Iets later opgestaan vandaag. Weer op weg naar de "Avenue of the Giants". Dat is de oude
highway naast de HWy-101 die (weeral?) door een aantal bossen met giants gaat. We maken
een vroege "hike" door het stille bos (gelukkig geen beren op de weg). Verrassend (of
misschien niet) staan hier zomaar hortensia's in het bos.

We picknicken ook in het bos tussen de reuzen, onvervaard de wilde dieren trotserend
(ze laten zich niet zien).

Daarna via de nodige bochtige wegen van de California Hi-way 1over de bergen tot aan de kust.

We komen ook nog een aftandse bus tegen die blijkbaar een nieuw leven tegemoet rijdt.

Op zee duiken de pelikanen naar vis. Quite spectacular!

Langs de weg komen we nog een arend tegen die zich tegoed wil doen aan een stukje roadkill.
Bijna was hijzelf roadkill geworden. Maar iets verder zijn er enkele die we in hun vlucht kunnen
vastleggen.

We verlaten nu de kust (nog een laatste blik) tot einde volgende week en rijden naar
Santa Rosa waar we 2 nachten zullen verblijven.

Bij het opstaan is het frisjes maar helder. Op zee vormt zich een nevel die over het land geblazen
wordt. De typische nevel die hier wel meer voorkomt. Het zijn wel speciale beelden. De wolken
hangen enkele meters boven de zee en we rijden vlak onder de wolken door.

Langs de Hi-way 101 komen we op een oudere weg waar al heel wat bomen te bewonderen
zijn zoals de "corkscrew tree" (in feite 3 - of zijn het er 4 - in elkaar gedraaide bomen).

En ook de Big Tree (what's in a name).

En er zijn er blijkbaar nog ...

Gisteren hebben we ook de permit gekregen voor de Tall Trees Grove. Om daar te geraken
moet er eerst 7 miles langs een verharde weg gereden worden tot aan de slagboom.
Daar hebben we de cijfercombinatie gekregen om die open te doen (het jaar dat Abba het
songfestival wint met Waterloo). Dan nog eens dikke 7 miles op een onverharde weg. Valt
nogal mee. Wel heel stoffig.
We denken alleen te zijn maar gelukkig staan er nog een 6-tal wagens. We eten eerst onze
boterham en gaan dan op weg. De wandeling is een 6-tal km maar we moeten eerst zo'n
200 meter dalen die we daarna natuurlijk ook terug moeten stijgen.

We komen bomen tegen van verschillende maten:

...voor beginners

gevorderden ...

en experten!

De Tall Trees Grove doet in elk geval zijn/haar naam eer aan!

De "redwood" is de sequoia sempervirens niet te verwarren met de sequoia giganteum zoals
die van Yosemite. De eerst is hoger de laatste de dikste (in volume).

Qua beesten moesten we normaal ook "elks" gezien hebben maar ze hebben zich niet getoond.
Dan maar genoegen genomen met de banaan-slak.

We overnachten in Eureka. Ondertussen nog tussen de wolkenslierten gereden die vanuit de zee
over de weg geblazen worden.

Eerst is het nog helder in Eureka maar wat later is het gewoon onaangenaam mistig.
Vanavond Hawaiaans gegeten in de Bananahut! Inclusief de Miss Aloha Hula verkiezing op TV.

Vandaag één enkele attractie: de Oregon caves.

In Europa (en vooral Frankrijk) hebben we al veel grotten bezocht maar dit is onze eerste in
Amerika. Het bezoek gaat over een totale lengte van 1600 meter en 500 treden. Omdat sommige
delen erg laag zijn moeten we eerst een testje doen en de "cave man walk" oefenen. Grappig
maar praktisch.
Het bezoek zelf is leerrijk. De rangeres (of is het rangester) die de rondleiding doet is best
grappig en interactief. Ze moet zelf ook regelmatig stoppen om op adem te komen als we een
reeks trappen gedaan hebben. Het is n!et de meest spectaculaire grot maar wel tof om te doen.
Er is van alles te zien maar daar hebben we geen foto's van. Dan maar de folderfoto...

Bij het verlaten van de grot keren we terug via eenn wandeling met een mooi uitzicht op de
Illinois vallei.

Op weg naar de grot rijden we achter een 4-tal old timers. Ze rijden nog erg vlot! Aan de platen
van de auto's en de jasjesvan de rijders/passagiers te zien zijn het Fords model-A bouwjaar 1929.
In parchtige staat!

Op naar Crescent City, terug aan de pacific coast. We wisselen Oregon voor California.
We logeren voor het eerst in een Super 8. Deze is evenals de Cascade Lodge van in Bend
uitgebaat door Indiers. Blijkbaar is dat een goed teken want we hebben weer een mooie
goed onderhouden kamer.

Het motel ligt aan de haven en we hebben mits een kleine wandeling zicht op het strand en op
de zeeleeuwen in de haven.

Bij het binnenrijden Cresent City hebben we al een voorproefje gehad van de giant redwoods
zomaar langs de weg maar morgen wordt het een hele dag bomen kijken.

Vandaag verjaar ik!

Ik wordt verwend met een all-american breakfast bij McKay, verkozen tot best breakfast in Bend!
Een aangename gegelegenheid waar het gezellig druk is en de bediening erg goed en gemoedelijk.
We nemen Eggs Benedict voor mij en Pancakes met ricotta en citroen voor Christel. Allemaal erg
lekker en zeker een goeie "fond" om de dag te beginnen.

Op weg nu naar Crater Lake via een "scenic byway" langs Mt Bachelor (een skigebied) die zich
ook wat in nevels hult. Er zijn veel bossen (hoe komen ze er op) en een reeks meertjes waar
ook wat ontspanning op te vinden is.

Opgelet: het kan hier ook sneeuwen en dan hebben ze daar iets beter voor dan gewone banden.

Het laatste stuk weg richting Crater Lake is van het rechte type.

Ook hier zijn de laatste jaren vele bosbranden geweest. Hier en daar zie je ook opruimingswerken.

Crater Lake is een meer in een krater (hoe komen ze daarbij?) van een vulkaan ontstaan bij
uitbarstingen zo'n 7700 jaar geleden. De krater heeft zich dan gevuld met regenwater en
sneeuw en heeft geen in/uitgangen. Het water is er daarom ook ontzettend zuiver en als de
zon even meewil heel blauw.

De liefhebbers kunnen de rondrit doen met de "trolley".

En jawel, we zijn hier allebei wel degelijk aanwezig.
Kwade tongen beweren dat we ergens in Beieren zaten, maar niets is minder waar!

Op weg naar Grants Pass hangen er in de verte weeral rookwolken die het zicht wat belemmeren.

Vanavond in Grants Pass hebben we een snelle wasoperatie gedaan (op 1 uur tijd gewassen en
gedroogd!) zodat we weer voort kunnen. Daarna ook een all-american burger gaan eten 2 huizen
verderop, ook weer de "best burger in town".

Ook vandaag weer regen bij het opstaan en het vertrek. Maar gaandeweg komt de zon toch ook
regelmatig piepen.

We volgen de Columbia aan de noordzijde tot aan Hood River. Eens de brug over rijden we richting
mount Hood en krijgen al snel een voorproefje.

Spijtig genoeg blijft die wolk er rond hangen zodat de berg ook al minder te zien zal zijn.
Ze zijn hier wel erg origineel met de naamgeving van de camp grounds rond mount Hood:
Campground Sherwood en Campground Nottingham...

We gaan verder via kleine wegjes naar de scenic route. We hebben wat geluk als we een stel
herten zien passeren.
We volgen de Mc Kenzie river voor enkele mooie watervallen die in niks moeten onderdoen van
degene die we gisteren gemist hebben. een korte wandeling geeft al snel mooie uitzichten.

Dan de pass op en we komen in een vulkaanrots omgeving. Grote lavastromen (de meest
recente zo'n 1500 jaar oud) maken een soort maanlandschap vergelijkbaar met Lanzarote.
Het is er hoog (meer dan 5000 voet), fris en desolaat.

Daarna komen we in Sisters. Een heel leuk stadje met gebouwen in Western stijl, mooi onderhouden
met veel groen en bloemen. Een must. Zeker ook de winkel met de windmolentjes.

Er lopen ook zomaar wat herten rond die op de gazons komen grazen en niet echt bevreesd
zijn voor ons.

In Bend aangekomen zitten we in allicht het goedkoopste motel van onze reis.
Maar zeker niet het slechtste, integendeel!!!

Op weg na van Oceanside naar de binnenlanden van Oregon.
Maar eerst naar de Safeways voor proviand en ook nog even tanken. De Nissan Sentra zit
aan zo'n 41 mpg (miles per gallon) en kan zo'n dikke 10 gallon tanken als die op zijn reserve
staat. Aan 3,35$/gal valt de brandstofkost nog best mee. Niet?

Van bij de start regent het serieus. Gelukkig klaart het later al wat op zodat we niet de hele dag in
de regen gaan zitten.

Maar nu eerst richting Portland voor wat shopping. Eerst even in een shopping centre met een
JC Penney. Daar hebben ze altijd goeie aanbiedingen en dan naar Troutdale Outlet center.
We zijn efficient en succesvol (en dat met een sales tax van 0%)!
Op nu naar de Columbia Gorge!!!

De vallei van de Columbia river is redelijk breed maat toch impressionant. Langs de oude
kronkelige highway 30 liggen een aantal watervallen die de moeite waard zijn.

We parkeren naast een witte Sentra. Met een nummerplaat die maar een honderdtal nummertjes
verschilt van de onze en duidelijke tekenen heeft dat ook een Avis auto is, is het (bijna) een
tweelingbroertje.

De mooiste waterval hebben ze echter afgesloten en kan je enkel bereiken vie een shuttle bus.
Dat is buiten onze timing gerekend want we moeten tijdig in Cascade Locks zijn voor een bootvaart
van 2 uur. Het weer is nu droog maar de wolken komen vanaf de kust opzetten. Gelukkig zonder erg.

Om 6 uur op de boot: een sternwheeler, zo ene met een rad achteraan! Best cool. Die is blijkbaar
toch redelijk wendbaar en vaart erg zacht. Een rondvaart op de Columbia is best rustgevend.

Het rad aan het werk ...

Niet alrijd even spectaculair maar de mooie brug (teh Bridge of the Gods!) en een zonsondergang
aan de stuwdam zijn best fotogeniek.

Nog een laatste blijk op onze cabin van deze nacht!!!

We ontbijten ins onze luxe keuken (en doen de afwas of we hebben 60$ boete!) voor we een nieuw
aangelegde wandeling doen die vertrekt vanuit onze cabin. De Peterson familie heeft hier sinds eind
1800 een heleboel grond en ze zorgen er goed voor.

De wandeling gaat langs een stukje rain-forest tot aan de Hoh-river.

Daar liggen een hoop dode bomen die allicht bij hoger water telkens wat verder drijven. We zullen
later wel zien waar naartoe.

Dan gaat het in de regen tot aan Ruby Beach.

Ondertussen proberen we Eline te bereiken voor wat verjaardagswensen (!!!!) maar dat gaat maar
moeizaam wegens weinig bereik maar uiteindelijk lukt het wel.

Aan Ruby Beach, met zijn massieve rotsformaties voor de kust liggen dan de bomen die vanuit de
bossen inlands naar zee drijven. 

Een hele massa bomen ...

En natuurlijk staan we met onze bottinekes in het water van de pacific!

Dan wordt het rijden en rijden tot de volgende bestemmig. Ondertussen komen een hele reeks
old timers, hot rods en nog wat muscle-cars en pick-ups tegen. Ergens is er een rondrit. Wel leuk
om de aandacht erbij te houden.
En voor onze veiligheid worden we netjes geinformeerd waarlangs te evacueren in geval van een
tsunami.

We verlaten de staat Washington via een immense brug over de Columbia river om via Astoria
in Oregon aan te komen. We slapen in Oceanside (gelegen aan de kust, wie had dat gedacht!).
Een paatsje met wat betere allures maar ook wat Blankenberge-achtig met de snoep, souvenir
en gaming zaken.
Het weer is wat opgeknapt maar tijdens het avondeten begint het weeral te zeveren.

Eerst naar het Olympic park visitor center. De ranger was niet echt breedsprakig maar er zijn
in elk geval een aantal wandelingen die we voorzien hadden onmogelijk wegens werken.
Hurricane ridge missen is misschien niet zo erg (wat ge niet gezien hebt kunt ge ook niet missen).
Zo winnen we wat tijd die we "verloren" hebben met rustig op te staan. Maar het Hoh rain
forest is afgesloten voor het publiek (dat stond voor morgen op het programma).
Het is bewolkt en het regent soms wat.

Onderweg aan Crescent Lake mogen we een groepsfoto maken van onze nieuwe vrienden.

Ook worden we verleid om ons voertuig te wisselen voor een real-American bike. Maar het weer
is te wisselvallig en we besluiten dan maar met onze Japanse overdekte vierwieler voor te doen.

Verderop doen we een wandeling naar de Marymere falls. Best leuk door dit oude bos met
eeuwenoude grote bomen, ook al een voorsmaak van de mosbegroeiing op de bomen.

Bij de ingang van de weg naar de Sol-Duc falls worden we welkom geheten in het frans.
De parkwachteres van dienst is blijkbaar van Zwitserse komaf en spreekt frans en duits.
Dit doet ons terugdenken aan de Kroaat die de check-out deed van de wagen bij Avis in Seattle.
Ze hebben allemaal wel iets te zeggen als ze zien van waar we afkomstig zijn.

Aan het begin de wandeling worden we verwelkomd door onze vriend van vorige reizen: de
Stellar's Jay. Best een aanstellerig exemplaar.

De wandeling naar de falls is gelijkaardig aan de vorige maar het blijft steeds weer boeiend.
Het begint wat te zeveren maar we hebben onze jassen aan dus het ergste wordt voorkomen.

Ondertussen regent het met tussenpozen. We eten onze picknick dan maar in de wagen
wegens geen droge plaats beschikbaar. En dan rijden we verder.

We passeren in Forks vlak voor we naar onze slaapbestemming gaan.
Forks? Dat mag geen onbekende plaats zijn voor Twilight fans. Forks is (blijkbaar) de setting
voor de Twilight saga. Ze hebben hier een Twilight-tour en ook een aantal Twilight gerelateerde
koffiebereidingen en zo.

Spreuk van de dag (in een espresso gelegenheid in Forks):
Chocolate doesn't ask difficult questions.
Chocolate understands!

Op weg naar de Hoh forest vinden we onze eindbestemming. Het gaat alsmaar in stijgende lijn!
Deze keer een cabin vlakbij (of zelfs in) het Hoh rain forest. Splinterniew en van alle comfort
voorzien. Hier gaan we vanavond onze lekkere lasagna opwarmen en met een goed glas rosé
wijn (Dark Horse, allicht ook verkrijgbaar bij Colruyt waar we de rode variant van hebben).

Hier komt al eens Roosevelt Elk langs en sporadisch een beer (zeggen ze). We zullen wel zien.
We zijn ook kompleet off-line (geen Wi-Fi en geen GSM ontvangst). Dan kan ik rustig naast
het haardvuur (op gas) verslag doen.
We moeten natuurlijk wel afwassen maar de rust is hier niet geëvenaard. 

En we moeten ook het motto van het huis respecteren.