Zoals in elke grote ronde zijn er ook rustdagen voorzien.
Vandaag is het zover. Later opgestaan en zelfs eerst gaan ontbijten voor we onze douche nemen.

Zoals ook in de rondes moet er natuurlijk wat losgereden worden. We doen daarom een toerke
Napa valley en rijden rond in de wijnstreek. De valley is eerder breed zodat het meer weg
heeft van een vlakte.

We rijden eerst naar Calistoga. Dat ligt aan de noordrand van de valley. Een aangenaam stadje,
alles heel verzorgd zoals ook de rest van deze trip zal aantonen. Hier wonen duidelijk ook veel
meer welgestelde mensen. Dat is onder meer te zien aan het wagenpark (Porsche, BMW en
Audi/VW in grotere mate aanwezig), wat meer muscle cars (Mustang, Corvette ...) aangevuld
met een enkele Tesla, Maserati en een occasionele Lamborghini.

In Calistoga (ik zit alsmaar met Calimero in mijn hoofd) zijn er toffe winkels zoals deze boekenwinkel
waar je ook een notaboekje kan kopen om al je paswoorden in op te schrijven. Naar het zeggen
van de uitgevers een betrouwbare oplossing! Men zegge het voort.

Gebouwen (zelfs stenen) zijn ook niet allemaal even stevig blijkt.

En verder hebben ze hier ook last van fake publicity.

Daarna via de kleine weggetjes naar Napa afgezakt. De Napa rivier zelf is meer een beek...

Nog een rondje JC Penney voor een kleine aankoop en nu zitten we aan (niet in!) het
zwembad, in de zon met het aangename achtergrondgeluid van de snelweg ...

Straks gaan we terug eten in de JB Brewery. Daar was het gisteren ook heel lekker en
best te betalen. Ze hebben daar zeker 20 bieren van het vat. Wat betreft buitenlandse
bieren enkel belgische (Duvel, piraat, Chimay ...) en een enkele alcoholvrije duitser.

Spreuk(en) van de dag

Iets later opgestaan vandaag. Weer op weg naar de "Avenue of the Giants". Dat is de oude
highway naast de HWy-101 die (weeral?) door een aantal bossen met giants gaat. We maken
een vroege "hike" door het stille bos (gelukkig geen beren op de weg). Verrassend (of
misschien niet) staan hier zomaar hortensia's in het bos.

We picknicken ook in het bos tussen de reuzen, onvervaard de wilde dieren trotserend
(ze laten zich niet zien).

Daarna via de nodige bochtige wegen van de California Hi-way 1over de bergen tot aan de kust.

We komen ook nog een aftandse bus tegen die blijkbaar een nieuw leven tegemoet rijdt.

Op zee duiken de pelikanen naar vis. Quite spectacular!

Langs de weg komen we nog een arend tegen die zich tegoed wil doen aan een stukje roadkill.
Bijna was hijzelf roadkill geworden. Maar iets verder zijn er enkele die we in hun vlucht kunnen
vastleggen.

We verlaten nu de kust (nog een laatste blik) tot einde volgende week en rijden naar
Santa Rosa waar we 2 nachten zullen verblijven.

Bij het opstaan is het frisjes maar helder. Op zee vormt zich een nevel die over het land geblazen
wordt. De typische nevel die hier wel meer voorkomt. Het zijn wel speciale beelden. De wolken
hangen enkele meters boven de zee en we rijden vlak onder de wolken door.

Langs de Hi-way 101 komen we op een oudere weg waar al heel wat bomen te bewonderen
zijn zoals de "corkscrew tree" (in feite 3 - of zijn het er 4 - in elkaar gedraaide bomen).

En ook de Big Tree (what's in a name).

En er zijn er blijkbaar nog ...

Gisteren hebben we ook de permit gekregen voor de Tall Trees Grove. Om daar te geraken
moet er eerst 7 miles langs een verharde weg gereden worden tot aan de slagboom.
Daar hebben we de cijfercombinatie gekregen om die open te doen (het jaar dat Abba het
songfestival wint met Waterloo). Dan nog eens dikke 7 miles op een onverharde weg. Valt
nogal mee. Wel heel stoffig.
We denken alleen te zijn maar gelukkig staan er nog een 6-tal wagens. We eten eerst onze
boterham en gaan dan op weg. De wandeling is een 6-tal km maar we moeten eerst zo'n
200 meter dalen die we daarna natuurlijk ook terug moeten stijgen.

We komen bomen tegen van verschillende maten:

...voor beginners

gevorderden ...

en experten!

De Tall Trees Grove doet in elk geval zijn/haar naam eer aan!

De "redwood" is de sequoia sempervirens niet te verwarren met de sequoia giganteum zoals
die van Yosemite. De eerst is hoger de laatste de dikste (in volume).

Qua beesten moesten we normaal ook "elks" gezien hebben maar ze hebben zich niet getoond.
Dan maar genoegen genomen met de banaan-slak.

We overnachten in Eureka. Ondertussen nog tussen de wolkenslierten gereden die vanuit de zee
over de weg geblazen worden.

Eerst is het nog helder in Eureka maar wat later is het gewoon onaangenaam mistig.
Vanavond Hawaiaans gegeten in de Bananahut! Inclusief de Miss Aloha Hula verkiezing op TV.

Vandaag één enkele attractie: de Oregon caves.

In Europa (en vooral Frankrijk) hebben we al veel grotten bezocht maar dit is onze eerste in
Amerika. Het bezoek gaat over een totale lengte van 1600 meter en 500 treden. Omdat sommige
delen erg laag zijn moeten we eerst een testje doen en de "cave man walk" oefenen. Grappig
maar praktisch.
Het bezoek zelf is leerrijk. De rangeres (of is het rangester) die de rondleiding doet is best
grappig en interactief. Ze moet zelf ook regelmatig stoppen om op adem te komen als we een
reeks trappen gedaan hebben. Het is n!et de meest spectaculaire grot maar wel tof om te doen.
Er is van alles te zien maar daar hebben we geen foto's van. Dan maar de folderfoto...

Bij het verlaten van de grot keren we terug via eenn wandeling met een mooi uitzicht op de
Illinois vallei.

Op weg naar de grot rijden we achter een 4-tal old timers. Ze rijden nog erg vlot! Aan de platen
van de auto's en de jasjesvan de rijders/passagiers te zien zijn het Fords model-A bouwjaar 1929.
In parchtige staat!

Op naar Crescent City, terug aan de pacific coast. We wisselen Oregon voor California.
We logeren voor het eerst in een Super 8. Deze is evenals de Cascade Lodge van in Bend
uitgebaat door Indiers. Blijkbaar is dat een goed teken want we hebben weer een mooie
goed onderhouden kamer.

Het motel ligt aan de haven en we hebben mits een kleine wandeling zicht op het strand en op
de zeeleeuwen in de haven.

Bij het binnenrijden Cresent City hebben we al een voorproefje gehad van de giant redwoods
zomaar langs de weg maar morgen wordt het een hele dag bomen kijken.

Vandaag verjaar ik!

Ik wordt verwend met een all-american breakfast bij McKay, verkozen tot best breakfast in Bend!
Een aangename gegelegenheid waar het gezellig druk is en de bediening erg goed en gemoedelijk.
We nemen Eggs Benedict voor mij en Pancakes met ricotta en citroen voor Christel. Allemaal erg
lekker en zeker een goeie "fond" om de dag te beginnen.

Op weg nu naar Crater Lake via een "scenic byway" langs Mt Bachelor (een skigebied) die zich
ook wat in nevels hult. Er zijn veel bossen (hoe komen ze er op) en een reeks meertjes waar
ook wat ontspanning op te vinden is.

Opgelet: het kan hier ook sneeuwen en dan hebben ze daar iets beter voor dan gewone banden.

Het laatste stuk weg richting Crater Lake is van het rechte type.

Ook hier zijn de laatste jaren vele bosbranden geweest. Hier en daar zie je ook opruimingswerken.

Crater Lake is een meer in een krater (hoe komen ze daarbij?) van een vulkaan ontstaan bij
uitbarstingen zo'n 7700 jaar geleden. De krater heeft zich dan gevuld met regenwater en
sneeuw en heeft geen in/uitgangen. Het water is er daarom ook ontzettend zuiver en als de
zon even meewil heel blauw.

De liefhebbers kunnen de rondrit doen met de "trolley".

En jawel, we zijn hier allebei wel degelijk aanwezig.
Kwade tongen beweren dat we ergens in Beieren zaten, maar niets is minder waar!

Op weg naar Grants Pass hangen er in de verte weeral rookwolken die het zicht wat belemmeren.

Vanavond in Grants Pass hebben we een snelle wasoperatie gedaan (op 1 uur tijd gewassen en
gedroogd!) zodat we weer voort kunnen. Daarna ook een all-american burger gaan eten 2 huizen
verderop, ook weer de "best burger in town".

Ook vandaag weer regen bij het opstaan en het vertrek. Maar gaandeweg komt de zon toch ook
regelmatig piepen.

We volgen de Columbia aan de noordzijde tot aan Hood River. Eens de brug over rijden we richting
mount Hood en krijgen al snel een voorproefje.

Spijtig genoeg blijft die wolk er rond hangen zodat de berg ook al minder te zien zal zijn.
Ze zijn hier wel erg origineel met de naamgeving van de camp grounds rond mount Hood:
Campground Sherwood en Campground Nottingham...

We gaan verder via kleine wegjes naar de scenic route. We hebben wat geluk als we een stel
herten zien passeren.
We volgen de Mc Kenzie river voor enkele mooie watervallen die in niks moeten onderdoen van
degene die we gisteren gemist hebben. een korte wandeling geeft al snel mooie uitzichten.

Dan de pass op en we komen in een vulkaanrots omgeving. Grote lavastromen (de meest
recente zo'n 1500 jaar oud) maken een soort maanlandschap vergelijkbaar met Lanzarote.
Het is er hoog (meer dan 5000 voet), fris en desolaat.

Daarna komen we in Sisters. Een heel leuk stadje met gebouwen in Western stijl, mooi onderhouden
met veel groen en bloemen. Een must. Zeker ook de winkel met de windmolentjes.

Er lopen ook zomaar wat herten rond die op de gazons komen grazen en niet echt bevreesd
zijn voor ons.

In Bend aangekomen zitten we in allicht het goedkoopste motel van onze reis.
Maar zeker niet het slechtste, integendeel!!!

Op weg na van Oceanside naar de binnenlanden van Oregon.
Maar eerst naar de Safeways voor proviand en ook nog even tanken. De Nissan Sentra zit
aan zo'n 41 mpg (miles per gallon) en kan zo'n dikke 10 gallon tanken als die op zijn reserve
staat. Aan 3,35$/gal valt de brandstofkost nog best mee. Niet?

Van bij de start regent het serieus. Gelukkig klaart het later al wat op zodat we niet de hele dag in
de regen gaan zitten.

Maar nu eerst richting Portland voor wat shopping. Eerst even in een shopping centre met een
JC Penney. Daar hebben ze altijd goeie aanbiedingen en dan naar Troutdale Outlet center.
We zijn efficient en succesvol (en dat met een sales tax van 0%)!
Op nu naar de Columbia Gorge!!!

De vallei van de Columbia river is redelijk breed maat toch impressionant. Langs de oude
kronkelige highway 30 liggen een aantal watervallen die de moeite waard zijn.

We parkeren naast een witte Sentra. Met een nummerplaat die maar een honderdtal nummertjes
verschilt van de onze en duidelijke tekenen heeft dat ook een Avis auto is, is het (bijna) een
tweelingbroertje.

De mooiste waterval hebben ze echter afgesloten en kan je enkel bereiken vie een shuttle bus.
Dat is buiten onze timing gerekend want we moeten tijdig in Cascade Locks zijn voor een bootvaart
van 2 uur. Het weer is nu droog maar de wolken komen vanaf de kust opzetten. Gelukkig zonder erg.

Om 6 uur op de boot: een sternwheeler, zo ene met een rad achteraan! Best cool. Die is blijkbaar
toch redelijk wendbaar en vaart erg zacht. Een rondvaart op de Columbia is best rustgevend.

Het rad aan het werk ...

Niet alrijd even spectaculair maar de mooie brug (teh Bridge of the Gods!) en een zonsondergang
aan de stuwdam zijn best fotogeniek.

Nog een laatste blijk op onze cabin van deze nacht!!!

We ontbijten ins onze luxe keuken (en doen de afwas of we hebben 60$ boete!) voor we een nieuw
aangelegde wandeling doen die vertrekt vanuit onze cabin. De Peterson familie heeft hier sinds eind
1800 een heleboel grond en ze zorgen er goed voor.

De wandeling gaat langs een stukje rain-forest tot aan de Hoh-river.

Daar liggen een hoop dode bomen die allicht bij hoger water telkens wat verder drijven. We zullen
later wel zien waar naartoe.

Dan gaat het in de regen tot aan Ruby Beach.

Ondertussen proberen we Eline te bereiken voor wat verjaardagswensen (!!!!) maar dat gaat maar
moeizaam wegens weinig bereik maar uiteindelijk lukt het wel.

Aan Ruby Beach, met zijn massieve rotsformaties voor de kust liggen dan de bomen die vanuit de
bossen inlands naar zee drijven. 

Een hele massa bomen ...

En natuurlijk staan we met onze bottinekes in het water van de pacific!

Dan wordt het rijden en rijden tot de volgende bestemmig. Ondertussen komen een hele reeks
old timers, hot rods en nog wat muscle-cars en pick-ups tegen. Ergens is er een rondrit. Wel leuk
om de aandacht erbij te houden.
En voor onze veiligheid worden we netjes geinformeerd waarlangs te evacueren in geval van een
tsunami.

We verlaten de staat Washington via een immense brug over de Columbia river om via Astoria
in Oregon aan te komen. We slapen in Oceanside (gelegen aan de kust, wie had dat gedacht!).
Een paatsje met wat betere allures maar ook wat Blankenberge-achtig met de snoep, souvenir
en gaming zaken.
Het weer is wat opgeknapt maar tijdens het avondeten begint het weeral te zeveren.

Eerst naar het Olympic park visitor center. De ranger was niet echt breedsprakig maar er zijn
in elk geval een aantal wandelingen die we voorzien hadden onmogelijk wegens werken.
Hurricane ridge missen is misschien niet zo erg (wat ge niet gezien hebt kunt ge ook niet missen).
Zo winnen we wat tijd die we "verloren" hebben met rustig op te staan. Maar het Hoh rain
forest is afgesloten voor het publiek (dat stond voor morgen op het programma).
Het is bewolkt en het regent soms wat.

Onderweg aan Crescent Lake mogen we een groepsfoto maken van onze nieuwe vrienden.

Ook worden we verleid om ons voertuig te wisselen voor een real-American bike. Maar het weer
is te wisselvallig en we besluiten dan maar met onze Japanse overdekte vierwieler voor te doen.

Verderop doen we een wandeling naar de Marymere falls. Best leuk door dit oude bos met
eeuwenoude grote bomen, ook al een voorsmaak van de mosbegroeiing op de bomen.

Bij de ingang van de weg naar de Sol-Duc falls worden we welkom geheten in het frans.
De parkwachteres van dienst is blijkbaar van Zwitserse komaf en spreekt frans en duits.
Dit doet ons terugdenken aan de Kroaat die de check-out deed van de wagen bij Avis in Seattle.
Ze hebben allemaal wel iets te zeggen als ze zien van waar we afkomstig zijn.

Aan het begin de wandeling worden we verwelkomd door onze vriend van vorige reizen: de
Stellar's Jay. Best een aanstellerig exemplaar.

De wandeling naar de falls is gelijkaardig aan de vorige maar het blijft steeds weer boeiend.
Het begint wat te zeveren maar we hebben onze jassen aan dus het ergste wordt voorkomen.

Ondertussen regent het met tussenpozen. We eten onze picknick dan maar in de wagen
wegens geen droge plaats beschikbaar. En dan rijden we verder.

We passeren in Forks vlak voor we naar onze slaapbestemming gaan.
Forks? Dat mag geen onbekende plaats zijn voor Twilight fans. Forks is (blijkbaar) de setting
voor de Twilight saga. Ze hebben hier een Twilight-tour en ook een aantal Twilight gerelateerde
koffiebereidingen en zo.

Spreuk van de dag (in een espresso gelegenheid in Forks):
Chocolate doesn't ask difficult questions.
Chocolate understands!

Op weg naar de Hoh forest vinden we onze eindbestemming. Het gaat alsmaar in stijgende lijn!
Deze keer een cabin vlakbij (of zelfs in) het Hoh rain forest. Splinterniew en van alle comfort
voorzien. Hier gaan we vanavond onze lekkere lasagna opwarmen en met een goed glas rosé
wijn (Dark Horse, allicht ook verkrijgbaar bij Colruyt waar we de rode variant van hebben).

Hier komt al eens Roosevelt Elk langs en sporadisch een beer (zeggen ze). We zullen wel zien.
We zijn ook kompleet off-line (geen Wi-Fi en geen GSM ontvangst). Dan kan ik rustig naast
het haardvuur (op gas) verslag doen.
We moeten natuurlijk wel afwassen maar de rust is hier niet geëvenaard. 

En we moeten ook het motto van het huis respecteren.

Ook vandaag iets vroeger opgestaan want we moeten tijdig in Port Townsend zijn om de boot te halen.

Het hotel (de Quality Inn) was redelijk afgeleefd wat we niet echt gewoon zijn van die keten (maar ja ...).
Het ontbijt met de obligate waffles smaakt in elk geval.

Na een rit van een uurtje komen we aan in Port Townsend. Dat ligt ongeveer op dezelfde hoogte als
Coupeville (aandachtige volgers zullen die naam al eerder tegengekomen zijn) maar aan de andere
kant van het water (westwaarts).

Het is enigszins bewolkt maar de zon komt er bijwijlen door. Dus inschepen maar op de Red Head.
De schipper is wel gene rosse maar kan het in ieder geval goed uitleggen.

Na korte tijd hebben we al chance en prijs. De ervaren whale-watcher heeft ze al gespot.

Een familie van een 4-tal orca's melden zich en we volgen hen voor het komende uur. 

Ze komen regelmatig even boven om dan ineens een aantal minuten onder te blijven om dan aan
de andere kant de boot terug op te duiken. Spijtig genoeg doen ze geen circuskunstjes. Maar toch
even indrukwekkend.



Daarna via een eilandje waar we nog robben (nee, niet die voetballer maar het meervoud van rob)
kunnen zien, ook wat papegaaiduikers en een eenzame "bald eagle" in de verte op de klip.
Waarom ze die "bald" noemen is me niet echt duidelijk. Er staan voldoende veren op zijn kop
(of is het hoofd?).

Bij het binnenvaren komen we nog een stalen orca tegen op terugweg naar de US Navy basis
van Bremerton.

Niks meer te zien (wat interessant is en het melden waard)?

Dan maar snel naar de wal!

Nu hebben we wat tijd om naar Port Angeles te rijden en in te checken in onze (eindelijk!)
chique kamer in het Red Lion hotel. 

We doen nog boodschappen in de Safeways waar we gebruik kunnen maken van onze Safeways
Club kaart om de nodige kortingen te krijgen.

Bij het buiten komen regent het. Voor de komende dagen zullen we het waarschijnlijk niet droog
kunnen houden. Dat mag ons ook niet echt verwonderen als we overmorgen nog een regenwoud
gaan bekijken. We zien wel...

Wel nog lekker gegeten (Sirloin steak voor Christel en Catch-of-day met crab, shrimp & cod voor mij)
in het hotel van het restaurant. Morgen wordt het home-cooking!

Iets vroeger opgestaan dan anders om zeker de waffles bij het ontbijt niet te missen.
Zoals geweten zijn we zeer bedreven in het waffle bakken!!!

Op weg nu naar Mount Rainier. De temperatuur is zoals we nu gewoon zijn 's morgens maar een
15°C en dus best fris. Straks zal het wel weer beteren maar dan zijn we wat hoger in den berg
en is het niet te warm.
Na een dik uur rijden komen aan de "ingang". We worden al verwelmkomd door een prachtig
zicht op de Mount Rainier, een uitgedoofde vulkaan (als ik het goed heb zo'n 4300 meter hoog).

Het duurt nog even voor we controlepost met ranger tegenkomen en meteen daarna doen we
een eerste wandelingske naar de "cove of the patriarchs". Een bos met al redelijk grote bomen
zoals de "douglas fir", "western hemlock" en de "red cedar". Vertalen maar wie kan ...
Inderdaad een oud stukje bos waar de dode bomen rustig liggen te vergaan.
Er zijn er wel een aantal die echt groot zijn maar die kunnen toch de vergelijking met de
sequoia en red-wood echt niet aan.

Een tweede wandeing naar de viewpoint op de Nisqualy gletsjer. Impressionant zicht op de
gletsjer en de morene waardoor het smeltwater met een vaart stroomt. Ergens wordt ook 
aangegeven dat al van in 1890 er opgemerkt werd dat de gletsjer zich terugtrok. De mensen
die het ijs gebruikten om voedingsmiddelen koel te bewaren moesten elk jaar wat verder gaan.

Een laatste inspanning voor de Narvada falls. We moeten daar een 40 meter voor afdalen.

 Ooit kwam de gletsjer tot hier en staan we met onze voeten op gletsjer-gepolijst gesteente.
't Is maar dat we het weten.

Dan is het nog 2 uur rijden naar Bremerton, onze volgende slaapplaats. Bremerton ligt 
op de hoogte van Seattle maar aan de andere kant van het water achter nog wat eilanden.
Voor het eten hebben we beroep gedaan op de plaatselijke chinees. De bar aan de overkant
van de straat (een dikke straat met 5 brede wegstroken zoals gewoonlijk) was wat te lawaaiig
wegens een optreden.

Inderdaad hebben ze hier in de staat Washingtion sinds kort een soort gedoogbeleid en eigenlijk
meer een offciële wet over het gebruik van cannabis. Het wordt aangeboden in winkels die door de
staat erkend zijn. En er wordt zelfs reclame voor gemaakt.

Daar kunnen ze in Nederland nog een hele toeter aan zuigen

We sliepen vannacht in kamer "Jasmine", een gezellige kamer tussen de zonnebloemen niet ver
van het Lake Chelan.

Best een leuke plaats voor watersport liefhebbers.

Bij het doorrijden nog even aan het mee gestopt om het thuisfront te bellen.

Vandaag is het wel een overgangsdag. Geen grooste zaken maar we rijden verder door deze
immense fruitstreek (niks dan appelen en peren en ook wat wijn). In Wennatchee (dat zich de
titel grootste "appel"-stad ter wereld toeëigent) gaan we ook even shoppen in de JC-penney.
En waarachtig zijn er koopjes te doen en komen we met wat broeken en een fleece buiten.

Dan verderop naar Leavenworth. Stadje waar we "Wilkommen" zijn en het het iedere maand
Oktoberfest is. Er zijn de nodige worst-, zuurkool- en schnitzelgelegenheden inclusief meiboom
en duitse straatnamen. In dit mini-Bayern is alles peis en vree en komen de toeristen ook nog
wat kerstversiering kopen en "lebkuchen" proeven.

Yakima is eveneens een fruitstad en daar is er ook een spoorweg waar we de grote lange
treinen horen passeren.

En ook nog dit: vandaag zitten we tegen de 30°C aan. Dat belooft voor morgen...
We hadden gedacht in de Hop-nation te gaan eten maar daar was een quiz aan de gang
waar we geen ploeg voor hadden ingeschreven. We hadden ook niet geweten wie de laatste
versie van American idol gewonnen had, dus zijn we dan maar iets gaan eten in het station
(of wat dat ooit geweest was) van Yakima.
Morgen wat vroeger uit de veren want dan staat Mount Rainier op het programma.

Het heeft even geduurd. Eergisteren was de kwaliteit van de Wi-Fi niet super en gisteren lag
bloggen.be blijkbaar plat. Dus nu even wat extra werk.

We rijden nu door de North Cascades, een bergketen met de nodige stuwmeren (Diablo lake en zo)
die via de centrales energie leveren voor de Seattle City Light Co.

We kopen onze annual pass voor de parken en krijgen er natuurlijk de nodige uitleg over de
wandelingen. De beren zijn in dit seizoen eerder geïnteresseerd in de bessen dan in onze lunch
en dus moeten we ons niet echt zorgen maken.

Een wandeling gedaan naar een mooi uitzichtspunt maar en er waren er ook wat makkelijker te
bereiken (met de auto).

We merken wel op dat het zicht nogal troebel is. Het lijkt geen ochtendenevel te zijn (toch al
zeker niet na de middag). Het is het restant van bosbranden die hier en in Canada huisgehouden
hebben en waar het stof nog niet is gaan liggen.

En wij denken dat het hier zuivere lucht is terwijl er allicht meer fijn stof in de lucht hangt dan
aan de ring in Antwerpen.

Ook een korte wandeling in een "oud" bos waar we onze eerste eekhoorn van de reis te zien krijgen.

We komen ook nog even in Winthrop. Een stadje waar ze het goeie idee hebben gehad om de
aftakeling naar een ghost-town voor te zijn en er een authentiek Wild-West stadje van gemaakt
hebben. De meeste gebouwen dateren van rond 1890 en hebben dus al een hele geschiedenis.

Onderweg nog een platte skunk tegengekomen (roadkill) en ook nog moeten stoppen voor een
ree met haar jong dat bijna aan het oversteken was. Het is opletten geblazen zo in de late namiddag
op wegen waar er veel dieren aangereden worden (op 1 stuk weg al bijna 100 dit jaar).

In Chelan eten we 's avonds buiten een lekkere pizza. De temperatuur is al aardig aan het stijgen.
's Morgens nog best heel fris maar overdag best warm.

Na Seattle en al enigszins aangepast aan de lokale tijd gaan we “on the road”.

Eerste bestemming is Mukilteo (of all places), een uurke rijden naar het noorden.

Wat gebeurt er daar allemaal wat de moeite is om te zien? Awel, daar bouwen ze allerlei
vliegtuigskes (747, 777, 787) en dat in het grootste gebouw te wereld. Het is inderdaad
indrukwekkend om dat daar allemal te zien in een rondleiding van anderhalf uur. Is daar
toch een slimmeke dat vraagt hoe dat zit met de Airbus 380.
En daar zijn dus geen foto's van. Zogezegd om de veiligheid ... Ge moest uw apparelleke maar
eens op ne vlieger laten vallen.

Op nu naar de North Cascades en dan gaan we eerst langs een paar van de San Juan islands.
Daarvoor moeten we dan eerst de ferry nemen.

We vinden een plekske voor onze eerste picknick in de bossen.

En ja daar is her eerste kiekske van ons voituur.

Onderweg gaan we nog een koffietje drinken in Coupeville, een klein stadje aan het water.
Het is er aangenaam rustig ...

Dan verder naar Marblemount waar we een kamer hebben in de Buffalo Run Inn waar het
één en al buffalo is (ook op uw talloor als ge wilt, maar dat hebben we niet gegeten).

Na een eerst nacht redelijk goed geslapen (gelukkig geen “Sleepless in Seattle”), rond achten uit
bed en in het belendende koffiebar een ontbijt genomen.

En dan weer de stad in. Het is prachtig weer. Bijna wolkenloos en zo'n 22°C.

In het oudere deel zijn er wel heel wat daklozen die zelfs hun tentje gewoon op het voetpad zetten.
Dat wordt hier blijkbaar gedoogd evenals de wiet-geuren die regelmatig alle richtingen uitwaaien.

Met de monorail naar de Space Needle (beide van de wereldtentoonstelling in 1962 en recentelijk
gerenoveerd). De Needle is best tof. Bovenaan in openlucht een prachtig zicht rondom tot aan de
omringende bergen. Op het restaurant verdiep (waar het restaurant voorlopig weg is) nog een
beter zicht, ook recht naar beneden. Heel dat verdiep draait netjes rond in 45 minuten.

Op het dak van een gebouw beneden zitten 2 gigantische spinnen ...

Voor de rest is het daar vooral een kermis met Dart Vader, waarzegsters, de nodige eettentjes
en veel volk van allerlei soorten en gezindten. Letterlijk een bont gezelschap.

Naast de needle liggen de Chihuly Gardens. Dat is een tuin anex expo waar een zekere Chihuly
glas sculpturen heeft staan. Vooral geinspireerd op planten. Prachtig gewoon ...

Teruggewandeld naar het hotel langs Pike Market, een onvoorstelbaar aantal winkeltjes, eettentjes,
vis- en bloemenstandjes. 

We hebben nu verbinding op de Wi-Fi en zijn dus terug (even) on-line om het eerste blogje maken.

Vandaag onze reisdag. Heel vroeg opgestaan (om 3 uur) want we hadden ne vlieger om 6u10 in
Zaventem naar Schiphol en daar om 10u opstijgen naar Seattle. Aangekomen rond het middaguur
lokale tijd maar we hebben dan nog op de tarmac bijna een half uur moeten wachten want de terminal
was nog niet beschikbaar.

Na het verplichte nummertje voor de immigratie de wagen ophalen bij AVIS. Het is ne Nissan Sentra
(beleke volgt nog wel). Best een ruime voituur.

En dan natuurlijk eerst naar de Walmart om een frigobox te gaan kopen en wat proviand voor de
eerste dagen. We blijven 2 nachten in Seattle, dus er is niet zoveel nodig.

Ons hotelleke is in de Japanse/Chinese buurt van oud Seattle. Het Panama hotel bestaat al van in 1910
maar er is sindsdien blijkbaar niet erg veel aan gedaan. Dat maakt het wel erg "vintage" maar soms
ook wel wel wat te oubollig.
's Avonds nog even tot in de stad gewandeld aan de waterkant waar wel wat aktiviteit was.
Nog wat te eten gevonden maar dan tegen half negen (half zes 's morgens voor jullie) hebben we het
licht al uit gedaan. 't Was genoeg voor de eerste dag.

Beste volgers,