Vandaag verlaat ik El Chalten. Ik heb een plekje meer noordwaards in gedachte waar ik de feestdagen wil doorbrengen. Lichtjes gestresseerd ben ik wegens administratieve rompslomp (lees het verlengen van mijn ticket dat maar niet wil lukken) en de falende communicatieve infrastructuur (lees onbetrouwbare ofte geen telefoonverbindingen). Ik heb twee opties. Ik kan terug naar beneden reizen tot in El Calafate en daar nog net voor de deadline mijn terugvlucht extenderen. Andere optie is verder het parcours volgen en in de volgende stad de zaken fixen. De volgende stad is Perito Moreno, zo'n 600 km verder langs de ruta 40. De tweede is ongetwijfeld de moeilijkste. Weinig verkeer langs deze kiezelweg. Twee uur sta ik hier nu op een kruispunt 150 km van El Chalten en nog verder van El Calafate. Zes auto's gepasseerd. Het is reeds vier uur voorbij, wanneer een vrachtwagen me naar het volgende punt, dertig kilometer verder, brengt. Het is hier zowaar desolater. Het is vijf uur en ik ben niet veel opgeschoten. Ik gooi de handdoek in de ring en zet me op weg naar een klein dorpje verderop. Ik zit de penibele situatie te overdenken als er een auto passeert. Hij vraagt me de weg naar Perito Moreno. De onnozelaar was de verkeerde weg ingedraaid. Wat een geluk voor mij. Ze zijn niet direct happig om me mee te nemen. Op de achterbank ligt een vrouw met een wervelprobleempje. Geen plaats dus, maar als ik wil mag ik in de laadbak. Geweldig. En zo zijn we, ik en drie Israelis, weer op weg. Nog 500 kilometer kiezelweg voor de boeg. Ik maak het me comfortabel en leg me languit in de bak. Ik voel me een koning en wederom is het een fantastische rit. Hetzelfde landschap, dezelfde dieren en de weg is een lange oneindige lijn. Mensen zeggen wel eens hoe saai de wegen in Patagonia zijn. Het is inderdaad heel ééntonig, maar dit wordt zwaar gecompenseerd door de wolkenhemel. Nooit zag ik zulke mooie wolkenformaties. Daarbovenop krijgen we nog een werkelijk prachtexemplaar van een regenboog te zien. Een volledige boog met superfelle kleuren. Wederom, nooit eerder gezien. We geraken stilletjes in extase en halverwege in het hol van Pluto stappen we uit de wagen. De muziek gaat voluit en we dansen op de ruta 40. Geweldig. Het zal zo'n twee uur in de nacht zijn als ik het onmogelijke waar maak. Ik rijd Perito Moreno binnen. Opdracht volbracht, maar wat een dag! Jezus.
Het liften is vandaag vlotjes verlopen. Ik had redelijk snel prijs. Juan en Mara uit Buenos Aires reden me met hun camionetje tot in El Chalten. Onderweg een leuk diertje tegengekomen - chichi of iets dergelijks. Als gebruikelijk een lange rechte weg, afwisselend asfalt en ripio met naar het einnde toe prachtige zichten op de Monte Fitz Roy. Deze berg is 3405m hoog en één van de 'most magnificent mountains in the world'. Hij is genoemd naar de kapitein van The Beagle ofte de boot van Darwin. Eerste beklimming in 1952. Zo, voor de rest moet je maar googlen.
Het heeft wat moeite gekost, maar we zijn er toch geraakt. Terug in Argentinië na een bordercrossing te voet. Geen auto in de buurt, dus de twaalf kilometer tussen de twee douanes met de benen afgelegd. Sympathieke Fransen hebben me daarna tot in El Calafate gereden. Het was een leuk tripje over een eindeloze 'ripio'-weg met leuke diertjes die de eentonigheid verstoorden. De Ñandu, de Condor, de Guanaco en de schaap ze waren er allemaal bij. Van de Argentijnse douane kreeg ik voor mijn moed een lomitoburger van het huis. Ze kunnen het niet laten, zo met hun vlees pronken. Wel blij terug in Argentinië te zijn, al is het maar voor eventjes..
We zijn even in El Calafate gestopt voor een bezoek aan de gletsjer. Deze enorme ijszee is 60 m hoog, 30 km lang en 5 km breed. Hij beweegt zich zachtjes vooruit, waardoor hij wat kraakt en er af en toe reuze ijsblokken naar beneden donderen. Je kan er moeilijk omheen als je in de buurt bent, maar ik heb het nu wel gehad met de gletsjers. In alle geval, ik ga er mijn geld niet meer aan spenderen. Fotootjes binnenkort. Adios glaciaros.
De kogel is derdoor. Morgen gaan we weer de grens over. We schuiven iets op naar het noorden. El Calafate (Arg) is de uitvalsbasis voor een bezoek aan de Perito Moreno gletsjer. Zestig meter hoog is ie en dat schijnt wel indrukwekkend te zijn. Toch maar even gaan kijken. Even leek het ernaar dat ik verder zou afzakken naar Isla Navarino - het eilandje onder Vuurland. Een beetje voor de exclusiviteit van een verblijf in Puerto Williams, want minder gekend dan de pretenderende meest zuidelijke stad Ushuaia en ook voor een trekking die ik in gedachten had. De meest zuidelijke trekking zowaar. Om er te geraken moest ik eerst weer over Punta Arenas om daar te wachten op een boot. En daar heb ik nu net even geen zin in. Bovendien ben ik wat wandelmoe na zeven daggen stappen in de wind en mag mijn tentje ook eventjes rusten. Terug naar Argentinië dus en daar ben ik wel blij om. Echt wild ben ik niet van deze zuidelijke stadjes en de Chilenen hier zijn ook niet van de gezelligsten. Me even onderwerpen aan een vergelijkende studie der Patagoniërs - benieuwd hoe de Argentijnen omgaan met een verblijf in dit desolate land. Om het een beetje leuk te houden, heb ik besloten om niet meer te bussen. Het wordt dus driehonderd kilometer duimen morgen. Ik zal hem maar goed insmeren met factor dertig - die duim, want ik heb een beetje mijn twijfels over de Chileense medewerking voor dit gebeuren terugdenkend aan mijn trip naar Torres del Paine. In alle geval zal ik jullie verslagen over de brave held die mij de grens overrijdt. Wie weet stopt er wel een biker met een motorcycle diarie..
Hallookes. Ik ben net terug van zeven dagen trekken wezen in de bergen. Een verslagje komt nog ener dees. De verdere planning is nog niet duidelijk. Wordt het El Calafate in Argentinië of toch nog Vuurland? Wie zal het zeggen. In alle geval u hoort er nog van. Hoe zit het trouwens met die regering?
Het begon al meteen goed. De bus die me die ochtend vroeg zou oppikken, pikte dit niet. Pier mag het weten en zo stond ik daar twee uur te blinken. Als een schooljongetje voor de grote dag. Maar er gebeurde niets. Nada. Wachten op de namiddagbus maakte geen deel uit van de taktiek. Benen met wandelkriebels laten zich moeilijk verzoenen met een afwachtende houding. Liften dus - met de duim omhoog en de neus in de wind. Weinig succes is mijn deel. Vele autos en een uur later heb ik dan toch prijs. Duitse touristen zowaar. Ze stellen me een alternatieve route voor met als eindbestemming het park. Ik kan me wel vinden in dit plan en ik vleid me op de achterbank. De achterbank die ik deel met een kakki jasje van de Duitse manschaft. Het valt me moeilijk om niet aan Alo alo! en the fallen Madonna met de je-weet-wel te denken. Altijd sympathiek blijven tegen Zjeurmans die je meenemen en even voorbij halverwege kruisen onze wegen met een welgemeende handdruk. We zijn het park in, dat is al iets. Een kleine twintig kilometer resten me nog van de start van het circuit. Het plan om die dag nog aan te zetten had ik al geborgen. Ik kijk om me heen. Het landsschap is prachtig, maar we pillen vooruit en voorzichtig zet ik er al wat pas in, in afwachting van de eerste wagen. Welgeteld honderd meter zijn we ver als ze boven een raam openzetten. Een wind die je niet voor mogelijk houdt wipt me van de grond. Dit is immens. Ik zit hier tussen twee bergketens in en het nabijgelegen Lago Nordenskjold is ideaal om je als windje een loopje te nemen. Ik probeer de kant van de weg op te zoeken, maar elke twee passen moet ik bijsturen. Don Quichote mag het hebben en ik zet me langs de kant. Tijd voor de windstopper. Het lukt me simpelweg niet om mijn vestje aan te krijgen. En op deze manier kom ik niet te weten of dit welbetaald kledingsstuk werkelijk de wind kan stoppen (alszijnde een soort van variant op de Harry Potter-mantel zeg maar). Nog geen auto te zien en ik neem het plan op om even het plan op te nemen. Niet slim natuurlijk. Een seconde en de wind reet het in twee. Hier sta ik dan kennis te maken met Patagonië. Wat me nog rest is een poging tot het opbergen van de map en als ik opkijk staat er zowaar een camper te pinken. Een dame houdt met man en macht de deur open en ik beantwoord het gebaar. Dit is geweldig, ze gaan de goede kant uit en ik krijg een zitje aan de tafel. Michel en zijn vrouw komen uit Frankrijk begin de zestig. Een wereldkaartje aan de wand van de muur toont me de weg die ze hebben afgelegd. In Antwerpen vertrokken. Met de camper een zeeschip op en een maand later in Buenos Aires eraf. Daarna naar het putje van de wereld en zo gaan ze weer naar boven tot in Canada. Dit moet genieten zijn. Het is één van de coolste liften dit ik al heb gehad. Vooruit gaat ie niet onze camper. Ook hij moet boksen tegen de wind en bergop haalt hij de snelheid van een pausmobiel. Dit is op en top onthaasting en ik beklaag het me niet dat ik de bus heb gemist. Ik kijk door het keukenraampje en zie een dertigtal Guanacas. Prachtige dieren zijn het en van alle lamas vind ik hen de leukste. Stil is het in de camper en we laten het lekker tot ons doordringen. Niet ver van de eigenlijke start word ik dan gedropt. Een lange weg hebben ze nog te gaan en ik wens hen een goede reis. Adios amigos. Het einde van een lange dag en nog geen voet gestapt..
Langs de weg (btw) kom je weleens hoopjes plastic flessen tegen. Deze zijn een offer aan de Difunta Correa. Het verhaal is devolgende. Correa was op pad met haar pasgeborene en ergens onderweg sloeg het noodlot toe. Ze stuikte van de berg. Enkele dagen later werd ze teruggevonden met de kleine aan haar borst. De pagabber was nog in leven. Rond de hals van de moeder hing een kettinkje met de naam 'Correa'. Enzo geschiedde, vanaf die dag is zij de patrones voor zij die onderweg zijn. Als je een tocht wil ondernemen is het niet onverstandig eerst even een volle fles water aan Correa te schenken. Op die borst hoef je niet te rekenen.
Hier in Punta Arenas zitten we vlak onder het gat. In oktober en november is de holte het grootst. Nergens is de UV-straling zo sterk als hier. Smeren is dus de boodschap. En je niet laten vangen door de koele misleidende briesjes. In Samaipata had ik me al fel verbrand. Zowaar een Marcel op m'n body getatoeëerd. Dat zal niet zo snel meer gebeuren. Neme het aan - we zijn geconditioneerd voor de komende twee jaar.
Zoals je kon zien, is de lijst met links wat uitgebreid. Maak je je daar vooral niet druk om. Het is handig voor mezelf om wat interessante info te collecteren. Zo hoef ik niet telkens in mijn schriftje te zoeken. De snuggeraards onder jullie zullen aan de hand van deze info mijn verdere plannen weten te ontluisteren. Al zal ik jullie nu en dan op een dwaalspoor brengen. Toch het vermelden waard is de site van Torres del Paine. Eén van de interessantste natuurparken van Zuid-Amerika.
Bloggertjes. Eén van dees mogen jullie zich verwarmen aan de fotoos van de boottocht en van de pinguins.. Hebben jullie al iets om naar uit te kijken. Hasta pronto.
Ik ga m´n kamer binnen en verschiet me een ongeluk. In het bed naast het mijne ligt een halfnaakte man. Ze hebben de Japanner getransfereerd! Gisteren sliep hij nog aan de overkant, nu dus in mijn kamer. Hij begrijpt kennelijk waarom ik zo verschoot, want hij knikt uit volle borst. Al is het iets te heftig. Tijd voor een gesprek. Ik vraag of hij Engels praat. Hij begint te lachen en knikt fel van ja. En lachen en knikken en lachen. Geen woorden. Ik probeer een andere universele taal. In mijn beste Antwerps spreek ik hem de volgende woorden toe: 'En godde ga van moan spulle blave?'. Hij vindt het geweldig en lacht zich te pletter. Jaja - Jaja. Ik steek mijn duim op en doe voor hem het nachtlampje aan. Beste vrienden zijn en ik verlaat de kamer. Morgen gaat hij naar Ushuaia. Je vraagt je af 'wat doet die hier'. Een lonely-independent-japonese-no-linguas-speaking traveler. Is hij een spion? Of een reisgids die de weg klaarlegt voor de grote invasie der landgenoten? Of een bourgondiër die van rauwe Chileense zalm komt nippen? Ikke ni weet ni.
Mapa
