Het loopt vlotjes. Ik heb kort achter elkaar drie liften die me voorbij een kwart van het parcours brengen. Warm en droog is het en vandaag leer ik een nieuw woordje: 'polvo'. Je komt van alles tegen als je lift: felle wind, regen, zon, paardevliegen, jezelf en dus ook stof. Elke wagen die passeert laat een wolkje achter, het is een merde en het lijkt wel of al mijn kleren dezelfde kleur hebben - stofbruin. In de laadbak van de pickup wordt het niet beter. Ik sluit mijn ogen en laat de zandkorreltjes naar beneden tranen. We zijn dus weer onderweg. En dat voelt goed. Het landschap wordt, zoals de naam van de route laat vermoeden, gevuld met water en bergen. De Zeven-merenroute, jawel. Om de honderd meter denk je 'Hier kan ik wel een tentje zetten'. Het is ook het land van de Mapuches. Veel weet ik daar niet over, maar toen ik ooit de avonturen van Winnetou las, had ik dit landschap voor ogen. Het is iets voorbij mediodia en ik permiteer me de luxe om te picknicken - laat de auto's maar gaan. Dit zal ik me beklagen, want de komende twee uur is er geen auto die stopt. Als antwoord op mijn duim krijg ik gebaren die ik niet begrijp. De meest ontspannen chaufeurs zijn zij die met een volle wagen rijden. Ze hoeven zich niet te verklaren voor hun niet-medewerking en laten immer uitschijnen dat ze anders wel gestopt zouden zijn. In alle geval het vlot niet. En dit is een constante. Tussen twaalf en vier mag je het vergeten. Magic hour is tussen vier en vijf (vraag het maar aan Stanley Kubrick - hoewel, misschien is het daar net iets te laat voor). Het was zo in Torres del Paine, op de routa 40 richting Perito Moreno en vandaag is niet anders. Even na vieren stopt een wagen. De kinderen op de achterbank worden in een hoek geduwd, mijn mochila krijgt een zitje in het midden en ik ernaast. Qué barbaro! We hebben de ripioweg al even achter ons, als het meisje naast me begint te buikspreken. Met de lippen op elkaar wil ze iets duidelijk maken. Ze kijkt naar mij, ik kijk naar haar. Het buikspreken is gestopt, maar ze wordt een beetje rood en haar kaken staan fel gespannen. Ik kijk naar mijn rugzak in het midden, zij ook. De auto wordt langs de kant gegooid en net op tijd wordt de deur ontgrendeld. Het meisje smijt zich op haar buik met haar hoofd boven de weg. Dit moet deugd doen - een cascade in het berglandschap. En we zijn weer vertrokken. Mijn vervoer brengt me tot aan mijn adresje in Junin de los Andes. Hier ontmoet ik Toni en Alba weer. Ze zijn wat langer blijven plakken en wachten vol ongeduld op een Mapuche die hen zal introduceren in de comunidad, een beetje verderop in de bergen. Qué bueno! Het is een hoopje gezelligheid. Ines, mijn gastvrouw, heeft naast de Catalanen en mezelf nu ook een vreemde familie in huis, plus nog een actriese uit Zwitserland. De mate gaat vlotjes rond - het symbool van de Argentijnse gastvrijheid. Als de indiaan voor de deur staat, gaan de wegen weer uit elkaar. Ik neem afscheid van Toni en Alba en ook mijn liftfamilie is klaar om de reis verder te zetten. Wat zijn we weer goed beland. Hasta la proxima.
Reacties op bericht (1)
17-01-2008
vlotjes
heb nog niet veel tijd gehad (examens, morgen het eerste) om je een mailtje te sturen, maar ik heb de indruk dat het je daar goed gaat. have fun wherever you're heading...
