Het zit er bijna op, het Patagonisch avontuur. Na twee maanden ronddolen in het diepe zuiden kunnen we er een streep onder trekken. Wat ons rest is terugblikken. Terugkijken naar een periode van vele emoties en indrukken. Weinigen wagen zich eraan, voor velen is het een verre droom, maar de meesten hebben er nog nooit van gehoord - Patagonia. Ik heb me er alvast in gebeten. We hebben het allemaal geproefd. En hoe. Uren hebben we doorgebracht op desolate plekken. Wachtend op die ene auto. Veel tijd heb ik alleen doorgebracht. Met rugzak en tent kilometers afgelegd in prachtige parken. Dikwijls alleen, maar vaak ook fantastische mensen ontmoet. Op de baan of bij mensen thuis. Unieke ervaringen waren het. Met de beklimming van de Lanín (een Rus zou jalours zijn op zo'n naam) is het plaatje compleet. Met zijn drieduizend zevenhonderd en een goeie zestig meter is deze vulkaan net niet de hoogste berg in Patagonia. Hij torent overal bovenuit en je hebt een mooi zicht op de andere vulkanen rondom - onder andere de Villarica in Chili. Een fantastische ervaring was het, vooral ook omdat het mijn eerste sneeuwbeklimming was - crampons onder de voeten en pikkel in de hand. Zoals gezegd een mooie afronder. Nu op richting Mendoza. Hasta luego.
Het loopt vlotjes. Ik heb kort achter elkaar drie liften die me voorbij een kwart van het parcours brengen. Warm en droog is het en vandaag leer ik een nieuw woordje: 'polvo'. Je komt van alles tegen als je lift: felle wind, regen, zon, paardevliegen, jezelf en dus ook stof. Elke wagen die passeert laat een wolkje achter, het is een merde en het lijkt wel of al mijn kleren dezelfde kleur hebben - stofbruin. In de laadbak van de pickup wordt het niet beter. Ik sluit mijn ogen en laat de zandkorreltjes naar beneden tranen. We zijn dus weer onderweg. En dat voelt goed. Het landschap wordt, zoals de naam van de route laat vermoeden, gevuld met water en bergen. De Zeven-merenroute, jawel. Om de honderd meter denk je 'Hier kan ik wel een tentje zetten'. Het is ook het land van de Mapuches. Veel weet ik daar niet over, maar toen ik ooit de avonturen van Winnetou las, had ik dit landschap voor ogen. Het is iets voorbij mediodia en ik permiteer me de luxe om te picknicken - laat de auto's maar gaan. Dit zal ik me beklagen, want de komende twee uur is er geen auto die stopt. Als antwoord op mijn duim krijg ik gebaren die ik niet begrijp. De meest ontspannen chaufeurs zijn zij die met een volle wagen rijden. Ze hoeven zich niet te verklaren voor hun niet-medewerking en laten immer uitschijnen dat ze anders wel gestopt zouden zijn. In alle geval het vlot niet. En dit is een constante. Tussen twaalf en vier mag je het vergeten. Magic hour is tussen vier en vijf (vraag het maar aan Stanley Kubrick - hoewel, misschien is het daar net iets te laat voor). Het was zo in Torres del Paine, op de routa 40 richting Perito Moreno en vandaag is niet anders. Even na vieren stopt een wagen. De kinderen op de achterbank worden in een hoek geduwd, mijn mochila krijgt een zitje in het midden en ik ernaast. Qué barbaro! We hebben de ripioweg al even achter ons, als het meisje naast me begint te buikspreken. Met de lippen op elkaar wil ze iets duidelijk maken. Ze kijkt naar mij, ik kijk naar haar. Het buikspreken is gestopt, maar ze wordt een beetje rood en haar kaken staan fel gespannen. Ik kijk naar mijn rugzak in het midden, zij ook. De auto wordt langs de kant gegooid en net op tijd wordt de deur ontgrendeld. Het meisje smijt zich op haar buik met haar hoofd boven de weg. Dit moet deugd doen - een cascade in het berglandschap. En we zijn weer vertrokken. Mijn vervoer brengt me tot aan mijn adresje in Junin de los Andes. Hier ontmoet ik Toni en Alba weer. Ze zijn wat langer blijven plakken en wachten vol ongeduld op een Mapuche die hen zal introduceren in de comunidad, een beetje verderop in de bergen. Qué bueno! Het is een hoopje gezelligheid. Ines, mijn gastvrouw, heeft naast de Catalanen en mezelf nu ook een vreemde familie in huis, plus nog een actriese uit Zwitserland. De mate gaat vlotjes rond - het symbool van de Argentijnse gastvrijheid. Als de indiaan voor de deur staat, gaan de wegen weer uit elkaar. Ik neem afscheid van Toni en Alba en ook mijn liftfamilie is klaar om de reis verder te zetten. Wat zijn we weer goed beland. Hasta la proxima.
Op zaterdag 23 februari organiseren de vrijwilligers van onze organisatie de Groovin' oNice-party ten voordele van de vzw. Voor al dat feestgedruis kan je terecht, vanaf 21u00, in de Rumba in Leuven (Kiekenstraat 6, een zijstraat van de Oude Markt).
Je betaalt 4 euro aan de kassa en 3 euro in voorverkoop. De voorverkoop start begin februari. De exacte voorverkoopadressen worden later nog bekend gemaakt.
Ter aankondiging van de fuif hebben enkele vrijwilligers deze leuke videoclip gemaakt: http://www.youtube.com/watch?v=CXY-LZ6DeP8 Stuur de link of de affiche (in bijlage) gerust door naar vrienden en kennissen en/of breng hen mee op 23/02/2008!!! De fuif staat immers open voor iedereen die stevig wil dansen op de meest groovy muziek.
Wij hopen jullie in grote getale te mogen verwelkomen.
Toni en Alba komen uit Catalonia - niet uit Spanje. Toni is ook een soort van ergotherapeut, Alba is biologe en werkt in een nationaal park niet ver van Gerona. We hebben een kleine week samen doorgebracht. Eerst bij Federico in El Bolson, waar we samen de Piltri hebben beklommen, later in Bariloche bij Ricardo en tot slot bij Carlos in Villa la Angotura na een meeroversteek en een boscrossing. Ondertussen zijn ze vertrokken naar Junin de los Andes, mijn volgende bestemming. Ik ben dus achtergebleven en heb nu het apartementje voor me alleen. Superrelax. Gisteren heb ik voor Carlos gekookt en vanavond gaan we empanada's eten. [empanada's - zie poll en zoek het zelf maar op] Morgen gaan we liften langs de zevenmerenroute. Ik ben er alvast klaar voor. Hopelijk vlot het wat beter dan de El Bolsón - Bariloche lifttrip. Sympathisanten kunnen altijd een kaarsje branden. Bij de weg, Toni en Alba zijn ook lifters. Ze hebben grotendeels dezelfde stukken als mezelf gelift. Leuk is dat om elkaars avonturen te horen. Het stukje Perito Moreno - Rio Macho langs de Ruta 40, dat ik heb laten liggen, hebben ze kunnen klaren. Fantastisch en proficiat daarvoor! Un beso.
Carlos is ergens in de zestig. Zijn passies zijn de bergen, de natuur, folkloremuziek en reizen. En dat is wat hij ook doet. Morgen vertrekt hij naar een festival in Nosquin, cerca de Cordoba. Dertig uur de bus op en daarna tien dagen van muziek en dans. Op zijn kalendertje in de woonkamer heeft hij met een fluostift al de festivaldata van de komende maanden gemarkeerd. Grappig is dat - en een goede planner ook. Hij heeft ook een mega vogelgids van Patagonia. Ik heb er even in gesnord en herken toch heel wat vogeltjes van onderweg. Hij hoort niet bij de couchsurfers, maar bij de hospitalityclubbers. In het Spaans klinkt dat als 'hospitaliti cloe'. Uit goesting zoekt hij willekeurig mensen op die ingelogd zijn. Als ze Spaans spreken en interesse tonen in zuid-amerika, durft hij ze wel eens aan te vinken. Een gastheer die op zoek gaat naar gasten. Zo breng je aardig je pensioen door. Wat leuk.
We zijn weer wat opgeschoten in Patagonia. Deze keer niet al liftend. Alba en Toni (Catalonia) wisten een gratis bootticketje voor me te bemachtigen. Een originele lift die ons naar het Parque Nacional Los Arrayanes brengt. Van hieruit is er een pad van twaalf kilometer tot aan Villa La Angostura. Onderdak vinden we deze keer bij Carlos. We krijgen zowaar een apartementje voor onszelf. Hoera couchsurfing. Hoera. En nu uitrusten (decansar) want de sendero heeft ons vermoeid. Buenas noches.
Na een dikke twee weken verlaten we El Bolsón. Het liften naar Bariloche valt dik tegen. De weg is goed bereden, maar niemand maakt aanstalte om te stoppen. Het wordt drie uur wachten in de regen. Moedeloos word je ervan. En dan uiteindelijk toch nog prijs. Twee gasten uit Buenos Aires geven me een zitje in hun aftandse Audi. De radio speelt Pink Floyd en we voelen ons al heel wat beter. Bergop krijgt de wagen het wat moeilijk, enkele malen schijnt hij het te begeven. Maar het is een volhouder en hij brengt ons tot aan de stad. Zeven kilometer voor de meet zit het erop. Als tegenprestatie voor de lift, help ik de auto mee in gang duwen. Tevergeefs. Een lijnbus brengt me vervolgens naar mijn bestemming. Oef we zijn er en weer een bewogen dag. Ondertussen heb ik mijn kamp opgeslagen bij een familie iets buiten de stad (google-people: Barrio Casa Piedra, Calle 13, numero 970 in San Carlos de Bariloche). Hier zoek ik twee nachten te blijven. Daarna zal het een nieuwe couch in Villa La Angostura wezen. Ondertussen zit de zomer er alweer op. Het is hier fris en het regent. Deze nacht zelfs sneeuw.. Raar - dat klimaat.
Zizo die berg is ook beklommen. Hij stak al twee weken mijn ogen uit. Nu is ie van mij. Het was een leuk klimmetje naar de top, samen met Alba en Toni (Catalonia). Nu kunnen we weer verder - hop naar Bariloche.
In mijn planning dacht ik naar Mendoza te gaan om er te werken op een WWOOF-boerderij. Het criterium dat me doet afzien van deze destino is het weer. Het zomert in Argentinië. Terwijl het hier in Patagonia zachtjes tegen de dertig aanleunt, mag je je meer naar het noorden aan veertig en meer verwachten. Daar sta ik nu niet direct voor te gillen. Laten we maar even in Patagonia blijven. Het is hier relaxed, het ruikt hier naar warme dennenaalden en de wandel-en klimmogelijkheden zijn redelijk onuitputtelijk. Morgen zoek ik nog een wapenfeitje te realiseren in El Bolsón (bergje beklimmen). Dan is het wel goed geweest voor deze stad. Hier heb ik voor het eerst geWWOOFd en gecouchsurft. Vooral dat surfen valt reuzegoed mee. Federico´s huis is meer een hostel. Elke dag komt er wel nieuw volk toe. Boeiende mensen ook - met straffe verhalen. Angelica de Columbiaanse, ze reist zes maanden door zuid-amerika met een budget van tweeduizend dollar - Curtis de Amerikaan, hij ontmoette een rijke vent met een zeilschip en nu is hij part of the crew en reist zo'n beetje gans zuid-amerika af - Monique de Amerikaanse, ze kwam toe uit Chili met een pickup-jeep en is nu op weg naar Esquel om een meisje met een kayak op te pikken die ze niet kent, maar tegenkwam op een lonely planetforum. Ze komen allemaal over de vloer bij Federico. Het voelt fantastisch om nu een heel ander soort mensen te ontmoeten. Heel inspirerend ook. Van Monique kreeg ik een adresje van een gepensioneerde gepassioneerde berggids, hier een beetje verderop. Hij heeft een couch ter beschikking en kent de bergen als zijn broekzak. Ik heb hem gecontacteerd en wacht nu op antwoord. Wordt het mijn volgende zetel? Who knows it snows. Bastita.
Een hond heeft een stuk uit mijn sandaal gebeten. Mijn voet was op dat moment ergens anders. Ik ben nu de bezitter van een soort sandaalslets. Ik kan er al bij al nog redelijk mee wandelen, toch had ik ze liever nog drie maanden weten meegaan. Jammer ende helaas - het is niet anders. Slechter nieuws is wederom van mijn camera. Bij het fotograferen van een megadiepe ravijn, heb ik iets te veel tegen een rots aangeleund. Gevolg, scherm stuk. Ik heb nu een soort van testbeeld om naar te kijken. Niet echt handig . We moeten dus weer op tocht voor een nieuwtje. Daar gaan we weer.
Een nieuw jaar. Den eerste hebben we ons nog kalm kunnen houden, maar den tweede zijn we begonnen met een nieuwe hobby. Ik ben namelijk couchsurfer geworden. Veel moet je daar niet voor doen. Het volstaat om je in te schrijven op de couchsurfing-website en je krijgt toegang tot zo'n vierhonderdduizend huiskamers in gans de wereld. Een zeer goedkope manier van reizen, maar vooral ook heel leerrijk. Mijn eerste avontuur zit er ondertussen op. Federico woont samen met zijn moeder en zijn dochter in El Bolsón. Hij is één van de twee couchsurfers die dit stadje rijk is. Toen ik toekwam bleek hij nog meerdere gasten te hebben. Een bedje kreeg ik niet, maar ik kon me wel stationeren in de tuin. En zo ging die tent weer op. Twee Argentijnen, Carlos en Adrian (niet het nederlandse komische duo met de pratende wekker) en ook nog een Duits meisje, Julia, waren de andere couchsurfers. Julia studeert voor journaliste in Mendoza en heeft nu vakantie, zoals zowat iedereen in Argentinië. Ik kwam op het goede moment, want de voorbereidingen werden getroffen voor een lekkere pizza op de parilla. Goed gesurft noemen we dat. De volgende dag ben ik met Carlos en Adrian naar het Parque Nacional Lago Puelo gelift. Het meisje dat ons meenaam bleek ook een couchsurfster te zijn en nogal redelijk enthousiast ook. Ze is lid van het feestcomité in Buenos Aires. Over de couchsurfingmeetings in Buenos Aires was ik reeds gebriefd, deze blijken een belevenis te zijn. Het is nog wat vroeg op het jaar, maar uw reporter zal het in de toekomst ter plaatse eens verder uitklaren. Onderweg naar het park dus. Ik word binnengeloodst alszijnde een Argentijn (Pedro Delgado voor de gelegenheid) en zo krijg ik een aardige korting op de inkom. Weer goed gesurft, grote surf. Het is een luie namiddag aan het meer. Lekker genieten en in aangenaam gezelschap. Carlos en Adrian zijn beiden tweeëntwintig en studeren aan de universiteit -bio-ingenieur en advocaat. Het zijn leuke maatjes. Net voor het avondmaal doen we een leuke expeditie langs de delta en ´s nachts doen we dat nog eens over maar dan langs het bergachtig stukje aan het meer. Supercool met de lampjes op ons hoofd naar boven klauwteren en genieten van het prachtige zicht op het meer. Ik krijg ook les over de sterrenhemel in het zuidelijk halfrond. Barbaro en dat allemaal dankzij mijn nieuwe hobby. Surf die couch. Hasta luego.
Ik zit welgeteld honderd dagen op den blog. Wat een feest. De respons is positief, al zit ik toch wel met wat vragen. Hoe zit het met mijn populariteit? En om daar een beetje zicht op te krijgen, heb ik het voorbije jaar nauwkeurig cijfertjes bijgehouden. Ondertussen heb ik alles verwerkt en herkauwd. Wat blijkt nu, ik ben het populairst op godbetert een dinsdag. November was een topmaand en in december ging het wat bergaf. Het wordt duimen voor januari. Tussen acht en negen 's avonds wordt er veel aan me gedacht. Om vier uur ´s morgens gewoonweg niet. Internet explorer 7 is de populairste methode om me op te sporen. Eén pipo browst met opera. Interessant. Wil je meer klaarheid in de statistiek, dan kan ik de volgende site aanbevelen http://www.bloggen.be/pietervandessel/statistieken?state=8&substate=.
Bij deze wil ik iedereen bedanken die af en toe eens een replyke (anoniem en discreet of publiekelijk) doet en zich daarbij niet bespaard van enige complimenten. Altijd tof ende amusant. En daar doen we het uiteindelijk voor. Meent u dat er nog ruimte is voor enige verbetering - en die zal er zijn - aarzel dan niet met leuke suggesties ter verdere opsmuk van deze blog. De groeten en welbedankt. P
Misschien zijn we wat te laat, maar bij deze een tip voor de feesttafel. Overheerlijke empanada's als voorgerechtje of waarom niet als maaltijd. Je kan ze frituren of gewoon in de oven stoppen. Ik verkies ze al horno. Hier in Argentinië zijn ze supergoed en in El Bolson heb ik een empanaderia gevonden. Je kan er overheerlijke versgemaakte empanada's bestellen. Wel dertig verschillende variaties hebben ze hier. Njamie. Het is één van mijn volgende missies. De ambacht der gevulde deegkoekjes onder de knie krijgen. Wie weet beginnen we wel een empanaderia.
