Vandaag een lange rit vanuit Tropic naar Moab (meer dan 400 km).

Onderweg passeren we eerst langs Escalante (petrified forest). Daar zijn versteende bomen terug te vinden
(die staan wel niet meer recht want ze dateren van de tijd van de dino’s). Het is een mooie maar frisse dag
(minder dan 10°C). Boven bij de wandeling ziet christel nog een coyote (of zoiets, lijkt op een hond maar
 laat zich daarna niet meer zien). Verrassend genoeg is er daar een meer. In dit dorre landschap is dat het
laatste wat ge verwacht.

 ...

Dan verder door naar Boulder waar we een museum(ke) bezoeken over de Anasazi (dat zijn de voorouders
van de Pueblo indianen). Er zijn daar wat hutten teruggevonden en een wprdt een hele uitleg verschaft over
 dit in de 13^de eeuw plots verdwenen volk.

En dan gaat het hogerop richting Capitol Reef. De top van de weg is op een hoogte van 9600 voet
(jawel: 3200 meter) en dat is zelfs geen echte “col”. Er staan nog wat berken en uiteraard nog wat sneeuw.
Dat is helemaal niet te vergelijken met de cols in de Alpen of Pyreneeën waar de boomgrens  al
rond de 2500 meter ligt.

Capitol Reef is dan weer een heel ander landschap. Langs de weg zien we enkele speciale rotsformaties
(die we al dan niet steun geven of omver willen duwen).

 


..

Vanuit de visitor center nemen we nog de “Fruita scenic route” met op het einde van een deel onverharde
weg een nauwe canyon die uitmondt in de “register”.

 

Daar hebben onverlaten vroeger
 (jaren 1800 en begin 1900) hun naam in de rots gekrast (neen, niet de "oude" belgen hieronder!!!).



Vandaag kan dat tegen een “fijne” vergoeding van 250$.

De vergezichten zijn hier enorm, ook wegens de “clearest air in de USA waar je tot 235km ver kan zien
(de besneeuwde Henry mountain in de verte).

Het is dan al na zessen en nu nog naar Moab. Ondertussen zien we langs de eindeloos rechte wegen
ook zeer verschillende landschappen defileren en zowaar ook nog een stel herten. Tegen 20u45 komen
 in Moab aan en is het ondertussen al donker. We overnachten 3 keer in Moab (http://www.incainn.com)
 in onze bescheiden 6-persoons kamer. Zo kunnen we elke nacht in een ander bed slapen.

Gelukkig hebben ze in de Moab Brewery nog wat lekkers (de “derailleur ale” was op, dan maar een
“dead horse ale” gedronken. (www.themoabbrewery.com )

Vandaag enkel Bryce Canyon. We zijn wat later opgestaan en dan op weg naar Bryce (7 mijl)
vanuit onze blokhut in Tropic. Het is koud (misschien 10°C) en winderig en enigszins bewolkt.
Het is vooral de wind die ongaangenaam is maar dan doen we maar een extra laagje aan.

Maar het zicht is in elk geval uniek en fascinerend.

We hebben ons gisteren laten wijs maken door de uitbaatster van het motel dat een uitstap per
paard best aan te bevelen is. We zijn nog niet echt zeker maar nadat we de film in het visitor
center gezien hebben staat het vast: we gaan de gok wagen en we schrijven ons in voor een rit van 2 uur.

Ondertussen doen we enkele uitzichtspunten aan (Bryce point, Inspiration point) en dat geeft
al een heel idee van de pracht van Bryce canyon.

Dan gaan we om 2 uur van start met de paarden. Het weer is ondertussen wat beter geworden
(bewolking trekt langzaam weg) maar de wind blijft met momenten onaangenaam.

Christel rijdt op Keystone en in krijg Porky (jajaja ..). Die beesten zijn gewoon voorgeprogrammeerd
en als ge denkt dat ge iets te zeggen hebt … bijf dan maar in de waan ...

 
 
...

Het is in elk geval een prachtige rit waarbij we 1000 voet afdalen tot op de bodem van de canyon.



Dat geeft een heel ander zicht op de “hoodoo’s” (dat zijn die kolommen die door wind en water tot
stand komen (en uiteindelijk ook vergaan).

Na de rit voelen we wat onstabiel aan en ze beloven ons nog wat naplezier aan het zitvlak
voor de komende dagen (belooft!!!).

En Fabienne, die herten zitten echt overal, ook waar ge ze niet verwacht en meestal per drie.

 

Morgen naar Moab, een rit van weeral zo’n 400 km.

Vroeg opstaan vandaag: Rudi en Fabienne worden om 7u ’s morgens aan het vliegveld afgezet en wij
gaan onze weg verder naar Bryce Canyon.

En dan vangt nu het 2^de deel aan van de reis. Die ligt nog maar gedeeltelijk vast.

Nu we de grens van Utah voor langere tijd oversteken gaat de klok weer uur vooruit.
We gaan nog even langs Kolob Canyon (een deel van Zion) voor een degelijke wandeling van
een dikke 3 uur naar de “double arch alcove). Een leuke wandeling langs een riviertje maar
toch meer dan vermoeiend.

 

...

En ja Fabienne, we hebben zelf een trosje herten (8 stuks!!!) naast de weg gezien (wel zonder foto ).

En dan richting Bruce Canyon .

Vlak voor Bryce rijden we eerst nog oor een besneeuwde hoogvlakte (top is 7777 voet)



En dan door de Red Canyon wat al een voorsmaakje van Bryce geeft.

En ja, Tropic is wel wat rustiger dan Las Vegas.

Vandaag een dagje Las Vegas. Wat later opgestaan en om  9u ontbeten.

Rudi & Fabienne zijn dan in het hotel naar de tentoonstelling gegaan van de “Titanic artefacts”
met allerlei grotere en kleinere zaken die uit de Titanic opgevist zijn.

Ondertussen hebben wij een volledige dollar opgegokt. Christel had op een bepaald moment
zelfs 3 dollar winst! Maar de gokduivel slaat onverbiddelijk toe en dus zijn we al dat geld
kwijtgespeeld. Maar het was toch een een gezellig half uurke aan de éénarmige bandieten.

Gokster aan het werk ...



Na de middag dan maar anders geld verspeeld in een outlet center. Dat gaat bij
momenten veel sneller maar ge houdt er toch ook iets aan over.

’s Avonds dan afgesloten met onze tegoedbonnen (30$ voor eten een een drankje)
op te doen want het is de laatste avond voor Rudi & Fabienne

Vandaag een kortere rit naar Las Vegas. We overnachten in de Luxor (www.luxor.com). 

Dit is het andere Amerika: commerce en consumeren. En weerom alles is om ter grootst.
We logeren in de Luxor in een “pyramid room” wat uitzicht geeft op de binnenzijde van
de pyramide. Het is er immens groot.

Uiteraard kan Fabienne zich al niet bedwingen maar samen kunnen we erger voorkomen.

Dan trachten we uit het Luxor te geraken. Maar de uitgang naar de straat is een goed
bewaard geheim. Dan maar langs de Mandalay en met een monorail naar de Bellagio.

We wandelen langs de strip en passeren de andere hotels, casino’s en annex shopping centers.

Las Vegas is ook de enige plaats waar je zonder trucage Brooklyn bridge
en de Eiffeltoren op 1 foto krijgt!



Het Bellagio is heel mooi met een prachtige bloementuin
 

Er is daar ook de grootste chocoladefontein ter wereld.

 En we zijn op tijd voor de fontein show.



Caesar’s Palace is weerom enorm groot en uiteraard moeten we de Venetian aandoen.

 
Verder nog buitenshows gezien aan Treasure Isalnd (waar de Sirenes de piraten verslaan)
en een vulkaanuitbarsting aan de Mirage
en uiteraard overal casino's.

De wandeling heeft ons in elk geval een gevoel gegeven van wat Las Vegas is
(een immens grote foor) en ze was ook navenant vermoeiend.

Vandaag naar Zion. Bij het ontbijt was er in het hotel (waar ze aan het renoveren waren en de werklust
wel heel eenvoudig te meten was) nog een Vlaams koppel dat ons gisteravond ook al opgemerkt had bij
 de Italiaan (Strombolli met dubbele l). Zij gingen vandaag naar Bryce en hadden op het internet al gezien
 dat er sneeuw gevallen was op de weg naar Bryce. De temperatuur is inderdaad gisteren sterk gedaald
en is nu minder dan 10°C. Volgens het weerbericht zou het gisteren in Zion gesneeuwd hebben en
zou het in de namiddag moeten opklaren. Gelukkig voor ons hebben we geen sneeuw gezien en was
 het de hele dag helder weliswaar met maar 5°C en een sterke koude wind.

Zicht op Zion vanuit Carmel

Niet getreurd, Zion is gewoon fantastisch mooi. In vergelijk met andere parken is het hier groen.
We hebben een 4-tal wandelingskes gemaakt en kwamen daar dan ook van alles tegen, van schitterende
 landschappen tot een stel herten die wel heel rustig dichtbij kwamen.

De opgewekte startende wandelaars

 

Het onverschrokken hert(je)

Wandelaars nemen een douche...




...


En ook nog mooie planten maar er ook met cactussen (niet altijd even netjes)



In Utah zijn we dan weer van uur veranderd (1 uurtje later dat in Arizona en California).

Na het bezoek zijn we dan doorgereden naar Hurricane (what's in a name met zo'n wind) voor de overnachting.

Vanavond dan gaan eten in de Red Lobster (www.redlobster.com) (in St George, zo’n 30km verderop)
en dan morgen op naar Las Vegas.

Vandaag een “rustige” dag met slechts 1 evenement: Antelope canyon.

Dit is een “slot” canyon, zeer smal en door het water uitgesleten. Door de werveling
 van het water worden er grilleige vormen uitgesleten.

Het is een zeer winderige dag, begint enigszoins bewolkt maar bij het bezoek
hebben we het geluk dat de zon er toch nog een beetje door komt. Dat geeft
dan de mooiste schakeringen in de canyon.

De toegang naar de canyon.

 

In de canyon ...



in de Canyon "regent" het bij wijle zand ...

Mits de nodige verbeelding zie je in de verschillende contouren allerlei
zaken zoals een “zonsopgang in monument valley”

 


Of nog andere zaken (bedenk het maar)

De uitgang wordt bewaakt door een beer.

Op de parking van de tour staat er ook een “camperke, op Amerikaanse wijze”.
Waar we in Europa al eens een camper zien met een scooter en in het beste geval
 een Smart, rijden ze hier gewoon met een groter model en een volwassen 4x4 aan de trekhaak.

Na de middag is het regenachtig en het wordt nu zelfs koud. Blijkbaar is er vandaag zelfs sneeuw gevallen in Zion (onze bestemming van morgen) dus dat belooft.

Nu een kortere dag om dan 2 dagen in Page te zijn. We reizen rechtstreeks naar Page (weliswaar met een omweg want de “rechte” weg is ergens weg-gespoeld. We zijn dan tijdig aan Lake Powell om een boottocht te maken op het stuwmeer. De trip gaat tot in de nauwe Antelope Canyon (en nog wat andere canyons). Het weer is excellent, volle zon, niet te warm en een wat (te stevige) wind.

Eigenlijk kunnen we hierover kort zijn: een hele dag Grand Canyon!

Eerst de film gezien in het IMAX theater van National geograhic en dan de uitstap gemaakt,
voor een deel te voet, naar Hermit’s rest. Een prachtige wandeling.

.   .




De noeste wandelaars in actie


Daarna via Devils view naar Cameron.

We slapen in de Cameron Trading post (http://www.camerontradingpost.com/ ),
 een uit de kluiten gewassen onderneming (hotel, shop, benzine …) in the middle of nowhere
 (Cameron stelt echt niets voor …) en uitgebaat door de Navajo.
Heel pittoresk.

Dit is zowat de langste rit van het eerste deel.
We verlaten Death Valley langs Badwater 
(laagste punt, zo’n 85 meter onder de zeespiegel) en Zabriskie point.

 

Onderweg komen we langs Kingman, een verplichte stop voor een foto
voor de oude stoomtrein (kwestie van in de sporen van onze “voorgangers” te gaan),
ondertussen opgeschrikt door de enorm luide klaxons van de even enorme
goederentreinen (Rudi telde 3 locs vooraan, zowat 150 wagons en nog eens
2 duwende locs achteraan). We hebben ze achteraf op de weg naar Seligman nog ingehaald.

Via een stukje klassieke route 66 (Kingman en Seligman) komen we aan in Williams.
Dit is het dichtstbij gelegen stadje stadje om naar de Grand Canyon te gaan.

Hier in Williams is in elk geval een frakske kouder dan in Death Valley.

Goed gegeten in de route 66 restaurant, een “family” portie BBQ met Flintstone ribben (van het rund!).

Morgen naar de Grand Canyon!!!

Zo, na de radiostilte en de blog-site problemen zijn we terug in de lucht vanuit Cameron.
Jullie krijgen natuurlijk het volledige relaas dag per dag.

Hier gaan we (uiteraard is dit al enkele dagen geleden geschreven):

Vandaag de eerste van 2 lange ritten (zo’n dikke 400 km). We kopen in 3-rivers de
 benodigdheden voor een pick-nick en dan kunnen we vertrekken. We rijden eerst
 door de boomgaarden van California waar we de appelsienen in grote hoeveelheden
aan de bomen zien hangen. Hier en daar ook olijven. Op onze rit naar Mariposa waren
 er ook amandelen maar die zien we hier niet. Dan toch even gestopt aan  een fruitstandje
 en een mandje aardbeien gekocht. Die van het ontbijt van eergisteren waren heel lekker
 en inderdaad zijn de deze ook erg lekker (en erg groot).

Op nu naar de woestenij. Eerst nog lieflijke glooiende en groene landschappen maar al
 snel worden het dorre vergezichten. En zoals steeds hier in Amerika is het weer
allemaal een serieuze maat groter dan bij ons

.

 Eens Ridgeport voorbij wordt het wel erg desolaat met mijlenlange kaarsrechte
 wegen. Getuige de foto’s.

En dan uiteindelijk Death Valley. De temperatuur die de ganse dag tussen 20 en 25
 zat (met een heel stevige bries) stijgt nu snel naar tegen de 30°C
 (en nog steeds die harde en nu warmere wind).

Na aankomst gaan we nog even naar de Mesquito Sand Dunes. We vragen ons zinloos
 af waar het strand eindigt en de zee begint en het waait zo hard dat het in onze ogen
al en zandstorm is.

Morgen vroeg uit de veren voor de rest van de vallei en de lange rit naar Williams.

Bij het ontbijt kwamen we de “volunteer” tegen die ons gisteren in Yosemite
van dienst was om suggesties te doen voor wandeling. Hoe die nu in onze Inn
terecht kwam is ons duister maar vandaag ging hij “birding”. Vrij vertaald is
 dat “vogelen” dacht ik zo, maar hij had er wel een thermos koffie en een
verrekijker voor nodig. Dus voor degenen die duistere gedachten moesten hebben …

Het is in elk geval een frisse ochtend maar al snel laat de zon zich van haar beste kant zien.

Eerst naar Fresno waar we eerst een halte maken in een shopping center
(kwestie van wat voorraden op te slaan en dan op naar Sequoia national Park.
 De weg is niet altijd even goed aangegeven en de Garmin-madam is ook
 niet op haar best. Maar met een goede kaartlezer komt het allemaal in orde.

Het is al wat later in de middag als we het Giant Forrest bereiken. Daar staan
inderdaad een hele hoop reuze bomen (een is dus) en de afmetingen zijn enorm.
 Dit bos ligt ook op een hoogte van meer dan 7.000 voet (dus zo’n dikke 2.300 meter)
 en er ligt nog sneeuw langs de weg.

 

Het hoogste punt of 7335 voet, en nee, ge ziet niet dubbel. Er staan inderdaad 2 van die Dodges!

De grootste boom ter wereld (althans uitgedrukt in kubieke meter) is de General Sherman.
 



Maar die staat er niet alleen en dat maakt het verhaal alleen maar grootser.
Het Zoniënwoud is daar echt niets tegen.

Dan maar afgezakt naar Three Rivers (nee, niet de Dijle, Nete en Rupel) waar
we na een rustgevende nacht morgen een langere rit voor de boeg hebben naar Death Valley.

Vandaag redelijk vroeg opgestaan want we willen om 8 uur vertrekken,
kwestie van de dag goed te gebruiken. We worden in elk geval positief
verrast door de uitbaatster die een goed en uitgebreid ontbijt voorschotelt.
Ze maakt ook ineens broodjes voor ’s middags.

En dan via de steeds mooier, hoger en kronkelendere weg naar Yosemite
(zeg wel jossemietie en niet jossemaaite!).
Het weer valt heel goed mee, volop zon en fris.

Eerste wat we tegenkomen is "El Capitan", gekend van Tom Waes zijn
toeren en inderdaad heel indrukwekkend: een vertikale wand van 900 meter hoog!

Dan maar verder naar de Visitor Center die ons suggereren de wandeling
naar de Vernall Fall te maken. We doen de eerste 2 stukken met als 2^de deel
 de “mist trail”die zijn naam niet gestolen heeft. We komen er enigszins bevochtigd van terug!

Na nog een korte wandeling langs de Merced river verlaten we dit deel van het park.

Langs de Tunnel View Vista Point (ze zeggen dat dit het meest gefotografeerde
 panorama ter wereld is…) rijden we naar de Mariposa Grove.

Hier zien we voor de eerste keer de gigantische reuzen sequoia’s.
Een sequoia op zich is niet echt wereldschokkend, maar als ge de eerste reus ziet,
is dat wel even schrikken; gewoon immens …

...

En daar eindigt dan deze dag mee. De zon verdwijnt en het wordt killer. 
Maar voor morgen wordt er toch weer een zonnige dag voorspeld.

Nu zijn we echt vertrokken.

Deze nacht en ook ’s morgens nog bakken regen maar gelukkig tegen dat we vertrokken
was het grootste leed geleden. Via de Golden Gate in een omweggetje op weg naar
Yosemite passeren we langs Columbia state Historic park. Dat is een “oude” maar
nog levende Gold-rush stad.

 
...


en hebben Rudi & Fabienne hun “droomhuis” gevonden.

Daarna verder naar Mariposa van waaruit we morgen een dag Yosemite gaan doen.
Het hotelletje dat we reserveerden was echter van eigenaar veranderd en onze reservatie
was blijkbaar in de overdracht verdwenen. Wel spijtig want het is wel iets pittoresk
 (http://mariposahotelinn.com/). Gelukkig kon de dame van wacht ons onderbrengen
 in een in de River Rock Inn, wat spaarzamer van uitrusting (de oudste Inn van
Mariposa maar gelukkig al eens gerenoveerd) en het ontbijt zou we wat moeten
worden (afwachten maar …)

Het is een dag met wisselend weer. Zo rond de 18 graden en dan nog wat
regen en gelegentlijk een fikse drache. Maar we hebben het geluk gehad
dat het allemaal goed getimed was zodat we van die regen bijna geen last gehad hebben.

Eerst wat verder in de straat een grondig ontbijt genomen (pancakes,
bagels met kaas en ei ...) en dan op weg naar de stad.
Een fikse wandeling via Chinatown naar de kades en zo verder naar
Pier 33 om in te schepen voor Alcatraz.

Alcatraz is echt de moeite en maar goed dat we de ticketten al goed
op voorhand langs het internet gekocht hadden.

...

Na Alcatraz de rest van de Pier gedaan met Pier 39 (zeehonden en een
uit de kluiten gewassen winkelcentrum) en Fisherman's Warf.

En als sluitstuk een helse rit met de cable-car met een show-bestuurder
die er nog een schepke bovenop deed.

Vanavond dan nog eens bij de Italiaanse buren gaan eten en de eerste blog maken.

Zoals het hoort, op tijd vertrokken met de "boemel" vanuit Kontich-Kazerne
(of all places) naar Schiphol. Daar was het wel wat miserie om op de shuttle
bus naar het hotel te geraken . Na 3 pogingen en evenveel kwartieren
 wachten was het dan toch gelukt.

De volgende ochtend was het dan vroeg opstaan om de vlucht van 10u20 te halen.
Die is dan met wat vertraging vertrokken maar het was een rustige vlucht en
netjes op tijd aangekomen (wind mee?).

Na de nodige douane procedures dan de wagen opgehaald (een blitse Dodge!)
en na wat tegenpruttelen van de GPS die zijn sattelieten niet vond, via de Twin peaks
naar het hotel gereden. Gelukkig is er naast het hotel een best gezellig Italiaans
restaurant waar het dan nog lekker was ook voor we goed uitgeput al om 9u lokale tijd
(zo ongeveer 5 uur 's nachts Belgische tijd) in ons bed gekropen.

Hoi,
het begint al te korten! Binnen minder dan een week zijn we onderweg.
Daarom alvast een tipje van de sluier opgelicht.
  

Het eerste deel van de reis gaat er als volgt uit zien:

zondag 31 maart	San Francisisco	San Francisisco
maandag 1 april	San Francisisco	Mariposa
dinsdag 2 april	Mariposa	Mariposa	Yosemite
woensdag 3 april	Mariposa	Three Rivers	Kings Canyon
donderdag 4 april	Three Rivers	Stovepipe Wells	Death Valley
vrijdag 5 april	Stovepipe Wells	Williams
zaterdag 6 april	Williams	Cameron	Grand Canyon
zondag 7 april	Cameron	Page
maandag 8 april	Page	Page	Lake Powell
dinsdag 9 april	Page	Hurricane	Zion
woensdag 10 april	Hurricane	Las Vegas
donderdag 11 april	Las Vegas	Las Vegas
vrijdag 12 april	Las Vegas	Bryce Canyon

Rudi & Fabienne verlaten ons dan in Las Vegas ... en dan gaan wijzelf nog 2 weken voort naar de parken
van Utah en komen dan terug naar Los Angeles en zo langs de kust naar San Francisco. Maar dat is voor later.