Vandaag is het mijn laatste dag in Buenos Aires. Ik heb nog heel wat te regelen, waaronder de aankoop van een nieuw fototoestel. Aan een fotografe had ik wat adresjes gevraagd voor fotostuff. Ik dus daar naartoe en in één van de vitrines zie ik hetzelfde modelletje als mijn gestolen toestel. Ik informeer naar de prijs en met 600 pesos (150 euro) kan ik me wel tevreden stellen. Als ik het toestelletje nader bekijk, herken ik de modderspatjes uit de Potosímijn. Dit kan niet waar zijn. Het is godverdomme de mijne. Ik informeer me iets gedetailleerder. Het toestelletje is binnengebracht in September (zever). Als ik wil kan ik een nieuwe adaptor bijkopen, plus een geheugenkaart en eventueel een beschermzakje. Ik kan het niet geloven en kijk rond in de winkel. Verstopt in een hoekje zie ik het origineel zakje liggen. Ik vraag om het me te tonen. De uitbater grijpt tweemaal naar het verkeerde, maar er is geen ontkomen aan. Ik wijs zover dat ik het bijna de muur induw. Even goochelt de uitbater nog met een document van de verkoop van mijn toestel om te tonen hoe regulair dit niet is. Maar ik breek bijna het ganse kot af. Diego de Colombiaan staat te blinken op het blad. Hij kreeg 300 pesos voor mijn toestel. Moet je nou wat. Welkom op het Falkonplein. Ik dreig met de politie, maar heb eigenlijk geen zin in die hele rompslomp. Bovendien is het niet mijn taak om een bende op te rollen. Als ik een toestelletje terugvind in een joekel van een stad, zullen ze mij ook wel weten te vinden. Geen zin in narigheid en ik onderhandel over de prijs. Alles komt boven tafel: de originele adapter, de batterij,.. Enkel de geheugenkaart met de fotoos is weg. Ze geven me een 2-gig kaartje en daarmee is de kous af. Tweehonderd zeventig pesos en wij de deur uit. Even bekomen met een Submarino. Wat een verjaardag. Miauwkes.
Scheetjes. Ik heb de stad achtermij gelaten. Nu zitten we wel degelijk in Patagonië. Meerbepaald helemaal in het oosten aan den atlantische. Hier niet ver vandaan is een schiereiland - Peninsula Valdes - interessant voor allerlei zeezoogdieren. Gaan we morgen naartoe. Even een walvisje (h)aaien. Daarna helemaal naar Chili. En dan met den boot naar beneden. Maar dat is voor volgende week. Haaikes.
..Het meisje van m'n kamer vraagt me of ik Zweeds ben. Ik antwoord met een 'hoezo'. Ze wijst naar m'n Nudie Jeans. Zweeds blijkt. Het doet haar merkelijk plezier, zover van het thuisfront enige link met het moederland te vinden. Ik doe er een schepje bovenop en wissel van broek. Een Fjäl Räven. Nu is ze helemaal van haar melk. Belgen die Zweeds gaan, dat had ze niet verwacht. Nu, wij weten wel beter. Welke Belg slaapt er niet in een Zweeds bed? Ze vindt m'n sweater wel leuk. Och, zeg ik, dat is een Hach-en-emmeke. Hennez and Mauritz - dat is dan drie-nul voor de Zweden. Ik kan er niet veel tegen inbrengen. Ik denk niet dat ze iets van Dries van Nooten aan heeft. Rest het me nog de eer om een own-goal te scoren. Ik kijk naar m'n Teva-sandalen. Begot zou ik niet weten waar die vandaan komen. Maar het mag gezegd, het zijn zweetschoenen eerste klas. Zweetish in alle geval..
Hej. Voor de moment zit ik in Bariloche na een lange bustrip. Over een uurtje heb ik aansluiting naar Puerto Montt (Chili). Het is hier dat ik maandag de boot neem naar Puerto Natales. Een vier-daagse cruise zowaar met een cargoboot volgeladen met containers met koeien die loeien.. Binnenkort nieuwe verslagjes en een foto van walvisstaart. De walvistaart is voor een andere keer.
Peninsula Valdes is een paradijs voor het waarnemen van zeezoogdieren. In de lente komen er zo'n 600 walvissen naar de baai voor de jaarlijkse voortzetting. Is het deze activiteit die de zee zo woelig maakte - ik weet het niet. In alle geval, vandaag was de zee in form. Het laag bootje - aangeprijsd als het beste om walvissen te zien - was meer een nadeel dan een voordeel. De zee speelde ermee en wij werden nat. Dit leek een maat voor niets te worden en de boot keerde weer strandwaarts. Maar dan uit het niets toch nog enige sensatie. We naderen tot op tien meter van een mamawalvis met jong. En gedurende tien minuutjes kunnen we hen volgen. We worden getracteerd op nen jump en ook een showke met de staart is er bij. Helaas moeilijk te fotograferen allemaal. Het water komt van alle kanten en ik wil geen farce met mijn olympuske meer. De rest van het eiland is enkel te bezoeken met tour en de prijzen swingen de pan uit. Geen pinguins, zeeolifanten en zeeleeuwen meer vandaag. Misschien kunnen we dat een andere keer wel goed maken. In alle geval hebben we een w-visje gezien, da was wel chik. Veel plezier met de zoomfunctie. Hasta luego.
