Maandag startte een langverwacht boekenprogramma op Eén. Het heet dus Alles uit de kast, en ik schrijf niet 'het', want hetgeen wij te zien krijgen is niet langverwacht. Het is weer een van die typische compromissen waar niemand gelukkig mee is. In een rommelig decor (je zou boeken eens kunnen associëren met netjes of saai) worden gasten geïnterviewd (je kan alvast beginnen met het lijstje van de vrienden van de vrienden) over hun boekenvoorkeur. Er zit ook publiek op een verhoog (wat een vondst) en het leuke is, dat zij boeken die zij bijzonder vinden, hebben meegebracht. Uit die stapel kiest de gast een exemplaar en breit er een verhaal rond. Niet de boeken zijn belangrijk, wel de onnozele praatjes errond, en vooral de gasten natuurlijk . Het zou eens te moeilijk kunnen zijn. Kortom, anti-intellectueel, nog maar eens gebaseerd op inteelt en niet ambitieus genoeg. Op het gevaar af als ouwe zeur bestempeld te worden zeg ik met enige spijt: wij hadden het kunnen weten. (Ik verwacht hier trouwens reactie op).
06-09-2006 om 19:49
geschreven door Raf
05-09-2006
Adieu
Nadat ik onlangs zijn mooie gedicht Vera Janacopoulos door middel van een eigen versie deerlijk vermassacreerd heb, ben ik Jan Engelman enige restitutie verschuldigd. Deze Nederlandse dichter ging soms schuil achter curieuze namen als Redcel Elf en één keertje Antipholus van Ephesus. Adieu komt uit de bundel 'Tuin van Eros' uit 1932. Ook een curieus jaar, achteraf bekeken.
Adieu
Ik ben niet meer met u alleen en op de peluw is er geen o lieveling, die lot en leed zo onafwendbaar zeker weet
Geef mij uw mond en zie mij aan: lang voor de zon, lang voor de maan verzinken in de wereldmist zijn onze namen uitgewist
En wat mijn hand te strelen vond zal liggen in den wintergrond en wat mijn stem aan u bescheen is weggedaan en vindt niet een.
Geen slapeling die 't wonder weet dat uwe zachtheid aan mij deed de vlam die door de nachten sloeg wordt morgenrood en 't is genoeg.
Zie, sterren reizen langs het raam, het water stroomt, een knaap ving aan en zong adieu- dit lied heeft uit, mijn kleine, kleine zomerbruid
bron: Tuin van Eros Uitgever: EM. Querido's b.v. 1978
05-09-2006 om 10:47
geschreven door Raf
03-09-2006
De citroenpers
'De verzuring valt goed mee' bloklettert DS boven een artikel in de weekend-editie. Zusterkrant Het Nieuwsblad zocht uit of de Vlamingen tevreden zijn over hun gemeentebestuur. Dat bleek mee te vallen, vandaar die krantenkop. Op de krant zelf kan ik die hoofding nauwelijks plakken. Bart Brinckman heeft in zijn verslag over de VB&Vlott-campagne last van zijn schrijfstijl, die overhoop ligt met de objectiviteit. In een artikel waarvan de titel 'WEES GEGROET LETERME in staat van genade', een glimp geeft van de leefwereld van de vroegere Standaard, combineert hij op een schabauwelijke manier ironie met sarcasme. 'What goes up, must come down' plakt hij ergens op de populariteit van Leterme. Zou dat ook voor een kwaliteitskrant gelden die al het uiterlijk van een tabloïd heeft aangenomen? Jeroen Overstijns poogt in de column Viewmaster het Leterme-plagen op zijn manier nog eens over te doen. Het komt vrij zuur over. Voorbeelden van onzoete geestigheid vind je ook in DS-Weekend. In de rubriek Winnaar-Verliezer kan (mr) zijn lichtvoetigheden kwijt, maar Marc Reynebeau wordt verraden door zijn stijl. Geniet even mee.
Angela Merkel... Een populair misverstand noemt de keuken of de slaapkamer het eeuwige toneel van de strijd der geslachten. Ten onrechte. Het is de kabinetsraad en de boardroom. Het Amerikaanse weekblad Forbes vond de machtigste vrouwen ter wereld in de politiek en de zakenwereld. Met stip verscheen op nummer één de Duitse kanselier Angela Merkel, die de Amerikaanse minister Condoleezza Rice van die plek verdringt. Als daar maar geen oogkrabben van komt op de volgende G8.
Af en toe je kennis over het begrip seksisme opfrissen, Marc. Voor je het weet sta je ergens op een lijstje.
03-09-2006 om 22:01
geschreven door Raf
Hoeveel willen wij weten?
Luc Van Braekel runt het succesvolle weblog LVB.net. Je hoeft de politieke voorkeuren van de man niet te delen om vast te stellen dat het hier om een professionele blog gaat, die de actualiteit op de voet volgt, zoals het cliché luidt (en die laatste zin wordt zelf weer een cliché, dit doet mij denken aan de tekeningen van Escher). Hieronder geef ik de inleiding van zijn jongste bericht. Het is ook heel interessant even de link naar Vrij Nederland aan te klikken. Daardoor krijg je een nieuwe kijk op het 'cavalier seul' spelen van de Nederlanders in belangrijke politieke kwesties.
Vlaanderen heeft een decreet op de openbaarheid van bestuur, het principe staat sinds 1995 in de Belgische Grondwet ingeschreven, en de VS hebben de "Freedom of Information Act". Het komt er telkens op neer dat de burger het recht heeft om bestuursdocumenten te raadplegen. Ook heel wat vertrouwelijke of geheime documenten worden na een bepaalde wachttijd publiek. Geïnteresseerden kunnen dan dagenlang in één of andere leeszaal van een archief doorbrengen om documenten te doorzoeken, maar het kan ook anders. Met de komst van het internet kan de overheid ervoor opteren om die documenten op het web te gooien. Zo heeft het State Department alle telex-berichten tussen VS-ambassades in het buitenland en de thuisbasis in Washington uit de periode 1973-1974 online geplaatst en geïndexeerd. Dat biedt ons de mogelijkheid om de Belgische politiek eens door de bril van de Amerikaanse diplomatie te bekijken. Maanden geleden deed het weekblad Vrij Nederland het al voor de telexen vanuit Den Haag, LVB.net doet het nu voor de telexen uit Brussel.
De stoommachine van Le Soir draait sinds de uitspraken van Yves Leterme in overdrive. De maatregelen van de gemeente Merchtem doen daar nog een schepje brandstof bovenop. Dat deze krant het zo kranig opneemt voor een onderdrukte groep, siert haar. Hoewel, slechte karakters zien het lichtjes anders en gebruiken de uitdrukking: 'als je smeert, smeer het er dan dik op'.
Tip voor Leterme: neem een striptekenaar in de arm. Ironie in een strip wordt door onze veelgeplaagde landgenoten uitstekend begrepen.
* Overgenomen van Le Soir 1-09-2006
02-09-2006 om 00:19
geschreven door Raf
01-09-2006
Treurvis
Le Carnaval des Animaux- Grande Fantaisie Zoölogique (Het Carnaval der Dieren) uit 1886 is een 14-delig muziekstuk van de Franse componist Camille Saint-Saëns (1835-1921). Saint-Saëns heeft geprobeerd een aantal dieren in muziek uit te beelden. Het zijn voornamelijk de karakteristieke eigenschappen van de dieren die, een beetje satirisch maar soms ook zeer treffend, weergegeven worden.(Wikipedia) Stukje nummer 8 draagt de naam Aquarium, Andantino en klinkt een beetje triest.
piscis tristis
de vis die ik benijd laat traan na traan en zonder spijt dat hij zich zo laat gaan
in boordevol verdriet tot druppels verder afgekoeld verliest hij zijn imago niet terwijl ze worden weggespoeld
------------------------ uit 'Vrije val' door R.Vijzel
01-09-2006 om 08:21
geschreven door Raf
30-08-2006
Des beekjes epiloog
Diep in elk van ons schuilt een geweldenaar, een vernietiger, een terminator (enkel bij onze minister-president schuilt een Leterminator). In onze fantasieën rekenen wij kort en goed af met vader of moeder, met een pasgeboren broertje of zusje, met de slimmere schoolkameraad, met een leraar of lerares. Wie dit niet bij zichzelf herkent verlaat nu best deze site en beperkt zich liefst tot de lectuur van het Belgisch Staatsblad. Na het studeren stopt dit fenomeen natuurlijk niet, en komen een schoonmoeder, een collega, een chef of een CEO in het vizier. Of een buurman, een politiek-andersdenkende, een Porschebezitter, een belastingambtenaar. Of een (vul hier maar in) ...................................................... ......................................................................... Na deze virtuele opluchting wil ik wel toegeven dat kort en goed soms ook lang en wreedaardig kan betekenen. Freud wist er alles van, hoewel zijn droomverklaringsverhalen achteraf doorspekt bleken met 's mans eigen fantasievolle toevoegingen. Vooraleer u mij ervan verdenkt Sigmund op mijn lijstje te hebben staan, wil ik even openhartig zijn door u een blik te gunnen op de schaduwkanten van mijn alter-ego. Anders gezegd, La Belle spreekt over la Bête, dokter Jekyll over mister Hyde*, Laurette over de minister van Justitie. In Langs des beekjes boord kwam het plan ter sprake om het beekje, de Zeldert, in haar oude glorie te herstellen. Dat opzet heeft bij mij een gewelddadige fantasie opgewekt die zich richt tegen de Antwerpse bouwpromotor én tegen de gemeentelijke plannenmaker. De plot is als volgt: ik boor een gat in de rioleringsbuis, doordrenk een afgedankte schoenveter met loodvrije benzine en maak mij pas uit de voeten nadat ik het heilige vuur van de verontwaardiging aan de lont heb doorgegeven. Moerasgas bevat tot 80% methaan en verbindt zich met zuurstof tot CO2 en H2O, onder afgifte van een behoorlijke hoeveelheid warmte. In een afgesloten ruimte neemt deze verbranding de gedaante aan van een explosie, met bijbehorend licht en geluid. Het eindresultaat is het herstel in de oude glorie, kort en goed. Soms is een Big Bang wel op zijn plaats.
Het tafereel was uiterst romantisch: ene John Dalton (naar wiens naam een bekende gaswet is genoemd) samen met een hulpje, ijverig in de weer met het opvangen van moerasgas. Dat beeld heeft mij, achteraf bekeken, 'gesensibiliseerd' om de paadjes van de wetenschap in te slaan. Het heeft mij misschien ook aangezet tot het koesteren van de gedachte dat je niets bereikt zonder af en toe in de s... te roeren. Hoe het ook zij, toen mijn eigen theoriën betreffende de gassen enige vorm begonnen aan te nemen, begaf ik mij, gewapend met een confituurpot (nu jampot), lucifers en een stok naar de oevers van de Zeldert. Dit laboratorium in het vrije veld was door mijzelf uitgekozen en voorbeschikt om samen met de uitvoerder van het experiment roem te verwerven in mijn omgeving en hopelijk ver daarbuiten. Welke zestienjarige would-be geleerde kan de unieke kans aan zich laten voorbijgaan om een historisch onderzoek over te doen met behulp van een instrumentarium uit een modale achterkeuken? Van methodiek had ik geen kaas gegeten, maar dat belette mij niet op gedreven wijze een open plek te zoeken in het dichte struweel. Ik dompelde de pot in het modderige water, keerde hem om en duwde mijn stok in het slib, precies onder depot. Gedurende korte tijd werd enig geborrel waargenomen en vervolgens herhaalde ik dezelfde handeling op de plek ernaast. Nu kwam het sacrale moment: met de vrije hand ontstak ik een lucifer die ik bij het recipiënt hield. Er klonk een plof en een geel-blauwe vlam lichtte op. Eureka heb ik niet geroepen, wel mijn vader. Die keek toe met veel interesse terwijl ik het experiment herhaalde en was bij de plof nog blijer dan ikzelf. Een heerlijk moment. Niet alles moet met een Big Bang beginnen.
29-08-2006 om 23:09
geschreven door Raf
Langs des beekjes boord (2)
Nadat de Antwerpse makelaar (in sommige extreem-provincialistische kringen veroorzaakt dit adjectief een acute opstoot van antverpiafobie) zich naar het gemeentehuis had begeven met zijn gegevens, zijn plannen en hoogstwaarschijnlijk zijn Antwerpse flair, kwam op die schijnbaar ingedommelde plek een aarzelende maar groeiende activiteit tot stand. De administratie bleek zich plots te herinneren dat de provinciale en gewestelijke overheden de gemeenten 'gesensibiliseerd' hadden om bij voorrang de dorpskernen vol te stoppen met bakstenen. Groen was ooit wel belangrijk geweest in het verleden, maar nu moest hetgeen het zwaarste is ook het zwaarste wegen (bij dit soort onderwerpen vliegen de politico-administratieve cliché's je om de oren). De woekerende lintbebouwing was ons overkomen waar we bijstonden. Nu werd het de hoogste tijd om alle lege plekken in te vullen. Een bereidwillige ambtenaar had al vlug, met het juiste BPA binnen handbereik, iets op papier gezet, en gejongleerd met bouwlagen, binnenpleintjes en toegangswegen. Wij mochten als betrokken buurtbewoners de bijbehorende tekst in ontvangst nemen en lazen in een opgeklopt soort proza, dat er aan gedacht werd om, indien technisch mogelijk, de Zeldert in haar oude glorie te herstellen. Oude glorie: ik kan die nog ruiken als ik mijn geheugen wat forceer. Maar laat ik even terugkeren naar de jeugdjaren die ik in dit bucolische maar onwelriekende dal heb doorgebracht. Toen ik als 16-jarige mijn eerste stappen in de chemie zette (stel je daar niet teveel van voor), trok een opvallende tekening in mijn schoolboek de aandacht...(vervolgt)
29-08-2006 om 00:39
geschreven door Raf
28-08-2006
Langs des beekjes boord (1)
De grens van onze tuin wordt gevormd door een echte beek die de naam Zeldert draagt. Op kadasterplannen kan je de loop nog precies volgen, maar op Google Earth zal je zelfs met de hoogste resolutie geen spatje van dit meest ondergeschoven kind van alle waterlopen kunnen zien. Meer dan dertig jaren geleden besliste het toenmalige schepencollege om de status van open riool die dit riviertje inmiddels verkregen had, ook effectief te bevestigen door middel van betonnen rioolbuizen. Uit het oog is uit het hart, en dus breidden alle oeverbewoners in de loop van de jaren hun tuin uit met een stuk publiek domein. Stiekem werd gehoopt dat deze zelftoeëigening (lees diefstal) eeuwigdurend zou zijn, of althans 'mijn tijd zal duren', zoals in onze streken wordt gezegd. Het was buiten de waard gerekend die, in de gedaante van een Antwerpse vastgoedmakelaar, ten tonele verscheen en daardoor de rust in de dorpse tuinen kwam verstoren met zijn likkebaardige kapitalistische bouwplannen. Hij had een grote lap verweesde tuin in dit binnengebied 'verworven' (gekocht neem ik aan). Hoe het er verder aan toeging lees je morgen. Een goeie cliffhanger vinden is niet iedereen gegeven, dat moet ik nederig bekennen.
28-08-2006 om 16:12
geschreven door Raf
27-08-2006
Geen kroegpraat
Johan Sanctorum heeft weer toegeslagen. Op zijn site Visionair België, die eerder lijkt op een internetmagazine dan op een weblog, sluit hij de maand augustus af met het schitterende artikel: 'Over politieke peptalk en artistieke zwendel'. Na een inleiding over Libanon en het Londen van de (toch wel mysterieuze) vliegtuigaanslagen, begeeft hij zich op het terrein van de collusie tussen zakenwereld, overheid en het artistieke milieu. Hij gebruikt het (hilarische) verhaal van Jan Hoet en het Duitse stadje Herford ter verduidelijking van de vermenging van realiteit, fictie en virtuele realiteit die over ons is neergedaald. Langs enkele curieuze details wordt uit de doeken gedaan hoe een ons-kent-ons-clubje de gemeentevaderen van Herford een megalomaan project heeft aangepraat dat zijn burgers nog lang zal heugen. Beter ware geweest te denken aan 'zon bescheidenmuseum dat zich van binnenuit definieert, de stedelijke sfeer aftast, tot nadenken stemt en context aanbiedt'. Ik eindig met een tweetal passages uit het slot van het artikel, die een gebalde formulering bevatten, en die tevens een zicht geven op het morele uitgangspunt van Johan Sanctorum.
Het Herfordse ongenoegen gaat allang niet meer alleen om het honorarium van Gehry en het clowneske aanmodderen van de curator met gemeenschapsgeld. De essentie is, dat mensen op zoek zijn naar waarheid en authenticiteit, die ze in deze aan het establishment gelinkte cultkunst niet vinden.
Gelukkig is er nog Daniel Barenboim en zijn West-Eastern Divan Orchestra,- die is écht met politiek bezig, kunst op het scherp van de snee, waar de extremen elkaar raken. Geen melige vredeslyriek en ook geen horrorsensatie, maar wel een aan het leven en de werkelijkheid gelinkt laboratorium van Joden en Palestijnen die Beethoven spelen tussen het prikkeldraad.
In de Westerse politieke constellatie krijgen onze leiders ambtshalve een woning ter beschikking die dan ook ambtswoning mag genoemd worden. Enkelen onder hen wonen daar effectief en kunnen er hun gasten logies aanbieden en koffie met ontbijt. Daarbuiten beschikken zij soms over een aparte werkplek. Guy Verhofstadt woont in de Lambermont en heeft zijn kabinet in de Wetstraat 16. Jan Peter Balkenende heeft het Catshuis om zijn bezoekers met zijn gulle gastvrijheid te verbazen, en beschikt aan het Haagse Binnenhof over Het Torentje als dagelijkse werkomgeving. De Lage Landen maken dus een duidelijk onderscheid tussen wonen en werken. 10 Downingstreet is het overbekende adres van de ambtswoning van Tony Blair. Het ziet er aan de buitenkant erg democratisch uit, maar achter die facade schuilt een grote constructie met veel antiek en vele kantoren. Het gebouw zelf heet Overkirk House. De familie Blair woont op nummer 11 en Tony kan via een tussendeur naar nummer 10 (zou de continentale nummering weer een zet van Napoleon zijn?). Dat brengt ons naar Parijs (herken de populaire dreun uit een TV-aankondiging), naar het Elysée. Dat is de ambtswoning, wat zeg ik, het paleis van president Jacques Chirac, want Frankrijk heeft altijd zijn best gedaan om te imponeren. Als we even de grote plas oversteken (dat TV-taaltje blijft aan je kleven) zien we Het Witte Huis, werkterrein en woning van de zittende president, vandaag dus G.W.Bush.(schimpscheuten bewaar ik voor later). Bij elke presidentswissel besteden de media veel aandacht aan de ontruiming en de herinrichting van het presidentiële woongedeelte. Ikea heeft er al verschillende keren naastgegrepen, meer weet ik ook niet. Hét zenuwcentrum is natuurlijk The Oval Office, tegenhanger van de Leyszaal op 't Schoon Verdiep in 't Stad, alle verhoudingen in acht genomen. George Washington wilde een ovale vorm voor de ruimte zodat hij gedurende vergaderingen iedereen in de ogen kon kijken. Zoiets lijkt mij minder aangewezen voor Antwerpen, maar zoals steeds als ik het over deze stad heb, bekruipt mij een zekere schroom.
26-08-2006 om 00:21
geschreven door Raf
25-08-2006
Democratische wetenschap
In Praag heeft de Internationale Astronomische Unie ons allemaal een planeet willen afpakken. Pluto voldeed niet meer aan de normen van dit illuster genootschap en werd bij meerderheid van stemmen gedegradeerd tot ordinaire steenklomp of asteroïde. Onder de 2500 deelnemers bevond zich een afgevaardigde van de Koninklijke Belgische Sterrenwacht. Ik kan mij zo voorstellen dat prins Laurent deze man of vrouw had opgedragen tegen te stemmen, helemaal in de lijn van zijn hondvriendelijke reputatie. Achteraf kwam uit Praag echter het bericht dat slechts 424 astronomen aan de stemming hadden deelgenomen. Er was veel kritiek losgebroken, en daarom had men beslist dat Pluto, samen met Ceres en UB313 (kennelijk een nog ongedoopt loslopend stuk) toch de naam planeet mag dragen, zij het in de categorie van de dwergplaneten. Wie nog kan volgen mag het zeggen: eerst 9, dan heel even 8, en uiteindelijk 11. Blijkbaar had onze afgevaardigde veel meer invloed dan men getalsmatig zou kunnen verwachten, want hetgeen uit de bus is gekomen, lijkt heel sterk op een goed oud Belgisch compromis.
25-08-2006 om 07:47
geschreven door Raf
24-08-2006
Het moet hier vooruitgaan
Evolutionair bekeken hebben wij mechanismen ontwikkeld die van groot belang zijn om te overleven. Fight or flight is er zo eentje: moet ik vechten of vluchten? Bij die vraag heb je uiteraard niet al de tijd van de wereld. Daarom hebben psychologen en huwelijksbureau's het begrip eerste indruk uitgevonden. Volgens sommigen gaat het over een tijdspanne van hoop en al 10 seconden. Genoeg theorie. Voor wie zich wil begeven in een 'speed date', volgen enkele tips die ik plukte op het web.
Kleding Draag iets kleurrijks, doe accessoires in je haar, draag een sjaaltje of wat sieraden. Het kleine rode jurkje zal worden herinnerd! Mannen, kleed casual, schone schoenen en een kleur waarvan je weet dat ze bij je past. Glimlach Je bent meer ontspannen wanneer je lacht. Het verandert de vorm van je gezicht en mensen zullen terug glimlachen. Wat een top start! IJsbreker Refereer aan iets dat eerder is gebeurd 'Ik was verdwaald toen ik hier naartoe kwam, heb jij het een beetjekunnen vinden?' Continu aan het woord? Is dat het geval? Stop! Denk. Haal diep adem, spreek langzaam en geef de ander ook de kans om te spreken. Houding Relax, doe je armen niet over elkaar, het creëert een barrière. Zorg ervoor dat je schouders en handen ontspannen voorover leunen; de persoon tegenover je zal je gedrag imiteren. Probeer het maar eens uit! Oogcontact Oogcontact is erg belangrijk. Vaak kijken we kort naar de persoon tegenover ons als we aan het woord zijn. Wanneer het bevalt wat je ziet; houd dan het oogcontact voor een aantal seconden vast. Het is een teken van (seksuele) interesse. Laat je niet afleiden Hoe dichterbij je zit ten opzichte van je partner, des te vaker zal deze persoon met zijn of haar ogen knipperen. Probeer je hierdoor niet te laten afleiden! Concentreer je op wat je te zeggen hebt Vergeet niet dat je maar 3 minuten hebt om indruk te maken. Een lichte aanraking: dit kan goed vallen, maar overdrijf niet, de andere kan het als niet prettig ervaren. Heren, het is hoogst waarschijnlijk het beste om niet aan het eigen haar te zitten (zeker wanneer je geen haar meer hebt).
PS-Ik voel mij niet verantwoordelijk als dit slecht afloopt. Voor hulpverlening en troost zijn er genoeg andere blogs.
24-08-2006 om 12:26
geschreven door Raf
23-08-2006
Een afscheid
Gisteren werd Hugo Schiltz begraven, en dat was ook voor mij een symbolisch punt achter mijn (bescheiden) politiek engagement. In de kathedraal van Antwerpen klonk hemels Gregoriaans en Bach, en kwamen de tranen vanzelf toen ik het doodsprentje las met een gedicht van Hugo. Meer woorden heb ik niet.
HET SCHIP
Met taaie touwen vastgemeerd, de zeilen nog geborgen, gelijk een bange hond de flanken schurend aan de muur, onrustig wiegend ligt het schip te wachten op de morgen terwijl de manschap feest in roes om 't komend avontuur.
De lome stap van een matroos betampt de kale planken en kalm klotst het water zeewaarts langs de vlakke stroom; Voorbij de rode witte lampen, bengelend in de slanke masten stijgt aarzelend wat mist, vervagend als een droom.
Maar plots; de slaperige wacht voelt dek en voorplecht trillen er is geen vleugje wind en toch staan alle touwen stijf; in heel het schip groeit jachtig een begeerte niet te stillen naar 't bonzen van de wind, hartstochtelijk aan zijn ranke lijf.
Om eindelijk los, bevrijd van alle kranen, touwen, muren zich roekeloos te werpen in de armen van de zee, geprangd te worden in haar schoot, zolang de reis mag duren met haar volkomen een te zijn tot aan de laatste ree.
De laatste ree; want elke reis moet einden in de haven waar somtijds lang en bang de broze lading werd verwacht; daar wordt het diepe ruim geleegd en 't kriepen van de naven klinkt als een laatste lied. Vaarwel... de reis is goed volbracht.
Hugo Schiltz augustus 1948
23-08-2006 om 08:55
geschreven door Raf
22-08-2006
Twee
ik heb je woorden uitgeblazen en zacht je ogen dichtgeplooid nu kleed ik uit jouw tere huid terwijl mijn oog er licht op gooit
mijn oor heeft zoet geruis gevoeld de vleugels van mijn neus zijn stil ik zie jouw handen geurig woelen en wat jij denkt is wat ik wil
------------------------ uit 'Vrije val' door R.Vijzel
22-08-2006 om 00:15
geschreven door Raf
21-08-2006
Pyramide van kennis
Dat wij, in vergelijking met Nederland, niet voldoende niveau bereiken in het publieke debat, is een stelling waarover al vele malen is hmm...gedebatteerd. Maar ook bij onze Noorderburen liet de debatcultuur ooit steken vallen. Ik denk aan de verkettering over en weer ten tijde van de politieke opgang van Pim Fortuyn, of recenter nog, aan de perikelen rond minister Rita Verdonk en Ayaan Hirsi Ali . Het kan dus geen kwaad er iemand bij te halen die iemand anders heeft geraadpleegd die zich op zijn beurt beroept op de deskundigheid van een derde persoon. Want zo werkt dat bij de Homo sapiens. Ik pik dus een stukje (dd 24 april 2004) uit de zeer bezoekwaardige blog 'victa placet mihi causa' van Marc Vanfraechem. Het is afkomstig uit een boek van Karel van het Reve (broer van), en verwijst naar uitspraken van de filosoof Popper. De blogger zelf heeft enige precisering toegevoegd (cursief).
[...] Ook kun je van Popper leren dat je bij het debatteren, bij het bestrijden van iemands beweringen niet de oorsprong van die beweringen moet bespreken, maar die beweringen zelf. Dat iemands argumenten voortkomen uit nijd of lafheid of uit frustratie of uit racistische vooroordelen of uitzijn maatschappelijke positie of uit zijn milieu bewijst niets ten aanzien van de juistheid of onjuistheid van die argumenten. Bij een debat over de juistheid of onjuistheid van die argumenten behoort de oorsprong van die argumenten geen rol te spelen.
Karel van het Reve Toespraak over Popper te Enschede in: Afscheid van Leiden G.A. van Oorschot, Amsterdam 1984, p.54
Soms heeft de realiteit in dit land een zodanig hoog gehalte aan surrealisme dat enkel een licht-wrange glimlach uitkomst biedt. Bericht en commentaar.
Minister van Justitie Laurette Onkelinx wilt haar steun betuigen aan het personeel en de directie van de gevangenis van Dendermonde 'in deze moeilijke tijden'. Ook wij van onze kant willen minister van Justitie Laurette Onkelinx onze steun betuigen 'in deze moeilijke tijden'. Haar lijstje wordt erg lang.
De mannen die vrijdagnacht uit hun cel braken in de gevangenis van Dendermonde en 26 andere gevangenen bevrijdden, zijn leden van een Oost-Europese dievenbende. De twee gedetineerden waren op dat ogenblik beroepshalve bezig, en bovendien was het verouderde slot van een type dat in Oost-Europa nog zeer courant is.
Volgens het parket is voorlopig niet bekend of er bij de ontsnapte gevangenen gevaarlijke criminelen zijn. De alfabetische lijst die in elke gevangenis voorhanden is, vermeldt jammer genoeg niet welke de aard en de ernst van de gepleegde misdrijven is. Gezien de grootte van ons land is een snelle doorstroming van informatie vanuit de hoofdstad ook niet zo evident.
De politie is een grootscheepse zoekactie gestart, onder meer met een helikopter. De gebruikte helikopter is helaas een exemplaar van het niet-geluidloze type. Vermoed wordt dat de gevluchten zich zullen verstoppen zodra zij iets horen. Bovendien is het zo goed als uitgesloten dat zij een poging zullen ondernemen om te zwaaien.
De ontsnapping van 28 gedetineerden uit de gevangenis van Dendermonde is een gevolg van het feit dat de gevangenis sterk verouderd is. Dat zegt CD&V-justitiespecialist en kamerlid Tony Van Parys zaterdag. Hij pleit ervoor om snel werk te maken van de nieuwe gevangenis. Justitie heeft medegedeeld dat het de bedoeling is om deze gevangenis klaar te hebben op het ogenblik dat alle ontsnapte gedetineerden zijn ingerekend. Men wil ten allen prijze een herhaling van het gebeurde voorkomen.
De burgemeester van Dendermonde zei tijdens de nieuwsuitzending van VRT-Eén dat iedereen de ogen moest openhouden, en de deuren gesloten. Wij staan helemaal achter deze aanbeveling, maar willen er toch op wijzen dat onze mond hier volledig buiten valt.
20-08-2006 om 11:05
geschreven door Raf
19-08-2006
De man die het niet kon schelen
De Amerikaan Charles Ives (1874-1954) was een eigenzinnig componist, een pionier, een moeilijke man. Het kon hem geen fluit schelen of zijn werken al of niet werden uitgevoerd, en hij bleef actief in het verzekeringswezen om financieel onafhankelijk te zijn. De dood van zijn vader in de twintiger jaren zette een rem op zijn creativiteit. Van dan af bewerkte hij enkel nog zijn eigen composities. Ives was een voorloper en experimenteerde uitgebreid, vóór 1916 en zo goed als onafhankelijk van de ontwikkelingen in Europa. Door het mengen van marsen, dansmuziek en religieuze muziek en het veelvuldig gebruik van citaten benaderde hij de dagelijkse werkelijkheid die doortrokken is van klanken en ritmes. Door piano's anders te stemmen bricoleerde hij met kwarttonen (vals voor onze oren). In het sublieme The unanswered question uit1906 spelen twee ruimtelijk gescheiden instrumentale groepen tegen elkaar in. De ene groep stelt bij herhaling een existentiële vraag, en het antwoord van de andere is telkens een berustend niet-weten. Meer lezen over deze boeiende 'lonesome cowboy' die pas in de tweede helft van de 20ste eeuw erkenning kreeg: http://www.audio-muziek.nl/discografie/ives_orkestwerken.htm
In 1991 bracht Sony Classical 2 CD's uit die nog steeds de moeite zijn: Michael Tilson Thomas, Ives: Symphonies Nos. 1 & 4, SK44939 en Michael Tilson Thomas, Ives: Symphony No. 2 & No. 3, "The Camp Meeting", SK46440
19-08-2006 om 01:22
geschreven door Raf
18-08-2006
Exegi monumentum*
Woensdagmiddag, een verademing na de plensbuien van de dinsdag. Aanzitten aan een gedekte tafel, onder de parasol, het lijkt haast op een zoenoffer aan al de tuin- en weergoden. Plots kijk ik in de ogen van een rossig-witte kat, duidelijk een mindere god, een underdog. Wat wil je als de etensgeuren op de vleugels van een zachte bries naar de belendende percelen zijn afgedreven. Een betere uitnodiging is nauwelijks denkbaar. Ik fixeer, als dwingend teken van mijn territoriumdrift. De boodschap komt niet over, de kat nadert. En dan, één enkele keer maar, wordt het meest doeltreffende wapen bovengehaald: miauw. Ik capituleer en kijk op mijn bord. Er ligt een stuk kip en voor de gelegenheid welt de gedachte op dat wij omni- en de katachtigen carnivoor zijn. Uitwijken naar ander buikvulsel is voor ons een keuze en dus geen punt en daarom gooi ik in een genereuze zwaai een stukje vlees naar wat ik denk de goeie plek te zijn. Ergens in de belendende percelen wonen blijkbaar lieden die een intifada tegen katten hebben ontketend, want mijn ongenode gast springt geconditioneerd en met onvermoede kracht tot achter de struiken. Dat stukje heb ik maar laten liggen. Als een bescheiden monument voor het korte ogenblik dat ik mij boven mijn ingewortelde egocentrisme heb weten te verheffen. Of voor andere levende wezens, minder lui dan ik, die het wel zullen opruimen. ------------------------------- *Ik heb een monument opgericht
Maandag startte een langverwacht boekenprogramma op Eén. Het heet dus Alles uit de kast, en ik schrijf niet 'het', want hetgeen wij te zien krijgen is niet langverwacht. Het is weer een van die typische compromissen waar niemand gelukkig mee is. In een rommelig decor (je zou boeken eens kunnen associëren met netjes of saai) worden gasten geïnterviewd (je kan alvast beginnen met het lijstje van de vrienden van de vrienden) over hun boekenvoorkeur. Er zit ook publiek op een verhoog (wat een vondst) en het leuke is, dat zij boeken die zij bijzonder vinden, hebben meegebracht. Uit die stapel kiest de gast een exemplaar en breit er een verhaal rond. Niet de boeken zijn belangrijk, wel de onnozele praatjes errond, en vooral de gasten natuurlijk . Het zou eens te moeilijk kunnen zijn. Kortom, anti-intellectueel, nog maar eens gebaseerd op inteelt en niet ambitieus genoeg. Op het gevaar af als ouwe zeur bestempeld te worden zeg ik met enige spijt: wij hadden het kunnen weten. (Ik verwacht hier trouwens reactie op).
