In Praag heeft de Internationale Astronomische Unie ons allemaal een planeet willen afpakken. Pluto voldeed niet meer aan de normen van dit illuster genootschap en werd bij meerderheid van stemmen gedegradeerd tot ordinaire steenklomp of asteroïde. Onder de 2500 deelnemers bevond zich een afgevaardigde van de Koninklijke Belgische Sterrenwacht. Ik kan mij zo voorstellen dat prins Laurent deze man of vrouw had opgedragen tegen te stemmen, helemaal in de lijn van zijn hondvriendelijke reputatie. Achteraf kwam uit Praag echter het bericht dat slechts 424 astronomen aan de stemming hadden deelgenomen. Er was veel kritiek losgebroken, en daarom had men beslist dat Pluto, samen met Ceres en UB313 (kennelijk een nog ongedoopt loslopend stuk) toch de naam planeet mag dragen, zij het in de categorie van de dwergplaneten. Wie nog kan volgen mag het zeggen: eerst 9, dan heel even 8, en uiteindelijk 11. Blijkbaar had onze afgevaardigde veel meer invloed dan men getalsmatig zou kunnen verwachten, want hetgeen uit de bus is gekomen, lijkt heel sterk op een goed oud Belgisch compromis.
25-08-2006 om 07:47
geschreven door Raf
24-08-2006
Het moet hier vooruitgaan
Evolutionair bekeken hebben wij mechanismen ontwikkeld die van groot belang zijn om te overleven. Fight or flight is er zo eentje: moet ik vechten of vluchten? Bij die vraag heb je uiteraard niet al de tijd van de wereld. Daarom hebben psychologen en huwelijksbureau's het begrip eerste indruk uitgevonden. Volgens sommigen gaat het over een tijdspanne van hoop en al 10 seconden. Genoeg theorie. Voor wie zich wil begeven in een 'speed date', volgen enkele tips die ik plukte op het web.
Kleding Draag iets kleurrijks, doe accessoires in je haar, draag een sjaaltje of wat sieraden. Het kleine rode jurkje zal worden herinnerd! Mannen, kleed casual, schone schoenen en een kleur waarvan je weet dat ze bij je past. Glimlach Je bent meer ontspannen wanneer je lacht. Het verandert de vorm van je gezicht en mensen zullen terug glimlachen. Wat een top start! IJsbreker Refereer aan iets dat eerder is gebeurd 'Ik was verdwaald toen ik hier naartoe kwam, heb jij het een beetjekunnen vinden?' Continu aan het woord? Is dat het geval? Stop! Denk. Haal diep adem, spreek langzaam en geef de ander ook de kans om te spreken. Houding Relax, doe je armen niet over elkaar, het creëert een barrière. Zorg ervoor dat je schouders en handen ontspannen voorover leunen; de persoon tegenover je zal je gedrag imiteren. Probeer het maar eens uit! Oogcontact Oogcontact is erg belangrijk. Vaak kijken we kort naar de persoon tegenover ons als we aan het woord zijn. Wanneer het bevalt wat je ziet; houd dan het oogcontact voor een aantal seconden vast. Het is een teken van (seksuele) interesse. Laat je niet afleiden Hoe dichterbij je zit ten opzichte van je partner, des te vaker zal deze persoon met zijn of haar ogen knipperen. Probeer je hierdoor niet te laten afleiden! Concentreer je op wat je te zeggen hebt Vergeet niet dat je maar 3 minuten hebt om indruk te maken. Een lichte aanraking: dit kan goed vallen, maar overdrijf niet, de andere kan het als niet prettig ervaren. Heren, het is hoogst waarschijnlijk het beste om niet aan het eigen haar te zitten (zeker wanneer je geen haar meer hebt).
PS-Ik voel mij niet verantwoordelijk als dit slecht afloopt. Voor hulpverlening en troost zijn er genoeg andere blogs.
24-08-2006 om 12:26
geschreven door Raf
23-08-2006
Een afscheid
Gisteren werd Hugo Schiltz begraven, en dat was ook voor mij een symbolisch punt achter mijn (bescheiden) politiek engagement. In de kathedraal van Antwerpen klonk hemels Gregoriaans en Bach, en kwamen de tranen vanzelf toen ik het doodsprentje las met een gedicht van Hugo. Meer woorden heb ik niet.
HET SCHIP
Met taaie touwen vastgemeerd, de zeilen nog geborgen, gelijk een bange hond de flanken schurend aan de muur, onrustig wiegend ligt het schip te wachten op de morgen terwijl de manschap feest in roes om 't komend avontuur.
De lome stap van een matroos betampt de kale planken en kalm klotst het water zeewaarts langs de vlakke stroom; Voorbij de rode witte lampen, bengelend in de slanke masten stijgt aarzelend wat mist, vervagend als een droom.
Maar plots; de slaperige wacht voelt dek en voorplecht trillen er is geen vleugje wind en toch staan alle touwen stijf; in heel het schip groeit jachtig een begeerte niet te stillen naar 't bonzen van de wind, hartstochtelijk aan zijn ranke lijf.
Om eindelijk los, bevrijd van alle kranen, touwen, muren zich roekeloos te werpen in de armen van de zee, geprangd te worden in haar schoot, zolang de reis mag duren met haar volkomen een te zijn tot aan de laatste ree.
De laatste ree; want elke reis moet einden in de haven waar somtijds lang en bang de broze lading werd verwacht; daar wordt het diepe ruim geleegd en 't kriepen van de naven klinkt als een laatste lied. Vaarwel... de reis is goed volbracht.
Hugo Schiltz augustus 1948
23-08-2006 om 08:55
geschreven door Raf
22-08-2006
Twee
ik heb je woorden uitgeblazen en zacht je ogen dichtgeplooid nu kleed ik uit jouw tere huid terwijl mijn oog er licht op gooit
mijn oor heeft zoet geruis gevoeld de vleugels van mijn neus zijn stil ik zie jouw handen geurig woelen en wat jij denkt is wat ik wil
------------------------ uit 'Vrije val' door R.Vijzel
22-08-2006 om 00:15
geschreven door Raf
21-08-2006
Pyramide van kennis
Dat wij, in vergelijking met Nederland, niet voldoende niveau bereiken in het publieke debat, is een stelling waarover al vele malen is hmm...gedebatteerd. Maar ook bij onze Noorderburen liet de debatcultuur ooit steken vallen. Ik denk aan de verkettering over en weer ten tijde van de politieke opgang van Pim Fortuyn, of recenter nog, aan de perikelen rond minister Rita Verdonk en Ayaan Hirsi Ali . Het kan dus geen kwaad er iemand bij te halen die iemand anders heeft geraadpleegd die zich op zijn beurt beroept op de deskundigheid van een derde persoon. Want zo werkt dat bij de Homo sapiens. Ik pik dus een stukje (dd 24 april 2004) uit de zeer bezoekwaardige blog 'victa placet mihi causa' van Marc Vanfraechem. Het is afkomstig uit een boek van Karel van het Reve (broer van), en verwijst naar uitspraken van de filosoof Popper. De blogger zelf heeft enige precisering toegevoegd (cursief).
[...] Ook kun je van Popper leren dat je bij het debatteren, bij het bestrijden van iemands beweringen niet de oorsprong van die beweringen moet bespreken, maar die beweringen zelf. Dat iemands argumenten voortkomen uit nijd of lafheid of uit frustratie of uit racistische vooroordelen of uitzijn maatschappelijke positie of uit zijn milieu bewijst niets ten aanzien van de juistheid of onjuistheid van die argumenten. Bij een debat over de juistheid of onjuistheid van die argumenten behoort de oorsprong van die argumenten geen rol te spelen.
Karel van het Reve Toespraak over Popper te Enschede in: Afscheid van Leiden G.A. van Oorschot, Amsterdam 1984, p.54
Soms heeft de realiteit in dit land een zodanig hoog gehalte aan surrealisme dat enkel een licht-wrange glimlach uitkomst biedt. Bericht en commentaar.
Minister van Justitie Laurette Onkelinx wilt haar steun betuigen aan het personeel en de directie van de gevangenis van Dendermonde 'in deze moeilijke tijden'. Ook wij van onze kant willen minister van Justitie Laurette Onkelinx onze steun betuigen 'in deze moeilijke tijden'. Haar lijstje wordt erg lang.
De mannen die vrijdagnacht uit hun cel braken in de gevangenis van Dendermonde en 26 andere gevangenen bevrijdden, zijn leden van een Oost-Europese dievenbende. De twee gedetineerden waren op dat ogenblik beroepshalve bezig, en bovendien was het verouderde slot van een type dat in Oost-Europa nog zeer courant is.
Volgens het parket is voorlopig niet bekend of er bij de ontsnapte gevangenen gevaarlijke criminelen zijn. De alfabetische lijst die in elke gevangenis voorhanden is, vermeldt jammer genoeg niet welke de aard en de ernst van de gepleegde misdrijven is. Gezien de grootte van ons land is een snelle doorstroming van informatie vanuit de hoofdstad ook niet zo evident.
De politie is een grootscheepse zoekactie gestart, onder meer met een helikopter. De gebruikte helikopter is helaas een exemplaar van het niet-geluidloze type. Vermoed wordt dat de gevluchten zich zullen verstoppen zodra zij iets horen. Bovendien is het zo goed als uitgesloten dat zij een poging zullen ondernemen om te zwaaien.
De ontsnapping van 28 gedetineerden uit de gevangenis van Dendermonde is een gevolg van het feit dat de gevangenis sterk verouderd is. Dat zegt CD&V-justitiespecialist en kamerlid Tony Van Parys zaterdag. Hij pleit ervoor om snel werk te maken van de nieuwe gevangenis. Justitie heeft medegedeeld dat het de bedoeling is om deze gevangenis klaar te hebben op het ogenblik dat alle ontsnapte gedetineerden zijn ingerekend. Men wil ten allen prijze een herhaling van het gebeurde voorkomen.
De burgemeester van Dendermonde zei tijdens de nieuwsuitzending van VRT-Eén dat iedereen de ogen moest openhouden, en de deuren gesloten. Wij staan helemaal achter deze aanbeveling, maar willen er toch op wijzen dat onze mond hier volledig buiten valt.
20-08-2006 om 11:05
geschreven door Raf
19-08-2006
De man die het niet kon schelen
De Amerikaan Charles Ives (1874-1954) was een eigenzinnig componist, een pionier, een moeilijke man. Het kon hem geen fluit schelen of zijn werken al of niet werden uitgevoerd, en hij bleef actief in het verzekeringswezen om financieel onafhankelijk te zijn. De dood van zijn vader in de twintiger jaren zette een rem op zijn creativiteit. Van dan af bewerkte hij enkel nog zijn eigen composities. Ives was een voorloper en experimenteerde uitgebreid, vóór 1916 en zo goed als onafhankelijk van de ontwikkelingen in Europa. Door het mengen van marsen, dansmuziek en religieuze muziek en het veelvuldig gebruik van citaten benaderde hij de dagelijkse werkelijkheid die doortrokken is van klanken en ritmes. Door piano's anders te stemmen bricoleerde hij met kwarttonen (vals voor onze oren). In het sublieme The unanswered question uit1906 spelen twee ruimtelijk gescheiden instrumentale groepen tegen elkaar in. De ene groep stelt bij herhaling een existentiële vraag, en het antwoord van de andere is telkens een berustend niet-weten. Meer lezen over deze boeiende 'lonesome cowboy' die pas in de tweede helft van de 20ste eeuw erkenning kreeg: http://www.audio-muziek.nl/discografie/ives_orkestwerken.htm
In 1991 bracht Sony Classical 2 CD's uit die nog steeds de moeite zijn: Michael Tilson Thomas, Ives: Symphonies Nos. 1 & 4, SK44939 en Michael Tilson Thomas, Ives: Symphony No. 2 & No. 3, "The Camp Meeting", SK46440
19-08-2006 om 01:22
geschreven door Raf
18-08-2006
Exegi monumentum*
Woensdagmiddag, een verademing na de plensbuien van de dinsdag. Aanzitten aan een gedekte tafel, onder de parasol, het lijkt haast op een zoenoffer aan al de tuin- en weergoden. Plots kijk ik in de ogen van een rossig-witte kat, duidelijk een mindere god, een underdog. Wat wil je als de etensgeuren op de vleugels van een zachte bries naar de belendende percelen zijn afgedreven. Een betere uitnodiging is nauwelijks denkbaar. Ik fixeer, als dwingend teken van mijn territoriumdrift. De boodschap komt niet over, de kat nadert. En dan, één enkele keer maar, wordt het meest doeltreffende wapen bovengehaald: miauw. Ik capituleer en kijk op mijn bord. Er ligt een stuk kip en voor de gelegenheid welt de gedachte op dat wij omni- en de katachtigen carnivoor zijn. Uitwijken naar ander buikvulsel is voor ons een keuze en dus geen punt en daarom gooi ik in een genereuze zwaai een stukje vlees naar wat ik denk de goeie plek te zijn. Ergens in de belendende percelen wonen blijkbaar lieden die een intifada tegen katten hebben ontketend, want mijn ongenode gast springt geconditioneerd en met onvermoede kracht tot achter de struiken. Dat stukje heb ik maar laten liggen. Als een bescheiden monument voor het korte ogenblik dat ik mij boven mijn ingewortelde egocentrisme heb weten te verheffen. Of voor andere levende wezens, minder lui dan ik, die het wel zullen opruimen. ------------------------------- *Ik heb een monument opgericht
18-08-2006 om 00:52
geschreven door Raf
16-08-2006
De gevallen trommelstokken
Een grote controverse in Duitsland naar aanleiding van de bekentenis van Günter Grass (lees ook De trommel en de stilte). Hieronder enkele stukjes uit de NRC.
Voor de overwegingen en de mentaliteit die militairen, die ook gewone mensen zijn, tot zulk gedrag brengen, bestaat natuurlijk in vredestijd geen enkel begrip. 'In die zin lijkt me Grass lange zwijgen wel verklaarbaar. Gedrag dat in een oorlog voor combattanten vaak vanzelfsprekend of zelfs heroïsch is, geldt in vredestijd als volstrekt onaanvaardbaar en perfide. De gevierde auteur zal terecht hebben gedacht, dat er voor zijn hardcore oorlogsherinneringen, de herinneringen van een dader, eigenlijk geen emplooi bestond in naoorlogs Duitsland'.
De historicus Hans-Ulrich Wehler vindt de late bekentenis 'heikel, omdat hij voor anderen altijd strenge maatstaven hanteerde'. Wehler noemt het zwijgen 'een politiek falen', omdat Grass zich altijd luidruchtig in het politieke debat heeft gemengd. De historicus is niet van mening dat de morele autoriteit van Grass is aangetast omdat sommige politieke standpunten, zoals zijn vroegere pleidooien voor toenadering tot Polen, door deze kwestie niet minder relevant worden. Maar ook Wehler erkent dat Grass voor toekomstige discussies beschadigd is. 'Mensen zullen vanaf nu elk woord van hem op een goudschaaltje leggen. Ze zullen denken: van hem kunnen we nu niet meer alles geloven.'
Mijn voorlopig besluit: ook mensen die moreel hoogstaande gedachten koesteren en verkondigen, blijken kwetsbare, kleine mensen te zijn. Er kleeft aan ons een soort, ja gebruik dat oubollige woord maar, erfzonde.
16-08-2006 om 23:50
geschreven door Raf
Een oude Hollandse
De spijkerfabriek Van Leeuwen, ergens in Nederland, is een degelijk bedrijf en het wordt geleid door de conservatieve en bijbelvaste Van Leeuwen samen met zijn vermoedelijke opvolger Van Leeuwen-junior. Junior vindt het hoogtijd worden voor een investering in reclame wegens de felle concurrentie uit Oost-Europa. Na lang bakkeleien geeft senior eindelijk toe, op voorwaarde dat de boodschap ook een religieuze dimensie heeft. Twee weken later komt het reclamebureau met een ontwerp: Christus aan het kruis met de tekst 'Hier hang Ik nu al eeuwen,dankzij de spijkers van Van Leeuwen'. Afgekeurd natuurlijk, te oneerbiedig en daarbij, een dode spreekt niet. Twee weken later, een nieuw ontwerp: Christus onder aan het kruis liggend en daaronder de woorden 'Hier ligt Hij van het kruis gescheurd, met spijkers van Van Leeuwen wasdat nooit gebeurd'. Groot kabaal bij Van Leeuwen want veel te grof. De reclamejongens likken hun wonden en zinnen op wraak. Na nog eens twee weken leveren zij een derde ontwerp in: enkel tekst en in zeer grote letters: 'DIE LUI VAN VAN LEEUWEN ZIJN ZEIKERS, MAAR ZIJ MAKENGODVERDOMME GOEIE SPIJKERS'.
Wie als trouwe inwoner van dit land telkens op 21 juli zijn kastje afstemt op het defilé van onze strijdkrachten, komt op den duur tot enkele niet te omzeilen vaststellingen. Wij kunnen niet marcheren. Gebrek aan fierheid of aan motivatie, plantrekkerij, kwaadheid richting het clubje op de tribune, de juiste oorzaak zal nooit gezocht en derhalve nooit gevonden worden. Misschien zijn wij wel geboren schuinsmarcheerders. Nu hoeven 'wij' onze stapcultuur ook weer niet te toetsen aan die van de gelaarsde ganzenpassers uit het oosten, de stijve taptoeërs uit het westen of de geveerde dravers van over de Alpen. Ieder zijn specialiteit, zeg ik altijd, vooral als ik minister Flahaut zie. Maar een flinke pas erin zetten, dat moeten wij de toekomstige vijand toch kunnen tonen. Lukt dat echt niet, laten wij dan de monarchie niet langer plagen met een defilé en laten wij de hele troep wegstoppen achter de Limburgse dennen. Dat de vijand maar rustig suddert in zijn onzekerheid over onze klauwen en tanden. Wel moeten wij Flahaut de hort opsturen, in het volle ornaat van zijn Nijvelse kleermaker. Soms boeten wij reeds hier op aarde voor onze zonden.
15-08-2006 om 01:28
geschreven door Raf
14-08-2006
De noot die niet vliegen kon
Vanmiddag in de auto. Ik klikte de radio op Nederland 4, de klassieke zender. Er kwam iets Mozartiaans uit de speakers en ik wachtte op het tussendoortje, mijn eigen term voor een aan-elkaar-prater. De componist waarover het ging was een zekere Franz Xaver en ook de naam Mozart viel. Plots trok de mist over mijn geheugen op: Franz Xaver Mozart (1791-1844) was de jongste telg van het gezin Mozart-Weber. Overigens zijn die getallen niet de nummerplaat van mijn voorligger, ik zal maar bekennen na mijn thuiskomst in Wikipedia te hebben gesnuisterd. Geen muzikale hoogvlieger, onze Franz Xaver. Moeder Constanze noemde hem soms Wolfgang, hoewel Freud nog moest geboren worden. Op 2-jarige leeftijd kreeg hij zijn eerste muzieklessen. Het is aannemelijk dat je er dan op volwassen leeftijd schoon genoeg van hebt. Franz Xaver Mozarts oeuvre bestaat voornamelijk uit kamermuziek, liederen en een aantal pianoconcerten. Hij stierf als vrijgezel op 29 juli 1844 in Karlsbad. Zijn muziek wordt nog nauwelijks uitgevoerd. Het zoveelste slachtoffer van een imago en van te hoge verwachtingen.
14-08-2006 om 09:27
geschreven door Raf
13-08-2006
Nader dan de rok
Vanmorgen trok ik een nieuw overhemd aan. Niets wereldschokkends maar toch een nieuwe ervaring. Hemden behoren tot de oudste generatie gedelokaliseerde producten, dat is bekend. Vroeger zag je in heel wat Vlaamse dorpen een textielfabriekje met één of twee mannen in de directie (meestal Nederlanders) en verder enkel vrouwelijk uitvoerend personeel. Dat is zo goed als verleden tijd. Waar mijn hemd vandaan kwam? Van de gebruikte taal op de verpakking kan je het niet afleiden, Engels of wat dacht je. De snit of de maat geeft ook geen indicatie (Europa heeft zijn intiemste geheimen al lang te grabbel gegooid). Wel moet ik zeggen dat de fabrikant, waar hij zich ook bevindt, goed op de hoogte is van de veeleisendheid van de Westerse man in het algemeen, en van mij in het bijzonder. Uitpakken deed ik in 30 seconden, een persoonlijk record. Geen lastige kopspelden meer die op de meest geheime plaatsen hun kop opsteken. Ik herinner mij nog goed die keer, toen ik snel-snel een nieuw hemd aantrok voor een avondfeest. Het hele feest door had ik ergens een irritant gevoel dat ik gemakshalve maar op de rekening van een mug schreef, maar dat, enfin, je begrijpt het. Ook het kartonnen boordje, dat de fabrikant, om God weet welke reden, onder de kraag steekt, heeft mij ooit parten gespeeld. En ik heb zo al de naam een stijfkop te zijn! Niets van dit alles bij dit nieuwe hemd. Een bedankje aan de onbekende gedelokaliseerden. En nu op naar de 20 seconden.
13-08-2006 om 00:00
geschreven door Raf
12-08-2006
De trommel en de stilte
Onze Nederlandse buren hebben er een mooi eufemisme voor: iemand die met de Duitse bezetter heeft samengewerkt of diens belangen indirect heeft gediend door bijvoorbeeld lid te zijn geweest van een aangebrande organisatie, is fout geweest. Volgens die maatstaf was Hugo Schiltz fout als lid van de Dietsche Blauwvoetvendels. Hij heeft ervoor geboet met maanden gevangenisstraf (en ervan geleerd). In Duitsland ligt de zaak natuurlijk anders. Je was al of niet lid geweest van de NSDAP en zo ja, dan waren er allerlei gradaties mogelijk in het engagement. Veel Duitsers die na de oorlog carrière maakten, moffelden angstvallig hun lidmaatschap weg, tevergeefs soms. Voor de ex-militairen geldt een andere benadering. Jongeren werden verplicht dienst te nemen, maar de keuze van het legeronderdeel zei wel iets over de grondhouding van de persoon in kwestie. Zo wordt een lidmaatschap van de Waffen-SS zwaarder aangerekend dan gewone Wehrmachtdienst, en is dat in bepaalde Duitse (vooral linkse) milieu's not done. Günter Grass, gevierd schrijver en Nobelprijswinnaar (lees Die Blechtrommel en bekijk de schitterende verfilming van Volker Schlöndorf) heeft nu enkele weken vóór het verschijnen van zijn memoires, in de Frankfurter Allgemeine Zeitung onthuld dat hij zich op 15-jarige leeftijd aanmeldde voor dienst op een U-boot. Na afwijzing werd hij op zijn 17de opgeroepen voor de Arbeidsdienst en even later maakte hij deel uit van de 10de SS-Panzerdivisie. Grass had altijd beweerd dat hij bij de luchtafweer (Flak) had gediend. Deze leugen toont aan hoe slecht de reputatie van de Waffen-SS (en van de U-Boote) wel was in het na-oorlogse Duitsland en ver daarbuiten, en ook hoe iemand met ambities bereid was zijn verleden op te schonen. Een eerder amusant detail in het openhartig interview was de herinnering aan een 17-jarige medegevangene in het krijgsgevangenenkamp. Hij heette Joseph en hij had zich voorgenomen een kerkelijke carrière uit te bouwen. Het is hem aardig gelukt, dat mag je wel zeggen.
12-08-2006 om 14:04
geschreven door Raf
11-08-2006
Spreken of zwijgen
een woord verlaat mijn mond in rust op weg naar iets dat ik heb uitgezocht maar tussen al de golven op zijn tocht verliest het stilaan voeling met de kust
hoe zalig is het om te kunnen zwijgen de kaken dicht en het hoofd op slot bijna volkomen speelbal van het lot en enkel nog de stilte van het hijgen
------------------------ uit 'Vrije val' door R.Vijzel
11-08-2006 om 23:47
geschreven door Raf
Mosterd
Wat gaat er om in het hoofd van iemand die een zelfmoordaanslag pleegt? Moeilijke materie zal iedereen zeggen. Het is al lastig genoeg om je in te beelden wat iemand bezielt die als volleerd verkeersagressor een boze vinger opsteekt. Of, nog dichter bij huis dan, weten wij van onszelf wel wat precies onze (schaarse, naar ik mag hopen) woede-uitbarstingen heeft uitgelokt? Dat van die beloofde maagden, daar geloof ik niets van, dat is een ridiculisering van een godsdienst die voor de meesten onder ons toch onbekend terrein is. Van ons katholieken (spreek voor jezelf hoor ik nu zeggen) wordt toch ook niet beweerd dat wij deugdzaam leven omwille van de beloofde rijstpap-met-het-gouden-lepeltje. Natuurlijk zijn potentiële kandidaten voor deze job die vanzelf zijn vaccatures creëert geen doetjes. Een hoog gehalte aan testosteron zal meer dan waarschijnlijk een voordeel zijn. Maar tot deze ultieme daad overgaan, enkel en alleen om het martelaarschap en de opwindende beloning, lijkt mij te kort door de bocht. De drijvende kracht zou ik eerder zoeken in een diep gevoel voor al of niet vermeend onrecht, in frustraties omdat het beoogde doel zo onbereikbaar lijkt en in een extreem wij-zij gevoel. De evolutionaire psychologie leert ons intussen dat het groepsgevoel bij de mens ingebakken zit. Veel heeft ook te maken met de situatie in het Midden-Oosten die een open wonde blijft en met de neoconservatieve politiek van de VS die in een niets ontziende krachtmeting een belangenoorlog voert onder de dekmantel van een 'Clash of Civilisations'. In het creëren en onderhouden van dat wij-zij gevoel speelt het behoren tot eenzelfde (minderheids)godsdienst wel een rol bij bijvoorbeeld de derde generatie in Groot-Brittanië. Dat las ik in het uitstekend artikel van Timothy Garton Ash op pagina 19 in DS van vandaag: 'Jonge Britse moslims en waarom ze boos zijn'. Maar eerlijk is eerlijk, toen was dit stukje al bijna klaar. Ik voel mij goed als ik met zo iemand van dezelfde mosterd kan eten.
11-08-2006 om 15:17
geschreven door Raf
Stukje blog
Vandaag verscheen, onder de hoofding 'Kernwapens' en lichtjes ingekort, mijn stukje van 9 augustus 'Op de juiste plek' als lezersbrief in De Standaard. Bezig zijn met een blog vormt en kneedt inderdaad de eventuele journalistieke kwaliteiten van personen onder ons (zeg ik in algemene zin maar toch ook een beetje onbescheiden). Dus, beste bezoeker, stimuleer mijn zoektocht naar beter door dit blogadres niet voor jezelf te houden. En reageer als ik tegen de haren in strijk, als ik gevaarlijke paden bewandel, of ook en waarom niet, als ik 'goed bezig' ben.
11-08-2006 om 12:24
geschreven door Raf
10-08-2006
Dodelijke chemie
De terroristische aanslagen op Amerikaanse vliegtuigen zouden, als ze niet tijdig ontdekt waren, gepleegd worden met een even vernuftig als dodelijk wapen. PTT (laat ik het zo maar noemen om niemand op verkeerde gedachten te brengen) is een zeer onstabiele springstof die ontstaat door het mengen van drie vloeistoffen waarvan er eentje enkel dient om de reactie te bevorderen. Deze stoffen zijn gemakkelijk te verkrijgen, en als je ze in banaal ogende flessen stopt (shampoo, hoestfles) kom je zo door de controle. Bij de aanslagen in Londen is dit explosief ook gebruikt, weliswaar in afgewerkte (vaste) vorm. Tijdens het mengen kan er heel wat mis gaan, vooral omdat er warmte vrijkomt die de reactie (al te zeer) versnelt. In het vliegtuig is dat nu juist de bedoeling: snel mengen, even schudden en ... Bedenk dat een vloeistof na de overgang in gasvorm ongeveer een duizendmaal groter volume inneemt, en tel daarbij de expansie door de temperatuur. Bij dit soort bommen dient de terrorist ook de menger te zijn. Je kan niet alles hebben in het leven (met mijn excuses voor dit cynisch einde).
10-08-2006 om 00:00
geschreven door Raf
09-08-2006
Op de juiste plek
Elk jaar in augustus heerst er verhoogde nervositeit in en rond de vliegbasis van Kleine Brogel. Op de verjaardag van de vernietiging van Hiroshima komen vredesactivisten naar deze plek om althans symbolisch de kernwapens die er liggen uit de wereld te bannen. Steevast maakt senator Vankrunkelsven deel uit van deze jaar na jaar slinkende groep, eerst als lid van de oppositie, nu als vertegenwoordiger van de partij die de eerste-minister levert. Zelf heb ik in de jaren 70 en 80 deelgenomen aan acties rond het plaatsen van kruisraketten, tot in Kleine Brogel toe. Achter de eis tot verwijdering van alle kernwapens uit de wereld sta ik nog steeds, maar ik ben ook realistisch genoeg om deze eis uiteindelijk te beschouwen als een vrome wens. Minder goed begrijp ik de zin van een deelname aan deze actie terwijl er in de meerderheid geen (of althans weinig) pogingen ondernomen worden om de VS te overhalen deze wapens te verwijderen. Senator Vankrunkelsven zou collega's kunnen overtuigen, kunnen lobbyen bij de regering, en desnoods, omdat het voor hem kennelijk een heel belangrijk item is, dissident kunnen gaan stemmen als het te pas komt. Een dissidente stem in de meerderheid: de pers zal er zijn, en het effect ervan is groter dan dat van een deelname aan een symbolische maar toch eerder beperkte actie.
09-08-2006 om 00:00
geschreven door Raf
07-08-2006
Het kastje
Een dag in augustus. Meestal biedt het kastje niets wat het vermelden waard is. Vorige zaterdag dus wel: The third man (1949) van Carol Reed, The asphalt jungle (1950) van John Huston, North by northwest (1959) van Alfred Hitchcock, The devil's own (1997) van Alan Pakula en The matrix (1999) van Larry en Andy Wachowski. Een mens moet keuzes maken in het leven, dacht ik, ook al is het zaterdag in augustus. Het werd Hitchcock in de namiddag en Reed in de late avond. Natuurlijk heb ik deze films meermaals gezien en is de verrassing weg, maar je kijkt naar het knappe camerawerk en de prestaties van de acteurs. Orson Welles bijvoorbeeld die als Harry Lime met een minimale mimiek in zijn opgeblazen babyface de meest cynische praat verkoopt, en Cary Grant die in de rol van Roger O. Thornhill met een aandoenlijk voorgewende naïeviteit een vrouw versiert. De stad Wenen is schitterend in haar naoorlogse spel van licht en schaduw, en Reed heeft echt moeite gedaan om zijn film vol te stoppen met obscuur ogende Wieners (bij mij zijn de inwoners van deze stad nogal vlug obscuur). Die schöne blaue Donau speelt geen hoofdrol, wel de afvoerkanalen van alle menselijke rotzooi. Daarin komt Lime op een subliem in beeld gebrachte wijze aan zijn einde, met het beklijvende detail van de vingers die doorheen het riooldeksel naar het licht grijpen. Levensdrift noemen filosofen dat, en gelijk hebben zij. Hitchcock heeft de meest beroemde scène in zijn film op het Amerikaanse platteland gesitueerd. Cary Grant staat eenzaam in een bloedheet agrarisch landschap en de minste beweging creëert een spanning die zich verraadt in minimalistische lichaamstaal. Waarna de maximale ontlading in de vorm van een explosie een punt zet achter het ondraaglijke. Het kastje verdient af en toe een schouderklopje, geef toe.
Wie als trouwe inwoner van dit land telkens op 21 juli zijn kastje afstemt op het defilé van onze strijdkrachten, komt op den duur tot enkele niet te omzeilen vaststellingen. Wij kunnen niet marcheren. Gebrek aan fierheid of aan motivatie, plantrekkerij, kwaadheid richting het clubje op de tribune, de juiste oorzaak zal nooit gezocht en derhalve nooit gevonden worden. Misschien zijn wij wel geboren schuinsmarcheerders. Nu hoeven 'wij' onze stapcultuur ook weer niet te toetsen aan die van de gelaarsde ganzenpassers uit het oosten, de stijve taptoeërs uit het westen of de geveerde dravers van over de Alpen. Ieder zijn specialiteit, zeg ik altijd, vooral als ik minister Flahaut zie. Maar een flinke pas erin zetten, dat moeten wij de toekomstige vijand toch kunnen tonen. Lukt dat echt niet, laten wij dan de monarchie niet langer plagen met een defilé en laten wij de hele troep wegstoppen achter de Limburgse dennen. Dat de vijand maar rustig suddert in zijn onzekerheid over onze klauwen en tanden. Wel moeten wij Flahaut de hort opsturen, in het volle ornaat van zijn Nijvelse kleermaker. Soms boeten wij reeds hier op aarde voor onze zonden.
Vanmiddag in de auto. Ik klikte de radio op Nederland 4, de klassieke zender. Er kwam iets Mozartiaans uit de speakers en ik wachtte op het tussendoortje, mijn eigen term voor een aan-elkaar-prater. De componist waarover het ging was een zekere Franz Xaver en ook de naam Mozart viel. Plots trok de mist over mijn geheugen op: Franz Xaver Mozart (1791-1844) was de jongste telg van het gezin Mozart-Weber. Overigens zijn die getallen niet de nummerplaat van mijn voorligger, ik zal maar bekennen na mijn thuiskomst in Wikipedia te hebben gesnuisterd. Geen muzikale hoogvlieger, onze Franz Xaver. Moeder Constanze noemde hem soms Wolfgang, hoewel Freud nog moest geboren worden. Op 2-jarige leeftijd kreeg hij zijn eerste muzieklessen. Het is aannemelijk dat je er dan op volwassen leeftijd schoon genoeg van hebt. Franz Xaver Mozarts oeuvre bestaat voornamelijk uit kamermuziek, liederen en een aantal pianoconcerten. Hij stierf als vrijgezel op 29 juli 1844 in Karlsbad. Zijn muziek wordt nog nauwelijks uitgevoerd. Het zoveelste slachtoffer van een imago en van te hoge verwachtingen.
Wat gaat er om in het hoofd van iemand die een zelfmoordaanslag pleegt? Moeilijke materie zal iedereen zeggen. Het is al lastig genoeg om je in te beelden wat iemand bezielt die als volleerd verkeersagressor een boze vinger opsteekt. Of, nog dichter bij huis dan, weten wij van onszelf wel wat precies onze (schaarse, naar ik mag hopen) woede-uitbarstingen heeft uitgelokt? Dat van die beloofde maagden, daar geloof ik niets van, dat is een ridiculisering van een godsdienst die voor de meesten onder ons toch onbekend terrein is. Van ons katholieken (spreek voor jezelf hoor ik nu zeggen) wordt toch ook niet beweerd dat wij deugdzaam leven omwille van de beloofde rijstpap-met-het-gouden-lepeltje. Natuurlijk zijn potentiële kandidaten voor deze job die vanzelf zijn vaccatures creëert geen doetjes. Een hoog gehalte aan testosteron zal meer dan waarschijnlijk een voordeel zijn. Maar tot deze ultieme daad overgaan, enkel en alleen om het martelaarschap en de opwindende beloning, lijkt mij te kort door de bocht. De drijvende kracht zou ik eerder zoeken in een diep gevoel voor al of niet vermeend onrecht, in frustraties omdat het beoogde doel zo onbereikbaar lijkt en in een extreem wij-zij gevoel. De evolutionaire psychologie leert ons intussen dat het groepsgevoel bij de mens ingebakken zit. Veel heeft ook te maken met de situatie in het Midden-Oosten die een open wonde blijft en met de neoconservatieve politiek van de VS die in een niets ontziende krachtmeting een belangenoorlog voert onder de dekmantel van een 'Clash of Civilisations'. In het creëren en onderhouden van dat wij-zij gevoel speelt het behoren tot eenzelfde (minderheids)godsdienst wel een rol bij bijvoorbeeld de derde generatie in Groot-Brittanië. Dat las ik in het uitstekend artikel van Timothy Garton Ash op pagina 19 in DS van vandaag: 'Jonge Britse moslims en waarom ze boos zijn'. Maar eerlijk is eerlijk, toen was dit stukje al bijna klaar. Ik voel mij goed als ik met zo iemand van dezelfde mosterd kan eten.
Vandaag verscheen, onder de hoofding 'Kernwapens' en lichtjes ingekort, mijn stukje van 9 augustus 'Op de juiste plek' als lezersbrief in De Standaard. Bezig zijn met een blog vormt en kneedt inderdaad de eventuele journalistieke kwaliteiten van personen onder ons (zeg ik in algemene zin maar toch ook een beetje onbescheiden).
