Bij Marketa was het s'ochtends weer druk. Onze kamer ligt aan de keuken en aan een gemeenschappleijke badkamer en dat geeft wel duidelijk aan wanneer er opgestaan wordt en aan tafel gegaan kan worden.
Het franse koppel zit al half aan de tafel (madame laat even op zich wachten). Ze zijn hun jetlag nog wat aan het verwerken. Zoals beloofd geven we hen een aantal aanraders van restaurantjes en dingen om te zien. Dat zullen ze dan gebruiken zoals wij dat met andermans aanbeveligen gedaan hebben zeker? Na het ontbijt geven we
We vertrekken dan naar onze uitstap van vandaag: Butchart Gardens. We rijden via wat omwegen langs de doeningsjes van de locals. Het is echt het ene nog chiquer dan het ander in een mooie beboste omgeving. Zowat Schoten/Schilde/Brasschaat.Ook de tuinen zijn prachtig onderhouden.
Dan zijn we in de Gardens. Die zijn door ene mrs Butchart vanaf 1904 aangelegd in een oude steengroeve, maar wat een pracht. De sunken garden ligt in de steengroeve.
Met daarachter, en nog lager, een vijver met een prachtige fontein uit de zestiger jaren maar met een mooi spektakel. De planten hier zijn helemaal niet exotisch, we vinden er veel van terug in onze eigen tuin.
Bij de ingang hebben we ook een kataloog gekregen van de planten die hier staan. Juist de kataloog van een tuincentrum.
We gaan dan eerst iets eten. Onze laatste warme maaltijd. Het wordt clam showder (lekker dikke soep met stukjes vis en groenten) en dan nog pasta en een hamburger.
Vervolgens de rozentuim waar als ik het goed gezien heb meer dan 2.000 soorten zouden staan. Ze ruiken in elk geval enorm.
De Japanse tuin is wel mooi maar met weinig tot geen bloemen en dus heel groen. Het is er ook redelijk donker want het staat allemaal in de schaduw.
Dan volgt de sterren-vijver
met ook een mooi zicht op het huis (nu restaurant voor de afternoon tea)
en als einde de Italiaanse tuin
met een mooie patio!
Nog een toerke door de gift/seed shop (zonder aankopen deze keer) en we gaan op weg naar de ferry. Ondertussen kopen we ons nog een laatste broodje voor onderweg en doen we de check-in voor de vliegers van morgen.
De ferry heeft wat vertraging opgelopen en dus moeten we nog een tijdje wachten. Die tijd neemt een team van de security met drugs/explosievenhond ter harte om wat te trainen en de wagens te laten besnuffelen. Soms verstoppen ze iets tussen de wielen en dan kan de hond dat opsporen.
Dan zitten we voor een uur en een half op de ferry. Eerst ons broodje gegeten en dan aan dek. Het is zonnig en er is niet te veel wind. Dat maakt het wel pretting. We zien in de verte een besneeuwde bergtop. Dat moet Mount Baker zijn in de USA. Die moeten we allicht enkele jaren geleden gezien hebben toen we daar in de buurt waren.
De boot zig-zagt wat tussen de eilanden en wanneer dat voorbij is gaat het in rechte lijn naar Tsawassan, de aanlegplaats. We varen dan zelfs even door Amerikaanse wateren. Bovendien is een klein stukje van het schiereiland onder Vancouver Amerikaans grondgebied. Hoe dat komt (de 45ste breedtegraad zeker?) en vooral wat ze daarmee aanvangen is wat duister.
De zon gaat onder en tegen dat we in het hotel zijn is het al zo goed als donker. Morgen hebben we hier ontbijt (als het meezit met wafels) en dan is het een lange reisdag naar huis.
Dta was het dan. De teller staat ondertussen toch al goed boven de 200. We hoen dat jullie er wat aan gehad hebben. We horen het wel.
Deze ochtend was het vollen bak aan het ontbijt. Op tijd erbij zijn was nodig om binnen te kunnen zitten. We zitten naast een Frans koppel dat juist is aangekomen. Ze zijn eerst met hun dochters in Quebec geweest en gisteren hier aangekomen (zonder dochters). Ze blijven een 2-tal weken enkel op Vancouver Island. Blijkt dat de man piloot is voor Air Corsica. Weeral ne piloot!
Het ontbijt belooft meer dan het is. Het is goed maar het had rijker kunnen zijn. Spijtig. We herpakken eerst onze valiezen zodat we wat plaats krijgen op onze kamer.
En dan is het de straat op voor een rondje Victoria. Het is mooi weer maar uit de zon is het nog frisjes. We gaan eerst naar het parlementsgebouw met zijn mooi park en rozentuin.
Tiens, hier zitten ook al hertjes? Er staat ook een totempaal. De bomen in dit park zijn weer heel mooi en oud en groot.
Nog iets verder staan er nog een paar. De laatste zeker?
We wandelen door de straten en doen wat winkeltjes. Het is zondag en er is genoeg volk op straat maar het is gemoedelijk.
We komen terug aan het water van de inner harbour en eten iets in de Milestones, de gelegenheid aanbevolen door de Hollandse van gistern in Port Alberni. We hebben uitzicht op de haven met zijn watertaxi's en vliegtuigen. Ook de ferry naar Port Angeles (USA, zie laatste reis naar de Verenigde Staten) meert hier aan.
We gaan ook door Fan Tan Alley, een klein steegje, misschien 2 meter breed, naar Chinatown.
Ge waant u bijna in een steegje bij Harry Potter met die kleine winkeltjes.
En uiteraard de obligate poort.
We drinken dan een koffietje in een gezellige koffiebar maar de koffie van Christel moet door misverstanden 3 keer gemaakt worden voor die à point is.
Daarna eten we nog een eisje. Ook dat was weer een belevenis. Gelukkig zagen we snel genoeg dat de SMALL best groot was en genoeg voor 2. Dan nog even op een bank zitten met zicht op het water...
...en langs de doedelzakspelers terug naar de kamer. Toch weer bijna 10km gestapt vandaag!
We genieten eerst nog even van ons "appartement" en ontbijt en pakken in om voort te gaan. Eerst staan de Stamp River Falls op het programma. Op weg zien we enkele hertjes langs de kant van de weg.
De Stampriver falls zijn mooie watervallen met ook een zalmen-trap.
Maar we zien de zalmen hier ook wel de natuurlijke weg naar boven vinden. Ge moet de foto hoeronder wel ongeveer 45° naar boven draaien...
Iets hoegerop is het water kalmer en verzamelen de vissen om allicht op adem te komen voor het komende gedeelte.
We vinden wel geen berenpoep of de daarbij horende beren.
We worden aangesproken door een local (iemand met zo te zien indiaanse roots van Winnipeg) die ons ook een tip geeft om langs Youbou te rijden want daar zit een kudden Roosevelt Elk. Dat is een kleine omweg, dus misschien?
Terug op weg zien we allerlei voorbereidingen en mensen staan langs de weg. Het is vandaag blijkbaar de 40ste Alberni Toy Run. Dat worden meer dan 1000 bikers die vanuit ergenns een 30km verderop (waar wij naartoe en langs rijden) naar Port Alberni rijden om een kadootje (speelgoed) voor kerstmis achter te laten voor de kinderen die het kunnen gebruiken. Dat is in samenwerking met het legers des heils. Gelukking hebben we er geen last van.
Het weer is niet slecht maar toch rijden we even in de regen. We beslissen om Youbou en het Cowichan Lake een kans te geven en slagen de lokal weg in. Na een aantal kilometers beslissen we om de pijl naar het Cowichan River Provincial Park te volgen. Op de parking eten we onze boetrhammekes enwe doen een korte wandeling naar de rivier. Maar geen beestjes te zien. We laten de natuur achter ons en rijden naar Victoria en onze B&B. Het is druk in het centrum, het is ook zaterdag en zonnig weer. Voor het parlement van British Columbia is een protestactie bezig. We zien spandoeken in de stij van "free Gaza".
Dan komen we aan bij Marketa's B&B. Een oud en stijlvol huis. We worden verwelkomd door een dame die qua uiterlijk en stem zou kunnen meespelen in de Addams Family. Allicht komt ze uit Transsylvanië.
Wat dat hier vroeger geweest is laat ik even in het midden. We hebben een echte vintage kamer, kompakt maar goed. De ontbijttafle voor morgen staat al gedekt en de menu's liggen ook al klaar. Het ziet er veelbelovend uit. We gaan dan op uitstap naar de fisherman's wharf op enkele minuten stappen. We zie in deze wijk nog een aantal mooie oude huizen. De Wharf zelf ligt voor een deel op het water met woonboten (of eigenlijk pontons) met de mees uiteenlopende huisjes.
Zoals in Vancouver is hier ook een luchtdoop mogelijk met de watervliegtuigjes van Harbour Air.
En verder is er ook een watertaxi als attractie. Het kleine bootje vaart wel vinnig en snel.
Voor het avondeten kiezen we niet voor de fish & chips maar voor een eethuisje (ook al on een leuke woning) waar eerder wat alternatief/trendy gerechtjes op het menu staan. Het is anders en lekker en de mensen gaan hier zeker niet met een doggy-bag naar huis. Ik heb ondertussen de blog van de vorige dagen aangepast en die is dus nu beter leesbaar.
Vandaag staat de Pacific Rim op het programma maar het weer speelt niet mee. Dat hadden we gisteren al gezien op ons weer-appke. En inderdaad regent het.
Het is een rit van meer dan 100km naar Ucluelet en Tofino aan de kust van de Pacific. De weg op zich is wel leuk. We rijden langs wat kloven en meren maar vanop de weg is daar niet veel van te zien. Zeker niet als het echt regent wat het nu wel doet. Het is ook wel redelijk druk op de weg.
In het vistor centre vragen we wat we kunnen doen met zo'n weer. Koffie drinken zit in elk geval in de aanbieding.
We rijden eerst door naar het Kwisitis Visitor Centre. Daar is een tentoonstelling die vooral draait rond de walvisvangst door de First Nations. Er is een bijna levensgrote makette van een kano die op een walvis jaagt. Ge moet u niet inbeelden om daarin te zitten.
We stappen even het strand op waar telkens gewaarschuwd wordt voor de stroming en de golfslag. Er zijn verschillende surfers aan de slag, ook in dit weer. Voor hen maakt dat natuurijk niet veel uit, ze zijn toch nat. We komen er zelfs enkele tegen tussen de parking en het strand.
Ook hier weer regenwoud met de nodige bomen en zo.
Dan gaan we op zoek naar iets om te eten. Onze kotmadam hier had de Longbeach Beachhouse aangeraden. Dit blijkt een luxueus resort te zijn. "Zeg maar dat ge komt om te eten" en inderdaad mogen we binnenrijden. Helaas is de keuken juist dicht. Op naar het volgende.
Dat is dan "The POINTE restaurant" in eveneens zo'n luxe resort. Zelfde manier om binnen te geraken en hier gaat de keuken pas over een kwartier dicht. Lucky we! Het is er echt wel mooi en we eten een rosti met gerookte zalm, gepocheerde eitjes en zo. Heel fijn bereid en lekker. We kunen er weer tegen.
We rijden verder tot in Tofino. Dat is duidelijk een stadje met vooral surfactiviteiten, whale-watching en canoe-renting. Verder niet veel soeps. Het regent nog steeds en we keren dan maar terug. Iets op de terugweg stoppen we nog even aan een ander strand wat toch ook mooi is.
Op het strand ligt aangespoelde kelp. Wel vreemd als ge dat ziet. Die stengels zijn echt we dik en stevig.
En ook vandaag geen beren!
Zo, dat was het dan voor vandaag.
Morgen naar Victoria, en het weer is voorspeld om terug wat droger en zonniger te worden.
Vandaag is het de 12de september, mijn verjaardag. Wanneer ik deze blog publiceer is het al de 13de (want deze PC staat nog op Belgische tijd). Maar niet getreurd, door het tijdsverschil blijf ik even langer een jaartje jonger. We staan op met een mooi zicht op de baai van in ons tuintje. Het is nog juist te fris om buiten te ontbijten.
We vertrekken deze ochtend naar de Elk Falls, weeral een mooie waterval. Die is wel te hoog voor de zalmen. Maar: geen zalmen, geen beren. Toch de moeite waard.
Ook nog een mooie hangbrug.
Met uitzicht
Dan terug naar de Quinsam River Hatchery. Deze hatchery is groter dan die van Capilano (Vancouver) en ligt in berengebied.
We doen eerst een wandeling langs de rivier en we zien de vissen bijeenkomen in het water.
We vinden ook regelmatig berenpoep.
De beer heeft blijkbaar ook bessen gegeten! Maar er is geen beer te zien.
Dan volgen we het pad van de hatchery naar een dammetje waar de vissen niet door kunnen en enkel via een zalm-trap tot in de hatchery geraken. Er zitten er heel wat op dit punt. En blijkbaar zijn we een kwartier te laat! Zojuist is er een grote beer van de overkant van de rivier gekomen, een aantal zalmen gepakt en deels opgepeuzeld en na gedane arbeid terug het bos ingetrokken. £ We hebben de beelden gezien van een koppel Nederlanders die het hebben kunnen filmen. Het was een serieus beest. Brute pech!!!
Hier is hij geweest...
en die meeuwe eet een restje op wat hj heeft achtergelaten.
Onverricht terzake rijden we dan door langs de kust naar onze bestemming. In Courtenay, een paatsje langs de kust, vinden we een leuk restaurant waar we ons laten verwennen. Het is een stijlvolle gelegenheid, vriendelijk personeel en lekkere gerechjes, ook mooi gepresenteerd. Een lekkere verjaardagslunch!
Dan gaat het richting Beaver-hut. We rijden door een bos (weeral) en omen bij Cathedral Grove. Een bos met grote en oude bomen. Een mooie stop voor een wandeling.
Er liggen heel wat bomen op de grond als een grote mikado. Op 1/1/1997 wa er een storm waarbij heel wat bomen omgevallen zijn. Die liggen er natuurlijk ook tussen.
Voor een foto worden we aangesproken door een lokaal koppel waarvan de man ons met "goeiedag" begroet. Blijkt dat zijn ouders (Friezen) in de vijftiger jaren naar Ontario verhuisd zijn. Hij is dus een Nederlander maar spreekt de taal niet op enkele woorden na.
We komen tenslotte aan in de Beaver-hut. Dit is een huis gelegen in de bossen buiten de stad. Vanop het balkon worden we in het nederlands aangesproken. Zitten we dus in het huis van een nederlands-canadees koppel (vrouwen). Weer een verhaal! We verblijven in de deluxe-suite wat eigenljk hun appartement is wanneer er geen gasten zijn. Zijzelf hebben dan een plaatsje ergens elders (beneden) in het huis. We krijgen wel veel informatie voor de volgende dag.
We zijn gisterenavond in goede orde aangekomen in ons motel aan de vlieghaven van Port Hardy. Tot onze verrassing is er een ontbijt voorzien. De bagels waren lekker, wel enkel met wat zoet, en dan nog wat slappe koffie. Daarna nog een muffin meegenomen en op de kamer een kop sterke koffie gezet.
We gaan eerst naar Telegraph Cove, een klein dorpje waar de eerste telegraaf van Vancouver Island stond in 1912. Daarna was de houtzagerij de belangrijkst acitviteit maar nu enkel wat toerisme en het haventje.
We hebben geluk want we zien meteen een orka. Hij doet een paar dingetjes en dan is hij weer weg.
Naar Campbell River nemen we even een 2de keus weg omdat die naast wat mooie meren (Lake Ida en Bonanza Lake) gaat. Het is een niet geasfalteerde weg vooral gebruikt voor de houtbouw maar hij ligt er redelijk bij. Maar helaas, enkel bomen naast de weg en geen mooie uitzichten op de meren en ook geen beestjes. We belanden na zo'n 3/4 uur terug op de gewone weg. Dat rijdt beter!
Campbell River is een grotere stad (we hebben zelfs een appartementsgebouw gezien) en we hebben een terrasje voor onze kamer met uitzicht op het water. Er was geen tijd meer voor een koret wandeling (zalmen en beren?), dus die houden we voor morgen. We hebben dan aan het water in de Riptide pub wat visgerechten gegeten: de seafood linguine en de halibut. Dat smaakte al naar meer!
Vanochtend, of eerder vannacht?, vroeg opgestaan om kwart voor vijf. Ingepakt en doorgereden naar de haven een 10-tal minuutjes vederd. We moeten ons 2 uur voor afvaart aanmelden en we zijn al niet de eerste. En dan is het wachten tot even voor halfzeven om de boot op te mogen. We hebben ook een kajuit gereserveerd want het is een lange vaart tot 12 uur vanavond.
De kajuit is een mooie slaapkamer met douche en WC. Het is een binnenkajuit en dus goed donker als we het licht uitdoen. We hebben er dan ook geen moeite mee om terug in slaap te vallen voor een paar uurtjes.
Om half elf gaan we dan de boot verkennen. Het is eenrecent boot van Duitse makelij van 2008. De cafetaria is al open en de koffie is sterk en smaakt goed. Dan naar buiten. Het weer is bewolkt maar niet echt koud. Met een jas aan is het best te doen. We varen door de inside passage wat zoveel is als door de soms nauwe doorgang tussen de eilanden en het vasteland.
Op het achterdek staan nog wat mensen. Dan krijgen we de aanwijzing: daar, een walvis!
Inderdaad zien we de fontijnen van spuitwater van de walvis. We zien er nog een aantal en soms zelfs de "schaduw" van een grijze walvis vlak onder ons.
En dan hebben we geluk als nog wat later een zwarte vin boven het water uitkomt. Omdat ze zwart is, is dat allicht een bultrug.
Dat alles weten we van Daniel Mc-Dinges waarmee we lang praten over vissen, zalmen, walvissen, beren (bruine en grizzly's) en over nog van alles en nog wat. Hij is hier alleen en op weg met zijn truck naar Vancouver Island om te gaan kamperen (in een tent!). We vernemen ook hij daar gaat vissen (hengelen) en misschien ook jagen. Zijn voorkeur gaat naar "elk" dat hij lekkerder vindt als "moose". Maar hij schiet soms ook een beer. Die kunnen ook opgegeten worden. Dat smaakt blijkbaar naar varkensvlees.
Hij geeft ons ook nog wat raad om naar de zalmen te gaan kijken bij de riviermondingen want het is de tijd van de zalmtrek. Dit jaar vooral de roze zalm (niet zo lekker) want die komt elke 2 jaar naar land en dat is nu het geval. De lekkerste zalm zou wel de Chinook zijn.
En waar zalmen zijn, zijn ook de beren. Dat is dus 1+1 gratis! Hopen maar dat het uitkomt (maar niet te dichtbij).
Wat later zien we aan de andere zijde van de boot weer een bultrug met al wat meer bult.
Deze foto's van de staartvin zijn spijtig genoeg va de kwaliteit van de foto's van het monster van Loch Ness.
Het is nu 9 uur 's avonds en terwijl ik dit schrijf komen we op het laatste stuk van het trajekt. Dat is nu voelbaar want het schip begint wat te deinen omdat we nu op een stuk open zee komen. Daniel had het al gezegd.
Dit wordt de laatste dag in het noordelijker deel van British Columbia. Omdat ze gisteren esloten waren gaan we eerst naar het K'SAN village. Ze zijn nu open maar enkel het (kleine) museum en de shop zijn toegankelijk. Voor een rondleiding hebben ze nog niet genoeg bezoekers (dat is ook makkelijk gezegd op een maandag buite seizoen). Het museumke is al redelijk interessant met wat gebruiksvoorwerpen, sieraden en zo.
Dan maar opgestapt en "en route". Iets voor Terrace zien we een bord voor de Kitselas Canyon. Daar naar toe en oh verrassing, dit is ook een Indiaanse site vergelijkbaar met K'SAN village. Er is vooreerst een prachtige wandeling door een redelijk open bos met op de grond een prachtig mostapijt.
We volgen het pad tot aan de canyon. Ondertussen zijn er wat borden met uitleg over de vroegere bewoners en hoe ze leefden.
Beneden staan ook nog 4 mooie totempalen.
We komen ook nog een wild beest tegen!
Terug boven raken we nog aan de praat met een lokale indiaan die graag onze vragen beantwoordt. We worden weer wat slimmer. Dan zijn er 4 long houses waarvan er 3 open zijn. De eerste met makettes van de boten van de blanken een ook een mooie prouw.
In de 2de longhouse staan we (eindelijk?) oog in oog met de beer! Het zijn wel opgezette exemplaren maar zeker niet minder mooi. Ook nog de lynx, mountain lion, mountain goat (die eigenlijk geen geit is maar eerder verwant met de muskus-os), nog wat kleinere beesten en dan ook nog het volledige gamma moose, elk, deer & caribou. Het was goed om daarover eens wat uitleg te krijgen en de omzetting naar onze benamingen door te nemen. Want het kan verwarrend zijn.
In de laatste zijn wat maskers en zo te zien die recent gemaakt zijn.
We stoppen nog even om een Terrace-ke te doen bij de Mexikaan Don Diego. Die heeft wel geen terras in Terrace maar we eten er onze lunch van quesadilla en burrito.
Dan volgen we nog steeds de immer groter en breder worden Skeena river tot in Prince Rupert. Het ziet er hier wat actiever en mooier uit met de bedrijvigheid in de haven maar een echt leuke "warf" hebben ze hier niet.
Morgen vroeg uit de veren want om 7u30 vaart de boot af en we moeten ze 2 uur op voorhand zijn.
Voor we doorsteken naar Prince Rupert voor de overvaart naar Vancouver Island blijven we nog een dagje hangen in New Hazelton en omstreken. Hier zijn een aantal sites te bezoeken van de First Nations, of de orginele "Indiaanse" bevolking.
Maar eerst nog de mooie zonsondergang van gisteravond.
We starten met het vistor centre, hier vlakbij. Helaas is het zondag en dan zijn ze niet open ?!? Maar gelukking is er een farmer's market aan de gang. Klein maar gezellig en er wordt van alles verkocht van groenten en fruit tot gebak en confituur. We kopen ons een potje marmelade van appelsien, citroen en pompelmoes.
We rijden nu verder door het dal van de Skeena river. Maar we steken eerst de kloof van de Bulkey river over.
Dan komen we aan het K'SAN village in Hazelton. Dat is een kunstmatig dorp dat dienst doet als community centre. Daar staan totempalen en een aantal gebouwen met onder meer een tentoonstelling. Maar ook hier slaat het noodlot toe. De gebouwen zijn vandaag gesloten wegens personeelsgebrek. We zullen dan morgen eens terugkomen zeker?
Op weg dan naar Kispiox, een dorpje iets verderop. Hier staan ook nog totempalen, netjes op een rij. Zoals deze...
en deze
eerst Christel gaan bevrijden...
en deze
??? dat zijn er blijkbaar geen!!!
Verderop komen we dan in de Kispiox River Lodge. Die hadden we op Google maps gevonden met een aanbod voor eten wat beter was dan in de direkte omgeving van het motel waar er vooral chinees gegeten kan worden. Er is op zondag een "brunch" wat inhoud dat er vooral nog ontbijt is. Helaas zijn de waffles op maar er is nog de keus met eieren, bacon,een worstje en zo ... Christel kiest voor een Shaksouka , iets met gepocheerde eieren en tomatensaus. En daarna gaan we nog voor een gedeelde portie pancakes als dessert! Allemaal goed bereid en mooi gepresenteerd. Daar gaan we het zeker mee doen.
We hebben nog tijd over en dan gaan we nog naar Gitanyow. Nog een first nations dorp met totempalen. Nu zijn het er nog wat meer.
In het terugrijden passeren we langs Kitwanga waar de aandacht gaat naar de battle-hill. Op deze bult heeft eind jaren 1700 een opperhoofd van de ene stam een soort fort gebouwd. Terwijl hij andere stammen bestookte om land te veroveren kon hij hier weerstand bieden aan hun tegenaanvallen.
Terug naar het motel nu. Deze dag was een lange broeken dag met lagere temperatuur (14°C) en regen in de voorspelling. Gelukkig hebben we het (bijna) droog kunnen houden. Bij de terugrit vallen er wel wat druppels en op de parking staat nu een grote plas. Voordeel is dat de auto langs de buitenkant wat properder is en de as van de bosbranden er nu niet meer op ligt (of zichtbaar is).
Vandaag is een reisdag, er zijn niet echt speciale attracties te zien. Het ruikt nog steeds naar bosbrand buiten en op de wagen ligt er een heel fijn laagje asse. Dit alles niettegenstaande dat de brand ver weg is. Het zal dan wel een grote brand zijn.
We doen eerst onze inkopen voor de picknick in de lokale supermarkt. Ze hebben er hier maar twee. Onderweg blijft het nog troebel zicht maar langzaamaan klaart het dan toch op. We zoeken onderweg iest om te eten en dat is blijkbaar niet altijd even gemakkelijk. In deze streek zijn er enkel kleinere stadjes en het aanbod is niet altijd wat we verwachten.
In Houston (we don't have a problem) vinden we dan een pizzatent en eten we de pizza op in een parkje in de zon. de temperatuur is ondertussen zo'n 22°C maar in de zon is het meer dan warm genoeg. Ze hebben daar ook een reuze hengel. Was dat ook niet een item in de reeks "Boris" waar ze naar allerlei "grootste" zaken reden?
Verder op weg naar New Hazelton zien we voor ons in de berg een bosbrand. Gelukkig ligt die niet op of in de weg.
En dan hebben we nog recht op een crèmeke hé?
We gaan hier 2 nachten blijven en dat wordt deels een uitdaging want in dit heel kleine dorp (zo'n 1000 inwoners) is de horeca niet echt daverend. Morgen doen we een uitstap naar indianendorpen en zo en als het lukt hebben we een lekkere lunch ergens in een lodge onderweg.
Misschien dan nog enkele foto's van vorige dagen om dit verslagje wat op te smukken? De herten (elk) die we eergisteren in de buurt van Jasper tegenkwamen.
We rijden nu even terug noorwaarts om de Yellowhead Parkway 16 terug te volgen. Eerst even langs de Rearguard Falls, een serieuze waterval (vooral in debiet) van de Frazer river.
Een korte wandelig brengt ons tot vlak bij het water. De afsluitingen zijn hier wel hoog genoeg om er niet over te willen klimmen.
Dan gaat het definitief richting noord-west. De weg loopt door een steeds breder wordend dal. Er is heel wat landbouwactiviteit. 100km voor Prince George is er het Ancient Forest/ Chun T'oh Whudujut Park. Dat is een bos met oude/heel oude (tot 2000 jaar oud) reuze red cedar bomen. Een aangelegd wandelpad grotendeels met planken leid je doorheen het bos.
Het is dichtbegroeid en er staan echt veel reuzebomen.
Ze staan ook soms met een aantal in een cirkel. Geen idee hoe dat komt.
Blijkt dat het bos hier pas in 2008 bescermd werd. Er was zelfs nog een kapvergunning die vernietigd moest worden. In de jaren 70 vond en dat deze oude bossen beter gekapt werden om nieuwe bossen voor de bosbouw te planten. Dat is dus hier niet doorgegaan.
Er is ook nog een klein watervalleke.
Dan gaat het naar onze eindebestemming in Vanderhoof. Eerst door Prince George, een grote stad met industrie. We blijven er niet plakken en rijden door. Er wordt gewaarschuwd voor rook (?) en inderdaad zowat halverwege komt er een rookgordijn opzetten dat het uitzicht beperkt. Het houdt aan tot in Vanderhoof en het ruikt ook naar verbrand. Ze gaan er hier nogal kalm mee om. Het is niet gevaarlijk, de brand is ver weg, het zal wel overwaaien want gisteren stond de wind anders en was het hier gewoon goed weer.
De dienster in het restaurant zegt dat het van het westen komt en omdat wij verder noordwaarts gaan moeten we ons geen zorgen maken. We rijden morgen eerst wel westwaarts ?!? We zullen wel zien zeker?En ja, de bedden worden hier telkens maar hoger. Binnenkort moeten ze nog een trapke voorzien en een reling om er niet uit te vallen.
De titel zegt niet veel maar vandaag doen we de Columbia Icefield Parkway met als hoogtepunt de gletsjerwandeling en rijden we door Jasper national Park dat geteisterd is door bosbranden. De weg is kortelings terug opengesteld voor doorgaand verkeer.
We verlaten met enige tegenzin maar met frisgewassen goed ons appartement in Canmore en rijden noordwaarts. We rijden langs Banff en lake louise richting Jasper. De Icefield Parkway volgt de Bow river stroomopwaarts. Eerste stop is bij Peyto Lake. Een korte maar pittige stijgende wandeling brengt ons naar een uitzichtspunt van Peyto Lake. Weeral imposant met de gletsjers, de rivier en het meer in dit mooie dal.
Wat verder is er de Mistaya Canyon. Hier gaat de wandeling stevig naar beneden (dus naar boven voor de terugweg, pfft...) en zien we het water dat vanuit Peyto lake een smalle en diepe canyon gevormd heeft.
En dan terug naar boven ...
En dan is het nog even tot aan het Columbia Icefield Centre. Een modern gebouw doemt op uit het niets. Alles is hier super geörganiseerd. We moeten even wachten om aan boord van de bus onze uitstap naar de Athabasca geltsjer te maken.
Eens aan boord blijkt de chauffeur van Australische origine te zijn die de sfeer er meteen in brengt. Ook al om in eerste instantie verkeerd te rijden en in plaast van naar de gletsjerbus te rijden naar de Skywalk rijdt. Slimmeke! Hij rijdt wel ineens terug naar de juiste bestemming waar we wel 10 minuten later dan gepland aankomen.
Daar stappen we over op de gletsjerbus bestuurd door (alweer) de Australische Tash. Zij is al wat meer van haar woord. Het grote gevaarte met heel dikke terreinbanden rijdt via heel stijle hellingen op en neer tot op de gletsjer. Ondertussen krijgen we van Tash een overvloed van informatie.
Op de gletsjer is het koud en waait het. Gelukkig hebben we ons navenant gekleed. Beneden was het nog best warm in de zon maar hierboven gaat het er anders aan toe. We wandelen wat rond op het ijs, het is echt hard en dik ijs tot we na zo'n 20 minuten terug aan boord gaan. Tash doet nog wat verwoedde pogingen om een gunstig commentaar op Tripadvisor van de mensen mee te krijgen.
En dan stijl terug naar boven!
Dan terug de bus in (nu met een andere chauffeur die de weg beter kent) naar de Skywalk. Dat ding hangt boven de Bow river canyon.
Het staal van de buitenkanten staat echt heet van de zon. We wandelen tot op het platform dat zo'n slordige 280 meter boven de bodem van de canyon hangt.
Een speciale belevenis als ge naar beneden kijkt en voortstapt. Dat is een aanslag op uw evenwicht!
Als we een wachtende bus instappen voor de terugrit worden we verwelkomd door een meerstemmig "happy birthday" van de reeds aanwezige passagiers. Best verassend en weeral een truukske van de chauffeuse om de stemming erin te houden. We hebben haar daarna wel gezegd dat ze welgeteld 1 en 2 weken te vroeg was maar dat we het wel tof vonden.
We nemen nog een koffie en een thee met een muffin op de parking waar we in het oog gehouden worden door een raaf die op wat lekkers aast.
En dan op naar Jasper. De highway 93N is vrijgegeven maar er mag niet gestopt worden. asper is zo'n 100 km verder. Vanaf zo'n 30km van Jasper beginnen we de gevolgen van de bosbranden te zien. Vlakbij Jasper zijn er stukken volledig weggebrand. We zien ook vakantiewoningen waarvan enkel de schoorsteen nog recht staat.
Om 5 uur stipt zien we een 10 tal herten langs de baan wandelen. Buiten de marter die eerder op de dag over weg liep en een eekhoorn hebben we nog geen dieren gezien. Nu dus al wel.
Vlak voor Jasper nemen we de weg naar Valemount. We moeten Jasper dus niet echt in. Op deze weg is van de brand ineens niets meer te zien. Nu volgen we opnieuw de Fraser river die in Vancouver in de Pacific uitmondt. Enkele kilometers verder steken we grens over naar British Columbia en krijgen we ook het verloren uur van enkele dagen geleden terug. De klok dus een uurtje terugdraaien is de boodschap. We passeren nog langs Mount Robson, met bijna 4.000 meter het hoogste punt van de Rockies in Canada. Die heet hier Tsyécelcten, de Indiaanse naam.
Iets verder is dan Valemount, een piepklein stadje waar we een kamer hebben in blokhut stijl met massief houten wanden en dak. De "evening special" in de Moose Pub is vandaag een 6oz steak met 6 tempura shrimps, sla en frietjes. Lekker bereid en gekruid voor een goedgevulde maag. We kunnen er weeral tegen!
We slapen uit, dat mag ook eens! En dan gaan we een dagje Banff doen. Deze keer nemen we de auto. De vakantie en de lange weekends zijn voorbij en dus zal het wel minder druk zijn. We parkeren aan het station (jajaja, ze hebben hier een station) en de grote parking is toch wel voor meer dan de helft gevuld.
We gaan de Fenland trail doen en daarna de rivieroever volgen naar de waterval. De Fenland trail is niet erg lang (2km) maar gaat door een mooi stukje bos en ook langs de oever van de Bow River. Er wordt gezegd dat hier wel wat dieren kunnen zitten en er wordt ook gewaarschuwd dat de mannetjes wapiti niet altijd even aardig is.
Helaas zien we geen beestjes op wat muggen en libellen na.
En ook nog een hele familie eenden (ze waren met 14-en).
De trail komt ook uit op de weg naar de Vermillion lakes. Een uitbreiding die we er graag bij nemen. Op de Bow river en op de lakes wordt ook gepeddeld met kano's en suppen. Het water is er helder en er staat weinig stroming. Vooral de uitzcihten over de meren naar de bergen zijn de moeite.
We werken dan de Fenland trail af en zakken af naar de oever van de Bow river. Het wandelpad is mooi aangelegd (betonneke) en komt iets verder uit op het Central Park. Er is daar een boerenmarkt aan de gang.
Allemaal goed georganiseerd met aanbod van fruit en groenten en van allerhande artisanale zaken van gebreide schoentjes, sierraden en zeep tot foto's. De prijzen van fruit en groenten zijn niet min. Een bakje van (schat ik) zo'n 300g aarbeien aan 8$ (+5,4€) is niet echt min. In de supermarkt zijn de prijzen van hesp en kass bv ook aan de hoge kant naar onze normen.
Langs de rivier zoeken heel wat mensen wat rust en verpozing. Ze brengen zelfs hangmatten mee! Uiteindelijk zien we dan de waterval in drie trappen. Dan mogen we terug angs de winkelstraat. Die is nog steeds autovrij. Eerst iets eten bij de Vietnamees en dan wat winkeltjes doen. Banff is wel een chique stad met standingvolle hotels en zo, maar de winkeltjes hier hebben zo ongeveer allemaal hetzelfde toeristische aanbod. We vinden wel een paar kleinigheden en zijn er dan rap van door.
Terug naar Canmore, tanken en boodschappen doen. De was is intussen gedaan en de droogkast wordt gevuld. Zo zijn we straks klaar voor de volgende dagen.
Ah ja! De plannen zijn weeral gewijzigd. We rijden toch door naar het noorden. Van verschillende bronnen en van een mail uitwisseling met de dienst van de wegen mogen we toch doorsteken langs Jasper. We mogen wel niet stoppen en moeten ons voorzien van alles wat we nodig hebben (benzien, eten en drinken ...). We overnachten dan in Valemount voorbij het rampgebied en sparen zo enkele dagen met veel kilometers uit.
Vroeg uit de veren rond 6 uur! Vandaag staat Lake Louise op het menu met een stevige wandeling. Daarom zorgt Christel voor een spiegeleitje bij het ontbijt. We gaan met de bus van halfacht naar Banff (20km verder in een klein half uurke). De zon is juist in het dal aan het schijnen en dat geeft een mooi beeld van de 3 Sisters.
De bussen hebben hier fietsdragers vooraan en als die vol is mag de fiets naar binnen waar een speciaal rek voorzien is. Bovendien staat er vooraan in de bus een deel-bibliotheek-kist. Je mag er boeken uithalen om te lezen en later terug te leggen (allicht ook in een andere bus) of zelf eentje bijleggen. Ook origineel. De aansluiting met de bus naar Lake Louise in Banff verloopt ook vlot. Het is nog wel best fris als we even moeten wachten op de controle van de kaartjes (die hadden we op voorhand gekocht) maar dan vertrekt ze stipt om 8u17 voor een rit van een dikke 50km. Het moet gezegd, de bussen rijden hier stipt.
Rond kwart na negen staan we aan de oever van Lake Louise.
De autoparkings staan dan al vol, de bus is het beste vervoersmiddel. Het water is nog ongerept want de bootverhuur begint pas om 10u.
Dan gaan we op stap naar Lake Agnes. Het is geweten dat het best geen lichte wandeling is (zo'n 4 km maar met 350 m stijging). Maar we hebben alle tijd en doen het rustig aan. Na ongeveer een derde is het toch wat teveel voor Christel. We besluiten om te splitsen. Ze gaat teruggaan naar de oever en ik ga de wandeling verder doen en beloof veel foto's te maken. Zo gezegd, zo gedaan... Dan spijtig genoeg alleen verder.
De weg is best te doen, weliswaar met de nodige stenen en boomwortels maar vooral met een konstante stijging. Dus regelmatig rusten is de boodschap. Er zijn ondertussen al wat mooiere uitzichten maar meestal van tussen de bomen. En dan is er de Mirror Lake, de eerste attractie op deze tocht. Een klein meertje in een mooi keteldal.
Iets verder, 800m maar ook wel weer een pak hoger is er Lake Agnes. Doel van vele wandelaars. Er is een tea-house en het is er best druk. Het is rond halftwaalf en ze staan aan te schuiven voor drankjes. Zo ook voor de toiletten iets hogerop (letterlijk). Er is een ontspannen sfeertje en de mensen praten met elkaar over de gedane wandeling, de plannen voor de volgende en uiteraard over "where are you from?".
Ik besluit de uitdaging aan te gaan om naar de "little beehive" door te gaan: 800m verder en 150m hoger. Dat is nog even op de adem trappen maar het wordt beloond met uitzichten op het Mirror Lake en Lake Louise.
Boven eet ik de boterhammekes op om op krachten te komen en dan de afdaling te beginnen. Die is wel veel makkelijker! Ik hoor ook even alpenhoorns in het dal. Christel bevestigt later dat er inderdaad een klein concert geweest is. Na een goede 4 uur stappen (9km en iets meer dan 500 hoogtemeters) ben ik terug beneden. We zitten nog even aan de over naar de bootjes te kijken en besluiten met een vroegere bus naar huis te gaan. Kan het zijn dat daar de Alec van gisteren nog zien?
Bij het buitengaan passeren we nog een indianen-optreden.
In Canmore aangekomen doen we eerst nog een terrasje voor we ons terugtrekken op ons appartement voor een home-cooked meal.
Vandaag goed uitsgeslapen. Dat was ook eens nodig. Vandaag is het Labor Day en dan is het nog vakantie. We rijden naar het centrum en de hoofdstraat is verkeersvrij gemaakt. Op de achtergrond zie je de 3 Sisters.
We kunnen dan eens langs de winkeltjes gaan. Het blijkt al snel dat Canmore (zoals Banff) een redelijk luxueuze plaats is en dat toont zich aan de prijzen die in de verschillende winkels gehanteerd worden. Maar er zijn ook zaken met "normale" prijzen waar we aan onze trekken komen. Dan is er ook nog een winkel met op de bovenverdieping een Quilt shop. Er hangen een hele reeks prachtige quilts en we raken even aan de klap met de uitbaatster. Ze heeft die allemaal zelf gemaakt. Ze verkoopt dan ook volledige sets (plan + stoffen) of de plans alleen. Maar het blijft bij kijken.
In 2 opeenvolgende winkels loopt Christel tegen dezelfde jongeman aan (?). Het is Alec uit Atlanta en was hij al niet in Brussel geweest? Morgenvroeg zit die op de eerste bus naar Lake Louise ergens rond half zeven (vroege vogel!). We eten voor middageten warm bij Patrinos. Ook weer een grieks tintje maar op het terras hier is het rustiger dan bij de vorige, lekkerder en juist van portie.
In de Safeway doen we onze inkopen voor de volgende dagen. Omdat we nu ook een keuken hebben kunnen er ook eieren vanaf.
Met zo'n uur verloren is het wel niet echt vroeger opstaan. Vandaag gaan we tot in Canmore, onze verblijfplaats voor Banff National Park. Canmore ligt een 20-tal km verder dan Banff maar is rustiger.
Eerst gaan we naar Emerald Lake, een meertje is dat zich kan meten met de mooiste meren. Het verkeer is heel rustig, het is dan ook zondag. Maar bij de ingang van Emerald Lake aangekomen staat ook hier weer dat de parking vol is. Volgens de parkwachter staan ze al aan te schuiven voor het park opengaat om 8u en is het dan bijna direkt volzet. We mogen terugkomen na 4 uur of op een andere dag. Dus geen Emerald Lake en ook geen bootjevaren.
Dan maar snel doorgereden naar de Takkakaw Falls. Dat is een klein uurtje verderop. Hier is geen toegang geregeld en er staan ook geen borden over volle parkings en zo. Het is zo'n 10km rijden vanaf de highway. Wagens met aanhangers mogen al niet verder. Dat is wel duidelijk omwille van 2 erg smalle haarspeldbochten halverwege.
De weg is in elk geval mooi en boven aangekomen staan de wagens ook al op het laatste stuk van de weg geparkeerd. Maar omdat een bezoekje hier een uur, hooguit anderhalf uur duurt, is er een vlotte wissel. De waterval is in elk geval de moeite alsook de omgeving van de hoge bergen.
Die zijn rond de 3000m hoog.
Bij het terugrijden is er toch ne slimme met een (kleine) caravan in de problemen aan de haarspeldbochten. Na enige maneuvers slaagt hij er tenslotte in om erdoor te geraken. We eten ons bokes in het zonneke aan de samenvloeiiing van de Yoho river en de Kicking Horse River.
Iets verder op de highway kunnen we naar de spiraaltunnel kijken. Hier rijden de treinen door de berg in een spraalvormige tunnel om hoogte te winnen. We hebben het geluk om de trein te zien passeren. Die is zo lang dat we die 3 keer zien! Eerst bij het ingaan van de tunnel (de ingang is op zich bijna niet te zien), dan bij het buitenkomen en iets later vlak onder ons. En het straffe is dat die trein zo lang is dat hij in de drie delen tegelijk rijdt!
Dan voort naar Banff. Vanaf Lake Louise nemen we de Bow River Parkway ofwel de oude weg die nu als parkway dienst doet. Daar zijn ook nog enkele mooie panorama's te zien en beginnen er ook een aantal wandelingen (nu even niet voor ons).
Als we even door Banff willen rijden is er een opstopping bij het binnenrijden. Dus dan maar rechtsomkeer en langs de snelweg naar Canmore. Daar is het rustiger, zijn er ook de nodige winkels en vinden we er ons verblijf voor de volgende 4 nachten. Het is niet zomaar een kamer maar een volledig appartement!Morgen een dagje uitblazen voor we naar Lake Louise gaan (met de bus!!!).
Met wat vertraging hier dan het verslag van de laatste zaterdag van Augustus. Het zal een drukke dag worden want ook hier is het blijkbaar de laatste weekend van de schoolvakantie. Gisteravond zijn we op aanraden van de receptionist gaan eten in een Grieks restaurant. Het was wel goed gelegen en we zaten boven op het terras. Daar hebben we wel het nodige lawaai van een tafel nabij erbij moeten nemen want het ging er daar "vlot" aan toe. Het eten was redelijk maar de porties gewoon veel te groot. Met de helft hadden we al genoeg gehad.
Het motel in Kamloops is blijkbaar toch nog wel redelijk volgelopen aan de parking te zien. Het beloofde ontbijt stelt niet veel voor en we bevoorraden ons met thee, koffie, muffins en appels om ons eigen ontbijt op de kamer te verrijken.
Het weer is weerom goed: een firsse start die zal eindigen in een zonnig "meer dan warm genoeg" van rond de 27°C.
Eerste halte is Salmon Arms, een mooi stadje (best chique) aan het Shushwap meer. Er is een lange kromme pier in het meer en we zien een vlucht (?) pelikanen overvliegen. Althans ze lijken er wel op: wit, groot, grote lange bek. Enig opzoekwerk bevestigt dat "White American Pelicans may surprize visitors at Salmon Arms".
We doen onze inkopen in de Walmart en tanken eens vol aan slechts 1,449$/liter, zo ongeveer 1,05€. Dat is hier wel een lage prijs. Normaal staat die hier aan 1,60 tot 1,70$/l. Middageten doen we in Sicamus op een grasveldje bij het strand aan hetzelfde meer. Het is er druk en de motorbootjes varen gezwind op en van het meer.
Het meer is hier niet erg diep als ge ziet hoe die mijnheer en zijn hond door het water wandelen.
Attraktie is ook het passeren van de trein (daarjuist een dikke 5 minuten aan den bareel staan wachten) die hier over de inham van het haventje naar het meer rijdt. De mensen kijken al niet meer op van het lawaai van die trein. De trein gaan we vandaag en morgen nog wel meer zien ompdat die langs de weg naar Banff rijdt.
Na het middageten een uistapje naar Meadows in the Sky, een hooggelegen vlakte met mooie natuur. Oeps, bij het binnenrijden vlak bij de snelweg staat er la dat de parking (25km verderop) volzet is. We mogen mondjesmaat naar binnen. De weg kronkelt zich mooi de hoogte in met wat leuke uitzichtspunten.
Boven aangekomen hebben we nog wel een plaatske maar dan blijjkt dat daar nog een wandeling begint die iets te lang uitvalt naar ons goesting. Wat spijtig is, is dat Parks Canada bij het binnenkomen geen foldertje heeft van wat er te wachten staat.
Dan doen we een laatste kleine wandelig, the giant cedars boardwalk. Een aangelegd voetpad gaat tussen de reuzen ceders. Die zijn niet zo groot als de sequoia of de red-wood maar ze tellen mee.
Maar omvallen doen ze ook en een deel van het voetpad is aan vernieuwing toe.
Verder dan maar naar Golden. We rijden de uurgrens over (nu een uur later) en ook de Roger's Pass. Van die bergpas schiet nu nog een highway over maar hij gaat toch hoog en door een prachtig berglandschap.
Er zit zelfs een toblerone tussen.
In Golden hebben we een kamer in het Cache Hotel and Lodgings. Klinkt goed maar het zijn kamers gelegen boven een bar/restaurant, met automatische check-in (we hebben via mail een code gekregen voor de deur).
's Avonds dan wel gegeten in de bar. Gelukkig was er vandaag geen optreden. Onze eerste Ceasar Salad en Burger waren voortreffelijk alsook de Surcoaster IPA recht van de tap. 's Nachts horen we nog wel wat jeugd babbelen en lachen en in de verte een trein...
Vandaag ook weer eerder een reisdag. Oh ja, het weer is al heel de week goed. In Vancouver vertrokken met 16° en een zonnetje en met stijgende temperaturen tot vandaag 30°. Dus meer dan warm genoeg.
Vanuit Hope komen we eerst bij de Alexandra bridge over de Frazer. Dit was tot 1960 in dienst tot de nieuwe brug gebouwd werd. Een korte wandeling door het bos (geen beren!) en over het spoor (geen trein!) komen we bij de brug. De rivier stroomt snel en is onstuimig met veel draaikolken.
Aan de andere oever loopt het 2de treinspoor en daar komt weer een lange trein aan. Die moet minstens 2 km lang zijn want het duurt enkele minuten voor die voorbij is. Gisteravond en nacht hebben we (of vooral Christel) er meerdere horen passeren. Bij de terugkeer horen we in de verte de toeters van een trein dus maken we dat we over het spoor zijn voor we een trein zien. Maar er komt er zo direct gene ...
We rijden verder langs de rivier met mooie panorama's tot helemaal in Lillooet.
Daar had Christel een bakkerij gevonden waar we naartoe moeten. De bakkerij is druk bezocht en heeft vers zuurdesembrood. Daar kopen we er één van alsook een stukje pompoencake. We eten onze middagmaaltijd op in een parkje aan de overkant van de straat.
Volgende halte is de Historic Hat Creek Ranch. Er zijn weinig tot geen bezoekers: blijkt dat de scholen hier ook deze weel begonnen zijn,vandaar. Op deze ranch is opgericht ten tijde van de goldrush (+1860) en was een stopplaats voor de koetsen en voor gelukzoekers die via de Cariboo Road naar en van Barkerville (vindplaats van goud) gingen.
In de smidse krijgen we een demo voor het maken van een nagel die we dan ook meekrijgen.
Na de paardenstallen en zo gezien te hebben gaan we naar het hoofdhuis. Daar krijgen we een omstandige uitleg over de geschiedenis en het huis zelf. Dat heeft buiten slaapgelegenheid oa ook een salon voor de dames, een bar (saloon) voor de heren en een prachtige eetkamer met brits porselein voor de eigenaars.
Als laatste krijgen we nog een demo van een cylinderphonograaf van het merk Edison. Die speelt nog supergoed met de muziek op een cylinder (voorganger van de plaat).
We verlaten nu de Frazer en gaan via hoger gelegen vlakten naar Kamloops. We gaan eten bij de Griek met overgrote porties en gaan daarna voldaan slapen.
Wat hebben we vandaag weeral gedaan? Weg van Vancouver. Dit is de eerste dag dat we kilometers (geen miles hier in Canada!) gaan doen. Nog niet zoveel maar toch.
Voor ontbijt hebben we eerst nog de pancakes die vandaag op het menu stonden. In elk geval 5 sterren voor het ontbijt hier. We hebben nu ook het recept van de carrot cake afgesnoept. We zeggen nog ven gedag aan Kirsten en Brad (de Amerikanen van gisteren) en weg zijn wij.
Eerst naar Steveston. Dat is aan de zuidkant van Vancouver aan de kust tegenover Vancouver Island. Daar staat de Gulf of Georgia Cannery waar tot de jaren 50 vis in conserven gepropt werd. Interessant om zien hoe dat in zijn werk ging, ook al in de vroege jaren 1900. Niet echt de leukste jobs. We krijgen een rondleiding waar de machines van toen even aan het werk gezet worden en het hele proces uitgelegd wordt. Ze hebben in de jaren 1930 moeten stoppen met zalm omdat de zee bijna leeggevist was. Daarna hebben we nog wat met haring en zo gedaan.
Er is hier ook een LEGO specialist die het allemaal in het klein heeft nagemaakt. Ook heel mooi!
Het is er kalm aan de warf maar er liggen nog steeds heel wat vissersboten.
Dan trekken we verder naar Fort Langley, een trading post van de Hudson's Bay Company. Die bestaat vandaag nog en we hebben daar eergistern nog een jeans voor mij gekocht. Het is duidelijk dat ze de handel in bont en zo met de natives (First Nations noemen ze die hier) hebben verlaten en andere vormen van handel hebben ontwikkeld. Hier worden de verschillende stielen en aktiviteiten van de handelspost getoond.
Het is opgezet als een Fort voor de nodige bescherming van de mensen die er werken en wonen.
Er ligt ook wat werkgerief zoals een gereedschapskist voor mij ...
en ook wat gerief voor Christel zeker?
Eerst nog even bear-spray kopen en dan gaat het naar de Othello tunnels. Ondertussen komen we een superlange goederentrein tegen. Het duurt een hele tijd voor we die voorbijgestoken hebben.
De Othello tunnels zijn de niet meer gebruikte tunnels van een treinverbinding. Dat zijn er zo'n 5-tal. 2 jaar geleden is er echter een grondverschuiving geweest die het hele complex instabiel gemaakt heeft. Dat wordt nu hersteld en de eerste tunnel is sinds een dikke week terug open.
Ge wandelt in de Coquihalla Canyon door de tunnel die in het midden zowat pikdonker is. Een pillamp (of lampje van de smart phone) is dan wel nuttig. Tot de 2de tunnel in zicht komt.
Prachige kloof in elk geval.
De parking ligt ook al in een mooie setting.
Deze keer slapen we in Hope.Voor de fans van Rambo: hier werden een 10-tal scenes opgenomen van de 1ste Rambo film met Sylvester Stallone.
Vandaag was het eggs Benedict met zalm voor het ontbijt. Daar hebben we natuurlijk voor gekozen. Het was vollen bak in de B&B en we deelden de tafel met een Amerikaans koppel uit de buurt van San Francisco. Zij was wel een Canadese met familie in Vancouver. Zij kwamen hun zoon bezoeken die hier aan een universiteitsopleiding begon. Ze hadden ook al wel wat gezien in Europa (hij is piloot) maar buiten Brussel geen verdere kennis van ons landje. Gek wel dat ze zelf in de USA nog niet veel nationale parken gezien hadden.
Dan op stap naar Capilano, bekend om de hangbrug over een kloof. We nemen daarvoor de gratis shuttle bestuurd door een Indier met een ferme tulband.
Eerst is er uitleg over de geschiedenis van deze plaats. De 1ste eigenaar liet een hangbrug bouwen omdat het toeristisch interessant was. Dat was wel einde jaren 1800! Sindsdien is het al een aantal keren doorverkocht maar werden telkens nieuwe initiatieven genomen om volk te trekken.
We gaan dan door een pad met een aantal totempalen en wordt door een dame uitleg gegeven over wat die totempalen zijn. Het zijn eigenlijk "verhalenpalen" waar iets verteld wordt. Ze zijn ook gemaakt uit 1 boom, dus niet verschillende stukken die opeengezet worden. Behalve dan die uit-stekende stukken zoal vleugels en zo.
We doen eerst de Cliff-walk voor we de brug gaan oversteken. Ook al een mooie wandeling met zicht op de kloof.
Daarna de brug over. Die ligt er al sinds einde jaren 1800. Gelukkig zijn de hennep touwen van weleer al vervangen door stalen kabels (al een paar keer) maar de brug schommelt wel serieus met al die mensen erop. Pas aan de overkant vermelden ze dat enkele jaren geleden een reuzeboom op was gevallen. Maar de kabels hebben het gehouden. Nadat de boom verwijderd was hebben ze natuurlijk alles nog eens nagekeken.
Dan is er nog de Tree-top-adventure. Langs een trapje komen we op een pad hoog in de bomen. Daar gaat het van boom naar boom. Ook wel speciaal en leuk. Op elk punt staat er een bordje met wat weetjes over de natuur hier.
Buitengekomen gaan we te voet naar de Salmon Hatchery, een plaats waar zalmeitjes uitgebroed worden en de jonge visjes opgroeien tot ze het ruime sop kiezen naar zee. We zien ook zalmen terugkeren en aan de dam hun weg terug springen over de (kunstmatige) watervallen met sterke stroming. Goed kijken (hieronder) is de boodschap!
We zien ze ook verwoede pogingen doen om een laatste sprong te maken om in het bassin van de hatchery te geraken. Wel eens goed om te zien. Ze doen dit allemaal om het zalmbestand in de zee op peil te houden, oa voor de vissers.
Terugwandelen doen we langs de rivier, veel mooier dan over de weg in het heengaan. Het is een prachtig dal met ook weel bomen met de mossen in hun takken. Deze bomen zijn Douglas Sparren die ook honderden jaren oud kunnen worden en tot 60m hoog kunnen worden.
Vanavond gaan we eten in Noah's Café. Zoals de naam verraadt (???) een gelegenheid met vooral Japanse keuken. Er zitten ook niet anders dan Japanners buiten onszelf en (hoe zou dat komen?) het Amerikaans koppel uit de B&B die ons dit aangeraden hebben. Ze zijn hier samen met een bevriend koppel. We eten er onder ander gebakken spruiten. Blijkbaar gebakken in een soort sojasaus en wel heel lekker.
Bij het terugkeren stappen we de Liquor Store binnen voor wat blikjes bier. Ge kunt hier enkel in zulke zaken alcoholische dranken kopen en niet in gewone winkels of supermarkten.
Deze dag met weeral zo'n 10km op de stappenteller is de laatste in Vancouver. Morgen naar Hope!
