De titel zegt niet veel maar vandaag doen we de Columbia Icefield Parkway met als hoogtepunt de gletsjerwandeling en rijden we door Jasper national Park dat geteisterd is door bosbranden. De weg is kortelings terug opengesteld voor doorgaand verkeer.
We verlaten met enige tegenzin maar met frisgewassen goed ons appartement in Canmore en rijden noordwaarts. We rijden langs Banff en lake louise richting Jasper. De Icefield Parkway volgt de Bow river stroomopwaarts. Eerste stop is bij Peyto Lake. Een korte maar pittige stijgende wandeling brengt ons naar een uitzichtspunt van Peyto Lake. Weeral imposant met de gletsjers, de rivier en het meer in dit mooie dal.
Wat verder is er de Mistaya Canyon. Hier gaat de wandeling stevig naar beneden (dus naar boven voor de terugweg, pfft...) en zien we het water dat vanuit Peyto lake een smalle en diepe canyon gevormd heeft.
En dan terug naar boven ...
En dan is het nog even tot aan het Columbia Icefield Centre. Een modern gebouw doemt op uit het niets. Alles is hier super geörganiseerd. We moeten even wachten om aan boord van de bus onze uitstap naar de Athabasca geltsjer te maken.
Eens aan boord blijkt de chauffeur van Australische origine te zijn die de sfeer er meteen in brengt. Ook al om in eerste instantie verkeerd te rijden en in plaast van naar de gletsjerbus te rijden naar de Skywalk rijdt. Slimmeke! Hij rijdt wel ineens terug naar de juiste bestemming waar we wel 10 minuten later dan gepland aankomen.
Daar stappen we over op de gletsjerbus bestuurd door (alweer) de Australische Tash. Zij is al wat meer van haar woord. Het grote gevaarte met heel dikke terreinbanden rijdt via heel stijle hellingen op en neer tot op de gletsjer. Ondertussen krijgen we van Tash een overvloed van informatie.
Op de gletsjer is het koud en waait het. Gelukkig hebben we ons navenant gekleed. Beneden was het nog best warm in de zon maar hierboven gaat het er anders aan toe. We wandelen wat rond op het ijs, het is echt hard en dik ijs tot we na zo'n 20 minuten terug aan boord gaan. Tash doet nog wat verwoedde pogingen om een gunstig commentaar op Tripadvisor van de mensen mee te krijgen.
En dan stijl terug naar boven!
Dan terug de bus in (nu met een andere chauffeur die de weg beter kent) naar de Skywalk. Dat ding hangt boven de Bow river canyon.
Het staal van de buitenkanten staat echt heet van de zon. We wandelen tot op het platform dat zo'n slordige 280 meter boven de bodem van de canyon hangt.
Een speciale belevenis als ge naar beneden kijkt en voortstapt. Dat is een aanslag op uw evenwicht!
Als we een wachtende bus instappen voor de terugrit worden we verwelkomd door een meerstemmig "happy birthday" van de reeds aanwezige passagiers. Best verassend en weeral een truukske van de chauffeuse om de stemming erin te houden. We hebben haar daarna wel gezegd dat ze welgeteld 1 en 2 weken te vroeg was maar dat we het wel tof vonden.
We nemen nog een koffie en een thee met een muffin op de parking waar we in het oog gehouden worden door een raaf die op wat lekkers aast.
En dan op naar Jasper. De highway 93N is vrijgegeven maar er mag niet gestopt worden. asper is zo'n 100 km verder. Vanaf zo'n 30km van Jasper beginnen we de gevolgen van de bosbranden te zien. Vlakbij Jasper zijn er stukken volledig weggebrand. We zien ook vakantiewoningen waarvan enkel de schoorsteen nog recht staat.
Om 5 uur stipt zien we een 10 tal herten langs de baan wandelen. Buiten de marter die eerder op de dag over weg liep en een eekhoorn hebben we nog geen dieren gezien. Nu dus al wel.
Vlak voor Jasper nemen we de weg naar Valemount. We moeten Jasper dus niet echt in. Op deze weg is van de brand ineens niets meer te zien. Nu volgen we opnieuw de Fraser river die in Vancouver in de Pacific uitmondt. Enkele kilometers verder steken we grens over naar British Columbia en krijgen we ook het verloren uur van enkele dagen geleden terug. De klok dus een uurtje terugdraaien is de boodschap. We passeren nog langs Mount Robson, met bijna 4.000 meter het hoogste punt van de Rockies in Canada. Die heet hier Tsyécelcten, de Indiaanse naam.
Iets verder is dan Valemount, een piepklein stadje waar we een kamer hebben in blokhut stijl met massief houten wanden en dak. De "evening special" in de Moose Pub is vandaag een 6oz steak met 6 tempura shrimps, sla en frietjes. Lekker bereid en gekruid voor een goedgevulde maag. We kunnen er weeral tegen!
We slapen uit, dat mag ook eens! En dan gaan we een dagje Banff doen. Deze keer nemen we de auto. De vakantie en de lange weekends zijn voorbij en dus zal het wel minder druk zijn. We parkeren aan het station (jajaja, ze hebben hier een station) en de grote parking is toch wel voor meer dan de helft gevuld.
We gaan de Fenland trail doen en daarna de rivieroever volgen naar de waterval. De Fenland trail is niet erg lang (2km) maar gaat door een mooi stukje bos en ook langs de oever van de Bow River. Er wordt gezegd dat hier wel wat dieren kunnen zitten en er wordt ook gewaarschuwd dat de mannetjes wapiti niet altijd even aardig is.
Helaas zien we geen beestjes op wat muggen en libellen na.
En ook nog een hele familie eenden (ze waren met 14-en).
De trail komt ook uit op de weg naar de Vermillion lakes. Een uitbreiding die we er graag bij nemen. Op de Bow river en op de lakes wordt ook gepeddeld met kano's en suppen. Het water is er helder en er staat weinig stroming. Vooral de uitzcihten over de meren naar de bergen zijn de moeite.
We werken dan de Fenland trail af en zakken af naar de oever van de Bow river. Het wandelpad is mooi aangelegd (betonneke) en komt iets verder uit op het Central Park. Er is daar een boerenmarkt aan de gang.
Allemaal goed georganiseerd met aanbod van fruit en groenten en van allerhande artisanale zaken van gebreide schoentjes, sierraden en zeep tot foto's. De prijzen van fruit en groenten zijn niet min. Een bakje van (schat ik) zo'n 300g aarbeien aan 8$ (+5,4€) is niet echt min. In de supermarkt zijn de prijzen van hesp en kass bv ook aan de hoge kant naar onze normen.
Langs de rivier zoeken heel wat mensen wat rust en verpozing. Ze brengen zelfs hangmatten mee! Uiteindelijk zien we dan de waterval in drie trappen. Dan mogen we terug angs de winkelstraat. Die is nog steeds autovrij. Eerst iets eten bij de Vietnamees en dan wat winkeltjes doen. Banff is wel een chique stad met standingvolle hotels en zo, maar de winkeltjes hier hebben zo ongeveer allemaal hetzelfde toeristische aanbod. We vinden wel een paar kleinigheden en zijn er dan rap van door.
Terug naar Canmore, tanken en boodschappen doen. De was is intussen gedaan en de droogkast wordt gevuld. Zo zijn we straks klaar voor de volgende dagen.
Ah ja! De plannen zijn weeral gewijzigd. We rijden toch door naar het noorden. Van verschillende bronnen en van een mail uitwisseling met de dienst van de wegen mogen we toch doorsteken langs Jasper. We mogen wel niet stoppen en moeten ons voorzien van alles wat we nodig hebben (benzien, eten en drinken ...). We overnachten dan in Valemount voorbij het rampgebied en sparen zo enkele dagen met veel kilometers uit.
Vroeg uit de veren rond 6 uur! Vandaag staat Lake Louise op het menu met een stevige wandeling. Daarom zorgt Christel voor een spiegeleitje bij het ontbijt. We gaan met de bus van halfacht naar Banff (20km verder in een klein half uurke). De zon is juist in het dal aan het schijnen en dat geeft een mooi beeld van de 3 Sisters.
De bussen hebben hier fietsdragers vooraan en als die vol is mag de fiets naar binnen waar een speciaal rek voorzien is. Bovendien staat er vooraan in de bus een deel-bibliotheek-kist. Je mag er boeken uithalen om te lezen en later terug te leggen (allicht ook in een andere bus) of zelf eentje bijleggen. Ook origineel. De aansluiting met de bus naar Lake Louise in Banff verloopt ook vlot. Het is nog wel best fris als we even moeten wachten op de controle van de kaartjes (die hadden we op voorhand gekocht) maar dan vertrekt ze stipt om 8u17 voor een rit van een dikke 50km. Het moet gezegd, de bussen rijden hier stipt.
Rond kwart na negen staan we aan de oever van Lake Louise.
De autoparkings staan dan al vol, de bus is het beste vervoersmiddel. Het water is nog ongerept want de bootverhuur begint pas om 10u.
Dan gaan we op stap naar Lake Agnes. Het is geweten dat het best geen lichte wandeling is (zo'n 4 km maar met 350 m stijging). Maar we hebben alle tijd en doen het rustig aan. Na ongeveer een derde is het toch wat teveel voor Christel. We besluiten om te splitsen. Ze gaat teruggaan naar de oever en ik ga de wandeling verder doen en beloof veel foto's te maken. Zo gezegd, zo gedaan... Dan spijtig genoeg alleen verder.
De weg is best te doen, weliswaar met de nodige stenen en boomwortels maar vooral met een konstante stijging. Dus regelmatig rusten is de boodschap. Er zijn ondertussen al wat mooiere uitzichten maar meestal van tussen de bomen. En dan is er de Mirror Lake, de eerste attractie op deze tocht. Een klein meertje in een mooi keteldal.
Iets verder, 800m maar ook wel weer een pak hoger is er Lake Agnes. Doel van vele wandelaars. Er is een tea-house en het is er best druk. Het is rond halftwaalf en ze staan aan te schuiven voor drankjes. Zo ook voor de toiletten iets hogerop (letterlijk). Er is een ontspannen sfeertje en de mensen praten met elkaar over de gedane wandeling, de plannen voor de volgende en uiteraard over "where are you from?".
Ik besluit de uitdaging aan te gaan om naar de "little beehive" door te gaan: 800m verder en 150m hoger. Dat is nog even op de adem trappen maar het wordt beloond met uitzichten op het Mirror Lake en Lake Louise.
Boven eet ik de boterhammekes op om op krachten te komen en dan de afdaling te beginnen. Die is wel veel makkelijker! Ik hoor ook even alpenhoorns in het dal. Christel bevestigt later dat er inderdaad een klein concert geweest is. Na een goede 4 uur stappen (9km en iets meer dan 500 hoogtemeters) ben ik terug beneden. We zitten nog even aan de over naar de bootjes te kijken en besluiten met een vroegere bus naar huis te gaan. Kan het zijn dat daar de Alec van gisteren nog zien?
Bij het buitengaan passeren we nog een indianen-optreden.
In Canmore aangekomen doen we eerst nog een terrasje voor we ons terugtrekken op ons appartement voor een home-cooked meal.
Vandaag goed uitsgeslapen. Dat was ook eens nodig. Vandaag is het Labor Day en dan is het nog vakantie. We rijden naar het centrum en de hoofdstraat is verkeersvrij gemaakt. Op de achtergrond zie je de 3 Sisters.
We kunnen dan eens langs de winkeltjes gaan. Het blijkt al snel dat Canmore (zoals Banff) een redelijk luxueuze plaats is en dat toont zich aan de prijzen die in de verschillende winkels gehanteerd worden. Maar er zijn ook zaken met "normale" prijzen waar we aan onze trekken komen. Dan is er ook nog een winkel met op de bovenverdieping een Quilt shop. Er hangen een hele reeks prachtige quilts en we raken even aan de klap met de uitbaatster. Ze heeft die allemaal zelf gemaakt. Ze verkoopt dan ook volledige sets (plan + stoffen) of de plans alleen. Maar het blijft bij kijken.
In 2 opeenvolgende winkels loopt Christel tegen dezelfde jongeman aan (?). Het is Alec uit Atlanta en was hij al niet in Brussel geweest? Morgenvroeg zit die op de eerste bus naar Lake Louise ergens rond half zeven (vroege vogel!). We eten voor middageten warm bij Patrinos. Ook weer een grieks tintje maar op het terras hier is het rustiger dan bij de vorige, lekkerder en juist van portie.
In de Safeway doen we onze inkopen voor de volgende dagen. Omdat we nu ook een keuken hebben kunnen er ook eieren vanaf.
Met zo'n uur verloren is het wel niet echt vroeger opstaan. Vandaag gaan we tot in Canmore, onze verblijfplaats voor Banff National Park. Canmore ligt een 20-tal km verder dan Banff maar is rustiger.
Eerst gaan we naar Emerald Lake, een meertje is dat zich kan meten met de mooiste meren. Het verkeer is heel rustig, het is dan ook zondag. Maar bij de ingang van Emerald Lake aangekomen staat ook hier weer dat de parking vol is. Volgens de parkwachter staan ze al aan te schuiven voor het park opengaat om 8u en is het dan bijna direkt volzet. We mogen terugkomen na 4 uur of op een andere dag. Dus geen Emerald Lake en ook geen bootjevaren.
Dan maar snel doorgereden naar de Takkakaw Falls. Dat is een klein uurtje verderop. Hier is geen toegang geregeld en er staan ook geen borden over volle parkings en zo. Het is zo'n 10km rijden vanaf de highway. Wagens met aanhangers mogen al niet verder. Dat is wel duidelijk omwille van 2 erg smalle haarspeldbochten halverwege.
De weg is in elk geval mooi en boven aangekomen staan de wagens ook al op het laatste stuk van de weg geparkeerd. Maar omdat een bezoekje hier een uur, hooguit anderhalf uur duurt, is er een vlotte wissel. De waterval is in elk geval de moeite alsook de omgeving van de hoge bergen.
Die zijn rond de 3000m hoog.
Bij het terugrijden is er toch ne slimme met een (kleine) caravan in de problemen aan de haarspeldbochten. Na enige maneuvers slaagt hij er tenslotte in om erdoor te geraken. We eten ons bokes in het zonneke aan de samenvloeiiing van de Yoho river en de Kicking Horse River.
Iets verder op de highway kunnen we naar de spiraaltunnel kijken. Hier rijden de treinen door de berg in een spraalvormige tunnel om hoogte te winnen. We hebben het geluk om de trein te zien passeren. Die is zo lang dat we die 3 keer zien! Eerst bij het ingaan van de tunnel (de ingang is op zich bijna niet te zien), dan bij het buitenkomen en iets later vlak onder ons. En het straffe is dat die trein zo lang is dat hij in de drie delen tegelijk rijdt!
Dan voort naar Banff. Vanaf Lake Louise nemen we de Bow River Parkway ofwel de oude weg die nu als parkway dienst doet. Daar zijn ook nog enkele mooie panorama's te zien en beginnen er ook een aantal wandelingen (nu even niet voor ons).
Als we even door Banff willen rijden is er een opstopping bij het binnenrijden. Dus dan maar rechtsomkeer en langs de snelweg naar Canmore. Daar is het rustiger, zijn er ook de nodige winkels en vinden we er ons verblijf voor de volgende 4 nachten. Het is niet zomaar een kamer maar een volledig appartement!Morgen een dagje uitblazen voor we naar Lake Louise gaan (met de bus!!!).
Met wat vertraging hier dan het verslag van de laatste zaterdag van Augustus. Het zal een drukke dag worden want ook hier is het blijkbaar de laatste weekend van de schoolvakantie. Gisteravond zijn we op aanraden van de receptionist gaan eten in een Grieks restaurant. Het was wel goed gelegen en we zaten boven op het terras. Daar hebben we wel het nodige lawaai van een tafel nabij erbij moeten nemen want het ging er daar "vlot" aan toe. Het eten was redelijk maar de porties gewoon veel te groot. Met de helft hadden we al genoeg gehad.
Het motel in Kamloops is blijkbaar toch nog wel redelijk volgelopen aan de parking te zien. Het beloofde ontbijt stelt niet veel voor en we bevoorraden ons met thee, koffie, muffins en appels om ons eigen ontbijt op de kamer te verrijken.
Het weer is weerom goed: een firsse start die zal eindigen in een zonnig "meer dan warm genoeg" van rond de 27°C.
Eerste halte is Salmon Arms, een mooi stadje (best chique) aan het Shushwap meer. Er is een lange kromme pier in het meer en we zien een vlucht (?) pelikanen overvliegen. Althans ze lijken er wel op: wit, groot, grote lange bek. Enig opzoekwerk bevestigt dat "White American Pelicans may surprize visitors at Salmon Arms".
We doen onze inkopen in de Walmart en tanken eens vol aan slechts 1,449$/liter, zo ongeveer 1,05€. Dat is hier wel een lage prijs. Normaal staat die hier aan 1,60 tot 1,70$/l. Middageten doen we in Sicamus op een grasveldje bij het strand aan hetzelfde meer. Het is er druk en de motorbootjes varen gezwind op en van het meer.
Het meer is hier niet erg diep als ge ziet hoe die mijnheer en zijn hond door het water wandelen.
Attraktie is ook het passeren van de trein (daarjuist een dikke 5 minuten aan den bareel staan wachten) die hier over de inham van het haventje naar het meer rijdt. De mensen kijken al niet meer op van het lawaai van die trein. De trein gaan we vandaag en morgen nog wel meer zien ompdat die langs de weg naar Banff rijdt.
Na het middageten een uistapje naar Meadows in the Sky, een hooggelegen vlakte met mooie natuur. Oeps, bij het binnenrijden vlak bij de snelweg staat er la dat de parking (25km verderop) volzet is. We mogen mondjesmaat naar binnen. De weg kronkelt zich mooi de hoogte in met wat leuke uitzichtspunten.
Boven aangekomen hebben we nog wel een plaatske maar dan blijjkt dat daar nog een wandeling begint die iets te lang uitvalt naar ons goesting. Wat spijtig is, is dat Parks Canada bij het binnenkomen geen foldertje heeft van wat er te wachten staat.
Dan doen we een laatste kleine wandelig, the giant cedars boardwalk. Een aangelegd voetpad gaat tussen de reuzen ceders. Die zijn niet zo groot als de sequoia of de red-wood maar ze tellen mee.
Maar omvallen doen ze ook en een deel van het voetpad is aan vernieuwing toe.
Verder dan maar naar Golden. We rijden de uurgrens over (nu een uur later) en ook de Roger's Pass. Van die bergpas schiet nu nog een highway over maar hij gaat toch hoog en door een prachtig berglandschap.
Er zit zelfs een toblerone tussen.
In Golden hebben we een kamer in het Cache Hotel and Lodgings. Klinkt goed maar het zijn kamers gelegen boven een bar/restaurant, met automatische check-in (we hebben via mail een code gekregen voor de deur).
's Avonds dan wel gegeten in de bar. Gelukkig was er vandaag geen optreden. Onze eerste Ceasar Salad en Burger waren voortreffelijk alsook de Surcoaster IPA recht van de tap. 's Nachts horen we nog wel wat jeugd babbelen en lachen en in de verte een trein...
Vandaag ook weer eerder een reisdag. Oh ja, het weer is al heel de week goed. In Vancouver vertrokken met 16° en een zonnetje en met stijgende temperaturen tot vandaag 30°. Dus meer dan warm genoeg.
Vanuit Hope komen we eerst bij de Alexandra bridge over de Frazer. Dit was tot 1960 in dienst tot de nieuwe brug gebouwd werd. Een korte wandeling door het bos (geen beren!) en over het spoor (geen trein!) komen we bij de brug. De rivier stroomt snel en is onstuimig met veel draaikolken.
Aan de andere oever loopt het 2de treinspoor en daar komt weer een lange trein aan. Die moet minstens 2 km lang zijn want het duurt enkele minuten voor die voorbij is. Gisteravond en nacht hebben we (of vooral Christel) er meerdere horen passeren. Bij de terugkeer horen we in de verte de toeters van een trein dus maken we dat we over het spoor zijn voor we een trein zien. Maar er komt er zo direct gene ...
We rijden verder langs de rivier met mooie panorama's tot helemaal in Lillooet.
Daar had Christel een bakkerij gevonden waar we naartoe moeten. De bakkerij is druk bezocht en heeft vers zuurdesembrood. Daar kopen we er één van alsook een stukje pompoencake. We eten onze middagmaaltijd op in een parkje aan de overkant van de straat.
Volgende halte is de Historic Hat Creek Ranch. Er zijn weinig tot geen bezoekers: blijkt dat de scholen hier ook deze weel begonnen zijn,vandaar. Op deze ranch is opgericht ten tijde van de goldrush (+1860) en was een stopplaats voor de koetsen en voor gelukzoekers die via de Cariboo Road naar en van Barkerville (vindplaats van goud) gingen.
In de smidse krijgen we een demo voor het maken van een nagel die we dan ook meekrijgen.
Na de paardenstallen en zo gezien te hebben gaan we naar het hoofdhuis. Daar krijgen we een omstandige uitleg over de geschiedenis en het huis zelf. Dat heeft buiten slaapgelegenheid oa ook een salon voor de dames, een bar (saloon) voor de heren en een prachtige eetkamer met brits porselein voor de eigenaars.
Als laatste krijgen we nog een demo van een cylinderphonograaf van het merk Edison. Die speelt nog supergoed met de muziek op een cylinder (voorganger van de plaat).
We verlaten nu de Frazer en gaan via hoger gelegen vlakten naar Kamloops. We gaan eten bij de Griek met overgrote porties en gaan daarna voldaan slapen.
Wat hebben we vandaag weeral gedaan? Weg van Vancouver. Dit is de eerste dag dat we kilometers (geen miles hier in Canada!) gaan doen. Nog niet zoveel maar toch.
Voor ontbijt hebben we eerst nog de pancakes die vandaag op het menu stonden. In elk geval 5 sterren voor het ontbijt hier. We hebben nu ook het recept van de carrot cake afgesnoept. We zeggen nog ven gedag aan Kirsten en Brad (de Amerikanen van gisteren) en weg zijn wij.
Eerst naar Steveston. Dat is aan de zuidkant van Vancouver aan de kust tegenover Vancouver Island. Daar staat de Gulf of Georgia Cannery waar tot de jaren 50 vis in conserven gepropt werd. Interessant om zien hoe dat in zijn werk ging, ook al in de vroege jaren 1900. Niet echt de leukste jobs. We krijgen een rondleiding waar de machines van toen even aan het werk gezet worden en het hele proces uitgelegd wordt. Ze hebben in de jaren 1930 moeten stoppen met zalm omdat de zee bijna leeggevist was. Daarna hebben we nog wat met haring en zo gedaan.
Er is hier ook een LEGO specialist die het allemaal in het klein heeft nagemaakt. Ook heel mooi!
Het is er kalm aan de warf maar er liggen nog steeds heel wat vissersboten.
Dan trekken we verder naar Fort Langley, een trading post van de Hudson's Bay Company. Die bestaat vandaag nog en we hebben daar eergistern nog een jeans voor mij gekocht. Het is duidelijk dat ze de handel in bont en zo met de natives (First Nations noemen ze die hier) hebben verlaten en andere vormen van handel hebben ontwikkeld. Hier worden de verschillende stielen en aktiviteiten van de handelspost getoond.
Het is opgezet als een Fort voor de nodige bescherming van de mensen die er werken en wonen.
Er ligt ook wat werkgerief zoals een gereedschapskist voor mij ...
en ook wat gerief voor Christel zeker?
Eerst nog even bear-spray kopen en dan gaat het naar de Othello tunnels. Ondertussen komen we een superlange goederentrein tegen. Het duurt een hele tijd voor we die voorbijgestoken hebben.
De Othello tunnels zijn de niet meer gebruikte tunnels van een treinverbinding. Dat zijn er zo'n 5-tal. 2 jaar geleden is er echter een grondverschuiving geweest die het hele complex instabiel gemaakt heeft. Dat wordt nu hersteld en de eerste tunnel is sinds een dikke week terug open.
Ge wandelt in de Coquihalla Canyon door de tunnel die in het midden zowat pikdonker is. Een pillamp (of lampje van de smart phone) is dan wel nuttig. Tot de 2de tunnel in zicht komt.
Prachige kloof in elk geval.
De parking ligt ook al in een mooie setting.
Deze keer slapen we in Hope.Voor de fans van Rambo: hier werden een 10-tal scenes opgenomen van de 1ste Rambo film met Sylvester Stallone.
Vandaag was het eggs Benedict met zalm voor het ontbijt. Daar hebben we natuurlijk voor gekozen. Het was vollen bak in de B&B en we deelden de tafel met een Amerikaans koppel uit de buurt van San Francisco. Zij was wel een Canadese met familie in Vancouver. Zij kwamen hun zoon bezoeken die hier aan een universiteitsopleiding begon. Ze hadden ook al wel wat gezien in Europa (hij is piloot) maar buiten Brussel geen verdere kennis van ons landje. Gek wel dat ze zelf in de USA nog niet veel nationale parken gezien hadden.
Dan op stap naar Capilano, bekend om de hangbrug over een kloof. We nemen daarvoor de gratis shuttle bestuurd door een Indier met een ferme tulband.
Eerst is er uitleg over de geschiedenis van deze plaats. De 1ste eigenaar liet een hangbrug bouwen omdat het toeristisch interessant was. Dat was wel einde jaren 1800! Sindsdien is het al een aantal keren doorverkocht maar werden telkens nieuwe initiatieven genomen om volk te trekken.
We gaan dan door een pad met een aantal totempalen en wordt door een dame uitleg gegeven over wat die totempalen zijn. Het zijn eigenlijk "verhalenpalen" waar iets verteld wordt. Ze zijn ook gemaakt uit 1 boom, dus niet verschillende stukken die opeengezet worden. Behalve dan die uit-stekende stukken zoal vleugels en zo.
We doen eerst de Cliff-walk voor we de brug gaan oversteken. Ook al een mooie wandeling met zicht op de kloof.
Daarna de brug over. Die ligt er al sinds einde jaren 1800. Gelukkig zijn de hennep touwen van weleer al vervangen door stalen kabels (al een paar keer) maar de brug schommelt wel serieus met al die mensen erop. Pas aan de overkant vermelden ze dat enkele jaren geleden een reuzeboom op was gevallen. Maar de kabels hebben het gehouden. Nadat de boom verwijderd was hebben ze natuurlijk alles nog eens nagekeken.
Dan is er nog de Tree-top-adventure. Langs een trapje komen we op een pad hoog in de bomen. Daar gaat het van boom naar boom. Ook wel speciaal en leuk. Op elk punt staat er een bordje met wat weetjes over de natuur hier.
Buitengekomen gaan we te voet naar de Salmon Hatchery, een plaats waar zalmeitjes uitgebroed worden en de jonge visjes opgroeien tot ze het ruime sop kiezen naar zee. We zien ook zalmen terugkeren en aan de dam hun weg terug springen over de (kunstmatige) watervallen met sterke stroming. Goed kijken (hieronder) is de boodschap!
We zien ze ook verwoede pogingen doen om een laatste sprong te maken om in het bassin van de hatchery te geraken. Wel eens goed om te zien. Ze doen dit allemaal om het zalmbestand in de zee op peil te houden, oa voor de vissers.
Terugwandelen doen we langs de rivier, veel mooier dan over de weg in het heengaan. Het is een prachtig dal met ook weel bomen met de mossen in hun takken. Deze bomen zijn Douglas Sparren die ook honderden jaren oud kunnen worden en tot 60m hoog kunnen worden.
Vanavond gaan we eten in Noah's Café. Zoals de naam verraadt (???) een gelegenheid met vooral Japanse keuken. Er zitten ook niet anders dan Japanners buiten onszelf en (hoe zou dat komen?) het Amerikaans koppel uit de B&B die ons dit aangeraden hebben. Ze zijn hier samen met een bevriend koppel. We eten er onder ander gebakken spruiten. Blijkbaar gebakken in een soort sojasaus en wel heel lekker.
Bij het terugkeren stappen we de Liquor Store binnen voor wat blikjes bier. Ge kunt hier enkel in zulke zaken alcoholische dranken kopen en niet in gewone winkels of supermarkten.
Deze dag met weeral zo'n 10km op de stappenteller is de laatste in Vancouver. Morgen naar Hope!
We zijn vertrokken!!! Zondag rond 16u naar Vandervalk Schipol gereden waar we een arrangement hebben om ook de wagen 3 weken achter te kunnen laten. Blijkt volgens de receptioniste dat we wel een dure kamer hebben. ??? Maar het is ook het Formule 1 weekend dat in Zandvoort (hier achter de deur) wordt verreden. Vandaar dat de prijzen wel eens duurder kunnen zijn. Dat wiste ze blijkbaar meer dan 6 maand geleden toen ik dit had vastgeelgd. Maar we krijgen wel een "upgrade" met een mooie kamer met balkon.
De volgende ochtend vroeg uit de veren om de shuttle naar Schiphol te gaan. Onze vlucht van 7u gaat eerst naar Zürich (Kloten ;-) ) waar we 5 uur later om hafltwee met Edelweiss Air naar Vancouver vliegen, een vlucht van 10 uur en een half. We komen aan om kwart na middernacht of kwart na drie lokale tijd. De "immigratie" verloopt vlot. We hebben op voorhand met een appje al de meeste gegevens ingevuld zodat het de self-check-in met de paspoorten vlot verloopt. We mogeh zelfs gewoon doorlopen. Aan de bagage gaat het wat traag maar voor de auto iets vlotter. Tegen goed en wel 4 uur vertrekken met de Ford Escape (nen dikken bak!) in de regen naar de Walmart. Daar moeten we zijn om de noodzakelijke koelbox n te schaffen en al wat eerste zaken. Maar de Walmart verstopt zich heel goed en we zien in de direkte omgeving bijna uitsluitend Chinese winkels. In de Walmart zijn het dan weer de Indiërs die de plak zwaaien.
Na de nodige omzwervingen komen we dan tegen 19u aan in onze super B&B, het O'Canada House. Dit is een doening van in 1899 (!) met de nodige stijlvolle vintage inrichting en we hebben een mooie kamer. We bereiden onszelf een warme kom thee die zich met een lekkere cinnamon koekje best laat smaken en we tuimelen na een dag van een slordige 26 uur in bed.
Dag 2 We krijgen een lekker ontbijt met eitjes en spek en zelfgemaakte marmelade. De keuze voor de Belgian Waffles hebben we niet genomen. Ze zagen er wel lekker uit maar niet echt geschikt voor een ontbijt. Vandaag gaan we Vancouver centrum, de "warf", de oude stad "Gastown" en Chinatown verkennen. Het weer is een pak beter dan gisteren met T-shirt en 18..20°C. Aan de Canada-place (de warf) ligt de Princess, een luxe en groot cruiseschip. Die vaart vandaag nog uit en aan de passagiers hun badges en T-shirtd te zien gaat de trip blijkbaar naar Alaska.
Daarna opstomen naar Gastown. Daar kopen we al een eerste kadoke (rarara...) en T-shirt (voor mij) en gaan we kijken naar de stoom-klok. En ze werkt inderdaad op stoom want er komt bij wijlen serieus wat damp uit als ze een deuntje blaast (zo om het kwartier).
Dit is een ouder deel van de stad en ze hebben er ook hun eigen versie van de Flat-Iron building.
Op de weg naar Chinatown (maar een paar straten verder) moeten we plots door enkele straten waar openlijk drugs gebruikt worden. We zien ook verschillende "zombies" (best eng). Buiten deze verslaafden ruiken we heel de dag op bijna alle plaatsen regelmatig wietgeur. Cannabis is hier gelegaliseerd. Maar dat heeft dan wel voor gevolg dat ge het op de meest onverwachte plaatsen kunt ruiken.
In Chinatown bezoeken we de authentieke Chinese tuin van Dr Sub Yat-Sen. Een hele mooie tuin met Koi's (de reiger staat ook al op wacht), paviljoentjes, paden en de mooiste aanplantingen (we hebben zelf ook al een deel van die planten in onze tuin).
Voor de middag eten we een Vietnamees soepeke in een food-court in het centrum. We kopen nog een Levi's voor een gunstige prijs en ook nog een SIM voor mijn telefoon zodat we ook buitenshuis Internet hebben. De verkoper kent België van de chocola maar ook en vooral van Tommrowland! De laatste aktiviteit is een wandeling in Stanley Park. Dat is een schiereilandje met een oud bos met ook wat Sequoia's (niet de heel oude/dikke) , waar veel aan sport gedaan wordt en waar er ook een mooi zicht is op de hangbrug die de 2 delen van de baai met elkaar verbind.
En natuurijk een eerste reeks totempalen, eigenlijk de eerste reden om naar hier te komen.
Ze hebben hier ook hun Deens meerminnetje in de vorm van de " The Girl in the wetsuit". De dag zit er bijna op en we gaan lekkere canneloni eten bij nen Italiaan op 6 minuten stappen. Dan nog dit verslag maken en klaar is Kees voor vandaag.
Nu gaat het richting West-Canada. We hadden al een mooi reisplan opgesteld maar in verband met de brand in Jasper hebben we onze plannen aangepast. De branden zijn dan wel onder controle maar er blijven nog wat brandhaarden aktief waardoor de toegang tot het gebied beperkt wordt. Vertrekken doen we in Vancouver. Na enjkel dagen in Vancouver gaan we dan via Hope en Kamlopps naar Glacier en Yoho National parks en dan uit te komen in Canmore. Dit ligt even verder dan Banff. Van daar uit doen we Lake Louise. Het plan was om dan naar Jasper te rijden maar de weg is wegens de branden deels gesloten. De Icefield Park road is nu open tot aan het Icefield Experience Centre. Vanaf daar noordwaarts is de weg enkel overdag open en je mag niet halt houden. Er zijn ook geen faciliteiten (eten/drinken/brandstof) voorzien. We hebben daar dus niks te zoeken. We rijden dan een deel terug om langs een omweg (de Cariboo Road) naar Prince George te rijden en het oorspronkelijk reisplan op te pikken. Noordwaarts gaan we via Hazelton naar Prince Rupert waar we de boot nemen om naar Vancouver Island te varen. En van daar dan via Victoria terug naar af in Vancouver. Het belooft ...
naar de Walmart. 
