We zijn even in El Calafate gestopt voor een bezoek aan de gletsjer. Deze enorme ijszee is 60 m hoog, 30 km lang en 5 km breed. Hij beweegt zich zachtjes vooruit, waardoor hij wat kraakt en er af en toe reuze ijsblokken naar beneden donderen. Je kan er moeilijk omheen als je in de buurt bent, maar ik heb het nu wel gehad met de gletsjers. In alle geval, ik ga er mijn geld niet meer aan spenderen. Fotootjes binnenkort. Adios glaciaros.
Het heeft wat moeite gekost, maar we zijn er toch geraakt. Terug in Argentinië na een bordercrossing te voet. Geen auto in de buurt, dus de twaalf kilometer tussen de twee douanes met de benen afgelegd. Sympathieke Fransen hebben me daarna tot in El Calafate gereden. Het was een leuk tripje over een eindeloze 'ripio'-weg met leuke diertjes die de eentonigheid verstoorden. De Ñandu, de Condor, de Guanaco en de schaap ze waren er allemaal bij. Van de Argentijnse douane kreeg ik voor mijn moed een lomitoburger van het huis. Ze kunnen het niet laten, zo met hun vlees pronken. Wel blij terug in Argentinië te zijn, al is het maar voor eventjes..
Het liften is vandaag vlotjes verlopen. Ik had redelijk snel prijs. Juan en Mara uit Buenos Aires reden me met hun camionetje tot in El Chalten. Onderweg een leuk diertje tegengekomen - chichi of iets dergelijks. Als gebruikelijk een lange rechte weg, afwisselend asfalt en ripio met naar het einnde toe prachtige zichten op de Monte Fitz Roy. Deze berg is 3405m hoog en één van de 'most magnificent mountains in the world'. Hij is genoemd naar de kapitein van The Beagle ofte de boot van Darwin. Eerste beklimming in 1952. Zo, voor de rest moet je maar googlen.
Vandaag verlaat ik El Chalten. Ik heb een plekje meer noordwaards in gedachte waar ik de feestdagen wil doorbrengen. Lichtjes gestresseerd ben ik wegens administratieve rompslomp (lees het verlengen van mijn ticket dat maar niet wil lukken) en de falende communicatieve infrastructuur (lees onbetrouwbare ofte geen telefoonverbindingen). Ik heb twee opties. Ik kan terug naar beneden reizen tot in El Calafate en daar nog net voor de deadline mijn terugvlucht extenderen. Andere optie is verder het parcours volgen en in de volgende stad de zaken fixen. De volgende stad is Perito Moreno, zo'n 600 km verder langs de ruta 40. De tweede is ongetwijfeld de moeilijkste. Weinig verkeer langs deze kiezelweg. Twee uur sta ik hier nu op een kruispunt 150 km van El Chalten en nog verder van El Calafate. Zes auto's gepasseerd. Het is reeds vier uur voorbij, wanneer een vrachtwagen me naar het volgende punt, dertig kilometer verder, brengt. Het is hier zowaar desolater. Het is vijf uur en ik ben niet veel opgeschoten. Ik gooi de handdoek in de ring en zet me op weg naar een klein dorpje verderop. Ik zit de penibele situatie te overdenken als er een auto passeert. Hij vraagt me de weg naar Perito Moreno. De onnozelaar was de verkeerde weg ingedraaid. Wat een geluk voor mij. Ze zijn niet direct happig om me mee te nemen. Op de achterbank ligt een vrouw met een wervelprobleempje. Geen plaats dus, maar als ik wil mag ik in de laadbak. Geweldig. En zo zijn we, ik en drie Israelis, weer op weg. Nog 500 kilometer kiezelweg voor de boeg. Ik maak het me comfortabel en leg me languit in de bak. Ik voel me een koning en wederom is het een fantastische rit. Hetzelfde landschap, dezelfde dieren en de weg is een lange oneindige lijn. Mensen zeggen wel eens hoe saai de wegen in Patagonia zijn. Het is inderdaad heel ééntonig, maar dit wordt zwaar gecompenseerd door de wolkenhemel. Nooit zag ik zulke mooie wolkenformaties. Daarbovenop krijgen we nog een werkelijk prachtexemplaar van een regenboog te zien. Een volledige boog met superfelle kleuren. Wederom, nooit eerder gezien. We geraken stilletjes in extase en halverwege in het hol van Pluto stappen we uit de wagen. De muziek gaat voluit en we dansen op de ruta 40. Geweldig. Het zal zo'n twee uur in de nacht zijn als ik het onmogelijke waar maak. Ik rijd Perito Moreno binnen. Opdracht volbracht, maar wat een dag! Jezus.
In mijn doortocht naar het noorden van Patagonia, heb ik wat campings aangedaan. Het is best wel grappig als je toekomt. Je vraagt je af 'zet ik mijn tent in of naast de barbeque'? Over de hele campsite zijn grote bbq's gemetseld. Ze geven aan waar je je tentje kan zetten. Elke kampeerder krijgt zo zijn plekje naast de parilla. Handig voor winterkamperen. Lekker warm.
Ik kreeg geen lift te pakken van Perito Moreno naar Rio Mayo. Super weinig verkeer op de ruta 40. Bovendien had ik gezelschap van een andere lifter. Een Spanjaard uit Malaga met een goede reisspirit los van de backpackerstrail. Drie uur stond hij er al, zonder succes. De twee volgende uren hebben we samen doorgebracht. Gezellig, maar zonder veel vooruitgang. We moeten ermee lachen. Waar staan we nu te staan. Stucked in the middle. Een beetje gek moet je zijn, maar het kleurt wel je reis en daar doen we het voor. Ondertussen heb ik mijn lifttaktiek wat bijgestuurd en zijn we beginnen duimen naar het oosten. Niet het korte moeilijk te overbruggen stukje naar Rio Mayo, maar wel de veelbereden omweg via Commodoro. Wat een verrassing. En zo krijg ik nog eens den atlantische en een heel stuk van centraal-Patagonia te zien. Ik ben heel wat opgeschoten en voor de moment zit ik in El Bolsón, niet ver van Bariloche. Vroeger een bakermat voor de hippies omwille van zijn mooie ligging en aangenaam klimaat. Dat relaxte en alternatieve sfeertje is hier blijven hangen. Een stad met zowaar vegetarische restaurantjes. Wie had dat kunnen denken? In alle geval het is hier dat ik even wil blijven hangen. Een beetje bijrusten van het reizen en bekomen van het beklijvende deprisfeertje uit Zuid-Chileens-Patagonia. Het weer is er alvast naar - een lekkere 27 graden. Ik ben ondertussen lid van WWOOF. Dit is geen hondenclub ofzo, maar een overkoepelende organisatie voor vrijwilligerswerk op bio-boerderijtjes. Na drie maanden is het tijd om eens een nieuwe weg in te slaan. Op deze manier kan ik eindelijk eens Spaans leren, wat werkervaring op doen en minder tijd op m`n eentje doorbrengen. Ideaal dus - y me gusta Argentina. Goeie goesting en mijn ticket is verlegd naar het begin van de lente. Ideal.
Ik zit hier in het internetcafé. Een zwaar Kempisch accent vult de ruimte. Ik doe een gok op Hoogstratens of Loenhouts. Hiermee kom ik in de buurt want Kalmthouts zal het wezen. Een koppel met de moto op huwelijksreis van Alaska naar Ushuaia, langs de quarenta. Cool. Het laatste stukje worden ze achternagezeten door de mama en de papa in een mobilhome. Een paar computers verder wordt er iemand wakker. 'Ier wordt vlaams geklapt ofwa (maar dan in het west-vlaams)'. Een meisje uit Gent is extatisch omdat ze na een maand de moedertaal nog eens kan nuttigen. Ze is op doorreis met de fiets. Alé vooruit - bikers, campers, ne fietser en ne lifter al te goare. Nu nog effe den blog bijwerken en sebiet van de plaatselijke specialiteit (ambachtelijk bier) gaan proeven en een beetje vlaams klappen. De zondag ziet er goed uit. Hasta pronto.
Bij deze de beste wensen voor al de trouwe bloggers. Hopelijk komen jullie de feesten goed door en hoeven jullie in de lente niet de Flair te kopen met tips om het overtollige feestvet kwijt te geraken. Maar daar hoeven jullie zich voorlopig geen zorgen over te maken, de winter verdraagt wel een beschermlaagje. Hier in Argentinië vieren ze ook kerstmis. Hier geen pakskes, geen kerstboom, geen versiering, geen dodelijke kerstliedjes, geen foute kerstmannen, geen brieven, geen winkelstress - gewoon gewoontjes en een extra gelegenheid voor een assado. Ideaal. Het was zo best gezellig. Tot half elf in de avond heb ik in den hof gewerkt (aanbinden van de erwtjes en 'regar del jardin'), om twaalf uur was er vuurwerk te zien en om één uur aan tafel. Het zijn hier nogal late mannen om te eten en met kerstmis doen ze daar nog een schepje bovenop. Toch wel speciaal, met kerst bij nachte buiten in een t-shirtje een lammetje eten. Ondertussen vraag ik me af wat dit jaar de meest populaire kerstcaseau was - na de GSM, de Mp3-speler en de Gps de afgelopen jaren. Ik doe een gokje op de opblaasbare jacuzzi. Dime..
Ondertussen zitten we al een weekje in El Cielo. Grote werken zijn er niet verricht. Deels te maken door de feesten tussendoor, deels door het losse sfeertje en grotendeels door darmprotest. De eerste dag moesten we er nog mee lachen - Juan Carlos en ik. Juan Carlos (fransman met de naam Jean-Charles) wees me toen op de wel heel vrijblijvende invulling van hygiënetechnische maatregelen in de keuken en net daarbuiten. Eerste slachtoffer was Sarah (US). Onidentificieerbare microorganismen dwongen haar maag tot peristaltiek. Getuige was uw berichtgever die 's nachts wakker werd van geluiden die niets aan het toeval over lieten. Een eerste waarschuwing als het ware, maar het kwaad was reeds geschied. Buikellende was ook mijn deel. Ondertussen zijn we weer aan eten toe. Net op tijd voor de monstersteak van oudjaar. As you know. El Cielo is nogal hippie. Er is hier geen structuur. Je staat op wanneer je wil, je eet wanneer je wil en je werkt wanneer je wil. Dit klinkt interessant, maar is vooral heel chaotisch. Lang gaan we hier niet blijven, al is de hoofdreden hiervoor toch eerder de angst voor voedsel die ik hier ervaar. Vuile babyvotten en lekker klaargemaakt eten slaan hier de handen in elkaar. Vlees wordt ontdooid in een wasbak met andere vuiligheid. Het is er gewoon over en dat is jammer. De plek op zich is fantastisch. Het domein is op een helling gelegen. Je hebt prachtige zichten op de vallei en de met sneeuw bedekte bergtoppen aan de overkant. Kronkelende padjes banen een weg door de moestuin, de hooiweide, het kippenpark,.. Alles groeit door elkaar volgens de principes van permacultuur. deze natuurlijke wanorde is zowat enige dat gecoördineerd verloopt. De tuin staat zowaar op orde. Geen onkruid, goeie grond en de groenten staan mooi. Heel mooi, heel rustgevend en leuk om in te werken. Maar zoals gezegd, slechts voor korte duur. Na nieuwjaar gaan we verder. Klaar voor een nieuwe lift richting Bariloche. Het gaat jullie goed en fijne feesten.
Misschien zijn we wat te laat, maar bij deze een tip voor de feesttafel. Overheerlijke empanada's als voorgerechtje of waarom niet als maaltijd. Je kan ze frituren of gewoon in de oven stoppen. Ik verkies ze al horno. Hier in Argentinië zijn ze supergoed en in El Bolson heb ik een empanaderia gevonden. Je kan er overheerlijke versgemaakte empanada's bestellen. Wel dertig verschillende variaties hebben ze hier. Njamie. Het is één van mijn volgende missies. De ambacht der gevulde deegkoekjes onder de knie krijgen. Wie weet beginnen we wel een empanaderia.
