De kamer was sober ingericht, bijna voor een monnik. Op het tafeltje naast het raam lag een map met de gebruikelijke verwelkoming en het huisreglement. Wouter ging op het bed zitten en zijn vrouw draaide de stoel in zijn richting en nam plaats. De begeleider gaf de uren van de maaltijden, het slapengaan en het wekken. Hij nam de bloeddruk en vroeg hoe hij zich voelde. 'Moe', zei Wouter en hij opende de koffer en nam een pyjama. Zijn vrouw pakte hem vast en begon te huilen. Hij huilde even mee en de begeleider liep discreet naar de gang. Zij droogde zijn tranen en hij de hare. Zonder een woord liep ze naar de deur, draaide even haar hoofd en forceerde een korte lach. Ze was mooi en jonger dan ooit doorheen de tranenmist. Slapen wou hij nu, slapen. Hoeveel nachten had hij gemist, drie, vier? Hij kleedde zich uit, rommelde alles wat in de kast en legde zich neer. Hij probeerde alle lichtknopjes boven het bed, maar één lamp bleef er branden. Dan maar het deken tot boven de ogen en proberen weg te komen. Hoewel, het middel zat nog in zijn bloed, hij vocht nog met een restant van het effect. Toen hij bijna gewonnen had, kwam de begeleider binnen en gaf hem een tablet met een glas water. De stem die zei dat hij mocht slapen zolang hij wou, begon heel langzaam weg te ebben.

01-10-2006 om 01:20 geschreven door Raf  

of ik dan aangeslagen ben
ik denk het niet
ik wil het niet
maar aangesproken wel
ik voel mij
aangesproken
en eindeloos verdeeld

30-09-2006 om 10:40 geschreven door Raf  

Ik heb Wouter* een aantal jaren geleden leren kennen. Erg open is hij niet, maar als je zijn vertrouwen weet te winnen komt hij wel los. Hij zat een tijdje in de psychiatrie, zoals dat heet, en bracht mij op een avond een stapeltje papieren met zijn levensverhaal. Terwijl hij zwijgend naast mij zat, las ik de eerste pagina's even door, en dan kwam de vraag of ik het wou verwerken in een eigen tekst. Ik aarzelde, maar heb tenslotte ja gezegd. Het verhaal groeit, maar met zijn instemming plaats ik af en toe een passage.

Zij beklommen de trap naar de inkomsthal en Wouter's vrouw meldde zich aan. De receptioniste belde kort en vroeg om te wachten. Na drie minuten verscheen een dertiger, die meteen een koffer overnam, en vroeg om te volgen. Een glazen gang, een glazen deur en een lang pad in een soort tuin, links en rechts geflankeerd door oude gebouwen met vele ramen. Overal tralies. Wouter voelde rillingen over zijn rug. De opgefokte energie die hij zichzelf had toegediend begon weg te vloeien in de grote leegte, waarin hij telkens weer opnieuw terechtkwam. De begeleider droeg nog de sporen van een hazenlip en gaf droog wat uitleg. Het pad voerde naar rechts tot bij het paviljoen. Op de eerste etage werd de gang tot de breedte van een toegangsdeur versmald door een uitsprong met glazen wanden. De begeleider wisselde enige woorden met de jonge vrouw achter het loket, die daarop de deur ontgrendelde. Het viel Wouter op dat er veel daglicht binnenviel en dat alles zo clean leek. En hij had witte jassen verwacht. Ze passeerden een patio met schaars groen en wat tafels en tuinstoelen. Drie vrouwen zaten op een rijtje in de zon en staarden apathisch voor zich uit. Een magere man met een opvallend gelige huid sprak met drukke gebaren en zijn buurman reageerde grinnikend. Ze liepen naar zijn kamer, in de hoek van het gebouw.

*Wouter heet niet Wouter

29-09-2006 om 20:05 geschreven door Raf  

Emoties, gevoelens, sentimenten...
Ook iets voor eBay?

assortiment

je mag wat tranen van me lenen
een frons of rimpels rond de mond
gekoppeld aan een portie weemoed
of aan gepieker in de avondstond

of heb je liever muizenissen
met vreemde beelden in het hoofd
een kloppend bloedvat aan de slapen
en brand vanbinnen die niet dooft

dat alles is bij mij te krijgen
in goede staat en welbeproefd
en als het meevalt mag je het houden
omdat het voor mij niet meer hoeft

------------------------
uit 'Vrije val' door R.Vijzel

28-09-2006 om 09:13 geschreven door Raf  

Jozef Beenhouwers, vliegtuigdeskundige én kunstenaar, vroeg aan de Antwerpse Academie een bescheiden plekje voor een tentoonstelling, maar ving bot. Onder zijn verbazend snel gevonden artiestennaam Transsibersko schreef hij Josef Beuys aan met een vriendelijk verzoek om een plaatsje in de Kunstacademie van Düsseldorf. Geen antwoord. Hij maakte zich snel het Antwerpse dialect eigen en ging naar Jan Hoet om in Documenta Kassel terecht te kunnen, maar Jan lachte hem vierkant uit. De Biënnale van Venetië kon hij toen ook wel vergeten en het Centre Pompidou spookte enkel nog in zijn dromen. Er kwam een einde aan zijn illusies toen hij op een dag toevallig het tweede deel van het cv van Panamarenko las:

Panamarenko interesseert zich vooral in de zaken die iedereen ongrijpbaar vindt, zoals het heelal en de aërodynamica, of het zo ver mogelijk reduceren van de luchtweerstand. Met ongekende creativiteit begeeft hij zich op het vlak van de technologie, waarbij hij vooral analytisch en experimenterend te werk gaat. Van dogmatische principes en gecontroleerde wetenschappelijke systemen moet hij niets hebben. De eigenzinnige kunstenaar Panamarenko laat  zich meevoeren door zijn verbeeldingskracht. Hij gaat de strijd aan met het ongrijpbare, trotseert de zwaartekracht en probeert het technisch onmogelijke mogelijk te maken met als resultaat even poëtische als wonderbaarlijke kunstwerken. Zijn technisch perfect geconstrueerde vliegmachines kunnen niet vliegen, maar vormen een parodie op de moderne, icarische hoogmoed van de permanente vooruitgang.

Toen Transsibersko dit gelezen had, ging hij met zijn perfect duikende duikboot naar de Schelde, stapte in, sloot het luik en startte de pomp. De boot verdween onder de oppervlakte en kwam na enige tijd weer naar boven. Ook de tweede poging mislukte. Tenslotte opende hij met een tevreden trek om de mond een klep en begon aan de derde duik. Het water sloot zich vredig boven hem. Hij is nog steeds op weg naar Venetië.

27-09-2006 om 01:14 geschreven door Raf  

Illusies verschuilen zich soms achter de ordinaire gevel van een modaal huis in een eenvoudig dorp. Jozef Beenhouwers was al van jongs af geobsedeerd door vliegtuigen. Hij was behoorlijk verstandig, verdiende een aardige cent met vakantiewerk, en las alles wat hij over luchtvaart kon te pakken krijgen: van de memoires van Icaros, over de ontboezemingen van Joseph en Jacques Montgolfier tot de dagboeken van de fietsenmakende broeders Wright. Tussendoor snuffelde hij nog vlug in het zakboekje van Otto Lilienthal, die damals zijn leven had geofferd voor het vliegen. Gewapend met deze basiskennis werden de tanden gezet in de geheimen van de aërodynamica: Bernouilli en Prandtl in het voorjaar, Mach en von Kármán in het najaar. Vervolgens stortte hij zich op verbrandingsmotoren, electriciteit en materialenkunde. Toen de verzadiging begon te dreigen, zorgde een plotse opstoot van artistieke koorts voor een radicale ommezwaai in de richting van de kunst (ja grillig was hij ook). Gedreven door hetzelfde vuur doorzwom hij alle waters van de creativiteit, tot hij op een dag oog in oog stond met de werken van Panamarenko. Dát was het, deze innige verstrengeling van zijn twee werelden. Met een innerlijke gloed die eigenlijk alleen voor de procreatie is voorbehouden, liep hij modelbouwwinkels, Brico's en Gamma's af, en begon met minutieuze ijver aan de constructie van een vliegtuigmodel, op schaal 1/10. Het werd gebouwd volgens de strenge eisen van de fysica, maar in de afwerking legde hij een artistieke en modieuze touch. Een motor erin, een afstandsbesturing, en van bij de eerste vlucht vloog het ding, wonderbaarlijk en luid. Hij maakte verder een perfect stijgende luchtballon en een schitterend duikende duikboot. Nu nog de pr, dacht Jozef in een opwelling van realiteitszin. Na raadpleging van het cv van Panamarenko, noteerde hij alvast de namen van Josef Beuys, Jan Hoet en, je-weet-maar-nooit, Bert Anciaux.

25-09-2006 om 21:48 geschreven door Raf  

Uit mijn alfabet  -  O,P en Q

Oblomov, hoofdpersoon van de gelijknamige roman van Ivan Gontsjarov, is de verpersoonlijking van lethargie, dagdromerij en existentiële besluiteloosheid. Oblomovist is hiervan afgeleid, en staat voor nietsnut, apathische dagdromer die wel plannen maakt maar ze zelfs geen begin van uitvoering geeft.

Poëzie houdt de wacht bij de afwezige betekenis (Maurice Blanchot).

Staatssecretaris voor Administratieve Vereenvoudiging Van Quickenborne is verheugd met het initiatief van de gemeenteraad van Brugge. Die schaft vanavond (28 juni 2005), 95 achterhaalde reglementen en verordeningen af. Zo wordt het verbod opgeheven om als ongehuwd koppel te overnachten in een tent of om veelkleurige confetti te verspreiden.

24-09-2006 om 23:22 geschreven door Raf  

Met hoeveel impulsiviteit ik mij gisteren ook uitliet over de overdosis Antwerpen zoals ik ze ervaar, met des te meer ootmoed kom ik nu tegemoet aan de reacties van bezoekers van deze blog die zich enigszins beledigd hebben gevoeld. Ik betreur heel erg dat sommige passages van mijn uiteenzetting beledigend kunnen overkomen bij Antwerpenaren. Zij zijn op een manier geïnterpreteerd die helemaal niet correspondeert met de intenties ervan. Ik benadruk mijn respect voor Antwerpen en hoop dat de Antwerpenaren de echte betekenis van mijn woorden zullen begrijpen. Verder hoop ik met deze verklaring bij te dragen tot het kalmeren van de geesten en duidelijk te maken welke de echte bedoeling van mijn woorden was: een uitnodiging voor een vranke en eerlijke dialoog, met een groot wederzijds respect. Laat mij eindigen met een royaal (koninklijk dus) gebaar: vanôvet veur iederiên e kuininkske of nen duuvel ien de Nengel.

23-09-2006 om 19:04 geschreven door Raf  

Er bestaat een soort 'Limburgs nationalisme', gevoed door een regionale krant, door Limburgse politici, middenstanders en zakenlui. Het is nuttig en bedoeld om vanuit een gekoesterde underdogpositie te scoren bij het verwerven van geld, macht en politieke mandaten. Eigenlijk is het gehalte aan particularisme nog groter, want in de praktijk gaat het vooral om de belangen van Midden- en Zuid-Limburg. Dit als inleiding om mij alvast in te dekken voor wat volgt. Ik heb mijn buik vol van die overdosis Antwerpen die ons nu al zo lang wordt ingelepeld. Je kan geen krant openslaan, je kan op geen Vlaams TV-kanaal meer afstemmen, of daar is 't Stad weer, of de 'Stad aan de Stroom' (beeld je even in dat een Parijzenaar zoiets zegt over Parijs). Antwerpen heeft een wereldhaven, en is een grote stad maar geen grootstad, laat staan een wereldstad. Ik zou de mentaliteit veeleer willen kwalificeren als die van een groot dorp: een naam als 't Schoon Verdiep (cfr. het landelijke 'de schoon kamer' voor een salon) wijst daar op. Er is een intellectuele, politieke, artistieke en zakelijke bovenlaag die steeds in hetzelfde kleine kringetje beweegt volgens het bekende ritueel. Je ziet deze mensen ook geregeld terug in de media, en de programmamakers onder hen nodigen elkaar over en weer uit. Inteelt noemt men dat, of culturele incest. Ja, natuurlijk mag er voor het alibi wel eens iemand uit de achterlijke contreien meedoen (hoewel Gent niet mag klagen). Om vervolgens de week daarop eens boertig onderuit te worden gehaald. Het Antwerps dialect of alles wat met Antwerpse tongval wordt uitgebracht lijkt van een veel hoger niveau dan dat waarmee de gemiddelde Vlaming probeert uit te pakken. Zelfs inhoudsloze quatsch wordt als geestig ervaren als het op zijn Antwerps wordt uitgesproken, terwijl echte geestigheid zo zeldzaam is als een forel in de Schelde. Natuurlijk heb ik niets tegen Antwerpen of de Antwerpenaren. Het blijft een gezellige, fantastische stad. De helft van mijn genen komt uit die regio, evenals een deel van mijn aangetrouwde familie. Maar trop is teveel, zei VDB uit Brussel. Als 8 oktober achter de rug is, moet Antwerpen zich maar een tijdje een  low profile-allure aanmeten. Uitblazen aan de Stroom.

22-09-2006 om 08:45 geschreven door Raf  

21-09-2006 om 01:16 geschreven door Raf  

In DS van vandaag staat onder de hoofding De onuitroeibare mythe een artikel van de godsdienstspecialiste en succesauteur Karen Armstrong. Bij het lezen heb ik herhaaldelijk in mijn ogen gewreven. Armstrong is een uitgetreden religieuze (niets mis mee), en zij heeft met het christendom en met het katholicisme in het bijzonder blijkbaar heel wat appeltjes te schillen. Moet kunnen, maar ik voel (als niet-deskundige) met de klompen aan dat zij het niet zo nauw neemt met de geschiedenis. Zo beweert zij doodleuk "Maar toen de christenen van Europa bloedige oorlogen voerden tegen de moslims in het Midden-Oosten, raakte de islam voor het eerst in het Westen bekend als de godsdienst van het zwaard". Terwijl iedereen in een encyclopedie of in Google kan vinden dat de Kruistochten (geen haar op mijn hoofd dat eraan denkt om al dat christelijk geweld goed te praten of zelfs maar onder het tapijt te vegen) een antwoord waren op de islamitische veroveringsdrift. Het hele stuk, dat een reactie is op de uiteenzetting van paus Benedictus en op de reacties daarop, ademt een typische Westerse zelfkastijdings-sfeer uit. Of  veroorzaakt het opgroeien in een christelijk milieu en het in- en uittreden in een klooster zulke diepe trauma's? Zou kunnen. Nog een voorbeeld:

"Maar de goede bedoelingen van de paus lijken niet zo voor de hand te liggen. De haat voor de islam is zo diepgeworteld in de westerse cultuur dat hij mensen verenigt die anders met getrokken messen tegenover elkaar staan. Noch de Deense cartoonisten die in februari beledigende cartoons van de profeet Mohammed maakten, noch de christelijke fundamentalisten die Mohammed een pedofiel en een terrorist genoemd hebben, zouden anders gemene zaak maken met de paus. Maar wat de islam betreft, zijn ze het helemaal eens met elkaar".

Haar betoog zou er bij gewonnen hebben als ze die rancuneuze toon had laten varen, maar het zit blijkbaar te diep.

Karen Armstrong: Islam. Geschiedenis van een wereldgodsdienst, 2005, 320 blz., uitgeverij De Bezige Bij - Amsterdam
Karen Armstrong: De grote transformatie. Het begin van onze religieuze tradities, 2005, 544 blz., uitgeverij De Bezige Bij - Amsterdam

19-09-2006 om 22:43 geschreven door Raf  

Wie dacht dat de Belgische rechtbanken traag zijn, moet zijn mening herzien. De klacht dateert van begin augustus, de uitspraak volgde een maand later. En de opgelegde dwangsom is niet om mee te lachen. Het gaat dan ook om een ZZZ, een zeer zware zaak. Alle andere rechtszoekenden hebben intussen hun dossiers zien zakken in de stapel. Wat geeft dat, auteursrechten gaan voor. Dat Google en wij allen dus, pluimen moeten laten? Och, het is niet goed voor de mens dat hij teveel weet.

uittreksel uit DS Online 17 september

BRUSSEL - De Brusselse rechtbank van eerste aanleg heeft op 5 september in kort geding de internetzoekmachine Google veroordeeld en verplicht om alle artikels, foto's en beeldmateriaal van Franstalige en Duitstalige dagbladuitgevers, vertegenwoordigd door de maatschappij Copiepress, in te trekken. Lapt Google die beslissing aan zijn laars, dan riskeert het een dwangsom van 1 miljoen euro per dag.
 
Het vonnis komt er na een klacht begin augustus van de vertegenwoordigers van de uitgevers, die daarmee hun auteursrechten wilden verdedigen.

De rechtbank oordeelde dat de activiteiten van Google News effectief de wetten omtrent auteursrechten en databanken schenden.

17-09-2006 om 17:09 geschreven door Raf  

Een van mijn vrienden is dichter. Geen beroepsdichter, geen ambities om stadsdichter te worden na 8 oktober of dorpsdichter, zo dat al bestaat. Hij dicht bij de liefhebbers. Dingen die mij wel eens hoge bloeddruk bezorgen hebben op hem een andere uitwerking. Hij zet emotie om in een vorm, en noemt die een gedicht. Soms rijmt het, dikwijls ook niet. Er zit verdriet in, melancholie, bitterheid, angst en veel eenzaamheid. Hij laat aan mij de leukere kanten, maar die zijn vluchtig. Pff, wat niet is vastgelegd verdwijnt als een gasbel in de lucht. Ik schuif graag wat dichter bij de dichter.

    noli me tangere

      raak mij
         niet aan

      hou mij
         niet vast

      blijf van mij
         af

----------------------------
uit 'Vrije val' door R.Vijzel

14-09-2006 om 23:09 geschreven door Raf  

Het wordt tijd dat 8 oktober niet ver meer is, want onze kranten worden ongenietbaar. Om niet altijd mijn lijfkrant te moeten bestoken, doe ik vandaag de andere kant van de kwaliteitstweeling eens door de mangel. De Morgen dus, want ik voelde dat je gebeten was om het te weten. Mangel is een groot woord, ik laat gewoon een stukje proeven van het hoofdartikel van Yves Desmet in de krant van gisteren. Onder de titel Steden haalt hij een studie aan over de toestand in onze steden in het licht van de komende verkiezingen.

Ook het gegeven dat steeds meer 'nationale' politici het beleid van hun stad in handen hebben genomen, heeft een gunstig effect: draai of keer het zoals je wilt, maar de weg weten in Brussel helpt altijd een handje bij het realiseren van lokale projecten.

Het is zeker geen wereldvreemde professorenpraat, want de meeste stadsbewoners zullen zelf ook wel gemerkt hebben dat hun steden een grotere dynamiek uitstralen dan pakweg tien jaar geleden. Maar kiezers tonen zich zelden dankbaar in het stemhokje. Niet zozeer wat gerealiseerd werd, is de hoofdmotivatie voor het stemgedrag, maar eerder wat verwacht of gevreesd wordt.

De sterke burgervaders kunnen alleen hopen dat hun werk naar waarde geschat wordt, maar rustig slapen kunnen ze niet voor 8 oktober.

Draai of keer het zoals je wilt, een aantal cliché-zinnetjes van buiten kennen helpt altijd een handje bij het realiseren van een stukje tekst.

13-09-2006 om 23:16 geschreven door Raf  

Bibliotheken melden een grotere vraag naar boeken die in het Eén-programma Alles Uit De Kast besproken werden. Knap om na enkele uitzendingen al te beschikken over deze gegevens. Ons land loopt anders jaren achter in het bijwerken van statistische gegevens. Mijn slecht karakter fluistert mij in dat een van de medewerkers van het programma naar een openbare bibliotheek in Antwerpen, Gent en Leuven (en als er nog tijd was: Hasselt) gebeld heeft. De vraagstelling was misschien ook nog suggestief, maar ik moet toegeven dat ik er niet bij was. Zelfbewieroking is in de VRT gaan behoren tot de huisstijl. Tussen twee programma's worden dure spotjes getoond die vele minuten in beslag nemen, en enkel dienen om te bewijzen 'hoe goed wij wel zijn'. Het spotje over Gand is bespottelijk met zijn archaïsche Gentsche stijl (komt dat zien, komt dat zien), die voor geestig moet doorgaan. Deze modieuze en dure prullen, dienen voornamelijk om bepaalde jongens en meisjes van de reclamebureau's binnen het kringetje van ons kent ons te houden, en er te strooien met gemeenschapsgeld. Ja, ik word een dagje ouder, en ik krijg het op mijn heupen.

12-09-2006 om 16:17 geschreven door Raf  

Het is vandaag 11 september en voor de Amerikanen dus 9/11. Op alle mediakanalen springen de programma's met feiten, fictie, commentaren en debatten eruit. De nuchtere Nederlanders serveerden gisterenavond het niet zo nuchtere Fahrenheit 9/11 van Michael Moore en Loose Change 2, de complottheorie dus. Dat laatste programma loopt aan een tempo dat soms de adem afsnijdt en geeft mokerslag na mokerslag, hoewel ik vroeger geleerd hebt dat je ook niet teveel moet trachten te bewijzen. Toch deden onze noorderburen hun reputatie eer aan, en hadden zij voor de technische aspecten de hulp ingeroepen van (kritische) ingenieurs van de TU-Delft, en van een springstoffenexpert. Al bij al bleven nog wel wat aangebrachte stellingen van de complotaanhangers overeind. Om die ook onderuit te halen, zal opening van zaken vanwege de Amerikaanse overheid nodig zijn. Op zijn minst wachten tot er een Democraat president wordt, denk ik. Over dat complot heb ik nog wel enige bedenkingen. Er moeten meerdere honderden samenzweerders bij betrokken zijn. Al deze mensen zijn tegelijk immoreel bezig en zeer professioneel. Om zulke scenario's te kunnen opzetten en uitvoeren moeten alle deelnemers ook emotioneel stabiel zijn. Wie in een ontspannen sfeer met vrienden een glas teveel drinkt mag niet loslippig worden. Schuldgevoelens na het zien van al het schokkende beeldmateriaal mogen niet de bovenhand halen, zelfs niet na 5 jaren. Toch knap van domme George, dat hij zo'n schare uitmuntende medewerkers gerecruteerd heeft.

11-09-2006 om 16:17 geschreven door Raf  

10-09-2006 om 18:45 geschreven door Raf  

Ik geniet het voorrecht af en toe een mail te krijgen van mijn lijfkrant. De mail draagt de naam lijfkrantNieuwsbrief. Neen, meer details geef ik niet, want ik schaam mij nog al eens voor mijn krant. Toch is er een masochist in mij die mijn andere ik belet het abonnement op te zeggen. Maar genoeg nu over het innerlijke gevecht, terug naar de krant. Toen ik de vandaag ontvangen mail geopend had, verscheen er een menu waarin het derde item de aandacht trok.
3. Het allerleukste: Bevroren pompoenen vliegen het verst.
Ik klikte en glimlachte zalig, want op deze onderwerpen zat ik al die tijd te wachten.

Paris Hilton betrapt op rijden onder invloed
Dochter Tom Cruise voor het eerst op foto
Religieus verantwoord zwempak een groot succes
Boerka-pyjama voor Britse moslimpatiënten
Bevroren pompoenen vliegen het verst

Is dat diezelfde krant waarin vandaag de Algemeen Hoofdredacteur in een hoofdartikel het katholiek onderwijs meent te mogen kapittelen omdat het op een ernstige manier vragen stelt omtrent zijn identiteit? En die zijn schrijfsel aldus beëindigt:

Het is goed dat maatschappelijke spelers en organisaties zich bezinnen over hun identiteit. Pluralisme is maar mogelijk als je mensen laat spreken die een overtuiging hebben. Want het enige alternatief voor een definitie van identiteit is grijsheid of onverschilligheid. En dat is pas erg.

Wat je zegt ben je zelf, antwoord ik daarop in een wanhopige poging om aan het overal aanwezige infecterende infantilisme te ontkomen.
Maar zoals je ziet slaag ik daar niet in.

08-09-2006 om 23:07 geschreven door Raf  

Gisteren overleed de in mijn ogen grootste acteur van Vlaanderen. Uit de reportage De vele levens van Julien Schoenaerts in DS  van 9 november 2002 pluk ik volgende passage waarin Schoenaerts zelf aan het woord is: 

,,Beckett was een man vol geheimenissen voor wiens werk ik veel vriendschap gevoeld heb. Daarover gaat Krapps laatste band : we hoepelen allemaal op. Ophoepelen is een verkeerd werkwoord. Het is een plechtige opgang. Opstaan, niet vallen. Heel eenvoudig. Mensen laten zich afschrikken door eenvoud. Mensen zijn graag gecompliceerd omdat ze zo onzeker zijn in de wereld . Daar doen ze zichzelf alleen maar verdriet mee aan. Als acteur moet je van alle onzekerheden zeker zijn. Van alle zekerheden onzeker. Ik heb altijd de twijfel gevoeld: is wat ik doe wel goed genoeg? Iedere dag opnieuw vraag je je bij je laatste buiging af: Heb ik de mensen vandaag wel gelukkig genoeg gemaakt? Daar gaat het in theater om: mensen gelukkig maken. Dat is het dagelijks brood van een acteur. Op den duur heb je zelfs geen honger meer. Je krijgt te eten van andermans blijdschap. Theater is geluid dat tot je doordringt. Ik heb altijd met hart en ziel gewerkt aan de invulling van teksten met mijn soort muziek. Het applaus achteraf gaf me ondersteuning.''

Zijn stem en zijn indringende verschijning waren al enige tijd achter de coulissen verdwenen. Nu is ook het doek gevallen.

08-09-2006 om 01:23 geschreven door Raf  

06-09-2006 om 19:49 geschreven door Raf