Met zo'n uur verloren is het wel niet echt vroeger opstaan. Vandaag gaan we tot in Canmore,
onze verblijfplaats voor Banff National Park. Canmore ligt een 20-tal km verder dan Banff maar
is rustiger.

Eerst gaan we naar Emerald Lake, een meertje is dat zich kan meten met de mooiste meren.
Het verkeer is heel rustig, het is dan ook zondag. Maar bij de ingang van Emerald Lake aangekomen
staat ook hier weer dat de parking vol is. Volgens de parkwachter staan ze al aan te schuiven voor
het park opengaat om 8u en is het dan bijna direkt volzet. We mogen terugkomen na 4 uur of op
een andere dag. Dus geen Emerald Lake en ook geen bootjevaren.

Dan maar snel doorgereden naar de Takkakaw Falls. Dat is een klein uurtje verderop. Hier is geen
toegang geregeld en er staan ook geen borden over volle parkings en zo. Het is zo'n 10km rijden
vanaf de highway. Wagens met aanhangers mogen al niet verder. Dat is wel duidelijk omwille van
2 erg smalle haarspeldbochten halverwege. 

De weg is in elk geval mooi en boven aangekomen staan de wagens ook al op het laatste stuk
van de weg geparkeerd. Maar omdat een bezoekje hier een uur, hooguit anderhalf uur duurt, is
er een vlotte wissel. De waterval is in elk geval de moeite alsook de omgeving van de hoge bergen.

 
Die zijn rond de 3000m hoog.

Bij het terugrijden is er toch ne slimme met een (kleine) caravan in de problemen aan de
haarspeldbochten. Na enige maneuvers slaagt hij er tenslotte in om erdoor te geraken.
We eten ons bokes in het zonneke aan de samenvloeiiing van de Yoho river en de Kicking
Horse River.

Iets verder op de highway kunnen we naar de spiraaltunnel kijken. Hier rijden de treinen 
door de berg in een spraalvormige tunnel om hoogte te winnen. We hebben het geluk om
de trein te zien passeren. Die is zo lang dat we die 3 keer zien! Eerst bij het ingaan van de
tunnel (de ingang is op zich bijna niet te zien), dan bij het buitenkomen en iets later vlak
onder ons. En het straffe is dat die trein zo lang is dat hij in de drie delen tegelijk rijdt!

Dan voort naar Banff. Vanaf Lake Louise nemen we de Bow River Parkway ofwel de oude 
weg die nu als parkway dienst doet. Daar zijn ook nog enkele mooie panorama's te zien
en beginnen er ook een aantal wandelingen (nu even niet voor ons).

Als we even door Banff willen rijden is er een opstopping bij het binnenrijden. Dus dan
maar rechtsomkeer en langs de snelweg naar Canmore. Daar is het rustiger, zijn er ook
de nodige winkels en vinden we er ons verblijf voor de volgende 4 nachten. Het is niet
zomaar een kamer maar een volledig appartement!Morgen een dagje uitblazen voor we naar
Lake Louise gaan (met de bus!!!).

Met wat vertraging hier dan het verslag van de laatste zaterdag van Augustus.
Het zal een drukke dag worden want ook hier is het blijkbaar de laatste weekend
van de schoolvakantie.
Gisteravond zijn we op aanraden van de receptionist gaan eten in een Grieks
restaurant. Het was wel goed gelegen en we zaten boven op het terras. Daar
hebben we wel het nodige lawaai van een tafel nabij erbij moeten nemen want
het ging er daar "vlot" aan toe. Het eten was redelijk maar de porties gewoon
veel te groot. Met de helft hadden we al genoeg gehad.

Het motel in Kamloops is blijkbaar toch nog wel redelijk volgelopen aan de
parking te zien. Het beloofde ontbijt stelt niet veel voor en we bevoorraden
ons met thee, koffie, muffins en appels om ons eigen ontbijt op de kamer te
verrijken.

Het weer is weerom goed: een firsse start die zal eindigen in een zonnig "meer
dan warm genoeg" van rond de 27°C.

Eerste halte is Salmon Arms, een mooi stadje (best chique) aan het Shushwap meer.
Er is een lange kromme pier in het meer en we zien een vlucht (?) pelikanen
overvliegen. Althans ze lijken er wel op: wit, groot, grote lange bek. Enig
opzoekwerk bevestigt dat "White American Pelicans may surprize visitors at Salmon Arms". 


We doen onze inkopen in de Walmart en tanken eens vol aan slechts 1,449$/liter, zo ongeveer
1,05€. Dat is hier wel een lage prijs. Normaal staat die hier aan 1,60 tot 1,70$/l.
Middageten doen we in Sicamus op een grasveldje bij het strand aan hetzelfde meer.
Het is er druk en de motorbootjes varen gezwind op en van het meer. 

Het meer is hier niet erg diep als ge ziet hoe die mijnheer en zijn hond door het
water wandelen.

Attraktie is ook het passeren van de trein (daarjuist een dikke 5 minuten aan den bareel staan
wachten) die hier over de inham van het haventje naar het meer rijdt. De mensen kijken al
niet meer op van het lawaai van die trein. De trein gaan we vandaag en morgen nog wel
meer zien ompdat die langs de weg naar Banff rijdt.

Na het middageten een uistapje naar Meadows in the Sky, een hooggelegen vlakte met
mooie natuur. Oeps, bij het binnenrijden vlak bij de snelweg staat er la dat de parking
(25km verderop) volzet is. We mogen mondjesmaat naar binnen. De weg kronkelt zich
mooi de hoogte in met wat leuke uitzichtspunten.

Boven aangekomen hebben we nog 
wel een plaatske maar dan blijjkt dat daar nog een wandeling begint die iets te lang uitvalt
naar ons goesting. Wat spijtig is, is dat Parks Canada bij het binnenkomen geen foldertje
heeft van wat er te wachten staat.

Dan doen we een laatste kleine wandelig, the giant cedars boardwalk. Een aangelegd
voetpad gaat tussen de reuzen ceders. Die zijn niet zo groot als de sequoia of de red-wood
maar ze tellen mee. 

Maar omvallen doen ze ook en een deel van het voetpad is aan vernieuwing toe. 

Verder dan maar naar Golden. We rijden de uurgrens over (nu een uur later) en ook de
Roger's Pass. Van die bergpas schiet nu nog een highway over maar hij gaat toch hoog
en door een prachtig berglandschap.

Er zit zelfs een toblerone tussen.

In Golden hebben we een kamer in het Cache Hotel and Lodgings. Klinkt goed maar het
zijn kamers gelegen boven een bar/restaurant, met automatische check-in (we hebben via
mail een code gekregen voor de deur).

's Avonds dan wel gegeten in de bar. Gelukkig was er vandaag geen optreden. Onze 
eerste Ceasar Salad en Burger waren voortreffelijk alsook de Surcoaster IPA recht van de tap.
's Nachts horen we nog wel wat jeugd babbelen en lachen en in de verte een trein...

Vandaag ook weer eerder een reisdag. Oh ja, het weer is al heel de week goed. In
Vancouver vertrokken met 16° en een zonnetje en met stijgende temperaturen tot
vandaag 30°. Dus meer dan warm genoeg.

Vanuit Hope komen we eerst bij de Alexandra bridge over de Frazer. Dit was tot 1960
in dienst tot de nieuwe brug gebouwd werd. Een korte wandeling door het bos
(geen beren!) en over het spoor (geen trein!) komen we bij de brug. De rivier stroomt
snel en is onstuimig met veel draaikolken. 

Aan de andere oever loopt het 2de treinspoor en daar komt weer een lange trein aan. Die
moet minstens 2 km lang zijn want het duurt enkele minuten voor die voorbij is. Gisteravond
en nacht hebben we (of vooral Christel) er meerdere horen passeren. Bij de terugkeer horen
we in de verte de toeters van een trein dus maken we dat we over het spoor zijn voor we een
trein zien. Maar er komt er zo direct gene ...

We rijden verder langs de rivier met mooie panorama's tot helemaal in Lillooet.

Daar had Christel een bakkerij gevonden 
waar we naartoe moeten. De bakkerij is druk bezocht en heeft vers zuurdesembrood. Daar kopen
we er één van alsook een stukje pompoencake. We eten onze middagmaaltijd op in een parkje aan
de overkant van de straat. 

Volgende halte is de Historic Hat Creek Ranch. Er zijn weinig tot geen bezoekers: blijkt dat
de scholen hier ook deze weel begonnen zijn,vandaar. Op deze ranch is opgericht ten tijde van
de goldrush (+1860) en was een stopplaats voor de koetsen en voor gelukzoekers die via de
Cariboo Road naar en van Barkerville (vindplaats van goud) gingen. 

In de smidse krijgen we een demo voor het maken van een nagel die we dan ook meekrijgen.

 

Na de paardenstallen en zo gezien te hebben gaan we naar het hoofdhuis. Daar krijgen we een
omstandige uitleg over de geschiedenis en het huis zelf. Dat heeft buiten slaapgelegenheid oa
ook een salon voor de dames, een bar (saloon) voor de heren en een prachtige eetkamer met
brits porselein voor de eigenaars.

Als laatste krijgen we nog een demo van een cylinderphonograaf van het merk Edison. Die speelt
nog supergoed met de muziek op een cylinder (voorganger van de plaat).

We verlaten nu de Frazer en gaan via hoger gelegen vlakten naar Kamloops. We gaan eten bij de
Griek met overgrote porties en gaan daarna voldaan slapen.

Wat hebben we vandaag weeral gedaan? Weg van Vancouver.
Dit is de eerste dag dat we kilometers (geen miles hier in Canada!) gaan doen. 
Nog niet zoveel maar toch.

Voor ontbijt hebben we eerst nog de pancakes die vandaag op het menu stonden.
In elk geval 5 sterren voor het ontbijt hier. We hebben nu ook het recept van de
carrot cake afgesnoept. We zeggen nog ven gedag aan Kirsten en Brad (de Amerikanen
van gisteren) en weg zijn wij.

Eerst naar Steveston. Dat is aan de zuidkant van Vancouver aan de kust tegenover 
Vancouver Island. Daar staat de Gulf of Georgia Cannery waar tot de jaren 50 vis in
conserven gepropt werd. Interessant om zien hoe dat in zijn werk ging, ook al in de
vroege jaren 1900. Niet echt de leukste jobs. We krijgen een rondleiding waar de
machines van toen even aan het werk gezet worden en het hele proces uitgelegd wordt. 
Ze hebben in de jaren 1930 moeten stoppen met zalm omdat de zee bijna leeggevist was.
Daarna hebben we nog wat met haring en zo gedaan.

Er is hier ook een LEGO specialist die het allemaal in het klein heeft nagemaakt.
Ook heel mooi!

Het is er kalm aan de warf maar er liggen nog steeds heel wat vissersboten.

Dan trekken we verder naar Fort Langley, een trading post van de Hudson's Bay Company. 
Die bestaat vandaag nog en we hebben daar eergistern nog een jeans voor mij gekocht.
Het is duidelijk dat ze de handel in bont en zo met de natives (First Nations noemen ze die hier)
hebben verlaten en andere vormen van handel hebben ontwikkeld. Hier worden de verschillende
stielen en aktiviteiten van de handelspost getoond.

Het is opgezet als een Fort voor de nodige bescherming van de mensen die er werken en wonen.

Er ligt ook wat werkgerief zoals een gereedschapskist voor mij ...

en ook wat gerief voor Christel zeker?

Eerst nog even bear-spray kopen en dan gaat het naar de Othello tunnels. Ondertussen komen
we een superlange goederentrein tegen. Het duurt een hele tijd voor we die voorbijgestoken hebben.

De Othello tunnels zijn de niet meer gebruikte tunnels van een treinverbinding. Dat zijn er zo'n
5-tal. 2 jaar geleden is er echter een grondverschuiving geweest die het hele complex instabiel
gemaakt heeft. Dat wordt nu hersteld en de eerste tunnel is sinds een dikke week terug open.

Ge wandelt in de Coquihalla Canyon door de tunnel die in het midden zowat pikdonker is.
Een pillamp (of lampje van de smart phone) is dan wel nuttig. 
Tot de 2de tunnel in zicht komt.

Prachige kloof in elk geval.

De parking ligt ook al in een mooie setting.

Deze keer slapen we in Hope.Voor de fans van Rambo: hier werden een 10-tal scenes
opgenomen van de 1ste Rambo film met Sylvester Stallone. 

Vandaag was het eggs Benedict met zalm voor het ontbijt. Daar hebben we natuurlijk voor
gekozen. Het was vollen bak in de B&B en we deelden de tafel met een Amerikaans koppel uit 
de buurt van San Francisco. Zij was wel een Canadese met familie in Vancouver. Zij kwamen
hun zoon bezoeken die hier aan een universiteitsopleiding begon. Ze hadden ook al wel wat
gezien in Europa (hij is piloot) maar buiten Brussel geen verdere kennis van ons landje. Gek
wel dat ze zelf in de USA nog niet veel nationale parken gezien hadden.

Dan op stap naar Capilano, bekend om de hangbrug over een kloof. We nemen daarvoor de 
gratis shuttle bestuurd door een Indier met een ferme tulband. 

Eerst is er uitleg over de geschiedenis van deze plaats. De 1ste eigenaar liet een hangbrug 
bouwen omdat het toeristisch interessant was. Dat was wel einde jaren 1800! Sindsdien is
het al een aantal keren doorverkocht maar werden telkens nieuwe initiatieven genomen
om volk te trekken.

We gaan dan door een pad met een aantal totempalen en wordt door een dame uitleg
gegeven over wat die totempalen zijn. Het zijn eigenlijk "verhalenpalen" waar iets verteld
wordt. Ze zijn ook gemaakt uit 1 boom, dus niet verschillende stukken die opeengezet worden.
Behalve dan die uit-stekende stukken zoal vleugels en zo.

We doen eerst de Cliff-walk voor we de brug gaan oversteken. Ook al een mooie wandeling 
met zicht op de kloof.

Daarna de brug over. Die ligt er al sinds einde jaren 1800. Gelukkig zijn de hennep touwen
van weleer al vervangen door stalen kabels (al een paar keer) maar de brug schommelt wel
serieus met al die mensen erop. Pas aan de overkant vermelden ze dat enkele jaren geleden
een reuzeboom op was gevallen. Maar de kabels hebben het gehouden. Nadat de boom
verwijderd was hebben ze natuurlijk alles nog eens nagekeken.

Dan is er nog de Tree-top-adventure. Langs een trapje komen we op een pad hoog in de 
bomen. Daar gaat het van boom naar boom. Ook wel speciaal en leuk. Op elk punt staat er
een bordje met wat weetjes over de natuur hier.

Buitengekomen gaan we te voet naar de Salmon Hatchery, een plaats waar zalmeitjes 
uitgebroed worden en de jonge visjes opgroeien tot ze het ruime sop kiezen naar zee.
We zien ook zalmen terugkeren en aan de dam hun weg terug springen over de (kunstmatige)
watervallen met sterke stroming. Goed kijken (hieronder) is de boodschap!

We zien ze ook verwoede pogingen doen om een laatste sprong te maken om in het bassin
van de hatchery te geraken. Wel eens goed om te zien. Ze doen dit allemaal om het zalmbestand
in de zee op peil te houden, oa voor de vissers.

Terugwandelen doen we langs de rivier, veel mooier dan over de weg in het heengaan.
Het is een prachtig dal met ook weel bomen met de mossen in hun takken. Deze bomen zijn
Douglas Sparren die ook honderden jaren oud kunnen worden en tot 60m hoog kunnen worden.

Vanavond gaan we eten in Noah's Café. Zoals de naam verraadt (???) een gelegenheid met vooral 
Japanse keuken. Er zitten ook niet anders dan Japanners buiten onszelf en (hoe zou dat komen?) 
het Amerikaans koppel uit de B&B die ons dit aangeraden hebben. Ze zijn hier samen met een
bevriend koppel. We eten er onder ander gebakken spruiten. Blijkbaar gebakken in een soort sojasaus
en wel heel lekker.

Bij het terugkeren stappen we de Liquor Store binnen voor wat blikjes bier. Ge kunt hier enkel 
in zulke zaken alcoholische dranken kopen en niet in gewone winkels of supermarkten.

Deze dag met weeral zo'n 10km op de stappenteller is de laatste in Vancouver. 
Morgen naar Hope!

We zijn vertrokken!!!
Zondag rond 16u naar Vandervalk Schipol gereden waar we een arrangement hebben om ook de
wagen 3 weken achter te kunnen laten. Blijkt volgens de receptioniste dat we wel een dure kamer
hebben. ??? Maar het is ook het Formule 1 weekend dat in Zandvoort (hier achter de deur) wordt
verreden. Vandaar dat de prijzen wel eens duurder kunnen zijn. Dat wiste ze blijkbaar meer dan 6
maand geleden toen ik dit had vastgeelgd.  Maar we krijgen wel een "upgrade" met een mooie kamer
met balkon.

De volgende ochtend vroeg uit de veren om de shuttle naar Schiphol te gaan. Onze vlucht van 7u gaat
eerst naar Zürich (Kloten ;-)  ) waar we 5 uur later om hafltwee met  Edelweiss Air naar Vancouver vliegen,
een vlucht van 10 uur en een half. We komen aan om kwart na middernacht of kwart na drie lokale tijd.
De "immigratie" verloopt vlot. We hebben op voorhand met een appje al de meeste gegevens ingevuld
zodat het de self-check-in met de paspoorten vlot verloopt. We mogeh zelfs gewoon doorlopen. Aan de
bagage gaat het wat traag maar voor de auto iets vlotter.
Tegen goed en wel 4 uur vertrekken met de Ford Escape (nen dikken bak!) in de regen naar de Walmart.
Daar moeten we zijn om de noodzakelijke koelbox n te schaffen en al wat eerste zaken. Maar de Walmart
verstopt zich heel goed en we zien in de direkte omgeving bijna uitsluitend Chinese winkels. In de Walmart
zijn het dan weer de Indiërs die de plak zwaaien.

Na de nodige omzwervingen komen we dan tegen 19u aan in onze super B&B, het O'Canada House.
Dit is een doening van in 1899 (!) met de nodige stijlvolle vintage inrichting en we hebben een mooie
kamer. We bereiden onszelf een warme kom thee die zich met een lekkere cinnamon koekje best laat 
smaken en we tuimelen na een dag van een slordige 26 uur in bed.

Dag 2
We krijgen een lekker ontbijt met eitjes en spek en zelfgemaakte marmelade. De keuze voor de
Belgian Waffles hebben we niet genomen. Ze zagen er wel lekker uit maar niet echt geschikt voor
een ontbijt. 
Vandaag gaan we Vancouver centrum, de "warf", de oude stad "Gastown" en Chinatown
verkennen. Het weer is een pak beter dan gisteren met T-shirt en 18..20°C. Aan de Canada-place
(de warf) ligt de Princess,  een luxe en groot cruiseschip. Die vaart vandaag nog uit en aan de
passagiers hun badges en T-shirtd te zien gaat de trip blijkbaar naar Alaska.

Daarna opstomen naar Gastown. Daar kopen we al een eerste kadoke (rarara...) en T-shirt (voor mij) en
gaan we kijken naar de stoom-klok. En ze werkt inderdaad op stoom want er komt bij wijlen serieus wat
damp uit als ze een deuntje blaast (zo om het kwartier).

Dit is een ouder deel van de stad en ze hebben er ook hun eigen versie van de Flat-Iron building.

Op de weg naar Chinatown (maar een paar straten verder) moeten we plots door enkele straten
waar openlijk drugs gebruikt worden. We zien ook verschillende "zombies" (best eng). Buiten deze
verslaafden ruiken we heel de dag op bijna alle plaatsen regelmatig wietgeur. Cannabis is hier 
gelegaliseerd. Maar dat heeft dan wel voor gevolg dat ge het op de meest onverwachte plaatsen kunt ruiken.

In Chinatown bezoeken we de authentieke Chinese tuin van Dr Sub Yat-Sen. Een hele mooie tuin
met Koi's (de reiger staat ook al op wacht), paviljoentjes, paden en de mooiste aanplantingen
(we hebben zelf ook al een deel van die planten in onze tuin).

Voor de middag eten we een Vietnamees soepeke in een food-court in het centrum. We kopen
nog een Levi's voor een gunstige prijs en ook nog een SIM voor mijn telefoon zodat we ook buitenshuis
Internet hebben. De verkoper kent België van de chocola maar ook en vooral van Tommrowland!
De laatste aktiviteit is een wandeling in Stanley Park. Dat is een schiereilandje met een oud bos
met ook wat Sequoia's (niet de heel oude/dikke) , waar veel aan sport gedaan wordt en waar er ook
een mooi zicht is op de hangbrug die de 2 delen van de baai met elkaar verbind.

En natuurijk een eerste reeks totempalen, eigenlijk de eerste reden om naar hier te komen.

Ze hebben hier ook hun Deens meerminnetje in de vorm van de " The Girl in the wetsuit".
De dag zit er bijna op en we gaan lekkere canneloni eten bij nen Italiaan op 6 minuten stappen. 
Dan nog dit verslag maken en klaar is Kees voor vandaag.

Dag volgers,

Nu gaat het richting West-Canada. We hadden al een mooi reisplan opgesteld maar in verband met de
brand in Jasper hebben we onze plannen aangepast. De branden zijn dan wel onder controle maar
er blijven nog wat brandhaarden aktief waardoor de toegang tot het gebied beperkt wordt.
Vertrekken doen we in Vancouver. Na enjkel dagen in Vancouver gaan we dan via Hope en Kamlopps naar
Glacier en Yoho National parks en dan uit te komen in Canmore. Dit ligt even verder dan Banff. Van daar uit
doen we Lake Louise. 
Het plan was om dan naar Jasper te rijden maar de weg is wegens de branden deels gesloten. De Icefield Park road
is nu open tot aan het Icefield Experience Centre.
Vanaf daar noordwaarts is de weg enkel overdag open en je mag niet halt houden. Er zijn ook geen faciliteiten
(eten/drinken/brandstof) voorzien. We hebben daar dus niks te zoeken.
We rijden dan een deel terug om langs een omweg (de Cariboo Road) naar Prince George te rijden en het 
oorspronkelijk reisplan op te pikken.
Noordwaarts gaan we via Hazelton naar Prince Rupert waar we de boot nemen om naar Vancouver Island te varen.
En van daar dan via Victoria terug naar af in Vancouver.
Het belooft ...