Vandaag een uitstap naar het kleine (maar toch heel mooie) “Point Lobos” state park, hier vlak bij.
Dit is ons aangeraden door (weeral ?!?) de walvisexpert en het is ook de moeite.
Eenvoudige wandelingen (wel wat stijgen en dalen) brengen ons in verschillende kleine
baaitjes waar ook weer heel wat leven te bespeuren is. Nu is het de beurt aan zeehonden
(die ook in de baai van Monterey zitten) en zeeleeuwen (iets uit de kust).

Tussendoor zien we een hert van dichtbij (allicht het laatste) en ook een krab die zich onder de rots schuil houdt.

Daarna nog een wandeling (deze keer bij daglicht) door Carmel met zijn peperkoeken cottage huisjes.

 ..
..

Na de middag naar Monterey. Eerst de oude fisherman’s wharf bezocht maar dit is een
aaneensluiting van souvenir, snoep- en eethuizen. Wel eens leuk maar niet wereldschokkend.

In Cannery Row (de oude straat van de conservenfabrieken) is het wat beter vertoeven.

Dan naar het hotel via een “scenic drive” langs de kust met leuke optrekjes aan de ene zijde,
en andere mooie uitzichten op de zee aan de andere zijde.

Morgen is het onze laatste volledige dag en er is niet echt iets gepland.
 Een beetje later opstaan en koffers pakken en dan nog een laatste maal langs de kust tot voorbij Monterey,
 wat boodschappen doen … We zien wel. Zaterdag is het dan  “reisdag” en we komen dan zondag tegen
de middag terug aan in Kontich.

Dit is dan ons laatste verslag tenzij er morgen nog echt speciale dingen gebeuren.

Het was in elk geval leuk dat er zo’n interesse was voor deze blog. De teller staat tegen
de duizend wat toch meer dan 30 bezoekjes per dag is. Van harte bedankt voor de belangstelling.

Maar thuis wacht dan de grootste job: ons verhaal telkens weer met veel enthousiasme brengen,
 het kiezen uit de meer dan 1000 foto’s en de langste taak: het maken van het album
(en dat kan best wel eens een jaartje duren gezien de vorige ervaringen…).

Tot kijk thuis!!!

Philippe & Christel

Wat eerst op een redelijk snelle rit leek is ander uitgedraaid, maar om de beste redenen.

De Highway 1 is een mooie maar eenvoudige weg (1 baanvak per richting) en kronkelt
zich door het landschap. Er zijn onderweg verschillende mooie uitzichtspunten op de
 rotsachtige kust en er zijn weerom wat beesten  te zien.

Zoals ook door de walvisexpert aangekondigd zitten er zee-olifanten langs de kust.
We dachten dat het maar minnetjes zou zijn maar niets is minder waar. Er is daar een
hele strook met een hele kolonie van meerdere honderden beesten. Dat is een deel
van de 26000 die daar in totaal voorkomen. De mannetjes waren uithuizig
(even naar Alaska en terug om te gaan eten) zodat er enkel wat vrouwtjes en
jeugd aanwezig was. Maar hoe dan ook de moeite.

Daarna nog naar een waterval gewandeld die met enige inbeelding ergens op een
exotisch strand zou kunnen  zijn.



En nog ander moois ...

Wat verder dan weer een bos met “redwood”. Dat is een variant sequoia die snel
groeit en hoger maar minder dik.

En dan tenslotte nog de (deels platte en dus dode) slang die naast de auto op een parking lag.

Qua beeste hebben we het dan wel al rijkelijk gehad …

Carmel tenslotte is echt de moeite. Als is het exclusief en voor de happy (very) few,
het staat vol met kleine cottage-achtige huizen. Het was al wel te donker voor de
 fotos (ook al geen straatverlichting!!!).

Maar dan toch al een mooie zonsondergang na een dag waar we toch tot na de 4-en
op de zon hebben moeten wachten. Een zonsondergang die langzaamaan het einde
van onze reis aankondigt…

De dag begint erg overtrokken en we rijden in de mist de heuvels in richting Santa Ynez Valley.
Gelukkig trekt het snel weg en hebben we een mooi zicht op de vallei waar wijn verbouwd
wordt (en al eens vergeleken wordt met Napa valley).

..


Vervolgens richting Solvang. Dit dorp is gebouwd midden de 20-er jaren door Deense
immigranten geheel volgens hun Deense tradities. Het is een soort Bokrijk voor de Amerikanen
die er komen kijken naar vakwerkhuizen, Deense koekjes en gebak komen eten en Europese
snuisterijen (sommige ook al made in China) komen kopen.

..

..

Voor de picknick onderweg moeten er nog aardbeien gekocht worden.
Langs de weg zien we enorme velden waar ze in de volle grond geteelt worden en
waar ze naarstig aan het oogsten zijn.

Vandaag blijven we in Santa Barbara. Wat later opgestaan en het is bewolkt en frisjes.
We dachten vandaag aan Whale watching te doen en na de “fog” van gisteren en nu het
bewolkt weer, hebben we onze bedenkingen.

Hoe dan ook, naar de haven gereden en bij de toeristische dienst verwijzen ze ons verder.
 De zon doet ondertussen haar best en men beweert dat we in het goede seizoen
zitten voor de “gray whale”. Gaan we dan ook doen.

In afwachting doen we een wandeling op het strand en inderdaad de zon komt er door!

Als we aan boord gaan van de catamaran blijken we de enige passagiers te zijn.
Het wordt dus een exclusieve cruise met de DOUBLE DOLPHIN!!!

Er is ook een “expert” aan boord (een volunteer die ook de whales moet tellen).
Interessante gesprekken in afwachting van …

 Het is ook wachten maar op de terugvaart is het prijs. Mits enig geduld komt er
een groepje van 5 (3 volwassenen en 2 “kalveren”) in onze richting.
Die aantallen worden door de bemanning gegeven (wij kunnen alleen zeggen dat er meer dan 2).

We hebben zelfs veel geluk want ze blijven zo’n 20 minuten op 1 bepaalde plaats
 hangen en doen ook enkele “spy-hop’s” (even komen kijken wie er naar hen kijkt).

Op de foto’s is allemaal wat kleintjes want redelijk ver want we komen niet dichter
dan zo’n 100 meter, maar het is elk geval een enorme ervaring.

Op de pier hebben ze ook nog een nieuwe soort dienstverlening: het "Husband day care center".
Lijkt me ook wel wat ...

Daarna op de papier nog een crèmeke gegeten in aanwezigheid van de pelikaan van dienst

En later nog een goede hamburger.

Vandaag stijgt de spanning en de temperatuur want we gaan naar de zee.
 We rijden bewust rond Los Angeles rond en via het achterland dat op momenten
heel groen en Europees lijkt benaderen we de kust.

Ondertussen zien we de bizon en ook een arend (of althans een vogel die daarvoor kan doorgaan).

 


...

En daar is dan de zee … (daar ergens n de verte vermoeden we ze toch ...)

Als we de laatste kilometers langs de snelweg doen ervaren we de sterke mist die uit de zee
komt opzetten. Heel speciaal.

Ons hotel ligt enkele kilometers van het strand en daar hebben we geen last van de mist.
We rusten eerst wat uit aan het zwembad (ook de eerste keer dat het weer dit toelaat) en
daarna gaan we naar de pier.

Die is in elk geval in nevelen  gehuld en we kunnen nog even de ondergaande zon zien
die wat minder mist te verduren heeft.

Blythe was inderdaad een mindere beleving. De mexikaan van gisterenavond was niet
echt culinair te noemen.
Het ontbijt in de Diner naast het hotel kan dan weer veel goedmaken (vooral “veel”).

En dan op weh naar Joshua Tree national park. Dit laatste national park vervult niet echt
onze wensen (redelijk eentonig en lange weg..).
Er zijn natuurlijk wel wat Joshua trees te zien en daarbuiten wat cactussen,
en we hebben het geluk dat er veel in bloei staan!

De cholla (op de voorgrond)

En de bloem.

De joshua tree (en de deze is een echte boom)

En zijn bloem.

En de Ocotillo

Ook in de bloei!!

We komen vroeg aan in ons volgende motel en profiteren ervan om wat uit te rusten
 en wat boodschappen te doen. Het goede nieuws is dat het aangenaam warm is en we
buiten onze kamer iets kunnen eten .
We hebben ondertussen ook de volgende 2 motels
vastgelegd in Santa Barbara (2 nachten) en San Simeon (ook 2 nachten).

 Dit is een overgangsdag. We vertrekken in de mooie Oak Creek vallei richting Prescott.
We passeren een stadje me de naam “Jerome”. Hier werd van einde 19^de eeuw tot 1950
een aan koperontginning gedaan.

Van hieruit naar Prescott. En plots zijn we in het Arizona van de cactussen.
We zien verschillende van de grotere exemplaren en er staan verschillende soorten al in bloei.

Morgen gaan we naar Joshua Tree national park, het laatste dat we zullen zien voor de zee bereiken.

  
Vandaag krijgen we een uur gratis erbij: we zijn van Utah in Arizona aangekomen
en die kennen (buiten de Navajo reservaten) geen zomeruur. Zo zitten we dus tot het
einde van de vakantie op het goede uur.

De zon schijnt maar het is nog bitter koud met een gure wind.

Vandaag gaat het naar “Petrified Forest national park”. Zoals eerder al in Escalante
 gaat het hier om versteend hout maar dan in grote hoeveelheden. Er is al enorm veel
 verdwenen maar wat er nog rest is zeer de moeite. Je ziet inderdaad nog bijna volledige
 bomen liggen.

Vergis u niet: dit is geen hout maar bestaat hoofdzakelijk uit mineralen en halfedelgesteente!

 
In het park komt er nog eens een "camper" langs.
Opgelet: die Harley, auto en scooter hangen allemaal aan die camper!
En wij denken van al een grote caravan te hebben.

Daarna via “Winslow Arizona” (zie ook Take it easy voor de Eagles kenners),
Two Guns en daarna Twin Arrows (ik verzin het niet!) richting Sedona.

Sedona werd ons aangeraden door de Engelse “greek yoghurt” dame. Het is een
 redelijk exclusief oord in de mooie Oak Creek valley. Hier is het ondertussen al
tegen de 15°C en de wind is gaan liggen zodat het in de zon best aangenaam is.
Vanaf nu zou het alleen maar beter (zeg warmer) moeten worden.

Voor de laatste week is het programma aan het uitklaren.
Het gaat in elk geval rustiger aan gaan (maar daarover later meer).

En dan vandaag het niet te vermijden Monument Valley!!!

We vertrekken al goed. Tijdens het ontbijt begint het zowaar te sneeuwen.

Dat betekent dat we dan al regen, stortregen, zon, zandstorm, wind en sneeuw gehad hebben.
Voor de temperatuur noteren we voor het eerst een minimum van 32°F.

Gelukkig houdt het snel op en reizen we in de goede richting Hoe dan ook zal het de ganse
 dag niet warmer worden dan zo’n 10°C.

 
En dan natuurlijk de foto die iedereen moet nemen en die in elke gids staat:
de aanloop naar de valley vanop Hwy 163

In Monument Valley is het nog koud, met een serieuze wind maar de zon doet haar
best en dan kunnen er wat leuke foto’s genomen worden.

Een mustang hier (hier een bruine in het veld) …

En een mustang daar (een rode op de weg)...

En op John Ford’s view poseert de Navajo gewillig
(iemand heeft hem het tarief van een paar dollar toegestoken) op zijn paard …

 Na monument valley gaan we richting motel in Chambers (echt niet meer dan een kruispunt)
terwijl een zandstorm de weg teistert. Het weer moet volgens de voorspellers vanaf morgen
verbeteren (hopen maar).

Nu verlaten we Utah en gaan even naar Cortez in Colorado.

Het weer in Moab is weerom zeer bewolkt met wat regen en koud. Onderweg duikt
de temperatuur naar 41°F (ocharme geen 6°C) maar krijgen we langs de weg nog een
laatste “arch” te zien.

De regen houdt mettertijd op, de zon komt er wat door en de temperatuur stijgt alsook
ons enthousiasme.
We rijden de berg in met de wind die nog steeds erg sterk is.

Tegen de middag zijn we in “Mesa Verde national park”. Hier zijn
woningen te zien die de voorouders van de huidige pueblo-indianen gemaakt hebben in
de periode van de 11^de tot de 13^de eeuw. Dit zijn dus echt de oudste gebouwen die hier te zien zijn.
Bizar genoeg werden deze “steden” plots zonder enige echte bekende beweegreden verlaten om
600 jaar later teruggevonden te worden.

Het bezoek wordt geleidt door de ranger.

 

Om uit de site weg te geraken moeten er wat ladders beklommen worden.



Oeps, die staat wat verkeerd ...

Tegen dat we terugrijden heeft de wind enorme massa’s zand in de lucht gebracht zodat
het uitzicht op de omgeving bijna volledig wegvalt. Dit is een raar zicht. Ge kunt de weg
perfect zien (verschillende honderden meters) maar de overkant van het dal niet meer en
de zon zit ook achter een waas. Blijkbaar brengt de wind zo zand van in Mexico naar
deze streek. Tandengeknars tot gevolg …

Het was in elk geval “something completely different” en in elk geval “awesome”.

Vandaag een lange rit vanuit Tropic naar Moab (meer dan 400 km).

Onderweg passeren we eerst langs Escalante (petrified forest). Daar zijn versteende bomen terug te vinden
(die staan wel niet meer recht want ze dateren van de tijd van de dino’s). Het is een mooie maar frisse dag
(minder dan 10°C). Boven bij de wandeling ziet christel nog een coyote (of zoiets, lijkt op een hond maar
 laat zich daarna niet meer zien). Verrassend genoeg is er daar een meer. In dit dorre landschap is dat het
laatste wat ge verwacht.

 ...

Dan verder door naar Boulder waar we een museum(ke) bezoeken over de Anasazi (dat zijn de voorouders
van de Pueblo indianen). Er zijn daar wat hutten teruggevonden en een wprdt een hele uitleg verschaft over
 dit in de 13^de eeuw plots verdwenen volk.

En dan gaat het hogerop richting Capitol Reef. De top van de weg is op een hoogte van 9600 voet
(jawel: 3200 meter) en dat is zelfs geen echte “col”. Er staan nog wat berken en uiteraard nog wat sneeuw.
Dat is helemaal niet te vergelijken met de cols in de Alpen of Pyreneeën waar de boomgrens  al
rond de 2500 meter ligt.

Capitol Reef is dan weer een heel ander landschap. Langs de weg zien we enkele speciale rotsformaties
(die we al dan niet steun geven of omver willen duwen).

 


..

Vanuit de visitor center nemen we nog de “Fruita scenic route” met op het einde van een deel onverharde
weg een nauwe canyon die uitmondt in de “register”.

 

Daar hebben onverlaten vroeger
 (jaren 1800 en begin 1900) hun naam in de rots gekrast (neen, niet de "oude" belgen hieronder!!!).



Vandaag kan dat tegen een “fijne” vergoeding van 250$.

De vergezichten zijn hier enorm, ook wegens de “clearest air in de USA waar je tot 235km ver kan zien
(de besneeuwde Henry mountain in de verte).

Het is dan al na zessen en nu nog naar Moab. Ondertussen zien we langs de eindeloos rechte wegen
ook zeer verschillende landschappen defileren en zowaar ook nog een stel herten. Tegen 20u45 komen
 in Moab aan en is het ondertussen al donker. We overnachten 3 keer in Moab (http://www.incainn.com)
 in onze bescheiden 6-persoons kamer. Zo kunnen we elke nacht in een ander bed slapen.

Gelukkig hebben ze in de Moab Brewery nog wat lekkers (de “derailleur ale” was op, dan maar een
“dead horse ale” gedronken. (www.themoabbrewery.com )

Vandaag enkel Bryce Canyon. We zijn wat later opgestaan en dan op weg naar Bryce (7 mijl)
vanuit onze blokhut in Tropic. Het is koud (misschien 10°C) en winderig en enigszins bewolkt.
Het is vooral de wind die ongaangenaam is maar dan doen we maar een extra laagje aan.

Maar het zicht is in elk geval uniek en fascinerend.

We hebben ons gisteren laten wijs maken door de uitbaatster van het motel dat een uitstap per
paard best aan te bevelen is. We zijn nog niet echt zeker maar nadat we de film in het visitor
center gezien hebben staat het vast: we gaan de gok wagen en we schrijven ons in voor een rit van 2 uur.

Ondertussen doen we enkele uitzichtspunten aan (Bryce point, Inspiration point) en dat geeft
al een heel idee van de pracht van Bryce canyon.

Dan gaan we om 2 uur van start met de paarden. Het weer is ondertussen wat beter geworden
(bewolking trekt langzaam weg) maar de wind blijft met momenten onaangenaam.

Christel rijdt op Keystone en in krijg Porky (jajaja ..). Die beesten zijn gewoon voorgeprogrammeerd
en als ge denkt dat ge iets te zeggen hebt … bijf dan maar in de waan ...

 
 
...

Het is in elk geval een prachtige rit waarbij we 1000 voet afdalen tot op de bodem van de canyon.



Dat geeft een heel ander zicht op de “hoodoo’s” (dat zijn die kolommen die door wind en water tot
stand komen (en uiteindelijk ook vergaan).

Na de rit voelen we wat onstabiel aan en ze beloven ons nog wat naplezier aan het zitvlak
voor de komende dagen (belooft!!!).

En Fabienne, die herten zitten echt overal, ook waar ge ze niet verwacht en meestal per drie.

 

Morgen naar Moab, een rit van weeral zo’n 400 km.

Vroeg opstaan vandaag: Rudi en Fabienne worden om 7u ’s morgens aan het vliegveld afgezet en wij
gaan onze weg verder naar Bryce Canyon.

En dan vangt nu het 2^de deel aan van de reis. Die ligt nog maar gedeeltelijk vast.

Nu we de grens van Utah voor langere tijd oversteken gaat de klok weer uur vooruit.
We gaan nog even langs Kolob Canyon (een deel van Zion) voor een degelijke wandeling van
een dikke 3 uur naar de “double arch alcove). Een leuke wandeling langs een riviertje maar
toch meer dan vermoeiend.

 

...

En ja Fabienne, we hebben zelf een trosje herten (8 stuks!!!) naast de weg gezien (wel zonder foto ).

En dan richting Bruce Canyon .

Vlak voor Bryce rijden we eerst nog oor een besneeuwde hoogvlakte (top is 7777 voet)



En dan door de Red Canyon wat al een voorsmaakje van Bryce geeft.

En ja, Tropic is wel wat rustiger dan Las Vegas.