Wie als trouwe inwoner van dit land telkens op 21 juli zijn kastje afstemt op het defilé van onze strijdkrachten, komt op den duur tot enkele niet te omzeilen vaststellingen. Wij kunnen niet marcheren. Gebrek aan fierheid of aan motivatie, plantrekkerij, kwaadheid richting het clubje op de tribune, de juiste oorzaak zal nooit gezocht en derhalve nooit gevonden worden. Misschien zijn wij wel geboren schuinsmarcheerders. Nu hoeven 'wij' onze stapcultuur ook weer niet te toetsen aan die van de gelaarsde ganzenpassers uit het oosten, de stijve taptoeërs uit het westen of de geveerde dravers van over de Alpen. Ieder zijn specialiteit, zeg ik altijd, vooral als ik minister Flahaut zie. Maar een flinke pas erin zetten, dat moeten wij de toekomstige vijand toch kunnen tonen. Lukt dat echt niet, laten wij dan de monarchie niet langer plagen met een defilé en laten wij de hele troep wegstoppen achter de Limburgse dennen. Dat de vijand maar rustig suddert in zijn onzekerheid over onze klauwen en tanden. Wel moeten wij Flahaut de hort opsturen, in het volle ornaat van zijn Nijvelse kleermaker. Soms boeten wij reeds hier op aarde voor onze zonden.
15-08-2006 om 01:28
geschreven door Raf
14-08-2006
De noot die niet vliegen kon
Vanmiddag in de auto. Ik klikte de radio op Nederland 4, de klassieke zender. Er kwam iets Mozartiaans uit de speakers en ik wachtte op het tussendoortje, mijn eigen term voor een aan-elkaar-prater. De componist waarover het ging was een zekere Franz Xaver en ook de naam Mozart viel. Plots trok de mist over mijn geheugen op: Franz Xaver Mozart (1791-1844) was de jongste telg van het gezin Mozart-Weber. Overigens zijn die getallen niet de nummerplaat van mijn voorligger, ik zal maar bekennen na mijn thuiskomst in Wikipedia te hebben gesnuisterd. Geen muzikale hoogvlieger, onze Franz Xaver. Moeder Constanze noemde hem soms Wolfgang, hoewel Freud nog moest geboren worden. Op 2-jarige leeftijd kreeg hij zijn eerste muzieklessen. Het is aannemelijk dat je er dan op volwassen leeftijd schoon genoeg van hebt. Franz Xaver Mozarts oeuvre bestaat voornamelijk uit kamermuziek, liederen en een aantal pianoconcerten. Hij stierf als vrijgezel op 29 juli 1844 in Karlsbad. Zijn muziek wordt nog nauwelijks uitgevoerd. Het zoveelste slachtoffer van een imago en van te hoge verwachtingen.
14-08-2006 om 09:27
geschreven door Raf
13-08-2006
Nader dan de rok
Vanmorgen trok ik een nieuw overhemd aan. Niets wereldschokkends maar toch een nieuwe ervaring. Hemden behoren tot de oudste generatie gedelokaliseerde producten, dat is bekend. Vroeger zag je in heel wat Vlaamse dorpen een textielfabriekje met één of twee mannen in de directie (meestal Nederlanders) en verder enkel vrouwelijk uitvoerend personeel. Dat is zo goed als verleden tijd. Waar mijn hemd vandaan kwam? Van de gebruikte taal op de verpakking kan je het niet afleiden, Engels of wat dacht je. De snit of de maat geeft ook geen indicatie (Europa heeft zijn intiemste geheimen al lang te grabbel gegooid). Wel moet ik zeggen dat de fabrikant, waar hij zich ook bevindt, goed op de hoogte is van de veeleisendheid van de Westerse man in het algemeen, en van mij in het bijzonder. Uitpakken deed ik in 30 seconden, een persoonlijk record. Geen lastige kopspelden meer die op de meest geheime plaatsen hun kop opsteken. Ik herinner mij nog goed die keer, toen ik snel-snel een nieuw hemd aantrok voor een avondfeest. Het hele feest door had ik ergens een irritant gevoel dat ik gemakshalve maar op de rekening van een mug schreef, maar dat, enfin, je begrijpt het. Ook het kartonnen boordje, dat de fabrikant, om God weet welke reden, onder de kraag steekt, heeft mij ooit parten gespeeld. En ik heb zo al de naam een stijfkop te zijn! Niets van dit alles bij dit nieuwe hemd. Een bedankje aan de onbekende gedelokaliseerden. En nu op naar de 20 seconden.
13-08-2006 om 00:00
geschreven door Raf
12-08-2006
De trommel en de stilte
Onze Nederlandse buren hebben er een mooi eufemisme voor: iemand die met de Duitse bezetter heeft samengewerkt of diens belangen indirect heeft gediend door bijvoorbeeld lid te zijn geweest van een aangebrande organisatie, is fout geweest. Volgens die maatstaf was Hugo Schiltz fout als lid van de Dietsche Blauwvoetvendels. Hij heeft ervoor geboet met maanden gevangenisstraf (en ervan geleerd). In Duitsland ligt de zaak natuurlijk anders. Je was al of niet lid geweest van de NSDAP en zo ja, dan waren er allerlei gradaties mogelijk in het engagement. Veel Duitsers die na de oorlog carrière maakten, moffelden angstvallig hun lidmaatschap weg, tevergeefs soms. Voor de ex-militairen geldt een andere benadering. Jongeren werden verplicht dienst te nemen, maar de keuze van het legeronderdeel zei wel iets over de grondhouding van de persoon in kwestie. Zo wordt een lidmaatschap van de Waffen-SS zwaarder aangerekend dan gewone Wehrmachtdienst, en is dat in bepaalde Duitse (vooral linkse) milieu's not done. Günter Grass, gevierd schrijver en Nobelprijswinnaar (lees Die Blechtrommel en bekijk de schitterende verfilming van Volker Schlöndorf) heeft nu enkele weken vóór het verschijnen van zijn memoires, in de Frankfurter Allgemeine Zeitung onthuld dat hij zich op 15-jarige leeftijd aanmeldde voor dienst op een U-boot. Na afwijzing werd hij op zijn 17de opgeroepen voor de Arbeidsdienst en even later maakte hij deel uit van de 10de SS-Panzerdivisie. Grass had altijd beweerd dat hij bij de luchtafweer (Flak) had gediend. Deze leugen toont aan hoe slecht de reputatie van de Waffen-SS (en van de U-Boote) wel was in het na-oorlogse Duitsland en ver daarbuiten, en ook hoe iemand met ambities bereid was zijn verleden op te schonen. Een eerder amusant detail in het openhartig interview was de herinnering aan een 17-jarige medegevangene in het krijgsgevangenenkamp. Hij heette Joseph en hij had zich voorgenomen een kerkelijke carrière uit te bouwen. Het is hem aardig gelukt, dat mag je wel zeggen.
12-08-2006 om 14:04
geschreven door Raf
11-08-2006
Spreken of zwijgen
een woord verlaat mijn mond in rust op weg naar iets dat ik heb uitgezocht maar tussen al de golven op zijn tocht verliest het stilaan voeling met de kust
hoe zalig is het om te kunnen zwijgen de kaken dicht en het hoofd op slot bijna volkomen speelbal van het lot en enkel nog de stilte van het hijgen
------------------------ uit 'Vrije val' door R.Vijzel
11-08-2006 om 23:47
geschreven door Raf
Mosterd
Wat gaat er om in het hoofd van iemand die een zelfmoordaanslag pleegt? Moeilijke materie zal iedereen zeggen. Het is al lastig genoeg om je in te beelden wat iemand bezielt die als volleerd verkeersagressor een boze vinger opsteekt. Of, nog dichter bij huis dan, weten wij van onszelf wel wat precies onze (schaarse, naar ik mag hopen) woede-uitbarstingen heeft uitgelokt? Dat van die beloofde maagden, daar geloof ik niets van, dat is een ridiculisering van een godsdienst die voor de meesten onder ons toch onbekend terrein is. Van ons katholieken (spreek voor jezelf hoor ik nu zeggen) wordt toch ook niet beweerd dat wij deugdzaam leven omwille van de beloofde rijstpap-met-het-gouden-lepeltje. Natuurlijk zijn potentiële kandidaten voor deze job die vanzelf zijn vaccatures creëert geen doetjes. Een hoog gehalte aan testosteron zal meer dan waarschijnlijk een voordeel zijn. Maar tot deze ultieme daad overgaan, enkel en alleen om het martelaarschap en de opwindende beloning, lijkt mij te kort door de bocht. De drijvende kracht zou ik eerder zoeken in een diep gevoel voor al of niet vermeend onrecht, in frustraties omdat het beoogde doel zo onbereikbaar lijkt en in een extreem wij-zij gevoel. De evolutionaire psychologie leert ons intussen dat het groepsgevoel bij de mens ingebakken zit. Veel heeft ook te maken met de situatie in het Midden-Oosten die een open wonde blijft en met de neoconservatieve politiek van de VS die in een niets ontziende krachtmeting een belangenoorlog voert onder de dekmantel van een 'Clash of Civilisations'. In het creëren en onderhouden van dat wij-zij gevoel speelt het behoren tot eenzelfde (minderheids)godsdienst wel een rol bij bijvoorbeeld de derde generatie in Groot-Brittanië. Dat las ik in het uitstekend artikel van Timothy Garton Ash op pagina 19 in DS van vandaag: 'Jonge Britse moslims en waarom ze boos zijn'. Maar eerlijk is eerlijk, toen was dit stukje al bijna klaar. Ik voel mij goed als ik met zo iemand van dezelfde mosterd kan eten.
11-08-2006 om 15:17
geschreven door Raf
Stukje blog
Vandaag verscheen, onder de hoofding 'Kernwapens' en lichtjes ingekort, mijn stukje van 9 augustus 'Op de juiste plek' als lezersbrief in De Standaard. Bezig zijn met een blog vormt en kneedt inderdaad de eventuele journalistieke kwaliteiten van personen onder ons (zeg ik in algemene zin maar toch ook een beetje onbescheiden). Dus, beste bezoeker, stimuleer mijn zoektocht naar beter door dit blogadres niet voor jezelf te houden. En reageer als ik tegen de haren in strijk, als ik gevaarlijke paden bewandel, of ook en waarom niet, als ik 'goed bezig' ben.
11-08-2006 om 12:24
geschreven door Raf
10-08-2006
Dodelijke chemie
De terroristische aanslagen op Amerikaanse vliegtuigen zouden, als ze niet tijdig ontdekt waren, gepleegd worden met een even vernuftig als dodelijk wapen. PTT (laat ik het zo maar noemen om niemand op verkeerde gedachten te brengen) is een zeer onstabiele springstof die ontstaat door het mengen van drie vloeistoffen waarvan er eentje enkel dient om de reactie te bevorderen. Deze stoffen zijn gemakkelijk te verkrijgen, en als je ze in banaal ogende flessen stopt (shampoo, hoestfles) kom je zo door de controle. Bij de aanslagen in Londen is dit explosief ook gebruikt, weliswaar in afgewerkte (vaste) vorm. Tijdens het mengen kan er heel wat mis gaan, vooral omdat er warmte vrijkomt die de reactie (al te zeer) versnelt. In het vliegtuig is dat nu juist de bedoeling: snel mengen, even schudden en ... Bedenk dat een vloeistof na de overgang in gasvorm ongeveer een duizendmaal groter volume inneemt, en tel daarbij de expansie door de temperatuur. Bij dit soort bommen dient de terrorist ook de menger te zijn. Je kan niet alles hebben in het leven (met mijn excuses voor dit cynisch einde).
10-08-2006 om 00:00
geschreven door Raf
09-08-2006
Op de juiste plek
Elk jaar in augustus heerst er verhoogde nervositeit in en rond de vliegbasis van Kleine Brogel. Op de verjaardag van de vernietiging van Hiroshima komen vredesactivisten naar deze plek om althans symbolisch de kernwapens die er liggen uit de wereld te bannen. Steevast maakt senator Vankrunkelsven deel uit van deze jaar na jaar slinkende groep, eerst als lid van de oppositie, nu als vertegenwoordiger van de partij die de eerste-minister levert. Zelf heb ik in de jaren 70 en 80 deelgenomen aan acties rond het plaatsen van kruisraketten, tot in Kleine Brogel toe. Achter de eis tot verwijdering van alle kernwapens uit de wereld sta ik nog steeds, maar ik ben ook realistisch genoeg om deze eis uiteindelijk te beschouwen als een vrome wens. Minder goed begrijp ik de zin van een deelname aan deze actie terwijl er in de meerderheid geen (of althans weinig) pogingen ondernomen worden om de VS te overhalen deze wapens te verwijderen. Senator Vankrunkelsven zou collega's kunnen overtuigen, kunnen lobbyen bij de regering, en desnoods, omdat het voor hem kennelijk een heel belangrijk item is, dissident kunnen gaan stemmen als het te pas komt. Een dissidente stem in de meerderheid: de pers zal er zijn, en het effect ervan is groter dan dat van een deelname aan een symbolische maar toch eerder beperkte actie.
09-08-2006 om 00:00
geschreven door Raf
07-08-2006
Het kastje
Een dag in augustus. Meestal biedt het kastje niets wat het vermelden waard is. Vorige zaterdag dus wel: The third man (1949) van Carol Reed, The asphalt jungle (1950) van John Huston, North by northwest (1959) van Alfred Hitchcock, The devil's own (1997) van Alan Pakula en The matrix (1999) van Larry en Andy Wachowski. Een mens moet keuzes maken in het leven, dacht ik, ook al is het zaterdag in augustus. Het werd Hitchcock in de namiddag en Reed in de late avond. Natuurlijk heb ik deze films meermaals gezien en is de verrassing weg, maar je kijkt naar het knappe camerawerk en de prestaties van de acteurs. Orson Welles bijvoorbeeld die als Harry Lime met een minimale mimiek in zijn opgeblazen babyface de meest cynische praat verkoopt, en Cary Grant die in de rol van Roger O. Thornhill met een aandoenlijk voorgewende naïeviteit een vrouw versiert. De stad Wenen is schitterend in haar naoorlogse spel van licht en schaduw, en Reed heeft echt moeite gedaan om zijn film vol te stoppen met obscuur ogende Wieners (bij mij zijn de inwoners van deze stad nogal vlug obscuur). Die schöne blaue Donau speelt geen hoofdrol, wel de afvoerkanalen van alle menselijke rotzooi. Daarin komt Lime op een subliem in beeld gebrachte wijze aan zijn einde, met het beklijvende detail van de vingers die doorheen het riooldeksel naar het licht grijpen. Levensdrift noemen filosofen dat, en gelijk hebben zij. Hitchcock heeft de meest beroemde scène in zijn film op het Amerikaanse platteland gesitueerd. Cary Grant staat eenzaam in een bloedheet agrarisch landschap en de minste beweging creëert een spanning die zich verraadt in minimalistische lichaamstaal. Waarna de maximale ontlading in de vorm van een explosie een punt zet achter het ondraaglijke. Het kastje verdient af en toe een schouderklopje, geef toe.
07-08-2006 om 00:00
geschreven door Raf
06-08-2006
Niet aan de poort gebedeld
Gisteren overleed op 78-jarige leeftijd Hugo Schiltz. Sinds geruime tijd mag ik mijzelf politiek dakloos noemen, maar dat belet mij niet, met een zeker heimwee terug te kijken naar de periode toen hij mijn politiek idool was. Een man met een pluralistische basishouding, verdraagzaam, erudiet, een uitmuntend redenaar, iemand met veel politieke feeling en altijd toch een buitenbeentje. En ook een geus die niemand naar de ogen keek. Adieu Hugo, zeg ik met een triestig knipoog.
Geschuurd, geslepen als een steen op witgebrande stranden zo heeft het leven mij, verbeten, wéér tot zijn maat gebracht. Wie raapt mij op, wie neemt mij in zijn handen nog voor de kille zee zich sluit? Ik wacht.
gedicht van Hugo Schiltz, aangehaald door Manu Ruys in DS 8 augustus 2006
06-08-2006 om 00:00
geschreven door Raf
05-08-2006
Ongeleid projectiel
De politiek en de media bevruchten elkaar wederzijds in het gebruik van een typische terminologie. Ik had het eerder al (Beladen en geladen) over 'verpletterende verantwoordelijkheid'. Deze beeldende uitdrukking wordt van stal gehaald om blunderende politici die reeds wankelen, een genadeloos zetje te geven. Het omgekeerde gebeurt ook: soms poogt de politiek de media te beladen, zoniet met alle, dan toch met vele zonden van Israël. Op een persconferentie wordt meestal in een laatste paragraaf krachtig en bezwerend uitgehaald naar de pers 'die in deze een verpletterende verantwoordelijkheid draagt'. Een andere politieke metafoor, die haar militaire roots moeilijk kan verbergen, is het ongeleide projectiel. In het recente verleden trof je dit in de kranten niet zo zelden aan in gezelschap van Hugo Coveliers. Tegenwoordig loopt de frekwentie wat terug, hoewel ik de uitdrukking onlangs nog tegenkwam in een broederlijke verstrengeling met de naam Jean-Marie DeDecker. Vorige week bleek dat het onbemand maar wel geleid Belgisch vliegtuig in Kinshasa op snelle wijze het nieuwe statuut van ongeleid projectiel had verkregen. Een blitz-onderzoek bracht aan het licht dat een eenvoudige kogel daar voor had gezorgd, en het resultaat was een huisbrand en zes gewonden. Het moet dan ook voor de VLD niet zo moeilijk zijn te achterhalen welk mechanisme aan de basis ligt van het opmerkelijke aantal ongeleide projectielen in haar gelederen. Zij mag zich overigens gelukkig prijzen dat haar voorzitter een Maneblusser is, zodat een eventuele crash niet persé hoeft te leiden tot een uitslaande brand.
05-08-2006 om 14:59
geschreven door Raf
Sic transit...
...gloria mundi (vrij vertaald: het gaat allemaal naar de kl....).
4711 - Mijn grootmoeder en mijn moeder kenden het en gebruikten het. De meisjes van de 21ste eeuw denken aan een ordinaire pincode terwijl het gaat om de bekendste merknaam van Keuls water. Eens te meer komt Napoleon weer op de proppen. Hij gaf in 1796 opdracht om alle huizen in de onoverzichtelijke binnenstad van Keulen te registreren. In de Glockengasse had Wilhelm Mühlens een eigen fabriekje van Keuls water en het zopas verworven huisnummer 4711 leek hem geschikt om er een merk van te maken. Oorspronkelijk werd dit Aqua mirabilis verkocht als wondermiddel tegen allerlei kwalen. De Franse bezettingstroepen zonden het aan hun familie in Frankrijk en noemden het Eau de Cologne. In 1810 vaardigde Napoleon echter een decreet uit ter bekendmaking van de geheime recepten van geneesmiddelen. De slimme Keulenaars omzeilden dit door het wonderwater dan maar reukwater te noemen (dezelfde truc wordt vandaag toegepast met voedingssupplementen versus geneesmiddelen). Zo komt het dat de juiste samenstelling van 4711 nog steeds een geheim is, zoals bij Coca-Cola, dat andere beroemde wonderwater.
woensdag 2 augustus 2006 - Bron: belga/dpa
KEULEN - 4711, een van 's werelds bekendste parfummerken staat te koop. Dat heeft het Amerikaanse bedrijf Procter and Gamble woensdag bevestigd in het Duitse Keulen. Procter and Gamble heeft om 'strategische redenen' beslist het merk te laten vallen. De geur van citrusvruchten met lavendel en rozemarijn was gedurende tientallen jaren een geur van vrouwelijke luxe over heel de wereld. De uitvoer van het goedje ging echter achteruit en vandaag de dag wordt het parfum vooral geassocieerd met oudere vrouwen.
05-08-2006 om 00:00
geschreven door Raf
04-08-2006
De ene dichter is de andere niet
Wie niet mee is, hij of zij leze mijn vorig bericht.
Ik kon aan de verleiding niet weerstaan, en maakte -o blasfemie!- een eigen versie van dit knappe gedicht, daarbij lenende wat ik dacht nodig te hebben. Tussen haakjes, Cydonia is kweepeer, een naam die ik altijd al grappig gevonden heb.
Kantnietallene
Cydonia, jij staart mij aan? mijn ongeduld is van de baan en alle peren blozen
de smaakpapillen die jij vond in menig zwoele mannenmond van scheerschuim en van rozen
o muis in zacht computerlicht o hobby die mijn zinnen richt er is iPod verscholen
riolen stromen er op los illusie heerst nu in mijn bos en verder maalt mijn molen
04-08-2006 om 00:45
geschreven door Raf
03-08-2006
Hoe dicht is de dichter?
De dichter Jan Engelman (1900-1972) was als muziekrecensent aanwezig op een koncert van de Braziliaanse zangeres met Griekse roots, Vera Janacopoulos. Hij was zo onder de indruk, en niet alleen van haar zangtalent, dat hij op de rand van een tafeltje, en volgens een van zijn vrienden op amper vijf minuten tijd, een gedicht schreef met haar naam als titel. Het werd een beroemd gedicht waarin het sensuele en het muzikale tot één geheel samenvloeien. Maximaal effect met minimale middelen. Om jaloers van te worden.
Vera Janacopoulos
Cantilene
Ambrosia, wat vloeit mij aan? uw schedelveld is koeler maan en alle appels blozen
de klankgazelle die ik vond hoe zoete zoele kindermond van zeeschuim en van rozen
o muze in het morgenlicht o minnares en slank gedicht er is een god verscholen
violen vlagen op het mos elusium, de vlinders los en duizendjarig dolen.
Jan Engelman-Uit: Tuin van Eros-Querido, Amsterdam
03-08-2006 om 20:21
geschreven door Raf
02-08-2006
Wie maakt wie het hof?
Op woensdag 19 juli stond in alle kranten het bericht dat het hof de lijst had vrijgegeven van de nieuwe edellieden. Samen met het Verenigd Koninkrijk zijn wij het enige land dat dit laat-feodale verschijnsel nog kent. Misschien heeft dat in de ogen van sommigen zijn nut, juist omdat België een koninkrijk is dat zich zo moeizaam laat verenigen. Verzeker je als monarch van een breed netwerk van min-of-meer gelijkgestemden, beloon diegenen met invloed die in het rijtje lopen of althans geen potten breken, en houd de aankomende talenten deze wortel voor de neus, zodat zij op het goede, nationale spoor blijven en niet wankelmoedig worden. Alleszins, wie deze koninklijke geste aanvaard én betaald heeft, komt nauwelijks nog in de verleiding om op republikeinse barricaden te klimmen, laat staan iets onheus te zeggen of te schrijven over Laken. Aan dit alles dacht ik toen ik het lijstje las, en het artikel over de baronespromotie van professor Bea Cantillon waarin bijna terloops stond vermeld dat zij gehuwd is met Standaard-journalist Bernard Bulcke. Een en ander werd mij pas écht duidelijk via het onderstaande interview: Man van barones mag zich nu ook baron noemen. De vrouw van een baron mocht zich altijd al barones noemen.Sinds kort geldt dat ook omgekeerd. Dat vertelt Paul Dewin, de secretaris van de Dienst voor Adel, die in een eerlijke bui toegeeft dat het een beetje gek is om van het wegwerken van discriminatie te spreken, 'want het systeem op zich is discriminerend'. Voila, hij kan samen met Decroo plaatsnemen achteraan in het wachtrijtje voor een titel (lees even Ergens van leven). De gevolgen van dit alles: in de redactielokalen van De Standaard loopt nu, naast een barones, ook een baron rond. Als dat maar goed afloopt. Mia Doornaert draagt de titel sinds 2003. Manu Ruys, haar oud-hoofdredacteur, wilde als onafhankelijk journalist geen hoveling worden en weigerde heel konsekwent een titel.
'De ideale hoveling moest dus onder andere kunnen schermen, zwemmen, dansen; hij moest kennis hebben van literatuur, geschiedenis, muziek en theater, en hij moest goede feesten kunnen organiseren. Goede manieren waren belangrijk voor de hoveling en hij diende de kunst van de conversatie te beheersen. Maar dit alles moest wel weer met mate, zodat het niet te overdreven over kwam. Deze vaardigheden van de hoveling waren erop gericht om belangrijk te worden, carrière te maken aan het hof, maar ook om vrouwen te behagen.' uit 'Hofcultuur van de 16de en 17de eeuw', een cursus van M.T.van de Kamp 2004.
02-08-2006 om 00:00
geschreven door Raf
Duif is dood
Mijn krant lees ik meestal op het scherm, hoewel dat enige nekpijn kan opleveren en een voos gevoel in de rechter wijsvinger. Vandaag neem ik het papieren exemplaar door en eerlijk gezegd heeft dat zijn charmes. De voorpagina geeft een interview met Karel De Gucht en zijn visie op een eventuele vredesmacht in Libanon. Ik laat Karel vlug achter mij, om op pagina 18 de analyse op te zoeken van Mia barones Doornaert (over 'barones' volgt later iets). Als atlantiste die ze is (haar goed recht), slaagt zij er weer in de agenda's van de VS en van Israël te verdedigen door het verdeelde Europa en de 'zogenaamd' (sic) gematigde Arabische regimes een dubbelhartige houding aan te wrijven. De beproefde afleiding: houd de dief, en intussen zelf graaien naar andermans spullen. Mia plengt tussendoor wel een traan over het lijden van het arme Libanon, maar verwijst ook naar een analyse die onder de hare staat met als hoofding Ten oorlog voor de vrede. Het is het meest misselijk makende stuk oorlogsrethoriek dat ik de laatste jaren heb gelezen, en dat van de hand van Joschka Fischer, de voormalige groenlinkse oud-barricadenman (Putzgruppe), voormalig minister van Buitenlandse Zaken van Duitsland, eredoctor van de universiteit van Haifa, en binnenkort gastprofessor aan het prestigieuze Princeton. Ik weet ook wel dat Israël bij de Duitsers om voor de hand liggende redenen moeilijk ligt, maar ik had op zijn minst een andere stijl verwacht. Mia Doornaert heeft in haar loopbaan niet nagelaten af te geven op links-revolutionnairen om haar amerikanisme vorm te kunnen geven. Met Joschka haalt zij een paard binnen dat eerst van de Marxistische haver gegeten heeft (dat mag) en op het gepaste ogenblik de juiste koersrichting is ingeslagen. En dan komt de clou. Rechts van de twee analyses schrijft oud-president Jimmy Carter een uiterst genuanceerd, de pijnlijke waarheid niet schuwend artikel onder de titel Een pleister op een houten been. Hij spaart zijn kritiek op Israel (en zijn Amerikaanse beschermer) niet, en draagt ook elementen aan voor een blijvende oplossing van de problemen in het Midden-Oosten. Misschien is dit stuk pas onder Mia's ogen gekomen toen het hare al naar de redactie was. Zoniet, dan spreekt haar keuze om er niet naar te verwijzen boekdelen. In het algemeen ben ik geen grote fan van Amerikaanse presidenten of van echte of vermeende machthebbers en hun hovelingen. Toch kies ik nu voor Jimmy de pindaboer.
02-08-2006 om 00:00
geschreven door Raf
01-08-2006
Troost
ik heb heel zacht mijn ruit gewist maar helder wordt het niet terwijl ik door de dagen rijd en steeds opnieuw van A naar B en weer naar A
ik kijk niet verder in de tijd dat onbekend gebied waarbij geen kaart mij helpen kan en morgen samenvloeit met gisteren en vandaag
ik denk dat ik meer luisteren moet naar eigen stem waarin die van de ander klinkt en steeds bewust dat ze de mijne is en ook weer niet
------------------------ uit 'Vrije val' door R.Vijzel
01-08-2006 om 09:33
geschreven door Raf
31-07-2006
Toast Kannibaal
Toevallig kwam ik zondagavond op VT4 en dus op Hannibal terecht. Neen, niet de man die zijn leger met olifanten en al over de Alpen loodste, wel het vervolg op het succesvolle The Silence of the Lambs, met Anthony Hopkins als Hannibal Lecter, een geschifte psychiater met kannibalistische trekjes, en Jodie Foster als de intelligente maar emotioneel-instabiele FBI-agente Clarice Starling. Toen ik een aantal jaren geleden deze film zag, was ik in mijn omgeving één van de weinigen die er kritiek op had. Je krijgt dan net geen verwijt te horen dat je spelbederver bent. Ik vond de logica van het verhaal en de psychologie van de hoofdrollen rammelen aan alle kanten, hoewel ik ook moet bekennen dat Miss Foster mij niet ligt (ik zou toch mijn jeugdjaren eens moeten omspitten). Visuele kwaliteiten zijn er ongetwijfeld, en de opbouw van de spanning is voortreffelijk. Het genre horror-thriller lijdt echter aan één groot euvel: om nog aandacht te krijgen van de verwende en kickhongerige fans, moeten de grenzen steeds worden verlegd. Aanvankelijk konden enige lessen anatomie de aandacht nog gaande houden (de mens beschikt over vrij veel onderdelen), maar gaandeweg werden meer extravagante paden ingeslagen. Natuurlijk dienen er dan naast talloze figuren ook enkele taboes te sneuvelen, zoals dat van het kannibalisme, een gedrag dat wij normaal reserveren voor noodsituaties (en maar goed ook). Hannibal werd geregisseerd door Ridley Scott, de man van The Gladiator die ik tussen haakjes ook niet goed vond. Het inmiddels beroemde mombakkes van Dr. Lecter mocht niet ontbreken, wat had je anders verwacht bij een bijtgrage intellectueel. Jodie Foster ontbrak wel, en ik kreeg bijna heimwee toen ik haar vervangster Julianne Moore bezig zag. Rijp voor een voortgezette opleiding of voor de psychiatrie, de niet-geschifte dan. Zoals ik al zei, alweer opschuiven van grenzen, alweer een taboe afgevoerd, maar aangezien mijn tolerantie stukken lager ligt dan die van de echte liefhebber heb ik weggezapt. Aan de walgingopwekkende aspecten van dit soort vleesmolentjesfilms zou ik ook enkele beschouwingen kunnen toevoegen over de verwrongen kijk op de psychiatrie. Maar daarmee zou ik deze film teveel eer aandoen. Geduld, beste lezer. Over de kunst van het zieleknijpen en het mombakkes van Sigmund Freud: wordt binnenkort verwacht.
31-07-2006 om 12:46
geschreven door Raf
30-07-2006
Aforismen-Nieuwe oogst
Erotische centra creëren zelden een stabiele werksituatie, en toch vallen er over het algemeen weinig naakte ontslagen. ------ Als een publieke figuur een buitenechtelijke relatie heeft, draagt hij of zij schuld aan de verspreiding van het figuurzagen. ------ Marktkramers zijn misschien niet de trouwste, maar zeker de meest praktische krantenabonnees. ------ TV-zender gezocht die bij gebrek aan nieuws uitdrukkelijk vraagt weggezapt te worden. ------ De slimste mens is hij of zij die er niet naar kijkt. ------ Vliegtuigen veroorzaken soms de meeste herrie als ze reeds lang uit de lucht verdwenen zijn. ------ Wie voor de openbare omroep werkt moet openbare kritiek kunnen verdragen.
Wie als trouwe inwoner van dit land telkens op 21 juli zijn kastje afstemt op het defilé van onze strijdkrachten, komt op den duur tot enkele niet te omzeilen vaststellingen. Wij kunnen niet marcheren. Gebrek aan fierheid of aan motivatie, plantrekkerij, kwaadheid richting het clubje op de tribune, de juiste oorzaak zal nooit gezocht en derhalve nooit gevonden worden. Misschien zijn wij wel geboren schuinsmarcheerders. Nu hoeven 'wij' onze stapcultuur ook weer niet te toetsen aan die van de gelaarsde ganzenpassers uit het oosten, de stijve taptoeërs uit het westen of de geveerde dravers van over de Alpen. Ieder zijn specialiteit, zeg ik altijd, vooral als ik minister Flahaut zie. Maar een flinke pas erin zetten, dat moeten wij de toekomstige vijand toch kunnen tonen. Lukt dat echt niet, laten wij dan de monarchie niet langer plagen met een defilé en laten wij de hele troep wegstoppen achter de Limburgse dennen. Dat de vijand maar rustig suddert in zijn onzekerheid over onze klauwen en tanden. Wel moeten wij Flahaut de hort opsturen, in het volle ornaat van zijn Nijvelse kleermaker. Soms boeten wij reeds hier op aarde voor onze zonden.
Vanmiddag in de auto. Ik klikte de radio op Nederland 4, de klassieke zender. Er kwam iets Mozartiaans uit de speakers en ik wachtte op het tussendoortje, mijn eigen term voor een aan-elkaar-prater. De componist waarover het ging was een zekere Franz Xaver en ook de naam Mozart viel. Plots trok de mist over mijn geheugen op: Franz Xaver Mozart (1791-1844) was de jongste telg van het gezin Mozart-Weber. Overigens zijn die getallen niet de nummerplaat van mijn voorligger, ik zal maar bekennen na mijn thuiskomst in Wikipedia te hebben gesnuisterd. Geen muzikale hoogvlieger, onze Franz Xaver. Moeder Constanze noemde hem soms Wolfgang, hoewel Freud nog moest geboren worden. Op 2-jarige leeftijd kreeg hij zijn eerste muzieklessen. Het is aannemelijk dat je er dan op volwassen leeftijd schoon genoeg van hebt. Franz Xaver Mozarts oeuvre bestaat voornamelijk uit kamermuziek, liederen en een aantal pianoconcerten. Hij stierf als vrijgezel op 29 juli 1844 in Karlsbad. Zijn muziek wordt nog nauwelijks uitgevoerd. Het zoveelste slachtoffer van een imago en van te hoge verwachtingen.
Wat gaat er om in het hoofd van iemand die een zelfmoordaanslag pleegt? Moeilijke materie zal iedereen zeggen. Het is al lastig genoeg om je in te beelden wat iemand bezielt die als volleerd verkeersagressor een boze vinger opsteekt. Of, nog dichter bij huis dan, weten wij van onszelf wel wat precies onze (schaarse, naar ik mag hopen) woede-uitbarstingen heeft uitgelokt? Dat van die beloofde maagden, daar geloof ik niets van, dat is een ridiculisering van een godsdienst die voor de meesten onder ons toch onbekend terrein is. Van ons katholieken (spreek voor jezelf hoor ik nu zeggen) wordt toch ook niet beweerd dat wij deugdzaam leven omwille van de beloofde rijstpap-met-het-gouden-lepeltje. Natuurlijk zijn potentiële kandidaten voor deze job die vanzelf zijn vaccatures creëert geen doetjes. Een hoog gehalte aan testosteron zal meer dan waarschijnlijk een voordeel zijn. Maar tot deze ultieme daad overgaan, enkel en alleen om het martelaarschap en de opwindende beloning, lijkt mij te kort door de bocht. De drijvende kracht zou ik eerder zoeken in een diep gevoel voor al of niet vermeend onrecht, in frustraties omdat het beoogde doel zo onbereikbaar lijkt en in een extreem wij-zij gevoel. De evolutionaire psychologie leert ons intussen dat het groepsgevoel bij de mens ingebakken zit. Veel heeft ook te maken met de situatie in het Midden-Oosten die een open wonde blijft en met de neoconservatieve politiek van de VS die in een niets ontziende krachtmeting een belangenoorlog voert onder de dekmantel van een 'Clash of Civilisations'. In het creëren en onderhouden van dat wij-zij gevoel speelt het behoren tot eenzelfde (minderheids)godsdienst wel een rol bij bijvoorbeeld de derde generatie in Groot-Brittanië. Dat las ik in het uitstekend artikel van Timothy Garton Ash op pagina 19 in DS van vandaag: 'Jonge Britse moslims en waarom ze boos zijn'. Maar eerlijk is eerlijk, toen was dit stukje al bijna klaar. Ik voel mij goed als ik met zo iemand van dezelfde mosterd kan eten.
Vandaag verscheen, onder de hoofding 'Kernwapens' en lichtjes ingekort, mijn stukje van 9 augustus 'Op de juiste plek' als lezersbrief in De Standaard. Bezig zijn met een blog vormt en kneedt inderdaad de eventuele journalistieke kwaliteiten van personen onder ons (zeg ik in algemene zin maar toch ook een beetje onbescheiden).
Mijn krant lees ik meestal op het scherm, hoewel dat enige nekpijn kan opleveren en een voos gevoel in de rechter wijsvinger. Vandaag neem ik het papieren exemplaar door en eerlijk gezegd heeft dat zijn charmes. De voorpagina geeft een interview met Karel De Gucht en zijn visie op een eventuele vredesmacht in Libanon. Ik laat Karel vlug achter mij, om op pagina 18 de analyse op te zoeken van Mia barones Doornaert (over 'barones' volgt later iets). Als atlantiste die ze is (haar goed recht), slaagt zij er weer in de agenda's van de VS en van Israël te verdedigen door het verdeelde Europa en de 'zogenaamd' (sic) gematigde Arabische regimes een dubbelhartige houding aan te wrijven. De beproefde afleiding: houd de dief, en intussen zelf graaien naar andermans spullen. Mia plengt tussendoor wel een traan over het lijden van het arme Libanon, maar verwijst ook naar een analyse die onder de hare staat met als hoofding Ten oorlog voor de vrede. Het is het meest misselijk makende stuk oorlogsrethoriek dat ik de laatste jaren heb gelezen, en dat van de hand van Joschka Fischer, de voormalige groenlinkse oud-barricadenman (Putzgruppe), voormalig minister van Buitenlandse Zaken van Duitsland, eredoctor van de universiteit van Haifa, en binnenkort gastprofessor aan het prestigieuze Princeton. Ik weet ook wel dat Israël bij de Duitsers om voor de hand liggende redenen moeilijk ligt, maar ik had op zijn minst een andere stijl verwacht. Mia Doornaert heeft in haar loopbaan niet nagelaten af te geven op links-revolutionnairen om haar amerikanisme vorm te kunnen geven. Met Joschka haalt zij een paard binnen dat eerst van de Marxistische haver gegeten heeft (dat mag) en op het gepaste ogenblik de juiste koersrichting is ingeslagen. En dan komt de clou. Rechts van de twee analyses schrijft oud-president Jimmy Carter een uiterst genuanceerd, de pijnlijke waarheid niet schuwend artikel onder de titel Een pleister op een houten been. Hij spaart zijn kritiek op Israel (en zijn Amerikaanse beschermer) niet, en draagt ook elementen aan voor een blijvende oplossing van de problemen in het Midden-Oosten.
Toevallig kwam ik zondagavond op VT4 en dus op Hannibal terecht. Neen, niet de man die zijn leger met olifanten en al over de Alpen loodste, wel het vervolg op het succesvolle The Silence of the Lambs, met Anthony Hopkins als Hannibal Lecter, een geschifte psychiater met kannibalistische trekjes, en Jodie Foster als de intelligente maar emotioneel-instabiele FBI-agente Clarice Starling.
