Doorspoelen a.u.b. Ziedaar weer een dag en nacht voorbij, een stapje dichter bij ons graf, een stapje verder van een serene gemoedstoestand. Het begin van de avond geschiedde als een etentje met een heilige trotskiste. Niet dat het mij verwondert, maar stel mij steeds de vraag waarom het mensen betaamt zichzelve een etikette te gunnen met de naam van iemand die een eeuw zoniet twee eeuwen geleden leefde met daarbij het voegwoord 'isme'. Met mijn naam zou dat niet eens lukken: Pittemanisme dat past dus niets toe, wel Pittemaniaans, wat trouwens één van mijn vrienden geregeld gebruikte niet zonder spot trouwens. Zijn we dichter... bij de arbeiders of zijn we populair?, dacht ik. Onze trotskiste zit met een 'fin de carrière' bij de RTBF, en kent geen nederlands. Tijdens het etentje hebben we dan ook al de namen opgerakeld die we kennen aangaande haar idealen. Zo herinnerde ik haar Léon Lesoil, en zo herinnerde ze mij Ernest Mandel. Hierop zei ik haar dat ik dat een meer dan charmante man vond, want ook één van mijn professoren. Wel zei ik haar dat zijn één uur durende interview (nu nog weet ik niet) op internet mij de nodige factures bracht bij Belgacom. Die Trotskisten behoren ook tot de vorige eeuw vind ik, maar ik was wel steeds onder de indruk van hun intellect (en capaciteiten) om revolte en betogingen te leiden, niet te boycotten zoals de maoïsten. Maar ze is blijkbaar betaald om het miserabilisme (en katholicisme) op de belgische franstalige zender RTBF te verdedigen. Dat is ook een vrouw die toen ze jong was in gemeenschapshuizen zat, maar zoals elk bekoort, heeft ze nu een groot huis aan de (residentiële) 'rand' met vijf kamers aub, met één groot geworden dochter. Als men bedenkt dat mijn zoontje in de living slaapt van een klein appartement met hoge huur, kunt u blijkbaar de klasseverschillen merken. Ze kent ook heel goed Eric Corijn. Ik zei haar niet eens het volgende: wat mij stoort is de 'dubbele taal' die ze hanteren. Een universiteitsprofessor, die hij is, kan dus heel veel mensen voor hem laten werken, in zijn geval meestal vrouwen. Ze lukken er ook in een goeie synthese te geven van cultuurfilosofen en sociologen om de eigentijdse maatschappelijke (europese?) organisatie te belichten. En meestal zijn die analyses zo juist dat men er niet langs kan. Zo heeft mijnheer de ganse vierde verdieping van het rectoraat die voor hem werkt, en is de zesde verdieping het territorium van een turnleraar dus, waarvan het abominabele niveau op zijn minst te wensen overlaat. In tegenstelling tot een ganse generatie (van ook echte communisten) die in de media geöstraciseerd zijn, komt Eric Corijn ook op de gevestigde (franstalige) tv en de bourgeois pers. Zo las ik een degelijk interview van hem in de 'De (Financieel Economische) Tijd', samen met groot foto waarvoor weer mensen (vrouwen) een grondig intellectueel werk verrichtten. Na het lezen van dit artikel wenste ik de grote Verleider proficiat in het restaurant van de VUB, ondanks het feit dat alle (goeie) ideeën het product waren van (buitenlandse) cultuurfilosofen. Ik had toen één van mijn boekskes, die het ongeveer had over dezelfde thematiek en presenteerde hem dat met de vraag naar 2 euro voor de drukkosten en de moeite. De grote intellectueel weigerde het boekje. Samen met zijn vrouw is dat zo'n een 10 000 euro maandelijks. Ziedaar de paradox dus, net zoals u de paradoxen kan merken in het sexuele leventje van mensen uit de (katholieke) 'Moral Majority'. Zo ken ik populistische politici, die het hebben over miljoenen, maar niet één cent zouden geven aan een sukkelaar. Zo is er ook bij voorbeeld een Parijse magistraat, gespecialiseerd in terroristenzaken, die maar kan klaar komen met hoertjes, die hun behoefte doen op hem en de stront er dus van afdruipt. Maar gezien hij zo rijk is dat hij ze heel goed betaalt hiervoor, is iedereen tevreden blijkbaar. Maar Corijn heeft daar uiteraard niks mee te maken want is hij ook gelukkig (getrouwd), maar heeft vijanden, wat in zijn voordeel werkt want meestal zijn die vijanden stout en debiel extreem rechts, zonder tijm op konijn de zondag. En zo is mijn gesprek rond met de oude dame, die nog eens benadrukt dat er documentaires worden gemaakt. Tegelijkertijd was er op Canvas iets om te kotsen. Ook oudevandagen, die ook tot het verleden dienen te behoren, alleen hebben ze macht en een monopoliepositie 'en masse' en verplicht moeten ze ons doen lachen als wij dan zin hebben om te wenen. Zij zijn de besten, of liever zij zijn de enige die men in Vlaanderen kent of dient te kennen, met name de Humo-kliek. Net zoals bij VRT geloven ze er zelf niet in, of toch? Verplicht ook aan zelfverheerlijking te doen, een apotheose van het opportunisme en mediocriteit. Op het einde van de avond keer ik dus huiswaarts, merk de zenuwachtigheid omwille van de lente, en overbevolking aan auto's waarvan het duidelijk is dat na middernacht geen enkel parkingplaats meer over is in de puzzel. Zodat nat van de regen ik eindig met het doorspoelen van mijn eigen stront in de wc net voor het slapen gaan. Dezelfde avond was er een debat bij de joden waarbij de vertegenwoordigerster van het programma 'Ni pute ni soumise' de mensen nog meer zenuwachtig maakte... want verwacht men de dag erop duizend revolutionairen met moto die de binnenstad van de hoofdstad inrijden.
