Ordinaire taal Ik zou zoveel meer over politiek kunnen schrijven, merkt Anne Frank in haar Dagboek, maar ik moet u over zoveel andere dingen informeren zoals het feit dat mama mij verboden heeft daar boven te gaan. Had men vergeten dat desondanks de intellectuele capaciteiten van stel een kind van veertien jaar ook nog de dosis 'naïeviteit' in vaste kanalen gedreven wordt door de ouders. Want des te meer dichter bij de realiteit, hoe obsessioneel deze realiteit kan overkomen door de jaren heen en hoe zeer het luisteren van de BBC om 13 uur een religieus karakter had, voor Anne. De overlevenden naast haar hadden eigenlijk niet veel keuze, vandaar dat dit begrip vrijheid eens Egypte buiten een bittere nasmaak heeft, want is niemand vrij. Daarom is er de propaganda van de monarch (op VTM en RTL) om ons illusies te geven, alsof elkeen kan leven als een rijke playboy in de zon, des te meer dat voor de christenen van de linkse partij geld geen taboe meer is, want hebben ze geld in al hun sprakeloosheid. Zijn er overblijfselen van deze obsessie te merken in de religies, een soort opgedrongen Identiteitsbesef waarvan de domsten (en naïeve braven) verzaken in de terminologie ten bate van 'ismen'. Zo vindt men van de ene dat hij/zij het socialisme vertegenwoordigt, maar meestal is zijn/haar leventje of portemonnee helemaal niet socialistisch, net zoals de liberaal helemaal niet liberalistisch is. De absurditeit wordt des te meer beklemtoond als de grote intellectuelen merken dat een denker zo of zo dat 'isme' zou vertegenwoordigen. Stel bij voorbeeld diegene die vindt dat persoon A spinozistisch is. Wat persoon A helemaal niet vindt van zichzelve, want hoe dan ook o.m. geen obsessie rond dat begrip God. Maar dezelfden dan stellen dat Spinoza persoon A vertolkt en vice versa, omdat ze goddeloos zouden zijn, waarvan persoon B duidelijk merkt dat die zogenaamde goddelozen minstens tien keren per bladzijde het woordje God (met hoofdletter) gebruiken wat trouwens het geval was van Spinoza. De autoritaire plagiator, die in niks met dat verhaal te maken heeft, merkt dan dat er geen generatieconflicten meer zouden zijn omdat hij zijn droom in vervulling wenst te zien, met name mensen zonder verschillen, meer. De positie van Anne Frank is moeilijk omdat ze zich verzet tegen haar moeder, en ze aanvoelt dat haar moeder zich verzet tegen haar terwijl papa zijn ogen sluit voor deze stille strijd, schrijft ze. Daarrond is er een wereld die instort. Blijft er zowieso een piano over, heeft men alles herbouwd, kan men bij voorbeeld Régine horen parafraseren in een melodie over 'les petits papiers' van Gainsbar, en de 'Haggadah', die het Pasen der aller heiligen moet weten te memoriseren (her-denken?) op een 'vrije' manier, met daartussendoor sirènes en het omver rijden van voetgangers als vallende vliegen in de grootsteden. Blijft de mystificatie de zaterdagavond, zonder parkingplaats. Voor de ene Hitler op tv (Arte), de andere Spinoza, de andere een dancing of nog anderen spektakels, waarvan het merkwaardige van de zaak is dat men in de ghetto's de mooiste (uitheemse) mensen herkent om desnoods te merken wat ze zovele jaren eerder in het echt konden meemaken, met name een apologie op de lichamelijkheid door middel van dans, gevecht en/of liefde. De grenzen zijn wazig en niet zo duidelijk tussen dans en acrobatie, tussen legermanagement en liefde maken. Cfr. de disco-interpretatie van 'Impossible Mission' door het Marokkanse leger in parades en hip-hop, maar ook de vecht- en/of liefdesscènes tussen 'échte' mannen in 'Querelle' van Fassbinder. Uiteraard gaat het hier om het doorbreken van kooien in de existentie, maar hier schuilt dan wel een moraal, tegengesteld aan deze die bij voorbeeld Pasolini is gaan ensceneren in 'Salo', met name de fascistische republiek in zijn extreme vorm van mentale, fysieke en sexuele vernedering. Men denke hierbij aan het eten van hun eigen stront. Tegenover deze decadentie in termen van neo-realisme schuilt men in casu met die religies in het post-romantisme waarbij de cultuurloze bourgeoisie een omzeiling nodig heeft voor het pessimisme. De aandacht verschuift, en het is dan ook in een gealliëneerde en totaal vervreemdende situatie dat de mens zich nu dient toe te leggen aan de illusies van het systeem, en de aanpassing middenin de onverschilligheid. Zo kom ik jaren in een secretariaat op het rectoraat van de (vrije?) universiteit, waar ik jongeren zie betalen, en anderzijds mensen zie gratis fotocopiëren, waar ik dan altijd heb voor moeten betalen. Een evenwicht, dat ze blijkbaar dagelijks gevonden hebben. Zo heb je bij agogiek minstens 200 plastieken kastjes voor elk hun briefwisseling, boeken en zo meer. Ze worden allen betaald (theoretisch althans). Tel 200 licenciaatsweddes en u heeft het budget begrepen, niet het onderwijs (?) dat het beoogt. Zo kunt u tien jaren brieven en tekst in zo'n bakje plaatsen, waarvan u na tien jaren nog de persoon niet kent, en deze betaalde persoon, indien hij/zij u leest, zoekt ook geen kontakt met u want kunnen ze desnoods grote geleerden citeren, maar begrijpen niet wat u daar tussen komt doen met uw bladjes. Ze zien die bladjes, maar begrijpen het niet dus, en weten zelfs niet wat die bladjes zijn want is dat niet eens een (bestelde, kleurrijk) tijdschrift dat ze kunnen merken in de rekken van de handelaar en/of (gesubsidieerde) institutie. De lichamelijkheid is hier dus niet op de voorgrond want geen spektakel, terwijl de convergenties te zoeken zijn met die religies en... Heidegger of Wagner. Weeral, tot vervelens toe... Gelukkig zijn er Vlamingen die merci kunnen zeggen. Dat is heel zeldzaam. Stel zoals Arno, die merci zegt, maar ook met de vraag: "zie je broave gewest en zie je mie nogh gerne?". Voor hem staat dat zowieso vast, net zoals bij die andere koeiekooien die firma, universiteit, partij, kerk, en zo meer zijn: dat is NORMAAL dat ik (gratis) werk voor hen, want dat is voor het 'Goede Doel'. Een probleem: men is bezig ook hiermee te werken voor de vijand en al de nodige informatie te gunnen (onder pianoconcert), die zij nodig zouden hebben om een atoombom te lanceren in de Black mailing. Het probleem is dat ze in naam van intelligentie (?) wel door zouden hebben wat het product van de agitator wel kan zijn, maar dat ze geen onderscheid kunnen maken tussen propaganda en (pseudo) intellectualisme. Het resultaat is dat wij dan lijden aan een tekort aan Ego, ten koste dus van het Zelf. Zijn we ook nog tendentieus & subjectief, defaitistisch & anti-sociaal, en zij niet. Terwijl wij lijden aan een waar delirium als zij Rationeel & Geïntegreerd zijn, of althans zo overkomen. Tenslotte omdat we intellectueel passief zouden zijn, en zij niet natuurlijk. Gedoemd dan tot een rolstoel, en ermee lachen eigenlijk op de koop toe. In het verlengde hebben ze hun kloostercultuur en -deuren, met Nicole Kidman en Batman daarachter want ondanks alles ook 'lichamelijk'. De terminologie zal dan ook verschuiven, zoals bij voorbeeld: het is niet militant maar geëngageerd, het zijn geen hypocriete moordenaars (met kruis) meer, het is extreem-rechts en/of een Kerk, etc.. Want is het publiek bij hen zowieso alledaags, zonder kleur en alles sober gehouden, in tegenstelling tot de barokke praal van wat er (historistisch) 'boven' hoort te zijn. Wat zei u? Wetenschap als dépot van het collectieve geheugen, of is het dermate relevant te zeggen dat desondanks een (symbolische) volkse, zoniet ordinaire taal daaraan inherent is, met de illusie van het atoom in de autonomie van de onderdeeltjes. Maar ook Di Rupo is nu op de hoogte van hoofdstuk VIII over 'de wetten van de chaos' van Prigogine: het gaat over de onwederkeerbaarheid van de metingen, en de resonantie van Poincaré, stel u voor. Mijn vraag: hoeveel vierkanten in een crikel eens Da Vinci(code) de middeleeuwen bekoort, en niet de renaissance. Achtung... Bildung nu dan, want gaat het om een extern existeren door en met het denken, dat vooralsnog geen denken meer is maar een samenvoegen van producten van apparaten in een dimensie van vervlakking aller landen. Het staat u hoe dan ook 'vrij' hierin te stellen dat het bij Kant ook wel ging om het gehoorzamen of transgresseren (overtreden) van de wet om volledige vrijheid te verwerven. So what... Guernica als gevolg? http://unibook.com/nl/Patrick-Pitteman/Geeuwende-Eeuwen
Leopold 5 Capitulatie of niet ; het is een antinomie zelve te denken dat de philosoof (de absolute?, de echte?,...) de monarch zou vervangen. Des te meer dat de functie van de geleerde de invraagstelling aanmoedigt tot op de bodem, het ijle humanisme historistisch definieert en uiteraard westerse (inter)subjectiviteit in zijn/haar 'tijdloosheid' naar de toekomst toe suggereert, want ook nog met veel eruditie uit-legt. De discipels (na Buchenwalt) werden - hoe komt het toch- beschermd en bewaard gebleven (préserver in het frans). Al is dat wel veel gezegd want de niet Duitse Bouddhiste verdween daadwerkelijk in het ijle want (vroegtijdig) dood, en de deze die naar Afghanistan vertrok ook (vroegtijdig) dood. Maar kan men van alles sterven, en overal zult u mij zeggen, en is er een verschil tussen het (sexuele) geweld en chaos van een krankzinnige oorlog, en deze die de vrede predikt, al is het ten koste van Eros & Vrijheid want zijn de hebreeuwers hoe dan ook onderlegd aan Egypte, wie weet nog, in deze gekwetste tijden. Elkeen onder ons kent dan Leopold... Flam (met of zonder anecdote inderdaad), zoals elkeen Louis Paul Boon en Laarmans kent ; de convergenties met dé Duitse philosophen dan wel benadrukt door zijn ultieme spirituele vriend of zoon, Hubert Dethier. Studenten aller landen met of zonder entropische tenten & tijden, verenigt u, we worden oud, want komen we aan in de 23ste eeuw en heeft de mensheid desondanks niks begrepen. Jawel, citaat van Erich Fromm is ook raak: "De mensen zijn gelijk, voor zover ze de algemeen-menselijke situatie en de daaraan inherente existentiële gebrokenheid delen. Maar zij zijn ieder voor zich uniek en onherhaalbaar in de wijze waarop zij hun menselijke problematiek oplossen." (pagina 201) Waren ze dan toch minder gelijk dan dat men dacht, want bleek Liefde nooit Eros te bereiken en vice versa. Het feminisme bij Hem nooit miskend, onder-wezen zelfs, zodat het resultaat een trillende poëtische inkadering bekoort, met een niet al te broze uitleg (leze discipel Annie Reniers) om het intellectueel orgasme van de leerlinge te beklem-tonen eens het nat wordt onder de lessenaar. Blijkt ze ook hiermede te blijven refereren (hameren?) op de Wenk, die maar lonkt in het vrij denkend (?) subject tijdens dit sudderen met woorden. Eens inspectie en geschiedenis als een scheiden achter de rug kon men desnoods de paranoïa in denkspiralen inkleden, gestaafd door een encyclopedisch geheugentje. Stel deze van het einde van de roman in de zestiger jaren. Het labyrint van de gangen (in L'année dernière à Marienbad film) als een drukkende barokke didactische zoektocht ondanks alles, deze die met het verleden zin-speelt, als zwaarwichtige, lugubere grandiose, bijna groteske architecturale glas- en steenveruiterlijkingen, de doelloosheid daarrond en de onverschilligheid want is de andere een 'verafspiegeling', zoniet een masker. Zodat Flam zijn ontslag geeft aan zijn Loge want te kleinburgelijk (de aanvang van de 88 000 villetjes 'anders-zijn' op papier kon aanvangen) want ook nog Philantropisch van aard zoals elke leraar bestuift, stel u voor. O ja : moest het desnoods gaan over schaduwen (in de film van Resnais). Plagiator? Ging het om een (Republikeinse) kaste eerder dan klasse? De schaduwen in de tuinen van Versaille zijn vervalst, bewust irreël, net zoals de omgang en de 'liefde' die het beoogt want was het het einde van vele dingen inderdaad. Desondanks dat wij dan verder konden, soms dan wel ietsje te veel begrensd (beschermd?), ont-grensd tot in de waanzin en sprakeloos. Maar ik ben blij, weet u, want ik constateer dat men bij philosophie niemand uitsluit. Wel allen, in tegenstelling tot de Griek, zijn ze 'gekastreerd' net zoals de Duitse christenen in het (hun) systeem (Arbeit). Een pseudo samen-denken (ensemble) als elkeen tenslotte alleen is en blijft. (cfr. De Eenzaamheid, zonder maskers). Ons-zelve ademt (nog) hierin terwijl we desnoods de naar zuurstof happende visjes zonder pragmatische visie zijn, tussen de haaien, dolfijnen en walvissen. Is er een rol voor de krokodillen toegelegd dan? Is er een beoordeling in de idylle? Tenslotte is dat het Verre Oosten dat men even raakt hiermee, ondanks alles. Toch, niks is zeker, vind ik dan wel. Maar is die Stem vanuit de verre woestijn door de eeuwen heen bij-gebleven. Tot in de wildernis der treffende zintuigen erlangs blijven zij over om te getuigen. Niet zozeer omdat men ze zou ver-kozen hebben, maar omdat men ze ge-kozen heeft. Zijn we dan allen reeds al lang dood, maar blijven de boeken over, troost u. Leopold Flam (1912-1995), Een filosoof van gisteren voor een wereld van morgen, VUBPRESS, 2010, met de steun van UVV en VUB.
De benoeming ervan Zondag. Wat zegt de rabbijn? Wel, indien je nu zou roepen (dan toch), betekent het dat het nog geen tijd is om te bidden. "The stereotype of the stern and austere parent of ancient Judaism is far from accurate." ("What is a Jew?", rabbi Morris N. Kertzer). De anderen nooit zot verklaard. Wat zegt de vrijzinnige dan? Wel, die is katholiek (of protestants) en geeft het bewijs dat dankzij ook ode aan de arbeid, de eerste van de klas in groot huis het kan hebben over architectuur, Proust en Seneca. Een glas champagne in de hand, eigenlijk schuimwijn, maar kom. Hij heeft geld om in verscheidene talen vertaald te worden, en in de media te komen. Hij kan zelfs uitleggen over Marx in zijn tijd, en kent al de dagen uit zijn hoofd waar elk regeringslid een vliegtuigticket richting Congo bestelde. Doortastend in 'zijn tijd', maar dat het zowieso 'Arbeit macht Macht' is en moet zijn want desnoods... money, wie weet nog. Zij hebben dan ook een ganse waslijst op Google internet, en worden door intellectuele zenders van de tv uitgenodigd. Althans de paar programma's die zich 'intellectueel' zouden kunnen noemen op deze tv. Bestaan ze echt, is de vraag. Hun job zo saai immers. Geen recht op pessimisme, want dient de nieuwe generatie daaraan te geloven met idealen uit vorige eeuwen. En het probleem nu is dat die idealen niet meer geldig zouden zijn zodat men dient te werken tot men crepeert, zonder pensioen of amper. Komt men dan uiteraard tot de constatering dat er een breuk is tussen populaire en elitaire cultuur, en komt men dan zowieso rituelen te kort bij de seculieren. Tenslotte zijn dat dus de condities en voorwaarden om in die 'intellectuele' programma's aan bod te mogen. Ik twijfel nog steeds of ze dan wel vrijkletselaars met kandelaars op haar kittelaar zouden zijn, des te meer misschien omdat ik b.v. Versailles geen boeredorp vind. Want komt er (na de ku(i)s?) een probleem bij: de pastoor doet zich nu voor als... een Wetenschapper, met uitleg en bekende auteurs (uit het verleden) om zijn rede te ondersteunen, desnoods om het Ritueel te staven. Want moet hij ook werken om aanvaard en gemerkt te worden, en niet andersom. Werken, werken, werken... en dan Delhaize of Aldi. Wat zei u? Lijden? Blijft natuurlijk de propaganda over voor de niet intellectuele arbeider. En wat is dat dan? Welnu, dat is een box-match zien, met daar tussenin drie politici: de socialistische burgemeester, de (rechtse) populist en het (rechts) flamingant varkentje. De massa roept stelselmatig : "OEP ZEIN BAKKES!". En zo ziet men ze dan genieten van/als twee gemuscleerde zwarte mannen elkaar meppen geven. Na een paar minuten merkt men dat de kortharige 'rasta' op zijn knieën valt voor de vuistslagen van de gladgeschoren andere zwarte boxer. En dan maar genieten van dit stoere lijden, kwestie dat de bestiale racistische diereninstinkten, die ons zouden overblijven, door politieke propaganda kan verijdeld worden. Wat gebeurt er daarachter eigenlijk? Het rinkelen van de kassa natuurlijk met in het vooruitzicht van het discours de criminalisering voor/van het overige gedeelte, dat daar niet in lukt. Een symbolische strijd dan met in het perspectief het (hun?) universum dat ze meester zijn, de officiële benoeming ervan, en de definitieve officiële Identiteit die het beoogt. Dat is dan ook wat men lukken is gaan heten, met zicht op het tuintje als relevantie voor dat 'behoren tot' en nooit ondergaan, want deel van 'de top' van de hiërarchie wat inkomens betreft. Blijven wij dan wel over met de kruimels, en geen recht tot zichtbaarheid want geen enkele macht (in dit universum) dan opgerakeld half ziekelijke hoop ertussendoor. http://www.unibook.com/nl/Patrick-Pitteman/Geeuwende-Eeuwen
Doorspoelen a.u.b. Ziedaar weer een dag en nacht voorbij, een stapje dichter bij ons graf, een stapje verder van een serene gemoedstoestand. Het begin van de avond geschiedde als een etentje met een heilige trotskiste. Niet dat het mij verwondert, maar stel mij steeds de vraag waarom het mensen betaamt zichzelve een etikette te gunnen met de naam van iemand die een eeuw zoniet twee eeuwen geleden leefde met daarbij het voegwoord 'isme'. Met mijn naam zou dat niet eens lukken: Pittemanisme dat past dus niets toe, wel Pittemaniaans, wat trouwens één van mijn vrienden geregeld gebruikte niet zonder spot trouwens. Zijn we dichter... bij de arbeiders of zijn we populair?, dacht ik. Onze trotskiste zit met een 'fin de carrière' bij de RTBF, en kent geen nederlands. Tijdens het etentje hebben we dan ook al de namen opgerakeld die we kennen aangaande haar idealen. Zo herinnerde ik haar Léon Lesoil, en zo herinnerde ze mij Ernest Mandel. Hierop zei ik haar dat ik dat een meer dan charmante man vond, want ook één van mijn professoren. Wel zei ik haar dat zijn één uur durende interview (nu nog weet ik niet) op internet mij de nodige factures bracht bij Belgacom. Die Trotskisten behoren ook tot de vorige eeuw vind ik, maar ik was wel steeds onder de indruk van hun intellect (en capaciteiten) om revolte en betogingen te leiden, niet te boycotten zoals de maoïsten. Maar ze is blijkbaar betaald om het miserabilisme (en katholicisme) op de belgische franstalige zender RTBF te verdedigen. Dat is ook een vrouw die toen ze jong was in gemeenschapshuizen zat, maar zoals elk bekoort, heeft ze nu een groot huis aan de (residentiële) 'rand' met vijf kamers aub, met één groot geworden dochter. Als men bedenkt dat mijn zoontje in de living slaapt van een klein appartement met hoge huur, kunt u blijkbaar de klasseverschillen merken. Ze kent ook heel goed Eric Corijn. Ik zei haar niet eens het volgende: wat mij stoort is de 'dubbele taal' die ze hanteren. Een universiteitsprofessor, die hij is, kan dus heel veel mensen voor hem laten werken, in zijn geval meestal vrouwen. Ze lukken er ook in een goeie synthese te geven van cultuurfilosofen en sociologen om de eigentijdse maatschappelijke (europese?) organisatie te belichten. En meestal zijn die analyses zo juist dat men er niet langs kan. Zo heeft mijnheer de ganse vierde verdieping van het rectoraat die voor hem werkt, en is de zesde verdieping het territorium van een turnleraar dus, waarvan het abominabele niveau op zijn minst te wensen overlaat. In tegenstelling tot een ganse generatie (van ook echte communisten) die in de media geöstraciseerd zijn, komt Eric Corijn ook op de gevestigde (franstalige) tv en de bourgeois pers. Zo las ik een degelijk interview van hem in de 'De (Financieel Economische) Tijd', samen met groot foto waarvoor weer mensen (vrouwen) een grondig intellectueel werk verrichtten. Na het lezen van dit artikel wenste ik de grote Verleider proficiat in het restaurant van de VUB, ondanks het feit dat alle (goeie) ideeën het product waren van (buitenlandse) cultuurfilosofen. Ik had toen één van mijn boekskes, die het ongeveer had over dezelfde thematiek en presenteerde hem dat met de vraag naar 2 euro voor de drukkosten en de moeite. De grote intellectueel weigerde het boekje. Samen met zijn vrouw is dat zo'n een 10 000 euro maandelijks. Ziedaar de paradox dus, net zoals u de paradoxen kan merken in het sexuele leventje van mensen uit de (katholieke) 'Moral Majority'. Zo ken ik populistische politici, die het hebben over miljoenen, maar niet één cent zouden geven aan een sukkelaar. Zo is er ook bij voorbeeld een Parijse magistraat, gespecialiseerd in terroristenzaken, die maar kan klaar komen met hoertjes, die hun behoefte doen op hem en de stront er dus van afdruipt. Maar gezien hij zo rijk is dat hij ze heel goed betaalt hiervoor, is iedereen tevreden blijkbaar. Maar Corijn heeft daar uiteraard niks mee te maken want is hij ook gelukkig (getrouwd), maar heeft vijanden, wat in zijn voordeel werkt want meestal zijn die vijanden stout en debiel extreem rechts, zonder tijm op konijn de zondag. En zo is mijn gesprek rond met de oude dame, die nog eens benadrukt dat er documentaires worden gemaakt. Tegelijkertijd was er op Canvas iets om te kotsen. Ook oudevandagen, die ook tot het verleden dienen te behoren, alleen hebben ze macht en een monopoliepositie 'en masse' en verplicht moeten ze ons doen lachen als wij dan zin hebben om te wenen. Zij zijn de besten, of liever zij zijn de enige die men in Vlaanderen kent of dient te kennen, met name de Humo-kliek. Net zoals bij VRT geloven ze er zelf niet in, of toch? Verplicht ook aan zelfverheerlijking te doen, een apotheose van het opportunisme en mediocriteit. Op het einde van de avond keer ik dus huiswaarts, merk de zenuwachtigheid omwille van de lente, en overbevolking aan auto's waarvan het duidelijk is dat na middernacht geen enkel parkingplaats meer over is in de puzzel. Zodat nat van de regen ik eindig met het doorspoelen van mijn eigen stront in de wc net voor het slapen gaan. Dezelfde avond was er een debat bij de joden waarbij de vertegenwoordigerster van het programma 'Ni pute ni soumise' de mensen nog meer zenuwachtig maakte... want verwacht men de dag erop duizend revolutionairen met moto die de binnenstad van de hoofdstad inrijden.
Nepjuwelen & sociologie Het zou best kunnen dat we verscheidene treinen reeds gemist hebben, maar heeft dat nu impakt op het geluk van alledag weet ik niet. Afdeling Sociologie van de universiteit lijkt me zoniet achterhaald maar des te meer karikaturaal, want zijn die mensen herleid tot beroepsmatige bureaupraktijken, maar halen de traagheid van de ministeries van het jaar stillekes want lijkt alles stil (op elkaar) en gaat niks vooruit. De plagiator dan wel productief want is het in America hoe dan ook relevanter, veeleisender en performant, of dat is althans de indruk die ze moeten geven. Een doorsnee (arabische) migrant staat verder dan hen, al is het maar in die parabool- en kabelfunctie, die hen bevrijdt van de schamele etnocentrische tv-kanalen die de kudde zou overblijven. Terwijl de anderen van afdeling Sociologie van de universiteit geen tv hebben omdat ze lezen in hun bed tot één uur 's morgens. Zo is er één die zich ingeschreven heeft voor een kabelmaatschappij, die zegt een onderdeelfirma te zijn van Belgacom. Het is al zes maanden dat hij geen aansluiting vindt, en hij moet reeds 150,42 euro factuur betalen. Zie, toont hij mij. Vandaar dat ook deze universitair geen boeken (meer) kan kopen omdat hij ook nog zopas zijn wagen heeft hersteld. Zo is hij daar dagelijks tijdens de weekdagen want wordt hij hiervoor betaald, theoretisch althans. Zo leest hij ook nog stel het dagblad 'Le Soir' zoals alle ambtenaren en bedienden van dit land. 'Le Soir' dat is geen 'The Saterday Evening Post', nee dat is als het ware een verlengstuk van wat macht is gaan heten over een paar provincies in naam van een hoofdstad. Zo leer je ontzettend niks bij en gebruiken ze hun eerste pagina voor 'ophefmakend' nieuws zoals het aantal dikken in ons land aub, of wie nu juist de Koning (met foto) nu werkelijk (?) inlicht in dit land. Dat interesseert die ambtenaren blijkbaar, niet zo goed op de hoogte van wat Hitleriaanse propaganda wel was. Op tijd en stond moeten de kunstenaars van het establishment dan ook nog het gezicht van de Führer weten te schilderen in bijna 'hyperrealistische' termen, en de rest van de kunstenaars (met lelijke donkere kleuren) zich daarachter scharen, namens de Rel-igieuze Partij (cfr. Canvasselectie). Bloot hierin is ofwel verboden, ofwel lelijk. Gezien de tv een meer solitaire en familiale contemplatie inhoudt, gaat de propaganda minder brutaal zijn, maar meer rationeel en meer 'persoonlijk' gericht. Subtiel is althans het woord niet want daar zijn ze te lomp voor. Doch zal dit medium niet grondig de perceptie of opinie veranderen dan wel alles te vereenvoudigen en simpel (cliché's) te houden. De receptiviteit tegenover de psychologische interpretatie van de macht is dan wel afhankelijk van de (sexuele) miserie waarin de mensen overleven. Uiteraard zijn de kenmerken dan zinloosheid en vernedering voor diegene die anders is. Zo heeft propaganda eigenlijk een religieuze oorsprong (Contra-reformatie), daar waar het gaat om invloed te hebben en te behouden, of er voor te zorgen dat de mensen ofwel geen mening hebben, ofwel een mening die de macht(igen) gunstig gezind is. Er is eigenlijk niks zo eenvoudig dan dat maar je moet de middelen hebben, en het werkt. Zo kom je voor mensen te staan die niet (meer) weten wat goed en slecht is, kwaadaardig of lomp. Interessant ook te merken bij manier van spreken dat als ze kunnen kiezen tussen diamanten en nepjuwelen ze zo voor nepjuwelen kiezen want dat is de mode. Uiteraard is dat een beetje overdreven gemeld, maar daar komt het op neer. Komt daarbij een hele groep mensen in deze maatschappij, die er alle baat bij heeft dat men houdt van nepjuwelen, want zijn die mensen rechtstreeks of onrechtstreeks afhankelijk van de verkoop van nepjuwelen. En zo begrijpt u een deel van het probleem.
Het Canvas schandaal Ben zowat een halve eeuw op deze aarde, en ik geraak vermoeid van al hun gedoe weet u, maar normaal zou ik dus moeten meedoen, beamen en denken aan huisje met tuintje zoals iedereen. Ondanks het feit dat ik nu zowat begrepen heb wat deze vlaamse cultuur wel moet inhouden, zijn er mensen (uit de Loge) die aangedrongen hebben dat ik zou meedoen aan de fameuze Canvas (en RTBF-) wedstrijd. Gezien ik weet wie die mensen zijn, of juist niet zijn, trek ik me dat establishment-gedoe al lang niet meer aan, en weet zowieso dat ik niet tot dat vlaams gedoe behoor, maar kom, laten we dus hopen dat we desondanks nog een schijntje van kans hebben, zodat we niet hopeloos aan zelfmoord denken. Ben dan ook dit week-end naar PMMK (Muzee) van Oostende gegaan om mijn werk voor te stellen. Gezien ik ook nog ben gaan wandelen in de badstad en aan zee, zei ik tot mezelf van een paar boeken mee te nemen om ze bij Corman in depot af te geven zodat de mensen mij zouden kunnen lezen. Heel goed wetende dat dit de enige badstad is die nog enigszinds het woordje cultuur zou kunnen hanteren. Presenteer dus met timiditeit en aandacht mijn boeken, waarvan de laatste gepubliceerd dit jaar. De boeken in de winkel zelf zijn kitcherig, en het koppel dat dat verkoopt doet me denken aan ongedierte, waarschijnlijk omdat ze zo lelijk zijn. Na beleefde presentatie van beide boeken, is hun reaktie lomp en ze weigeren de boeken te presenteren aan hun klanten. Waarom weet ik niet. Dus ik verder zoeken maar eigenlijk is dat de enige boekenwinkel, samen met katholieke 'De Standaard' natuurlijk waar ik het helemaal mag vergeten. Nu, wist ik dat de tijden inderdaad veranderd zijn, en we de duisternis inluiden maar had mij dan toch aan een zekere 'opening' verwacht ondanks alles. Weet u dat mijn vader net naast Oostende geboren is (Gistel) en dat sommige Oostendenaars mijn boek zouden willen lezen, zei ik aan de verkoper en zijn meid, maar niks kon baten. Ik dus met die boeken op het strand dan, en daarna een hotelkamertje aan 100 euro de nacht (in het 'zwart' betaald), praktisch zonder chauffage en zonder (zee)zicht. Na een koude nacht presenteer ik mij dus voor die Canvas-wedstrijd in het Museum van Oostende. Dat is daar bomvol, file dus, en we moeten het toegeven (in deze donkere tijden) dat de overgrote meerderheid van de kunstwerken banaal en van slechte kwaliteit zijn, zoniet stuntelig, en 'du déjà vu' voor een deel. Maar kom, wie ben ik om daar over te oordelen, en na lang wachten, is het dus mijn beurt. Ik stel twee doeken voor en een video over mijn schilderen van drie uren lang, waar men mij ziet schilderen, en waar ik commentaar geef in het engels en in het frans. Zonder de doeken al gezien te hebben, heeft men de indruk dat de beslissing al vast staat, en is het een soort verkapte "playboy" die het voor het zeggen heeft. Ze zijn met z'n drieën, maar geen onderling dialoog, bemiddeling of bespreking desondanks dat allen ... negatief advies geven, terwijl er maar één is die spreekt... om niets te zeggen. Negatief advies ook over de video... die ze niet gezien hebben want tv en video op hun tafel functioneert niet. Er is er altijd één die spreekt, de anderen zwijgen. Mag ik u beleefd vragen naar uw argumentatie voor dit negatief advies aub?, stel ik. Antwoord: we nemen de 100 beste en u bent daar dus niet bij. Is dat een argument??? Uw argument aub, benadruk ik. Antwoord: wel ja, dat is academisch niet relevant (anno 2010???) en u past niet in de Canvas-optiek. Mijnheer, mag ik u vragen wat de Canvas-optiek wel is? Geen antwoord, de volgende aub. Op dat academische, zei ik, weet u dat men toch in mei '68 is gaan revolteren. En dan zegt den ouden toch iets: die mei '68ers dat zijn bourgeois. Nu mijnheer zijn BRT-VRT carrière bijna achter de rug heeft, en dubbel betaald is op zondag, lukt het hem niet eens intelligent over te komen. Bij het wachten wou ik een glas water voor mijn zoontje. Antwoord: koffie, frisdrank en koekjes dat is maar voor de Canvas-medewerkers en de jury. Is Vlaanderen boers en onbeschoft en met vriendjes-politiek bezig??? Het antwoord is : JA. Nadat ik ze alles gelaten heb, wil ik met tante Martha Ensor (en Paul Klee) tentoonstelling zien, maar nee, ik moet de file doen (opnieuw een nieuwe file) en men moet (10 euro) betalen per persoon. We zijn dus weggegaan, en ook de boeken heb ik aan die boeren overgelaten, waar ze mij zeiden dat dit laten ook tot niets zou dienen. Daarna ga ik samen met tante Martha aan zee in een bistrot (geen restaurant) niet ver van het station waar ik sinds mijn kinderenjaren met mijn vader garnalen ging eten met een Rodenbach (40 jaren geleden dus). Elke keer ik naar Oostende ga, doe ik het zelfde. Welnu voor de eerste keer kreeg ik een opmerking dat dit niet toegelaten is. "De tijden en de maatschappij zijn veranderd", zegt tante Martha. Daarna zitten we op een trein met een grootmoeder en haar kleindochter, die het heeft over de platte computer van haar dochtertje van negen jaar oud. Ja, zegt ze, het is nu zwoegen om die kinderen dan toch even in een boek te krijgen, want anders is het DVD en tv. Ze heeft een boek van Corman bij. Ik zei haar niet eens dat het schandalig is dat de mensen niet meer lezen, maar dat als ze lezen ook nog boeken hebben die men hen voorschrijft terwijl ze niet eens de mogelijkheid hebben om de besten te KENNEN. En zo ben ik dus terug te Brussel, met zand in de ogen. Deze avond joden met gele ster op Canvas. De selectiemechanismen zijn net dezelfde. Net dezelfde, alleen is de inhoud zich gaan verschuiven. Ik zei tot dat jurylid (want de twee anderen zeiden niets) dat hij niet bewust was dat hij naast een Meester (net zoals Ensor) ook een universitair beoordeelde. Reactie: Ja maar de titels van mensen hebben hier niks mee te maken hé. Noem het een schande, en dit land gaat er niet op vooruit op alle vlakken, als u het mij vraagt. Weet je, zei ik aan tante Martha, dat een Ensor of Einstein vandaag eindigt in een verdoemhoekje bij het OCMW? Ja, zegt ze, maar ze zouden zich nooit laten denigreren door die gevestigde klootzakken. En zo is men rond, en is men in het ijle bezig, want van al de vrienden die ik aangesproken heb om te komen en hun solidariteit te betuigen, is niemand komen opdagen. Ze hebben gelijk gehad. O ja het feit dat de juryleden (boordevol gunsten) met vriendjespolitiek en (katholieke) partij... is bijzaak, net zo goed het feit dat ze geen gepaste (universitaire) diploma's hebben noch talenkennis, maar ze beslissen over kunst a.u.b.. Maar vergeet ook niet dat men nu kan zappen na internet (Google baby?) op 3000 tv-kanalen, want regent het. http://www.unibook.com/nl/Patrick-Pitteman/Geeuwende-Eeuwen
Almacht volbracht. Men heeft het uitgeteld: men zit in het Westen zowat 14 jaren voor een tv en men neemt de aanvangperiode hiervan op vijfjarige leeftijd. De vraag is wat er gebeurt na die 14 jaren. Welnu dat is dan zovele jaren werken zodat de rest slapen is. Gezien alles groei moet betekenen, komt internet daarbij zodat wat u spendeert aan schermen nog zal vermeerderen tenzij dat u geblokkeerd bent in de files zovele jaren van uw leven. Komt daar tussendoor uiteraard sexualiteit, maar gezien duistere duitse periodes (naar het Licht?) in het leven is er ook nog sexualiteit voor dat scherm zodat men het heeft over Communicatie, maar er is geen communicatie. Is er die zotte minderheid, die het blijkbaar uitgehouden heeft want op vijftig jaren zijn ongeveer alle belangrijke media gebleven, en er zijn er bijgekomen. De ware pers(vrijheid) is er dan wel ondergegaan want indien uw bladje niet gepromoot wordt door de Koning himself (cfr. 'De Morgen') mag u het vergeten. Is dat feodalisme met nietjes er blijkbaar ingebleven zodat men zich dient te refereren naar een 'hogere' (die niet verkozen is door stemrecht). Vandaar het verdwijnen van de bladjes zoals 'De Zwijger', 'Pour', 'De Rode Vaan', etc. want geen poen om dat technisch bij te houden, met name dus te behagen in de vrijheid (?) met eventueel bloot in kleur, maar dat is dan niet 'hun' cultuur. Ondanks het feit dat Danièle Gillemon het nog mag hebben over Freud, nu haar zoveelste reis naar Parijs toch ook weeral betaald is. Daar waar wij moeten betalen, en Freud achterwege blijft. Stel het verschil tussen 'Libération' (met vrouw van Freud) en 'L'Humanité' waaruit blijkt dat er dan toch sex zou zijn want hebben de flikken van Toulouse een feministische betoging uiteen gematrakkeerd op de Vrouwendag. Weet je, zegt mij een mooie vrouw, dat het volgende week de week van de friet wordt, en dat is één week op een jaar, niet één dag. Maar zoekt men naar bemiddelende, gematigde mensen die nog een link weten te leggen met de realiteit desondanks het feit dat hun specialiteit is mensen onder narcose te brengen (cfr. Maurice Sosnowski). Terwijl de idioot van het huis verder boort en met hamer slaat in de muren gedurende jaren want gestuurd door... vrouwen. Zo heb je dan wel 'Le Nouvel Observateur' die net zoals 'The Times' stand houdt na decennia nep, en komen de intellectuelen dan sowieso tot de constatatie dat de geallieerden de (dode?) joden in de steek lieten. Bij goed nadenken komt dat misschien overeen met die duistere post traumatische periode, die het heden wel is. Want niets heeft nog impakt, dan wat flikken zenuwachtig maken, en voor de rest gebeurt alles volgens uitgestipelde agenda's & gewoontes, waar de lente wellicht enkele borsten in 3D (drie dimensies) doet ontluiken zodat het weer eens op de tast wordt in tegenstelling tot die lichtglinstering op het scherm. Maar hoe dan ook lukte het de echte chagrijnige schrijver een zachte hommage te krijgen door liberale ministers en professoren in de Linguïstiek, stel u voor. Zovele jaren na zijn dood, Hem te zien op een uitnodigingskaart want getekend door een Kunstenaar, alleen zijn de kleuren niet mooi, waarschijnlijk zoals het hoort bij funeraire aangelegenheden waar Carrière (?) & Kennis (?) dienen samen te pronken. Terwijl de collaboratiepers openstaat tot de linkervleugel, de muze van Béjart terwijl hij geen muze had, althans geen vrouwelijke. Zodat het dociele caramelledichterke betaamt zijn kleine plaats te verwerven door mee te doen, te zwijgen en het te hebben over taalkronkels An Sich : de bevestigende almacht van de uitleg van/over deze Taal, waar men de "toet toet, doe moa" verwart met het "tote mie, tote mie" van de geilige heilige zanger handlanger er net naast. Poëtica des volks is niet meer verboden, stel u voor, maar wordt didactisch doorgelicht door mensen zonder diploma's, maar met partij- en vakbondskaart zodat wij tot niks dienen, nu er zogenaamd niks meer gebeurt en gezien alles à la limite functioneert in de inflatie en (blinde, knagende) Groei. Net zoals een boodschap op internet: een naald in de hooiberg. Tot de tijd zal komen in deze collaboratiepers dat er weer eens geen plaats meer zal over zijn voor deze Poëtica, dan grote foto's van Ubermenchen die er geraken, terwijl men het heeft over leraars en/of ambtenaren zoals Matisse, niemand anders. Maar dat is dus niet zoals Obama die Europa nodig heeft en vice versa. Nee, dat is zoals de Fransen de Congolese en Zwitserse literatuur hebben. We horen er niet bij, en toch zijn we daar want gaat het om een (dialecten)taal. Geef je ze zelfs ook hiermee (sex)cultuur in die collaboratiepers want anders hebben ze dat niet, en kom je dan terecht tussen wolven en crocodillen met de timiede vraag : "is dat wel een goed idee?". Antwoord van de vakbonden en partij die daaraan meedoen: "Ja, dat is een goed idee". Waarom? Omdat je een loon krijgt en o.m. je appartement hiermee kan betalen. Maar is men blijkbaar nog steeds niet bewust (in partij & vakbond) dat de oude remedies niet werken (noch de monetaristische, noch die van middeleeuwse Keynes, Friedman of Galbraith). Vergeet niet dat Japan voeding moet importeren, hoe oceanisch ook hun treffen met de natuur en het einde van de toekomst, nu ze na de Bom uit Bonn & Auschwitz kunnen zinspelen over de Zenzin der Dingen eens onder de ontelbare steentjes historistische doden net zo goed verdwijnen in het ijle. Hoe staat het Italiaanse volk bij voorbeeld tegenover de vulgaire fascistische machtsgreep van de laatste jaren? Hoe zeer het een post traumatisch tijdperk is, leeft men met de gevolgen van de massale afvloeiingen van de elite naar schermen toe, want hebben ze ook nog recht op een depressie zonder dertiende maand, stel u voor... Hoe zeer ook kunst en gehandicapten hen overblijft als alibi voor een goed geweten, dat ze al lang verloren zijn nu deze & andere almacht tot een goede einde volbracht is. Het vervolg op 'Modern Times' moet echter nog komen. http://www.unibook.com/nl/Patrick-Pitteman/Geeuwende-Eeuwen
