hij was dan maar gevlucht
zijn ballingsoord stond klaar
met zwevend pluis en kattenhaar
en afval van een week of vijf

het bruist nog in zijn oor
dat zonder stemmen verder gaat
met koud besef van dreigend kwaad
en veel te lijmen leed

er doemen vormen op
die veelbelovend zijn en afgerond
met liefde en een warme ochtendstond
en alles anders dan het was
 
------------------------
uit 'Vrije val' door R.Vijzel

18-11-2007 om 00:00 geschreven door Raf  

Nadat mijn kapper het beschermende doek met een elegante zwaai heeft weggetrokken en daarbij het obligate alstublieft heeft gelispeld overweeg ik telkens weer om de tijd tussen twee knipbeurten drastisch in te korten. Ik zie dan een Narcissus in de spiegel, lang genoeg om mijn ego op te krikken, te kort om daar blijvend letsel aan over te houden. Vorige week had ik echter prijs. Met het oog op een te leveren zangprestatie (zie Zingen en ander fraais) had ik besloten J. te bezoeken, mijn vaste maar van mijn kant te weinig gewaardeerde kapper. Na de gebruikelijke geplogendheden - ik graai steevast in de boekskes om mij op de hoogte te houden van wat leeft in het diepe Vlaanderen - werden mijn vergrijsde manen liefdevol gewassen.
'Zeg het maar' zei G., de zoon van J., als de geknipte figuur om zijn vader te seconderen.
'Ik wil een bros' antwoordde ik met overtuiging. Dat lijkt me handig en dan kom ik hier niet teveel, dacht ik erbij.
'Dan krijg jij een bros' zei G. en hij zette meteen een forse hap in een lange dikke lok.
Er volgden er nog vele en op het einde haalde G. een vreemd attribuut tevoorschijn, een soort plankje met inkepingen, een brede houten kam als het ware. Elk haartje dat er boven uitstak, werd genadeloos gekortwiekt.
Ik volgde de verschillende fases met intense belangstelling. Toen de zwaai met het doek plaatsvond, en ik mijzelf aan een ultieme confrontatie met de spiegel waagde, duurde dat veel te lang: het ego van Narcissus werd fors over het paard getild.
Met opgewekte tred verliet ik het pand met achterlating van mijn geknipte lokken en een deel van mijn persoonlijkheid.
's Avonds, bij de ontmoeting met de koorleden, werd mijn ijdelheid nog eens extra opgeblonken. Ik begon zowaar te twijfelen aan mijn geboortejaar en ik heb gezongen, gezongen!
Dat verhaal van Samson, waarin deze met zijn haren ook al zijn krachten verloor, dat heb ik nooit geloofd...

------
*Het Vlaamse heir staat immer pal
 Daar 't winnen of daar 't sterven zal
 Alhier, aldaar aan lange lansen
 De leeuwen dansen, de leeuwen dansen

uit Groeninge, een tekst van Guido Gezelle, op muziek gezet door de jonge componist Jef Van Hoof.

15-11-2007 om 18:34 geschreven door Raf  

de hoofse liefde
is een keuzevak
waarbij de ridder
onbeschroomd
zijn ros bestijgt
en in een snelle vaart
kasteelwaarts trekt

wie vreemd gaat
doet ook vreemd
terwijl hij onderweg
collega's kruist
of zijn het concurrenten
die hij ternauwernood
een blik gunt

intussen wacht de vrouwe
geduldig als zij is
op de minnaar van de dag
met rond haar hals
de sleutelketting
het zichtbaar teken
alles is op slot

het ros remt af
en met een hoofse sprong
landt al het ijzer
op moeder aarde
zij spreekt hem zachtjes toe
maar zeer gedecideerd
neen het is gedichtentijd

------------------------
uit 'Vrije val' door R.Vijzel

14-11-2007 om 13:37 geschreven door Raf  

13-11-2007 om 02:00 geschreven door Raf  

Rien ne va plus à ce pays! Vlekken op mijn zwaard. En ik had de Hofmaarschalk pourtant een goede link gegeven om het te doen glanzen. Pour le moment où on va scisser la Belgique. Als het dan toch moet, dan liever d'une façon nette.

12-11-2007 om 10:59 geschreven door Raf  

Naast al de kommer- en kwelberichten over de hervorming/splitsing/opheffing (schrappen wat niet past) van dit land, is er in De Standaard van vandaag toch ook plaats voor een glimlach. Hoewel, wordt hier geen steeds belangrijker wordende volksgroep op de korrel genomen, de derde leeftijd/bejaarden/senioren/vergrijsden (schrap weer wat je hindert)?

Aantal stelende senioren met 50 procent gestegen.

BRUSSEL - Het aantal zeventigplussers dat betrapt wordt op diefstal is in vijf jaar tijd met meer dan de helft gestegen. Bij zestigplussers is de stijging nog sterker: plus 71 procent. Dat blijkt uit cijfers van de vzw Preventie en Veiligheid, zo schrijven Gazet van Antwerpen en Het Belang van Limburg vrijdag.

De oorzaken van de stijging zijn de vergrijzing - er zijn gewoon meer ouderen - maar ook de eenzaamheid en te lage pensioenen. Volgens geriater Lucien De Cock is de tijd voorbij dat zeventigplussers aan de kachel zaten.

'Ouderen komen steeds vaker in contact met steeds meer verleidingen.' De Cock vindt dat straffen geen zin heeft. 'Die ouderen hebben toch niets meer te verliezen. Voor hen is bijzondere hulp nodig. Vergeet ook de factor dementie niet. Veel senioren weten gewoonweg niet meer dat ze iets uit de rekken hebben gehaald, als ze aan de deur worden tegengehouden.'

***

-Louis!
-Ja, Julia?
-Als ge diesel getankt hebt, rij dan even naar de GB. Ik zal het lijstje meegeven. De       zes onderste lijnen, dat zijn geen grote spullen, die passen wel in uwe paraplu!
-Ok, maar ik vergeet veel tegenwoordig. In De Standaard stond dat ik de factor        dementie niet mag vergeten.
-Niet moeilijk doen Louis! De diesel is duur, en we kunnen ook al niet meer aan de       kachel zitten!

09-11-2007 om 18:41 geschreven door Raf  

Sommige werkgevers (patroons zegt men ook wel, tot jolijt van onze Nederlandse taalbroeders) hebben in het begin van de twintigste eeuw aan een wel heel speciale vorm van liefdadigheid gedaan die nog altijd sporen nalaat. Rij maar even door een mijncité in het Genkse, en je ziet wat ik bedoel: er was een redelijk moderne aanpak met symmetrische inplanting en een rastervormig stratenpatroon. En als volleerde paternalisten planden zij alles erop en eraan: scholen, kloosters, casino, kinderwelzijn, tennisplein, voetbalstadion, kerk of kerkje...
Natuurlijk was de achterliggende idee de werknemers te binden aan het bedrijf en te zorgen voor sociale rust ten bate van dezelfde werknemers, van hun gezin en...van de patroon...
Ook in de Antwerpse en Limburgse Kempen heb je van die fabrieksdorpen, in Olen, Mol, Balen, Lommel en Overpelt.
De drie laatste gemeenten boden onderdak aan een zinkfabriek (met klinkende namen als Union Minière, Vieille Montagne, Metallurgie Hoboken-Overpelt of Umicore). Tot ver in de jaren zestig zwaaide de oude tante Société Générale de Belgique (holding en investeringsmaatschappij) er de plak. Haar ingenieurs en haar kaderpersoneel waren praktisch volledig Franstalig. Milieubekommernissen waren geen topprioriteit, en dat hebben ze geweten in de stille Kempen. Wegen en opritten werden door gemeenten en inwoners driftig bestrooid met assen uit de ovens die in dankbaarheid van de fabrieken werden aanvaard.
Nu ligt daar, wijd en zijd, een schat aan cadmium en wie weet, sporen zilver en lood en meer zeldzame metalen. Ligt daar misschien ook de verklaring voor de voortdurende naamsveranderingen van de producent?

***
En na dit fraais, het zingen.
Nu zaterdag en zondag zing ik mee in een concert van ons plaatselijk (Kempisch dus) gemengd zangkoor. We zingen niet onaardig, en het koor is gestart als kerkkoor in het kerkje van de Metallurgie. Bij een brainstorming omtrent een koornaam, kwam iemand met het voorstel om ons Les petits chanteurs de la Vieille Montagne te noemen. We hebben het maar gehouden bij Concinite, ook niet mis, en toch wat universeler.
Ons concert bestaat uit werken van oa. Vivaldi, Mozart en Graupner en we worden begeleid door een strijkersensemble en er zijn ook 4 solisten.
Zingen tussen de zink. En dan vlug de kerk uit.

08-11-2007 om 16:06 geschreven door Raf  

Dankzij de goede zorgen van een verwante ziel, kwam ik redelijk onvoorbereid terecht in de wereld van de Desperate Housewives. Dat is nu niet bepaald mijn wereld, maar gaandeweg begon ik mij thuis te voelen via herkenbare situaties en intenties. Wat makers en tekstschrijvers ook moge geïnspireerd hebben, aan de basis ligt een onnoemelijk lijden dat zich heeft ontwikkeld uit een bedding van jeugd-, puber- en relatietraumata. Ik sta verbaasd - ik weet het inmiddels, ik behoor tegen beter weten in tot het naïeve volksdeel - over de minder mooie kanten (slechtheid klinkt zo ruw) van de protagonisten uit deze serie. Het is té verleidelijk om niet hier en daar naar eigen situaties over te stappen. Daarom, alvorens het gevaar te lopen naar cynisme over te hellen, stop ik met het bekijken van deze door hormonen, status en macht beheerste verhalen. Ergens koester ik mijn communiezieltje, daar kan Rome en Hollywood mij niet vanaf brengen.

05-11-2007 om 12:40 geschreven door Raf  

gelopen als een vader
met toegeknepen maag
zo ver gezocht
langs Willem II
mijn dochter
mijn eerste kind

gevonden in een bui
de hals gestrekt
de mond gestreept
en in een felle pas
mijn dochter
mijn eerste

gelost met vele stappen
de ogen groot
de lippen droog
een vader achterop
mijn dochter
mijn eerste

het luiden van de laatste bel
een scheut ver in de diepte
de hoop die uitgerukt
zijn laatste drup verloor
mijn dochter
te ver gezocht

------------------------
uit 'Vrije val' door R.Vijzel

03-11-2007 om 10:29 geschreven door Raf  

een stoel in Leuven
en rechts van mij
twee dikke buiken
met grote glazen slok voor slok

een tafel in de stad
gevangen in mijn zicht
een strooien hoedje
en veel Iberisch woord voor woord

een koppel op de markt
de prikkel van mijn oog
en voor het scheiden
een snelle zoen en been voor been

------------------------
uit 'Vrije val' door R.Vijzel

19-07-2007 om 00:41 geschreven door Raf  

De HI (Hot Items) in de media zijn op dit moment, buiten de TDF (Tour de France), FCDK (FC De Kampioenen) en HHVKC (Het Huwelijk van Kim Clijsters) toch wel TGW (The Global Warming) en ID (Intelligent Design). Net als u ontkom ik niet aan de vaststelling dat de grootste groep kijkers (DGGK) eerder aan de drie eerste onderwerpen een boodschap heeft.
Even terzijde, ik moet toegeven dat de Anglo-Amerikaanse gewoonte om initiaal- of letterwoorden te gebruiken even moet wennen, maar eens onder de knie, werkt het prettig, of je nu lezer bent dan wel schrijver. En hierboven kan je ook vaststellen dat overdaad schaadt.
Ter zake nu.
Van mijn broer Marc kreeg ik vanmorgen een schitterend filmpje dat in luttele seconden...neen, ik geef de clou niet prijs.
En voor de dossiervreters onder u geef ik een link met een helder geschreven duiding van de film.
Toch een waarschuwing: wie regelmatig naar Rome mailt voor vragen en instructies, kan enigermate verstoord worden door deze sceptische vrijmoedigheden.

16-07-2007 om 12:31 geschreven door Raf  

Vanavond, even voor acht uur. Ik zet de TV aan en zap naar Canvas voor het nieuws. Blijkt dat Ketnet nog loopt. Ik zie Mr. Bean die Kerstmis viert met zijn beertje en met een onappetijtelijke verloofde. Ik had die act al eens gezien, een jaar of tien geleden. Schitterend, dat wel. Ik kijk even langs de TV naar buiten en zie een felle zomerzon die nog niet denkt aan ondergaan. Het is vandaag zaterdag 14 juli. Quatorze Juillet met een Sarkozy die Parijs de facto tot hoofdstad van Europa uitroept door militaire delegaties van alle EU-landen in zijn parade op te nemen. En Brussel dan? Ach Brussel, denken ze bij de VRT: als bijna de hele Reyerslaan aan zee zit, moet de kijker geen complimenten hebben. Het meisje van de receptie is via een kattebelletje perfect in staat een cassette uit te kiezen en op het goede moment in de recorder te stoppen. Bij de jaarwisseling is dat toch ook goed verlopen!

14-07-2007 om 23:23 geschreven door Raf  

13-07-2007 om 00:00 geschreven door Raf  

De wenkbrauwen kunnen weer naar beneden.
Het 'moeilijke gedicht', dat via het plaatje misschien toch begrepen werd, was pure newspeak. De gebezigde taal bestond (tot voor kort althans) niet!
Ik ben er zelf verbaasd over dat het zich laat lezen als poëzie.
Een mogelijke verklaring:

1-Het metrum moet 'goed bekken'.
2-Rijmen hoeft niet doch helpt.
3-Uitspreekbare woorden.
4-Minstens één +- herkenbaar woord, liefst met een 'vertaling' (ma hoselmatrukèn).
5-Een beetje exotisme via enkele accenten.

Misschien heeft iemand nog een andere visie?

02-07-2007 om 23:17 geschreven door Raf  

01-07-2007 om 22:16 geschreven door Raf  

‘Ik zou niet weten waar ik het met haar over zou hebben. Nee, een dubbelinterview lijkt me zinloos. Zij heeft geen enkele politieke bagage. Het is alsof je een mus naast de Onze-Lieve-Vrouwetoren zou zetten. (...) Ze werd door de partij in de Senaat geparachuteerd. Ze haalt bijna al haar stemmen nationaal, wat duidelijk betekent dat ze vooral dankzij haar achternaam scoort. En dan verklaart ze dat ze het op eigen kracht wil maken in de politiek.’

Dit citaat uit een interview in 'Dag Allemaal' met Leo Tindemans las ik in DS van 27 juni. Hij heeft het over zijn nicht Elke Tindemans die op 10 juni gekozen werd voor de Senaat. Deze man werd door Wilfried Martens ooit bestempeld als de slechtste mens die hij in zijn leven ontmoet had. Ouder worden betekent niet automatisch wijzer of serener worden, dat is duidelijk.

27-06-2007 om 11:42 geschreven door Raf  

Op de VRT-blog van Siegfried Bracke las ik op zaterdag 09/06/2007:

Dit zijn voor mij de zoveelste verkiezingen die ik als journalist van heel dichtbij volg. En het zal wel een afwijking zijn, maar mij blijft het eindeloos boeien. Wat wil zeggen dat er geen sprake is van een déjà vu. Integendeel. Veel jamais vus!
Nooit gezien hoe de verkiezingen exclusief gaan waarover ze niet gaan. Kamer en senaat zijn verworden tot tool, middel. Het aanwijzen van 150 kamerleden en 40 senatoren is totaal niet aan de orde. Wie op twee of drie staat op de lijsten, en dus vaak effectief verkozen wordt, krijgt geen greintje aandacht. De verkiezingen gaan over (alfabetisch) Leterme, Vande Lanotte en Verhofstadt. Punt uit.

En dat zegt een van de leidende journalisten van de publieke zender die er juist alles aan gedaan heeft om de kijkers een kanseliersverkiezing op te dringen.

13-06-2007 om 14:28 geschreven door Raf  

Ik beland af en toe op de site van de CIA, de Central Intelligence Agency. Wees gerust, ik sta niet op hun loonlijst. Misschien wel op een andere lijst wegens mijn deelname in de jaren 80 aan meer dan één betoging tegen het plaatsen van kruisraketten (iedereen heeft wel zijn idealistische periode, niets mis mee). Hoe dan ook, de CIA is gespecialiseerd in het verkrijgen en analyseren van informatie over regeringen, bedrijven en personen. De Amerikaanse overheid gebruikt deze informatie, en echt niet alleen om militaire plannen te smeden. Het zou bijvoorbeeld niet door de beugel kunnen als president Bush het kleine Belize in Afrika zou situeren als mevrouw Lisa M. Shoman, de ambassadeur van Belize, even langskomt met haar bundeltje geloofsbrieven. Hoewel, Belize weegt niet zwaar, dus enig gestuntel kan wel. Eigenlijk weegt België, zoals onlangs bleek, ook niet zwaar (zie hieronder). Informatie onderzoeken op betrouwbaarheid is een hachelijke zaak. Als ik in de krant iets lees over een ongeval met een tankwagen, struikel ik vrij vaak over de fantasie van de journalist aangaande de chemische eigenschappen van de al dan niet vrijgekomen inhoud. Enige kennis van chemie komt mij dan van pas. Echter, met onderwerpen die buiten mijn competenties vallen wordt het toetsen van de betrouwbaarheid een stuk lastiger. De beste manier lijkt mij het opzoeken van andere bronnen. Af en toe valt een krant dan wel door de mand, maar vergissen is menselijk. Ja, leert mij de ervaring, en een vergissing toegeven is voor sommigen quasi onmenselijk. Maar nu terug naar de CIA. Ik heb met enige nieuwsgierigheid The World Factbook op de site geopend en Belgium aangeklikt via Select a Country. Afgezien van enkele details ziet het er vrij behoorlijk uit. Qua grootte worden wij vergeleken met Maryland (Nederland moet het stellen met 'slightly less than twice the size of New Jersey '). Er wordt melding gemaakt van een staatshervorming, van onze complexiteit en van onze zes regeringen:

note: as a result of the 1993 constitutional revision that furthered devolution into a federal state, there are now three levels of government (federal, regional, and linguistic community) with a complex division of responsibilities; this reality leaves six governments each with its own legislative assembly.

De partijvoorzitters worden met name genoemd, de regeringsleiders van de regionale regeringen echter niet, wat meebrengt dat Di Rupo wel en Leterme niet vermeld wordt. Wat ik niet wist: onze ambassadeur in Washington luistert naar de liefelijke naam Struye de Swielande en wij hadden in 2004 een olieproductie van 10.690 vaten per dag (1 vat = 158,99 l), een opmerkelijk cijfer waarin misschien ook afgewerkte frituurolie is opgenomen. Er is ook de typische Amerikaanse belangstelling voor militaire zaken: in 2005 werden wij geacht 2.436.736 mannen en 2.369.463 vrouwen beschikbaar te hebben voor een eventuele legerdienst. Jammer genoeg waren er in dat jaar maar 1.998.003 mannen en 1.940.918 geschikt (fit) voor de dienst. Toch nog ruim voldoende om de Nederlanders te doen beven als dat nodig mocht zijn.

                                                   * * *
Tijdens zijn acht jaar durend presidentschap hield Ronald Reagan een dagboek bij. Een drietal weken geleden kwam The Reagan Diaries op de markt. Op LVB.net kon ik lezen dat Reagan het in het totaal zes keer over België heeft. Op 14 januari 1985 noteerde hij:

Bezoek van premier Martens en minister van buitenlandse zaken Tinderman [sic] van België. Zwaar discussiepunt was of België de installatie van kruisraketten, hun deel van het akkoord van 1979 met de NAVO, zou uitstellen. Ze hielden een hoogdravend betoog om ons akkoord te laten gaan met een uitstel. Ik weet dat ze beiden voorstander zijn van de installatie, maar zij hebben de steun niet van hun parlement. Ik bleef vasthouden aan hun akkoord om te installeren. Ik ben er zeker van dat dit was wat ze werkelijk wilden dat ik deed. Nu kunnen ze terug naar hun parlement gaan en zeggen dat ze het geprobeerd hebben, maar dat ik nee gezegd heb. (vertaling Luc Van Braekel) 

07-06-2007 om 16:07 geschreven door Raf  

03-06-2007 om 14:19 geschreven door Raf  

Zeven uur later - om 16 uur - zat de shift van Kathy R. erop. Ze stapte in haar wagen en reed naar de onthaalmoeder. Blijkbaar merkte ze tijdens het bijna zes kilometer lange traject niet dat haar zoontje dood achter haar zat. Pas bij de onthaalmoeder stelde ze haar vergetelheid vast.

Dit las ik op zaterdag 26 mei in DS Online. Wat ging er toen precies door mijn hoofd? Moeilijk te zeggen, maar mijn gedachten gingen twee dagen later terug naar deze vreselijke gebeurtenis toen ik een CD oplegde met liederen van Schubert. Het voorlaatste lied was het beroemde Erlkönig, naar de gelijknamige ballade van Goethe. Die vertelt het trieste verhaal van een vader die 's nachts te paard naar huis rijdt met in zijn armen zijn doodzieke, ijlende zoon. De jongen ziet in zijn koortsdromen de elfenkoning, een symbool van de dood, die hem probeert mee te lokken naar de ’andere zijde’. Het angstige kind roept naar zijn vader om hulp.

[...]

Vader:
"Sei ruhig, bleibe ruhig, mein Kind;
In dürren Blättern säuselt der Wind."

[...]

Erlkönig:
"Ich liebe dich, mich reizt deine schöne Gestalt:
Und bist du nicht willig, so brauch' ich Gewalt."

Kind:
"Mein Vater, mein Vater, jetzt faßt er mich an!
Erlkönig hat mir ein Leids getan!"

Verteller:
Dem Vater grauset's, er reitet geschwind,
Er hält in den Armen das ächzende Kind,
Erreicht den Hof mit Müh' und Not;
In seinen Armen das Kind war tot.

30-05-2007 om 02:08 geschreven door Raf