Leopold 5 Capitulatie of niet ; het is een antinomie zelve te denken dat de philosoof (de absolute?, de echte?,...) de monarch zou vervangen. Des te meer dat de functie van de geleerde de invraagstelling aanmoedigt tot op de bodem, het ijle humanisme historistisch definieert en uiteraard westerse (inter)subjectiviteit in zijn/haar 'tijdloosheid' naar de toekomst toe suggereert, want ook nog met veel eruditie uit-legt. De discipels (na Buchenwalt) werden - hoe komt het toch- beschermd en bewaard gebleven (préserver in het frans). Al is dat wel veel gezegd want de niet Duitse Bouddhiste verdween daadwerkelijk in het ijle want (vroegtijdig) dood, en de deze die naar Afghanistan vertrok ook (vroegtijdig) dood. Maar kan men van alles sterven, en overal zult u mij zeggen, en is er een verschil tussen het (sexuele) geweld en chaos van een krankzinnige oorlog, en deze die de vrede predikt, al is het ten koste van Eros & Vrijheid want zijn de hebreeuwers hoe dan ook onderlegd aan Egypte, wie weet nog, in deze gekwetste tijden. Elkeen onder ons kent dan Leopold... Flam (met of zonder anecdote inderdaad), zoals elkeen Louis Paul Boon en Laarmans kent ; de convergenties met dé Duitse philosophen dan wel benadrukt door zijn ultieme spirituele vriend of zoon, Hubert Dethier. Studenten aller landen met of zonder entropische tenten & tijden, verenigt u, we worden oud, want komen we aan in de 23ste eeuw en heeft de mensheid desondanks niks begrepen. Jawel, citaat van Erich Fromm is ook raak: "De mensen zijn gelijk, voor zover ze de algemeen-menselijke situatie en de daaraan inherente existentiële gebrokenheid delen. Maar zij zijn ieder voor zich uniek en onherhaalbaar in de wijze waarop zij hun menselijke problematiek oplossen." (pagina 201) Waren ze dan toch minder gelijk dan dat men dacht, want bleek Liefde nooit Eros te bereiken en vice versa. Het feminisme bij Hem nooit miskend, onder-wezen zelfs, zodat het resultaat een trillende poëtische inkadering bekoort, met een niet al te broze uitleg (leze discipel Annie Reniers) om het intellectueel orgasme van de leerlinge te beklem-tonen eens het nat wordt onder de lessenaar. Blijkt ze ook hiermede te blijven refereren (hameren?) op de Wenk, die maar lonkt in het vrij denkend (?) subject tijdens dit sudderen met woorden. Eens inspectie en geschiedenis als een scheiden achter de rug kon men desnoods de paranoïa in denkspiralen inkleden, gestaafd door een encyclopedisch geheugentje. Stel deze van het einde van de roman in de zestiger jaren. Het labyrint van de gangen (in L'année dernière à Marienbad film) als een drukkende barokke didactische zoektocht ondanks alles, deze die met het verleden zin-speelt, als zwaarwichtige, lugubere grandiose, bijna groteske architecturale glas- en steenveruiterlijkingen, de doelloosheid daarrond en de onverschilligheid want is de andere een 'verafspiegeling', zoniet een masker. Zodat Flam zijn ontslag geeft aan zijn Loge want te kleinburgelijk (de aanvang van de 88 000 villetjes 'anders-zijn' op papier kon aanvangen) want ook nog Philantropisch van aard zoals elke leraar bestuift, stel u voor. O ja : moest het desnoods gaan over schaduwen (in de film van Resnais). Plagiator? Ging het om een (Republikeinse) kaste eerder dan klasse? De schaduwen in de tuinen van Versaille zijn vervalst, bewust irreël, net zoals de omgang en de 'liefde' die het beoogt want was het het einde van vele dingen inderdaad. Desondanks dat wij dan verder konden, soms dan wel ietsje te veel begrensd (beschermd?), ont-grensd tot in de waanzin en sprakeloos. Maar ik ben blij, weet u, want ik constateer dat men bij philosophie niemand uitsluit. Wel allen, in tegenstelling tot de Griek, zijn ze 'gekastreerd' net zoals de Duitse christenen in het (hun) systeem (Arbeit). Een pseudo samen-denken (ensemble) als elkeen tenslotte alleen is en blijft. (cfr. De Eenzaamheid, zonder maskers). Ons-zelve ademt (nog) hierin terwijl we desnoods de naar zuurstof happende visjes zonder pragmatische visie zijn, tussen de haaien, dolfijnen en walvissen. Is er een rol voor de krokodillen toegelegd dan? Is er een beoordeling in de idylle? Tenslotte is dat het Verre Oosten dat men even raakt hiermee, ondanks alles. Toch, niks is zeker, vind ik dan wel. Maar is die Stem vanuit de verre woestijn door de eeuwen heen bij-gebleven. Tot in de wildernis der treffende zintuigen erlangs blijven zij over om te getuigen. Niet zozeer omdat men ze zou ver-kozen hebben, maar omdat men ze ge-kozen heeft. Zijn we dan allen reeds al lang dood, maar blijven de boeken over, troost u. Leopold Flam (1912-1995), Een filosoof van gisteren voor een wereld van morgen, VUBPRESS, 2010, met de steun van UVV en VUB.
