Vandaag is een reisdag, er zijn niet echt speciale attracties te zien.
Het ruikt nog steeds naar bosbrand buiten en op de wagen ligt er een heel fijn laagje asse.
Dit alles niettegenstaande dat de brand ver weg is. Het zal dan wel een grote brand zijn. 


We doen eerst onze inkopen voor de picknick in de lokale supermarkt. Ze hebben er hier maar
twee. Onderweg blijft het nog troebel zicht maar langzaamaan klaart het dan toch op. We zoeken
onderweg iest om te eten en dat is blijkbaar niet altijd even gemakkelijk. In deze streek zijn er
enkel kleinere stadjes en het aanbod is niet altijd wat we verwachten. 

In Houston (we don't have a problem) vinden we dan een pizzatent en eten we de pizza op in
een parkje in de zon. de temperatuur is ondertussen zo'n 22°C maar in de zon is het meer dan
warm genoeg.
Ze hebben daar ook een reuze hengel. Was dat ook niet een item in de reeks "Boris" waar ze
naar allerlei "grootste" zaken reden?

Verder op weg naar New Hazelton zien we voor ons in de berg een bosbrand. Gelukkig
ligt die niet op of in de weg. 

En dan hebben we nog recht op een crèmeke hé?

We gaan hier 2 nachten blijven en dat wordt deels een uitdaging want in dit heel kleine dorp
(zo'n 1000 inwoners) is de horeca niet echt daverend. Morgen doen we een uitstap naar
indianendorpen en zo en als het lukt hebben we een lekkere lunch ergens in een lodge onderweg.

Misschien dan nog enkele foto's van vorige dagen om dit verslagje wat op te smukken?
De herten (elk) die we eergisteren in de buurt van Jasper tegenkwamen.

En een indruk van de bosbranden...

We rijden nu even terug noorwaarts om de Yellowhead Parkway 16 terug te volgen.
Eerst even langs de Rearguard Falls, een serieuze waterval (vooral in debiet) van de Frazer river.

Een korte wandelig brengt ons tot vlak bij het water. De afsluitingen zijn hier wel hoog genoeg
om er niet over te willen klimmen.

Dan gaat het definitief richting noord-west. De weg loopt door een steeds breder wordend dal. 
Er is heel wat landbouwactiviteit. 100km voor Prince George is er het Ancient Forest/
Chun T'oh Whudujut Park. Dat is een bos met oude/heel oude (tot 2000 jaar oud) reuze red
cedar bomen. Een aangelegd wandelpad grotendeels met planken leid je doorheen het bos.

Het is dichtbegroeid en er staan echt veel reuzebomen.

Ze staan ook soms met een aantal in een cirkel. 
Geen idee hoe dat komt. 

Blijkt dat het bos hier pas in 2008 bescermd werd. Er was zelfs nog een kapvergunning die
vernietigd moest worden. In de jaren 70 vond en dat deze oude bossen beter gekapt werden
om nieuwe bossen voor de bosbouw te planten. Dat is dus hier niet doorgegaan.

Er is ook nog een klein watervalleke.

Dan gaat het naar onze eindebestemming in Vanderhoof. Eerst door Prince George,
een grote stad met industrie. We blijven er niet plakken en rijden door. Er wordt
gewaarschuwd voor rook (?) en inderdaad zowat halverwege komt er een rookgordijn
opzetten dat het uitzicht beperkt. Het houdt aan tot in Vanderhoof en het ruikt ook naar
verbrand. Ze gaan er hier nogal kalm mee om.
Het is niet gevaarlijk, de brand is ver weg, het zal wel overwaaien want gisteren stond de
wind anders en was het hier gewoon goed weer.

De dienster in het restaurant zegt dat het van het westen komt en omdat wij verder
noordwaarts gaan moeten we ons geen zorgen maken. We rijden morgen eerst wel
westwaarts ?!? We zullen wel zien zeker?En ja, de bedden worden hier telkens maar hoger.
Binnenkort moeten ze nog een trapke voorzien en een reling om er niet uit te vallen.

De titel zegt niet veel maar vandaag doen we de Columbia Icefield Parkway met als
hoogtepunt de gletsjerwandeling en rijden we door Jasper national Park dat geteisterd is
door bosbranden. De weg is kortelings terug opengesteld voor doorgaand verkeer.

We verlaten met enige tegenzin maar met frisgewassen goed ons appartement in Canmore
en rijden noordwaarts. We rijden langs Banff en lake louise richting Jasper. De Icefield Parkway
volgt de Bow river stroomopwaarts. 
Eerste stop is bij Peyto Lake. Een korte maar pittige stijgende wandeling brengt ons naar een
uitzichtspunt van Peyto Lake. Weeral imposant met de gletsjers, de rivier en het meer in dit
mooie dal.


Wat verder is er de Mistaya Canyon. Hier gaat de wandeling stevig naar beneden (dus naar
boven voor de terugweg, pfft...) en zien we het water dat vanuit Peyto lake een smalle en diepe
canyon gevormd heeft.

En dan terug naar boven ...

En dan is het nog even tot aan het Columbia Icefield Centre. Een modern gebouw doemt
op uit het niets. Alles is hier super geörganiseerd. We moeten even wachten om aan boord
van de bus onze uitstap naar de Athabasca geltsjer te maken.

Eens aan boord blijkt de chauffeur van Australische origine te zijn die de sfeer er meteen in
brengt. Ook al om in eerste instantie verkeerd te rijden en in plaast van naar de gletsjerbus
te rijden naar de Skywalk rijdt. Slimmeke! Hij rijdt wel ineens terug naar de juiste bestemming
waar we wel 10 minuten later dan gepland aankomen.

Daar stappen we over op de gletsjerbus bestuurd door (alweer) de Australische Tash. Zij is 
al wat meer van haar woord. Het grote gevaarte met heel dikke terreinbanden rijdt via heel
stijle hellingen op en neer tot op de gletsjer. Ondertussen krijgen we van Tash een overvloed
van informatie.

Op de gletsjer is het koud en waait het. Gelukkig hebben we ons navenant gekleed.
Beneden was het nog best warm in de zon maar hierboven gaat het er anders aan toe.
We wandelen wat rond op het ijs, het is echt hard en dik ijs tot we na zo'n 20 minuten terug
aan boord gaan. Tash doet nog wat verwoedde pogingen om een gunstig commentaar op
Tripadvisor van de mensen mee te krijgen.

En dan stijl terug naar boven!

Dan terug de bus in (nu met een andere chauffeur die de weg beter kent) naar de Skywalk.
Dat ding hangt boven de Bow river canyon.


Het staal van de buitenkanten staat echt heet van de zon. We wandelen tot op het platform
dat zo'n slordige 280 meter boven de bodem van de canyon hangt.

Een speciale belevenis als ge naar beneden kijkt en voortstapt. Dat is een aanslag 
op uw evenwicht!

Als we een wachtende bus instappen voor de terugrit worden we verwelkomd door een
meerstemmig "happy birthday" van de reeds aanwezige passagiers. Best verassend en weeral
een truukske van de chauffeuse om de stemming erin te houden. We hebben haar daarna wel
gezegd dat ze welgeteld 1 en 2 weken te vroeg was maar dat we het wel tof vonden.

We nemen nog een koffie en een thee met een muffin op de parking waar we in het oog
gehouden worden door een raaf die op wat lekkers aast.

En dan op naar Jasper. De highway 93N is vrijgegeven maar er mag niet gestopt worden.
asper is zo'n 100 km verder. Vanaf zo'n 30km van Jasper beginnen we de gevolgen van de
bosbranden te zien. Vlakbij Jasper zijn er stukken volledig weggebrand. We zien ook vakantiewoningen
waarvan enkel de schoorsteen nog recht staat.

Om 5 uur stipt zien we een 10 tal herten langs de baan  wandelen. Buiten de marter die eerder
op de dag over weg liep en een eekhoorn hebben we nog geen dieren gezien. Nu dus al wel.

Vlak voor Jasper nemen we de weg naar Valemount. We moeten Jasper dus niet echt in. Op
deze weg is van de brand ineens niets meer te zien. Nu volgen we opnieuw de Fraser river die
in Vancouver in de Pacific uitmondt. Enkele kilometers verder steken we grens over naar British
Columbia en krijgen we ook het verloren uur van enkele dagen geleden terug. De klok dus een
uurtje terugdraaien is de boodschap. We passeren nog langs Mount Robson, met bijna 4.000
meter het hoogste punt van de Rockies in Canada. Die heet hier Tsyécelcten, de Indiaanse naam.

Iets verder is dan Valemount, een piepklein stadje waar we een kamer hebben in blokhut stijl
met massief houten wanden en dak.

De "evening special" in de Moose Pub is vandaag een 6oz
steak met 6 tempura shrimps, sla en frietjes. Lekker bereid en gekruid voor een goedgevulde
maag. We kunnen er weeral tegen!

We slapen uit, dat mag ook eens! En dan gaan we een dagje Banff doen. Deze keer nemen
we de auto. De vakantie en de lange weekends zijn voorbij en dus zal het wel minder druk zijn.
We parkeren aan het station (jajaja, ze hebben hier een station) en de grote parking is toch
wel voor meer dan de helft gevuld.

We gaan de Fenland trail doen en daarna de rivieroever volgen naar de waterval. De Fenland
trail is niet erg lang (2km) maar gaat door een mooi stukje bos en ook langs de oever van de
Bow River. Er wordt gezegd dat hier wel wat dieren kunnen zitten en er wordt ook gewaarschuwd
dat de mannetjes wapiti niet altijd even aardig is.

Helaas zien we geen beestjes op wat muggen en libellen na.


En ook nog een hele familie eenden (ze waren met 14-en).


De trail komt ook uit op de weg naar de Vermillion lakes. Een uitbreiding die we er graag bij
nemen. Op de Bow river en op de lakes wordt ook gepeddeld met kano's en suppen. Het water
is er helder en er staat weinig stroming. Vooral de uitzcihten over de meren naar de bergen
zijn de moeite.


We werken dan de Fenland trail af en zakken af naar de oever van de Bow river. Het wandelpad
is mooi aangelegd (betonneke) en komt iets verder uit op het Central Park. Er is daar een
boerenmarkt aan de gang. 

Allemaal goed georganiseerd met aanbod van fruit en groenten en van allerhande artisanale
zaken van gebreide schoentjes, sierraden en zeep tot foto's. De prijzen van fruit en groenten
zijn niet min. Een bakje van (schat ik) zo'n 300g aarbeien aan 8$ (+5,4€) is niet echt min.
In de supermarkt zijn de prijzen van hesp en kass bv ook aan de hoge kant naar onze normen.

Langs de rivier zoeken heel wat mensen wat rust en verpozing. Ze brengen zelfs hangmatten mee!

Uiteindelijk zien we dan de waterval in drie trappen. 

Dan mogen we terug angs de winkelstraat. Die is nog steeds autovrij. Eerst iets eten bij de
Vietnamees en dan wat winkeltjes doen. Banff is wel een chique stad met standingvolle hotels
en zo, maar de winkeltjes hier hebben zo ongeveer allemaal hetzelfde toeristische aanbod.
We vinden wel een paar kleinigheden en zijn er dan rap van door.

Terug naar Canmore, tanken en boodschappen doen. De was is intussen gedaan en de
droogkast wordt gevuld. Zo zijn we straks klaar voor de volgende dagen.

Ah ja! De plannen zijn weeral gewijzigd. We rijden toch door naar het noorden. Van
verschillende bronnen en van een mail uitwisseling met de dienst van de wegen mogen we
toch doorsteken langs Jasper. We mogen wel niet stoppen en moeten ons voorzien van alles
wat we nodig hebben (benzien, eten en drinken ...). We overnachten dan in Valemount voorbij
het rampgebied en sparen zo enkele dagen met veel kilometers uit.

Vroeg uit de veren rond 6 uur! Vandaag staat Lake Louise op het menu met een stevige
wandeling. Daarom zorgt Christel voor een spiegeleitje bij het ontbijt. 
We gaan met de bus van halfacht naar Banff (20km verder in een klein half uurke). De
zon is juist in het dal aan het schijnen en dat geeft een mooi beeld van de 3 Sisters. 

De bussen hebben hier fietsdragers vooraan en als die vol is mag de fiets naar binnen waar
een speciaal rek voorzien is. Bovendien staat er vooraan in de bus een deel-bibliotheek-kist.
Je mag er boeken uithalen om te lezen en later terug te leggen (allicht ook in een andere bus)
of zelf eentje bijleggen. Ook origineel.
De aansluiting met de bus naar Lake Louise in Banff verloopt ook vlot. Het is nog wel best fris
als we even moeten wachten op de controle van de kaartjes (die hadden we op voorhand
gekocht) maar dan vertrekt ze stipt om 8u17 voor een rit van een dikke 50km. Het moet gezegd,
de bussen rijden hier stipt.

Rond kwart na negen staan we aan de oever van Lake Louise.

De autoparkings staan dan al vol, de bus is het beste vervoersmiddel. Het water is nog
ongerept want de bootverhuur begint pas om 10u.

Dan gaan we op stap naar Lake Agnes. Het is geweten dat het best geen lichte wandeling is
(zo'n 4 km maar met 350 m stijging). Maar we hebben alle tijd en doen het rustig aan.
Na ongeveer een derde is het toch wat teveel voor Christel. We besluiten om te splitsen. Ze
gaat teruggaan naar de oever en ik ga de wandeling verder doen en beloof veel foto's te maken.
Zo gezegd, zo gedaan... Dan spijtig genoeg alleen verder.

De weg is best te doen, weliswaar met de nodige stenen en boomwortels maar vooral met
een konstante stijging. Dus regelmatig rusten is de boodschap. Er zijn ondertussen al wat
mooiere uitzichten maar meestal van tussen de bomen. 
En dan is er de Mirror Lake, de eerste attractie op deze tocht. Een klein meertje in een
mooi keteldal.

Iets verder, 800m maar ook wel weer een pak hoger is er Lake Agnes. Doel van vele wandelaars. 
Er is een tea-house en het is er best druk. Het is rond halftwaalf en ze staan aan te schuiven voor
drankjes. Zo ook voor de toiletten iets hogerop (letterlijk). Er is een ontspannen sfeertje en de
mensen praten met elkaar over de gedane wandeling, de plannen voor de volgende en uiteraard
over "where are you from?".

Ik besluit de uitdaging aan te gaan om naar de "little beehive" door te gaan: 800m verder en
150m hoger. Dat is nog even op de adem trappen maar het wordt beloond met uitzichten op
het Mirror Lake en Lake Louise.

 


Boven eet ik de boterhammekes op om op krachten te komen en dan de afdaling te beginnen.
Die is wel veel makkelijker! Ik hoor ook even alpenhoorns in het dal. Christel bevestigt later dat
er inderdaad een klein concert geweest is. Na een goede 4 uur stappen (9km en iets meer dan
500 hoogtemeters) ben ik terug beneden. We zitten nog even aan de over naar de bootjes te
kijken en besluiten met een vroegere bus naar huis te gaan. Kan het zijn dat daar de Alec van
gisteren nog zien? 

Bij het buitengaan passeren we nog een indianen-optreden.

In Canmore aangekomen doen we eerst nog een terrasje voor we ons terugtrekken op ons appartement voor een home-cooked meal.

Vandaag goed uitsgeslapen. Dat was ook eens nodig. Vandaag is het Labor Day en dan 
is het nog vakantie. We rijden naar het centrum en de hoofdstraat is verkeersvrij gemaakt.
Op de achtergrond zie je de 3 Sisters.

We kunnen dan eens langs de winkeltjes gaan. Het blijkt al snel dat Canmore (zoals Banff)
een redelijk luxueuze plaats is en dat toont zich aan de prijzen die in de verschillende winkels
gehanteerd worden.
Maar er zijn ook zaken met "normale" prijzen waar we aan onze trekken komen.
Dan is er ook nog een winkel met op de bovenverdieping een Quilt shop. Er hangen een
hele reeks prachtige quilts en we raken even aan de klap met de uitbaatster. Ze heeft die
allemaal zelf gemaakt. Ze verkoopt dan ook volledige sets (plan + stoffen) of de plans alleen.
Maar het blijft bij kijken.

In 2 opeenvolgende winkels loopt Christel tegen dezelfde jongeman aan (?). Het is Alec uit 
Atlanta en was hij al niet in Brussel geweest? Morgenvroeg zit die op de eerste bus naar
Lake Louise ergens rond half zeven (vroege vogel!).
We eten voor middageten warm bij Patrinos. Ook weer een grieks tintje maar op het terras
hier is het rustiger dan bij de vorige, lekkerder en juist van portie.

In de Safeway doen we onze inkopen voor de volgende dagen. Omdat we nu ook een
keuken hebben kunnen er ook eieren vanaf.

Met zo'n uur verloren is het wel niet echt vroeger opstaan. Vandaag gaan we tot in Canmore,
onze verblijfplaats voor Banff National Park. Canmore ligt een 20-tal km verder dan Banff maar
is rustiger.

Eerst gaan we naar Emerald Lake, een meertje is dat zich kan meten met de mooiste meren.
Het verkeer is heel rustig, het is dan ook zondag. Maar bij de ingang van Emerald Lake aangekomen
staat ook hier weer dat de parking vol is. Volgens de parkwachter staan ze al aan te schuiven voor
het park opengaat om 8u en is het dan bijna direkt volzet. We mogen terugkomen na 4 uur of op
een andere dag. Dus geen Emerald Lake en ook geen bootjevaren.

Dan maar snel doorgereden naar de Takkakaw Falls. Dat is een klein uurtje verderop. Hier is geen
toegang geregeld en er staan ook geen borden over volle parkings en zo. Het is zo'n 10km rijden
vanaf de highway. Wagens met aanhangers mogen al niet verder. Dat is wel duidelijk omwille van
2 erg smalle haarspeldbochten halverwege. 

De weg is in elk geval mooi en boven aangekomen staan de wagens ook al op het laatste stuk
van de weg geparkeerd. Maar omdat een bezoekje hier een uur, hooguit anderhalf uur duurt, is
er een vlotte wissel. De waterval is in elk geval de moeite alsook de omgeving van de hoge bergen.

 
Die zijn rond de 3000m hoog.

Bij het terugrijden is er toch ne slimme met een (kleine) caravan in de problemen aan de
haarspeldbochten. Na enige maneuvers slaagt hij er tenslotte in om erdoor te geraken.
We eten ons bokes in het zonneke aan de samenvloeiiing van de Yoho river en de Kicking
Horse River.

Iets verder op de highway kunnen we naar de spiraaltunnel kijken. Hier rijden de treinen 
door de berg in een spraalvormige tunnel om hoogte te winnen. We hebben het geluk om
de trein te zien passeren. Die is zo lang dat we die 3 keer zien! Eerst bij het ingaan van de
tunnel (de ingang is op zich bijna niet te zien), dan bij het buitenkomen en iets later vlak
onder ons. En het straffe is dat die trein zo lang is dat hij in de drie delen tegelijk rijdt!

Dan voort naar Banff. Vanaf Lake Louise nemen we de Bow River Parkway ofwel de oude 
weg die nu als parkway dienst doet. Daar zijn ook nog enkele mooie panorama's te zien
en beginnen er ook een aantal wandelingen (nu even niet voor ons).

Als we even door Banff willen rijden is er een opstopping bij het binnenrijden. Dus dan
maar rechtsomkeer en langs de snelweg naar Canmore. Daar is het rustiger, zijn er ook
de nodige winkels en vinden we er ons verblijf voor de volgende 4 nachten. Het is niet
zomaar een kamer maar een volledig appartement!Morgen een dagje uitblazen voor we naar
Lake Louise gaan (met de bus!!!).