Ik was donderdag op de boekenbeurs, en had mij voorgenomen niet meer dan twee boeken te kopen. Het werden er drie. Toch erg als je een belofte aan jezelf niet kan houden. Maar ten opzichte van de stapel die vorig jaar mee naar huis werd gezeuld betekent het winst. Het blijft een moeilijke opgave, dat lijfelijke contact met zoveel aantrekkelijke titels, die veelbelovende achterflap, de zachte druk van het links en rechts rondneuzende publiek. Ik voel mij vereerd, dat drie boeken voor mij kozen (help, daar duikt die verdomde personificatie weer op). Veel BV's waren er niet te zien. Zij interesseren mij niet, zeker niet als ze groene brilletjes dragen. Deze vorm van enggeestigheid moet gekoesterd worden. Hieronder een link die vooroordelen in de twee richtingen kan bevestigen, een zeldzame gebeurtenis die, geef toe, voor een fijn gevoel kan zorgen.
In de drukte van de boekenbeurs hoor ik plots mijn GSM. Te laat natuurlijk, en bovendien versta je toch geen jota. De dag nadien schiet het mij te binnen, en wordt de beller gebeld (hmm, l'arroseur arrosé). Een kennis, een alleenstaande vrouw, en bovendien in een belabberde toestand. Ik spreek haar sussend toe, ik ken haar zorgen. Dat zij mij opbelt vanuit de diepte van haar dal is nieuw. Morgen ben ik vrij, zeg ik (wie niet op 11 november? Hoewel, ik had gedacht om de streek rond Ieper te bezoeken). Zij interpreteert correct en laat gewillig toe dat ik mijzelf uitnodig. Een gesprek ja, over alles wat haar leven zo moeilijk maakt. En zij weet dat ik een zoetekauw ben, en gebruikt het lokaas van een gebakje als surplus. Er wordt een uur afgesproken, en dat had mijn achterdocht (o paranoia, mjn eeuwige gezel) moeten wekken. Wie vrij is, zegt met een brede geste: oh, maakt niet uit, ik ben de hele middag thuis. Niet dus, om drie uur verwacht zij mij. Mijn fantasie is gestart en komt geleidelijk op bedrijfstemperatuur. Deze schipper op de wilde vaart, houdt de boot niet langer af als er een glimp van een frisse haven opdoemt (goed gevonden, maar slaat nergens op). Darwin is mijn god, en hoewel hij niet verantwoordelijk kan geacht worden voor de duistere biologische mechanismen diep in mij, zij oefenen hun invloed zeker niet minder uit sinds hij ze aan het licht heeft gebracht. Ik ben laat opgestaan, vandaag. In mijn lichte sluimer ontwikkelde zich een scenario dat op een alerter ogenblik geen schijn van kans had gekregen. En mijn praktische ik begon al in gedachten met een rist voorbereidende handelingen: een uitgebreide douche, het bijknippen van het een en het ander, een zorgvuldig doornemen van mijn vestimentair potentieel. Een stropdas snoert mij de mond, dit schaamlapje voor schuchtere zielen. Maak ik daarmee duidelijk dat ik iets speciaals voor haar doe, een kers op een (verlepte) taart? Warhoofd, uw naam is ik. De tijd dringt, en het bijkomstige heeft mijn zicht op de hoofdzaak aardig vertroebeld. Ik zal het niet halen, mijn vertraging bedraagt nu al een half uur. Vertwijfeld zoek ik naar plan B. Ik neem mijn mobieltje, en verkondig de nederlaag. Die wordt ogenblikkelijk bevestigd, zeer sec, hoewel ik heimelijk had gehoopt op doux of op zijn minst demi-sec. Wat kan ik anders doen dan mijn wonden te likken, een mager surrogaat voor het verzwelgen van gebakjes en voor andere (lastig te concretiseren) vluchtige genoegens. Voor Ieper is het immers te laat, en mijn stropdas houd ik lekker om, als lijfstraf voor het koesteren van illusies van een halve dag.
11-11-2006 om 00:00
geschreven door Raf
09-11-2006
Groen in het salon?
Al Gore, of de recuperatie van het groene gedachtengoed door machtspolitici. Ik werp een knuppel in het hoenderhok door nogmaals een stukje uit Johan Sanctorum's Webmagazine VISIONAIR BELGIË over te nemen. De titel van het artikel waaruit ik put luidt: Het broeikas-effect is een politiek probleem. Stof genoeg voor een vinnige gedachtenwisseling, die verder reikt dan het opbranden van enkele auto- of fietsbanden...
[...] Partijen als Groen! zouden anderzijds moeten beseffen dat ze met hun naïef geloof in maakbaarheid, correcties en reglementen op een dood spoor zitten. De groene paradox draait hierrond: als de mens deel uitmaakt van het natuurlijk evolutieproces, dan is zijn status van roofdier en nestbevuiler onaantastbaar, gewoon behorend tot de interne evolutie van dat ecosysteem, ook als daar soorten voor moeten verdwijnen; roofdieren zijn nu eenmaal destructief, dus is ook het broeikaseffect een natuurlijk fenomeen, tot en met het einde van de menselijke soort. Gevolg: het modern-groene gedachtengoed is een contradictie, als het tegelijk steunt op progressie en behoud. Dat is een doordenker van formaat voor de Groen!-ideologen: ze zijn gedoemd om terug te keren in de tijd, of om een enorm vertragingsproces op gang te brengen, een involutie. Dat ze dat dan ook met zoveel woorden zeggen, waarom nog heulen met vakbonden, consumentenorganisaties en allerlei transmissiekamers van de vooruitgangsmachine. De Groenen, die nooit een vuist kunnen maken, en zelfs in het Al Gore-verhaal zich de politieke kaas van hun boterhammen laten eten door Verhofstadt: dat ze eindelijk wakker worden en het stringente, dwingende, fundamentele en orthodoxe karakter van hun eigen boodschap inzien.[...]
09-11-2006 om 11:44
geschreven door Raf
08-11-2006
De overheid waakt
Vanavond is het weer zover. Met een kar hebben wij de laatste weken hout verzameld, oude beschimmelde takkebossen die een boer wel kwijt wou en ook nieuw hout dat eigenhandig werd omgehakt langs een veldweg. Een garagist gaf enkele autobanden, en de fietsenmaker uit de buurt zond zijn zoontjes uit met enkele fietsbanden. Op een braakliggend stuk grond (de volwassenen vinden het wat dicht bij de huizen, maar zij leuteren daar elk jaar over), werd vanmiddag de stapel opgebouwd: eerst los droog hout met karton en kranten, dan de banden, en er bovenop het zwaardere houtwerk. Zoiets doe je pas de laatste dag, want anders wordt er gepikt door die van een andere buurt, de rotzakken. Straks, bij valavond verzamelen eerst de kinderen, dan de vaders, en als de fik er goed in zit komen ook de moeders op het vuur af. Wij, de pubers, hebben al het werk geleverd en voelen ons de baas. Dat tonen wij dan ook door links en rechts in het vuur te koteren. Of door zwartgeblakerde stukken hout over onze handpalmen te wrijven en dan achter de gillende meisjes aan te lopen. Ook tof is het als je bommetjes laat knallen, liefst achter iemand zijn rug. Heerlijk, dat Sint-Maartenvuur, elk jaar op 11 november. De hele buurt verbroedert, sommige vaders hebben zakflesjes bij, sommige moeders zelfgebakken wafels. En links en rechts in het donker wordt geflikflooid, en onstaan prille experimenten die bedoeld zijn om de soort voort te zetten. Maar ik, eerlijk gezegd, ik ben wat schuchter. (uit een achteraf geschreven jongensdagboek van enkele decennia geleden) ***** De gemeente heeft vanaf dit jaar beslist dat de Sint-Maartensvuren in de buurten vervangen worden door een centraal Sint-Maartensvuur. Er komt een podium met een muziekband. Het gebruik van bommetjes is verboden. De Schepen van Jeugd zal een toespraak houden. (vrije interpretatie van een bericht in het gemeentelijk blad, enkele jaren geleden) ***** Er wordt geen groot vuur meer gestookt. Er komt animatie op de markt, zodat iedereen al kijkend aan zijn trekken komt. De gemeente investeert in receptieve cultuur. (laatste stand van zaken)
08-11-2006 om 00:00
geschreven door Raf
07-11-2006
Poëtische klanken
Ik zag net op Nederland 2 een reclamespot van de verzekeringsmaatschappij RVS (met het bekende parapluutje). Het gaat over mannen met paraplu's die door de lucht zweven. Mooi..., maar het mooiste vind ik de bijhorende (gezongen) muziek. Kent iemand die muziek? Zo ja, laat iets van je horen.
07-11-2006 om 22:01
geschreven door Raf
06-11-2006
Alle Tiere werden Brüder
Een jaar na de bouw van het Ecoduct over de E314 in Opgrimbie bij Maasmechelen vinden heel wat dieren vlot de weg naar de andere kant van het Nationaal Park, schrijft mijn lijfkrant DS vandaag. Dat stemt mij heel gelukkig. Meer dan dertig jaar geleden besliste de overheid in een gulle separatistische bui om een natuurgebied doormidden te snijden van West naar Oost, en omgekeerd. Sindsdien waren de families van de zeldzame rugstreeppadden, salamanders, reeën en dassen van elkaar gescheiden. Wie in een overmoedige bui toch de overtocht waagde, bijvoorbeeld ver buiten de kantooruren, had een reële kans op een smartelijk einde in een tête-à-tête met de zeldzame maar o zo snelle nachtrijders. Ook hier gelden de Darwinistische principes, en zodoende bleven enkel nog bedeesde, wankelmoedige of effenaf laffe dieren over, maar slim waren ze wel. Aan de noordzijde leefde een kleine populatie zavelsprinkhanen, terwijl het gros van de soort aan de zuidkant huisde. Als je ook hier de onverbiddelijke Darwin op zou loslaten, mag je op den duur een sprinkhanensoort verwachten die de breedte van de E314 vlotjes neemt. Spijtig, maar dan heb je geen rekening gehouden met de breeddenkendheid van politici en betonboeren. Terug naar de werkelijkheid. Het Ecoduct is er nu en de natuurwachters hebben flink op de loer gelegen om de dieren te noteren die, gedreven door dankbaarheid en een beetje hormonen, de met grassprieten bedekte brug oversteken. Aan de andere kant wachten de soortgenoten met een visadempje: hoe zou de achterkleinzoon van Bolleke Das, het verre familielid, er nu uitzien? En zal het nog klikken na zoveel jaren bittere scheiding? Allemaal vragen die de vlijtige natuurwachters niet op hun invulformulieren hebben staan. Maar goed ook, zij hebben daar geenzaken mee.
06-11-2006 om 20:11
geschreven door Raf
Gerecycleerd
Bedankt, Speedy, Menck, Artemis, Zapnimf, Marijke, Titus, Koen Robeys, en Marlon Vanco. Jullie reactie had voor mij iets van een katharsis: de verzoening met de wil der goden, met het noodlot in de Griekse treurspelen, bij de ondergang van de held. In gewone taal zat ik met een kater. Ik heb besloten verder te bloggen, tegen een tempo dat mij ligt. Geen gejaag, geen zoeken naar schouderklopjes, geen naast mijn schoenen lopen. I only live twice.
06-11-2006 om 11:08
geschreven door Raf
04-11-2006
licht
geen zwarte toetsen meer ik streel alleen de witte en ben op wankelende weg ver van de deur die buitensluit
majeure klanken zweven rond en beelden vol met hoop met achter mij de vieze smaak van falen en van schuld
is er een doel gevonden geen vlucht meer voor mezelf of is het nog te prematuur en is mijn twijfel mijn gezel
------------------------ uit 'Vrije val' door R.Vijzel
04-11-2006 om 21:52
geschreven door Raf
16-10-2006
(Tot ziens, adieu, goodbye) Oef
Oef
16-10-2006 om 00:00
geschreven door Raf
09-10-2006
Iedereen ik
Ik ben in papier Ik adem Ik ben milieuvriendelijk
Dat las ik gisterenmorgen op de papieren zak waarin de zondagse bakker mijn broodjes had gestopt. In het land waar het surrealisme tot staatslogica is verheven (Johan Sanctorum), hoeft de personificatie van een broodzak geen opschudding te verwekken. Wij werden in de loop der jaren al zo vaak blootgesteld aan de absurdistische bijdragen van de reclamesector, dat onze wenkbrauwen niet de minste poging meer ondernemen om over te gaan naar de opgetrokken toestand. Nu is de slogan "U rijdt links, want uw voorouders komen uit Engeland?" of "Ustaat op de pechstrook want uw banden moeten rusten?" afkomstig van de huisvlijt van iemand onder ons. Minister Peeters van Openbare Werken had een wedstrijd uitgeschreven om zoveel mogelijk oneliners te verzinnen die de snelweggebruiker tot beter rijgedrag zouden aanporren. Voorwaarde was wel een hoog absurditeitsgehalte. Want in Magritte-land is een pipe geen pipe, en als je rechts bedoelt zeg je best links. Onze stand-up comedians gaan zo ver in hun zoektocht naar nadrukkelijke absurditeiten, dat hun mislukking toch weer enig gelach uitlokt. Maar genoeg gezeurd, ik wil een eigen bijdrage leveren:
Ik ben een aanslagbiljet Ik beneem u waarschijnlijk de adem Ik kom uit een milieu waar vriendelijkheid niet aan de orde is
Toen ik als titel voor de lotgevallen van Wouter 'De rand' koos, dacht ik aan het begrip 'marginaal'. Voor de zoveelste maal heeft bij deze keuze mijn intuïtie weer de bovenhand gehaald op mijn verstand. Gisteren las ik een lezersbrief in DS Online met de hoofding "Paus Ratzinger schaftLimbus af". Mijn kennis van het Latijn is niet geüpdated (mijn Roomse kennis evenmin), en daarom bezocht ik even Wikipedia:
Het Voorgeborchte (Latijn: limbus of limbo, "rand, zoom"), is in de Rooms-Katholieke theologie een aanduiding van het verblijf van de zielen die na het sterven niet toegelaten worden tot de hemelse glorie van Christus en ook niet naar de hel of het vagevuur gezonden worden. Zij wonen aan de rand van de hemel of de hel.
Zeg nu zelf, een intuïtieve voltreffer. Verslaafden in behandeling, heen en weer geslingerd tussen hemel en hel. Te slecht voor een beloning, te goed voor een straf, aan iedereen de beurt om op dit thema nog wat door te emmeren. Nu Wouter geparkeerd is in de observatieafdeling van een ontwenningskliniek, laat ik hem even met rust. Als ik de draad weer opneem, zal dat misschien onder de titel 'In Limbo' gebeuren. De Limburgers zijn hiermee gewaarschuwd: ik heb niets tegen hen, net zo min als tegen die van Aantwaarpen.
06-10-2006 om 17:49
geschreven door Raf
05-10-2006
De rand (3)
Wouter werd wakker van geroezemoes in de gang. Hij voelde zijn hart kloppen in zijn hoofd en sleepte zich in tweestrijd tot bij de wasbak. De spiegel toonde onbarmhartig de vreemde glans in zijn ogen, dat verraderlijke en altijd aanwezige stigma. Meer dan een kattenwas zat er niet in. Hij verliet zijn kamer, en zocht met onzekere passen de eetzaal. Er zaten nog wat late ontbijters, die nauwelijks opkeken. Wouter ging zitten, en begon traag en met tegenzin te eten. Na enige tijd stelde de man naast hem zich voor, en Wouter noemde zijn naam. Daar bleef het een beetje bij, tot zijn begeleider verscheen. In het glazen lokaal werd bloed afgenomen. Wouter sloeg bleek uit bij de prik en moest even blijven liggen. Spijt begon te knagen. Ja, natuurlijk was hij uit vrije wil gekomen, maar hij had niet veel te kiezen gehad. Voor zijn arts was het duidelijk: een snelle opname of een overdosis. Niemand kiest voor een overdosis, maar als het spul niet meer werkt, wat doe je dan. De begeleider zei dat hij de rest van de dag maar moest rusten. Op zijn kamer wierp hij een vlugge blik in zijn map. Typische taal, voorzichtig en toch dwingend. Languit op zijn bed probeerde hij zich in te leven in een verse portie. Een gevecht tussen wegkwijnende hoop en een sluipend begin van diepe neerslachtigheid. Gelukkig bracht een lichte sluimer hem op onbewuste paden.
05-10-2006 om 21:23
geschreven door Raf
04-10-2006
Offweken
In de aanloop naar 0810 is de pers niet te genieten. Ik blader 's morgens bij het ter hand nemen van mijn lijfblad direct door naar mijn geliefkoosde Sudoku's. Ook de buis kan mij nauwelijks bekoren. Als ik al kijk, zap ik wat op en neer tussen de drie Nederlanden en National Geographic. Van Bracke moet ik krabben (ja, een woordspeling), en als ik naar Crabbé kijk, zie ik blokken op het behang (nu is de vrije associatie helemaal op hol geslagen). Ik wacht dus af, en sla ook de week na 0810 maar over, because al die deskundige ellendelingen, die na zelf gestemd te hebben, zich ook nog eens gaan moeien met hoe al de anderen gestemd hebben. Internet is op deze zenuwpeesdagen ook niet alles. In de fora wordt een schot van een luchtbuks meteen beantwoord met een Kanonenschuss. Of op een eerbare oprisping volgt een complete vuurspuwersdemonstratie. Er wordt met veel venijn op de man (of de vrouw) gespeeld, de bal zie je niet eens. Een van de meest gebruikte uitdrukkingen is de volgende: het kot zou te klein zijn. Dit zinnetje sluit meestal een korte argumentatie af, want hierna hoeft niets meer te volgen. Iedereen die de gedachtegang gevolgd heeft staat perplex in de lucht te happen, er van doordrongen dat de waarheid soms zo simpel kan zijn. Om terug even de draad op te nemen van het internet: er komt naast grove ook wel zogenaamd geestige taal aan bod in de fora. Ik heb mij voorgenomen op deze blog en in mijn reacties op medebloggers niet die toer op te gaan. Moest ik dat wel doen, het kot zou te klein zijn.
04-10-2006 om 00:00
geschreven door Raf
02-10-2006
Autodafe
een gloeiende gedachte zo teugelloos verwekt dringt stap voor stap naar binnen op gloeikousvoeten en laat de sporen na van schroeipijn in de ringen van de jaren
------------------------ uit 'Vrije val' door R.Vijzel
02-10-2006 om 07:36
geschreven door Raf
01-10-2006
De rand (2)
De kamer was sober ingericht, bijna voor een monnik. Op het tafeltje naast het raam lag een map met de gebruikelijke verwelkoming en het huisreglement. Wouter ging op het bed zitten en zijn vrouw draaide de stoel in zijn richting en nam plaats. De begeleider gaf de uren van de maaltijden, het slapengaan en het wekken. Hij nam de bloeddruk en vroeg hoe hij zich voelde. 'Moe', zei Wouter en hij opende de koffer en nam een pyjama. Zijn vrouw pakte hem vast en begon te huilen. Hij huilde even mee en de begeleider liep discreet naar de gang. Zij droogde zijn tranen en hij de hare. Zonder een woord liep ze naar de deur, draaide even haar hoofd en forceerde een korte lach. Ze was mooi en jonger dan ooit doorheen de tranenmist. Slapen wou hij nu, slapen. Hoeveel nachten had hij gemist, drie, vier? Hij kleedde zich uit, rommelde alles wat in de kast en legde zich neer. Hij probeerde alle lichtknopjes boven het bed, maar één lamp bleef er branden. Dan maar het deken tot boven de ogen en proberen weg te komen. Hoewel, het middel zat nog in zijn bloed, hij vocht nog met een restant van het effect. Toen hij bijna gewonnen had, kwam de begeleider binnen en gaf hem een tablet met een glas water. De stem die zei dat hij mocht slapen zolang hij wou, begon heel langzaam weg te ebben.
01-10-2006 om 01:20
geschreven door Raf
30-09-2006
Actueel
of ik dan aangeslagen ben ik denk het niet ik wil het niet maar aangesproken wel ik voel mij aangesproken en eindeloos verdeeld
30-09-2006 om 10:40
geschreven door Raf
29-09-2006
De rand (1)
Ik heb Wouter* een aantal jaren geleden leren kennen. Erg open is hij niet, maar als je zijn vertrouwen weet te winnen komt hij wel los. Hij zat een tijdje in de psychiatrie, zoals dat heet, en bracht mij op een avond een stapeltje papieren met zijn levensverhaal. Terwijl hij zwijgend naast mij zat, las ik de eerste pagina's even door, en dan kwam de vraag of ik het wou verwerken in een eigen tekst. Ik aarzelde, maar heb tenslotte ja gezegd. Het verhaal groeit, maar met zijn instemming plaats ik af en toe een passage.
Zij beklommen de trap naar de inkomsthal en Wouter's vrouw meldde zich aan. De receptioniste belde kort en vroeg om te wachten. Na drie minuten verscheen een dertiger, die meteen een koffer overnam, en vroeg om te volgen. Een glazen gang, een glazen deur en een lang pad in een soort tuin, links en rechts geflankeerd door oude gebouwen met vele ramen. Overal tralies. Wouter voelde rillingen over zijn rug. De opgefokte energie die hij zichzelf had toegediend begon weg te vloeien in de grote leegte, waarin hij telkens weer opnieuw terechtkwam. De begeleider droeg nog de sporen van een hazenlip en gaf droog wat uitleg. Het pad voerde naar rechts tot bij het paviljoen. Op de eerste etage werd de gang tot de breedte van een toegangsdeur versmald door een uitsprong met glazen wanden. De begeleider wisselde enige woorden met de jonge vrouw achter het loket, die daarop de deur ontgrendelde. Het viel Wouter op dat er veel daglicht binnenviel en dat alles zo clean leek. En hij had witte jassen verwacht. Ze passeerden een patio met schaars groen en wat tafels en tuinstoelen. Drie vrouwen zaten op een rijtje in de zon en staarden apathisch voor zich uit. Een magere man met een opvallend gelige huid sprak met drukke gebaren en zijn buurman reageerde grinnikend. Ze liepen naar zijn kamer, in de hoek van het gebouw.
*Wouter heet niet Wouter
29-09-2006 om 20:05
geschreven door Raf
28-09-2006
Vrije markt
Emoties, gevoelens, sentimenten... Ook iets voor eBay?
assortiment
je mag wat tranen van me lenen een frons of rimpels rond de mond gekoppeld aan een portie weemoed of aan gepieker in de avondstond
of heb je liever muizenissen met vreemde beelden in het hoofd een kloppend bloedvat aan de slapen en brand vanbinnen die niet dooft
dat alles is bij mij te krijgen in goede staat en welbeproefd en als het meevalt mag je het houden omdat het voor mij niet meer hoeft
------------------------ uit 'Vrije val' door R.Vijzel
28-09-2006 om 09:13
geschreven door Raf
27-09-2006
Over illusies (slot)
Jozef Beenhouwers, vliegtuigdeskundige én kunstenaar, vroeg aan de Antwerpse Academie een bescheiden plekje voor een tentoonstelling, maar ving bot. Onder zijn verbazend snel gevonden artiestennaam Transsibersko schreef hij Josef Beuys aan met een vriendelijk verzoek om een plaatsje in de Kunstacademie van Düsseldorf. Geen antwoord. Hij maakte zich snel het Antwerpse dialect eigen en ging naar Jan Hoet om in Documenta Kassel terecht te kunnen, maar Jan lachte hem vierkant uit. De Biënnale van Venetië kon hij toen ook wel vergeten en het CentrePompidou spookte enkel nog in zijn dromen. Er kwam een einde aan zijn illusies toen hij op een dag toevallig het tweede deel van het cv van Panamarenko las:
Panamarenko interesseert zich vooral in de zaken die iedereen ongrijpbaar vindt, zoals het heelal en de aërodynamica, of het zo ver mogelijk reduceren van de luchtweerstand. Met ongekende creativiteit begeeft hij zich op het vlak van de technologie, waarbij hij vooral analytisch en experimenterend te werk gaat. Van dogmatische principes en gecontroleerde wetenschappelijke systemen moet hij niets hebben. De eigenzinnige kunstenaar Panamarenko laat zich meevoeren door zijn verbeeldingskracht. Hij gaat de strijd aan met het ongrijpbare, trotseert de zwaartekracht en probeert het technisch onmogelijke mogelijk te maken met als resultaat even poëtische als wonderbaarlijke kunstwerken. Zijn technisch perfect geconstrueerde vliegmachines kunnen niet vliegen, maar vormen een parodie op de moderne, icarische hoogmoed van de permanente vooruitgang.
Toen Transsibersko dit gelezen had, ging hij met zijn perfect duikende duikboot naar de Schelde, stapte in, sloot het luik en startte de pomp. De boot verdween onder de oppervlakte en kwam na enige tijd weer naar boven. Ook de tweede poging mislukte. Tenslotte opende hij met een tevreden trek om de mond een klep en begon aan de derde duik. Het water sloot zich vredig boven hem. Hij is nog steeds op weg naar Venetië.
