Hoe gaat ie? Wel, ie gaat. Ik breng veel tijd door met Spaans te leren en het komt er langs mijn oren uit al die grammatica. Ik heb reeds drie verleden tijden gezien en moet dit natuurlijk ook allemaal inputten. Zo vul ik momenteel mijn dagen, al ben ik wel toe aan een uitstapje. Waarschijnlijk trek ik morgen het regenwoud in. Eventjes de beentjes strekken, na al die geestelijke activiteit. Het leventje is hier op het gemakje en het is leuk om hier te zijn. Ondertussen behoor ik ook al een beetje tot het Hostalletje. Ik krijg al eens een cervessatje van het huis en mijn aanwezigheid wordt hier wel geapprecieerd. De wijze woorden 'staff only' aan de cocina, mag ik negeren. En zo maak ik om de twee dagen wel eens een soepje dat ik dan deel met het personeel. De meeste touristen blijven hier een nacht of drie en zo heb ik al wel wat passage meegemaakt. Momenteel zitten we aan Belgen nummer 7 en 8. Mensen uit de Far West van ons landje met een nog een strak reisschema: Zuid-Amerika, Azië en dan Australië en Nieuw Zeeland. Ja hallo. En de zwartjes mogen het weer bekopen. Dit alles zullen ze volbrengen op een jaartje tijd. Wat ben ik toch bescheiden dat ik me beperk tot Bolivië en Argentinië. Al zit de kans er dik in dat ik hier meer tijd voor uittrek dan gepland. Maar voor de moment dus nog altijd in Samaipata. De groeten.
Andres vraagt me of ik voor een weekje Andoriña Hostal wil open houden. Het lijkt me wel leuk om de gasten te ontvangen, sapjes te maken, panqueques te bakken, capuchinootjes te zetten, wat toeristische informatie te geven en al wat er nog allemaal bij hoort. Een leuke ervaring, soit. Maar het maakt me wel gebonden aan het huis en nu wil ik net wat tripjes doen in de omgeving. Ik ga niet op het voorstel (met gratis verblijf) in, maar stel wel voor om in te springen als het nodig is. Dus niet voor een ganse week, maar voor een paar dagjes ofzo. We'll see. Wel wel, de Nederlanders besteden hun activiteiten uit aan de Belgen.. Toch wel sympathiek en wat een vertrouwen in mijn Spanlish.
Voor vandaag heb ik een tourtje gefixt. Om de prijs wat te drukken weet ik een groepje van vijf bij elkaar te vinden: 2 Belgen, 1 Ier, 1 Australiër en 1 keer mezelf. Inzet van onze trip is een bezoek aan het Nationaal park Amborro. Het is zomaar even 430000 hectare groot. Een serieus lapje grond en dat maakt dat er verschillende biotoopjes zijn. Er is een hoger gelegen deel - kant Samaipata en een lager - kant Buena Vista. Er zitten heel wat diertjes en maar liefst 700 vogelsoorten. Wij bezochten het nevelwoud en het was best wel in orde. Smalle glibberige padjes die op en af gaan door dicht struikgewas. Overal om je heen prachtige reuzevarens. De tocht was best pittig - klimmen, klauteren en dalen -maar dat hebben we graag. Kortom, leuk uitstapje.
Hoikes. Vorige week vrijdag was ik uitgenodigd voor een feestje georganiseerd door de asociación cultural de samaipata. La presidenta van deze vennootschap is Dora, de vrouw van Andres van Andoriña Hostal (ah, vandaar de naam - adres - dora - andoriña). Het bestuur is talrijk en bestaat uit een gezelschap van uitsluitend vrouwen, waarvan ook Chari, mijn lerares. Ze willen Samaipata wat beter uitbouwen op vlak van cultuur - denk bijvoorbeeld aan de oprichting van een bibliotheekje en aldoende organiseerden ze een brainstorm-avondje in de vorm van een etentje. De focus lag op de buitenlandse habitantes van Samaipa in de hoop hen mee te betrekken in dit opzet en waarschijnlijk ook voor hun natuurlijke aanleg tot het aanpakken van de dingen. Of er die avond veel uit de bus gekomen is weet ik niet, maar er was inderdaad een sterke vertegenwoordiging aan imigranten: nederlanders, duitsers, ... De bedenking die je kan maken is in hoeverre zij aanleunen bij Juan met de pet en in welke mate dit geen select kliekje is van de rijkere Samaipataan die zich bekommert om kunst. Deze week had ik een gesprekje met Chari, mijn lerares Spaans, en we hadden het over de restauranten in Samaipata. Toch wel gek dat zij er maar vijf voor de geest kon halen, welgeteld deze uitgebaat door een buitenlander. Gek toch dat zij, Boliviaanse van origine en getrouwd met een Amerikaan, geen oog meer heeft voor de talrijke lokale restaurantjes (toch de essentie van de plaatselijke cultuur) in het dorp - ze als het ware gewoon over het hoofd ziet. Waar gaan we met die term integratie - halookes? Om het verhaal rond te maken, vandaag ben ik gaan eten in het restaurantje boven de mercado. Voor een peulschil kan je hier kiezen uit enkele dagschotels en je schuift gewoon aan aan een lange tafel. Veel gringo´s zal je hier niet tegenkomen en ook vandaag was ik de enige niet-Boliviaan. Het eten is ok, weliswaar met een klein ingecalculeerd risico op darmprotest. Ik at hier van de locale pot (cultuur), had een fijn sympathiek gesprekje met een local (cultuur) over voetbal (cultuur met een C) en keek naar het nieuws op een mini TV-tje en oefende mijn Spaans (cultuur). Zo, dat was mijn inbreng aan het culturele gebeuren in Samaipata - une comida de la integración. Gewoon eventjes om dit alles weer scheef te trekken, vanavond ga ik naar een bluesoptreden in een hotel. Helaas iets minder local, maar we moeten niet stom doen. Balanceren is de kunst. Dawast.
De plaats waar ik verblijf ligt niet zo gek ver van La Higuera. Dat zegt jullie waarschijnlijk niets, maar dit is de plek waar Ché is vermoord op de 8ste oktober van het jaar 1967. Vandaag de dag is het een meetingpoint voor Ché-lovers. Zo was er twee weken terug ook een bijeenkomst ter ere van de verjaardag van zijn dood, 40 jaartjes reeds. Ik was er niet bij, maar ik kan me er wel een beeld van vormen aan de hand van wat ik er over hoorde vertellen. Het was geen georganiseerde bedoeling met optredentjes en toespraken ofzo, zoals de Italiaanse chica (hoe heette ze ook al weer?) had gehoopt, maar eerder een samenschooling van in camouflagepakjes en met sterren versierde baardmensen. Hier in het dorp kan je meerdaagse tochten boeken naar Vallegrande en La Higuera. Zo krijg je zijn sterfbed te zien, het mausoleum, een museumpje en nog van dat. Ik vind onze vriend een boeiend figuur, maar ik ga mijn tijd er niet aan wijden. Misschien kan ik deze zonde goedmaken door in Cordoba (Argentinië) zijn huis te bezoeken. Na Argentinië, Cuba en Bolivië rest me alleen nog een bezoekje aan de Kongo, waar ie ook gezeten heeft. Maar dat is voor een andere keer.
