puntje 11.

*Hat tip - Ik lees via Google: 
'A hat tip is an acknowledgement to someone (or a website) for bringing something to the blogger’s attention'.

18-12-2007 om 12:18 geschreven door Raf