Ik ben er weer. In de grote stad aan de haven. Buenos Aires. Na een tweedaagse tour in de omgeving van Salta is het hier wel even een ander ritme. Buenos Aires is huge. Alles bij elkaar zo'n tien miljoen inwoners netjes verdeeld in de talrijke quadras. Maar het bevalt me, deze stad. Ik zoek hier eventjes te blijven, wat cultuur mee te pikken en daarna trekken we de natuur in. Al heb ik gehoord dat er dit jaar heel veel sneeuw is gevallen in Patagonië en de trekkings pas half december kunnen doorgaan. We zien wel. In alle geval niet slecht om mijn knie wat te laten rusten. Zaterdag heb ik ze binnenstebuiten gedraaid nadat ik mijn voet verstuikte tijdens de interland 'Argentinië - Ierland' - die we wonnen met 8-7. Mijn bijdrage beperkte zich tot twee assists en een cambiootje in den tweeden tijm. Gevolg van dit alles waren twee pijnlijke dagen, maar ondertussen lopen we weer rond. Geloekig maar.
Eerstdaags mogen jullie nog wat foto's verwachten (zij die het nog niet wisten - klik op de foto met het varken en de ezels (rechts) of via de link 'fotoos' (ook rechts)) plus een verslagje van den tour samen met Rubenbelg en Floduitser en onzen Berlingo (zie hiervoor enkele dagen terug). Overigens - ik heb heel wat kilometertjes afgelegd om wat dichter bij jullie te zijn. Het tijdsverschil is nu slechts vier uurtjes. Twee uur dichter dus - al zit jullie Winter Tijd daar ook wel voor iets tussen.
We zijn weeral verhuisd. De goed uitgeruste coctailbar en de speakers van mijn vorig hostelletje (Limehouse) deden me gisteren al tot anticipatie overgaan. Mijn vermoeden werd bevestigd, dit is mijn plekje niet. De look-at-me mentaliteit van een percentage van het cliënteel en de onverschilligheid van de uitbaters lieten me andere oorden zoeken. Het bed dat ik kreeg was slecht, de matras flinterdun en na een uurtje kreeg ik felle rugpijn. Ikke uit mijn bed voor een nieuwe matras, maar dit was tegen de goesting van de nachtwachter. Zijn probleemoplossendvermogen was niet in verhouding met de creativi -en innoviteit van zijn prachtige uitgewerkte tattoo's. Ik kreeg het voor elkaar om toch naar een andere kamer te verhuizen, maar deze was voor vier in paalts van zes personen (moeilijk-moeilijk-moeilijk), dus moest ik vijf pesos bijleggen. Wat een kakkers. Dit kregen ze dan ook te horen deze morgen. 'Dat korte termijn winst nefast is op langere termijn' - maar waar viel ik hun ook weer mee lastig. Betalen die handel en oprotten. Deze nacht slaapt er iemand anders op dit rotbed en volgende week kunnen ze verder investeren in hun woofer-installatie. Nu zit ik in Hostal de Granados (San Telmo). Het is goedkoop, leuk gelegen, gezellig, rustig en aangenaam. De chica achter de balie heeft geen tattoos (zover ik weet - straks eens vragen : 'Tienes un tattootito¿?'), maar ze is alleraardigst en ze heeft een glimlach om in te vriezen of om confituur van te maken (wat bewaart het beste¿?).
Slecht nieuws uit het front. Ze hebben aan mijn spullen gezeten. Balans: digitale camera plus een zo goed als leeg potje wax zijn de pist in. Hoe kan dat gebeuren? Ik heb pech gehad met een van mijn roomies. De hostel waar ik zit is echt wel in orde. Rustig en ik zou zelfs bijna zeggen veilig. Zo voelt het althans. Alles goed op slot en er kunnen geen vreemden binnen. Misschien dat ik hierdoor in een nonchalance mijn camera oppervlakkig opborg van boven in mijn rugzak. Feit is dat het nu gebeurd is en de omstandigheden in acht genomen ben ik ervan overtuigd dat het één van mijn drie kamergenoten moet geweest zijn. Dat heb je dan - slaap je in dorms om geld te besparen en krijg je iemand met valse plannen in je kamer. Lesje geleerd nu. Beschuldigde nummer één is voor mij Diego de Braziliaan. Toffe, vriendelijke ontspannen kerel - niets aan de hand. Alleen hij was plots weg, terwijl hij nog dezelfde dag drie nachten extra had gereserveerd. Bij navraag blijkt hij helemaal niet Braziliaan te zijn, aangezien hij ingechekt is als Colombiaan. Het zal mij chorizo wezen. Braziliaan-Colombiaan, als ik hem tegenkom zullen we eens de samba dansen. Gelukkig had ik een deel van de fotoos reeds op cd en ook nog wat op de fotoosite. Minpuntje is dat ik nu in de kosten zit, tenzij dat ik vanaf nu fotoloos door het leven ga. In alle geval probeer ik hier en daar te recupereren van sympathieke reisgenoten, zodat ik toch nog iets heb om naar te kijken als ik thuis kom. Rest alleen nog het mysterie van het potje wax. Colombus had immers helemaal geen haar, hij was kort gecapuerrat. Of was het misschien toch Malfred, de Duitser met stekeltjeshaar. Jezus, wat een zooi. Vandaag ga ik me wat slotjes kopen - ja dat gaan we doen. Groetjes en braaf zijn - de Pé.
Argentinië is een voetballand. Dat is geen nieuwtje, maar je kan er niet onderuit. Alles wordt uitgezonden op TV: de argentijnse competitie, de spaanse competitie, europees voetbal, de nationale ploeg. Door het tijdsverschil maakt het dat je tussen de medialunes door al naar Madrid kan kijken en een beetje later naar River Plate. En dat vinden we wel snor. Straatvoetballertjes heb ik nog niet gezien, maar je hebt hier van die uitgebaatte voetbalpleintjes. Zoals je bij ons een tennisveld kan afhuren, kan je hier voor een uurtje een pleintje huren. Onderling kan je dan de stijd aangaan met andere ploegjes uit de wijk. Niet in clubverband dus, heel losjes allemaal. De pleintjes zijn voorzien van verlichting en tot een kot in de nacht wordt hier de ene cupmatch na de andere gespeeld. Fantastisch. Morgen is het de grote dag. Dan ga ik naar de Boca´s. Het heeft me weeral centjes gekocht door die mafia van een touroperators. Een ticketje kost normaal 50 pesos, maar hier vragen ze al gauw het viervoudige voor. Ik heb nog een poging gewaagd om in Boca te infiltreren en zo een plaatsje te bemachtigen op de platera (zitplaatsen) - niet tussen de meute want daar hoorde ik revolververhalen over. Helaas was er geen verkoop die dag. Enkel op de dag zelf en dat leek me wat te riskie. Goed, ik heb mijn duur ticketje en ik zal het koesteren. Om jullie wat in de sfeer te brengen, zal ik eens kijken of ik geen filmpje kan vinden van de Boca´s.
Over de match kunnen we kort zijn. Vier - nul voor de Bocas. Twee in elke tijm. Het niveau is niet echt spectaculair. Al zijn ze technisch wel onderlegd - taktisch is het een zootje. Maar kom, we zijn hier niet alleen voor de voetbal. De sfeer is enorm. Hier zie je niet het hip volkje dat je op Creamfields kon waarnemen (hoewel, ik was er zelf niet bij), maar het volk van de straat. Brood en spelen dus. Een ticketje is niet zo duur, amper 14 pesos (dikke drie euro) om te staan. Dat staat dan ook op mijn ticket, hoewel ik het tienvoudige heb betaald dankzij het imperium van de touroperators. Je betaald voor de veiligheid denk je dan. De veilgheid - het meest gecommercialiseerd product van deze tijd. Helaas sta ik even goed te blinken in het staanvak tussen potentieel crimineel engagement en bovendien staan we op de meest ondankbare plek - net onder het bezoekersvak. Die laten deze kans niet liggen en gedurende de ganse match worden we verwelkomd met mondregen. Later komen er stoeltjes en stenen bij en zelfs met urine gevulde ballonnetjes. Het grootste gevaar komt echter van de lichte paniek die ontstaat bij de talrijke touristen aanwezig in dit vak. Iedereen wil hogerop onder het afdak en beschermd van het projectiel geweld, wat maakt dat de mensenmassa in beweging komt en begint te drummen. Daar lag eigenlijk de taak van de operator - het aanbieden van een goede plek met overzicht op de groep. Nu is alles een zootje - iedereen staat afgezonderd. Maar soit, we laten het niet aan ons hart komen en genieten van de fantastische sfeer in het stadion. Van de eerste tot de laatste minuut gezang en lekker op een neer gewieg - fantastisch. Voetbalsfeer op en top. De Boca´s staan nu tweede in de stand op drie punten, met nog drie matchen te gaan waaronder een match tegen de nummer één. Alles kan nog. Spannend.
.
