Blythe was inderdaad een mindere beleving. De mexikaan van gisterenavond was niet
echt culinair te noemen.
Het ontbijt in de Diner naast het hotel kan dan weer veel goedmaken (vooral “veel”).

En dan op weh naar Joshua Tree national park. Dit laatste national park vervult niet echt
onze wensen (redelijk eentonig en lange weg..).
Er zijn natuurlijk wel wat Joshua trees te zien en daarbuiten wat cactussen,
en we hebben het geluk dat er veel in bloei staan!

De cholla (op de voorgrond)

En de bloem.

De joshua tree (en de deze is een echte boom)

En zijn bloem.

En de Ocotillo

Ook in de bloei!!

We komen vroeg aan in ons volgende motel en profiteren ervan om wat uit te rusten
 en wat boodschappen te doen. Het goede nieuws is dat het aangenaam warm is en we
buiten onze kamer iets kunnen eten .
We hebben ondertussen ook de volgende 2 motels
vastgelegd in Santa Barbara (2 nachten) en San Simeon (ook 2 nachten).

 Dit is een overgangsdag. We vertrekken in de mooie Oak Creek vallei richting Prescott.
We passeren een stadje me de naam “Jerome”. Hier werd van einde 19^de eeuw tot 1950
een aan koperontginning gedaan.

Van hieruit naar Prescott. En plots zijn we in het Arizona van de cactussen.
We zien verschillende van de grotere exemplaren en er staan verschillende soorten al in bloei.

Morgen gaan we naar Joshua Tree national park, het laatste dat we zullen zien voor de zee bereiken.

  
Vandaag krijgen we een uur gratis erbij: we zijn van Utah in Arizona aangekomen
en die kennen (buiten de Navajo reservaten) geen zomeruur. Zo zitten we dus tot het
einde van de vakantie op het goede uur.

De zon schijnt maar het is nog bitter koud met een gure wind.

Vandaag gaat het naar “Petrified Forest national park”. Zoals eerder al in Escalante
 gaat het hier om versteend hout maar dan in grote hoeveelheden. Er is al enorm veel
 verdwenen maar wat er nog rest is zeer de moeite. Je ziet inderdaad nog bijna volledige
 bomen liggen.

Vergis u niet: dit is geen hout maar bestaat hoofdzakelijk uit mineralen en halfedelgesteente!

 
In het park komt er nog eens een "camper" langs.
Opgelet: die Harley, auto en scooter hangen allemaal aan die camper!
En wij denken van al een grote caravan te hebben.

Daarna via “Winslow Arizona” (zie ook Take it easy voor de Eagles kenners),
Two Guns en daarna Twin Arrows (ik verzin het niet!) richting Sedona.

Sedona werd ons aangeraden door de Engelse “greek yoghurt” dame. Het is een
 redelijk exclusief oord in de mooie Oak Creek valley. Hier is het ondertussen al
tegen de 15°C en de wind is gaan liggen zodat het in de zon best aangenaam is.
Vanaf nu zou het alleen maar beter (zeg warmer) moeten worden.

Voor de laatste week is het programma aan het uitklaren.
Het gaat in elk geval rustiger aan gaan (maar daarover later meer).

En dan vandaag het niet te vermijden Monument Valley!!!

We vertrekken al goed. Tijdens het ontbijt begint het zowaar te sneeuwen.

Dat betekent dat we dan al regen, stortregen, zon, zandstorm, wind en sneeuw gehad hebben.
Voor de temperatuur noteren we voor het eerst een minimum van 32°F.

Gelukkig houdt het snel op en reizen we in de goede richting Hoe dan ook zal het de ganse
 dag niet warmer worden dan zo’n 10°C.

 
En dan natuurlijk de foto die iedereen moet nemen en die in elke gids staat:
de aanloop naar de valley vanop Hwy 163

In Monument Valley is het nog koud, met een serieuze wind maar de zon doet haar
best en dan kunnen er wat leuke foto’s genomen worden.

Een mustang hier (hier een bruine in het veld) …

En een mustang daar (een rode op de weg)...

En op John Ford’s view poseert de Navajo gewillig
(iemand heeft hem het tarief van een paar dollar toegestoken) op zijn paard …

 Na monument valley gaan we richting motel in Chambers (echt niet meer dan een kruispunt)
terwijl een zandstorm de weg teistert. Het weer moet volgens de voorspellers vanaf morgen
verbeteren (hopen maar).

Nu verlaten we Utah en gaan even naar Cortez in Colorado.

Het weer in Moab is weerom zeer bewolkt met wat regen en koud. Onderweg duikt
de temperatuur naar 41°F (ocharme geen 6°C) maar krijgen we langs de weg nog een
laatste “arch” te zien.

De regen houdt mettertijd op, de zon komt er wat door en de temperatuur stijgt alsook
ons enthousiasme.
We rijden de berg in met de wind die nog steeds erg sterk is.

Tegen de middag zijn we in “Mesa Verde national park”. Hier zijn
woningen te zien die de voorouders van de huidige pueblo-indianen gemaakt hebben in
de periode van de 11^de tot de 13^de eeuw. Dit zijn dus echt de oudste gebouwen die hier te zien zijn.
Bizar genoeg werden deze “steden” plots zonder enige echte bekende beweegreden verlaten om
600 jaar later teruggevonden te worden.

Het bezoek wordt geleidt door de ranger.

 

Om uit de site weg te geraken moeten er wat ladders beklommen worden.



Oeps, die staat wat verkeerd ...

Tegen dat we terugrijden heeft de wind enorme massa’s zand in de lucht gebracht zodat
het uitzicht op de omgeving bijna volledig wegvalt. Dit is een raar zicht. Ge kunt de weg
perfect zien (verschillende honderden meters) maar de overkant van het dal niet meer en
de zon zit ook achter een waas. Blijkbaar brengt de wind zo zand van in Mexico naar
deze streek. Tandengeknars tot gevolg …

Het was in elk geval “something completely different” en in elk geval “awesome”.

Vandaag een lange rit vanuit Tropic naar Moab (meer dan 400 km).

Onderweg passeren we eerst langs Escalante (petrified forest). Daar zijn versteende bomen terug te vinden
(die staan wel niet meer recht want ze dateren van de tijd van de dino’s). Het is een mooie maar frisse dag
(minder dan 10°C). Boven bij de wandeling ziet christel nog een coyote (of zoiets, lijkt op een hond maar
 laat zich daarna niet meer zien). Verrassend genoeg is er daar een meer. In dit dorre landschap is dat het
laatste wat ge verwacht.

 ...

Dan verder door naar Boulder waar we een museum(ke) bezoeken over de Anasazi (dat zijn de voorouders
van de Pueblo indianen). Er zijn daar wat hutten teruggevonden en een wprdt een hele uitleg verschaft over
 dit in de 13^de eeuw plots verdwenen volk.

En dan gaat het hogerop richting Capitol Reef. De top van de weg is op een hoogte van 9600 voet
(jawel: 3200 meter) en dat is zelfs geen echte “col”. Er staan nog wat berken en uiteraard nog wat sneeuw.
Dat is helemaal niet te vergelijken met de cols in de Alpen of Pyreneeën waar de boomgrens  al
rond de 2500 meter ligt.

Capitol Reef is dan weer een heel ander landschap. Langs de weg zien we enkele speciale rotsformaties
(die we al dan niet steun geven of omver willen duwen).

 


..

Vanuit de visitor center nemen we nog de “Fruita scenic route” met op het einde van een deel onverharde
weg een nauwe canyon die uitmondt in de “register”.

 

Daar hebben onverlaten vroeger
 (jaren 1800 en begin 1900) hun naam in de rots gekrast (neen, niet de "oude" belgen hieronder!!!).



Vandaag kan dat tegen een “fijne” vergoeding van 250$.

De vergezichten zijn hier enorm, ook wegens de “clearest air in de USA waar je tot 235km ver kan zien
(de besneeuwde Henry mountain in de verte).

Het is dan al na zessen en nu nog naar Moab. Ondertussen zien we langs de eindeloos rechte wegen
ook zeer verschillende landschappen defileren en zowaar ook nog een stel herten. Tegen 20u45 komen
 in Moab aan en is het ondertussen al donker. We overnachten 3 keer in Moab (http://www.incainn.com)
 in onze bescheiden 6-persoons kamer. Zo kunnen we elke nacht in een ander bed slapen.

Gelukkig hebben ze in de Moab Brewery nog wat lekkers (de “derailleur ale” was op, dan maar een
“dead horse ale” gedronken. (www.themoabbrewery.com )