Jajaja, het einde is in zicht .

Maar eerst worden we nog belaagd door een bende herten, elanden en beren die sinds gisteren

door het stadje paraderen en de nacht zelfs voor onze kamer hebben doorgebracht.

Bij het vertrek zien we ze nog eens passeren op het linker baanvak!

Dan nu de rit naar Colorado Springs met als tussendoel Cripple creek, een oud goudmijnstadje.

Eerst komen we nog een piepklein nationaal parkske tegen: Florissant Fossil Beds. 

Ligt netjes in een mooie vallei. 

We kijken eerst binnen in een boerderijtje.

 Het wemelt hier van de "prairie dogs". Ze komen wel buiten maar zijn heel schuw en duiken 

snel in hun vele hollekes.

Rond het visitor center is een pad langs een aantal versteende sequoias (althans de onderste 3 meter).

Verder is dit een vindplaats van enorm veel fossielen (grotere en vooral kleinere).

Op nu naar Cripple Creek. Dit is een oud mijnstadje dat nu nog enkel leeft van wat toerisme maar 

vooral van casino's. Die zitten netjes verborgen achter de oude gevels maar eerlijk gezegd is 

het maar een dooie boel.

Dan maar verder naar onze slaapplaats in Colorado Springs. 

Daar maken we ons al klaar voor ons vertrek, namelijk het verdelen en laden van de valiezen. 

Morgen nog wat uitslapen, een laatst rondje shopping en naar Denver waar we wagen gaan inleveren 

en na een korte nacht op zaterdag (Christel's verjaardag!) om 8 uur 's morgens opstijgen richting 

Washington en dus huiswaarts.

Ge hebt het al begrepen, dit is de laatste aflevering van deze blog. 

Morgen valt er allicht niet veel te vertellen en zijn we vooral bezig met voorbereiden van het vertrek.

Alvast allemaal bedankt voor het volgen van ons wedervaren en tot binnenkort?

Groetje van Christel & Philippe

Gedaan met canyons, gedaan met rode en andere kleuren rotsen en stenen, geen woestijnen meer! 

Vandaag groene valleien bossen en  bergen.

We rijden even naar Crested Butte, een mooi stadje dat ook dienst doet als ski-station. 

We doen een wandeling in een leuke vallei. Het begint wel met wat regen.

Maar even doorzetten en de zon komt er door. Vandaag temperaturen van maximum een dikke 20°C. 

Best aangenaam na de hogere temperaturen van de laatste dagen.

De bossen tonen hun eerste herfstkleuren al en we krijgen mooie kleurschakeringen.

En we komen dan ook nog een slangetje tegen (allicht een hazelworm of zo). 

Kunnen we ook weeral afstrepen van ons lijstje.

Crested Butte heeft in de hoofdstraat allemaal geklasseerde huizen van rond 1900. Best gezellig.

Ze hebben hier ook een "man parking" voor wanneer de dames binnen kleren gaan passen!

We drinken ook nog de "beste espresso in Colorado" in een huisje bezet met oude autonummerplaten (jaren 50!!!).

Bij het buitenrijden nemen we nog even notie van de drakendoder. 

We beginnen de dag met regen. inderdaad is het volledig overtrokken en het regent 

een beetje. Op weg naar Colorado, naar het oosten dus, zien we rechts van ons dat de 

zon schijnt, links regent het en voor ons, wat tussen 2. De woestijn ligt vol met plassen.

Tegen dat we gaan tanken in Fruita (CO) is het enigszins opgetrokken en vooral droog! 

Zo beginnen we aan Colorado National Monument. Ook hier enige canyons van zijriviertjes 

van de Colorado die in het dal beneden stroomt.

Ze hebben hier ook een balanced rock, misschien niet zo groot als die van Arches 

maar toch een mooie.

We rijden op de bovenste verdieping, dus ook een kronkelweg door enkele tunnels om boven te geraken.

De temperatuur is duidelijk aan te dalen en we halen nog wel de 25°C maar meer niet. 

Het waait bij momenten wel erg stevig, daar in de berg.

Hieronder bij "independence rock" waar ze elke 4de juli (Nationale Feestdag) een vlag op zetten.

Nog een leuke canyon ...

en wat losstaande stenen.

Bij ons middagmaal worden we vergezeld van een 3-tal (vermoed ik) Turkey-vultures (kalkoen-gieren).

Na dit park, op naar Gunnisson. Het is nog een stevige rit (zo'n 200km). 

We rijden dan door een groener landschap (landbouw) en ook wat meer op de Alpen lijkende landschappen.

Gunnisson ligt aan de andere kant van de bergen waar Aspen ligt en is dus ook enigszins op de wintersport gericht. 

Morgen blijven we hier een dag. We moeten nog uitvissen wat we gaan doen.

Canyonlands hadden we vorige keer in 2013 niet gedaan wegens slecht weer. Vandaag maken we dat goed. 

Het weer is wel wat minder wegens bewolkt maar dat is op zich niet slecht want dan is het wat minder heet. 

Het komt dus goed uit. De zon is toch bij momenten van de partij.

Om Canyonlands te bereiken moet je vanaf de highway bij Moab toch nog 25 mijl rijden, 

bij momenten over een gezellig kronkelende weg.

We doen het gedeelte "Island in the sky". Dat is een stuk dat zo'n, 400 m boven de omgeving 

uitsteekt waaronder dan een vlakte ligt waarin de Colorado en de Green River dan telkens weer 

canyons maken die nog eens zo'n 400 m diep zijn.

Eerste stop "Mesa Arch", jajaja, weer een "arch" maar wel een heftige. Je kan er door zien en 

dan zie je het enorme landschap daaronder.

Op "Grand viewpont" krijg je de volle laag (awesome, stunning ...).

Het is gewoon te moeilijk om dat in 1 foto vast te leggen. 

Gelukkig hebben we het weer aan onze kant. We zien het elders regenen en bliksemen maar 

wij blijven droog.

Morgen verlaten we Utah en is het terug naar Colorado. Het begint te korten ...

Het belooft vandaag een warme dag te worden en we gaan naar Arches.

Vorig keer is dat wat in het water gevallen en dat moet goed gemaakt worden.

Eerst naar MOAB een espresso drinken en tanken.

Volgende stop, de verste stopplaats in het park, zo'n half uur rijden. 

Er zijn er die hun huisje blijkbaar bij hebben. Het lijkt echt wel ergens op.

We starten bij een kleintje (eigenlijk al een dubbele) als opwarmer.

Op nu naar de mooiste en meest tot de verbeelding sprekende "arche": Landscape arch. 

Die overspant een volledig voetbalveld.

Het is ondertussen meer dan warm genoeg, de temperatuur gaat weer naar de +90°F dus dik 

boven de 30°C en dus goed blijven drinken.

Volgende stop is de viewpoint voor "delicate arch", zo ongeveer het symbool voor de staat Utah 

dat terug te vinden is op meeste nummerplaten.

Dan nog even langs nog wat arches zoals de dubbele en dan naar "huis".

En ze hebben hier ook wat last van surrealisme (ceci n'est pas un "trail" ?!?) ...  

Vandaag is het mijn verjaardag   .

Christel heeft voor een speciaal verjaardagsontbijt gezorgd!

Bij Google weten ze het ook en geven een aangepaste homepage.

Dan opweg langs de scenic highway 12. We stoppen eerst even voorbij Bryce Canyon in Tropic 

om een goede koffie te drinken in de Bryce Canyon Inn waar we 2 jaar geleden verbleven. 

De koffie is nog steeds even goed en we praten wat bij met de uitbaters.

Dan verder langs de scenic route. Afwisselende landschappen worden doorkruist.

We doen een poging om de Escalante (riviertje) te volgen tot de "Natural bridge". 

Dat zou zo'n 2,5 uur vergen maar vooreerst vernemen we dat we zo'n 5 keer door de rivier zelf 

moeten. 

Dan maar genieten van nog enkele weidse vergezichten.

 

In Torrey is onze espresso shop gesloten tot 17 uur   , dus zonder koffie en carrot cake verder.

Dan komen we bij Capitol Reef.We doen de verschillende vista's aan en ja, dit is de "chimney" 

die we vorige keer wat steun gegeven hebben.

Eens Capitol Reef voorbij wordt het na Hanksville wat eentonig met zo'n 80km (bijna) kaarsrechte 

weg maar wel door weer heel desolate en afwisselende landschappen.

De komende 3 nachten slapen we in de "Robbers Roost motel" van waaruit we parken Canyonlands 

en Arches gaan aandoen.

Om te vieren eten we een goede steak in Ray's tavern (achter de hoek).

Wat was dat koud deze morgen!!!

Opgestaan om half zes om de sunrise te kunnen zien die gepland is om 10 na 7 ('s morgens natuurlijk  ). 

Dus weeral    monter opgestaan met ons ontbijtpakket in de rugzak.

En koud was het dus: onderweg even 33°F (das maar een halve graad dus bijna vriezen!).

Aan de ingang was er nog geen controle dus iedereen zo naar binnen! 

Op tijd op sunrise point en dan maar klappertandend wachten. 

De zon was stipt op tijd en het was (redelijk) de moeite waard.

Daar is ze, daar is ze, daar is ze !!!!! 

Na de eerste stralen dropen sommigen al af maar we bleven nog even om de opgang volledig te zien.

In plaats van onze ontbijtbokes te eten, naar de lodge gegaan en een ontbijtbuffet genomen. 

Kwestie van wat op te warmen en eens goed te eten. Vervolgens naar het visitor center 

(ondertussen open) om de hike-trails te bekomen.

We gaan voor "hiking the hoodoos!". Daar moet wel zon 8km voor ge-hiked worden met een 

niveau verschil tot net geen 200 meter: naar de Queens garden, Navajo-trail en tenslotte een 

stuk van de peek-a-boo trail om zo van Sunrise point uit te komen op Bryce point. 

Ondertussen is de zon op kracht gekomen en wisselen we eerst de lange voor de korte broek en 

even later gaat de sweater ook in de rugzak.

Sommige hoodoos hebben bizarre vormen zoals deze die op Queen Victoria lijkt en daarom wordt deze site 

"Queens garden" genoemd.

Hoodoos zijn geen hudos of andere weardos (ze bijten niet en doen niet in huis) maar gewoon 

grillige vormen in de zandsteen die zich uiten in pilaren, windows, arches ...

Windows (geen idee van de versie maar het zal wel een oude zijn uit het stenen tijdperk)

Naar beneden is dat niks, maar terug naar boven op het einde was wat minder.

Zo'n dikke 3 uur heeft het geduurd maar met ongelooflijke zichten en paden tussen de hoodoos. 

Na dit alles de bus terug genomen, een beker koffie gaan halen in de general store en op de 

picknickplaats ons ontbijt opgegeten.

En uiteraard, voor we het park verlaten: onze stickers "I hiked the hoodoos" opgehaald! 

Yes we can (again)!!!

Bestemming voor vandaag is Panguitch, uitvalsbasis om naar Bryce Canyon te gaan. 

De afstand is niet te groot en dus hebben we tijd.

We rijden eerste even Arizona binnen (we kunnen het niet laten toch nog een staat meer aan te doen). 

Daar gaan we naar Pipe Spring national monument.

Dit is in feite een (kleine) cattle ranch die de mormonen rond 1860 hebben gebouwd bovenop 

een bron die door de lokale Paiute gebruikt werd. Dit is een interessant stukje waar we de 

geschiedenis van de relatie tussen 3 partijen (Paiute - Mormonen - Federale Staat) leren kennen. 

Echt wel interessant.

Daarna terug in Utah naar de Coral Pink Sand Dunes: zoals de naam aangeeft zijn deze duinen diep 

gekleurd naar het rode toe. Wel heel speciaal.

Neen, geen man op de maan, maar we laten ook graag onze voetafdruk achter.

Op deze plaats mogen ze ook met buggy's en off road vehicles aan de slag; ze kunnen toch enkel 

zand verplaatsen.

In Panguitch aangekomen gaan we eerst nog even naar Lake Panguitch. Ligt wel even buiten het 

stadje (zo'n 40 km) maar er wordt op gevist.

We zien 2 bootjes binnenkomen en ze hebben toch wel iets gevangen (wat niet uit de viswinkel komt). 

Het zijn forellen maar ze mogen enkel de regenboog forel behouden.

In de tuin van ons motel staan 2 paarden (naar mijn bescheiden mening zijn ze wel best mooi). 

Christel kan het niet laten en moet ze natuurlijk wat te eten geven.

Vanavond vroeg op stok willen we de zon zien opgaan in Bryce.

P.S.:

Het is vandaag de 9de en dus is Eline jarig. Dan ook meteen bij het opstaan een SMS-ke gestuurd.

Proficiat .

Het is weeral goed en warm weer en vandaag staat Zion nog eens op het programma. 

We gaan de Emerald pools trail doen. De "lower pool" hebben we vorige keer al eens gedaan 

met Rudi & Fabienne. Nu doen we de wandeling in de andere richting en gaan ook naar de "middle" 

en "upper" pools. Dat is nog een beetje extra klimwerk.

Wanneer we met de bus de "Lodge" verlaten staan we stil voor een nest kalkoenen die oversteken. 

Die leven hier in het wild.

Aangekomen aan de "Grotto" halte beginnen we er aan. Iedereen denkt dat we naar "Angels Landing" gaan 

Maar niets is minder waar .

De zon staat als op deze kant van de vallei en dat doet zich voelen. Vanop het eerste deel hebben 

we een prachtig zicht op de vallei en daar doen we het tenslotte voor.

En gelijk steekt er een ree met haar kroost de rivier over.

Dan komt het stuk naar de "upper" pool en dat wordt klimwerk. Het pad is ook niet altijd zo 

eenvoudig. Na enig zwoegwerk en regelmatig water bijtanken komen we aan de pool. 

Die ligt tegen de rotswand en wordt gevoed van water dat halverwege uit de rotswand komt gesijpeld.

Het is er goed vertoeven in de schaduw.

Dan maar naar de "lower" pool. Dat is ook wel een pool maar vooral een weg in de rotswand 

waar het water van boven naar beneden stort (andersom zou wel best eigenaardig zijn).

Je kan er zelfs een bescheiden verfrissing krijgen door onder de druppels te gaan staan.

Eens beneden nemen we de lunch (lekkere broodjes met krabsla en tomaat, salami en confituur) 

met zicht op het grasveld en de mooie oude bomen.

We beslissen van het voor bekeken te houden. De temperatuur is duidelijk hoger dan gisteren. 

Het gaat zelfs boven de 100°F (dan hebt ge juist koorts ... 38°C).

In het museum op de terugweg zien we nog een filmke (lekker koel in de zaal) en wordt er door 

de kinderen schaar-steen-papier gespeeld (dat zal hier wel een andere naam hebben).

Op de bus staat nog een publiciteit voor dieten voor eekhoorns. Eet geen eten van mensen en 

je valt wel 3 pond af!

Op de terugweg zien we dat de bosbrand nog steeds woedt en doen we boodschappen voor de volgende dagen.

Zion hebben we vorige keer al gedaan en enkele mooie wandelingen gemaakt maar er stond op 

aanraden van Liesbeth nog 1 attractie op de bucket list : The Narrows! 

Angels landing viel uit de boot wegens in herstelling (wat een prachtige reden om 

daaraan te ontsnappen   ).

Dus niet getreuzeld en vroeg opgestaan om tijdig voor de hitte dit te kunnen afronden.

Er is geen gevaar voor flash floods, het debiet (en dus de waterhoogte) is laag en de 

watertemperatuur ok (17°). Op naar de "Temple of Sinawava" waar het allemaal begint.

Na 1 mile moeten we te water! Wat eerst wat onwennig is wordt gaandeweg beste te doen. 

Het is "awesome" om hier in deze nauwe canyon te wandelen/waden. 

We moeten natuurlijk ook even aftekenen voor aanwezigheid met de aanwezige modder..

 Onderweg genieten we nog van de kleurschakeringen (of zijn het bar-codes) ...

 Na ongeveer 1 1/2 uur waden komen we  aan de zijrivier waar er een waterval wacht. 

Maar helaas, het tweede kleine watervalletje wordt de "point of no return". 

Het water is er te diep om zonder kleerscheuren (en droge kleren) terug te keren.

Dus dan maar terug en onze lunch verorbert.

Op een best unieke lokatie ...

Volk genoeg onderweg en de minder ambitieuzen vragen waar ze de bus terug kunnen nemen 

(dat zal dan toch een waterbus moeten zijn).

Terug aan de Temple nemen we de bus naar visitor center.

Na al deze inspanningen hebben we wel een koffie + carrot cake verdient.

Die foto is blijkbaar "lost in battle" en hebben jullie dan nog tegoed.

Op terugrit zien we nog in de verte een bosbrand. We hadden al van bosbranden gezien op de TV 

deze ochtend en daar is er dan 1. Gelukkig (hopen we) ver genoeg om er geen last van te hebben.

En, oh ja, we zijn nu halfweg (is dat nu goed of slecht? we weten het nog zo niet ).

Vandaag is (weer eens) een reisdag met tegen de 500 km naar het zuid-westen van Utah om 

morgen en overmorgen Zion te kunnen bezoeken.

We hebben wel de Amerikaanse economie (weer eens) een zetje gegeven in het Travers 

Mountain Outlet Mall. 

Het weer is in elk geval uitstekend met temperaturen tegen de 30°C.

's Avonds in het motel nog even gezwommen in het (piepkleine) zwembad en daarna een 

bescheiden maaltijd bereid waarvan de ingredienten gisteravond ingekocht zijn met als 

hoogtepunt de carrot cake die we gisteravond uit de Brewery meegenomen hebben.

Geen foto's dus vandaag en morgen vroeg uit de veren om de Narrows aan te pakken!

Het is zondag en het is kalm hier in SLC. We slapen wat uit en dan staan er Mormonen op het menu. 

Eerst het visitor center(North) waar we een filmke mogen volgen over hoe goed het is om tot hun kerk 

te mogen behoren aan de hand van wat succesverhalen. Niet echt representatief maar wel heel 

professioneel en onderhoudend gebracht.

Dan naar de assembly hall, een mooi oud gebouw met (zoals in bijna alle gebouwen) een serieus orgel.

Daarna naar het huis van Brigham Young (de man die de mormonen naar SLC bracht in 1845). 

De 2 sisters die de rondleiding doen zijn niet echt van alles op de hoogte en we onthouden ons 

maar van kritische vragen. In elke geval is het een mooi huis met redelijk wat luxe voor die periode.

Vervolgens naar het immense congreszaal. Plaats voor 21.000 mensen in een grote aula met 

verschillende niveaus en niet 1 steunbalk! Blijkbaar is de ondersteunende staalconstructie van 

Belgische makelij waarvoor we dan toch bedankt werden.

Met de gids valt best te praten (een man van middelbare leeftijd die een job heeft in de  

vliegtuigindustrie) en een jong gezinnetje met 3 kinderen uit St-George. 

Het bezoek eindigt op het dak waar een heuse tuin is aangelegd.

In het andere visitor center staat dan een maquette van de temple waar we as gewone stervelingen 

niet in mogen.

Tenslotte naar het "tabernakel" waar de sister van dienst (een Pruissische) het nummertje met het 

papierscheuren en het laten van dingetjes in een schaaltje opvoert om de akoestiek aan te tonen. 

Moest ze nu nog wat artikuleren en trager spreken zou ze perfect verstaanbaar kunnen zijn.

Voldoende geindoctrineerd dan maar naar een shopping area rond het Union Pacific station

Hieronder de lokettenzaal.

In het terugkeren even langs een beeldig huis, de "Deveraux Mansion".

En dan gaan eten in de Brewery op Trolleysquare. Inclusief "carrot cake" (pekestaart) die we 

meenemen om "thuis" op te eten.

Vandaag zaterdag en we zijn dus al een week aan het rondrijden op Amerikaanse bodem.  

Na Yellowstone gaat het gezwind in 1 dag naar Salt Lake City, bijna 500 km. 

Er valt dus niet zo veel te beleven.

In Idaho Falls hebben we een (kleinere) shopping mall gevonden en dat is een mooie rust(?)pauze 

om de eentonigheid te breken. We hebben in elk geval succesvol bijgedragen aan de 

Amerikaanse economie  .

Omdat er verder niet zo veel te vertellen valt even enkele anekdotes.

In Yellowstone ziet ge niet enkel bizons met duidelijk herkenbare mannelijke onderdelen maar 

rijden er ook nog "cars with balls" rond. Wat dat zegt over de bestuurder van zo'n voituur laten 

we aan de verbeelding van de lezer over.

De weg naar Salt Lake City is ook niet altijd even duidelijk. Als je via de exit naar de inkom moet ... weten 

we niet echt waar we dan uit gaan komen.

In Salt Lake City aangekomen logeren we op 2 blokken van Temple Square. 

Da's alvast meegenomen om morgen 1 en ander te bezoeken.

We zijn gaan eten (op aanraden van onze voorgangers in de jaren 90) in de Old Spaghetti Factory in 

Trolley square, voorheen een grote trolley stelplaats. Best een speciale plaats. Het is er groot en heel 

"antiek" ingericht, best stemmig en verder heel lekker met een goede minestrone als welkome eerste 

soep sinds we hier zijn.

Op weg naar trolleysquare nog even drank ingeslagen in de Smiths' Warehouse, een enorme winkel 

zo groot als een Maxi-Carrefour maar dan met 2 verdiepingen. Gewoon groot genoeg om verloren te lopen ...

Yellowstone dag 3 wordt het hoogtepunt (of althans dat moet het worden). We rijden rechtstreeks 

naar de Old Faithfull maar in Mammoth wachten de elks ons op op het graspleintje voor het visitor 

center. Gemakkelijker kan het niet zijn!

Onderweg komen we nog wat bisons tegen in het veld (gelukkig niet op de weg), maar steeds 

alleen. 1 keer vermoeden we een grotere groep (een 10)tal) maar die staan ver weg.

Bij de Old Faithfull aangekomen zal het nog een uur duren voor die weer in actie komt. 

We nemen dus eerst een wandelingske naar de nabijgelegen geysers en bronnen en poelen.

We hebben geluk als de Beehive Geyser begint te spuiten. Dat doet die maar zo ongeveer om 

de 10 uur en is wel een krachtige spuiter (gaat hoger dan de Old Faithfull).

Dan maar terug naar de Old Faithfull (die we in totaal 3 keer gaan zien spuiten!!!). Het is in elk 

geval een belevenis. 

De derde keer liet hij wat op zich wachten maar dan was het ook net iets straffer.

Verder nog een aantal leuke geysers (niet in actie) en poelen tegengekomen.

Waaronder ook de best mooie Belgian Pool. Zeg nu zelf ...

Daarna nog even lang gegaan bij de Prismatic Spring waar tussen de mysterieuze dampen prachtige kleuren te zien zijn.

Vanavond slapen we in Island Park (Idaho) en morgen is er een overgangsdag naar Salt Lake City. Dan kunnen we ook eens wat langer slapen.

Tijdig opgestaan want we moeten weer helemaal terug naar Yellowstone. Tijdens het ontbijt 

even kennis gemaakt met onze buren in het motel, een stel uit Brugge die beginnen aan 4 weken vakantie.

Tijdens onze rit naar de East-entrance komen we (weeral) een eenzame bizon tegen die netjes 

midden op de weg (op de gele lijn) wandelt. Toch wel imposant als zo'n gevaarte langs komt en 

dan vooral doet alsof we er niet zijn.

We blijven zoeken naar rendieren of elanden maar ook hier helaas pindakaas, buiten een hert 

komen we ze niet tegen. evenmin als de beren.

Eerste attractie van de dag zijn de watervallen van de Yellowstone. Er zijn er 2 vlak na elkaar: 

de eerste van 30m.

Dan komt de 2de van 90m, maar daar moeten we wel meer dan 300 trappen voor doen 

(naar beneden en terug naar boven).

In elk geval de moeite waard. De zon schijnt terug en er is een mooie regenboog aan de waterval.

Dan verder naar het Norris Geyser bassin. Wat we gisteren gezien hebben was een voorsmaakje. 

Hier gaat het er al wat heftiger aan toe.

Eerst is er de steamboat geyser, die al wat stoerder uit de hoek komt.

Maar verderop is er de kleine maar dappere Vixen geyser. 

Voor alle duidelijkheid, de spuiter staat rechts ...

Andere attractie is de "red dragon" (nee sorry) "green dragon" (voor de kleurenblinden, aan de rechterkant 

van de foto!), die onophoudelijk kwalijke zavelstoomwolken uitbraakt. (stinkie stinkie).

Verder door nu naar Mammoth Hot springs en de mooie terrasvormige afzettingen.

Na Mammoth gaan we even de weg op naar Tower Roosevelt waar we dan ook even een parallelle weg nemen 

(een onverharde door de berg) om te trachten war beesten te zien. Maar helaas pindakaas, 

geen succes. Bij terugkomst in Mammoth staan die beesten gewoon in het park met ons te lachen.

Dan nu maar naar ons "hostel", een echt hostel in de middle of nowhere maar best gezellig.  

Eerst nog een lichte maaltijd, valt echt best mee, een salmon-burger en een beefburger, vers gemaakt.

Ik schrijf dit nu terwijl we op het balkon zitten met een pintje en naar de ondergaande 

zon zitten te kijken (dat laatste is niet echt waar want die is al onder maar dat klinkt toch veel schoner) 

Deze ochtend uitgecheckt uit waarschijnlijk de kleinste kamer die we op deze reis zullen hebben. 

Jackson Hole is allicht de duurste plaats per vierkante meter.

Op naar Yellowstone langs de zuidelijke ingang. We beginnen met de vallei van de Lewis waar 

we ook al de gevolgen en het herstel na de brand van 1988 kunnen zien. 

Een mooie vallei en waterval om de dag te beginnen.

Dan verder naar het White Thumb Geyser Basin waar de eerste rokende en soms al wat stinkende 

modder- en waterpoelen te vinden zijn. Mooie kleuren wisselen af met grijze blubber.

Even verder komen we de buffalo tegen. Gewoon een koppel bizons die de straat willen oversteken. 

Ze doen dat omzichtig zoals het hoort (goed opgevoed, die beesten).

Bij de leaping rapids (waar de vissen naar boven proberen te zwemmen), komen we "Tony (V)" en "Dave" 

tegen uit Salt Lake die een foto van hen beide willen wat we natuurlijk graag doen. Ze maken 

dan ook graag ook een fotoke van ons 2-en.

Als we ze bij een volgende halte nog eens tegenkomen zijn we al 

soul-mates. Het kan snel gaan (maar toch liever geen 3de keer).

We rijden dan verder langs het immense Yellowstone Lake en gaan dan al verder naar het meer 

serieuze werk: Sulpur Caldron en de Mud volcano. Hier is het vooral stinken geblazen.

I

Hier worden we ook nog "goedendag" gewenst door een koppel gepensioneerde leraars 

uit Berchem. Die blijven zowaar 7 weken in de US.

Waar we daarjuist nog mooie kleuren hadden is er nu vooral meer rook (damp) en veeeeeel zwavel in de lucht.

Van daar nog naar Cody, de stad van Buffalo Bill waar we vernachten. Dat is nog wel even rijden 

(een dikke 100 km vanuit het centrum van het park) maar we rijden door mooie valleien en langs 

het imposante Bill Cody stuwmeer.

Vanavond slapen we in "A Wyoming Inn" uitgebaat door een heel voorkomende Indier en waar de

kamers ruim en modern ingericht zijn. 

Cody zelf is een leuk stadje (zoals wel meer: enkel een hoofdstraat) maar wel goede eethuisjes 

(we zijn bij Adriano wezen eten) en wat ambiance op de terrasjes met wat live muziek. 

Gezellig en gemoedelijk.

Terwijl in het vaderland de school roept   staan we fluks en gezwind om half zeven op 

om de benen en de broodjes te smeren voor onze eerste echte hike in Grand Teton.

Het ontbijt in dit motel stelt niet veel voor maar niet getreurd, rond half acht zijn we vertrokken. 

Als het even mee zit kunnen we nog met een ranger mee.

Maar dat gaat niet lukken. we worden opgehouden door een harem herten die de weg oversteken. 

Het zijn er wel wat en die hebben voorrang. Maar dat geven we graag bij dit ochtendschouwspel.

Aangekomen aan het Jenny Lake visitor center zien we groep uitverkorenen al bij de ranger-es 

staan maar achteraf vinden we het wel best zo dat we op eigen tempo de wandeling  langs het 

Jenny Lake naar de "hidden falls" en "inspiration point" kunnen aanvatten.

Zijn er dan geen beren op de weg? 

De ranger zegt dat we niet te veel moeten schrik hebben. 

Er is genoeg volk onderweg en als we maar wat lawaai maken blijven ze wel weg. Erg geruststellend!!!

Zo gezegd, zo gedaan beginnen we aan de wandeling. Veel volk is er blijkbaar toch nog niet echt 

en dus zijn we wat lawaaieriger dan anders .

Eerste ontmoeting is met een grijze vos. Die trekt zich niet echt iets aan van ons en is meer 

geinteresseerd in wat misschien zijn ontbijt zal zijn.

We komen verder een eerste stel medewandelaars aan die we eerst onterecht voor beer  aanzien 

maar het valt tenslotte best mee.

Dan verder naar de hidden falls. Daar komt klimwerk bij kijken en we trappen blijkbaar 

nog altijd een beetje op onze adem. Het is in elk geval de moeite al zal het in de lente veel 

indrukwekkender zijn.

Dan terug naar beneden en terug in stijgende lijn naar inspiration point. Dat is echt wel even klimmen. 

We gaan eerste even de Cascade Canyon in voor enkele minuten en dan naar inspiration point 

waar het zicht over het meer enorm is.

Ondertussen komen we uiteraard de nodige squirrels en chipmunks tegen die ook hun honger 

moeten stillen.

Terug aan het meer gaan we met de boot terug. Het is welletjes geweest en we zijn moe, dus dat 

verdienen we dan wel.

Op terugtocht naar Jackson komen we nog een hertekalf tegen van een soort die we voorlopig niet 

nader kunnen beschrijven (of is het een moose-kalf?).

Na enige feedback van het thuisfront (bedankt Liesbeth!) blijkt het een Pronghorn Antilope te zijn.

Kwestie van het maar te weten ...

En dan is het zover! Den beer !!!

Langs de kant van de weg staat een hoop volk naar iets te kijken en 

dat is blijkbaar een kleine zwarte beer die in het water zit.

Het is er blijkbaar maar éne, de andere zal nog broodjes aan het smeren  zijn en mocht nog niet gaan spelen.

Terug "thuis" op adem komen en de achterban op de hoogte brengen van de strapatsen van vandaag.

Morgen eerste gang van het hoofdgerecht: Yellowstone.

Ook vandaag nog een reisdag, maar gelukkig wat korter zodat we het op ons gemak kunnen nemen.

Gisteravond heeft het nog wat geregend. in de verte ook met een donderslag maar' vanochtend 

was het één en al blauwe lucht.

Eerste etape is Pinedale. Een rustig stadje waar we al voor de middag aankomen. 

We vinden een gezellige espresso bar waar we eens "echte" koffie kunnen drinken (een small 

"americano" met een extra shot) om de flauwe drab die ze overal serveren wat weg te spoelen. 

Daarbij nog een scone een zonnig terras en wat goede achtergrond muziek: dat is vakantie!

Daarna gaan we op zoek naar een warenhuis en komen buiten met wat broodjes en beleg voor 

ons middageten. We doen een nobele poging om het museum van de "mountain men" te bezoeken 

maar het is er verlaten en dan gaan we maar verder. 

Nu we toch op de "fremont lake road" zitten, vermoeden we ergens een meer en rijden wat verder. 

En inderdaad, een mooi meer en zelfs een strandje waar we in het gezelschap van 2 jonge gezinnen 

onze broodjes opeten en nog wat pootje baden (in het koude water).

Dan verder op weg naar Jackson. Meer eerst eve passeren langs het "Father Desmet monument". 

Daar moeten we wel een paar kilometer onverharde weg voor over hebben maar we vinden 

het kapelleke op de plaats waar in 1840 de eerste prairie-mis gedaan is door een vlaamse missionaris.

Nu een laatste sprong naar Jackson. Dat is een mondain ski-oord met mooie (dure) winkels voor 

de meer gegoeden. Wel gezellig. Dit wordt de uitvalsbasis om morgen naar Grand Teton te gaan 

en als het goed zit een toerke te doen rond Jenny Lake.

Vandaag een reisdag met zo'n slordige 500km voor de boeg. 

We vertrekken na een grondig ontbijt vanuit ons motel.

Eerste tussenstop in Dinosaur land. Neen, geen Jurassic Park maar een "steengroeve" waar skeletten 

van meer dan 400 dino's opgegraven werden. 

Ze hebben nog een hoop fossielen in de "muur " laten zitten voor de bezoekers.

Allicht zitten er nog een heleboel meer, ze zoeken alvast verder.

Dan maar op naar de volgende slaapplaats in Rock Springs, Wyoming.

We verlaten Colorado om via een stukje Utah naar Wyoming te rijden. 

Op weg zijn er weer een heleboel fascinerende wijdse landschappen te bewonderen. 

Onmogelijk om dat in een foto vast te leggen.

Na een niet echt verkwikkende nacht, een rijkelijk ontbijt met ei (uit een brikpak), spek (lekker), 

bagels (in de toaster) en wafels vertrekken we.

We moeten eerst nog wat inkopen doen in de Walmart (of all places) waar we eten en drinken inslaan.

En dan gaat het echt van start. Vandaag een eerder rustige dag maar toch één met vooral hoogtes. 

We rijden door het Rocky Mountains National Park met prachtig weer.

Om daar te geraken moeten we blijkbaar langs Nederland (die mannen zitten toch overal tussen).

En oh ja, daar ziet ge ons karreke, ne Nissan, wel wat bescheidener dan vorige keer.

Veel beesten hebben we niet gezien, hoewel ... een hert langs de kant van de baan (merkwaardig, 

normaal komen die toch per 3 ?), en dan vooral knaagdieren met op kop de chipmunks (of zoiets) 

en spijtig genoeg een paar platte (overreden) wasberen.

Verder vooral hoge bergen ...

Dat is dan toch al een slordige 4.700 meter maar dan wel zonder eeuwige sneeuw (of toch zo goed als)

Hoogtepunt ligt op 3713m wat betekent dat een groot deel van de rit boven de 3000 m was en 

we al snel op onze adem trappen. Dus vandaag geen wandelingske.

Dan maar naar het motel(het lijkt nogal sterk op Bates motel maar dan minder eng) en we zien 

zelfs nog een stel kolibris (hummingbirds) naar de bloemen komen.

 

Morgen wordt het een langere dag (in kilometers en miles), eerder een overgangsdag.